Δεν Ξεχνώ....

Από τον...πρέσβη, με αγάπη

ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΣΟΒΑΡΩΝ ΚΡΑΤΩΝ!

Οι υποτίθεται ξυλοκόποι του βορά, οι “βάρβαροι” Ισλανδοί ορίστε τι έκαναν για παραπλήσια κατάσταση της οικονομίας τους, που βρέθηκαν:

Οι Ισλανδοί δεν αρκέστηκαν στα δάκρυα και την οργή. Απαίτησαν και πήραν απαντήσεις. Για το τι έφταιξε, ποιοι ευθύνονται και τι πρέπει να γίνει για να μην ξανασυμβεί παρόμοια κρίση. Μόλις 15 μήνες μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η εξεταστική επιτροπή που συνέστησε το Κοινοβούλιο από ανεξάρτητους ειδικούς έβγαλε πόρισμα 2.400 σελίδων, με το οποίο όχι μόνο καταλόγισε ευθύνες, αλλά και τις προσωποποίησε. Κατονομάζονται ο πρώην πρωθυπουργός Γκέιρ Χάαρντε, τρεις πρώην διοικητές της κεντρικής τράπεζας, υπουργοί, ενώ ποινικές ευθύνες καταλογίζονται σε στελέχη των τριών ιδιωτικών τραπεζών. Ηδη ο εισαγγελέας έβγαλε διεθνή εντάλματα σύλληψης, καθώς πολλά golden boys διέφυγαν στο εξωτερικό, κάνοντας μία μέρα πριν από την εκδήλωση της κρίσης τεράστιες αναλήψεις από τους λογαριασμούς τους. Τρεις συνελήφθησαν και κρατούνται. Η κυβέρνηση έκανε μηνύσεις και ζητάει πίσω τα κλεμμένα.

Η εξεταστική επιτροπή είχε στη διάθεσή της 80 υπαλλήλους, δικό της προϋπολογισμό και δικαίωμα να ζητήσει -ακόμη και να κατασχέσει- στοιχεία από κρατικές υπηρεσίες και ιδιώτες. Επίσης, ανεξάρτητη επιτροπή ετοιμάζει συστάσεις για να γίνουν μεταρρυθμίσεις ώστε να αποφευχθεί παρόμοια κρίση στο μέλλον.

Στο πλαίσιο της διαφάνειας, αναρτήθηκε τον Απρίλιο στον ιστότοπο της Βουλής , το πλήρες κείμενο που η κυβέρνηση ονομάζει «Εκθεση της αλήθειας» και οι Ισλανδοί αποκαλούν «Μαύρο πόρισμα» καθώς και εκτεταμένη περίληψη στα αγγλικά. Κανείς, ούτε καν οι κατηγορούμενοι, δεν αμφισβήτησαν την αμεροληψία των συντακτών του πορίσματος. Το βράδυ της ανακοίνωσης 45 ηθοποιοί συγκεντρώθηκαν στο Δημοτικό Θέατρο του Ρέικιαβικ και διάβασαν επί πέντε συνεχόμενα 24ωρα, σε μια κατάμεστη αίθουσα, ολόκληρη την έκθεση. Για τους περήφανους, πλην εξαπατημένους απογόνους των Βίκινγκς, ήταν μια ομαδική ψυχανάλυση, μια διαδικασία κάθαρσης.

Το SMS της χρονιάς !

O Γιώργος Παπανδρέου δέχθηκε χθες πολλές ευχές για τη συμπλήρωση 1 χρόνου στην εξουσία. Φίλοι και γνωστοί του ευχήθηκαν. Ποιό ήταν όμως το καλύτερο μήνυμα που δέχθηκε; Ο Drseeng, έψαξε το κινητό του και βρήκε το μήνυμα της χρονιάς. Δείτε το κι εσείς:

Η νεα υπερ-παραγωγή του Mega Channel

«Master Chef»: Μαζί τα φάγαμε…..

http://exomatiakaivlepo.blogspot.com/2010/10/master-chef.html

Το δημόσιο χρέος και το καθεστώς υποδούλωσης της Ελλάδας

Όταν μιλάμε για κρίση σήμερα στην Ελλάδα, είτε το θέλουμε, είτε όχι, είμαστε υποχρεωμένοι να μιλήσουμε πρώτα απ’ όλα για το δημόσιο χρέος. Αν δεν απαντήσεις σήμερα στο πρόβλημα του δημόσιου χρέους, δεν μπορείς να απαντήσεις πειστικά σε τίποτε, ούτε στα εργασιακά, ούτε στα μισθολογικά, ούτε στα ασφαλιστικά, ούτε στο ξεπούλημα των πάντων. Κι αυτό γιατί όλα αυτά, αλλά κι αυτά που έρχονται, πηγάζουν από το πρόβλημα του δημόσιου χρέους. Η ίδια η κρίση έχει επικεντρωθεί στην κατάσταση του χρέους.

Το εγγενές πρόβλημα του δημόσιου χρέους

Υπάρχει πρόβλημα με το δημόσιο χρέος ή όλα όσα λέγονται αποτελούν πρόσχημα, μπλόφα ή φόβητρο; Σαφώς και υπάρχει. Η εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού έχει φτάσει να αποτελεί το 35% του ΑΕΠ το 2009. Πράγμα που ισοδυναμεί σχεδόν με το σύνολο των μισθών που πληρώνει κάθε χρόνο η ελληνική οικονομία. Ισοδυναμεί με το 140% των δημοσίων εσόδων και σχεδόν με το διπλάσιο των εισπράξεων της χώρας από τις εξαγωγές της. Με μεγάλη δυσκολία θα βρείτε άλλη χώρα στον κόσμο που να έχει φτάσει σ’ αυτό το έσχατο σημείο εξυπηρέτησης του δημόσιου δανεισμού της.

Η χώρα εδώ και χρόνια έχει οδηγηθεί σε μια κατάσταση όπου η επιβίωσή της εξαρτάται από το αν και κατά πόσο μπορεί να βρει δάνεια για να εξυπηρετήσει το χρέος της. Την τελευταία δεκαετία η χώρα δανείστηκε κοντά στα 490 δις ευρώ από τα οποία το 97% πήγε στην εξυπηρέτηση παλιότερων δανείων, ενώ μόνο το 3% πήγε στην κάλυψη του δημοσιονομικού ελλείμματος. Με άλλα λόγια δανειζόμαστε για να ξεπληρώνουμε παλιότερα χρέη.

Τέλος η δυναμική του δημόσιου δανεισμού είναι τέτοια που είναι αδύνατον να αποπληρωθεί ότι κι αν γίνει. Είναι χαρακτηριστικό ότι την τελευταία δεκαετία η συνολική εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους στοίχισε γύρω στα 450 δις ευρώ, δηλαδή τα έσοδα 8 προϋπολογισμών του 2009. Παρόλα αυτά αντί το δημόσιο χρέος να αναχαιτιστεί, να μειωθεί ή τέλος πάντων να σταθεροποιηθεί, αυτό αυξήθηκε κατά 153 δις ευρώ.

Με βάση τις προβλέψεις του «μνημονίου» που ψήφισε η κυβέρνηση και με την προϋπόθεση ότι όλοι οι στόχοι που έχουν τεθεί από την «τρόικα» θα επιτευχθούν, το δημόσιο χρέος της χώρας όχι μόνο δεν θα συγκρατηθεί, αλλά θα αυξηθεί σημαντικά και θα φτάσει μετά το τέλος της τριετίας στο 167% του ΑΕΠ, από 125% που είναι σήμερα. Με άλλα λόγια ο λαός και η χώρα ρίχνεται στον καιάδα του ΔΝΤ και της ΕΕ με μόνο σίγουρο αποτέλεσμα την ακόμη μεγαλύτερη αύξηση του δημόσιου χρέους.

Τότε ποιος είναι ο στόχος αυτού του καθεστώτος κατοχής; Να τεθεί η χώρα σε μια ιδιότυπη «καραντίνα» για να μην επεκταθεί η αποκαλούμενη «μόλυνση» και στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης. Το κύριο ενδιαφέρον της «τρόικας» δεν είναι η αποκατάσταση της οικονομίας της χώρας, αλλά η προστασία των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών και του ευρώ.

Γιατί; Διότι οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες κατέχουν πάνω από το 75% των ελληνικών ομολόγων και δεν θέλουν ν’ ακούσουν ούτε λέξη για τυχόν αδυναμία της Ελλάδας να συνεχίσει να πληρώνει τα χρέη της.

Επομένως, η ΕΕ και το ΔΝΤ ήρθε για να εξασφαλίσει ότι η Ελλάδα δεν θα σταματήσει να πληρώνει τα χρέη της, έστω κι αν πεινάσει ο λαός της, έστω κι αν η χώρα διαλυθεί και ξεπουληθεί στο σύνολό της.

Όσο οι διεθνείς αγορές ήταν ανοιχτές για την χρηματοδότηση του χρέους, όσο οι διεθνείς τράπεζες και οι επενδυτές επιδείκνυαν ασίγαστη όρεξη για αγορά ομολόγων κρατικού χρέους, η εκτίναξη του δημόσιου δανεισμού δεν απασχολούσε κανέναν. Ούτε κυβερνήσεις, ούτε «ειδικούς», ούτε τραπεζίτες, οι οποίοι κέρδιζαν τεράστια ποσά από την κερδοσκοπία με τα ομόλογα. Όλοι είχαν υιοθετήσει το νεοφιλελεύθερο δόγμα που ήθελε την αγορά των δανείων να αυτορυθμίζεται χωρίς να οδηγεί σε κρίσεις και κραχ. Μόνο κάποιες περιοδικές «διαστολές» και «συστολές» αναγνώριζαν, που όμως δεν ήταν ικανές να αντιστρέψουν την ανιούσα των αγορών. Το χρέος ήταν απλά μια ακόμη αγορά, η οποία στο βαθμό που κρατιόταν ελεύθερη από παρεμβάσεις και ελέγχους δεν είχε κανένα λόγο να οδηγήσει σε συντριβή. Κι επομένως δεν υπήρχε κανένας λόγος να απασχολείται κανείς με το ύψος και τη δυναμική του χρέους, παρά μόνο με το κόστος δανεισμού.

Αυτό πίστευαν οι ιεροκύρηκες της σύγχρονης οικονομικής θεολογίας. Και ήταν τόσο πειστικοί που κατόρθωσαν να πείσουν και αρκετούς στην αριστερά. Γι’ αυτό και βλέπουμε σήμερα τέτοια αμηχανία στην αριστερά απέναντι στο χρέος. Πολλοί μάλιστα, ακόμη και στην ριζοσπαστική αριστερά, πίστεψαν – τουλάχιστον στην αρχή – ότι πρόβλημα δημόσιου χρέους δεν υπάρχει, μόνο πρόβλημα επιτοκίων και όρων δανεισμού. Κι επομένως το γεγονός ότι καταλήξαμε στα νύχια του ΔΝΤ, της ΕΕ και του καθεστώτος κατοχής δεν ήταν παρά μια μεγάλη συνωμοσία της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης.

Έχουμε χρεωκοπήσει εδώ και χρόνια

Ανεξάρτητα από τους σχεδιασμούς της ολιγαρχίας που σίγουρα υπήρξαν και υπάρχουν, το ελληνικό κράτος βρίσκεται υπό καθεστώς δημοσιονομικής χρεωκοπίας εδώ και χρόνια. Απλά συγκαλυπτόταν από το γεγονός ότι μπορούσε να βρει στις διεθνείς αγορές τα νέα δάνεια που χρειαζόταν για να εξυπηρετήσει τα παλιά.

