Οι μισθωτοί δυσκολεύονται να καλύψουν βασικές ανάγκες

Διακοπές μόνο για το 38% των μισθωτών 

Tρεις στους τέσσερις μισθωτούς έχουν χάσει εισόδημα μέσα στον τελευταίο χρόνο, ένας στους τρεις δηλώνει νέα μείωση εισοδήματος μέσα στο τελευταίο τρίμηνο και τέσσερις στους δέκα φοβούνται περαιτέρω μείωση των εισοδημάτων τους στο επόμενο τρίμηνο, σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ.

Ανησυχητική συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών, που έχει οδηγήσει σε μείωση των δαπανών διαβίωσης, καταγράφει η έρευνα του Παρατηρητηρίου Οικονομικών...

και Κοινωνικών Εξελίξεων του Ινστιτούτου Εργασίας της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος (ΙΝΕ/ΓΣΕΕ)που διενεργήθηκε σε συνεργασία με την εταιρεία ALCO.

Οι μισθωτοί αντιμετωπίζουν δυσκολίες ακόμα και για την κάλυψη βασικών αναγκών.

Ο ένας στους δύο μισθωτούς χρειάστηκε το τελευταίο τρίμηνο να κάνει ανάληψη από τις καταθέσεις του στην τράπεζα, ενώ 22% χρειάστηκαν να δανειστούν.

Η μείωση δαπανών εμφανίζεται μεγαλύτερη για τους μισθωτούς κατώτερης μόρφωσης, με εισόδημα από 800 έως 1001 ευρώ, ηλικίας 35- 44 ετών και εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα.

Για το 82% των μισθωτών, η μείωση στο εισόδημα οφείλεται στη μείωση του μισθού.

Διακοπές μόνο για λίγους μισθωτούς

Το 22% των μισθωτών έχασε τη δυνατότητα να κάνει καλοκαιρινές διακοπές μέσα σε έναν χρόνο. Φέτος το καλοκαίρι θα πάει διακοπές μόνο το 38% των μισθωτών. Για το 24% από αυτούς, οι διακοπές θα είναι μικρότερες και για το 59% ίσες με εκείνες του περασμένου καλοκαιριού. Περισσότεροι από τους μισούς θα κάνουν διακοπές σε δικό τους ή συγγενικό σπίτι, αφού από το σύνολο των μισθωτών μόνο 18% μπορούν να διαθέσουν χρήματα για τη διαμονή τους κατά τη διάρκεια των διακοπών.

Συγκριτικά, λιγότερο θα πάνε διακοπές γυναίκες, μισθωτοί άνω των 55 ετών, όσοι κατοικούν στην περιφέρεια, όσοι έχουν κατώτερη και μέση μόρφωση, εισόδημα έως 800 ευρώ το μήνα και εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα.

Η έρευνα, η οποία πραγματοποιήθηκε πανελλαδικά σε δείγμα 1100 μισθωτών, από τις 3, έως τις 11/7/2014, αποτυπώνει τις τάσεις κατανάλωσης των μισθωτών στην Ελλάδα, των κριτηρίων που την ορίζουν, τη διαχρονική τους εξέλιξη και ειδικά τα χαρακτηριστικά της κατανάλωσης.

Με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ

Συγχωνεύονται Μπόμπολας - Ψυχάρης

Mετά από ισχυρές πιέσεις των τραπεζών και ειδικά της Alpha Bank, οι διοικήσεις των συγκροτημάτων ΔΟΛ και Πήγασος υπέγραψαν το μνημόνιο που προβλέπει τους όρους της συγχώνευσης.

Στη φάση αυτή δεν προβλέπεται τριπλή συγχώνευση με τη συμμετοχή του MEGA γιατί οι τραπεζίτες επιδιώκουν να ξεκαθαρίσει πρώτα η κατάσταση με τα δάνεια των δύο εκδοτικών επιχειρήσεων και στη συνέχεια να επιχειρηθεί η συγχώνευση του νέου ομίλου που θα δημιουργηθεί με το MEGA.

