Στοιχεία-σοκ! Το 65% των “στρατιωτικών νοικοκυριών” ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας!

Στοιχεία-σοκ προκύπτουν από μελέτη που παρουσιάζει ο ΣΥΣΜΕΔ για την οικονομική κατάσταση των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων. 

Όπως προκύπτει το 65% των “στρατιωτικών νοικοκυριών” ζει πλέον κάτω από τα όρια της φτώχειας! 

Οι αναλυτικοί πίνακες το επιβεβαιώνουν.

Ο ΣΥΣΜΕΔ σε κείμενο που συνοδεύει την μελέτη με τα σοκαριστικά συμπεράσματα τονίζει:




Διανύοντας τον τέταρτο χρόνο της δημοσιονομικής προσαρμογής, διαπιστώνουμε πως η μετάβαση στην επονομαζόμενη «οικονομική εξυγίανση» περνάει μέσα από το δρόμο της φτωχοποίησης, των μεσαίων και κατώτερων οικονομικά εργαζομένωνΕλλήνων.  

Ένα δρόμο που κάθε μέρα μοιάζει όλο και περισσότερο αδιέξοδος, πνίγοντας κάθε ελπίδα για έναν αξιοπρεπή βίο.

Στο κέντρο αυτής της δίνης ως απλός βιοπαλαιστής βρίσκεται και ο Έλληνας στρατιωτικός, ο οποίος καλείται με θυσία και αυταπάρνηση να εκτελέσει την υπηρεσία του κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. 

Αυτονόητα δεν τίθεται ούτε ως υπόνοια η πιθανότητα πλημμελούς εκτέλεσης του καθήκοντος, εξαρτώντας την από το ύψος των αποδοχών του. 

Όμως, το γεγονός ότι η πολιτεία υποτιμά το έργο που επιτελεί, αγνοώντας πως εκτός από στρατιώτης είναι άνθρωπος και γονιός, γεμίζει με πίκρα και απογοήτευση την καθημερινότητά του.

Είναι ακατανόητη η εμμονή της πολιτείας να συνεχίζει να παραγνωρίζει το κρίσιμο έργο των Ενόπλων Δυνάμεων, αγνοώντας επιδεικτικά τις ιδιαίτερες συνθήκες και τον κίνδυνο κάτω από τις οποίες αυτό επιτελείται, αρνούμενη να ανταμείψει την αξία του αλλά και τις ατελείωτες ώρες υπερωριακής εργασίας. 

Η στάση αυτή παρακάμπτει κάθε κριτική αξιολόγηση των επιδράσεων που υφίστανται οι στρατιωτικοί και οι οικογένειες τους, οι οποίες μετακινούμενες διαρκώς και κατά κανόνα σε περιοχές που από το νομοθέτη χαρακτηρίζονται προβληματικές, χάνουν κάθε έρεισμα επιστροφής στις πατρογονικές τους εστίες και κάθε δυνατότητα δημιουργίας ενός τόπου αναφοράς, αφού η κάθε μετάθεση συνοδεύεται αναπόφευκτα και από την ανεργία του/της συζύγου, τις μαθησιακές δυσκολίες και τη δυσπροσαρμογή των παιδιών στο νέο περιβάλλον και τον κοινωνικό αποκλεισμό της στρατιωτικής οικογένειας, η οποία συχνά πέφτει θύμα της κερδοσκοπίας των τοπικών κοινωνιών, που εκμεταλλεύονται την έλλειψη στρατιωτικών οικημάτων και την κατεπείγουσα ανάγκη των στελεχών για εξεύρεση νέας κατοικίας.

Υπό το πρίσμα των ιδιαίτερων συνθηκών κάτω από τις οποίες ζει και εργάζεται ο Έλληνας στρατιωτικός και μέσω των στοιχείων της μελέτης που ακολουθεί, επιδιώκεται να αποτυπωθεί με αριθμούς, το μέγεθος της φτωχοποίησής του, η οποία σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνά τα όρια της εξαθλίωσης.

