Η πιο συγκινητική χαμένη βολή!

Military Mom Surprises Son At The Free Throw Line από sxplVII

Ο Ντέρικ Σέλερς στάθηκε στη γραμμή των βολών σε αγώνα μπάσκετ στο Legacy Middle School του Σαν Αντόνιο. Και αστόχησε. Αλλά την ώρα που έσκυψε το κεφάλι του απογοητευμένος, ένιωσε το πιο όμορφα άγγιγμα της ζωής του.
Η μητέρα του Ντέρικ, την οποία είχε να δει 8 μήνες καθώς είναι στρατιωτικός και υπηρετούσε όλο αυτό το διάστημα στο Κουβέιτ, στεκόταν πίσω του για να του κάνει έκπληξη.

Ο 13χρονος πιτσιρικάς σοκαρίστηκε αρχικά, διαπιστώνοντας ότι αυτός που τον ακούμπησε ήταν η μητέρα του, και έτρεξε προς την άκρη του παρκέ, κάθισε κάτω και ξέσπασε σε κλάματα.
Ακολούθησε η γλυκιά αγκαλιά της μητέρας του, μέσα σε αποθέωση από συμπαίκτες, αντιπάλους και το κοινό στις εξέδρες.
Με διαφορά η πιο... συγκινητική χαμένη βολή που έχουμε δει!

Η Μαρίζα Κωχ έχει ζήσει μια πολύ πιο συναρπαστική ζωή από αυτήν που φαντάζεσαι!

Τραγουδίστρια. Γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Μεγάλωσε στη Σαντορίνη. Μία περίοδο κυκλοφορούσε ξυπόλυτη στην Αθήνα.

 Ήρθα στη ζωή στο τέλος του πολέμου. Ο πατέρας μου ήταν Γερμανός και το «έρως ανίκατε μάχαν» ίσχυε και για τη μητέρα μου στην καταπληκτική ιστορία τους. Είχε έρθει από τη Σαντορίνη στην Αθήνα για να βγάλει φωτογραφίες, τις «εβδομαδιαίες», όπως τις έλεγαν τότε. Ήταν κακό για μια κοπέλα να κυκλοφορούν δεξιά κι αριστερά φωτογραφίες της, οπότε έπρεπε απαραιτήτως να περιμένει μέχρι να εμφανιστούν, να τυπωθούν και να τις πάρει – διαδικασία που κρατούσε μία εβδομάδα περίπου. Ο φωτογράφος, εντυπωσιασμένος από την ομορφιά της –είχε κατάμαυρα, άφρο λουκ μαλλιά και καταγάλανα μάτια– την έκανε, χωρίς να τη ρωτήσει, μεγάλο κάδρο στη βιτρίνα του μαγαζιού του. Εκεί δίπλα είχε και το γραφείο του ο πατέρας μου, ο Βίλι Κωχ, αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού των Γερμανών. Περνάει μια μέρα, βλέπει τη φωτογραφία της μάνας μου, μπαίνει μέσα, αρχίζει να ρωτάει. «Πού την ξέρουμε αυτή;». Και μετά: «Παίρνω τις φωτογραφίες της κι όταν θα έρθει να της ζητήσει, θα με φωνάξεις εμένα να της τις δώσω». Έτσι έγινε. Τον βλέπει η μάνα μου, τρομάζει, κάνει μια κίνηση να του πάρει τις φωτογραφίες, γιατί θα έχανε και το πλοίο, αλλά αυτός της λέει με νοήματα «την άλλη βδομάδα εδώ πάλι». Πάει το πλοίο! Όντως την άλλη βδομάδα ο Βίλι περίμενε τη Μαργαρίτα καθισμένος στο παγκάκι της πλατείας Καρύτση. «Κάτσε» της λέει, «δεν κάθομαι», μέχρι που αυτός αρχίζει να της μιλάει αρχαία ελληνικά. Η μάνα μου πάλι, ως κόρη παπά, θυμόταν τη γλώσσα του Ευαγγελίου κι έτσι ξεκίνησαν διάλογο. Πάνω σ' εκείνο τον διάλογο τα μάτια τους συναντήθηκαν και τότε η μάνα μου παρακαλούσε μέσα της να μην της δώσει τις φωτογραφίες ώστε να ξαναβρεθούν την επόμενη εβδομάδα. Ακολούθησαν κι άλλες εβδομάδες για να καταλάβουν ότι ήθελαν να ζήσουν μαζί. Στα τρία χρόνια που έμειναν μαζί γεννηθήκαμε η αδερφή μου κι εγώ.