Το μνημόνιο συγχώνευσης σύμφωνα με πληροφορίες προβλέπει δραστική μείωση...

του προσωπικού και συγχώνευση όλων των ομοειδών δραστηριοτήτων για να επιτευχθεί μείωση των λειτουργικών εξόδων κατά 40%, ο νέος όμιλος που θα προκύψει απ’ τη συγχώνευση θα διαπραγματευτεί κούρεμα των δανείων κατά 60%.

Στο ποσοστό αυτό συμφωνεί η  Alpha Bank αλλά διαφωνούν οι υπόλοιποι τραπεζίτες.

Με δεδομένο ότι τα δάνεια του ΔΟΛ και του Πήγασου υπερβαίνουν τα τετρακόσια εκατομμύρια ευρώ τα οποία δεν πρόκειται να πληρωθούν ποτέ οι τραπεζίτες ζητούν από τους ιδιοκτήτες των δύο ομίλων να βάλουν όσο και αυτοί το χέρι στην τσέπη ενισχύοντας την κεφαλαιακή επάρκεια του νέου ομίλου που θα προκύψει απ’ τη συγχώνευση.

Γη και ύδωρ, έναντι φόρων ??

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, η τρόικα ανακοίνωσε στην κυβέρνηση ότι μπορεί να δεχτεί κάποιες φοροελαφρύνσεις, αρκεί να επιταχυνθούν οι ιδιωτικοποιήσεις, να γίνουν μάνι- μάνι όσες έχουν συμφωνηθεί και ακόμη περισσότερες. Μια χαρά είναι η πρόταση των τροϊκανών, θα σκεφτεί ενστικτωδώς -ναι, υπάρχει και σκέψη ενστικτώδης- ο μέσος πολίτης. Να δώσουμε τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, την ΕΥΑΘ, τα δάση, τις παραλίες, το Ελληνικό και να πάρουμε ως αντάλλαγμα φοροελαφρύνσεις. Να δώσουμε λιθάρια και παλιόδεντρα και να πάρουμε χρήμα...

ζεστό, που θα μπει κατευθείαν στις τσέπες μας.

Είσαι σίγουρος, αγαπητέ μέσε πολίτη, ότι το ζεστό χρήμα των φοροελαφρύνσεων θα μπει στη δική σου τσέπη; Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς ανακοίνωσε από το συνέδριο του Economist ότι στόχος της κυβέρνησής του είναι να μειωθεί ο φορολογικός συντελεστής των κερδών στο 15% και ο ανώτατος συντελεστής των εισοδημάτων από το 45% στο 33%. Αυτές είναι οι κατά Σαμαράν φοροελαφρύνσεις. Όλα τα υπόλοιπα, χαράτσια, έκτακτες εισφορές κ.λπ., θα μείνουν ως έχουν, η τρόικα δεν δέχεται ούτε κουβέντα.

Κι έρχονται κι άλλα. Από το τέλος του Ιουλίου έρχεται ο ενιαίος φόρος των ακινήτων κι από κοντά τα εκκαθαριστικά, με μέσο φόρο 1.400 ευρώ κατά κεφαλήν και επί της κεφαλής. Προσέξτε τη συνταρακτική λεπτομέρεια: Η τρόικα δέχεται τις φοροελαφρύνσεις, υπό τον όρο ότι δεν θα αλλάξουν οι στόχοι του προϋπολογισμού. Τουτέστιν, κάθε ευρώ που θα χάνεται από τη μείωση των φόρων, θα πρέπει να το βρίσκουν από αλλού, είτε από αύξηση άλλων φόρων είτε από μείωση δαπανών. Κι όταν λέμε «δαπάνες», εννοούμε Παιδεία, Υγεία, συντάξεις και τα τοιαύτα.