Οι κ.κ. Βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου, προς τους οποίους κοινοποιείται η παρούσα μελέτη, παρακαλούνται όπως τη διαβάσουν με προσοχή, να μην την εκλάβουν ως μια επιπλέον μνημονιακή υποχρέωση, και να αναγνώσουν μέσα από τους αριθμούς, οι οποίοι λένε πάντα και μόνο την αλήθεια, την πικρία των χιλιάδων Ελλήνων στρατιωτικών και τη φωνή απελπισίας που προσπαθούν έστω την ύστατη αυτή χρονική στιγμή να αρθρώσουν, τους καλούμε δε να μην ψηφίσουν κατά την ψηφοφορία του νόμου που κατατέθηκε στη ΒτΕ τη 07-2 2013, και από τη Δευτέρα θα συζητηθεί και ενδεχομένως να ψηφιστεί στην Ολομέλεια, με τίτλο: «Έγκριση της επικαιροποίησης του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016» όπου, μεταξύ των άλλων, προβλέπονται περαιτέρω περικοπές ειδικών μισθολογίων (ένστολων) για το έτος 2013 της τάξης των 78 εκατομμυρίων ευρώ και νέο μισθολόγιο για ένστολους για το έτος 2014 της τάξης των 88,2 εκατομμυρίων ευρώ.

Τα συμπεράσματα που εξάγονται από την ανάγνωση των συγκριτικών και αναλυτικών πινάκων της μελέτης, είναι αποκαλυπτικά της έκτασης των περικοπών που έχουν επιβληθεί στις αποδοχές των στρατιωτικών, αλλά και της οικονομικής ανέχειας στην οποία έχει περιέλθει το σύνολο αυτών.

Οι πίνακες καταρρίπτουν κατά τρόπο απόλυτο το μύθο του προνομιακού ειδικού μισθολογίου και αποδεικνύουν καταφανώς το αδικαιολόγητο των επιβληθεισών περικοπών στις αποδοχές των Ελλήνων στρατιωτικών.

Επειδή είμαστε σίγουροι ότι οι ιθύνοντες αποβλέπουν στο καλό μας, ανταποδίδουμε προτείνοντάς τους να μας εντάξουν άμεσα και με τους ίδιους όρους, στο ενιαίο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων, που δεν έχει μισθολογικές προαγωγές και είναι και πολύ φθηνότερο από το δικό μας. 

Ιδού λοιπόν η Ρόδος ιδού και το Μισθολόγιο.

ΠΙΝΑΚΕΣ

Στο ναδιρ....

Το γυαλί που καλύπτει την τηλεοπτική δημοκρατία δεν είναι αλεξίσφαιρο αντιθέτως όσο περνάει ο καιρός και όλοι αυτοί, που πριν ένα χρόνο κρυβόταν σε τρύπες φοβούμενοι την καθαρή οργή του λαού και τώρα αφήνουν την γλώσσα τους να γίνεται πιο αναιδής από πριν, αυτό το γυαλί γίνεται όλο και πιο εύθραυστο. Όσο κάθονται μπροστά σε κάμερες και εκτοξεύουν δημοκρατικές τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον ενός ανθρώπου που ζει σε ένα σπίτι ψυγείο, που το ψυγείο του είναι άδειο, που το άδειο έχει πάρει την όψη του μέλλοντός του, αυτό το γυαλί που χρόνια τώρα είναι η ασπίδα του κάθε πολιτικού θρασύδειλου θα θρυμματιστεί.

 Και εκεί, που ο θεωρών την ζωή του παιχνιδάκι στα χέρια όλων των αριστεροδεξιοκεντρώων πολιτικάντηδων θα νομίζει ότι όλα τελείωσαν για αυτόν, θα διαπεράσει το αόρατο σύνορο μεταξύ αυτού και του πρωταγωνιστή της τηλεοπτικής δημοκρατίας. Θα τον λιώσει ακριβώς όπως ο πρόγονός του έλιωνε την πέτρα με το χέρι και έχτισε τούτο το σπίτι που τώρα καλείται να παραδώσει αμαχητί τα κλειδιά γιατί έτσι γουστάρει ο τηλεοπτικός δημοκράτης. Τα υλικά ανοικοδόμησης αυτής της χώρας δεν είναι κοινοτικά κονδύλια, δεν είναι Κυριακές εκλογικής αναμέτρησης, δεν είναι ιδεολογίες, δεν είναι ο αιματοβαμμένος  ευρωπαϊκός πολιτισμός που προσκυνάς μπροστά του ξεχνώντας τι σού στέρησε. Τα υλικά ανοικοδόμησης που θα συλλέξεις  ένα βράδυ - όπως τα άλλα τα παγερά που ζεις- είναι οι μαριονέτες που κουνάνε τα χεράκια τους μέσα στο τηλεοπτικό κουτί και φέρουν το όνομα «δημοκρατικά εκλεγμένος». Αυτές είναι η λάσπη που θα φτιάξεις και πάλι το σπιτικό που λέγεται Ελευθερία. 