Η κατάσταση αυτή έφτασε στα όριά της στις αρχές του 2009. Κι αυτό γιατί μαζί με την κορύφωση της παγκόσμιας κρίσης με το κραχ του φθινόπωρου του 2008 αποκαλύφθηκε η πλήρης αδυναμία του ελληνικού κράτους να αναχρηματοδοτήσει το χρέος του χωρίς να προσφύγει στη διεθνή αγορά ομολόγων.

Έτσι τον Ιανουάριο του 2009 η κυβέρνηση Καραμανλή αντιμετωπίζει έντονο πρόβλημα κάλυψης των νέων ομολόγων που εκδίδει για νέο δανεισμό. Οι διεθνείς αγορές μετά το κραχ δεν έδειχναν ενδιαφέρον για τα ελληνικά κρατικά ομόλογα.

Τότε ήταν που για πρώτη φορά η κυβέρνηση Καραμανλή πετά στα σκουπίδια το δόγμα της «ισχυρής Ελλάδας» που κληρονόμησε από τις κυβερνήσεις Σημίτη και άρχισε ξαφνικά να μιλά για «σοβαρή κρίση», για την «παγκόσμια κρίση που αρχίζει να πλήττει την Ελλάδα», κοκ.

Η αλήθεια, όμως, ήταν ότι η ελληνική οικονομία βρισκόταν ήδη στην τελευταία πράξη του δράματός της. Η κρίση που συντρίβει κυριολεκτικά την ελληνική οικονομία δεν ήρθε ξαφνικά από το εξωτερικό, δεν είναι εισαγόμενη, έστω κι αν έχει πια συνυφανθεί με την κρίση που πλήττει την παγκόσμια οικονομία του κεφαλαίου.

Η χώρα οδηγήθηκε συστηματικά στη χρεωκοπία όχι μέσα από κάποια σκοτεινή συνωμοσία, αλλά ως λογικό και αναπόφευκτο αποτέλεσμα ενός πολύ συγκεκριμένου τρόπου εξαρτημένης και παρασιτικής ανάπτυξης. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 επιβλήθηκε στη χώρα ένα καταστροφικό μοντέλο «εξωστρεφούς» ανάπτυξης, ανοιχτό στις πιο ασύδοτες και μονοπωλιακές δυνάμεις των διεθνών αγορών. Ανοχύρωτη η χώρα και κλειδωμένη στον αυτόματο πιλότο της ΕΕ, οικοδόμησε μια παρασιτική οικονομία υπηρεσιών που αποτέλεσε και αποτελεί παράδεισο κερδοφορίας για το μεγάλο κεφάλαιο.

Η Ελλάδα ενώ αποτελεί το 2,7% του ΑΕΠ της ευρωζώνης, διαθέτει το χαμηλότερο δείκτη επενδύσεων, μόλις στο 0,3% των συνολικών επενδύσεων στην ευρωζώνης. Αντίθετα τα ιδιωτικά κέρδη που παράγει η οικονομία της Ελλάδας υπερβαίνουν τα 5 % του συνόλου των ιδιωτικών κερδών που παράγει η ευρωζώνη ως σύνολο.

Για να στηριχθεί λοιπόν η κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου και να διατηρήσει αυτά τα εξωφρενικά επίπεδα μέσα σε μια χειμαζόμενη οικονομία, στην οποία η αγοραστική δύναμη και η παραγωγική ικανότητα της οικονομίας συμπιέζονταν διαρκώς, χρειάστηκε η εκρηκτική επέκταση του δανεισμού. Και μάλιστα σ’ όλα τα επίπεδα.

Έτσι φτάσαμε σήμερα το μέσο νοικοκυριό να χρωστά το 70% του διαθέσιμου εισοδήματός του, οι τράπεζες να έχουν εξωτερικό χρέος που ξεπερνά το 52% του ΑΕΠ της χώρας και το δημόσιο χρέος να βρίσκεται στο 125% του ΑΕΠ της χώρας για το 2009.

Η έλευση του ευρώ μαζί με τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν και συνεχίζουν να εφαρμόζονται μετέτρεψαν τη χώρα σε παράδεισο χρηματοπιστωτικής αγυρτείας κυρίως από διεθνείς θεσμικούς επενδυτές και τράπεζες. Ενώ σε συνδυασμό με την απευθείας κρατική τόνωση της πιο απροκάλυπτης κερδοσκοπίας μέσα από την προώθηση επενδύσεων «κοινοτικής επιχορήγησης» και τις γνωστές εργολαβίες των «μεγάλων έργων», η οικονομία της χώρας έχει μεταβληθεί σε προνομιακή σφαίρα τοποθέτησης των πιο κερδοσκοπικών, των πιο παρασιτικών κεφαλαίων διεθνώς.

Ποιος ήταν ο κερδισμένος από την είσοδό μας στην ΟΝΕ; Μια μικρή οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που είναι στενότατα συνδεδεμένη με διεθνείς κύκλους τραπεζικής και χρηματιστικής κερδοσκοπίας, η οποία με το ευρώ μπορούσε πια ελεύθερα να μεταφέρει στο εξωτερικό τον πλούτο που λεηλατούσε από τη χώρα και το λαό της.

Έτσι στα τέλη του 2009 το σύνολο των κεφαλαίων από κατοίκους της Ελλάδας που βρισκόταν σε κερδοσκοπικές τοποθετήσεις στο εξωτερικό (μετοχές, ομόλογα, παράγωγα, κλπ.) ανερχόταν πάνω από 250 δις ευρώ, όταν το συνολικό δημόσιο χρέος της χώρας για την ίδια χρονιά ανήλθε λίγο πάνω από 298 δις ευρώ. Κι όλα αυτά χωρίς να υπολογίζουμε τις καταθέσεις του εξωτερικού, ή τις λεγόμενες άμεσες επενδύσεις Ελλήνων στο εξωτερικό, ούτε φυσικά τον πλούτο που βρίσκεται κρυμμένος στις αρκετές χιλιάδες υπεράκτιες εταιρείες (offshore), κλπ., ελληνικών συμφερόντων.

Όλα αυτά οδήγησαν μεν σε μια πλασματική, εικονική άνοδο του ΑΕΠ, αλλά συνέτριψαν κυριολεκτικά την παραγωγική βάση της χώρας και την αγοραστική δύναμη των λαϊκών στρωμάτων. Πράγμα που οδήγησε την ελληνική οικονομία σε μια βαθιά κρίση που την έχει αγκαλιάσει ήδη από το 2001.

Όμως ο πιο κερδισμένος απ’ όλους ήταν φυσικά το διεθνές και κυρίως το ευρωπαϊκό χρηματιστικό κεφάλαιο, το οποίο χάρις στο ευρώ μπόρεσε να μετατρέψει το δημόσιο χρέος της χώρας από πρωτίστως εγχώριο και εκφρασμένο σε δραχμές, σε κυρίαρχα εξωτερικό και εκφρασμένο στο «ισχυρό ευρώ», δηλαδή στο νόμισμα των ευρωπαϊκών τραπεζών.

Η δυναμική του δημόσιου χρέους σήμερα είναι τέτοια που δεν μπορεί πια να αποπληρωθεί με κανέναν τρόπο. Αργά η γρήγορα οι ίδιοι οι δανειστές της χώρας με τα διεθνή τους όργανα, το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την ΕΕ, θα οδηγήσουν την χώρα στην επίσημη πτώχευση. Όχι όμως πριν την ξεζουμίσουν όσο δεν παίρνει άλλο, πριν κερδοσκοπήσουν σε βάρος της, πριν την πουλήσουν και την αγοράσουν αμέτρητες φορές.

Το σχέδιο υπαγωγής στο καθεστώς του μνημονίου

Η πολιτική της κυβέρνησης του κ. Παπανδρέου ξεκινά από τη βασική αξιωματική παραδοχή ότι οφείλουμε να συνεχίσουμε την αποπληρωμή των χρεών, που έτσι ή αλλιώς δεν μπορούν να πληρωθούν. Να συνεχίσουμε δηλαδή την ίδια πρακτική που μας έφερε σ’ αυτή την κατάντια. Με όλη την τακτική της οδήγησε την χώρα να είναι κυριολεκτικά έρμαιο των αγορών και των κερδοσκόπων.

Τι έκανε αναγκαίο το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση; Σύμφωνα με την κυβέρνηση η αδυναμία της χώρας να προσφύγει στις αγορές για νέο δανεισμό. Δεν είναι αλήθεια. Η Ελλάδα οδηγήθηκε στην κατάσταση αυτή σκόπιμα, έτσι ώστε να εμφανιστεί ότι δεν είχε άλλη επιλογή. Σ’ αυτό συνέπραξαν οι αγορές – δηλαδή συγκεκριμένα επενδυτικά κεφάλαια και τράπεζες – η ΕΕ και η ΕΚΤ. Το σχέδιο αυτό ήταν εν γνώσει τόσο του κ. Καραμανλή, όσο και του κ. Παπανδρέου ήδη από πριν τις τελευταίες εκλογές. Με δεδομένη την πολιτική κατάρρευση της κυβέρνησης Καραμανλή, σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε η παράδοση των κλειδιών της χώρας στον κ. Παπανδρέου, ο οποίος υπήρξε εξαρχής κάτι παραπάνω από πρόθυμος να εκτελέσει το συγκεκριμένο σχέδιο.

Το σχέδιο αυτό των αγορών και της ΕΕ ήταν εξαρχής να μην επιτρέψουν στο ελληνικό κράτος με κανένα τρόπο να κυρήξει μονομερώς πτώχευση. Οι δανειστές κρατών, σ’ ολόκληρη την ιστορία των κρατικών χρεοκοπιών, ζουν με έναν βασικό εφιάλτη: την ασυλία που διαθέτει ένα κράτος λόγω της εθνικής του κυριαρχίας. Γι’ αυτό και τα κράτη είναι οι μόνοι οφειλέτες που μπορούν να αρνηθούν τις υποχρεώσεις τους, χωρίς ουσιαστικά οι δανειστές να είναι σε θέση να κάνουν τίποτε. Γι’ αυτό και από τον 19^ο αιώνα αποτελεί μόνιμη προσπάθεια των διεθνών δανειστών, αφενός, να εξαναγκάσουν ένα κράτος υπό χρεωκοπία να απεμπολήσει οικιοθελώς την ασυλία του λόγω εθνικής κυριαρχίας και, αφετέρου, να μετατρέψουν τη διαφορά τους σε διακρατική υπόθεση, δηλαδή να πάψει να είναι μια σχέση ιδιώτη-κράτους και να γίνει σχέση διακανονισμού ανάμεσα σε κυρίαρχα κράτη.

Στην περίπτωση της Ελλάδας δεν υπήρχε τίποτε που να την εμπόδιζε τον Οκτώβριο του περασμένου χρόνου να επικαλεστεί την ασυλία της λόγω εθνικής κυριαρχίας και να καλέσει τους δανειστές της σε διαπραγματεύσεις για ρύθμιση του χρέους της. Μια τέτοια κίνηση μπορούσε να γίνει ακόμη και μέσα στα πλαίσια της συνθήκης της Λισαβόνας. Βέβαια στην πράξη θα την οδηγούσε σε ευθεία σύγκρουση με την ΕΕ και θα προκαλούσε σάλο στις διεθνείς αγορές, αλλά θα της έδινε τουλάχιστον τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί με τους δανειστές της. Το σίγουρο είναι ότι μια τέτοια κίνηση δεν θα είχε χειρότερα αποτελέσματα από αυτά που βιώνει σήμερα η χώρα και ο λαός της. Με μια διαφορά. Στην περίπτωση της μονομερούς πτώχευσης της Ελλάδας, οι δανειστές – δηλαδή τα διεθνή επενδυτικά κεφάλαια και οι τράπεζες – θα έχαναν πολλά και το ευρώ θα δεχόταν ανεπανόρθωτα πλήγματα. Ακόμη κι αν βάζανε το λαό και τη χώρα στο γύψο, όπως έχουν κάνει τώρα, η ζημιά θα είχε γίνει.

