Ο Μάνος Ξυδούς δεν "πέθανε"... Δεν θα "πεθάνει" ποτέ... Απλά δυστυχώς για όλους σταμάτησε πια να γράφει. Πως μπορείς να πεις εξάλλου ότι "πέθανε" ένας άνθρωπος που τα τραγούδια του ζούνε μέσα μας;
Στην προ-facebook και προ-youtube εποχή, περιμέναμε πως και πως μία συναυλία των Πυξ Λαξ, των Κατσιμιχαίων, του Παπακωνσταντίνου στον Λυκαβηττό. Ήταν η διέξοδος μας. Μαζευόμασταν από νωρίς για να πιάσουμε θέση κοντά στην σκηνή και χαζεύαμε όλους αυτούς τους μεγάλους καλλιτέχνες να κάνουν το δικό τους σόου... Το ίδιο και τον Χειμώνα... Βράδυ Παρασκευής και Σαββάτου σταθερά στο "Δίπλα στο Ποτάμι".
Κυρίως ακούγαμε Πυξ Λαξ που ήταν και οι αγαπημένοι όλων όσων γεννήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του '70, στις αρχές της δεκαετίας του '80 και όχι μόνο. Κάθε καλοκαίρι, οι διακοπές θα ξεκινούσαν μετά την συναυλία τους. Ο Μπάμπης Στόκας μπροστά να ζητάει ένα ποτήρι βότκα, ο Φίλιππος Πλιάτσικας λίγο αριστερά του με την κιθάρα να σε ταξιδεύει και πίσω τους... Ο Μάνος Ξυδούς.
Δεν τραγουδούσε πολύ... Έβγαινε μπροστά μόνο για λίγο. Δεν ήταν για αυτόν τα φώτα και η δημοσιότητα. Όλα τα τραγούδια που μας έκαναν να ανάβουμε αναπτήρες, να τραγουδάμε όλοι μαζί ήταν δικά του.
Είχε περιγράψει σε μία συνέντευξη πως έβρισκαν όλα αυτά τα μεγάλα τραγούδια οι Πυξ Λαξ... Καθόντουσαν, τσακωνόντουσαν, άρχισαν να γράφουν και ο Πλιάτσικας έβαζε αμέσως την μελωδία. Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν τραγούδια που -για να μάθουν και οι νεότεροι- τραγουδάνε όλοι ακόμα... Κοντά είκοσι χρόνια μετά.
"Δεν θα δακρύσω πια για σένα", "Λένε για μένα", "Μαρά-μπου", "Μια ζωή στο ρίσκο", "Μπορεί", "Πούλα με", "Σαν την άδικη κατάρα", "Σε όλους δίνεσαι", "Στο πουθενά", "You get in love", "Χάθηκε αλήτισσα", "Μόνο για κεινη μη μου λες", "Άρχισες να ξεθωριάζεις σαν μια παλιά φωτογραφία", αλλά και το "Μια βραδιά στο Λεβερκούζεν" του Γιώργου Νταλάρα, το "Αστην να λέει" του Βασίλη Καρρά και τόσα πολλά ακόμα, στα περισσότερα εκ των οποίων ο ίδιος ήταν και συνθέτης.
Η αναφορά στα πιο εμπορικά είναι μόνο και μόνο για να καταλάβουν όλοι ποιος ήταν ο Μάνος Ξυδούς, αν και τα πολύ μεγάλα του τραγούδια, κρύβονται σε δίσκους που χάθηκαν κάτω από το πέπλο της δισκογραφικής κατάπτωσης.
Ο Ξυδούς είχε και σχέση με τον αθλητισμό. Γεννήθηκε στους Αγίους Αναργύρους και έπαιζε μπάσκετ μικρός στον Ιωνικός Νέας Φιλαδέλφειας. Ήταν Παναθηναϊκός "παλαιάς κοπής" όπως συνήθιζε να λέει. Είχε το διαρκείας του στο ποδόσφαιρο και καθόταν ψηλά στις κερκίδες του ΟΑΚΑ παρακολουθώντας την ομάδα της καρδιάς του.
Μιλούσε συχνά για την ομάδα, αλλά δεν ήταν ο άνθρωπος που θα κυνηγήσει να δώσει συνεντεύξεις. Ούτε αυτόγραφα δεν έδινε. Διάβασα ότι κάποια φορά που κάποιος του ζήτησε του απάντησε "Δώσε μου εσύ πρώτα και μετά θα σου δώσω εγώ".
Το καλύτερο όμως το έχει πει σε μία συνέντευξη του περιγράφοντας το αν αξίζεις να ζεις για ένα όνειρο... "Τα κάστανα, δηλαδή, και κρύα να τα φας μωρέ καλά θα’ ναι, δε χρειάζεται να βάλεις το χέρι στη φωτιά και να τα βγάλεις. Αν όμως βάλεις το χέρι στη φωτιά μπορεί να καείς, μα τα κάστανα θα έχουν μεγαλύτερη αξία. Αν συμβιβαστείς με αυτό το σύστημα τότε εκείνο θα σου δώσει το δικό του όνειρο, το American dream, και να είσαι ευχαριστημένος με αυτό. Το θέμα είναι αν θέλει καθένας να ζήσει όλη του τη ζωή με αυτό το όνειρο: να ξυπνά, να δουλεύει, να τρώει, να κοιμάται και πάλι απ’ την αρχή. Πιστεύω ότι το μεγαλύτερο αστέρι που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος είναι να νιώσει την ικανοποίηση του ερωτισμού. Όλα τα υπόλοιπα είναι μια επανάληψη. Ο έρωτας είναι αυτός που ανοίγει πόρτες. Αν χαθεί ο έρωτας τελειώσαμε".
Ο Μάνος Ξυδούς "έφυγε" χθες, πάνω στην σκηνή, σε πρόβα... Και σίγουρα δεν υπάρχει μεγαλύτερη βλακεία από αυτή που λένε στους συγγενείς κάποιου εκπλιπόντα, ότι ο δικός τους άνθρωπος ήταν τόσο καλός που για αυτόν τον πήρε ο Θεός δίπλα του. Αν ισχύει πάντως... Εσύ εκεί πάνω να ξέρεις, ότι έχεις ένα μεγάλο δημιουργό δίπλα σου...