• Τελευταίο μήνυμα που πήρε η μάνα μου από τον πατέρα μου ήταν από τα κρατητήρια του Πειραματικού Γυμνασίου στο Κολωνάκι, όπου οι Ες-Ες φυλάκιζαν όσους Γερμανούς στρατιώτες είχαν κάνει οικογένεια με Ελληνίδες. Κατά την οπισθοχώρηση, όταν οι Γερμανοί άδειαζαν το κτίριο κι εγκατέλειπαν την Αθήνα, νέοι επονίτες είχαν ανέβει στο καμπαναριό του Αγίου Διονύση του Αρεοπαγίτη και πυροβολούσαν. Μεταξύ τους και ο Νίκος Κούνδουρος, ο οποίος, πολλά χρόνια μετά, στη συναυλία της Μεταπολίτευσης, μου αφηγήθηκε πως στα κρατητήρια βρήκαν τα πτώματα πολλών Γερμανών αξιωματικών που οι δικοί τους άφησαν πίσω, αποχωρώντας ηττημένοι. Πάω πάλι πίσω και θυμάμαι τον Αντενάουερ που είχε έρθει στη Σαντορίνη με αφορμή τις γερμανικές ανασκαφές στην αρχαία Θήρα. Έντυσαν με τα καλά μας εμένα και την αδερφή μου, μας έδωσαν κι από μια τεράστια ανθοδέσμη να του προσφέρουμε κι όταν αυτός μας χάιδεψε το κεφάλι, του είπε ο δάσκαλος του χωριού: «Να οι γόνοι σας που έμειναν πίσω». Κουβέντα δεν είπε ο Γερμανός!

• Το 1956 έγινε ο μεγάλος σεισμός της Σαντορίνης. Εγώ πήγαινα σχολείο ακόμη όταν ήρθαν παλικάρια-εθελοντές απ' όλη την Ελλάδα να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση του νησιού. Από την Κρήτη ήρθε ο Στυλιανός Αναστασάκης, 18 ετών αυτός, στα 13 εγώ. Με είδε κι άρχισε να μου κάνει καντάδες με μαντινάδες. Έτσι έμαθα κι εγώ να τραγουδώ κρητικές μαντινάδες! Θυμάμαι ότι το 'σκαγα από κει που κοιμόμασταν όλοι στρωματσάδα κι έλεγα ότι πάω μέχρι την κουζίνα, αλλά κρεμιόμουν απ' το παράθυρο για ν' ακούσω τον Στυλιανό – τραγουδούσα κι εγώ μαζί του, αυτό γινόταν συνέχεια και δεν αφήναμε άνθρωπο να κοιμηθεί στο χωριό. Όταν τον κάλεσε ο θείος μου στο σπίτι του να του κάνει παρατήρηση, του είπε ο Στυλιανός: «Μα, τι άλλο να κάνω για να μου τη δώσετε;». «Δεν μπορεί» απάντησε ο θείος «γιατί δεν ξέρουμε από πού κρατάει η σκούφια σου. Μόνο αν μας φέρεις τη μάνα σου και τον πατέρα σου απ' την Κρήτη». Πάει ο καημένος και φέρνει την αδερφή του τη μεγάλη. Μένει μαζί κι αυτή, γινόμαστε οικογένεια και στα 14 μου φέρνω στον κόσμο τον γιο μου τον Μανώλη! Στα 16 μου ερχόμαστε στην Αθήνα, ο Στυλιανός πιάνει δουλειά υπάλληλος κι εγώ γίνομαι βιβλιοδέτρια. Με βάση εκείνα τα ένσημα παίρνω ακόμα τη σύνταξη του βιβλιοδέτη.

• Από τεσσάρων ετών κέρδιζα το ψωμί μου ως τραγουδίστρια. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι χειρότερο πράγμα στη ζωή του ανθρώπου δεν υπάρχει από τον πόλεμο! Εμείς ήμασταν παιδιά πολέμου, δαχτυλοδεικτούμενα, σαν τα σημερινά παιδιά των φαναριών. Υπήρχε μια αρρώστια στα μάτια τότε που λεγόταν τράχωμα. Χιλιάδες άνθρωποι τυφλώθηκαν. Μαζεύονταν σ' ένα ίδρυμα, τους γινόταν θεραπεία και άλλοι γλίτωναν το φως τους, άλλοι όχι. Λόγω της πορσελάνης της Σαντορίνης το μικρόβιο διαδόθηκε κι εκεί και πολλά παιδιά τυφλώθηκαν. Μπήκαμε κι εμείς στο ίδρυμα για μια φοβερή θεραπεία, που εύχομαι να μην ξαναπεράσει άνθρωπος. Σκύβαμε κάτω, μας γυρνούσαν τα βλέφαρα και με μια γαλαζόπετρα μας έσπαγαν τις φουσκίτσες που φύτρωναν καθημερινά από μέσα τους. Σαν κουκουβάγιες ήμασταν όλη μέρα! Εκεί, λοιπόν, σαν ανταπόδοση στις δωρεές που μας γίνονταν, με ανέβαζαν οι νοσοκόμες σε ένα τραπέζι και τραγουδούσα Τσιτσάνη! Πού τον είχα μάθει, όμως; Απ' έξω υπήρχε καταυλισμός Μικρασιατών –άφηναν τις σούστες τους με τα λαχανικά, κοιμόντουσαν όλοι μαζί– κι εγώ οργάνωσα παρέα, σκάψαμε λαγούμι, βγαίναμε από το ίδρυμα και περνούσαμε χρόνο μαζί τους. Από τα γραμμόφωνά τους πρωτάκουσα Τσιτσάνη! Οι Μικρασιάτες γέμιζαν ένα μακρύ μακό φανελάκι που φορούσα με σαλάτες, κεφτέδες, γλυκά και για μια βδομάδα με κυνηγούσαν οι σφήκες! Τα ρούχα που μας έδιναν στο ίδρυμα ήταν της UNRA, της αμερικανικής βοήθειας, είχαν φάρμακο απάνω και ξυνόμασταν όλη μέρα. Γι' αυτό τον νου σας, κανένα παιδί να μην μπαίνει σε ίδρυμα, γιατί και σήμερα θα βρεθεί κάποια UNRA...