Έτσι επινόησαν και προώθησαν ένα σχέδιο «πτώχευσης-μη πτώχευσης» της χώρας, που αργότερα ονομάστηκε επίσημα «ελεγχόμενη», ή «συντεταγμένη πτώχευση». Τι προέβλεπε το σχέδιο αυτό; Πρώτα απ’ όλα να κυρηχθεί επίσημα η χώρα σε καθεστώς αφερεγγυότητας, δηλαδή σε καθεστώς αδυναμίας προσφυγής στις αγορές υπό καθεστώς διεθνούς επιτήρησης. Με τον τρόπο αυτό η Ελλάδα θα εξαναγκαζόταν να παραιτηθεί οικιοθελώς από την ασυλία που της παρέχει η εθνική της κυριαρχία. Πράγμα που έκανε με την αποδοχή της δανειακής σύμβασης. Κι όχι μόνο αυτό. Με αυτή την δανειακή σύμβαση, που η κυβέρνηση δεν τολμά ούτε καν να την φέρει για επικύρωση στο κοινοβούλιο, παραιτείται από κάθε δικαίωμα έναντι των δανειστών της. Αυτό σημαίνει ότι σε περίπτωση αθέτησης των όρων της σύμβασης, ολόκληρη η χώρα – δημόσια περιουσία, εθνικό έδαφος, ακόμη και η περιουσία των πολιτών της – τίθεται στη διάθεση των δανειστών. Αποδέχεται επίσης ως δίκαιο διακανονισμού των σχέσεών της με τους δανειστές, το αγγλικό και ως διαιτητικό δικαστήριο το Ευρωπαϊκό.

Επιπλέον μετατρέπει τη διαφορά της με τους ιδιώτες δανειστές της – επενδυτικά κεφάλαια και τράπεζες της ΕΕ – σε διακρατική υπόθεση και έτσι δίνει το δικαίωμα στα κράτη των δανειστών της να επέμβουν σε περίπτωση διαφοράς. Στην πράξη με την δανειακή σύμβαση η κυβέρνηση μετατρέπει μια διαφορά με ιδιώτες δανειστές της αγοράς, σε διακρατική υπόθεση. Δηλαδή αναγνωρίζει το δικαίωμα σε κράτη όπως η Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, κοκ να επέμβουν στη χώρα μας για την προστασία των συμφερόντων των δικών τους δανειστών. Πράγμα που ισοδυναμεί με μονομερή αναγνώριση εκ μέρους της χώρας μας του δικαιώματος άσκησης «πολιτικής κανονιοφόρων» σε βάρος της.

Ανάλογη δανειακή σύμβαση με τέτοιον καθαρά αποικιοκρατικό χαρακτήρα, είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρει κανείς σε ολόκληρη την ιστορία των κρατικών χρεωκοπιών από τις αρχές του 19^ου αιώνα. Δεν συγκρίνεται ούτε καν με τη διεθνή συνθήκη που επέβαλε στην Ελλάδα τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο μετά τον στημένο ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897.

Όμως, η δανειακή σύμβαση δεν συνιστά απειλή μόνο με το τι προβλέπει, αλλά και με το νομικό προηγούμενο που δημιουργεί. Από τη στιγμή που στη διεθνή πρακτική ισχύει η αρχή της ισότιμης μεταχείρισης των δανειστών (pari passu), οι ρήτρες και οι προβλέψεις της δανειακής σύμβασης μπορούν να χρησιμοποιηθούν από οποιονδήποτε δανειστή της χώρας στο μέλλον. Η χώρα με το καθεστώς του μνημονίου και κυρίως της δανειακής σύμβασης είναι πλέον ανοχύρωτη απέναντι σε κάθε επιδίωξη των δανειστών της.

Τι πρέπει να γίνει;

Μήπως πρέπει να προχωρήσουμε σε αναδιάρθρωση του χρέους, όπως προτείνουν πολλοί; Τι σημαίνει όμως αναδιάρθρωση του χρέους; Με απλά λόγια σημαίνει έκδοση νέων ομολόγων που θα αντικαταστήσουν τα παλιά, είτε με «κουρεμένη» αξία, δηλαδή με μειωμένη την παλιότερη ονομαστική τους αξία, είτε με επιμήκυνση της χρονικής διάρκειας εξόφλησής τους. Αυτό φυσικά προϋποθέτει πριν απ’ όλα διαπραγμάτευση και συμφωνία με τους κατόχους ομολόγων. Πράγμα που απαιτεί επιτόκια, αποζημιώσεις και εγγυήσεις ικανές να πείσουν ακόμη και τους πιο κερδοσκόπους από τους ομολογιούχους του ελληνικού χρέους ότι τους συμφέρει μια τέτοια διευθέτηση.

Ορισμένοι λένε ότι αρκεί να τους απειλήσει η χώρα ότι θα χάσουν τα λεφτά τους για να τους καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να πετύχει ένα καλό για την ίδια αποτέλεσμα. Καταρχήν όσο η χώρα βρίσκεται υπό καθεστώς ευρώ, ΟΝΕ και ΕΕ είναι απίθανο να της επιτραπεί οποιαδήποτε μονομερής διαπραγμάτευση. Μην ξεχνάμε ότι η ΕΕ είναι αυτή που μας οδήγησε στο ΔΝΤ και μας επέβαλε το καθεστώς του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, ακριβώς γιατί δεν ήθελε η χώρα να έχει οποιαδήποτε διαπραγματευτική ισχύ.

Γίνεται σήμερα διαπραγμάτευση των ελληνικών ομολόγων; Ναι. Στο παρασκήνιο και με πρωταγωνιστές το ΔΝΤ, την Κομισιόν και την ΕΚΤ. Η Ελλάδα έχει βρεθεί εγκλωβισμένη σε μια διαπραγμάτευση για το χρέος της που γίνεται ερήμην της και σε βάρος της. Το όλο ζήτημα είναι πότε, με ποιόν τρόπο και προς όφελος ποιού θα προχωρήσει η διαδικασία της ελεγχόμενης πτώχευσης για τη χώρα.

Όταν λοιπόν εμφανίζονται σήμερα ορισμένοι και προτείνουν αναδιάρθρωση του χρέους με «κούρεμα» 20%, 30% ή και 50% επί της ονομαστικής αξίας των ελληνικών ομολόγων, η πρόταση αυτή μπορεί να φαντάζει στον αφελή ως σημαντική μείωση του χρέους. Στην πραγματικότητα όμως κρύβει την προσπάθεια αφενός να αποζημιωθούν οι κάτοχοι των ομολόγων του ελληνικού χρέους για τις ζημιές που έχουν ήδη υποστεί λόγω της κρίσης. Και αφετέρου να τους εξασφαλίσει νέες καλύτερες αποδόσεις.

Οι προτάσεις αναδιάρθρωσης του χρέους δουλεύουν πάντα υπέρ του δανειστή, του κερδοσκόπου, του τοκογλύφου. Πρώτα και κύρια γιατί ισοδυναμούν με κήρυξη επίσημης πτώχευσης της χώρας. Και τι σημαίνει πτώχευση; Σημαίνει παράδοση άνευ όρων στους δανειστές. Αυτός είναι και ο λόγος που όσοι διεθνείς αναλυτές προτείνουν αναδιάρθρωση χρέους με «κούρεμα» μιλούν κατ’ ουσία για «συντεταγμένη πτώχευση». Τι είναι η «συντεταγμένη πτώχευση». Είναι μια πτώχευση που γίνεται όχι μονομερώς από την ίδια τη χώρα-οφειλέτη, αλλά σε συμφωνία με τους δανειστές της και υπό καθεστώς διεθνούς επιτήρησης και κηδεμονίας.

Επομένως, όσοι προτείνουν αναδιάρθρωση του χρέους με «κούρεμα» ή χωρίς ως εναλλακτική λύση απέναντι στο μνημόνιο, στην ουσία ζητούν να επιταχυνθούν οι διαδικασίες επίσημης πτώχευσης της χώρας υπό καθεστώς κατοχής και δήμευσης. Ιδίως αν αυτή συμβεί εντός της ευρωζώνης.

Μια ριζικά διαφορετική πολιτική που ξεκινά στη βάση των αληθινών συμφερόντων του λαού και της χώρας οφείλει να ξεκαθαρίζει ευθύς εξαρχής τα στοιχειώδη: Το χρέος δεν το δημιούργησε ο λαός, ούτε χρηματοδότησε την ανάπτυξη της χώρας. Πρόκειται για προϊόν ρεμούλας, κερδοσκοπίας και λεηλασίας της χώρας. Γιατί λοιπόν θα πρέπει ο ελληνικός λαός να το αναγνωρίσει και να το πληρώσει;

Το αίτημα της άρνησης της πληρωμής του χρέους δεν είναι ένα επαναστατικό μέτρο, αλλά ένα βαθύτατα λαϊκό και δημοκρατικό μέτρο που απαντά όχι μόνο στην αδυναμία της αποπληρωμής του σημερινού δημόσιου χρέους της χώρας, αλλά και στον χαρακτήρα αυτού του χρέους. Δηλαδή στο γεγονός ότι αποτελεί το προϊόν της οργανικής διαπλοκής ανάμεσα σε ένα διεφθαρμένο, διάτρητο, σάπιο πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης και σε διεθνείς κερδοσκόπους και τοκογλύφους.

Αυτός είναι ο λόγος που το κεντρικό ζήτημα της άρνησης της πληρωμής του χρέους δεν είναι η παύση πληρωμών και η διαπραγμάτευση ή μη, η μερική ή ολική διαγραφή του χρέους, αλλά η μη αναγνώριση του χρέους και των υποχρεώσεών του από τον λαό, ως χρέος "απεχθές", ως μοχλός κατάλυσης της κυριαρχίας της χώρας και του λαού. Πρόκειται για την μόνη καθαρή, έντιμη, δημοκρατική και εθνικά συμφέρουσα απάντηση στο καθεστώς του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης.

Περί ΜΙΖΕΝΣ…

σχέδιο του Πέτρου Ζερβού

Το λάδι, το ουσιαστικό

Όταν αποτυγχάνουν όλες οι άλλες μέθοδοι για την επίτευξη μιας συμφωνίας αναλαμβάνει ρόλο το λάδι, “δίνω σε κάποιον χρήματα για να με ευνοήσει σε κάτι”, (βλ. συνώνυμα: λαδώνω, μιζάρω, δωροδοκώ). Το ευεργετικό λάδι βοηθάει τον αποδέκτη (βλ. ο λαδιάρης, ο πιάσμαν) να σκεφτεί καλύτερα (ενισχύει την σκέψη), λαδώνει τα γρανάζια του συστήματος (όταν ο έτερος των πλευρών είναι μηχανισμός, π.χ. δημόσιο) γιατί, ως γνωστόν, μια εκ των βασικών ιδιοτήτων του ελαίου είναι να μειώνει τoν συντελεστή τριβής όταν παρεμβάλλεται μεταξύ δύο εφαπτομένων κινουμένων επιφανειών.