Είναι σίγουρο ότι οι εξουσιαστές σου εκεί που την έφθασαν την κατάσταση δεν μπορούν να την γυρίσουν πίσω. Θεωρούν ότι πέρασαν όλα τα τεστ αντοχής με εσένα ως όχημα να χτυπάς από τοίχο σε τοίχο χωρίς έλεος και σιγούρεψαν ότι μέχρι εκεί μπορεί να φθάσει ένας οργισμένος, απογοητευμένος, νικημένος πολίτης αυτής της χώρας. Κάθε φορά που εσύ έχανες έδαφος στις μάχες για τα καταπατημένα σου δικαιώματα, άλλοτε με την στρατηγική του συστήματος των πολιτικών αναχωμάτων με την ταμπέλα «Αριστερός» και άλλοτε με την ιδέα ότι είσαι μόνος απέναντι σε μυριάδες, αυτά τα ανθρωπάρια δυνάμωναν,  ενώ την ώρα που εσύ σκεφτόσουν  να βάλεις τέλος στην ζωή σου, έτριβαν τα χέρια τους όλα μαζί. Όλα μαζί, ανεξαρτήτου πολιτικού χώρου. Κάθε απόγνωση και ένα ποσοστό παραπάνω στις πληρωμένες τους δημοσκοπήσεις. Δεν κονταροχτυπιούνται για σένα αλλά με προστασία εσένα.

Σε πέρασαν από πολλά κρας τεστ και για αυτό με την σιγουριά πλέον ότι μέχρι εδώ ήσουν,  παίρνουν πόζα πίσω από την οθόνη και σε δουλεύουν ψιλό γαζί. Σε κάνουν να νιώθεις ένοχος. Ένοχος για την ζωή που έζησες, για τα όνειρα που έκανες, για το σπίτι που έφτιαξες, για τα ταξίδια που έλεγες ότι θα πας, για τις αγωνίες που πέρασες, για τις δημιουργίες σου, για τα ιδρωμένα μεροκάματά σου, ακόμα και για τα παιδιά που γέννησες. Σε βάζουν με τους απάνθρωπους νόμους να απολογείσαι  μπροστά στον κάθε γκρίζο δημοσιοϋπαλληλίσκο επειδή ακόμα ζεις και δεν έχεις περάσει θηλιά στο λαιμό σου. Ένοχος που αναπνέεις, ένοχος που αυτοκτόνησες. Ένοχος που ουρλιάζεις, ένοχος που μένεις σιωπηλός.  

Όλα όμως θα φθάσουν στο τέλος ακριβώς την στιγμή που αυτοί θα ολοκληρώσουν το σχέδιο που δουλεύουν δεκαετίες και που ο κάθε μη συμβιβασμένος πολίτης θα τα έχει χάσει όλα. Θα είναι η στιγμή που θα κατανοήσουμε όλοι μας ότι οι απειλές τις οποίες δεχόμασταν από ανθρώπους που για μεροκάματο είχαν το ξέσκισμα της δικής μας ζωής με την κομματική δημοκρατία τους για αντιπερισπασμό, ήταν μόνο μία σαπουνόφουσκα. Άγνωστο γιατί θα πρέπει να φθάσεις στο Ναδίρ  των αντοχών σου για να κατανοήσεις ότι τζάμπα τα έχασες όλα, και όσα δημιούργησες αλλά περισσότερο τα πολύτιμά σου χρόνια που πέρασαν σαν ζάρια όχι στα δικά σου χέρια μα στα αδούλευτα χέρια καταστροφέων ζωών. Δεν υπήρχε ποτέ κάτι ανίκητο απέναντι, υπήρχε μόνο ένα τηλεοπτικό είδωλο που νόμιζες ότι είναι άθραυστο και αδιαπέραστο από την οργή σου. Ένα πραγματικό Τίποτα ντυμένο με κουστουμάκι, πληρωμένο με πακέτα ευρωπαϊκά και αμερικάνικα, ένας άδειος τενεκές που για να υπάρχει θα έπρεπε εσύ να πιστέψεις ότι ήταν τα Πάντα.

