Πόθεν έσχες σε όλη τη... χρηματιστηριακή αγορά - Εντονη αντίδραση από τον ΣΜΕΧΑ

Αναταραχη στη χρηματιστηριακή αγορά προκαλεί η υποχρέωση υποβολής πόθεν έσχες για τα μέλη της διοίκησης και τους διευθυντές της ΕΧΑΕ καθώς και για όσους έχουν δραστηριότητα στον χρηματοπιστωτικό-επενδυτικό κλάδο και κατέχουν διευθυντικές θέσεις.
Το πολυνομοσχέδιο που βρίσκεται στη Βουλή αλλάζει τα δεδομένα στον κλάδο αφού επεκτείνει την υποχρέωση υποβολής της δήλωσης σε μια σειρά από επαγγελματίες του κλάδου όπως: Πρόεδροι, αντιπρόεδροι, διευθύνοντες σύμβουλοι, διοικητές, υποδιοικητές, εκτελεστικά μέλη Δ.Σ. και οι γενικοί διευθυντές πιστωτικών ιδρυμάτων και χρηματοπιστωτικών οργανισμών καθώς και επιχειρήσεων παροχής επενδυτικών υπηρεσιών (ΑΧΕΠΕΥ, ΑΕΠΕΥ κα).
Ο Πρόεδρος και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικά Χρηματιστήρια ΑΕ (ΕΧΑΕ) και οι κατέχοντες διευθυντική θέση στην εταιρία αυτή σύμφωνα με τον εκάστοτε ισχύοντα οργανισμό της ή σύμφωνα με απόφαση του Διοικητικού της Συμβουλίου.
Ο Πρόεδρος και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου των ελεγχόμενων από της Ελληνικά Χρηματιστήρια ΑΕ (ΕΧΑΕ) ανωνύμων εταιριών και οι κατέχοντες διευθυντική θέση στις εταιρίες αυτές σύμφωνα με τον εκάστοτε ισχύοντα κανονισμό της εταιρίας ή σύμφωνα με απόφαση του Διοικητικού της Συμβουλίου.
Πρόεδρος και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου κάθε άλλου φορέα οργανωμένης χρηματιστηριακής αγοράς που λειτουργεί νόμιμα στην Ελλάδα και οι κατέχοντες διευθυντική θέση σε αυτόν σύμφωνα με τον εκάστοτε ισχύοντα κανονισμό του ή σύμφωνα με απόφαση του Διοικητικού του Συμβουλίου.
Η πρόβλεψη αυτή στο πολυνομοσχέδιο προκάλεσε την έντονη αντίδραση του ΣΜΕΧΑ ο οποίος εξέδωσε ανακοίνωση εκφράζοντας την απορία του.
«Στην αιτιολογική έκθεση του σχεδίου νόμου – το οποίο σημειώνεται ότι κατετέθη στη Βουλή χωρίς να προηγηθεί διαβούλευση με τους αρμόδιους φορείς - αναφέρεται «….η υποχρέωση δήλωσης επεκτείνεται σε νέες κατηγορίες προσώπων, τα καθήκοντα των οποίων αφορούν τη διαχείριση δημοσίου χρήματος. Καλύπτονται, έτσι, νομοθετικά κενά και επιτυγχάνεται η ενιαία ρύθμιση ομοίων περιπτώσεων.»
Δεν αντιλαμβανόμαστε ωστόσο πως η επέκταση της ως άνω υποχρέωσης στις εταιρίες παροχής επενδυτικών υπηρεσιών συνάδει με το σκεπτικό της εισηγητικής έκθεσης, και την ουσία καταπολέμησης της διαφθοράς, καθώς είναι σε όλους γνωστό (και θα έπρεπε σίγουρα να είναι στους υπηρεσιακούς παράγοντες - συντάκτες της διάταξης) ότι οι ΕΠΕΥ δεν διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα.
Τα μέλη Διοικητικού Συμβουλίου ΕΠΕΥ και τα διευθυντικά στελέχη (Γενικοί Διευθυντές, Διευθύνοντες Σύμβουλοι και Διαχειριστές) υπόκεινται δε στην υποχρέωση γνωστοποίησης των συναλλαγών που πραγματοποιούν επί αξιών εισηγμένων ή που εισάγονται προς διαπραγμάτευση σύμφωνα με τις προϋποθέσεις που ορίζει το άρθρο 81 του ν. 2533/1997.
Επιπλέον το 2015 αναμένεται να εφαρμοστεί για το σύνολο των φορολογούμενων η δήλωση της περιουσιακής τους κατάστασης (περιουσιολόγιο). Το περιουσιολόγιο θα περιλαμβάνει διαφανείς και εύκολα ελέγξιμες πληροφορίες με ηλεκτρονικό τρόπο για τον κάθε μορφής έλεγχο.
Η επέκταση της υποχρέωσης υποβολής πόθεν έσχες αυξάνει το γραφειοκρατικό και διοικητικό κόστος και καθιστά στην πράξη αδύνατη τη διενέργεια πραγματικού ελέγχου των υψηλόβαθμων πολιτικών προσώπων που διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα και θα έπρεπε να ελέγχονται για τους σκοπούς του νόμου, ήτοι την καταπολέμηση της διαφθοράς και την υπεράσπιση της διαφάνειας. Το να συγκεντρώνονται χωρίς λόγο χιλιάδες τόνοι χαρτιού εξαιτίας του υπερβολικού πλήθους υπόχρεων, αυξάνει το κόστος του Δημοσίου και συμβάλλει στην αδιαφάνεια και στη διαφθορά, δεδομένου και του περιορισμένου αριθμού του διαθέσιμου προσωπικού.
Επίσης δεν βλέπουμε στο νομοσχέδιο διεθνείς διατάξεις που γνωρίζουμε ότι ισχύουν στην Ευρώπη και ΗΠΑ κατά της διαφθοράς.
Ομοίως, δεν βλέπουμε να περιλαμβάνονται παρόμοιες επενδυτικές τράπεζες του εξωτερικού καθώς και άλλες ελληνικές και διεθνείς εταιρίες εκτός του χρηματοπιστωτικού χώρου, που υπογράφουν συνήθως με (ή χωρίς) απευθείας αναθέσεις από δημόσιους φορείς, εργασίες με μεγάλα ποσά δημοσίου χρήματος. Επίσης δεν περιλαμβάνονται οι υπεύθυνοι χρηματιστηριακών εργασιών σε τράπεζες, δεδομένου ότι οι τράπεζες μπορούν να εκτελούν απευθείας χρηματιστηριακές συναλλαγές, που φαίνεται ότι αγνοούν οι συντάκτες του νομοσχεδίου.
Με βάση τα ανωτέρω θεωρούμε ότι η εφαρμογή της ως άνω διάταξης δεν προσφέρει τίποτα στην προσπάθεια ενίσχυσης της διαφάνειας και ως εκ τούτου καλούμε το Υπουργείο Δικαιοσύνης να διαβουλευθεί μαζί μας, το όποιο δεν έπραξε μέχρι τώρα και να προβεί στις απαραίτητες τροποποιήσεις κατά την συζήτηση νομοσχεδίου στη Βουλή», αναφέρει η ανακοίνωση

ΕΦΑΠΑΞ-ΡΗΤΡΑ ΜΗΔΕΝΙΚΟΥ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΟΣ-ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΗΣ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑΣ-ΕΤΕΑ

Ο τρόπος υπολογισμού του εφάπαξ, καθώς πλέον θα υπολογίζεται με νέο μαθηματικό τύπο, σε όλα τα ταμεία πρόνοιας, με τις αλλαγές να αγγίζουν κατά κύριο λόγο τους δημοσίους υπαλλήλους. Από τις αλλαγές εξαιρούνται όσοι είχαν καταθέσει τα χαρτιά τους έως τις 31 Αυγούστου 2013, των οποίων το εφάπαξ υπολογιστηκε με το παλαιό σύστημα και χωρίς νέα μείωση.
Αναλυτικά στην απόφαση του υπουργού Εργασίας Γιάννη Βρούτση προβλέπονται τα εξής:

1. Δημιουργούνται  «ατομικές μερίδες» στις οποίες τηρούνται οι ασφαλιστικές εισφορές που καταβάλλονται για κάθε ασφαλισμένο στους φορείς – τομείς πρόνοιας. Τα ταμεία πρόνοιας λειτουργούν πλέον με βάση το διανεμητικό σύστημα προκαθορισμένων εισφορών με νοητή κεφαλαιοποίηση (άρθρο 1).

2. Καθιερώνεται νέος μαθηματικός τύπος για τον υπολογισμό του βοηθήματος. Για χρόνο ασφάλισης από την 1η Ιανουαρίου 2014 και εφεξής το ποσό του εφάπαξ ισούται με τη συσσωρευμένη αξία των εισφορών κατά την ημερομηνία αποχώρησης. Για τη συσσώρευση των εισφορών γίνεται χρήση πλασματικού ποσοστού επιστροφής, το οποίο ορίζεται ως η ετήσια μεταβολή της βάσης υπολογισμού των εισφορών για το σύνολο των ασφαλισμένων.

Συγκεκριμένα, λαμβάνονται υπόψη οι συνολικές ετήσιες εισφορές, τα έτη συσσώρευσης εισφορών, η ετήσια μεταβολή της βάσης υπολογισμού των εισφορών, το έτος έκδοσης της συνταξιοδοτικής πράξης του κύριου φορέα αλλά και ο συντελεστής βιωσιμότητας του ταμείου.

Για τον συντελεστή βιωσιμότητας λαμβάνονται υπόψη:
- Οι συνολικές εισφορές εργαζομένων ή/ και εργοδότη.
- Η ειδική τακτική εισφορά όπου υπάρχει.
- Τα διοικητικά έξοδα (τα οποία δεν μπορούν να υπερβαίνουν το 2,5% των ασφαλιστικών εισφορών του έτους).
- Η περιουσία, η οποία έχει διαμορφωθεί στις 31 Δεκεμβρίου πριν από την καταβολή των συνολικών παροχών (χωρίς να ληφθούν υπόψη οι συνολικές εισφορές εργαζομένων ή και εργοδότη, η ειδική τακτική εισφορά και τα διοικητικά έξοδα).
- Οι συνολικές παροχές χωρίς την εφαρμογή του συντελεστή βιωσιμότητας.
- Η παρούσα αξία των συνολικών υποχρεώσεων με βάση τα δεδουλευμένα δικαιώματα των ασφαλισμένων (με τους κανόνες του νέου συστήματος καθορισμένων εισφορών με νοητή κεφαλαιοποίηση).
- Το οικονομικό έτος για το οποίο υπολογίζεται ο συντελεστής βιωσιμότητας.