Πολύ σπάνια δεν επιτυγχάνεται μια οικονομική συμφωνία, αν φτάσει στο λάδι. Ο κύριος λόγος μιας τέτοιας αποτυχίας είναι η διαφωνία στην ποσότητα λαδιού (βλ. μίζα, λάδωμα). Φυσικά, στην περίπτωση αυτή, το λάδι χρησιμοποιείται μεταφορικά καθώς σήμερα έχει πλέον αντικατασταθεί από το ζεστό χρήμα. Παλαιότερα όμως η χρήση του όρου λάδι ήταν κυριολεκτική, ειδικά σε περιόδους ανέχειας, γιατί ποτέ δεν έπαψε να είναι ένα πολύτιμο προϊόν (βλ. λαδώνω).

Το λάδι βέβαια, πέρα από τη συναλλαγή ανθρώπου με άνθρωπο, χρησιμοποιήθηκε και ως μέσο συναλλαγής ανθρώπου με άγιο. Στους ναούς οι πιστοί λαδώνουν και τους αγίους με προσφορές λαδιού...

http://www.eyploia.gr/

ανακοινωσεις αγανάκτησης που καταλήγουν ... σε χιούμορ

by george s.

Επίκαιρο πολιτικό ανέκδοτο!!!

Μέχρι κι ο Θεός αγανάκτησε με την ανθρώπινη πλεονεξία, την ασυδοσία και την περιβαλλοντική καταστροφή:

- Αυτό το αναθεματισμένο είδος που κυριάρχησε, αποτελεί πλέον μεγάλη απειλή για τον πλανήτη Γη. Πρέπει να εξαφανιστεί!

Στέλνει τα Σεραφείμ και Χερουβείμ να φέρουν κοντά Του τρεις αντιπροσωπευτικούς ηγέτες αυτού του μικρού πλανήτη - που με τόση στοργή έφτιαξε - κι εκείνοι οι αχάριστοι κοντεύουν να τον αφανίσουν.

Τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ομπάμα, τον Φιντέλ Κάστρο της Κούβας και το ζωντανό θρύλο των σοσιαλιστικών επαναστάσεων και πρόεδρο της διεθνούς σοσιαλιστικής Γιώργο Α. Παπανδρέου.

- ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ τα ψέματα! τους λέει ο Ύψιστος και γυαλίζει το μάτι Του. Σας έδωσα μια ευκαιρία τότε, με τον κατακλυσμό του Νώε και δεν την εκτιμήσατε. Στη συνέχεια σας έστειλα τον μονάκριβο Υιό μου και δεν συνετιστήκατε. Σας προειδοποίησα με καταστροφή το 1666, αλλά δεν πήρατε κανένα μήνυμα.

Τώρα πια είναι αργά... Σ' ένα μήνα θα καταστρέψω τη Γη!

Το ανθρώπινο είδος είναι επικίνδυνο και αποφάσισα ότι πρέπει να εξαφανιστεί. Κι ύστερα με αρμονία θα ξαναρχίσει η ζωή πάλι απ' την αρχή.

Γυρίστε πίσω και ενημερώστε τους ανθρώπους για την απόφασή Μου αυτή και δώστε τους χρόνο να εξομολογηθούν ατομικά.

Έντρομοι οι ηγέτες επιστρέφουν απ' τον Παράδεισο στη Γη.

- Αμερικανικέ λαέ!, αναφωνεί δακρυσμένος στο τηλεοπτικό διάγγελμά του ο πρόεδρος Ομπάμα. Έχω ένα καλό νέο κι ένα κακό νέο. Το καλό νέο είναι πως αποδείχτηκε ότι υπάρχει Θεός.
Το κακό νέο είναι ότι σ' έναν μήνα από τώρα θα μας καταστρέψει...
Μετανοώ για όλα και προσεύχομαι ο Μεγαλοδύναμος να συγχωρέσει τις ψυχές μας. Θα τα ξαναπούμε στην Κόλαση...

- Σύντροφοι και συντρόφισσες! μουρμουρίζει με δυσκολία απ' το κρεβάτι του φευγιού του ο Φιντέλ Κάστρο: Έχω δύο κακά νέα να σας πω.

Το πρώτο κακό είναι ότι δυστυχώς τελικά υπάρχει Θεός. Αυτό ανατρέπει όλη τη φιλοσοφία της ζωής μου. Τον είδα με τα μάτια μου και συνειδητοποίησα πως μόνο Εκείνος μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη. Οι ανθρώπινες επαναστάσεις μας ήταν τελικά μάταιες.

Όμως το δεύτερο και χειρότερο κακό είναι πως, ο Θεός τιμωρώντας όλους μας για όσα κάναμε σ' αυτόν τον πλανήτη, αποφάσισε τον επόμενο μήνα να μας καταστρέψει.

- Ελληνίδες και Ελληνες! αναφωνεί με στόμφο στο διάγγελμά του ο ΓΑΠ. Έχω τη χαρά να σας ανακοινώσω δύο πολύ καλά νέα: Το πρώτο είναι ότι υπάρχει Θεός! Τον συνάντησα αυτοπροσώπως κατά την τελευταία μου περιοδεία ανά τον κόσμο, όπου συναντήθηκα με πολλούς επιφανείς ηγέτες και άλλες εξέχουσες προσωπικότητες.
Το δεύτερο και σπουδαιότερο νέο είναι ότι είχαμε μία κατ' ιδίαν συνάντηση και συνομιλία, όπου ότι μου ανακοίνωσε, ότι σε έναν μήνα θα μας επισκεφτεί εδώ στον τόπο μας και θα αναλάβει ο Ίδιος να συνεχίσει το έργο μου!...

by george s.

Mια άλλη άποψη για το μνημόνιο

Το μνημόνιο δεν επιβάλλει μόνο την κλασική συνταγή των πιστωτών, όπως αποπροσανατολίζει το λαό η γκαιμπελικού τύπου προπαγάνδα του καθεστώτος. Δεν επιβάλλει αποκλειστικά το ρίξιμο των μισθών και γενικά του βιοτικού επιπέδου του λαού αλλά περιέχει και το αναπτυξιακό σκέλος της οικονομίας με την ανάπτυξη των μεγάλων υποδομών με τη χρηματοδότηση του ΕΣΠΑ, την ανάπτυξη της παραγωγής καθώς και μια σειρά αστικοδημοκρατικών μεταρρυθμίσεων που αυξάνουν το ΑΕΠ και αποτελούν την αφετηρία για έξοδο από την κρίση. Ακριβώς αυτές τις πλευρές της διεξόδου από την κρίση του μνημονίου τις κρύβει κάθε κομματική ηγεσία κάθε κόμμα κάθε μέσο ενημέρωσης και τελικά όλο το φαιοκόκκινο καθεστώς. Τελικά εμφανίζουν στο λαό ένα δικό τους κατασκευασμένο στα καθεστωτικά χαλκεία πλαστό μνημόνιο τελείως διαφορετικό από το πραγματικό που το μόνο που περιέχει είναι περικοπές των μισθών και φορολογία. Έτσι, όπως θα δούμε παρακάτω, τα τσιράκια του σοσιαλιμπεριαλισμού ξεσκεπάζονται ως σαμποταριστές της οικονομίας ακόμα και από το κείμενο της συμφωνίας του μνημονίου. Ακυρώνουν στην πράξη την ανάπτυξη που περιέχει και που κάθε δημοκρατική και ανεξάρτητη κυβέρνηση δεν θα περίμενε κανένα μνημόνιο για να την εφαρμόσει.

Στα αναπτυξιακά και αστικοδημοκρατικά μέτρα του μνημονίου περιλαμβάνονται: Η εξυγίανση της τεράστιας πληγής του ΟΣΕ και των ΔΕΚΟ, η δημιουργία κεντρικού λογιστικού ελέγχου των δημοσίων εξόδων, η απορρόφηση των κεφαλαίων του ΕΣΠΑ ως κεντρικό αναπτυξιακό εργαλείο, η πραγματοποίηση των μεγάλων έργων μέσω του ΕΣΠΑ, η κατάργηση του καμποτάζ στα πλοία, η απελευθέρωση των μεταφορών, η απελευθέρωση όλων των κλειστών επαγγελμάτων, η κατάργηση της φορολογίας του λαού υπέρ των ταμείων και των εισοδημάτων δικηγόρων, μηχανικών εκτελωνιστών κλπ, η κατάργηση των ελάχιστων τεράστιων αμοιβών μιας πελώριας γραφειοκρατίας δικηγόρων συμβολαιογράφων μηχανικών αρχιτεκτόνων και μιας σειράς άλλων επαγγελμάτων που γδέρνουν το λαό με δοσίματα φεουδαρχικού τύπου, η σύνδεση της κρατικής έρευνας με την βιομηχανία, η αύξηση της παραγωγής, η αναδιάρθρωση του κρατικού μηχανισμού, η δημοσίευση όλων των οικονομικών πράξεων των υπουργείων, η φορολόγηση των πολύ κερδοφόρων επιχειρήσεων και όχι όλων των επιχειρήσεων που κάνει το καθεστώς για να τις γονατίσει κλπ. Τι εφαρμόζει από όλα αυτά τα μέτρα αύξησης του ΑΕΠ το καθεστώς; Απολύτως τίποτα. Η άρση του καμποτάζ με το νέο νόμο θα δούμε παρακάτω ότι είναι πλαστή.

Οι δυτικοί δανειστές και η πολιτική εξουσία της ΕΕ από την άλλη πλευρά δεν απαιτούν από την κυβέρνηση την εφαρμογή των αναπτυξιακών διατάξεων του μνημονίου με αποτέλεσμα να αφήνουν τη σοσιαλφασιστική προπαγάνδα να οργιάζει στη χώρα, να παραδίδουν το λαό στα νύχια του σοσιαλφασισμού, γιατί δεν βλέπουν την τύφλα τους, γιατί δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να πιστέψουν ότι ο χρεώστης που βρίσκεται εγκατεστημένος στην καρδιά του οικονομικού και του πολιτικού τους συστήματος είναι ζωσμένος με εκρηκτικά που θα τα πυροδοτήσει τη στιγμή που θα τον διατάξουν τα αφεντικά του. Είναι τόση η παρακμή των αστικών τάξεων της Ευρώπης που κάνουν μόνο λογαριασμούς περικοπών των μισθών και της πτώσης του βιοτικού επιπέδου αγνοώντας το παραγωγικό σαμποτάζ της κυβέρνησης και όλων των κομμάτων που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια τους εδώ και δεκαετίες και που απειλεί πια στις συνθήκες της κρίσης και την ίδια την ΕΕ και το ευρώ. Όλες οι θετικές αστικοδημοκρατικού τύπου απαιτήσεις του μνημονίου έχουν αφεθεί μέχρι τώρα από την τρόικα στην καλή θέληση της κυβέρνησης που φυσικά τις σαμποτάρει μαζί με τα υπόλοιπα κόμματα.