• Για να γίνεις τραγουδίστρια τότε, έπρεπε να περάσεις από τους ραδιοθαλάμους του Ζαππείου. Με είχαν κόψει εφτά φορές, όμως εγώ ήμουν αποφασισμένη! Σκέφτηκα «ποιος μπορεί να τους ελέγξει; Μόνο η Λυρική». Πήγα κι έδωσα στη Λυρική κι επειδή έπρεπε να πω ένα τραγούδι με μεγάλη έκταση, τους τραγούδησα «Μια βοσκοπούλα αγάπησα, μια ζηλεμένη κόρη» (γέλια) – το πέρασα για κλασικό, 22 ετών ήμουν. Την επόμενη είδα πρώτο-πρώτο το όνομά μου στους επιτυχόντες. Μου πρόσφεραν υποτροφία να συνεχίσω στη Λυρική, αλλά εκεί είπα «Δεν γεννήθηκε ακόμη αυτός που θα με βάλει σε καλούπι»! Με μια φίλη πιανίστρια ξεκίνησα σε μπουάτ της Πλάκας, με άκουσε ο Καμενίδης, ο συνθέτης, και ηχογραφήσαμε δύο τραγούδια, με τα οποία μπόρεσα να μπω στο ραδιόφωνο. Εκεί, το '66, με άκουσε και ο Μίκης και μου είπε «Έρχεσαι μαζί μου από Σεπτέμβρη;». Πάω, γράφει κι έναν κύκλο τραγουδιών για τη φωνή μου –«Η ηλικία της γειτονιάς μου» λεγόταν, σε ποίηση του Πατρινού ποιητή Παπανικολάου– και τραγούδησα μαζί με τη Φαραντούρη, στο ξεκίνημά της κι αυτή. «Τι θες να τραγουδήσεις;» με είχε ρωτήσει ο Μίκης. «Χατζιδάκι» του απάντησα, «ναι, ό,τι θες» μου είπε! Δυστυχώς, η βραδιά του πραξικοπήματος μας βρήκε πάνω στη σκηνή κι έτσι οι παρτιτούρες της «Ηλικίας της γειτονιάς μου» χάθηκαν και δεν ηχογραφήθηκε ποτέ το έργο. Σήμερα θυμάμαι μερικά μόνο από τα τραγούδια αυτά.

• Φεύγω στην Αγγλία, φτιάχνουμε κοινότητα με τον Γιάννη Μαρκόπουλο, τον Στέφανο Ληναίο, ενώ με τον Μάνο Λοΐζο και τη Μάρω, τη γυναίκα του, συγκατοικούσαμε. Είχαμε τρομερό πρόβλημα επιβίωσης. Εγώ βρήκα εκεί μια τρύπα και τραγουδούσα, ένα καφέ-ρεστοράν ήταν, όπου έκλεβα τα μέλια και τα βούτυρα απ' τα μπρέκφαστ των Άγγλων και τουλάχιστον εξασφαλίζαμε ένα γεύμα. Εντάχθηκα πολύ ομαλά στο κίνημα των χίπηδων, μου ταίριαζε ο άναρχος τρόπος ζωής τους – ξυπόλυτοι αυτοί όλη μέρα, ξυπόλυτη κι εγώ από παιδάκι. Στο Χάιντ Παρκ με ήξεραν όλοι. Ανέβαινα σε αυτοσχέδιες σκηνές και τζαμάριζα με μουσικούς. Έφυγα με Τσιτσάνη και γύρισα με Joplin στην Ελλάδα! Εκεί υιοθέτησα και το λουκ μου, άφησα πολύ μακριά τα μαλλιά μου και φόρεσα πολύχρωμα ινδοπρεπή και λαογραφικά ρούχα. Σημειωτέον, στην Αθήνα κυκλοφορούσα ξυπόλυτη, είχα μάθει και μου ήταν πολύ εύκολο. Δεν το έκανα σαν μόδα, έτσι είχα μάθει από το ίδρυμα και από το Λονδίνο. Μια μέρα πάτησα μια αναμμένη γόπα. Αναγκάστηκα έτσι να φορέσω σανδάλια (γέλια). Το περίεργο είναι πως έχω κρατήσει όλα μου τα ρούχα από εκείνα τα χρόνια. Μόνο η Φλέρυ Νταντωνάκη είχε το δικαίωμα να ανοίγει την ντουλάπα μου και να φεύγει με όποιο φόρεμα της άρεσε!