Κάτι μου λέει, αγαπητέ μέσε πολίτη, ότι το ζεστό χρήμα των φοροελαφρύνσεων θα βγει από την τσέπη σου και θα πάει σε άλλες τσέπες, που έχουν ειδική επένδυση για προστασία από τη ζέστη. Κάτι μου λέει, επίσης, ότι θα είσαι διπλά χαμένος, θα χάσεις χρήμα και από τις ελαφρύνσεις και από τις ιδιωτικοποιήσεις. Όταν τα δημόσια αγαθά, το φως, το νερό, το τηλέφωνο, οι συγκοινωνίες, περνούν σε χέρια ιδιωτών, αργά ή γρήγορα η τιμή τους αυξάνεται - έχει συμβεί σε όλες τις χώρες, θα συμβεί αναπόφευκτα και στην Ελλάδα. Όταν οι παραλίες μαντρώνονται, πληρώνεις για να μπεις μέσα, όταν οι ελεύθεροι χώροι γίνονται ιδιωτικά πάρκα, ξαναπληρώνεις για να μπεις μέσα κι αν δεν έχεις λεφτά, κάθεσαι σπίτι και βλέπεις τηλεόραση, την οποία την πληρώνεις επίσης, μέσω των διαφημίσεων.

Αλλά κι αν ακόμη το ζεστό χρήμα των φοροελαφρύνσεων έμπαινε, μέσε πολίτη, στην τσέπη σου, είναι καλύτερα να χάσεις το χρήμα παρά το νερό, το φως, τα δάση, τις παραλίες. Το χρήμα μπορεί κάποτε να το ξαναπάρεις πίσω, τα νερά και τα δέντρα θα τα χάσεις για πάντα. Άσε δηλαδή που δεν είναι δικά σου για να τα διαπραγματεύεσαι με τις τρόικες. Ούτε δικά σου, ούτε, πολύ περισσότερο, του Σαμαρά και του Βενιζέλου.
Ανανδρανιστάκης Γιώργος

Όποιος βιάζεται, περιμένει…Άσκοπα…

Πόσο οξύμωρη είναι η φράση του τίτλου! Να τρέχεις να προλάβεις, να βιάζεσαι με οδηγό το “ο χρόνος είναι χρήμα, ζωή, αφθονία” κι, παρ’όλα αυτά, να είσαι καταδικασμένος να περιμένεις! Τι να περιμένεις, όμως; Το μετρό; Να αδειάσει τραπέζι στην καφετέρια μήπως; Ή πότε θα ρθει η σειρά σου στην ουρά της τράπεζας;

Όχι. Σίγουρα όχι… Αν βιαστείς, πράγματα όπως τα παραπάνω σίγουρα θα τα πετύχεις και η αναμονή θα εκμηδενιστεί! Δε μιλώ για κάτι τόσο πεζό. Η φράση του τίτλου αφορά κάτι πιο ουσιώδες, πιο ενδιαφέρον και πιο αγωνιώδες : την ίδια τη ζωή! Τα όνειρα μας, τις φιλοδοξίες και τους στόχους μας! Το αδιάκοπο κυνήγι μιας ακαθόριστης, αδιόρατης κατάστασης που αρεσκόμαστε να καλούμε ευτυχία…

Ο Arthur Schopenhauer (1788-1860), Γερμανός φιλόσοφος, κάποτε αποτύπωσε την εξής σκέψη :

”Όταν, στο τέλος της ζωής τους, οι περισσότεροι άνθρωποι κοιτάζουν προς τα πίσω, ανακαλύπτουν ότι έζησαν όλη τους τη ζωή εν αναμονή. Με έκπληξη θα συνειδητοποιήσουν ότι αυτό που άφησαν να τους διαφύγει χωρίς να το εκτιμήσουν και να το απολαύσουν, δεν ήταν άλλο από τη ζωή τους. Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος, ξεγελασμένος από την ελπίδα, χορεύει προς την αγκαλιά του θανάτου.”