Η εφημερίδα που αστικού κόσμου «Το Βήμα» προσχωρεί στο καθεστώς με το κατάπτυστο κύριο άρθρο του στις 22/8/2010 που «προειδοποιεί» για την αποτυχία του μνημονίου. Προετοιμάζει δηλαδή το λαό για την επερχόμενη μεθοδευμένη πτώχευση, με τη μορφή της αναδιάρθρωσης του χρέους. Για τον αρθρογράφο η τρόικα ΔΝΤ, ΕΕ και ΕΚΤ, που πρέπει να υπογραμμιστεί ότι αναφέρεται στο άρθρο ως ευρωατλαντικό κλιμάκιο σε αντίθεση με το ρωσοκινέζικο άξονα προφανώς, είναι ανειλικρινείς, ανεδαφικοί και τελικά κτηνώδεις καπιταλιστές αφού με τον πιο εύκολο τρόπο απαιτούν την εξόντωση των εργαζομένων. Την αποτυχία του μνημονίου, με ευθύνη της τρόικας, την υποστηρίζουν την ίδια στιγμή με τις ανακοινώσεις τους και οι υποταγμένοι στο σοσιαλφασιστικό καθεστώς χωρίς χαρακτήρα αστοί της ΓΕΣΕΒΕ και του ΕΒΕΑ. Είναι φανερό ότι πρόκειται για μια καθοδηγημένη από τα πάνω ομοβροντία, αφού οι ίδιοι αυτοί φορείς και εφημερίδες ως πριν λίγες μέρες υποστήριζαν το μνημόνιο. Όπως έχουμε γράψει σε προηγούμενο φύλλο της Νέας Ανατολής αυτή η αρχική υποστήριξη στο μνημόνιο (με υπερψήφιση στη Βουλή και από το ΛΑΟΣ και με πολιτική δήλωση από τη ΝΔ του Σαμαρά υποστήριξης και συμμόρφωσης προς το μνημόνιο αλλά με ταυτόχρονη καταψήφισή του) ήταν η τακτική του καθεστώτος για να εμφανιστεί σαν νομιμόφρον απέναντι στην ΕΕ για να χώσει αυτή μέσα της το ΔΝΤ και να αναλάβει μαζί του τη δέσμευση για το δανεισμό των 110 δις Ευρώ. Τώρα που η ΕΕ έπεσε στην παγίδα ο Σαμαράς και το ΛΑΟΣ, κυρίως ο πρώτος εκστρατεύουν ανοιχτά ενάντια στο μνημόνιο δίπλα στο ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΝ, ενώ ποτέ το γενικά φιλοευρωπαϊκό Βήμα δεν θα έγραφε ένα τέτοιο κεντρικό άρθρο για να κηρύξει πόλεμο ενάντια στο μνημόνιο κάνοντας στροφή 180 μοιρών στην ως τώρα γραμμή του χωρίς την έγκριση της κυβέρνησης Παπανδρέου. Στο υπόμνημά του το ΕΒΕΑ υποστηρίζει την φαιοκόκκινη καθεστωτική θέση για την ευθύνη κύρια της τρόικας και του μνημόνιου για την σημερινή καταστροφή της οικονομίας αθωώνοντας το φαιοκόκκινο καθεστώς που σαμποτάρει με σύστημα κάθε μορφής παραγωγή, και που μάλιστα την ίδια την υπερχρέωση τη χρησιμοποιεί σαν εργαλείο για την χρεοκοπία. Γράφει το υπόμνημα του ΕΒΕΑ στην εισαγωγή του: «Η συνολική, πολιτική που επιβάλλει το Μνημόνιο, με τις αντιφάσεις, τις υπερβολές, τις παρενέργειες και τις αδικίες του, όχι μόνον δεν αφήνει καμία ελπίδα βελτίωσης της κατάστασης, αλλά αναιρεί και τις όποιες θετικές εξελίξεις θα μπορούσαν να προεξοφληθούν από μια «κλασσική» εθνική εκσυγχρονιστική πρωτοβουλία». Βεβαίως το μνημόνιο έτσι όπως εφαρμόζεται από την κυβέρνηση δεν αφήνει καμιά ελπίδα βελτίωσης της κατάστασης, αφού αυτή παίρνει από το μνημόνιο όλα τα μέτρα που μειώνουν την κατανάλωση και χτυπάνε την εσωτερική αγορά και εμποδίζει συστηματικά την εφαρμογή κάθε πρόβλεψης του που τονώνει τις επενδύσεις και γενικότερα τη συσσώρευση του κεφάλαιου.

Η τρόικα εφαρμόζει την κλασική συνταγή της ιμπεριαλιστικής οικονομίας για τις χρεωκοπημένες χώρες: αφαίμαξη του λαού και όλου του έθνους για την υπερσυσώρευση του παραγωγικού κεφάλαιου, ώστε η οικονομία να κερδίσει στον διεθνή ανταγωνισμό, να αυξήσει τις εξαγωγές της να μειώσει τις εισαγωγές της, να τραβήξει νέα κεφάλαια, να ανεβάσει έτσι το ΑΕΠ και να μειώσει σχετικά και απόλυτα το χρέος. Αυτή είναι η μέθοδος της αιματηρής για το λαό εξόδου από τη χρεωκοπία που έχει πραγματοποιηθεί ως τώρα για μια σειρά χώρες ιδιαίτερα της Ασίας (Κορέα, Ταϋλάνδη, Ινδονησία). Στην περίπτωση της πρακτορο-κρατούμενης Ελλάδας των σαμποταριστών έχουμε μόνο την αφαίμαξη και καθόλου την ανόρθωση. Για την ακρίβεια έχουμε το θάνατο του ασθενούς λόγω ασταμάτητης σαδιστικής αιμορραγίας.

Για αυτό για μας ο μεγαλύτερος εχθρός του ελληνικού λαού δεν είναι η τρόικα, που είναι υπεύθυνη της αφαίμαξης, αλλά ο Παπανδρέου και οι υπόλοιπες κοινοβουλευτικές κομματικές ηγεσίες και πίσω από αυτούς ο ρωσοκινέζικος πολεμικός άξονας που τους καθοδηγεί που και δυναμώνει την αφαίμαξη που απαιτεί η τρόικα και, το χειρότερο, την ώρα της αφαίμαξης κλέβει το φαί που δίνεται στον άρρωστο. Δηλαδή οι σαμποταριστές εφαρμόζουν από το μνημόνιο επιλεκτικά μόνο το γδάρσιμο του λαού αλλά και των παραγωγικών επιχειρήσεων και μάλιστα το εφαρμόζουν πολύ πιο έντονα, πολύ προς τα πάνω σε σχέση με όσο προβλέπει το μνημόνιο, ενώ σαμποτάρουν επίσηςεπιλεκτικά ολόκληρο το πακέτο των αναπτυξιακών μέτρων που περιέχει το μνημόνιο ακριβώς για να μην αφήνουν τη χώρα να ξεφύγει από την κρίση και τη χρεοκοπία ώστε και τζάμπα να την παραδώσουν στα αφεντικά τους Ρωσία και Κίνα και, κυρίως, να υποχρεώσουν την Ευρωζώνη να συμμετέχει στην κήρυξη χρεωκοπίας της Ελλάδας και έτσι να την οδηγήσουν σε βαθιά νομισματική ανυποληψία και σε πολιτική κρίση.

Ας δούμε πιο αναλυτικά πως το καθεστώς διεξάγει το σαμποτάζ πέρα και ενάντια στο μνημόνιο.

Η υπερφορολόγηση του παραγωγικού κεφαλαίου η πτώση της βιομηχανικής παραγωγής και το διώξιμο του χρηματιστικού με την υπερφορολόγηση

Το μνημόνιο μιλά για «Προσωρινές «εισφορές κρίσης» στις πολύ κερδοφόρες επιχειρήσεις, οι οποίες θα αποφέρουν επιπλέον έσοδα ύψους τουλάχιστον 600 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο για το 2011, 2012 και 2013». Αυτές τις εισφορές κρίσης ή αλλιώς τις εφ άπαξ εισφορές ή χαράτσια ο Παπανδρέου τις έχει επιβάλλει δυο φορές τελευταία όχι μόνο στις πολύ κερδοφόρες αλλά σε κάθε κερδοφόρα επιχείρηση ακόμα και σε αυτές που τα κέρδη τους έπεσαν κατά 70 και 80 % σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Δηλαδή έχει στερήσει από τις κάπως κερδοφόρες επιχειρήσεις όχι μόνο τη δυνατότητα της συσσώρευσης του κεφάλαιου τους για νέες επενδύσεις, αλλά έχει αδυνατίσει και τους όρους της επιβίωσής τους αφού οι όποιοι πιστωτές δύσκολα τις δανείζουν και οι όποιοι μέτοχοί τους τρέχουν να ξεφορτωθούν τις μετοχές τους βλέποντας αυτές τις χωρίς όρους και όρια επιδρομές. Και δεν είναι μόνο αυτό: Ο αρχισαμποταριστής πρωθυπουργός έχει επιβάλλει φορολογία 40% πάνω στα μερίσματα σε όλες τις επιχειρήσεις. Αν προσθέσει κανείς σε αυτό το 40% στα μερίσματα και το 25% της φορολογίας στην πηγή, δηλαδή στο σύνολο των εταιρικών κερδών η συνολική φορολογία μπορεί να φτάσει πάνω από τα 40% και που είναι η μεγαλύτερη που επιβλήθηκε ποτέ και που ήταν πρόταση της Παπαρρήγα. ώστε οι ελάχιστοι εναπομείναντες μέτοχοι να εξαφανιστούν. Το αποτέλεσμα ήταν η μαζική φυγή πολλών δις από τη χώρα με τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις στο ΑΕΠ στα έσοδα του κράτους και στην αύξηση της ανεργίας.

Με αυτή την υπερφορολόγηση πάνω σε συνθήκες τεράστιας μείωσης της ζήτησης, λόγω μείωσης της ατομικής και της παραγωγικής κατανάλωσης οι σχετικά πιο αδύνατες επιχειρήσεις που αγωνίζονται να επιβιώσουν προχωρούν άμεσα σε μεγαλύτερες μειώσεις μισθών, σε ευρύτερες μειώσεις προσωπικού. Έτσι εκτός από το βασανιστήριο της ανεργίας για το λαό, μειώνεται ακόμα παραπέρα η ατομική κατανάλωση, μειώνεται και η παραγωγική κατανάλωση, πιο πολλές επιχειρήσεις κλείνουν, αυξάνεται παραπέρα η ανεργία και ο φαύλος κύκλος της καταστροφής διευρύνεται. Με αυτή την υπερφορολόγηση λοιπόν ούτε λόγος δεν γίνεται για αύξηση της παραγωγής, και ακόμα λιγότερο για αύξηση των προσλήψεων και την χάραξη μιας πορείας διεξόδου από την κρίση.

Και δεν είναι μόνο η υπερφορόληση όλων των επιχειρήσεων. Το μνημόνιο αναφέρει. «Προώθηση επενδύσεων και εξαγωγών. Η κυβέρνηση θα πάρει μέτρα, σε συμφωνία με τους κανόνες ανταγωνισμού της ΕΕ, για να διευκολύνει τις ΑΞΕ και τις επενδύσεις σε καινοτόμους και στρατηγικούς τομείς (πράσινες βιομηχανίες, τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνιών κλπ), μέσω της αναθεώρησης του Επενδυτικού Νόμου, της υιοθέτησης μέτρων που θα διευκολύνουν ΣΔΙΤ, δράσεις που θα προωθούν προγράμματα μεγάλων ΑΞΕ και μέτρα ενδυνάμωσης των πολιτικών προώθησης των εξαγωγών».

Στην Καθημερινή 21/8/2010 διαβάζουμε για τα αποτελέσματα της πτώσης της βιομηχανικής παραγωγής σε ένα διεθνές περιβάλλον που ανακάμπτει αργά και που οι παραγγελίες αυξάνονται αργά αλλά σταθερά. « Τη βαθιά ύφεση στην οποία βρίσκεται η ελληνική οικονομία και τη ραγδαία υποχώρηση της εγχώριας ζήτησης αντανακλούν ο δείκτης νέων παραγγελιών στη βιομηχανία και ο δείκτης κύκλου εργασιών στον κλάδο, που ανακοινώθηκαν χθες από την Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ). Μοναδικός τροφοδότης ακόμη για τον ελληνικό δευτερογενή κλάδο της οικονομίας είναι, καθώς δείχνουν τα στοιχεία, οι αγορές εκτός Ελλάδος, καθώς σε διεθνές επίπεδο παρατηρούνται σημάδια ανάκαμψης. Ειδικότερα, ο δείκτης νέων παραγγελιών στη βιομηχανία τον Ιούνιο του 2010 σημείωσε αύξηση 1,9% σε σχέση με τον Ιούνιο του 2009. Ωστόσο, ο μέσος γενικός δείκτης του δωδεκαμήνου Ιουλίου 2009-Ιουνίου 2010 σε σύγκριση με τον αντίστοιχο δείκτη του δωδεκαμήνου Ιουλίου 2008-Ιουνίου 2009 υποχώρησε κατά 10,8%.»