• Ήμουν η πρώτη τραγουδίστρια της Δύσης που τραγούδησε στο Πεκίνο. Με ειδοποίησαν να πάω κατευθείαν από περιοδεία στην Αυστραλία το 1980 στο Πεκίνο, στο πλαίσιο μιας πολιτιστικής ανταλλαγής – η όπερα του Πεκίνου είχε έρθει τότε στο Ηρώδειο. Πάω, βγαίνουμε σε ένα ξύλινο θέατρο και μου λέει ο πρόξενος «μη στενοχωρηθείς αν δεν σε χειροκροτήσουν, εδώ δεν το συνηθίζουν». Γεμάτο το θέατρο από φαντάρους κι εγώ αμέσως σκέφτομαι ότι τα πεντατονικά της Ηπείρου θα τους κάνουν κάτι κοινό. Ζητάω επιπλέον κρουστά κι αρχίζω με το «Μωρή κοντούλα λεμονιά». Οι φαντάροι αρχίζουν να χτυπάνε ρυθμικά τα πόδια τους, μέσα σε λίγη ώρα νόμιζες ότι θα πέσει το θέατρο. Την επομένη ήρθε στην παράσταση σύσσωμη η τότε κινέζικη κομμουνιστική κυβέρνηση. Για μια εβδομάδα έμεινα στην Κίνα και δώσαμε παραστάσεις με χιλιάδες κόσμο! Η πλάκα είναι πως όταν ξαναπήγα στην Κίνα το 2009 με πλησίασε ένας γεράκος με μια φωτογραφική μηχανή και στήθηκα για να τον ευχαριστήσω. Μου είπε στα αγγλικά «Τι κάνει η μητέρα σας, η Μαρίζα Κωχ;» (γέλια). Ήταν απ αυτούς που με είχαν δει το '80 στην Κίνα πρώτη φορά! Ταξίδεψα πολύ στη ζωή μου, από Ινδία και Καναδά μέχρι Χονγκ Κονγκ και Αυστραλία, έζησα μέσα σε μια απίστευτη ταχύτητα.

• Το 1976 μου τηλεφωνεί ο Χατζιδάκις. «Πάρε ένα λαούτο και φύγε για Χάγη στη Γιουροβίζιον. Μέχρι το πρωί θέλω να μου 'χεις ένα τραγούδι για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο». Αυτό έγινε στις 10 το βράδυ κι ήθελε το κομμάτι μέχρι τις 10 το άλλο πρωί. Όλη νύχτα απ' το τηλέφωνο με τον Μιχάλη Φωτιάδη στη Θεσσαλονίκη γράψαμε τους στίχους στο «Παναγιά μου - Παναγιά μου». Βγήκε μοιρολόι, όπως το ήθελε ο Χατζιδάκις, ενορχηστρωμένο από τον Μάικ Ροζάκη. Στη Χάγη ξεκίνησαν πορείες διαμαρτυρίας από τους Τούρκους σε όλες τις γειτονικές χώρες της Ευρώπης κατά της ελληνικής συμμετοχής. Όταν παίχτηκε το κομμάτι μας, η τουρκική τηλεόραση έριξε χορό της κοιλιάς. Προηγουμένως με έπιασαν οι διοργανωτές και μου είπαν να μη βγω γιατί σύμφωνα με πληροφορίες υπήρχε ελεύθερος σκοπευτής μέσα στην αίθουσα και κινδύνευε η ζωή μου. Βγήκα με υπογραφή, δηλαδή ότι τραγουδώ με δική μου ευθύνη. Δεν γινόταν να κάνω πίσω, το μήνυμα έπρεπε να το πάρει ολόκληρη η Ευρώπη. Θυμάμαι ότι η Αγγλία μας έδωσε μηδέν, ενώ η Γαλλία δεκάρι, εν ολίγοις οι χώρες πήραν ξεκάθαρη πολιτική θέση.

• Μελοποίησα τον Καββαδία στη Μάνη. Μια μπόρα μας ανάγκασε να σταματήσουμε νύχτα στην Καρδαμύλη. Τότε ξέσπασε η πιο τρομερή καταιγίδα που είδα στη ζωή μου. Η θάλασσα ενώθηκε με τα βουνά, παρέσυρε τα πάντα και διέλυσε το λιμανάκι. Βγήκα στο παράθυρο κοιτώντας την καταστροφή κι εκεί, θυμούμενη τα ποιήματα του Καββαδία από τους ναύτες στη Σαντορίνη, μελοποίησα τη «Φάτα Μοργκάνα». Όταν την επομένη ήρθαν να μας ψάξουν οι κάτοικοι αν έχουμε γλιτώσει από το μένος της φύσης, εγώ είχα έτοιμο τον κύκλο Καββαδία. Μείναμε εκεί, τους τραγούδησα και αποφάσισα ότι αυτός είναι ο τόπος της ζωής μου. Κατάφερα να αγοράσω ένα κομμάτι γης σε εποχές που δεν πουλούσαν με τίποτα τη γη τους οι άνθρωποι. Με έκαναν και επίτιμο δημότη και ακόμα πηγαινοέρχομαι Αθήνα - Καρδαμύλη.