Πολύ απαισιόδοξος ο Σοπενάουερ, σίγουρα. Κύριο χαρακτηριστικό του εξάλλου. Παρ’όλα αυτά, αν αφαιρεθούν οι βαρύγδουπες εκφράσεις με τη φαιά απόχρωση, μένει ένα απόσταγμα σοφίας που μπορεί να προβληματίσει όλους εμάς τους ανεμοδαρμένους από τη λαίλαπα του χρόνου και της ζωής σε fast forward που ζούμε.

Πόσες φορές πνιγήκαμε σε μια θάλασσα μετριασμού και νωχελικότητας, απραγίας και μιζέριας όταν έφτασε η στιγμή της διεκδίκησης : σε μια δουλειά, σε έναν έρωτα, σε μια ευκαιρία ζωής; Και, παράλληλα, πόσες φορές σαν ασπάλακες, σαν υπνωτισμένοι και άνιωθοι δεν διακρίναμε καν την ευκαιρία, δεν αισθανθήκαμε το μομέντουμ, δε νιώσαμε καν τον άερα, την ώθηση από το τρένο που πέρασε εκατοστά από το πρόσωπο μας, το τρένο που περιμέναμε όλο μας τη ζωή από τότε που μέσα μας είχαν κρυσταλλωθεί κάποιοι πόθοι και κάποια θέλω, μύχια μα τόσο ελκυστικά.

Κι, όμως, εμείς μίζεροι και πεζοί χωρίς την παραμικρή έμπνευση, την παραμικρή φαντασία και δύναμη ψυχής τα προσπεράσαμε, παραδοθήκαμε στη ραθυμία “της συνωμοσίας του σύμπαντος” κατά το λαοπλάνο, αερολόγο Κοέλιο. Όχι μόνο καταθέσαμε τα όπλα αλλά ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΤΑ ΣΗΚΩΣΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ.

Έχω πραγματικά απηυδήσει να βλέπω ανθρώπους, νέους κυρίως, να βαριούνται, να αδυνατούν να σκεφτούν και να προβληματιστούν, να αδυνατούν να εξοργιστούν και να αγαπήσουν, να ποθήσουν και να παλέψουν για αυτά που θέλουν. Αλλά το πραγματικά τραγικό είναι να προωθείται αυτή η λογική σα μια νοοτροπία ζωής, μια κοσμοθεωρία όπου κάπου, κάπως, κάποτε σαν μια αυτόκλητη και νοήμων αλλαγή  θα έρθει ο τροχός “να γυρίσει”… Μια νοοτροπία που βασίζεται στο φραπόγαλο, τα εύκολα θεάματα του διαδικτύου και των πολυμέσων, της αερολογίας, της ΑΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑΣ και της ΑΝΑΓΩΓΗΣ ΤΗΣ ΡΟΥΤΙΝΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΑΣ ΤΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΧΡΟΝΟΥ…

Μια ρουτίνα ενδεικτική της ύπνωσης του μυαλού και της απελπιστικής έλλειψης στόχων, αναζητήσεων και προορισμών. Προσέξτε, όμως, ΟΧΙ ΚΕΝΟΔΟΞΙΩΝ ΟΥΤΕ ΦΙΛΟΔΟΞΙΩΝ. Γιατί η ρουτίνα της πενθήμερης “δουλίτσας” (και δεν υποτιμώ τη δουλειά της ημιαπασχόλησης ή του προσωρινού ή της επιβίωσης ακόμη κι αν δε σχετίζεται με τις σπουδές ή τις κλίσεις μας γιατί απλούστατα δεν αναφέρομαι σε αυτή ΑΛΛΑ σε όλους/όλες που το όνειρο τους ήταν να βγάλουν λεφτά δουλεύοντας !!!) και του “ελεύθερου χρόνου της φωτογραφίας” δηλαδή του γυμναστηρίου, της νυχτερινής διασκέδασης, των εξορμήσεων και των θεαμάτων που ως μόνο στόχο έχουν το να δείξουν “πόσο καλά περνάμε” και να τονώσουν την αυτοπεποίθησης (ή μήπως κόμπλεξ) μας μέσω φωτογραφιών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βρίθει ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΚΕΝΟΔΟΞΙΩΝ…