Η κυβέρνηση αντί να ρίξει το κόστος της υγείας χτυπώντας την κρατικοφασιστική διακομματική ακρίδα σαμποτάρει τη φαρμακευτική βιομηχανία με πρόσχημα το φτηνό φάρμακο για το λαό.

Στο πακέτο των θετικών μέτρων που προβλέπει το μνημόνιο είναι μεταξύ άλλων και η μείωση των εξόδων της φαρμακευτικής περίθαλψης κατά 500 εκατ το χρόνο. Αυτό για να γίνει πρέπει να σταματήσει η απομύζηση των κεφαλαίων της υγείας από την παράνομη κρατικοφασιστική ιατροφαρμακευτική γραφειοκρατία που προκαλεί με την συντήρησή της ένα τεράστιο κόστος της γνωστής υποβαθμισμένης περίθαλψης πολλά δις έξω από το μέσο όρο των πολιτισμένων χωρών. Μέχρι τώρα παρά τις μεγάλες αποκαλύψεις στα νοσοκομεία το υπουργείο δεν έχει προχωρήσει στην ηλεκτρονική μηχανοργάνωση του ελέγχου των νοσοκομείων των υλικών και των εξετάσεων συντηρώντας το πλέγμα της συνδιαλλαγής, της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος και κυρίως συντηρώντας το σύστημα της εξουσίας της διακομματικής κρατικοφασιστικής ακρίδας που λυμαίνεται την υγεία συχνά σε συνεργασία με τα δυτικά φαρμακευτικά μονοπώλια. Οι μειώσεις των 500 εκατ ευρώ με περιστολή της σπατάλης που απαίτησε η ΕΕ ως ετήσια μείωση των φαρμακευτικών δαπανών δεν έχουν πραγματοποιηθεί παρά τις εξαγγελίες της υπουργού. Καμιά δημόσια ανακοίνωση του υπουργείου δεν υπάρχει, ούτε και στο site του, ενώ είναι υποχρεωμένο να το κάνει σύμφωνα με το μνημόνιο, όπως και όλα τα άλλα υπουργεία που είναι υποχρεωμένα να δημοσιεύουν κάθε πράξη τους! Από στοιχεία μελέτης του ΙΟΒΕ βλέπουμε ότι «Η συνολική φαρμακευτική δαπάνη στη χώρα μας αποτελεί το 2,4% του ΑΕΠ με 1,6% στην Ευρωζώνη…. Η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη δείχνει ότι ανεβαίνει κάθε χρόνο κατά 0,5 δισ ευρώ….» Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat για τη σχετική κατά κεφαλή δαπάνη υγείας και τις σχετικές τιμές υγείας, το 2007 εμφανίζεται διόγκωση δαπανών στη χώρα μας (με το μέσο όρο του ευρωπαϊκού δείκτη να ορίζεται στο 100) στο 125. Η σύνθεση της δαπάνης υγείας στην Ελλάδα αφορά κατά 62,9% στη δημόσια υγεία και η ιδιωτική αποτελεί το 37,1%» Η δημόσια δαπάνη για τις περισσότερες χώρες της ΕΕ είναι πάνω από το 70% της συνολικής, δημόσιας και ιδιωτικής.

Οι πολλαπλάσιες τιμές των νοσοκομειακών υλικών σε σχέση με τις τιμές στην διεθνή αγορά είναι γνωστές στον καθένα. Η κλοπή και η σπατάλη των υλικών και των φαρμάκων είναι τεράστια. Γι’ αυτό και στο μνημόνιο οι πιστωτές αναφέρουν. «Για τον εκσυγχρονισμό του συστήματος υγείας Η Κυβέρνηση θα υιοθετήσει νομοθεσία για το θεσμικό πλαίσιο προμηθειών υγείας (Νόμος 3580/2007), θα δημιουργήσει σύστημα για τη διαχείριση των φαρμάκων, το οποίο θα ευνοεί την χρήση γενόσημων φαρμάκων- αντίγραφα, συμπεριλαμβανομένου και ενός συστήματος ηλεκτρονικής παρακολούθησης των συνταγών των γιατρών.

Η Κυβέρνηση θα ολοκληρώσει το πρόγραμμα μηχανοργάνωσης των νοσοκομείων, αναβαθμίζοντας τα συστήματα κατάρτισης των προϋπολογισμών τους και τη μεταρρύθμιση των συστημάτων διοίκησης, λογιστικής διαχείρισης (συμπεριλαμβανομένου και διπλογραφικού λογιστικού συστήματος) και χρηματοοικονομικής διαχείρισης.
Η Κυβέρνηση θα διασφαλίσει περισσότερη δημοσιονομική και λειτουργική επίβλεψη των δαπανών υγείας από τον Υπουργό Οικονομικών, τη δημοσίευση ελεγμένων λογαριασμών και τη βελτίωση των μηχανισμών τιμολόγησης και κοστολόγησης».

Από όλα αυτά που προεβλεπε το μνημόνιο να έχουν γίνει μέχρι το τέλος Ιουνίου η κυβέρνηση δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα. Δεν έχει προβεί σε καμιά μηχανοργάνωση των αποθηκών των κρατικών νοσοκομείων και αφήνει ασύδοτο να λειτουργεί το σύστημα της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας που στοιχίζει ετήσια μερικά δις ευρώ.

Για να καλυφτεί η κυβέρνηση στο σαμποταριστικό της όργιο και στην υγεία κατηγορεί σαν υπεύθυνους το κεφάλαιο, τους φαρμακοβιομήχανους και τους εμπόρους για την χρεοκοπία της υγείας. Τα παρακάτω στοιχεία από την μελέτη του ΙΟΒΕ ξεσκεπάζουν την ακροδεξιά ψευτο-αντικαπιταλιστική προπαγάνδα του καθεστώτος που συγκαλύπτει τις βουτιές στα δημόσια ταμεία της διακομματικής ακρίδας στην περίθαλψη κατηγορώντας το ιατροφαρμακευτικό κεφάλαιο που όμως δουλεύει με μικρότερο από το μέσο ευρωπαϊκό ποσοστό του κέρδους. Κατηγορούν τη φαρμακοβιομηχανία και τους προμηθευτές, ότι κλέβουν τάχα το κράτος και δεν το αφήνουν να δώσει στο λαό μια καλλίτερη περίθαλψη. Από την μελέτη του ΙΟΒΕ διαβάζουμε: «Σχετικά με τη δομή της τιμής των φαρμακευτικών προϊόντων στην ΕΕ των 27 και στην Ελλάδα προκύπτει ότι η λιανική τιμή με βάση το 100 δείχνει ότι στην ΕΕ ο παραγωγός εισπράττει το 64,2% και στην Ελλάδα το 62,1%, ο χονδρέμπορος στην ΕΕ παίρνει το 8,4% και στην Ελλάδα το 5,2%, τα φαρμακεία στην ΕΕ το 20,9% και στην Ελλάδα το 23,6% και ο ΦΠΑ στην ΕΕ αποτελεί το 6,5% και στην Ελλάδα το 9,1%».

Σχετικά με τη νέα αγορανομική διάταξη του υπουργείου Οικονομίας για τον καθορισμό των τιμών φαρμάκων, το ΙΟΒΕ εκτιμά ότι δημιουργεί στρεβλώσεις η ρύθμιση που προβλέπει ότι ”λόγω κατεπείγοντος και επιτακτικού δημοσίου συμφέροντος που απαιτεί μεταβατική ρύθμιση με προσωρινή διαμόρφωση των τιμών χονδρικής πώλησης των φαρμακευτικών προϊόντων”, οι τιμές υπολογίζονται βάσει επίπεδων μειώσεων στις τιμές των φαρμάκων, που αγγίζουν το 27%».

Από το μοίρασμα των κερδών στο φάρμακο, πριν την επιβολή της μείωσης του 27% που εξοντώνει την ντόπια φαρμακευτική βιομηχανία, βγαίνει ένα συμπέρασμα: ότι οι ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες παίρνουν μικρότερο μερίδιο από αυτές των χωρών της ΕΕ-27, ενώ ο προμηθευτής χονδρέμπορος παίρνει ελάχιστα σε σχέση με το ποσοστό του ευρωπαίου συναδέλφου του. Μόνο ο φαρμακοποιός, που το ποσοστό του είναι προστατευμένο κρατικά, παίρνει μεγαλύτερο ποσοστό όπως άλλωστε και το κράτος με τους φόρους του. Αυτή είναι μια πραγματικότητα τελείως αντίθετη με την γκαιμπελική προπαγάνδα των γενικά υποταγμένων στο καθεστώς ΜΜΕ. Το συμπέρασμα είναι ότι πρέπει να μειωθεί η κρατική φορολογία, το επάγγελμα του φαρμακοποιού να απελευθερωθεί όπως ακριβώς προβλέπει το μνημόνιο και πάνω απ όλα να κυνηγηθεί η κρατικογραφειοκρατική ακρίδα στην υγεία. Η φαρμακοβιομηχανία δεν πρέπει να υποστεί τις τεράστιες μειώσεις στις τιμές παραγωγού για να μην κλείσει και να ελεγχθούν οι ποσότητες των φαρμάκων και των υλικών που κατασπαταλά και κλέβει η ακρίδα. Μια δημοκρατική κυβέρνηση βέβαια δεν θα περίμενε το μνημόνιο για να τα κάνει όλα αυτά. Θα τα είχε κάνει από δεκαετίες. Αλλά ποια κυβέρνηση θα τα έκανε αυτή η κυβέρνηση που έχει σαν πιο προβεβλημένο υπουργό της τον σοσιαλφασίστα Χρυσοχοΐδη, τον μεγαλύτερο από τους σαμποταριστές υπουργούς του ΠΑΣΟΚ – εκτός βέβαια από τον Λαλιώτη και την Μπιρμπίλη – ο οποίος πρωτοσυνέλαβε σαν υφυπουργός εμπορίου προηγούμενων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ την διεστραμμένη ιδέα να εξασφαλίσει το «φτηνό φάρμακο για το λαό» μειώνοντας βίαια τις τιμές των φαρμάκων και συντρίβοντας έτσι κατά το ήμισυ την ακμάζουσα φαρμακοβιομηχανία, ξένη και ντόπια, που ήταν εγκατεστημένη στη χώρα μας.

Το σαμποτάρισμα του ΕΣΠΑ, βασικού εργαλείου ανάπτυξης της χώρας. Ο γενικός διευθυντής Περιφερειακής Πολιτικής Ζακ Πονσέ προειδοποιεί την Ελλάδα ότι θα την παραπέμψει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν απορροφά το ΕΣΠΑ!!!