3. Η απόσβεση ληξιπρόθεσμων οφειλών θα γίνει με ορίζοντα 15ετίας (άρθρο 3). Με τον τρόπο αυτόν αποφεύγονται δραματικές μειώσεις στο καταβαλλόμενο βοήθημα στο ταμείο πρόνοιας δημοσίων υπαλλήλων, όπου εκκρεμούν ληξιπρόθεσμες οφειλές 759 εκατ. ευρώ.

Σε περίπτωση κατά την οποία φορέας – τομέας πρόνοιας, προκειμένου να καταβάλει εφάπαξ, έχει συνάψει δάνειο και δεν το έχει εξοφλήσει έως 31 Δεκεμβρίου 2013, το ετήσιο ποσό που καταβάλλεται από την 1η Ιανουαρίου 2014 για την εξυπηρέτηση του δανείου επιβαρύνει τον ετήσιο συντελεστή βιωσιμότητας». Σημειώνεται πως με τα τακτικά έσοδα κάθε έτους εξοφλούνται πρώτα οι υφιστάμενες οφειλόμενες υποχρεώσεις του προηγούμενου έτους.

Οποιοδήποτε έκτακτο ή άλλο έσοδο κάθε τρέχοντος έτους χρησιμοποιείται για να μειώνει απευθείας τις οφειλόμενες υποχρεώσεις που υφίστανται στο τέλος του προηγούμενου έτους. Εφόσον σε τομέα πρόνοιας υφίσταται διαθέσιμη ρευστότητα κατά την 31η Δεκεμβρίου 2013, η οποία δεν επαρκεί για την εξυπηρέτηση των οφειλόμενων υποχρεώσεων, αυτή μειώνει απευθείας τις προαναφερθείσες οφειλόμενες υποχρεώσεις και χρησιμοποιείται για την εξυπηρέτηση αυτών.

4. Σε όσες περιπτώσεις προβλέπεται επιστροφή εισφορών τα ποσά καταβάλλονται στον δικαιούχο κατά την έκδοση της πράξης συνταξιοδότησης του φορέα κύριας ασφάλισης. Για επιστροφή εισφορών χρόνου ασφάλισης έως 31 Δεκεμβρίου 2013 η παροχή προκύπτει σύμφωνα με τις διατάξεις των οικείων καταστατικών και τη γενικότερη νομοθεσία που ισχύουν μέχρι την ημερομηνία αυτή.
Για επιστροφή εισφορών χρονικών διαστημάτων από 1η Ιανουαρίου 2014 και μετά το ύψος του ποσού της παροχής προκύπτει από τη συσσωρευμένη αξία των εισφορών στην ατομική μερίδα (άρθρο 4).

Το κλειδί στο νέο τύπο υπολογισμού του εφάπαξ είναι ο συντελεστής βιωσιμότητας του Ταμείου, που θα είναι διαφορετικός κάθε χρόνο, καθώς εξαρτάται από τις εξής παραμέτρους:

α) Τις συνολικές εισφορές των ασφαλισμένων     

β) Τα διοικητικά έξοδα του έτους προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι υποχρεώσεις του φορέα προς τους ασφαλισμένους

γ) Την ειδική τακτική εισφορά του έτους ,όπου υπάρχει.    
δ) Την περιουσία του Ταμείου (έσοδα επενδύσεων ,έκτακτα έσοδα κ.ά), όπως θα έχει διαμορφωθεί την 31/12 του προηγούμενου έτους  χωρίς να ληφθούν υπόψη οι συνολικές εισφορές εργαζομένων, τα διοικητικά έξοδα και η τακτική ειδική εισφορά.   

ε) Τα εφάπαξ που οφείλονται σε όσους έχουν αποχωρήσει και δεν έχουν λάβει το βοήθημα. 

στ) Το οικονομικό έτος  για το οποίο υπολογίζεται ο συντελεστής βιωσιμότητας   

    Δημιουργούνται από 1-1-2014 ατομικές μερίδες στις οποίες τηρούνται οι ασφαλιστικές εισφορές που καταβάλλονται από τον ασφαλισμένο    

Ο νέος τρόπος υπολογισμού του εφάπαξ δεν εξασφαλίζει ποτέ σταθερό εφάπαξ, αφού τα ανωτέρω δεδομένα  θα αλλάζουν κάθε χρόνο και θα βγάζουν διαφορετικά ποσά εφάπαξ.

 Όσοι αποχώρησαν της υπηρεσίας μέχρι 31-8-2013 θα πάρουν το εφάπαξ χωρίς καμία νέα περικοπή εκτός από αυτές που ορίζουν οι Ν.4024/2011 και 4093/2012 . Δηλ. θα γίνει πρώτα μείωση 20% στο δικαιούμενο εφάπαξ και στη συνέχεια στο ποσό που θα προκύψει μείωση 22,67% (Μ.Ο 38,14%). Τα εφάπαξ που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία είναι 25.470 περίπου και η εξόφληση θα γίνει κατά τον Υπουργό Εργασίας μέχρι το τέλος του 2014.  

Κριτήριο για το χρόνο λήψης του εφάπαξ δεν είναι η ημερομηνία έκδοσης της συνταξιοδοτικής πράξης, όπως γινόταν μέχρι τώρα ούτε η ημερομηνία υποβολής του αιτήματος αλλά η ημερομηνία της αποχώρησης από την υπηρεσία, η ημερομηνία δηλ. της λύσης της υπαλληλικής σχέσης με το Δημόσιο.      

Όσοι έχουν αποχωρήσει από 1-9-2013 μέχρι 31-12-2013 (στην κατηγορία αυτή υπολογίζονται 18.300 συνταξιούχοι) θα έχουν πέραν της μείωσης της προηγούμενης κατηγορίας και νέα μείωση γιατί το ποσό που θα λάβουν θα υπολογιστεί με το συντελεστή βιωσιμότητας του 2014.

Όσοι αποχωρούν από 1-1-2014 και μετά θα πάρουν την αναλογία του εφάπαξ για τα χρόνια ασφάλισης μέχρι το τέλος του 2013 και την αναλογία από το εφάπαξ που αντιστοιχεί σε χρόνο ασφάλισης από το 2014 και μετά. Το εφάπαξ που αναλογεί για τα χρόνια ασφάλισης ως το τέλος του 2013 θα υπολογιστεί με το συντελεστή βιωσιμότητας τη χρονιά που αποχωρεί ο υπάλληλος και δεν θα είναι η αναλογία του παλιού εφάπαξ, πράγμα που σημαίνει ότι θα κατέβει το ποσό παρακάτω, αφού δεν αναμένεται θετικός συντελεστής βιωσιμότητας τα προσεχή χρόνια, καθώς θα επιβαρύνεται με τις υποχρεώσεις των παλιών εφάπαξ για μια 15ετία . Υπάλληλος Π.Ε κατηγορίας που αποχώρησε της υπηρεσίας μέχρι 31-8-2013 με 35 έτη ασφάλισης στο Ταμείο θα έπρεπε να λάβει εφάπαξ 64680 €. Με τις ισχύουσες μειώσεις θα λάβει 40.000 € περίπου. Αν αποχώρησε από 1-9-2013  μέχρι 31-12-2013 με μια επιπλέον  μείωση κατ’ εκτίμηση της τάξης του 12%-13% (δεν γνωρίζουμε πόση ακριβώς θα είναι η μείωση) θα λάβει  35.000 €  περίπου.

Με τις συνεχείς μειώσεις του εφάπαξ τα τελευταία χρόνια  χάνεται ο ανταποδοτικός  χαρακτήρας του, που είναι οι εισφορές του ασφαλισμένου κατά τη διάρκεια του εργασιακού του βίου να αξιοποιούνται από τα Ταμείο και να επιστρέφεται το ποσό αυτό με τη συνταξιοδότηση τουλάχιστον προσαυξημένο με τον τόκο της Τράπεζας Ελλάδος. Σήμερα  οδηγούμαστε σε μια άτοκη επιστροφή των εισφορών και οι μόνοι που δεν έχουν ευθύνη γι αυτό είναι οι ασφαλισμένοι .

Σύμφωνα το Υπουργείο Εργασίας :
Η ενσωμάτωση του νέου μαθηματικού τύπου και του συντελεστή βιωσιμότητας για την παροχή των εφάπαξ έχει πολλαπλές ωφέλειες στα ταμεία και τους δικαιούχους.
· Διασφαλίζεται, πλέον, ότι δεν θα ξαναγεννηθούν ελλείμματα στα δύο κύρια ταμεία παροχής εφάπαξ, το Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων (ΤΠΔΥ) και το Ταμείο Πρόνοιας Ιδιωτικού Τομέα (ΤΑΠΙΤ).
· Μπαίνει τέλος στο απαράδεκτο φαινόμενο να καταστρατηγούνται βασικές αρχές της παροχής εφάπαξ και να δίνονται εφάπαξ 50%, 60% και 70% πάνω από το σύνολο των εισφορών.
· Δημιουργείται ψηφιακή ατομική μερίδα του κάθε ασφαλισμένου στην οποία θα αποτυπώνονται οι εισφορές για την εφάπαξ παροχή που θα λαμβάνει στο τέλος του εργασιακού του βίου.
· Η εφαρμογή του νέου μαθηματικού τύπου αποτελεί την εγγύηση ότι και οι σημερινές γενιές εργαζόμενων θα πάρουν εφάπαξ παροχή στο μέλλον.
· Το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας στηρίζεται εφεξής σε ακόμα πιο στέρεες βάσεις καθώς εξυγιαίνονται πλήρως τα δύο βασικά ταμεία παροχής εφάπαξ στη χώρα.
· Η προσαρμογή που γίνεται στα νέα εφάπαξ του Δημοσίου είναι η πιο ήπια δυνατή καθώς για τον υπολογισμό τους «απλώνονται» οι απλήρωτες υποχρεώσεις του Ταμείου Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ σε βάθος 15ετίας.
· Αποφεύγονται δραματικές και κατακόρυφες προσαρμογές στα παρεχόμενα εφάπαξ που θα έφταναν, αν δεν εφαρμοζόταν ο νέος μαθηματικός τύπος, ακόμα και σε ποσοστό 80% και 90%.
· Στον ιδιωτικό τομέα οι προσαρμογές στα εφάπαξ θα είναι ανεπαίσθητες.
· Οι καταβολές των εφάπαξ, εφεξής, θα προέρχονται μόνο από παρακράτηση ασφαλιστικών εισφορών, από τους ίδιους πόρους των ταμείων και όχι από δάνεια ή χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Μονόδρομος η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος και στις κύριες συντάξεις
Ο συνδυασμός υψηλών αναλογιστικών και ταμειακών ελλειμμάτων και η απαξίωση του μεγαλύτερου μέρους από το αποθεματικό των 23 δισ. ευρώ που είχε προ κρίσης, έχουν μετατρέψει το συνταξιοδοτικό σύστημα σε μια διαρκή ωρολογιακή βόμβα, την οποία ουδείς εκ των πολιτικών δεν φαίνεται διατεθειμένος να αγγίξει. Ηδη τα ταμεία συντάξεων, εξαιρουμένων του ΝΑΤ και του ΟΓΑ, έχουν συρρικνωμένη περιουσία που δεν υπερβαίνει το ποσό των 4,5 δισ. ευρώ. Αυτό το αποθεματικό δεν φτάνει να χρηματοδοτήσει συντάξεις μετά το 2016, οπότε και αρχίζει να εκδηλώνεται το μεγάλο πρόβλημα.

