Δυστυχώς, οι αποταμιευτικές μας δυνατότητες ήταν ελάχιστες το 2009, ως δεξαμενή που θα μπορούσε να τροφοδοτήσει τον κεϋνσιανό οικονομικό κύκλο, ενώ η στρόφιγγα του εξωτερικού δανεισμού έκλεισε λόγω του τεράστιου ελλείμματος της χώρας. Λαϊκιστί, μάς έκοψαν την τροφή και δεν είχαμε το απαραίτητο λίπος να συντηρηθούμε.
Η Ελλάδα, στα χρόνια που πέρασαν, επέλεξε την περισσότερη κατανάλωση, από το σπάταλο κράτος ως και τον τελευταίο επιχειρηματία πολίτη. Δυστυχώς, τα χρήματα αυτά δεν επενδύθηκαν αλλά απορροφήθηκαν από την ιδιωτική κατανάλωση. Πολλά από αυτά ξοδεύτηκαν σε μικροεπενδύσεις αποκομμένες από το διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον με χρονικό ορίζοντα αυτό της αρπαχτής, άλλα σπαταλήθηκαν άσκοπα και άλλα μεταφέρθηκαν στο εξωτερικό.
Οι πολιτικές ευθύνες στο ζήτημα της εθνικής μας αποταμίευσης είναι υπαρκτές σε 2 καίρια χρονικά διαστήματα. Το πρώτο είναι η περίοδος άνθισης του χρηματιστηρίου, επί εποχής Σημίτη. Τότε, ακόμη και ο τελευταίος Έλληνας επένδυσε τις αποταμιεύσεις του στο χρηματιστήριο, το οποίο με φρενήρεις ρυθμούς ξεπέρασε ακόμη και το φράγμα των 6.000 μονάδων. Ο Έλληνας τζόγαρε με την ανοχή του κράτους, την υποκίνηση πολλών κυβερνητικών παραγόντων αλλά ακόμη και του ίδιου του τότε πρωθυπουργού που γαρακτήρισε το χρηματιστήριο καθρέφτη της οικονομίας ενώ αυτό, εν προκειμένω, αποδείχθηκε μεγεθυντικός φακός. Οι αποταμιεύσεις του μέσου Έλληνα χάθηκαν, ο πλούτος σωρρεύτηκε και μεγάλο κομμάτι του, μέσω των διεθνών επενδυτών, μεταφέρθηκε έξω από τη χώρα. Επρόκειτο για μία οικονομική αφαίμαξη άνευ προηγουμένου, η οποία, παρ᾽ όλα αυτά, δεν άλλαξε την ποιότητα ζωής του Έλληνα. Οι μεγάλοι ρυθμοί ανάπτυξης [3,6 o μ.ο την περίοδο 1999-2007] συντήρησαν την ευημερία, έδωσαν λαβή στον περαιτέρω δανεισμό από τις τράπεζες, ο οποίος αντικατέστησε τις αποταμιεύσεις και έγινε για το εξοχικό, τις σπουδές των παιδιών, ακόμη και τις διακοπές του Έλληνα πολίτη με τα περίφημα διακοποδάνεια.
Το δεύτερο χρονικό διάστημα στο οποίο οι πολιτικές ευθύνες υπάρχουν και είναι σημαντικές, είναι αυτό της κρίσης. Η Ελλάδα χρεοκόπησε, κι όμως η μείζων Αξιωματική Αντιπολίτευση επέλεξε το δρόμο του λαϊκισμού και όχι της αλήθειας. Δυστυχώς, το οικονομικό σχέδιο που συμφωνήθηκε με τους εταίρους, παρά τις όποιες στρεβλώσεις, πολεμήθηκε από σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο της χώρας, δημιουργήθηκε ένα αντιμνημονιακό μέτωπο άνευ προηγουμένου, το οποίο έπεισε τον Ελληνικό λαό ότι υπάρχει και άλλος δρόμος ενώ η λιτότητα παρουσιάστηκε ως επιλογή. Ο επικυρίαρχος λαϊκισμός ήταν τόσο μεγάλος που η ΝΔ του Σαμαρά αρνείτο να αποδεχθεί το πραγματικό -δικό της- έλλειμμα του 15,6% το 2009, μέχρι και τρία χρόνια μετά! Οι δε υπόλοιπες αντιπολιτευτικές δυνάμεις, κινούμενες μεταξύ ουτοπίας και παραλογισμού, έψαχναν να καταδικάσουν αυτούς που φούσκωσαν εσκεμμένα το έλλειμμα και εκπλήρωσαν το σχέδιο ξένων δυνάμεων να μας οδηγήσουν στο τρισκατάρατο μνημόνιο.