Όπως είναι γνωστό την 1/1/2010 η χώρα ήταν έτοιμη να αρχίσει την απορρόφηση του ΕΣΠΑ όμως ο πρωθυπουργός ανέβαλε την απορρόφηση ισχυριζόμενος θα έφτιαχνε τάχα νέες καλλίτερες ρυθμίσεις απορρόφησης τον Μάρτιο! Σήμερα Αύγουστο τα απορροφούμενα κεφάλαια είναι μηδαμινά. Το ίδιο το μνημόνιο της τρόικας προβλέπει για το 2010 απορρόφηση από το Ευρωπαϊκό Περιφερειακό Ταμείο και Ταμείο Συνοχής που χρηματοδοτεί τις μεταφορές και το περιβάλλον 2.330 εκατ ευρώ και από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο 420 εκατ. Για το 2011 συνολικά προβλέπονται κεφάλαια 3.350 εκατ ευρώ. Για μια εκτίμηση του μεγέθους αυτών των ποσών δίνουμε το στοιχείο ότι από την αύξηση του ΦΠΑ που προβλέπει το μνημόνιο τα κρατικά έσοδα εκτιμώνται για το 2010 αυξημένα κατά 800 εκατ ευρώ. Τα 2750 εκατ ευρώ του Ταμείου Συνοχής και του Κοινωνικού Ταμείου θα πρόσφεραν μόνο στο κράτος με ένα 20% φόρους από ΦΠΑ και εισόδημα 550 εκατ ευρώ. Επίσης από την ιδιωτική συμμετοχή που υπολογίζεται στο μισό περίπου του όγκου των προγραμμάτων το κράτος θα εισέπραττε 250 εκατ. Μόνο δηλαδή από τον ΦΠΑ του ΕΣΠΑ του 2010 το κράτος θα εισέπραττε τα 800 εκατ ευρώ του επιπλέον ΦΠΑ του μνημονίου. Αυτά όλα χώρια από την αύξηση του όγκου της εργασίας και των μισθών που δίνουν οι επενδύσεις καθώς και χώρια από την εγκατάσταση των παραγωγικών επενδύσεων που μπαίνουν στο κύκλο της παραγωγής για να παράγουν νέα αξία.

Όπως διαβάζουμε από ενημερωτικό του υπουργείου της προηγούμενης κυβέρνησης. «Το Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς (ΕΣΠΑ),είναι το νέο πρόγραμμα για την ανάπτυξη, με πόρους από την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) ύψους 20,4 δισ. ευρώ, με εθνική συμμετοχή –από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών (ΥΠΟΙΟ)– που φθάνει τα 5,8 δισ. ευρώ (ενώ εκτιμάται και περαιτέρω εθνική δαπάνη ύψους 5,7δισ. ευρώ) και με εκτιμωμένη ιδιωτική συμμετοχή 7,5 δισ. ευρώ. Ένα συνολικό χρηματοδοτικό πλαίσιο για αναπτυξιακές επενδύσεις στο σύνολο της ελληνικής Περιφέρειας, ύψους 39,4 δισ. ευρώ».

Αντιγράφουμε από το site του υπουργείου της προηγούμενης κυβέρνησης για το ρόλο του ΕΣΠΑ στην οικονομία: « Άμεσα ωφελούνται αυτοί που θα επιδοτηθούν για μια επένδυση, για τον εκσυγχρονισμό της επιχείρησής τους, για το ερευνητικό τους έργο, για τις μεταπτυχιακές τους σπουδές, για την κατάρτισή και εκπαίδευσή τους, για την απόκτηση εργασιακής εμπειρίας, για την αγορά ηλεκτρονικού υπολογιστή, για την εξοικονόμηση ενέργειας, για προσφορά «βοήθειας στο σπίτι», για την εύρεση θέσης εργασίας κ.α. Έμμεσα ωφελούνται όλοι οι πολίτες: Από έργα συγκοινωνιακών υποδομών που μας πάνε ταχύτερα και με ασφάλεια στον προορισμό μας. Από έργα προστασίας του περιβάλλοντος. Από έργα ύδρευσης, αποχέτευσης, αντιπλημμυρικής προστασίας. Από νέες σύγχρονες νοσοκομειακές κλίνες. Από έργα ανάδειξης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς σε μνημεία, αρχαιολογικούς χώρους, μουσεία κλπ. Από έργα αναπλάσεων στις πόλεις, τα χωριά και τις γειτονιές. Από σύγχρονα σχολεία και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Από γρήγορο internet παντού. Από καλύτερη εξυπηρέτηση του πολίτη κ.α. Με το ΕΣΠΑ, η Ελλάδα περνά το κατώφλι μιας νέας εποχής. Πραγματοποιεί ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρός. Η οικονομία μας γίνεται πιο ανταγωνιστική και πιο δυναμική. Η κοινωνία μας πιο δίκαιη. Επιτυγχάνεται η ουσιαστική σύγκλιση της Περιφέρειας.»
Σε αυτές τις διατυπώσεις υπάρχει βέβαια το γνωστό υπερβολικό διαφημιστικό στυλ κάθε κυβερνητικής δημαγωγίας, γιατί δεν είναι κύρια από τα εξωτερικά χρήσιμα υποβοηθητικά προγράμματα που θα έπρεπε να έρχεται η ανάπτυξη μιας χώρας αλλά από την ανάπτυξη και αξιοποίηση των εσωτερικών της πηγών πλούτου. Όμως τα ευρωπαϊκά υποβοηθητικά κεφάλαια είναι τεράστια γιατί πρέπει να λογαριαστούν σαν δωρεάν κεφάλαια που προορίζονται ολόκληρα για τη διευρυμένη αναπαραγωγή του ήδη εγκατεστημένου κεφάλαιου, πράγμα που σημαίνει ότι αντιστοιχούν τουλάχιστον σε δεκαπλάσιο εγκατεστημένο κεφάλαιο. Γιατί το νέο κεφάλαιο που επενδύεται κάθε χρονιά είναι μέρος από τα μικτά κέρδη κάθε χρονιάς, που κυμαίνονται γύρω στο 10 % του συνολικού εγκατεστημένου κεφάλαιου μιας βιομηχανικής ή ξενοδοχειακής επιχείρησης. Αν δηλαδή σε κάθε χρόνο αντιστοιχούν περίπου 3 δις Ευρώ νέα επενδεδυμένα κεφάλαια του ΕΣΠΑ στη χώρα μας (2,75 δις για την ακρίβεια) αυτό σημαίνει ότι αυτά θα αντιστοιχούσαν ιδεατά το λιγότερο σε 30 δις ήδη εγκατεστημένου κεφάλαιου (αν όλα τα κέρδη επανεπενδύονταν). Αυτά τα 30 δισ θα διπλασιάζονταν κάθε χρονιά που μια νέα σοδιά των 3 δις του ΕΣΠΑ θα έμπαινε στη χώρα. Τα χρήματα των διαρθρωτικών προγραμμάτων και τώρα του ΕΣΠΑ είναι ένας φόρος που πληρώνουν τα ευρωπαϊκά κράτη στην Ελλάδα για να αναπτυχθεί αυτή βιομηχανικά και τεχνολογικά και έτσι να αντιμετωπίσει την ψηλή τεχνολογική ανάπτυξη της βόρειας Ευρώπης. Αυτή σε συνδυασμό με την ελεύθερη εσωτερική αγορά της ΕΕ θα είχε σαν αποτέλεσμα να αυξήσει την απόσταση Βορρά-Νότου μέσα στην ΕΕ και έτσι να την διασπάσει. Οι ελληνικές ρωσόφιλες κυβερνήσεις, με επικεφαλής εκείνες του Α. Παπανδρέου, μετατρέψανε αυτά τα δωρεάν κεφάλαια σε χρήμα για την εξαγορά της φτωχολογιάς της υπαίθρου και της πόλης και κυρίως για τη δημιουργία μιας μικρομεσαίας και μιας μεγάλης κρατικοδίαιτης ακρίδας, δηλαδή τα μετέτρεψαν σε εργαλεία αποπλάνησης και καταστροφής ώστε ανενόχλητοι να διεξάγουν το σαμποτάζ της παραγωγής και να φέρνουν την αποβιομηχάνιση της χώρας δίχως ο δωροδοκημένος λαός να επαναστατεί. Τώρα που ήρθε η ώρα της πληρωμής για το φόνο, οι δολοφόνοι δείχνουν σα φονιά την ΕΕ. Το θράσος αυτών των καθαρμάτων και η διπροσωπία τους είναι εξοργιστικά. Ασφαλώς φταίει και η ΕΕ, δηλαδή φταίνε οι κυβερνήτες μονοπωλιστές της ΕΕ. Όμως δεν φταίνε γιατί τάχα «έριξαν» και εκμεταλλεύτηκαν την Ελλάδα όπως λένε οι σοσιαλφασίστες του ψευτοΚΚΕ. Φταίνε ακριβώς αντίθετα γιατί χρηματοδότησαν τους διαφθορείς και συνεχίζουν να τους χρηματοδοτούν δίχως να νοιάζονται για την πραγματική παραγωγή της χώρας, αλλά για το αν πουλιούνταν τα εμπορεύματά τους, (και μάλιστα μερικά από αυτά ακριβά με καλές μίζες πχ Ζίμενς σε συνεργασία με την Ιντρακόμ) και για το αν εξοφλούνταν τα δάνεια με χαμηλό επιτόκια που τους έδιναν. Αλλά γι αυτά αυτοί ήδη πληρώνουν με την πτώση του Ευρώ ενώ ακόμα δεν έχουν δει τίποτα. Το ζήτημα είναι πότε θα πληρώσουν οι δολοφόνοι, δηλαδή οι ρωσόδουλοι σαμποταριστές, οι διαφθορείς, οι ακρίδες και οι μεγαλοβδέλλες.

Αυτό χρειάζεται μια ολόκληρη πολιτική επανάσταση που όπως κάθε τέτοια ξεκινάει από την ενημέρωση και τη διαφώτιση του λαού.

Την παραπάνω κυβερνητική αναγγελία για το ΕΣΠΑ την παραθέσαμε κυρίως για να καταλάβουν οι αναγνώστες μας ότι το αρχικό πρόγραμμα και η πρόθεση του ΕΣΠΑ, δεν αφορούσε μόνο ούτε αφορούσε κυρίως τις μικροεπιχειρήσεις και την απλή τόνωση της αγοράς, όπως οι δημαγωγοί καθεστωτικοί προπαγανδιστές λιανίζουν τα μυαλά των θεατών στις τηλεοράσεις. Αυτοί δεν θέλουν το ΕΣΠΑ και όσο κομμάτι από αυτό επιτρέψουν να πραγματοποιηθεί θέλουν να σκορπιστεί στη θάλασσα των πολύ μικρών επιχειρήσεων και των αεριτζήδων, και όχι να γίνει βασικό εργαλείο ανάπτυξης των υποδομών πάνω στο οποίο θα στηριχτεί όλη η μελλοντική ανάπτυξη της χώρας. Τα μεγάλα έργα οδοποιίας της Αττικής και σε άλλες περιοχές που ακύρωσε, με πρόσχημα τις πυρκαγιές-εμπρησμούς που έκαναν οι σαμποταριστές το 2007 και του 2008, η Μπιρμπίλη, το φράγμα του Αχελώου, έργα ύδρευσης, έργα αποχέτευσης, ΧΥΤΑ, νοσοκομεία, πληροφορική, τηλεπικοινωνίες (ευρυζωνικά δίκτυα) και τα βασικά ως χθες προγραμματισμένα έργα βασικής υποδομής της χώρας στηρίζονται στην ανάπτυξή τους στο ΕΣΠΑ. Αυτά είναι που ακύρωσε από την πρώτη ημέρα ο πρωθυπουργός. Τα σημεία στα οποία θα άλλαζε το ΕΣΠΑ η κυβέρνηση, όπως παρουσιάστηκαν από το υπουργείο, είναι απολύτως προβοκατόρικα και σαμποταριστικά και μοναδικό σκοπό είχαν να ματαιώσουν τις μεγάλες επενδύσεις γιατί όπως θα παρατηρήσει παρακάτω ο αναγνώστης αφορούν μόνο στις μικρές επιχειρήσεις που οι επενδύσεις σ’ αυτές παράγουν την μικρότερη υπεραξία, όπως ονομάζουν οι αστοί οικονομολόγοι τη διαφορά ανάμεσα στο κομμάτι της τιμής ενός προϊόντος που προέρχεται από την εργασία που έγινε στο εξωτερικό (πρώτες ύλες, εξοπλισμός) και στην τελική του τιμή που διαμορφώνεται από την πρόσθεση της εργασίας που πραγματοποιείται στη χώρα μας. Τα σημεία αυτά όπως ανακοινώθηκαν από την Κατσέλη -που δεν είναι η ίδια σαμποταρίστρια αλλά ελάχιστα αντιστεκόμενος υπάλληλός τους- είναι: «Πρώτον, άμεση αποκατάσταση της ρευστότητας στην αγορά με πάγωμα δανειακών υποχρεώσεων για ένα χρόνο και δυνατότητα για την αναχρηματοδότηση ληξιπρόθεσμων οφειλών, καθώς και αλλαγές στον «Τειρεσία». Δεύτερον, προστασία των δανειοληπτών από την υπερχρέωση, με την εισαγωγή ρύθμισης και αποπληρωμής των χρεών τους με βάση το εισόδημα και τα περιουσιακά τους στοιχεία. Τρίτον, προστασία των καταναλωτών έναντι των παράνομων και καταχρηστικών πρακτικών των πιστωτικών ιδρυμάτων, με την καθιέρωση της αρχής του υπεύθυνου δανεισμού και την απαγόρευση ανατοκισμού. Ταυτόχρονα, θα οριστεί νέος κανονισμός προμηθειών και καθιέρωση ηλεκτρονικών διαγωνισμών. Θα ενισχυθεί η Επιτροπή Ανταγωνισμού και θα θεσμοθετηθεί Αντιμονοπωλιακή Αρχή για την πρόληψη εναρμονισμένων πρακτικών. Τέταρτον, απλοποίηση των διαδικασιών ίδρυσης, αδειοδότησης και λειτουργίας νέων επιχειρήσεων. Οι διαδικασίες θα περιοριστούν σε 4 από 14 έως 18 που είναι σήμερα. Iδρυση υπηρεσιών μιας στάσης για νέες επιχειρήσεις στα πρότυπα των ΚΕΠ και θέσπιση του διαμεσολαβητή του επιχειρηματία. Πέμπτον, αναβάθμιση των βιομηχανικών και επιχειρηματικών περιοχών.»