Γιατί; Διότι από τη μία πλευρά η χρηματοδότηση από τα δημόσια ταμεία και τη γενική φορολογία θα έχει μειωθεί στο ετήσιο ποσό των 8,6 δισ. ευρώ (από τα 21 δισ. που ήταν το 2011 και τα 15 δισ. το το 2012) και από την άλλη η ταυτόχρονη μείωση των εισροών (απασχολουμένων) με την υπέρμετρη αύξηση των συνταξιούχων (600.000 μέσα στην τελευταία εξαετία) θα οδηγούν σε αυξανόμενες πρόσθετες χρηματοδοτικές ανάγκες. Το έτος 2016 θα απαιτηθούν πρόσθετοι πόροι ύψους 900 εκατ. ευρώ. Το 2017 θα απαιτηθούν τουλάχιστον 1,88 δισ. ευρώ, περισσότερα από την πρόβλεψη του προϋπολογισμού. Το 2018 το ποσό ανέρχεται σε 2,15 δισ., το 2019 αυξάνεται σε 2,40 δισ. ενώ σύμφωνα με τις ίδιες προβλέψεις το 2010 θα απαιτηθούν τουλάχιστον 2,67 δισ. ευρώ.

Αυτό είναι το... αισιόδοξο σενάριο στο οποίο έχει θεωρηθεί ως δεδομένο ότι η εισπραξιμότητα των εισφορών θα είναι 100% (σήμερα στον ΟΑΕΕ ίσα που προσεγγίζει το 50%) και προβλέπει ότι δεν θα υπάρξει κάποια απρόβλεπτη αύξηση στο σκέλος των δαπανών.

Ακόμη και αν επέλεγε κάποιος να αντικαταστήσει όλο το δημόσιο σύστημα με τις ιδιωτικές συντάξεις για να κάνει μια νέα εκκίνηση, όπως έγινε πριν από δεκαετίες στη Χιλή, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι με βάση τα σημερινά δεδομένα και τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας θα όφειλε να έχει διασφαλίσει ένα απόθεμα 540 δισ. για να καταβληθούν όλες οι συντάξεις έως το έτος 2050. Σε διαφορετική περίπτωση το κράτος θα ήταν αναγκασμένο –όπως έγινε μετά την κατάρρευση του συστήματος στη Χιλή– να χρηματοδοτήσει τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες από τη γενική φορολογία για να μη χρεοκοπήσουν.

Αυτό το ποσό των 540 δισ. ευρώ προβλέπεται ότι θα είναι το αναλογιστικό έλλειμμα εάν υποτεθεί ότι όλοι οι σημερινοί δικαιούχοι πρέπει να λαμβάνουν σύνταξη μέχρι το τέλος της ζωής τους. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι τα τελευταία έξι χρόνια συνταξιοδοτήθηκαν περίπου 600.000 ασφαλισμένοι όταν οι ετήσιες εκροές από την εργασία αλλά και οι εισροές στην αγορά εργασίας ισορροπούσαν στα 40.000 άτομα.

Οι προβλέψεις αυτές αναμένεται να επιβεβαιωθούν και επισήμως με την κεντρική αναλογιστική μελέτη, που σύμφωνα με το αναθεωρημένο Μνημόνιο ήδη θα έπρεπε να καταρτίζεται για να εισαχθεί ο νέος ασφαλιστικός νόμος στη Βουλή έως τα τέλη του φθινοπώρου.

Η κατάσταση των Ταμείων δείχνει ότι το συνταξιοδοτικό χρέος (με τη μορφή του αναλογιστικού ελλείμματος) είναι στενά συνδεδεμένο με το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος και θέτει χρηματοοικονομικά όρια ακόμη και σε πιθανές μεταβάσεις προς το ιδιωτικό σύστημα ασφάλισης. Γι’ αυτό τον λόγο, στο τελευταίο αναθεωρημένο Μνημόνιο του ΔΝΤ οι όροι βιωσιμότητας του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης εκτίθενται σε συνάρτηση με τη βιωσιμότητα εξυπηρέτησης των δημοσιονομικών στόχων και του χρέους.

Το πρόβλημα δεν αφορά το μέλλον των συντάξεων. Αν δεν βρεθεί σταθερή λύση, το αναλογικό τμήμα των συντάξεων που θα απομείνει μετά τη σταθερή συνεισφορά του κράτους (360 ευρώ) θα υπόκειται από την 1.1.2015 σε διαδοχικές μειώσεις, με αναπόφευκτη την όλο και μεγαλύτερη συρρίκνωσή τους. Αυτό που αποκρύπτεται από την κυβερνητική επικοινωνία καταγράφεται πολύ καθαρά στην τελευταία έκθεση αξιολόγησης του ΔΝΤ για την πορεία του προγράμματος προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας. Ολες οι υποδείξεις για την εφαρμογή νομοθεσίας η οποία θα πρέπει να εφαρμοστεί από την 1.1.2015 οδηγεί στο συμπέρασμα πως και στο τμήμα των κύριων συντάξεων θα πρέπει να εφαρμόζεται η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος (και όχι μόνο των επικουρικών, όπως ισχύει από την 1.7.2014 και τα εφάπαξ). Δηλαδή, εκτός από το κομμάτι της κρατικής συνεισφοράς, που θα αντιστοιχεί στα 360 ευρώ, το υπόλοιπο αναλογικό τμήμα της σύνταξης πρέπει να αντιστοιχεί στο ύψος των εισφορών που έχουν καταβληθεί σε όλο τον ασφαλιστικό βίο.

Από την 1η Ιανουαρίου 2015 πάντως, επεκτείνεται η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος και όλα τα επικουρικά ταμεία και τα ταμεία εφάπαξ θα προσαρμόζουν τις παροχές προς τους ασφαλισμένους τους στα έσοδα του Ταμείου.Οι επικουρικέςήδη  μειωθηκαν από τον Ιούλιο με την καθιέρωση ατομικών μερίδων ασφάλισης και της ρήτρας «μηδενικού ελλείμματος» στα Ταμεία.
Στη συνέχεια, θα ακολουθήσουν περικοπές στις παροχές μετοχικών ταμείων και φορέων πρόνοιας, ενώ από το φθινόπωρο θα πραγματοποιηθούν αναλογιστικές μελέτες και θα θεσμοθετηθούν όσα μέτρα κριθούν αναγκαία ώστε να ισχύσουν το 2015.

Οι αλλαγές αναμένεται να ολοκληρωθούν το φθινόπωρο και προβλέπουν την ένταξη όλων των ασφαλισμένων στο ΙΚΑ, στον ΟΑΕΕ και στον ΟΓΑ.

Στο ΙΚΑ θα ενταχθούν όλοι όσοι απασχολούνται με σχέση μισθωτής εργασίας σε δημόσιο, ευρύτερο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, στον ΟΑΕΕ οι ελεύθεροι επαγγελματίες και στον ΟΓΑ οι αγρότες. Την αυτονομία του θα διατηρήσει μόνο το ΝΑΤ.
H λεγόμενη «ρήτρα μηδενικού ελλείμματος κρύβει και νέες μειώσεις (πέραν του 5,2% από 1/7/2014), καθώς κάθε τρίμηνο το ύψος των συντάξεων που αποδίδονται θα επανεξετάζεται με βάση αυτή τη ρήτρα.

Σύμφωνα με το Βήμα, αποκαλύπτεται ότι κατά τη διάρκεια υπολογισμού της πρόσφατης μείωσης στο ΕΤΕΑ και ενώ στις προθέσεις της ηγεσίας του υπουργείου Εργασίας ήταν η μείωση να κυμαίνεται μεταξύ 5% και 8%, ο συντελεστής βιωσιμότητας του Ταμείου υπολογίσθηκε με βάση τα έσοδα του ΕΤΕΑ το πρώτο τετράμηνο του 2014.
Εάν λαμβάνονταν υπόψη για τον καθορισμό του κρίσιμου συντελεστή τα έσοδα του Ταμείου το 2013, τότε η μείωση θα έπρεπε να είναι σχεδόν τριπλάσια, φθάνοντας το 15%. Σημειώνεται ότι με τον ίδιο τρόπο οι μειώσεις θα εφαρμοστούν και στα υπόλοιπα επικουρικά ταμεία που δεν υπάγονται στο ΕΤΕΑ από την 1/1/2015.
Να σημειωθεί ότι για το 2014 το ΕΤΕΑ αναμένεται να εμφανίσει έλλειμμα της τάξης των 170 εκατ. ευρώ. Με τη μείωση ύψους 5,2% στις συντάξεις θα εξοικονομηθούν περί τα 70 εκατ. ευρώ (11 εκατ. ευρώ τον μήνα), ποσό που δεν μηδενίζει το έλλειμμα και οδηγεί σε νέες περικοπές

Eπίσης και σύμφωνα με το ν. 4224/14 στο άρθρο 18 παράγραφος 2 του οποίου περιλαμβάνονται ρυθμίσεις, οι οποίες προβλέπουν, κατά περίπτωση, τα ακόλουθα: : Η διάταξη της περίπτωσης Β της παραγράφου 2 ορίζει ότι, από 1-1-2014, οι ασφαλιστικές εισφορές που καταβάλλονται για κάθε ασφαλισμένο στους φορείς - τομείς πρόνοιας τηρούνται σε ατομικές μερίδες. Επισημαίνεται ότι, δικαιολογητικός λόγος των ρυθμίσεων των περιπτώσεων Α και Β είναι το γεγονός ότι στο πλαίσιο εφαρμογής του ν. 4093/2012 (Α' 222), οι φορείς - τομείς πρόνοιας από 1-1-2014 υποχρεούνται να εφαρμόζουν νέο τρόπο υπολογισμού των εφάπαξ παροχών με νέο μαθηματικό τύπο, προκειμένου αφενός να διασφαλισθεί η βιωσιμότητα των φορέων πρόνοιας χωρίς νέα ελλείμματα και αφετέρου να εξασφαλισθεί η απρόσκοπτη καταβολή των εφάπαξ παροχών στους δικαιούχους. Προς τούτο είναι απαραίτητο, από 1-1-2014, οι ασφαλιστικές εισφορές που καταβάλλονται για κάθε ασφαλισμένο στους εν λόγω φορείς να τηρούνται σε ατομικές μερίδες.