Αυτοί είμαστε δίχως καμία αμφιβολία…

Η πραγματικά παράξενη αντίθεση είναι ότι, ταυτόχρονα με την κατασπατάληση ζωτικού χρόνου και την έκπτωση του νου και της σκέψης σε δραστηριότητες του φαίνεσθαι και της διεκπεραίωσης που μειώνουν τη διαύγεια του πνεύματος και μας εθίζουν στη μετριότητα και την στασιμότητα, ΔΕΡΝΟΜΑΣΤΕ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ από μια αόριστη, πανταχού παρούσα και παντοδύναμη βιασύνη. Ένα κυνήγι με το χρόνο ώστε να προλάβουμε! Τι;;;

Τον ίδιο το χρόνο!

Στην καθημερινότητα μας διάχυτη υπάρχει αυτή η βιασύνη… Να τελειώνουμε… Να φύγει το 8ωρο για να πάμε σπίτι… Να φύγουν οι καθημερινές να έρθει το σ/κ… Να φύγει ο χειμώνας και να ρθει το καλοκαίρι ώστε να ρθει ο μήνας των διακοπών…. Να φύγει η σχολή να ξεμπερδεύουμε ώστε να μην ξαναχρειαστεί να διαβάσουμε ή να μάθουμε… Να φύγει ο στρατός να ξαναγυρίσουμε σπιτάκι μας… Να φύγει η περίοδος που μένουμε με τους γονείς ώστε να είμαστε ελεύθεροι κι ωραίοι….

Ξέρετε, όμως, τι τρέχει ακριβώς;; Ξέρετε που οδηγεί αυτή η θολή, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό και δίχως μια απαραίτητη πνευματική αναζήτηση και αυτογνωσία, εμμονή; Αυτή η μίζερη λογική του να ξεμπερδεύουμε; Του να “είμαστε εδώ” αλλά τελικά να μην είμαστε;

Έχετε ιδέα πόσο ανόητο και ανώριμο στη σκέψη είναι να φωνάζεις, να σπρώχνεις, να οδύρεσαι ώστε να φτάσεις στο γκισέ των εισιτηρίων και στο τέλος να συνειδητοποιείς ότι ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΟΝ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΣΟΥ;;;; Ή κάτι άλλο! Έχετε ποτέ σκεφτεί πόσο λιπόψυχοι, κενοί και δειλοί έχουμε γίνει στη σκέψη και τους στόχους μας ώστε πολλές φορές γατζωνόμαστε σε κάτι, ένα θέλω ή μια κατάσταση που εξάπτει την (ισχνή) φαντασία μας χωρίς, εν τέλει, να έχουμε ιδέα αν και γιατί μας αρέσει ή πως θα την αξιοποιήσουμε σαν ευκαιρία για χαρά, διασκέδαση και ψυχαγωγία;;

Εδώ έρχεται η πρώτη κατάρριψη του Κοελικού αξιώματος. Ή μάλλον κατάρριψη δεν θα το λεγα. Γιατί οι αναγνώστες, όλοι και όλες εσείς, θα αποφασίσετε αν είναι μια κατάρριψη ή, απλά, μια αποτυχημένη προσπάθεια από μεριά του γράφοντος.