Ο πρώτος και ο δεύτερος λόγος αναβολής του ΕΣΠΑ που είχε οργανώσει η προηγούμενη κυβέρνηση, αφορούν αποκλειστικά στις μικρές επιχειρήσεις γιατί ο ιδιωτικός τομέας που θα συμμετείχε στις μεγάλες συμπράξεις και στις απορροφήσεις του ΕΣΠΑ είναι προφανώς μεγάλες επιχειρήσεις που ούτε τους απασχολεί προφανώς ο Τειρεσίας ούτε φυσικά χρειάζονται προστασία και ρύθμιση των χρεών τους. Το ίδιο και ο τρίτος λόγος αναβολής του ΕΣΠΑ που στην πραγματικότητα ελάχιστα σώνει τους έντιμους επιχειρηματίες, ξελασπώνει τους μπαταχτσήδες του καθεστώτος και αδυνατίζει τις γενικά ευρωπαιόφιλες τράπεζες την ώρα που βυθίζονται κυρίως εξ αιτίας της κρατικής χρεωκοπίας και πολύ λιγότερο εξ αιτίας της τυφλής βουλιμίας τους για γρήγορα κέρδη με το να δανείζουν με φορτικότητα για μια δεκαετία μια σάπια οικονομία. Σε ότι αφορά τους ηλεκτρονικούς διαγωνισμούς τα μεγάλα έργα δεν δημοπρατούνται ηλεκτρονικά. Ο τέταρτος λόγος είναι αποκαλυπτικός των προθέσεων του καθεστώτος: καθυστερεί τις δανειοδοτήσεις των επιχειρήσεων με το ΕΣΠΑ για να τους δίνει τάχα αργότερα πιο γρήγορα τις άδειες! Βεβαίως το μόνο που δεν θα κάνει ποτέ αυτό το καθεστώς είναι να δώσει γρήγορα άδειες σε νέες επιχειρήσεις, ιδιαίτερα σε μεγάλες, εκτός από τις λίγες επιχειρήσεις των δικών της κρατικοολιγαρχών. Η λεγόμενη γραφειοκρατική καθυστέρηση στην πραγματικότητα είναι ένα καθαρά από τα πάνω καθοδηγημένο πολιτικό σαμποτάζ και αποτελεί την πιο καθοριστική και γενικευμένη μέθοδο σαμποτάζ. Γιατί συλλαμβάνεται δύσκολα σαν τέτοιο και από τον επενδυτή θύμα και από την ΕΕ που έχει χάψει το ψέμα του Παπανδρέου ότι για την «καθυστέρηση» των αδειοδοτήσεων φταίει η διεφθαρμένη επί μέρους γραφειοκρατία που διαχειρίζεται τα 100 στάδια αυτών των αδειοδοτήσεων και όχι η κεφαλή της εκάστοτε κυβέρνησης που έχει επιβάλλει αυτά τα στάδια και αυτήν την γραφειοκρατία. Φτάνει μόνο να δει κανείς πόσο γρήγορα πήρε άδεια να στήσει μονάδα 20 εκ. Ευρώ καύσης σκουπιδιών δίπλα στον Αλιάκμονα ο Μπόμπολας παρά τις διαμαρτυρίες των κατοίκων ή πόσο απρόσκοπτα δουλεύει τα ορυχεία της Κασσάνδρας μόλις τα πήρε από την TVX που κάθε τρεις και λίγο την σταματούσαν οι «γραφειοκρατίες», οι νομαρχίες και τα Συμβούλια της Επικρατείας ώσπου την έκλεισαν. Όσο για τον πέμπτο λόγο είναι όσο γενικός και αόριστος χρειάζεται για να είναι αιώνια η καθυστέρηση της ευκταίας «αναβάθμισης».

Πέρα από το ΕΣΠΑ υπάρχει και το Ευρωπαϊκό Περιφερειακό Ταμείο και Ταμείο Συνοχής που χρηματοδοτεί έργα μεταφορών και περιβάλλοντος που τουλάχιστον το τελευταίο υποτίθεται ότι βρίσκεται στο κέντρο της οικονομικής πολιτικής του Παπανδρέου, στην απατεωνίστικη «πράσινη ανάπτυξή» του, που επίσης την σαμποτάρει δραστήρια, σαμποτάροντας και τις ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά όταν είναι σχεδιασμένα σε μεγάλο βιομηχανικό επίπεδο! Το μνημόνιο αναφέρει το εξής: «Η Κυβέρνηση θα συστήσει μια τεχνική ομάδα εργασίας σε άμεση επαφή με τις υπηρεσίες της Επιτροπής, για να εξασφαλιστεί η ταχεία εφαρμογή των α) μεγάλων έργων στους τομείς των μεταφορών, β) περιβαλλοντικών έργων, γ) εργαλείων χρηματοπιστωτικών τεχνικών και δ) μεταρρυθμίσεων της δημόσιας διοίκησης, αξιοποιώντας την αυξημένη τεχνική βοήθεια». Το μνημόνιο επίσης μιλάει για «Μείωση των επενδύσεων που χρηματοδοτούνται από εγχώριους πόρους κατά τουλάχιστον 1000 εκατομμύρια ευρώ δίνοντας προτεραιότητα στα επενδυτικά προγράμματα που χρηματοδοτούνται από κοινοτικά κονδύλια». Τι έκανε η κυβέρνηση με αυτές τις επενδύσεις; Όπως λέγαμε σε προηγούμενο άρθρο στη Ν. Ανατολή. « Σε ό,τι αφορά το ρυθμιστικό πλαίσιο, που είχε να κάνει και με τους νέους αυτοκινητόδρομους στην Αττική – ένα μεγάλο έργο που προωθούσε ο Σουφλιάς απαραίτητο για την αποσυμφόρηση του λεκανοπεδίου και τη σύνδεσή του με τα Μεσόγεια– αυτό πρακτικά ματαιώθηκε από τη νέα κυβέρνηση με βασικό επιχείρημα τις προβοκατόρικες πυρκαγιές του Αυγούστου και τη φασαρία των «οικολόγων» και των «επιτροπών κατοίκων» του ΣΥΝ που ακολούθησε. Στη συνέχεια, τη σκυτάλη πήραν μια σειρά δήμων της ΝΑ Αθήνας που κατέκλυσαν το ΣτΕ με προσφυγές ακύρωσης του διαγωνισμού για τους αυτοκινητοδρόμους. Η τελική απόφαση ήταν εκείνη της κυβέρνησης, που όμως σιγοψιθυριζόταν για αρκετό καιρό. Ανακοινώθηκε επίσημα δια στόματος Ρέππα και ήταν αρνητική, τόσο για τους δρόμους όσο και για ένα άλλο έργο: το αεροδρόμιο στο Καστέλι Ηρακλείου Κρήτης (17/12) σε μια στιγμή που το αεροδρόμιο Ηρακλείου είναι τόσο τραγικά ανεπαρκές που ξένοι ειδικοί διατυπώνουν φόβους για την ασφάλεια των επιβατών. Το σκανδαλώδες εδώ είναι ότι η κυβέρνηση πρόλαβε την απόφαση των εξειδικευμένων σαμποταριστών του ΣτΕ χωρίς να θεωρήσει αναγκαίο να κρατήσει τα προσχήματα».

Εννέα δις ευρώ επενδύσεις στην πράσινη ανάπτυξη βρίσκονται στα ντουλάπια και δώδεκα δις συνολικά για την ενέργεια και πολλοί από τους υποψήφιους επενδυτές έχουν ήδη καταστραφεί αφού ο Παπανδρέου φρόντισε με την Μπιρμπίλη να μειώσει απροειδοποίητα τις τιμές πώλησης της πράσινης ενέργειας κατά 20%. Στο Βήμα τέλος διαβάζουμε για το ΕΣΠΑ ότι σύμφωνα με τον καθηγητή Χαρδούβελη: «οι κοινοτικοί παράγοντες το 2007, όταν ξεκινούσε το πρόγραμμα, διαθέτοντας τότε αρκετή ρευστότητα, επέλεξαν τη λύση του γρήγορου ξεκινήματος (quick start) για την Ελλάδα, δίνοντας ως προκαταβολή περίπου το 7% του ποσού που τους αναλογούσε, ενώ παράλληλα δεν απαίτησαν άμεση εθνική συμμετοχή, αφήνοντας για αργότερα τα…ελληνικά χρήματα. Αποτέλεσμα ήταν να διατεθούν τα κοινοτικά κονδύλια, αλλά τώρα, με την κρίση στην Ελλάδα, να μην υπάρχει διαθέσιμο εισόδημα για ελληνική συμμετοχή και τα κονδύλια αυτά να αναζητούνται. Στην περίπτωση αυτή είναι φυσικό το πρόγραμμα να παρουσιάζει δυσκολίες υλοποίησης». Φάγανε δηλαδή οι σαμποταριστές την προκαταβολή των έργων και τώρα δεν έχουν λεφτά από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων. Οι καθηγητές βέβαια συνήθως μιλούν λίγο γιατί φροντίζουν το μέλλον τους.

Και ο πρωτος ματάκιας.....

Συναντηση...

Γιαννης Τσαρουχης και Γιαννης Ριτσος.

6 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1971

Spiro Agnew(1918-1996) Vice President- Indira Ghandi Prime Minister.At left is Kenneth Keating, U.S. Ampassador to India.

Ενας μαγκας στα σαλονια...

...Γιωργος Ζαμπετας(1925-1992) με την Μελινα.