Η Διοίκηση του κάθε φορέα πρόνοιας θα πρέπει άμεσα να μεριμνήσει και να λάβει όλα τα αναγκαία και ενδεικνυόμενα μέτρα για την τήρηση των ατομικών μερίδων των ασφαλισμένων τους.

Η διάταξη της περίπτωσης Γ της παραγράφου 2 προσδιορίζει ότι το ποσό της εφάπαξ παροχής, που χορηγείται σε δικαιούχους από 1.1.2014 και εφεξής, υπολογίζεται:

α) για τους ασφαλισμένους σε φορείς - τομείς πρόνοιας που αποχώρησαν από την υπηρεσία ή την εργασία ή το επάγγελμά τους μέχρι 31-8-2013, σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις των οικείων καταστατικών και τη γενικότερη νομοθεσία και

β) για ασφαλισμένους που αποχώρησαν ή αποχωρούν από την υπηρεσία τους ή την εργασία τους ή το επάγγελμά τους από 1-9-2013 και μετά, σύμφωνα με τα οριζόμενα στην υπουργική απόφαση Φ.80000/1093/26/10.2.2014 (Β' 313, ΑΔΑ: ΒΙΕ4Λ-ΖΤ5) που εκδόθηκε κατ'εξουσιοδότηση του πρώτου εδαφίου της περίπτωσης 7 της υποπαραγράφου ΙΑ. 5 της παραγράφου ΙΑ του άρθρου πρώτου του νόμου 4093/2012 (Α' 222), όπως εκάστοτε ισχύει.

Επισημαίνεται ότι, με τη διάταξη αυτή εξασφαλίζεται η χορήγηση του εφάπαξ βοηθήματος με το παλαιό σύστημα υπολογισμού στους ασφαλισμένους που αποχώρησαν από την υπηρεσία ή την εργασία ή το επάγγελμά τους μέχρι 31-8-2013, αφού στα πρόσωπα αυτά η εφάπαξ παροχή τους θα υπολογίζεται σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις των οικείων καταστατικών και τη γενικότερη νομοθεσία.

Ενώ, για τους ασφαλισμένους που αποχώρησαν ή αποχωρούν από την υπηρεσία τους ή την εργασία τους ή το επάγγελμά τους από 1-9-2013 και μετά, το ποσό της εφάπαξ παροχής υπολογίζεται σύμφωνα με τα οριζόμενα κατά περίπτωση αναλυτικά στην προαναφερόμενη υπουργική και συγκεκριμένα με τους μαθηματικούς τύπους που περιλαμβάνονται:

• στην πάγια διάταξη που αφορά τους ασφαλισμένους που έχουν πραγματοποιήσει χρόνο ασφάλισης από 1-1-2014 και εφεζής
• στην μεταβατική διάταξη που αφορά τους ασφαλισμένους που έχουν πραγματοποιήσει χρόνο ασφάλισης πριν ή πριν και μετά την 1.1.2014
• στην ειδική ρύθμιση για φορείς - τομείς πρόνοιας με οφειλόμενες υποχρεώσεις.

 Η διάταξη της περίπτωσης Δ της παραγράφου 2 ορίζει ότι, όπου στην κείμενη ισχύουσα νομοθεσία προβλέπεται επιστροφή εισφορών τα ποσά επιστρέφονται στον δικαιούχο κατά την έκδοση της πράξης συνταξιοδότησης του φορέα κύριας ασφάλισης. Για επιστροφή εισφορών χρόνου ασφάλισης έως 31-12-2013 η παροχή προκύπτει σύμφωνα με τις διατάξεις των οικείων καταστατικών και τη γενικότερη νομοθεσία που ισχύουν μέχρι την ημερομηνία αυτή. Για επιστροφή εισφορών χρονικών διαστημάτων από 1-1-2014 και μετά, το ύψος του ποσού της παροχής προκύπτει από τη συσσωρευμένη αξία των εισφορών στην ατομική μερίδα.

Επειδή σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία στους μη δικαιούμενους εφάπαξ βοηθήματος επιστρέφονται οι ατομικές εισφορές τους κατά την αποχώρηση τους από την εργασία ή το επάγγελμα για το οποίο ασφαλίστηκαν σε φορέα πρόνοιας και όχι κατά την επέλευση του ασφαλιστικού κινδύνου, με τη διάταξη αυτή ρυθμίζεται το θέμα της επιστροφής των εισφορών, έτσι ώστε τα ποσά των εισφορών να επιστρέφονται στον δικαιούχο κατά την έκδοση της πράξης συνταξιοδότησης του φορέα κύριας ασφάλισης (είτε θετικής είτε απορριπτικής απόφασης του κύριου φορέα).

Διανεμητικό και Κεφαλαιοποιητικό Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης

1. Διανεμητικό Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης.

1.α. Βασικά Χαρακτηριστικά Διανεμητικού Συστήματος.

…«Το κυριότερο χαρακτηριστικό του είναι ότι το κράτος επιβάλλει ένα είδος φόρου –τις ασφαλιστικές εισφορές- στους ασφαλισμένους και τους εργοδότες, με τα έσοδα του οποίου τα Ταμεία καταβάλλουν στους δικαιούχους τις συντάξεις. Το κράτος θεσπίζει τους κανόνες και εγγυάται τη λειτουργία του συστήματος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί να αλλάξει τους κανόνες αν μεταβληθούν οι συνθήκες». (σελ. 181).
Το διανεμητικό είναι το ισχύον ασφαλιστικό σύστημα στην Ελλάδα και σύμφωνα με τον συγγραφέα, στην ελληνική κοινωνία πλανάται μια λανθασμένη αντίληψη περί των ασφαλιστικών εισφορών που καταβάλλουν εργαζόμενοι και εργοδότες: Οι εργαζόμενοι θεωρούν ότι οι ασφαλιστικές εισφορές που παρακρατούνται από τον ακαθάριστο μισθό τους αφορά τις δικές τους συντάξεις, όμως: «…με το ισχύον σύστημα οι εισφορές των εργαζομένων δεν αφορούν τις δικές τους συντάξεις, αλλά τις συντάξεις που καταβάλλονται κάθε έτος στους συνταξιούχους». (σελ. 59)
Έτσι, λοιπόν, στο διανεμητικό σύστημα …«οι εργαζόμενοι πληρώνουν εισφορές, αλλά οι εισφορές αυτές την ίδια χρονιά χρησιμοποιούνται για να ικανοποιηθούν τα θεσπισμένα δικαιώματα των συνταξιούχων, δηλαδή να πληρωθούν οι συντάξεις τους. Η πληρωμή των εισφορών από τους εργαζόμενους μπορεί να μη χρηματοδοτεί τη δική τους σύνταξη, δημιουργεί όμως μια «προσδοκία» και στηρίζεται σε έναν «άτυπο κανόνα», ότι στο μέλλον και αυτοί θα λάβουν από την επόμενη γενεά τα «ίδια οφέλη» που εξασφάλισαν στο παρελθόν στους τότε συνταξιούχους. Το πόσο «ίδια οφέλη» μπορούν να εξασφαλιστούν όταν συντελούνται σημαντικές μεταβολές των συνθηκών και ιδιαίτερα το πόσο «ίδιες θυσίες» συνεπάγονται τα «ίδια οφέλη» από πλευράς των επόμενων γενεών, είναι ένα εξαιρετικά προβληματικό θέμα…». (σελ. 183)
1.β. Η έννοια της Αλληλεγγύης των Γενεών.
Αυτή η «προσδοκία» για τη διατήρηση του «άτυπου κανόνα» (ότι δηλ. ο σημερινός στρατός εργασίας πληρώνει τις συντάξεις των απόμαχων -συνταξιούχων- και οι αυριανοί απόμαχοι θα συντηρούνται από τους εργαζόμενους του μέλλοντος) προστίθεται στις κοινωνικές αξίες, της συντεταγμένης πολιτείας, ως «αλληλεγγύη των γενεών».
Η βαθύτερη έννοια της αλληλεγγύης των γενεών, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο συγγραφέας, υπονοεί ότι οι διαχρονικά «ίδιες θυσίες», από την πλευρά των εργαζομένων, θα συνεπάγονται διαχρονικά «ίδια οφέλη» για τους συνταξιούχους, ανεξαρτήτως της χρονικής περιόδου που «τυγχάνει» να βρίσκεται κάποιος στη μία ή στην άλλη όχθη.
Έτσι, ο εργαζόμενος του 2025 θα πρέπει να θυσιάζει το ίδιο ποσοστό του ακαθάριστου, από ασφαλιστικές εισφορές, εισοδήματός του, που θυσίαζε ο εργαζόμενος του 2000, για να συντηρούν, ο μεν πρώτος τους συνταξιούχους του 2000 και ο δεύτερος τους συνταξιούχους του 1975 κ.ο.κ. Μάλιστα, η αλληλεγγύη των γενεών υπονοεί και κάτι ακόμα: Το βιοτικό επίπεδο του συνταξιούχου του 2050 (που ήταν εργαζόμενος το 2025) δεν θα πρέπει να υστερεί του βιοτικού επιπέδου του συνταξιούχου του 2025 (που ήταν εργαζόμενος το 2000) κ.ο.κ.
Όμως, τόσο το επίπεδο της καταβαλλόμενης «θυσίας» της κάθε γενιάς εργαζομένων, όσο και η ονομαστική και κυρίως η αγοραστική δύναμη της κάθε γενιάς συνταξιούχων, εξαρτάται από διάφορους πολιτικοοικονομικούς και δημογραφικούς παράγοντες, οι οποίοι ακριβώς επειδή μεταβάλλονται με μη προβλέψιμο τρόπο, διαστρεβλώνουν την ουσία της έννοιας της «αλληλεγγύης». Τέτοιοι παράγοντες που, κατά το μάλλον ή ήττον, διαφοροποιούνται μεταξύ των γενεών, είναι: η αναλογία εργαζομένων – συνταξιούχων, η μέση ακαθάριστη αμοιβή της εργασίας -που προσδιορίζεται από την παραγωγικότητα (τεχνολογικό επίπεδο, επιχειρηματικότητα, διάρθρωση του παραγωγικού ιστού κ.α.) της οικονομίας-, το επίπεδο του πληθωρισμού, η διαχρονικά συνεπής πολιτική στάση του νομοθέτη κ.α.
Ο συγγραφές δίνει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα (σελ. 112-114), το οποίο προσαρμόστηκε για τις ανάγκες της παρούσας παρουσίασης, σύμφωνα με το οποίο, ακόμα και αν οι κανόνες διατηρηθούν αμετάβλητοι, η κοινωνική αξία της αλληλεγγύης των γενεών δεν είναι σίγουρο ότι θα εκπληρωθεί. Μάλιστα, πιθανότερο είναι, η αντίρροπη προσαρμογή των κανόνων στα κοινωνικο-οικονομικά δεδομένα της κάθε γενεάς να προσεγγίζει την αρχή: «ίδιες θυσίες» μεταξύ των γενεών, για «παρόμοια οφέλη» σε κάθε γενεά.