• Ασχολούμαι ακόμα με την παιδική ψυχαγωγία, διατηρώ το Εργαστήριο Βιωματικής Μουσικής Αγωγής και δίνω πολλές συναυλίες. Με τον Filtig, έναν νέο αβανγκάρντ συνθέτη, κάναμε πρόσφατα έναν δίσκο ηλεκτρονικής μουσικής στο Βερολίνο. Στη μουσική πρέπει να τολμάς και να μην επαναπαύεσαι. Όταν όμως για να ζήσεις πλέον πρέπει να πουλήσεις κεραμίδι, σκέφτηκα «ποια άλλη τέχνη ξέρω να κάνω;». Από το 1971 δεν υπάρχει χρονιά που να μην έφτιαχνα πετιμέζι. Σήμερα, λοιπόν, το έχω προχωρήσει σε ένα είδος λικέρ που του έδωσα το όνομα «Φάτα Μοργκάνα». Δική μου πατέντα, με κρασιά Σαντορίνης και βότανα του Ταΰγετου. Γέμισα 200 μπουκάλια και το μοίρασα σε 200 φίλους. Καλά που δεν ενεπλάκη η εφορία γιατί θα μου έκοβε τον κώλο! Σύντομα όμως θα φτιάξω δική μου οικοτεχνία και θα προωθήσω το λικέρ μου σε μαγαζιά με οικολογικά προϊόντα, το δικό μου «Ηδύποτο ρουμπινί» που λέει και η αγαπημένη μου η Λένα Πλάτωνος. Έχω και το τραγούδι, κάνω και τις τρέλες μου, μια χαρά. Υγεία να 'χουμε πάνω απ' όλα!

H Mαρίζα Κωχ, σε νεαρή ηλικία. Αρχείο: Αντώνη Μποσκοίτη

Το CD «Platonia» της Μαρίζας Κωχ και του Filtig κυκλοφόρησε πρόσφατα σε διεθνή διανομή.

Τι ρόλο έχουν οι ενώσεις στρατιωτικών στην προστασία των δικαιωμάτων του στρατιωτικού προσωπικού

Το γραφείο του ΟΑΣΕ για τους δημοκρατικούς θεσμούς και τα ανθρώπινα δικαιώματα (ODIHR) και ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Στρατιωτικών Ενώσεων (EUROMIL) συγκάλεσαν σύσκεψη στρογγυλής τραπέζης με θέμα "Ο ρόλος των Στρατιωτικών Ενώσεων στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων στη Νότια Ευρώπη" στις 19 Νοεμβρίου 2013 στη Μαδρίτη.

Η σύσκεψη, στην οποία συμμετείχαν...
εκπρόσωποι από στρατιωτικές οργανώσεις, εθνικές αρχές, μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ), είχε ως στόχο την παροχή μιας πλατφόρμας για την ανταλλαγή εμπειριών και απόψεων σχετικά με την υλοποίηση του δικαιώματος του συνεταιρίζεσθαι και των συγγενικών δικαιωμάτων για το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων στη Νότια Ευρώπη.

Οι συμμετέχοντες στη σύσκεψη συζήτησαν θέματα και τρέχουσες εξελίξεις αναφορικά με το σεβασμό στα δικαιώματα του στρατιωτικού προσωπικού, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος του συνδικαλισμού, και πιθανές κατευθύνσεις.

Μερικές από τις παρουσιάσεις μπορείτε να τις διαβάσετε εδώ και ιδιαίτερα την παρουσίαση του Υπουργείου Άμυνας της Κύπρου εδώ.

ΠΗΓΗ: http://5klik.blogspot.gr/2014/01/blog-post_3535.html

Ο γιατρός των φτωχών: Ντύνεται άστεγος για να βοηθάει όσους είναι στο δρόμο

Διαβάστε την ιστορία του γιατρού που αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας βοηθάει αστέγους εδώ και 22 χρόνια

Πώς μια ιδιωτική πρωτοβουλία γίνεται παράδειγμα για Εθνικό Σχέδιο δράσης; Ή αλλιώς, όταν η προσωπική τρέλα ενός ανθρώπου για το επάγγελμα του, υπερβαίνει κάθε σκοπιμότητα.