Όταν θα διαπεράσει, λοιπόν, το χέρι σου την οθόνη και θα πιάσεις τον λαιμό αυτού που νομίζει ότι νίκησε, όταν θα συνθλίψεις μέσα στην χούφτα σου αυτή την ξύλινη προγραμματισμένη μαριονέτα θα καταλάβεις ότι τα Πάντα σε αυτό το παιχνίδι, ακόμα και τη ζωή αυτής της ξύλινης, άψυχης πολιτικής κούκλας, δεν τα κινούσε κανείς άλλος παρά μόνο Εσύ.

Γελοιογραφίες.....

Δωστε τέλος στην "αυτοκρατορία" του Γ.Λ.Κ.

«Φωνάξτε τον Χρήστο (σ.σ Σταϊκούρα), τώρα», είπε ο Αντώνης Σαμαράς, όταν οι 13 περιφερειάρχες αλλά και οι παριστάμενοι υπουργοί Κωστής Χατζηδάκης και Ευριπίδης Στυλιανίδης τού εξήγησαν ότι οι υπηρεσίες του Γενικού Λογιστηρίου αρνούνταν να εφαρμόσουν πράξη νομοθετικού περιεχομένου, μέσω της οποίας απλοποιούνταν η διαδικασία εσωτερικών αλλαγών στους προϋπολογισμούς του ΕΣΠΑ χωρίς να απαιτείται πλέον έγκριση του υπουργείου Ανάπτυξης.

Ο αναπληρωτής υπουργός κ. Σταϊκούρας -όπως καταγράφεται στην καθημερινή της Κυριακής- δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί και στο Μαξίμου βρέθηκαν, τελικά, δύο κυρίες του ΓΛΚ, η γενική γραμματέας Χριστίνα Παπακωνσταντίνου και η διευθύντρια Προϋπολογισμού Σταυρούλα Μηλιάκου.

Ο κ. Σαμαράς ζήτησε να διευκολυνθούν οι περιφερειάρχες, ωστόσο η, τυπική, αντίδραση της κυρίας Παπακωνσταντίνου ότι, δηλαδή, το θέμα θα εξεταστεί από την υπηρεσία, προκάλεσε -σύμφωνα με τις διηγήσεις παρισταμένων- την έκρηξη του κ. Σαμαρά.

«Τυγχάνει να είμαι ο πρωθυπουργός... δεν σας ζητώ, απαιτώ» είναι μία από τις πλέον... κομψές αναφορές του πρωθυπουργού.

Το πρόβλημα λύθηκε 24 ώρες αργότερα, με τροπολογία που ψηφίστηκε κατεπειγόντως από τη Βουλή.