1.γ. Η ασυνέπεια των «συνεπών» κανόνων και η ανάγκη αλλαγών.

Το παράδειγμα υποθέτει ότι η δημογραφική αναλογία εργαζομένων – συνταξιούχων από 4:1 το 2000 μεταβλήθηκε σε 1,5:1 το 2025, και ότι στο ίδιο χρονικό διάστημα η παραγωγικότητα της εργασίας (όπως εκφράζεται από τον διπλασιασμό του μέσου ακαθάριστο μισθού) διπλασιάστηκε (από 2000 € στα 4000 €). Επίσης, υποθέτει ότι οι συνταξιοδοτικοί κανόνες (ποσοστό αναπλήρωσης, ποσοστιαία αναλογία ασφαλιστικών βαρών εργαζομένων – εργοδοτών, όρια ηλικίας) παραμένουν αμετάβλητοι, προκειμένου να προσεγγίσουμε την οιονεί «ευαισθησία» του κράτους στις μελλοντικές γενεές εργαζομένων.

Διατηρώντας, λοιπόν, αμετάβλητους τους κανόνες του διανεμητικού συστήματος διαπιστώνουμε ότι εξαιτίας της (ως ένα βαθμό προβλέψιμης) δημογραφικής μεταβολής, ο εργαζόμενος του 2025 θα πρέπει να εισφέρει το 20% του ακαθάριστου μισθού του για να πληρωθούν οι συνταξιούχοι της εποχής του, όταν εκείνοι (που εργάζονταν το 2000) εισέφεραν μόλις το 7,5% για τους συνταξιούχους της δικής τους εποχής. Μάλιστα, ο εργαζόμενος του 2025, θα διαπιστώσει ότι ενώ η παραγωγικότητα της εργασίας του διπλασιάστηκε (τη χρονική περίοδο 2000 – 2025), ο απαλλαγμένος από ασφαλιστικές εισφορές μισθός του αυξήθηκε μόλις κατά 60% (από 2000 € σε 3200), ενώ αντίθετα ο συνταξιούχος της εποχής του καρπώνεται το σύνολο της αυξημένης παραγωγικότητας (από 1500 € σε 3000 € σύνταξη) του εργαζόμενου! Ομοίως, ο εργοδότης του 2025 θα διαπιστώσει ότι ο πρόγονός του (ο εργοδότης του 2000), ο οποίος παρότι κατέβαλε μόλις το 11,25% του ακαθάριστου μισθού του κάθε εργαζόμενου, ως εισφορά στο ασφαλιστικό σύστημα της εποχής του, διαμαρτυρόταν για τη μειωμένη ανταγωνιστικότητά του, στις τότε αναπτυγμένες καπιταλιστικές αγορές, ενώ ο ίδιος θα πρέπει να καταβάλλει το 30% του αντίστοιχου μέτρου! Πώς λοιπόν, ο απόγονος θα τα καταφέρει να «κρατηθεί» στην αγορά και να μη βάλει «λουκέτο»;
«Συνεπώς, αμετάβλητοι κανόνες δεν συνεπάγεται αμετάβλητα κοινωνικά αποτελέσματα. Όταν οι συνθήκες αλλάζουν η διατήρηση των ίδιων κανόνων οδηγεί σε ανατροπές κρίσιμων κοινωνικών ισορροπιών…». (σελ.116)

1.δ. Ασφαλιστικά ελλείμματα και …«ανισόρροπη» αναδιανομή.

Είναι εμπειρικά επαληθεύσιμο οτι, τόσο οι εργαζόμενοι όσο και οι εργοδότες, δεν αποδέχονται την καταβολή τόσο υψηλών ασφαλιστικών εισφορών, προκειμένου να διατηρήσουν το υπό κατάρρευση (λόγω δημογραφικών ή άλλων πολιτικο-γραφειοκρατικών αναλγησιών) διανεμητικό ασφαλιστικό σύστημα. Με δεδομένη την ομόθυμη αντίδραση (εργαζομένων, εργοδοτών και συνταξιούχων) ακόμα και στη σταδιακή (μεταβατική) προσαρμογή των βασικών κανόνων (π.χ. μείωση του ποσοστού αναπλήρωσης, αύξηση ασφαλιστικών εισφορών, αύξηση ηλικίας συνταξιοδότησης κ.τ.λ.) στα δεδομένα της εποχής, το κράτος είναι αυτό που θα κληθεί να αναλάβει την κάλυψη των ασφαλιστικών ελλειμμάτων που συσσωρεύονται. Πώς θα το κάνει αυτό; Είτε θεσμοθετώντας υψηλότερους έμμεσους και/ή άμεσους φόρους, προκειμένου να χρηματοδοτήσει τα ασφαλιστικά ελλείμματα, είτε περιορίζοντας τις κρατικές δαπάνες για άλλα «δημόσια αγαθά» και υπηρεσίες (υγεία, παιδεία, δικαιοσύνη, περιβάλλον, τεχνολογική έρευνα κ.α.).
Όμως, η χρηματοδότηση των συντάξεων μιας μεγάλης ομάδας ασφαλισμένων –π.χ. του ΙΚΑ, (η χρηματοδότηση του οποίο θεσμοθετήθηκε το 2002, και προβλέπει την καταβολή στο Ταμείο του 1% του ΑΕΠ)- μέσω του φορολογικού συστήματος, σημαίνει μεταφορά εισοδήματος από τους φορολογουμένους συνολικά, σε ένα ολόκληρο τμήμα της κοινωνίας (τους ασφαλισμένους του ΙΚΑ), χωρίς μάλιστα εισοδηματικά ή άλλα κοινωνικά κριτήρια. Το παρεπόμενο ερώτημα είναι το εξής: Είναι κοινωνικά (και ηθικά) αποδεκτό να καλούνται οι εργαζόμενοι ή οι επαγγελματίες άλλων κλάδων να χρηματοδοτούν τις συντάξεις άλλων κοινωνικών ομάδων και μάλιστα ανεξάρτητα από την εισοδηματική ή την περιουσιακή κατάσταση των τελευταίων; Μάλιστα, αυτή η αδικία επιτείνεται όσο οι δεξιές κυβερνήσεις εμμένουν στην πολιτική της μείωσης των άμεσων φόρων και την πληθωριστική αντικατάστασή τους από έμμεσους.
Επίσης, ο περιορισμός των κρατικών δαπανών για κοινωνικά αγαθά (υγεία, παιδεία…) οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση των αγαθών αυτών (δηλ. την παροχή τους από τον ιδιωτικό τομέα) που σημαίνει ότι αγαθά στα οποία είχε «πρόσβαση» ο πολίτης χωρίς άμεσο ή με χαμηλό κόστος, θα κληθεί να τα πληρώσει προκειμένου να αποκτήσει πρόσβαση σε αυτά.
Συνεπώς, είτε με την αύξηση των έμμεσων φόρων, είτε με τη μείωση των κρατικών δαπανών για συλλογικά αγαθά και κοινωνικές υπηρεσίες, η χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος επιβαρύνει τα πιο αδύναμα και φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας (πόσο μάλλον όταν οι κοινωνικές υπηρεσίες αφορούν, συγκριτικά περισσότερο, τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας από άλλα κοινωνικά στρώματα).

1.ε. Η αναπτυξιακή διάσταση του ασφαλιστικού συστήματος.

Στο βαθμό που η αύξηση των έμμεσων φόρων ή η υποχρηματοδότηση των κοινωνικών υπηρεσιών, δεν καταφέρουν να ισοσκελίσουν τον εθνικό προϋπολογισμό, τότε στην αναπτυξιακή εμπλοκή, που αυτά τα δύο από μόνα τους οδηγούν, θα πρέπει να συναθροίσουμε και τις αλυσιδωτές επιπτώσεις των υψηλών δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Επιγραμματικά αναφέρουμε: Το υψηλό δημοσιονομικό έλλειμμα οδηγεί, με μια αλυσίδα επιδράσεων, σε αυξημένες πληθωριστικές πιέσεις. Οι πιέσεις αυτές, οδηγούν σε αύξηση των τιμών των ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών, που συνεπάγεται μειωμένη διεθνή ανταγωνιστικότητα του ελληνικού παραγωγικού συστήματος, μείωση της παραγωγής, μείωση της απασχόλησης και τελικά συρρίκνωση της μεγέθυνσης. Συνέπεια αυτών είναι η συμπίεση μισθών και συντάξεων.
«… οι συντάξεις μπορούν να πληρωθούν από το κράτος, ακόμα και αν το έλλειμμα της κοινωνικής ασφάλισης αυξηθεί κατά 3, 5 ή 8 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ. Έχει όμως τεράστια σημασία αν την ίδια στιγμή μειώνεται κατά 3, 5 ή 8 μονάδες του ΑΕΠ η κρατική δαπάνη για άλλους τομείς, όπως οι επενδύσεις, η παιδεία, η υγεία, η καθημερινή ασφάλεια ή η απονομή δικαιοσύνης». (σελ.46)
Άλλωστε, «οι κανόνες που ρυθμίζουν το ασφαλιστικό έχουν σοβαρές επιπτώσεις στις επενδύσεις, στους ρυθμούς μεγέθυνσης, στο οικονομικο-κοινωνικό κλίμα, σε πολλές άλλες οικονομικές – κοινωνικές επιλογές και σε τελική ανάλυση, στο ίδιο το επίπεδο μισθών που, με τη σειρά του καθορίζει και το επίπεδο των συντάξεων. Συνεπώς, το ασφαλιστικό, πέρα από θεμελιώδες κοινωνικό θέμα, είναι ταυτόχρονα θεμελιώδες αναπτυξιακό θέμα». (σελ. 15)

1.στ. Μια διάσταση του διανεμητικού συστήματος με μεγάλη σημασία.