Από την δεκαετία του '90, ο Δρ Jim Withers δημιούργησε στο Pittsburgh της Pennsylvania τον πρώτο πυρήνα ιατρών παροχής υπηρεσιών στους άστεγους. Πρόκειται για τη λεγόμενη, "Ιατρική του Δρόμου" για την περίθαλψη των αστέγων και εξαρτημένων ατόμων.
Για χρόνια, κυκλοφορούσε τις νύχτες σαν άστεγος. Ο γιατρός - υπόδειγμα γνωρίζει τους ανθρώπους δίχως οικία της περιοχής του, γίνεται φίλος τους και τους παρέχει ιατρική φροντίδα.
Από το 1992, ο Withers μαζί με τον συνεργάτη του Mike Sallows, έναν πρώην άστεγο, περιδιαβαίνει τους δρόμους με σακίδια ιατρικής στην πλάτη. Όπως αναφέρει, μέχρι σήμερα έχουν περιθάλψει πάνω από 1.200 ανθρώπους τον χρόνο, κατά μέσο όρο. Μιλάμε για πάνω από 26.400 άτομα συνολικά.
Ο βοηθός του μάλιστα ήταν εκείνος που του άνοιξε τις "πόρτες" των καταυλισμών των αστέγων της πόλης που ζούσαν σε αυτοσχέδια "κάμπινγκ" και τον σύστησε στους πρώην "συγκάτοικους" του. Για να μπορέσει να τους προσεγγίζει πιο εύκολα, ντυνόταν μάλιστα σαν αυτούς. "Έπρεπε να γίνω ένας από αυτούς για να με δεχθούν", λέει ο γιατρός.
Ο Withers έσωσε τον Sallows από βέβαιο θάνατο και όντας ο πρώτος άστεγος - ασθενής του, συνδέθηκε μαζί του με μια χρόνια και δυνατή φιλία.

Η πρωτοβουλία δράσης του Withers, εξελίσσεται τώρα σε εθνικό δίκτυο προσφοράς, αφού φοιτητές ιατρικής και εθελοντές βγαίνουν στους δρόμους πέντε νύχτες την εβδομάδα βοηθώντας αστέγους. Πλέον, πάνω από 90 χώρες έχουν εφαρμόσει δράσεις σαν τη δική του.
Η νυχτερινή υπηρεσία του 53χρονου Withers αποτελεί ένα μη κερδοσκοπικό πρόγραμμα ιατρικής δρόμου στις Ηνωμένες Πολιτείες που φέρει το όνομα Operation Safety Net και αποτελεί μέρος του Εθνικού Προγράμματος Υγείας.
Όπως δηλώνει σήμερα στη Huffington Post, αυτό που τον κινητοποίησε ήταν ο ολοένα και αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων δίχως στέγη, που κοιμούνταν κάτω από τις γέφυρες της πόλης.
Άρχισε να τους εξετάζει και διαπίστωσε πως αυτοί οι άνθρωποι υπέφεραν από ανοιχτές πληγές και μολύνσεις, έλκος, κάποιοι είχαν καρκίνο και ασθένειες τις οποίες δεν είχαν αντιμετωπίσει ποτέ μέχρι τότε στη ζωή τους.

  Μεταξύ άλλων δηλώνει πως στα πρώτα του βήματα ήταν ειδικευόμενος και οι συνάδελφοι του δεν είδαν με καλό μάτι την πρωτοβουλία του.
"Πολλοί άνθρωποι ήταν αρνητικοί στην αρχή, αλλά πρόκειται για μια δράση που πραγματικά έχει πολλά να σου μάθει και είναι και ένας τρόπος να αναθεωρήσεις τον τρόπο με τον οποίο το επάγγελμά σου συνδέεται με τους ανθρώπους που σε έχουν πραγματική ανάγκη", λέει χαρακτηριστικά.
Καλεί μάλιστα εθελοντές και φοιτητές ιατρικής να μπουν στην ομάδα. Προς τιμή τους, η ανταπόκριση είναι παραπάνω από θετική.
"Η θεραπεία αυτών των ατόμων είναι εθνική υπόθεση και κεντρικό κοινωνικό ζήτημα. Μια κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της είναι εκείνη που εξετάζει κάθε μέλος της σαν ισότιμο μέλος και ενδιαφέρεται για τις ζωές όλων με τον ίδιο τρόπο", καταλήγει ο Withers. Απλά και σοφά λόγια που δύσκολα όμως, βρίσκουν εφαρμογή.

ΑΜΥΝΑ, ο βολικός «σάκος του μποξ» και ιδού το γιατί!

Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε την άμυνα να βρίσκεται για άλλη μια φορά στο επίκεντρο της επικαιρότητας. Πρώτα με την αμυντική βιομηχανία και τώρα με την χιονοστιβάδα αποκαλύψεων για τα εξοπλιστικά προγράμματα.
Πάνος Μητρονίκας
Ηλ. Μηχανικός Η/Υ & Αυτοματισμού
Μέλος του Π.Σ. των Δημοκρατικών
http://www.dimokratikoi.gr/
Είναι πραγματικά εξοργιστικές οι αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών για την διαφθορά στο χώρο της άμυνας και των εξοπλιστικών προγραμμάτων, και είναι γεγονός ότι οι αμυντικές βιομηχανίες της χώρας δεν είναι βιώσιμες και σε καιρούς κρίσης, όπως στις μέρες μας, η συντήρηση τους είναι προβληματική.
Είναι όμως αυτή όλη η αλήθεια; Άρχισε πραγματικά να ξεκαθαρίζει κάτι σε αυτόν τον τόπο; Αποφάσισε η πολιτική μας ηγεσία να βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο και τα πράγματα σε μια σειρά ή απλά η άμυνα είναι για άλλη μια φορά ο εύκολος στόχος και η βαλβίδα ασφαλείας του συστήματος; Είναι μήπως η άμυνα η Ιφιγένεια που πρέπει να θυσιαστεί έτσι ώστε να μην θιγούν άλλα, πιο σημαντικά και μεγάλα θέματα; Ας το εξετάσουμε λοιπόν λίγο πιο αναλυτικά.