Ναι εγώ είμαι το λάθος

Ναι εγώ είμαι ο λάθος συντελεστής και πάει όλη η κοινωνία κατά διαόλου.
Εγώ είμαι το λάθος από τότε που δεν πήδηξα από την κολυμβήθρα όταν με βαφτίζατε χωρίς να με ρωτήσετε.
Εγώ είμαι το λάθος από τότε που δεν την κοπάνησα από τα βιβλία σας που μου σφηνώνατε μέσα στον εγκέφαλό μου.
Εγώ είμαι το λάθος γιατί υπηρέτησα την μαμά πατρίδα και αυτή σε αντάλλαγμα με σκοτώνει κάθε μέρα και από λίγο.
Εγώ είμαι το λάθος που δεν λάδωσα στον ΟΑΕΔ για να πάρω την επιδότηση.
Εγώ είμαι το λάθος που έμεινα στην χώρα που αγαπάω και απέκτησα ταυτότητα, απέκτησα ΑΦΜ, απέκτησα όλα τα κάγκελα για να ζήσω σύμφωνα με τους νόμους της χώρας μου και αυτή με ονόμασε κλέφτη, άσχετα από το πόσα πλήρωνα για φόρους.
Εγώ είμαι το λάθος που έβλεπα τους πολιτικούς να εξαγοράζουν ψήφους και δεν μίλησα.
Εγώ είμαι το λάθος που έβλεπα τα κομματόσκυλα να σέρνουν τις γριούλες στις κάλπες και δεν τους περίλαβα στις μάπες.
Εγώ είμαι το λάθος που αγόραζα ναρκωτικά από μπάτσους και με κυνηγούσαν οι άλλοι μπάτσοι.
Εγώ είμαι το λάθος που ενώ ξέρω βουλευτή κόμματος να χρωστάει στην εφορία δεν τον δίνω και κάθομαι να τον βλέπω να μας κουνάει το δάχτυλο, και να συνεχίζει να μας κλέβει λίγη ζωή ακόμη.
Εγώ είμαι το λάθος που ακόμη ονειρεύομαι, που ακόμη αγαπάω, που ακόμη δεν αφήνω την οργή μου να μου σπάσει την ψυχή, που μένω ακόμη ψύχραιμος πιστεύοντας σε όλα τα ιδανικά που μου άφησαν οι πρόγονοί μου.
Εγώ είμαι το λάθος αλλά ως πότε ρε κουφάλες ……….
Ως πότε νομίζεται ότι θα είμαι το λάθος που απλά θα σας βλέπει;
Ως πότε νομίζεται θα αντέχω να είμαι ο λάθος συντελεστής της κοινωνίας μου;
Ως πότε νομίζεται θα μπορείτε να μας βάζετε να αλληλοσκοτωνόμαστε;
Ως πότε νομίζεται θα μπορούν οι τοίχοι σας να αντέξουν την ψευτιά σας;
Όσο λάθος και να είμαι, δεν χρειάζομαι κανέναν σεκιουριτά για να κυκλοφορήσω στους δρόμους.
Όσο λάθος και να είμαι, ακόμη μπορώ να κοιμάμαι με την πόρτα ανοιχτή και την συνείδησή μου ήσυχη ……Εσείς;;;;;;