«…[Ε]νώ οι μέσες και υψηλότερες συντάξεις (π.χ.του ΙΚΑ) συνδέονται λίγο-πολύ με κάποιους κανόνες ανταπόδοσης, οι συντάξεις στο χαμηλότερο κλιμάκιο, για λόγους κοινωνικής πολιτικής, ενσωματώνουν μια κοινωνική παροχή και υπερβαίνουν σημαντικά το επίπεδο αυτό». (σελ.98)
Έτσι, λοιπόν, αν και οι κατώτερες συντάξεις είναι πολύ χαμηλές, εντούτοις υπερβαίνουν σημαντικά το ποσό που θα προέκυπτε σε μια λογική ανταποδοτικότητας. Αυτό, σε μια κοινωνία με υψηλή ανεργία δεν πρέπει να θεωρείται αμελητέο και μάλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ένα κατ΄ ελάχιστον αποδεκτό δίκτυ κοινωνικής προστασίας, που κάθε δημοκρατική, κοινωνικά ευαίσθητη και ευρωπαϊκή πολιτεία θα πρέπει, τουλάχιστον, να διαφυλάττει και ει δυνατόν να μεριμνά για την ουσιαστική, περαιτέρω, βελτίωσή του. Αρκεί, βεβαίως, ένα μελλοντικά αξιοπρεπές δίκτυ κοινωνικής προστασίας (κατώτατο εγγυημένο εισόδημα) να μη γίνει άλλοθι για ορθολογική εισφοροδιαφυγή.

2. Κεφαλαιοποιητικό Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης.

2.α. Βασικά Χαρακτηριστικά Κεφαλαιοποιητικού Συστήματος.

…«Οι ασφαλισμένοι καταβάλλουν προκαθορισμένες εισφορές είτε σε ειδικούς επενδυτικούς Οργανισμούς είτε σε ατομικούς λογαριασμούς τους οποίους διαχειρίζονται ειδικοί φορείς. Τα κεφάλαια αυτά επενδύονται και, μαζί με τις ετήσιες καταβολές του ασφαλισμένου και τις αποδόσεις τους, συσσωρεύονται και δημιουργούν το συνολικό κεφάλαιο. Το κεφάλαιο αυτό, στη φάση της συνταξιοδότησης, αποτελεί τη βάση υπολογισμού της σύνταξής τους. Το κεφαλαιοποιητικό σύστημα παίρνει συνήθως ιδιωτικό χαρακτήρα, τίποτα όμως δεν αποκλείει να έχει και δημόσιο…». (σελ. 183)
… «Στο κεφαλαιοποιητικό σύστημα οι εισφορές αποτελούν αποταμίευση του ασφαλισμένου που δεν χρησιμοποιείται για να χρηματοδοτήσει τις συντάξεις άλλων. Η αποταμίευση αυτή επενδύεται σε διάφορα περιουσιακά στοιχεία (ακίνητα ή τίτλους) και χρηματοδοτεί τη σύνταξη του κατόχου της στο μέλλον…». (σελ. 184)
Το σύστημα αυτό εμφανίζεται ελκυστικό επειδή στηρίζεται στη λογική ότι οι ασφαλισμένοι αποταμιεύουν για τη δική τους σύνταξη στο μέλλον. Επιπροσθέτως, η βασική λογική του συστήματος («προσωπικό βιβλιάριο ασφάλισης») προδιαθέτει για μια σειρά συγκρίσιμων πλεονεκτημάτων. Ως τέτοια, μπορούν να θεωρηθούν αυτά που οι υπέρμαχοί του υποστηρίζουν, τουλάχιστον στη θεωρία, ότι επιτυγχάνει:
(α) Αυξάνει τον πληθυσμό με ασφαλιστική κάλυψη και αποθαρρύνει την εισφοροδιαφυγή, μιας και όσο λιγότερα κεφάλαια εγγραφούν στο «ατομικό βιβλιάριο ασφάλισης» τόσο μικρότερη θα είναι η προσδοκώμενη σύνταξη.
(β) Αφήνει το περιθώριο στους ασφαλισμένους να καταβάλλουν υψηλότερες, από τις ελάχιστα νομοθετημένες, ασφαλιστικές εισφορές προκειμένου να βελτιώσουν το ύψος της σύνταξής τους,
(γ) Ενισχύει την εθνική αποταμίευση και αυξάνει τα επενδυμένα κεφάλαια στην εγχώρια κεφαλαιαγορά ή γενικότερα στην εγχώρια οικονομία.
(δ) Δεν προκύπτουν ασφαλιστικά ελλείμματα, αφού ο καθένας παίρνει μια σύνταξη ανάλογα με το ποσό που επένδυσε και την απόδοση του κεφαλαίου αυτού.
Τα πλεονεκτήματα αυτά, καθώς και κάποια ακόμα (όπως η ενίσχυση του ανταγωνισμού μεταξύ των ιδιωτικών επενδυτικών οργανισμών διαχείρισης των «ατομικών βιβλιαρίων ασφάλισης», ή ο περιορισμός των πολιτικών παρεμβάσεων στον τελικό υπολογισμό της σύνταξης), μετριάζονται αν με κριτική διάθεση προσπαθήσουμε να απαντήσουμε με κάποια καίρια ερωτήματα:
- Τα «ατομικά βιβλιάρια ασφάλισης» θα έχουν εγγυημένη απόδοση; Θα είναι σίγουροι, και σε ποιο βαθμό, οι ασφαλισμένοι ότι ο επενδυτικός φορέας που διαχειρίζεται το συνταξιοδοτικό τους λογαριασμό δεν επενδύει σε χρηματοπιστωτικά προϊόντα υψηλού ρίσκου και αβέβαιης απόδοσης;
- Ποιο θα είναι το ύψος της προμήθειας, που θα διαμορφωθεί στην «αγορά» των επενδυτικών οργανισμών, για τη διαχείριση των «λογαριασμών» των ασφαλισμένων; (ενδεικτικά, ο συγγραφέας αναφέρει ότι, στη Σουηδία η προμήθεια έχει διαμορφωθεί στο 0,75% της ετήσιας εισφοράς του ασφαλισμένου, που σε 20ετή βάση σημαίνει απώλεια 15% της όποιας απόδοσης του κεφαλαίου).
- Οι επενδυτικοί οργανισμού (εγχώριοι ή ξένοι) θα έχουν την αναγκαία ελευθερία για να αποφασίζουν χωρίς πολιτικές παρεμβάσεις (βλέπε δομημένα ομόλογα και πώς υποχρεώθηκαν, από την Κυβέρνηση, κάποια ταμεία να τα αγοράσουν) τις επενδυτικές τους στρατηγικές; Από την άλλη πλευρά, θα μπορεί η κρατική εξουσία να ελέγχει και να παρεμβαίνει; με ποιο τρόπο; με ποίους μηχανισμούς; και εν τέλει με ποία κριτήρια θα αποφασίζει ότι ένα επενδυτικό προϊόν, στο οποίο επενδύει ένας Οργανισμός, είναι μεσο-μακροχρόνια ασύμφορο για τους ασφαλισμένους που εμπιστεύτηκαν το συνταξιοδοτικό τους μέλλον σε αυτόν.
- Θα υπάρχει ένας ή περισσότεροι επενδυτικοί Οργανισμοί: Και αν υπάρχουν περισσότεροι, θα έχουν οι ασφαλισμένοι δικαίωμα να επιλέξουν αυτόν της αρεσκείας τους ή η κυβέρνηση θα αποφασίζει ex ante ποια κοινωνική ομάδα θα ασφαλίζεται σε ποιον επενδυτικό φορέα; Επίσης, θα υπάρχει η δυνατότητα στους ασφαλισμένους να αλλάζουν επενδυτικό Οργανισμό, προκειμένου έτσι να μπορέσει να λειτουργήσει ο ανταγωνισμός μεταξύ των επενδυτικο-ασφαλιστικών Οργανισμών;
- Οι Οργανισμοί αυτοί, εγχώριοι ή διεθνείς, θα έχουν υποχρέωση να επενδύουν στην ελληνική χρηματοπιστωτική αγορά (προκειμένου να ενισχυθεί η εθνική αποταμίευση και το ύψος των επενδυμένων κεφαλαίων στην ελληνική κεφαλαιαγορά) ή θα μπορούν να επενδύουν στη διεθνή κεφαλαιαγορά με γνώμονα το συμφέρον των ασφαλισμένων (βελτιστοποίηση της σχέσης ρίσκου – απόδοσης) που όμως θα συνεπάγεται εκροή εθνικών κεφαλαίων στις αναπτυγμένες κεφαλαιαγορές του εξωτερικού;
- Ποιος θα χρηματοδοτεί την κοινωνική πολιτική του ασφαλιστικού συστήματος. Ποιος, δηλαδή, θα πληρώνει τη σύνταξη αυτών που θα καταστούν ανίκανοι για εργασία; Πώς θα ενισχυθεί η σύνταξη κάποιου του οποίου το «ατομικό βιβλιάριο» (λόγω ανεργίας κ.τ.λ.) δεν του εξασφάλισε εισόδημα μεγαλύτερο από το όριο της έσχατης φτώχιας; Η κοινωνία θα αδιαφορήσει για αυτούς; Το κράτος πώς θα αντιδράσει όταν αρχίσει να διαρρηγνύεται η κοινωνική συνοχή; Θα εστιάσει τη ρητορική του στη λογική της αναλογικότητας του ασφαλιστικού συστήματος («όσα έδωσες τόσα θα πάρεις») απορρίπτοντας το κοινωνικό στοιχείο που εμπεριέχει κάθε ασφαλιστική πολιτική;
- Ποιος θα καταβάλλει το κόστος αλλαγής «παραδείγματος»; Αλλαγής δηλαδή του ασφαλιστικού συστήματος από διανεμητικό σε κεφαλαιοποιητικό;

2.β. Ο «προσανατολισμός» του εφαρμοζόμενου κεφαλαιοποιητικού συστήματος.