Λίγη Ιστορία
Για όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης, οι Ένοπλες Δυνάμεις έχοντας την «ρετσινιά» της δικτατορίας, ήταν πάντα ο βολικός «σάκος του μποξ» για το πολιτικό σύστημα.
Είχαν συνδεθεί με την κατάλυση της Δημοκρατίας και της ελευθερίας στην μνήμη του λαού. Δεν ήταν δύσκολο λοιπόν να σπιλωθούν και να απαξιωθούν συστηματικά και κατά κόρον από μια γενιά «πολιτικών ηγετών» που αναδύθηκαν με μόνο «προσόν» τους το ότι εναντιώθηκαν (έστω και ως αυτοεξόριστοι τουρίστες οι περισσότεροι) στην χούντα.
Δεν ήταν δύσκολο να ταυτιστούν με την εικόνα του υποανάπτυκτου και πρωτόγονου παρελθόντος που οι καιροί μας αφήνουν πίσω. Ένα αναγκαίο κακό που η ΕΕ και η Ελληνοτουρκική φιλία το καθιστούν άχρηστο σιγά-σιγά.

Είναι τυχαίο ότι από την αρχή της κρίσης τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και οι εργαζόμενοι στην αμυντική βιομηχανία ήταν οι πρώτοι που είδαν τους μισθούς τους να μειώνονται δραματικά; Είναι τυχαίο ότι ο αμυντικός προϋπολογισμός ήταν ο πρώτος και πιο εύκολος στο να μειωθεί;

Δεν είναι γιατί αυτοί είναι οι μόνοι που δεν μπορούν και δεν έχουν και το δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν. Είναι επίσης οι μόνοι που επέλεξαν να ακολούθησαν αυτή την σταδιοδρομία βασιζόμενοι σε κάποια ιδανικά και αξίες, γνωρίζοντας καλά τους περιορισμούς, το προδιαγεγραμμένο της πορείας και τις θυσίες που έπρεπε να κάνουν οι ίδιοι. Δεν το έκαναν απλά για να βγάζουν το ψωμί τους.
Σίγουρα όχι όλοι, αλλά με τεράστια διαφορά οι περισσότεροι στον χώρο των ενόπλων δυνάμεων ξεκίνησαν και συνεχίζουν με αυτό το σκεπτικό. Και τιμούν τον όρκο τους.
Είναι και οι μόνοι που κανένας δεν τους προστατεύει ή δεν αγωνίζεται για αυτούς γιατί είναι υπόλογοι στα μάτια της κοινωνίας. Είναι οι άχρηστοι «καραβανάδες» που τους πληρώνουμε για να κάθονται. Τα άχρηστα όπλα που αγοράζουμε ενώ ο κόσμος πεινάει.
Αν δε κάποιος ασχολείται με αυτούς τότε είναι περίεργος, κρυφό-φασίστας, και σίγουρα οπισθοδρομικός, λάτρης της βίας και εχθρός της Δημοκρατίας και της προόδου.
Κακά τα ψέματα η άμυνα είναι πολύ βολική. Ήταν πάντα και θα είναι πάντα η βαλβίδα ασφαλείας αυτού του πολιτικού συστήματος. Και για αυτό το λόγο όλα ξεκινάνε, και δυστυχώς, συνήθως μένουν και σε αυτή.