Η ανώτατη απάτη του κατώτατου μισθού

Γράφει ο Θάνος Τζήμερος
Είσαι επενδυτής. Μαθαίνεις ότι υπάρχει ένα κράτος, το Τζαμπαζιστάν, στο οποίο η εργασία είναι δωρεάν. Για έναν μυστήριο λόγο, όλοι εκεί εργάζονται χωρίς αμοιβή. “Πολύ ωραία νέα” σκέφτεσαι. Αλλά, σαν τα ανέκδοτα, αυτό ήταν το ευχάριστο, που το άκουσες πρώτο. Άκου τώρα και τα δυσάρεστα: το Τζαμπαζιστάν είναι ανάμεσα στα 3 πιο…….
διεφθαρμένα κράτη του κόσμου. Δεν θα ξέρεις, όταν ξεκινήσεις την επένδυσή σου, πότε θα πάρεις άδεια. Αν θα σου χρειαστούν 5 μήνες ή 5 χρόνια. Δεν ξέρεις πόσα πρέπει να δώσεις σε λάδωμα των υπεύθυνων για να ξεκινήσεις και πόσα θα χρειάζεται να δίνεις κάθε χρόνο για να λειτουργείς. Δεν ξέρεις πόσο φόρο θα πληρώνεις, γιατί στο Τζαμπαζιστάν κάθε 10 μέρες αλλάζει ο νόμος και σου ζητάνε όσα τους λείπουν. Δεν ξέρεις αν θα μπορείς να διακινείς τα προϊόντα σου γιατί όποιος θέλει μπορεί να κλείνει τους δρόμους, να απαγορεύει στα πλοία να αποπλεύσουν, να νεκρώνει τις συγκοινωνίες.
Δεν ξέρεις καν αν θα μπορείς να πηγαίνεις στη δουλειά σου, γιατί κάτι τύποι με σημαίες και λάβαρα που πιστεύουν ακόμα στον Στάλιν και στους Κύκλωπες μπορεί να έρθουν να σου βάλουν αλυσίδες γύρω – γύρω ή να μπουν στο γραφείο σου και να το κάνουν λαμπόγιαλο. Δεν ξέρεις αν η επένδυσή σου, που κάποια στιγμή νόμισες ότι το κράτος την χαρακτήρισε νόμιμη, θα συνεχίσει να είναι, καθώς υπάρχει πάντα το πολύ πιθανό ενδεχόμενο να ενοχλεί τον γείτονα, τον ανταγωνιστή, τον αντεραστή, τον “οικολόγο” της γειτονιάς και να προσφύγει στο ΣτΕ που θα σου τη βγάλει παράνομη, κι ας έχεις ρίξει έναν σκασμό λεφτά για να τη στήσεις. Δεν ξέρεις αν σε περίπτωση που χρειαστεί να καταφύγεις στη Δικαιοσύνη, θα βγει απόφαση σε 10, 15 ή 20 χρόνια. Ξέρεις, πάντως ότι κάτω από 10 αποκλείεται να είναι. Κι επειδή το ξέχασες ήδη το ευχάριστο, να σου το θυμήσω: η εργασία προσφέρεται, είπαμε, δωρεάν. Θα πήγαινες να ξεκινήσεις δουλειά εκεί;
Γιατί, λοιπόν, συζητάμε για τον κατώτατο μισθό ως εργαλείο ανάπτυξης;
Αν το Τζαμπαζιστάν δεν είναι δελεαστικό για επενδύσεις, με μηδέν μισθό, γιατί να είναι η Ελλάδα; Ο κατώτατος μισθός, από μόνος του ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ για την ανταγωνιστικότητα, όταν όλες οι άλλες παράμετροι είναι εφιαλτικές. Θα είχε σημασία, αν το κράτος λειτουργούσε. Αν είχαμε κράτος, ο επενδυτής θα προσέθετε το μισθολογικό στο υπόλοιπο κόστος της επένδυσης, διότι τότε θα μπορούσε να φτιάξει ένα φυσιολογικό business plan. Και θα έβλεπε αν τον συμφέρει ή όχι. Δεν νομίζω ότι αυτός που θα έχτιζε ένα χωριό φιλοξενίας Βορειοευρωπαίων ηλικιωμένων σε μια ηλιόλουστη ακτή της Κρήτης θα είχε σημαντικό πρόβλημα από τον μισθό της ρεσεψιονίστ. Ρωτήστε όποιον θέλετε, από όσους προσπάθησαν να φτιάξουν ένα business plan για επένδυση στην Ελλάδα, πόσο έξω έπεσαν! Πόσες απίστευτες δυσκολίες αντιμετώπισαν στην εφαρμογή του. Και πόσο άσχημα, σχεδόν σαν επικηρυγμένοι, αισθάνονται με ένα κράτος – και έναν λαό επίσης – που αντιμετωπίζει τη δημιουργία θέσεων εργασίας περίπου ως έγκλημα.
Μήπως όμως έχει σημασία ο κατώτατος μισθός σε όσους ήδη έχουν δουλειά, ως δίχτυ ασφαλείας; Καμμία απολύτως. Διότι κανένας νόμος, καμμία υπουργική απόφαση δεν μπορεί να καταργήσει τον θεμελιώδη κανόνα για τη λειτουργία οποιασδήποτε επιχείρησης: αν δεν βγάζει κέρδος θα κλείσει! Όπως έκλεισαν πάνω από 500.000 επιχειρήσεις από το 2009 μέχρι σήμερα και οδήγησαν 1.500.000 ανθρώπους στην ανεργία. Όλοι όσοι έμειναν άνεργοι, πριν κλείσει η εταιρεία τους, έπαιρναν από τον κατώτατο μισθό και πάνω! Πόσο τους προστάτεψε; Αν, ακούγοντας τα κελεύσματα των λαϊκιστών, ο Υπουργός όριζε τον κατώτατο μισθό στα 1.800 ευρώ, αυτό σημαίνει αυτομάτως ότι αυτά τα λεφτά θα τα είχε κάποιος για να τα πληρώσει;