Τα ερωτήματα που εκτέθηκαν παραπάνω, καθώς και πλήθος άλλα, δεν έχουν εύκολες και μονοσήμαντες απαντήσεις. Οι απαντήσεις δίνονται, σε πολιτικό επίπεδο, από τις «αρχιτεκτονικές» επιλογές που θα κάνει ο νομοθέτης, κατά τη θεσμοθέτηση του κεφαλαιοποιητικού συστήματος. Αυτός είναι που, ανάλογα με την πλειοψηφούσα ιδεολογική «απόχρωση» του Κοινοβουλίου και το συσχετισμό δυνάμεων στο πολιτικό σύστημα (ευρωπαϊκοί πολιτικοί θεσμοί, ομάδες συμφερόντων, κοινωνικοί εταίροι, ΜΜΕ κ.ο.κ), θα προσανατολίσει το ασφαλιστικό μοντέλο είτε προς τα αριστερά (μεγαλύτερη κοινωνική ευαισθησία) είτε προς τα δεξιά (μεγαλύτερη ευαισθησία ως προς την αναλογική λειτουργία της αγοράς).
Πέραν των κατευθύνσεων που θα θελήσει (ή θα υποχρεωθεί) να ακολουθήσει ο νομοθέτης, η «ρότα» του κεφαλαιοποιητικού ασφαλιστικού μοντέλου μπορεί να «διορθωθεί» (δεξιότερα ή αριστερότερα) από την εκτελεστική εξουσία, μέσω του τρόπου εφαρμογής της βούλησης του νομοθέτη. Οι διορθώσεις όμως, όταν συντελεστεί η αλλαγή ασφαλιστικού «παραδείγματος», δεν μπορεί παρά να είναι οριακές. Επομένως, έχει μεγάλη σημασία ο αρχικός προσανατολισμός του κεφαλαιοποιητικού ασφαλιστικού μοντέλου.Αυτή ακριβώς είναι και η μομφή του συγγραφέα, προς τον προοδευτικό πολιτικό χώρο. Όχι γιατί το 2001 η κεντροαριστερή κυβέρνηση δεν προχώρησε στην αλλαγή «παραδείγματος», άλλωστε τότε δεν ήταν ακόμα αναγκαίο, αλλά γιατί επέλεξε να αφήσει την πρωτοβουλία σε επόμενες κυβερνήσεις. Έτσι, πάντα θα υπάρχει ο κίνδυνος μια πραγματική ασφαλιστική μεταρρύθμιση (η οποία θα περιέχει και στοιχεία του κεφαλαιοποιητικού υποδείγματος) να αρχίσει, και το πηδάλιο να το κρατάει η «αγορά».
3. Μικτό ασφαλιστικό σύστημα.

Τα δύο ασφαλιστικά αρχέτυπα (Διανεμητικό – Κεφαλαιοποιητικό) έχουν, το καθένα από μόνο του, πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, έχουν θετικές και αρνητικές οικονομικές και κοινωνικές επιδράσεις. «Αυτό που έχει σημασία είναι να γνωρίζει κανείς τι αδυναμίες ή προβλήματα ενδέχεται να προκύψουν από το καθένα, πώς μπορεί να τις ρυθμίσει, και τελικά τι ισορροπία αποτελέσματος μπορεί να δημιουργήσει με όλα τα συν και πλην που είναι αναπόφευκτα σε κάθε κοινωνική ρύθμιση». (σελ. 190-191).
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι είναι …αρχέτυπα. Και όπως τα ιδεολογικά (Κουμμουνισμός – Φιλελευθερισμός) ή τα οικονομικά (Κράτος – Αγορά) αρχέτυπα, έτσι και τα Ασφαλιστικά δεν είναι αμοιβαία αποκλειόμενα. Όπως υπάρχουν συνιστώσες του κάθε αρχέτυπου που συνδιαμορφώνουν το Ιδεολογικό ή το Οικονομικό μοντέλο που (αδρανειακά, συναινετικά ή κατόπιν επιλογής) ακολουθεί μια Πολιτεία, έτσι και το Ασφαλιστικό μοντέλο μιας κοινωνίας μπορεί να διαμορφωθεί από τις βέλτιστες συνιστώσες του κάθε αρχέτυπου. Αρκεί, η τελική συνιστώσα να είναι λειτουργική, κοινωνικά δίκαιη, οικονομικά αποδοτική, αξιόπιστη και εν τέλει εφαρμόσιμη.

Σημειώσεις από το βιβλίο του Τάσου Γιαννίτση, "ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ (ΩΣ ΟΡΦΑΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ) ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΙΕΞΟΔΟΣ", εκδόσεις Πόλις, 2007.

Ερχονται μαζικές παραιτήσεις ενστόλων για να γλιτώσουν τις μειώσεις

Ρεπορτάζ: Μαυρούλη Αργυρώ

 

Μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις που λαμβάνουν οι αστυνομικοί και οι συνταξιούχοι ιδρυμάτων του εμπορικού ναυτικού έρχονται από 1-1-2015, καθώς εντάσσονται στο Ενιαίο Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης.
Την ίδια στιγμή, όλες οι ομάδες ένστολων (στρατού, αεροπορίας και ναυτικού)...

θα πρέπει να αποφασίσουν για την τύχη των κλάδων και των μετοχικών τους ταμείων που χορηγούν εφάπαξ, καθώς θα τεθεί σε εφαρμογή ρήτρα μηδενικού ελλείμματος, όπως προβλέπει το νομοσχέδιο - σκούπα που κατατέθηκε στη Βουλή.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ

Η υπαγωγή των επικουρικών ταμείων των σωμάτων ασφαλείας στο Ενιαίο Επικουρικό ΕΤΕΑ και η εφαρμογή του συντελεστή βιωσιμότητας προκειμένου να μην έχουν ελλείμματα τα συγκεκριμένα ταμεία, περιλαμβάνεται στην τελική ρύθμιση, καθώς αποτελεί προαπαιτούμενο για την εκταμίευση της δόσης του 1 δισ. ευρώ.
Όπως και η διάταξη για εφαρμογή του συντελεστή βιωσιμότητας και στα Μετοχικά ταμεία, μετά από καθορισμό των παραμέτρων με υπουργική απόφαση που θα υπογραφεί μέχρι το τέλος του Οκτωβρίου.
Αναλυτικά, στο άρθρο 221, προβλέπεται ξεκάθαρα η υπαγωγή του κλάδου επικουρικής ασφάλισης του ΤΕΑΠΑΣΑ και του Ταμείου Επικουρικής Ασφάλισης Προσωπικού Ιδρυμάτων Εμπορικού Ναυτικού (ΤΕΑΠΙΕΝ) στο ΕΤΕΑ, υποχρεωτικά.
Θα διέπονται από τις διατάξεις του ΕΤΕΑ και προφανώς, θα υποχρεώνονται σε περικοπές, όταν αυτό αποφασίζεται με βάση τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος που ισχύει για όλους τους μισθωτούς που ασφαλίζονται σε αυτό.
Στο ταμείο, θα εκπροσωπούνται οι ένστολοι, με έναν εκπρόσωπο των ασφαλισμένων που προτείνεται από την ΠΟΑΞΙΑ, την ΠΟΑΣΥ, την Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτικού Προσωπικού Γενικής Γραμματείας Δημόσιας Τάξης και την ΠΟΕΥΠΣ ή την ΕΑΠΣ κι έναν εκπρόσωπο των συνταξιούχων, που προτείνεται από τη δευτεροβάθμια οργάνωση του Τομέα Επικουρικής Ασφάλισης Ελληνικής Χωροφυλακής, την Πανελλήνια Ομοσπονδία Αποστράτων Αξιωματικών Αστυνομίας Πόλεων και από το Αρχηγείο του Πυροσβεστικού Σώματος.
Συντελεστής βιωσιμότητας στα Μετοχικά
Στην παράγραφο δύο, ορίζεται ότι με κοινή απόφαση του υπουργού Εργασίας και του καθ' ύλην αρμόδιου υπουργού, κάθε φορά, η οποία θα πρέπει να εκδοθεί μέχρι την 31-10-2014, μετά από σύμφωνη γνώμη της Εθνικής Αναλογιστικής Αρχής, καθορίζονται οι τεχνικές παράμετροι από τις οποίες θα προκύπτει συντελεστής βιωσιμότητας ώστε να αποφεύγεται η δημιουργία ετήσιων ελλειμμάτων σε ταμειακή και δεδουλευμένη βάση, για τα μετοχικά ταμεία. Δηλαδή, για το Μετοχικό Ταμείο Πολιτικών Υπαλλήλων (ΜΤΠΥ) και τους ειδικούς Κλάδους και Λογαριασμούς των Μετοχικών Ταμείων Στρατού, Αεροπορίας και Ναυτικού (ΜΤΣ, ΜΤΑ, ΜΤΝ).
Μάλιστα, στο τελικό σχέδιο έχει προβλεφθεί ότι, εάν το αρμόδιο Διοικητικό Συμβούλιο δεν εφαρμόσει την προσαρμογή των παροχών όπως απαιτείται για να διασφαλιστεί ετησίως μηδενικό έλλειμμα στα ταμεία, μέχρι την 30η Νοεμβρίου κάθε έτους, θα παύεται αυτοδίκαια εντός 7 ημερών από την έναρξη του επόμενου έτους.
Αντίστοιχη διάταξη προστίθεται με την παράγραφο 5 του άρθρου 221, για όλα τα ταμεία που ακολουθούν την εφαρμογή συντελεστή βιωσιμότητας.
Στην επίμαχη διάταξη προβλέπεται επίσης, ότι όλοι οι φορείς της Γενικής Κυβέρνησης και Κεντρικής Διοίκησης ή Δημοσίου ή Κράτους, που χορηγούν εφάπαξ παροχές, συμπεριλαμβανομένου του Ταμείου Αρωγής Υπαλλήλων Βουλής θα υπάγονται στη διαδικασία εφαρμογής συντελεστή βιωσιμότητας και μηδενικών ελλειμμάτων. Και σε αυτήν την περίπτωση, εάν το αρμόδιο όργανο διοίκησης δεν λάβει απόφαση, θα παύεται.
Σε αυτό το σημείο προστέθηκε η δυνατότητα, μέχρι 31.12.2014 και μετά από σύμφωνη γνώμη των αντιπροσωπευτικότερων οργανώσεων των κλάδων ασφαλισμένων και μετά από εκπόνηση αναλογιστικής μελέτης, να μετατρέπονται αυτοδίκαια σε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου (Ν.Π.Ι.Δ.) υποχρεωτικής ασφάλισης, ήτοι σε Επαγγελματικά ταμεία.
Τέλος, προβλέπεται η κατάργηση φόρων υπέρ τρίτων που θα στερήσει στο ασφαλιστικό σύστημα περίπου 600.000 ευρώ ετησίως.
Συγκεκριμένα, προβλέπεται ότι από την 1.1.2015 καταργούνται τα έσοδα υπέρ φορέων-τομέων επικουρικής ασφάλισης και πρόνοιας που προβλέπονται από:
α) τις διατάξεις του άρθρου 22 του β.δ/τος 1049/1949 (Α΄195). Καταργείται δηλαδή η κράτηση 3% υπέρ του ΜΤΠΥ, επί του αντιτίμου των προμηθειών, έργων ή υπηρεσιών που παρέχονται στο Δημόσιο και τις εν γένει υπηρεσίες του, στα ν.π.δ.δ. και στα ειδικά ταμεία. Υπόχρεος για την καταβολή της πιο πάνω κράτησης έναντι του ΜΤΠΥ ήταν ο προμηθευτής, εργολάβος, παρέχων υπηρεσίες και εκμισθωτής
β) της περ.15β της παρ.1 του άρθρου 150 του ν.3655/2008 (Α΄58). Ήτοι, καταργείται η συμμετοχή του ΟΤΕ σε ποσοστό 2/5 για παροχή συντάξεων ΕΛΠΦΠΤΤ, στο ΤΕΑΔΥ
γ) τις διατάξεις του άρθρου 4, παρ. 2 περ. στ του ν.663/1977 (Α΄215), όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 24 παρ. 2 περ. στ του ν. 2145/1993 (Α΄88). Δηλαδή καταργείται ο πόρος από τα ποσά των επιβαλλόμενων σε χρήμα ποινών καθώς και τα ποσά που προκύπτουν από μετατροπές ποινών, σε ποσοστό 92% καταβάλλονται μεταξύ άλλων, στο Ταμείο Χρηματοδότησης Δικαστικών Ταμείων σε ποσοστό 25%, στο Ταμείο Νομικών 4,5%, στον ΟΓΑ, 0,25% και στον ΟΑΕΕ 0,25%.
και
δ) τις διατάξεις του άρθρου 4 παρ. 5 του β. δ/τος 22/9/1956 (Α΄209).