Η πολιτική αστάθεια η οποία συντηρήθηκε και γιγαντώθηκε περισσότερο από εσωτερικούς πολιτικούς παράγοντες και οι συνεχείς αναφορές σε οικονομικά αδιέξοδα, κραχ, επιστροφή στη δραχμή, λάθος πολιτικές που εφαρμόστηκαν, οδήγησαν και τον τελευταίο αποταμιευτή να μη δει την κρίση ως ευκαιρία και να μεταφέρει το κομπόδεμά του στο εξωτερικό. Ο πολιτικός πανικός αλλά κυρίως η δίψα και η βιασύνη για εξουσία του Αντώνη Σαμαρά στοίχισαν στην Ελλάδα την απώλεια μίας δεξαμενής, της μόνης που θα μπορούσε να επενδύσει στη χώρα, καθώς η αστάθεια παράλληλα απέτρεπε κάθε ξένη επένδυση ενώ ο δανεισμός από τις αγορές ήταν πλέον αδύνατος.
Η Ελλάδα έμεινε χωρίς πηγή χρηματοδότησης, χωρίς απάντηση στη συνεχή αλλά αναγκαία λιτότητα που θα μείωνε το έλλειμμα σε ένα αξιοπρεπές ποσοστό. Αν η Ελλάδα κρατούσε την Ακαθάριστη Εθνική Αποταμίευση στο 22% και ίσως ακόμη ψηλότερα [πετάξαμε τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης στα σκουπίδια] και αν η Μείζων Αξιωματική Αντιπολίτευση είχε σταθεί με την ελάχιστη υπευθυνότητα την πρώτη διετία της κρίσης, η ανάκαμψη θα μπορούσε να είχε θέσει, σήμερα, τα θεμέλιά της. Οι μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν στο βαθμό που απαιτείτο αλλά και η αρνητική ψυχολογία της μάζας συνετέλεσαν να φτάσουμε στο σημείο να αδυνατούμε πια να ορθοποδήσουμε χωρίς κάποιο οικονομικό σχέδιο τύπου Μάρσαλ.
Σήμερα, ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, πέρα από επιβεβλημένο, δυστυχώς, δεν είναι αρκετό για την οικονομική βιωσιμότητα της χώρας. Επειδή όμως η ζωή της Ελλάδας δεν πρόκειται να ακολουθήσει τη φυσική πορεία του ανθρώπου και να τελειώσει κάποια στιγμή, θα πρέπει ακόμη και σήμερα να τεθούν οι σωστές βάσεις για την περαιτέρω διαχείριση της κρίσης, όποια και αν είναι η κατάληξη. Δυστυχώς, το υπάρχον πολιτικό σύστημα ανεπαρκεί να θέσει τα πραγματικά ζητήματα στο τραπέζι. Η συγκυβέρνηση αρνείται να αποδεχθεί πως ο πελατειασμός μάς έφτασε ως εδώ και συνεχίζει να τον τρέφει, θεωρώντας αυτόν λύση για την παραμονή της στην εξουσία. Η μείζων και ελλάσων αντιπολίτευση αναλώνεται σε κραυγές και αντιδράσεις πεζοδρομίου και είναι εξίσου -αν όχι- περισσότερο επικίνδυνη από την εθελοτυφλούσα συγκυβέρνηση.
Η Ελλάδα χρειάζεται κάτι νέο και χρειάζεται να δημιουργηθεί χθες.