Ο κατώτατος μισθός είναι η μεγαλύτερη υποκρισία του πολιτικού συστήματος και των συνδικαλιστών. Διότι, στην πραγματικότητα, ουδέποτε υπήρξε. Είναι, μόνο, η θεωρητική έννοια που τραβάει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην οικονομία και την παραοικονομία. Σε μια αγορά υπάρχουν όλες οι αμοιβές. Απλώς κάτω από τον κατώτατο είναι αδήλωτες!
Ένας μαραγκός δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά του και είναι διατεθειμένος να δουλέψει για 300 ευρώ τον μήνα, μπορεί και για λιγότερο. Ένας άλλος που έχει ξυλουργείο θέλει βοηθό αλλά «δεν βγαίνει» με ΙΚΑ, δώρα, κ.λ.π. Αν συναντηθούν αυτοί οι δύο νομίζετε ότι δεν θα τα βρουν; Δεν θα ανακαλύψουν κάποιον τρόπο, με «μαύρα» ή με κάποια νομιμοφανή φόρμουλα για να σώσει ο ένας τον άλλον; Νομίζει κανένας ότι η τεράστια παραοικονομία που υπολογίζεται (στο φλου – γιατί άντε να βρεις πόσο τζίρο κάνουν οι μαϊμούδες Λουί Βιτόν…) όσο και η επίσημη οικονομία στη χώρα μας, τραβάει κανένα ζόρι για το επίπεδο του κατώτατου μισθού ή για τις συλλογικές συμβάσεις;
Πιστεύει κανένας ότι οι Πακιστανοί που μαζεύουν φράουλες στη Μανωλάδα και σε κάθε Μανωλάδα της Επικράτειας αμείβονται με το κατώτατο ημερομίσθιο; Στον αντίποδα: μια εταιρεία πάει καλά και έχει π.χ. 3 ικανούς πωλητές που «κρατάνε» όλη τη δουλειά. Θα τους πληρώσει με τον κατώτατο; Ή θα τους καλοπληρώσει – όσο έχει περιθώριο – για να μην τους χάσει; (Στην κρίση, ένας καλός πωλητής είναι περισσότερο πολύτιμος απ’ ό,τι στην εποχή της αφθονίας.)
Άρα, εφόσον δεν έχει νόημα για τους ανέργους, και δεν προστατεύει τους εργαζόμενους στην ιδιωτική οικονομία, ποιους αφορά τελικά ο κατώτατος μισθός; Τους Δημόσιους Υπαλλήλους, θα πείτε. Λάθος! Ούτε αυτούς. Είναι θέμα μηνών να διαλυθεί η μεταπολιτευτική φενάκη που θέλει το Δημόσιο να πληρώνει στα σίγουρα τους υπαλλήλους του. Ήδη, μετά τις γενναίες περικοπές, έχουν καταλάβει όλοι, ότι οι μισθοί του Δημοσίου δεν είναι εξασφαλισμένοι τουλάχιστον όσον αφορά στο ύψος τους. Πολύ σύντομα θα καταλάβουν ότι δεν είναι εξασφαλισμένοι ούτε ως προς την ίδια την ύπαρξή τους.
Είναι, ξαναλέω, θέμα μερικών μηνών. Διότι καθώς έχει καταρρεύσει ο ιδιωτικός τομέας μαζί με τα περισσότερα νοικοκυριά, τα φορολογικά έσοδα του Δημοσίου θα καταρρεύσουν κι αυτά. Και τότε, επειδή το κόστος της χρεωκοπίας της Ελλάδας είναι πια πολύ μεγάλο για την Ευρωζώνη, οι δανειστές θα επιβάλλουν ανώτατο ύψος εξόδων του Δημόσιου Τομέα. Οπότε, οι φωστήρες της οικονομίας που μέχρι σήμερα κάνουν το ένα λάθος πίσω από το άλλο, θα κληθούν να αποφασίσουν: ή κρατάνε όλους τους Δ. Υπαλλήλους και τους πληρώνουν με 200 ευρώ τον μήνα ή απολύουν τους μισούς. Κι επειδή την «κλίκα τους» (υπάλληλοι της Βουλής, βουλευτές, συνταξιούχοι πρώην βουλευτές, σύμβουλοι, αργόμισθοι «κουμπάροι» σε οργανισμούς – φαντάσματα κ.λ.π. ) αποκλείεται να την πειράξουν, ποιους θα πάρει ο Χάρος; Καλά το μαντέψατε: όσους, ως λιγότερο ικανοί, αμείβονται με τον κατώτατο μισθό.
Επομένως, γιατί μιλάμε συνέχεια για τον κατώτατο μισθό; Για να μιλάμε. Σε κουβέντα να βρισκόμαστε. Για να γίνεται τζερτζελές στα πρωϊνάδικα. Για να βγάζουν έναν «δεκάρικο» οι λαϊκιστές των καναλιών. Για να κάνουν τον καμπόσο οι πολιτικάντηδες. Κατώτεροι των περιστάσεων. Ανήμποροι για πράξεις. Παράλυτοι. Με το κεφάλι στην άμμο. Αυτό, ναι, είναι η κατώτατη «πληρωμή» μιας κοινωνίας που ποτέ δεν σκέφτηκε ότι το μοναδικό δίχτυ ασφάλειας – και για τον Ιδιωτικό και για τον Δημόσιο Τομέα είναι η παραγωγή.
Αλλά το πώς γίνεται αυτό, μάλλον δεν φέρνει τηλεθέαση.