"Βόμβα" στις ΕΔ το νομοσχέδιο του Εργασίας! Και ο Φαήλος Κρανιδιώτης στα "κάγκελα"

Ο Φαήλος Κρανιδιώτης είναι φίλος του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά και δεν το κρύβει. Γι΄ αυτό και οι όποιες παρεμβάσεις του ,ειδικά στα θέματα των Ενόπλων Δυνάμεων έχουν άλλη βαρύτητα. Εκτός από φίλος του Αντώνη Σαμαρά ο Κρανιδιώτης είναι και έφεδρος αξιωματικός των Ειδικών Δυνάμεων. Κι αυτό όχι μόνο του δίνει το δικαίωμα αλλά τον υποχρεώνει να παρεμβαίνει σ΄ όσα παράλογα κάνει η κυβέρνηση την οποία στηρίζει και για ιδεολογικούς λόγους κι όχι μόνο λόγω της φιλίας με τον Αντώνη Σαμαρά.

Το Onalert εδώ και αρκετές ημέρες έχει αναδείξει πρώτο την υπόθεση του περίεργου αρθρου 221 στο νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας. Ένα άρθρο που “σβήνει” και το εφάπαξ των στρατιωτικών κι όχι μόνο! Από το πρωί ,μετά από τη δημοσίευση του επίμαχου άρθρου στο Onalert στα Γενικά Επιτελεία και στις μονάδες επικρατεί αναβρασμός. Όσοι στρατιωτικοί έχουν δικαίωμα να φύγουν ετοιμάζονται για παραίτηση! Και δεν είναι και βέβαιο οτι θα προλάβουν!

Δεν γνωρίζουμε τι μπορεί να έχουν στο μυαλό τους οι συντάκτες του νομοσχεδίου. Είναι βέβαιο όμως ότι “σπρώχνουν” χιλιάδες στρατιωτικούς εκτός ΕΔ. Και όπως σημειώνει ο Φαήλος Κρανιδιώτης στο άρθρο του στο antinews τους κατευθύνουν πολιτικά στη Χρυσή Αυγή!

Διαβάστε το άρθρο του:


Αδέρφια, την άποψη μου την έχω πει από παλιά: η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση στις Ένοπλες Δυνάμεις θα ήταν να τις αφήσουν ήσυχες να κάνουν την δουλειά τους.
Θα προσέθετα σήμερα, να τις αφήσουν εν γένει ήσυχες, να κρατήσουν οι σοφολογιότατοι τις μεταρρυθμίσεις για τον εαυτό τους και γι’ άλλους εργασιακούς κλάδους.
Δεν μπορεί, δεν εξηγείται διαφορετικά. Κάποιοι στην κυβέρνηση έχουν βάλει στοίχημα να διώξουν και την τελευταία ψήφο στρατιωτικού.
Τώρα, λέει, πήγε στην νομοπαρασκευαστική επιτροπή της Βουλής νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας, με το οποίο μπαίνει χέρι στα Ταμεία των στρατιωτικών και στο εφάπαξ τους.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες.
Κάθε Όπλο έχει τον ειδικό λογαριασμό του. Οι πόροι κάθε ειδικού λογαριασμού είναι α) οι κρατήσεις που πληρώνουν τα στελέχη όλη τους τη ζωή και β) έσοδα των Ταμείων από την εκμετάλλευση της περιουσίας τους, πχ μισθώματα από ακίνητα.
Τα Ταμεία τους ΔΕΝ είναι επικουρικά. Με απλά λόγια δεν επιδοτούνται από το κράτος, δεν μπαίνουν στους ειδικούς λογαριασμούς κοινωνικοί πόροι. Ό,τι παίρνουν, εφάπαξ και μέρισμα, είναι από τα δικά τους χρήματα.

Ποιος είναι λοιπόν ο λόγος της «μεταρρύθμισης» με ενοποιήσεις ταμείων και ειδικών λογαριασμών, όπου το εφ΄ άπαξ θα υπολογίζεται με «συντελεστή βιωσιμότητας» και θα οδηγήσει σε αξιοσημείωτες μειώσεις των εφάπαξ;

Μήπως να μπουν τα ταμεία των στρατιωτικών στον κουβά με τα μπατιρημένα άλλα ταμεία που οι διοικήσεις τους έπαιξαν τα χρήματα στην ρουλέτα των παραγώγων, των χρηματιστηρίων κλπ; Μήπως για να μπει χέρι στην αξιοσημείωτη περιουσία των Μετοχικών Ταμείων, τα οποία ξαναλέω ΔΕΝ είναι επικουρικά; Μήπως για να έχουμε μαζικές παραιτήσεις και να βουλιάξουν τα ταμεία από τον ξαφνικό όγκο των εφάπαξ που θα πρέπει να καταβληθούν;
Η πολύ μεταρρύθμιση βλάπτει.

Δεν είναι δε κακό οι Ένοπλες Δυνάμεις να είναι χώρια και σε αυτό, όπως ήταν πάντα. Αντίθετα, επίβάλλεται. Λόγω πειθαρχίας, ιεραρχικού ελέγχου, νοοτροπίας, είναι πιο νοικοκυρεμένο μαγαζί και στο ασφαλιστικό τους. Αν το λιμπίστηκαν λοιπόν γι’ αυτό κάποιοι, θα πρότεινα να πάνε για φρέσκα και να κοντύνουν τα ξερά τους.
Άστε τις Ένοπλες Δυνάμεις ήσυχες. Ασχοληθείτε με την παροχή σε αυτές των μέσων για την υλοποίηση της αποστολής τους. Ασχοληθείτε με το αίσχος της εννιάμηνης θητείας που υπονομεύει το αξιόμαχο και κωλώνουμε να την αυξήσουμε, μην ζοριστεί κανάς Φρούλης των κομματικών νεολαιών, κάθε χρώματος.
Το ζήτημα που ανέκυψε με την ως άνω φαεινή ιδέα, είναι πράξη υπονόμευσης του ηθικού, της πειθαρχίας των στελεχών και πράξη αυτοϋπονόμευσης της κυβέρνησης.

Θα έχει ένα απλό αποτέλεσμα. Θα σπρώξει και τους εναπομείναντες ψηφοφόρους στρατιωτικούς στην ΧΑ και στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν θα έχει παρά να υποσχεθεί την ακύρωση του νομοσχεδίου και θα μαζεύει κέρδη τρώγοντας πασατέμπο στον καναπέ. Άμα γίνει αυτή η νομοθετική πετυχεσιά και βρούμε στις εκλογές μισή ψήφο στρατιωτικού υπέρ της ΝΔ, θα την στείλουμε για επαργύρωση και θα την βάλουμε πάνω από το τζάκι, με σεμεδάκι που θα έχουν κεντήσει δώδεκα νεοφιλελεύθερες παρθένες. Εννοείται κάτω από τις φωτογραφίες του Στουρνάρα, του Γκίκα Χαρδούβελη και του συμπαθούς Βρούτση.
Το ζήτημα, αδέρφια, είναι πως κάθε φορά που γίνεται κάτι τέτοιο, ακόμη κι αν ο Πρωθυπουργός τρέξει να το μαζέψει, έχουμε μια έστω μικρή απώλεια, αφού τα στελέχη δεν ξεχνούν εύκολα την «κρυάδα» της άχαρης συζήτησης.


Είναι γνωστό πως κομμάτι της «ελίτ» μας, ακόμη και ημέτεροι, έχουν μια ελαφρά αλλεργία στην στολή. Μην ξεχνάτε πως ο αντιπρόεδρας της κυβερνήσεως και πρόεδρος της Άφρας και του Ανδρουλάκη τους είχε αποκαλέσει και αυτιστικούς, ενώ ο σταυραετός της Άμυνας, ο πολύς Μπεγλίτης, με δυσκολία συγκρατούσε την απέχθεια του.
Αυτοί όμως είναι αυτοί που είναι. Δεν περίμενα και τίποτα άλλο.
Το ζήτημα είναι πως αυτά και κάποια άλλα δεν μπορούν να συμβαίνουν με Πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος πρέπει και σε αυτό να επέμβει, όπως το Ιππικό στην «Ταχυδρομική Άμαξα».

Αν είναι «απαίτηση της Τρόϊκας», τότε, όπως έχουμε δικαίωμα σε ότι άπτεται της Εθνικής μας Άμυνας και Ασφάλειας, είναι μια καλή ευκαιρία να τους πούμε, όπως και σε κάτι κομπλεξικούς εγχωρίους βετεράνους της κολωνακιώτικης Γκομενοφυλακής, να πάνε να κάνουν την Κοντσίτα, if you know what I mean.
Και θα σας πω ένα μυστικό. Οι στρατιωτικοί ούτε «αυτιστικοί» είναι ούτε και δεδομένοι. Κι όπως μου είπε προχθές ένας Αστυνόμος έξω από το Υπουργείο Οικονομικών και ισχύει και για τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, «τα φιλικά χτυπήματα στον ώμο δεν αρκούν πια»…
onalert.gr.