Ο κλέψας του κλέψαντος
Κανένας φυσικά δεν μπορεί να αρνηθεί ότι τα τελευταία 30 χρόνια είχαμε ένα πάρτι διαφθοράς στον χώρο της άμυνας και των εξοπλισμών. Ιδίως όσοι ασχολούνται με τον χώρο της άμυνας το ήξεραν πολύ καλά και δεν είναι λίγες οι προσπάθειες ανάδειξης αυτού του προβλήματος.
Δεν ήταν ούτε ένα ούτε δύο τα προγράμματα που τα νούμερα τους δεν έβγαιναν και ήταν ηλίου φαεινότερο ότι τα περίφημα αντισταθμιστικά ωφελήματα είχαν άλλο «αντισταθμιστικό» ρόλο που ωφελούσε συγκεκριμένα άτομα.
Από μια άλλη οπτική γωνία όμως, κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί και ότι τα παρακάτω γεγονότα καθιστούν την επιλογή της άμυνας πολύ εύκολη και ίσως ιδανική για μια θεαματική, αλλά επιλεκτική και πολύ επιφανειακή «πάταξη» της διαφθοράς.
α) Η «αγορά» της άμυνας έχει πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια και δεν προβλέπεται να πάρει μπροστά ξανά για αρκετά χρόνια. Ένα κακόβουλο και καχύποπτο μυαλό θα μπορούσε να πει και ότι οι μίζες σε αυτόν τον χώρο έχουν τελειώσει.
β) Οι πολιτικοί και οι πολιτικά διορισμένοι υψηλόβαθμοι που εμπλέκονται με αυτόν τον χώρο είναι είτε ήδη στην φυλακή είτε στον δρόμο για αυτή. Άρα με την κεφαλή ήδη χαμένη, οι υπόλοιποι διεφθαρμένοι είναι αναλώσιμοι.
γ) Οι επιχειρηματίες που σχετίζονται με αυτόν τον χώρο είναι στη συντριπτική τους πλειονότητα αποκλειστικά σε αυτόν τον χώρο. Συνεπώς υπάρχουν κάποια, ίσως βολικά, στεγανά ως προς την έκταση της διαφθοράς που προκάλεσαν, καθώς και τις αποκαλύψεις που θα ακολουθήσουν από αυτούς.
δ) Μπορεί το ποσό των δύο-τριών δις ευρώ για μίζες και υπερκοστολογήσεις σε βάθος δεκαπενταετίας να ακούγεται, και να είναι μεγάλο, αλλά αν αναλογιστεί κανείς την διαφθορά και την σπατάλη στο υπόλοιπο κράτος, τότε τα χαμένα ποσά της άμυνας είναι μάλλον πταίσματα και το σύνολο τους είναι πολύ μικρότερο από τα λεφτά που χάνονταν ή χάνονται ακόμα κάθε χρόνο σε όλους τους άλλους τομείς μαζί ή ακόμα και σε μερικούς από αυτούς από μόνους τους.

Είναι λοιπόν πολύ βολικό και πιθανώς πολύ εύκολο για ένα πολιτικό σύστημα που πασχίζει να επιβιώσει και μέσα σε αυτή του την προσπάθεια είναι αναγκασμένο να δώσει κάποια «παιδιά» του για να σώσει τα υπόλοιπα, το να χτυπήσει την διαφθορά στην άμυνα.

Γιατί διαφθορά και μίζες δεν μπορεί να υπάρχουν μόνο στην άμυνα και να μην υπάρχουν π.χ. στα δημόσια έργα που εδώ και δυο δεκαετίες απορρόφησαν δεκάδες δις από τον κρατικό προϋπολογισμό και τα Ευρωπαϊκά κονδύλια, και ακόμα φτιάχνονται και μάλιστα με χρηματοδότηση από εμάς τους ίδιους μέσω διοδίων. Για να μην εξετάσουμε την ποιότητα πολλών από αυτά.
Διαφθορά και μίζες δεν μπορεί να υπάρχουν μόνο στην άμυνα και παράλληλα τα περισσότερα έργα και προμήθειες του δημόσιου τομέα να κοστίζουν πολλαπλάσια του προϋπολογισμού τους και πολλά αν όχι τα περισσότερα να μην είναι καν λειτουργικά.
Διαφθορά και μίζες δεν μπορεί να υπάρχουν μόνο στην άμυνα και ταυτόχρονα το κόστος ενέργειας στην Ελλάδα να είναι από τα μεγαλύτερα στην ΕΕ, η ενεργειακή παραγωγή μας να είναι η παλαιότερη από πλευράς πρώτων υλών και εργοστασίων, να βασίζεται κυρίως στο πετρέλαιο, το φυσικό αέριο να κοστίζει 30% περισσότερο από ότι για όλους τους άλλους, και τα κοιτάσματα που φαίνεται ότι έχουμε τόσα χρόνια να τα ανακαλύπτουμε έτσι στα ξαφνικά.
Διαφθορά και μίζες δεν γίνεται να υπάρχουν μόνο στην άμυνα και το σύνολο σχεδόν των φαρμάκων και ιατρικών παρελκόμενων μας να μειώνονται στο μισό και παρακάτω σε μια μέρα και κανένας από τους προμηθευτές τους να μην έχει πρόβλημα επιβίωσης.

Διαφθορά υπάρχει και στις τράπεζες, και στα χρηματιστήρια, και στην ενέργεια, και στις κατασκευές, και στην υγεία, και στις προμήθειες, και κυρίως στην διαχείριση του δημόσιου χρήματος είτε αυτό αφορά εθνικά κονδύλια, κοινοτικά κονδύλια, την τοπική αυτοδιοίκηση ή τα ασφαλιστικά ταμεία.

Αν κάποιος λοιπόν θέλει να κάνει κάθαρση ξεκινάει από τα πράγματα που βγάζουν μάτι και κοστίζουν πολύ. Και προσπαθεί να πιάσει τους πάντες και τα πάντα.
Ελπίζω, αυτή η κάθαρση λοιπόν να ακολουθήσει και στους υπόλοιπους τομείς του δημόσιου και ιδιωτικού βίου. Γιατί η άμυνα είναι πολύ βολική για να ρίξει στάχτη στα μάτια μας άλλη μια φορά.