Δάνεια - εξπρές για βουλευτές. Εισπράττουν χορηγήσεις από ειδικό ταμείο της Βουλής

Οι οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν εκατομμύρια Έλληνες πολίτες φαίνεται πως αγγίζουν και πολλούς από τους βουλευτές, οι οποίοι σπεύδουν να μπαλώσουν «τρύπες» με δάνεια από ένα Ταμείο άγνωστο στον πολύ κόσμο, αλλά ιδιαίτερα διαδεδομένο μεταξύ των τριακοσίων.
Ο λόγος για το Ταμείο Αλληλοβοήθειας βουλευτών που ιδρύθηκε πριν από περίπου 13 χρόνια με στόχο να ενισχύονται πρώην βουλευτές που δεν έχουν συμπληρώσει τα χρόνια για τη συνταξιοδότηση, αλλά στην πορεία έφτασε να δίνει δάνεια ακόμα και για… επισκευές αυτοκινήτων.
Mόνο από τη Βουλή που προέκυψε από τις τελευταίες εκλογές, περισσότεροι από 35 βουλευτές έχουν αιτηθεί δάνειο για «έκτακτες οικονομικές ανάγκες»... και έκαστος έχει ήδη εισπράξει το ποσό των 10.000 ευρώ. Άλλοι 10-15 έχουν καταθέσει τις σχετικές αιτήσεις και είναι θέμα χρόνου να εγκριθούν. 
Η διαδικασία για τη δανειοδότηση είναι απλή. Ο ενδιαφερόμενος συμπληρώνει ένα απλό έντυπο το οποίο απευθύνεται προσωπικά στον πρόεδρο της Βουλής. Στη συνέχεια, το αίτημα μεταφέρεται στη Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής, η οποία συνεδριάζει μια φορά την εβδομάδα και η οποία εγκρίνει όλα τα αιτήματα που αναφέρουν ως λόγγο σοβαρή οικονομική ανάγκη. 
Το επιτόκιο με το οποίο δανείζονται οι βουλευτές είναι γύρω στο 2%, ενώ η αποπληρωμή γίνεται σε διάστημα από ένα έως τρία χρόνια, αν και οι περισσότεροι εξοφλούν μέσα σε δώδεκα μήνες.
Η χρηματοδότηση του Ταμείου γίνεται από τους ίδιους τους βουλευτές, από τον μισθό των οποίων κάθε μήνα παρακρατείται ένα ποσό της τάξης των 50-60 ευρώ, ώστε να υπάρχει κεφάλαιο για τη διευκόλυνση των συναδέλφων τους, αλλά και από τον προϋπολογισμό της Βουλής, αφού οι «συνδρομές» συνολικά δεν ξεπερνούν τα 200.000 ευρώ τον χρόνο.