• “Όταν προσπαθείς να αποκτήσεις κάτι, το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να νομίζεις ότι το θέλεις πολύ”

Κι όταν γράφω “το θέλεις πολύ”, εννοώ ότι αποτελεί μια επιδίωξη ή έναν σημαντικό στόχο. Θα μιλήσω με ένα παράδειγμα. Έστω ότι θες να γνωρίσεις ένα μεγάλο έρωτα ή ακόμη και αγαπήσεις. Καλλωπίζεσαι, φροντίζεις την εμφάνιση σου, βγαίνεις έξω, κάνεις γνωριμίες, δίνεις ευκαιρίες και δοκιμάζεις εμπειρίες. Όμως, μια σειρά από προβλήματα που προκύπτουν φανερώνουν πως ό,τι “πόθησες” και προσπάθησες να αποκτήσεις δεν ήταν αυτό που νόμιζες. Μπορεί να φοβηθείς ότι το ταίρι σου γίνεται πολύ δοτικό και, ταυτόχρονα, κτητικό αν και, αρχικά, αυτό που ποθούσες ήταν να αποκτήσεις μια μόνιμη σχέση! Ή, αντιθέτως, μπορεί να νόμιζες ότι θες κάτι εφήμερο, μιας σχέση σωματικής επαφής αλλά στην πορεία διαπίστωσες πόσο κενός είσαι αν δεν υπάρχει συναίσθημα και κάποιο δέσιμο! ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ!

              Μια ρήση του Κοέλιο που έχει βαρύνουσα σημασία

Τίποτα από αυτά δεν ισχύει… Η αλήθεια είναι μια! Ότι δε μπόρεσες ούτε καν να καταλάβεις τον εαυτό σου! Τα θέλω σου! Τα όνειρα ή έστω τις ανάγκες σου! Πως θα ταν δυνατό ανώριμε, άνιωθε και άσκεφτε άνθρωπε να νιώσεις την ύπαρξη και τις ανάγκες του συντρόφου σου! Βιάστηκες να ερωτευθείς-να “αγαπήσεις” ή να κατακτήσεις απλά χωρίς ο ίδιος να ξέρεις τι θέλεις… Τι έχεις στον ίδιο σου τον νου! Χωρίς να αφουγκραστείς τον ίδιο σου τον εαυτό.

Και, πραγματικά, είναι υπερφίαλο και άτοπο να πει κανείς ότι αυτό είναι που λέμε τετριμμένα “μαθαίνω από τα λάθη μου”! Όταν δεν έχεις προορισμό ή στόχο, όταν μια ζωή θαλασσοδέρνεις σε μια τρικυμία εν κρανίω, δεν πράττεις λάθη, ΌΛΗ ΣΟΥ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΛΑΘΟΣ!

Ένα λάθος, μια μουτζούρα που γίνεται όλο και πιο σκούρα, πιο ακαθόριστη και πιο τραυματική όσο βιάζεσαι να “ζήσεις”, όσο τρέχεις να διεκπεραιώνεις και να ξεμπερδεύεις άρπα κόλα! Μια ζωή που στερείται στόχων όπως ένα ταξίδι με ένα πλοίο χωρίς προορισμό που έχει πηδάλιο και τιμόνι αλλά όχι καπετάνιο…

Όχι αγαπητοί/αγαπητές..Δεν είναι αυτή η Καβάφεια ρήση  :

“Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θά βγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.”

Το ταξίδι έχει νόημα! Αυτό είναι η ζωή. Αλλά μόνο όταν έχεις στο νου σου μια Ιθάκη.

Δεν είναι η Ιθάκη το να βγάλεις λεφτά. Ούτε να έχεις σώμα αγάλματος. Ούτε να φεύγεις γουικέντ Αράχωβα/Μύκονο. Ούτε να έχεις ένα ταίρι βιτρίνας. Ούτε να περιμένεις το 5ήμερο στη Σκιάθο από το Μάη.

Νόημα αποκτά η ζωή με κόπο και κόστος σε χρόνο και συναισθήματα. Μέσω εμπειριών αλλά και σκέψης. Ενδοσκόπησης. Αλλά, πάνω από όλα, με μια άγρυπνη και συνεχή αίσθηση αναζήτησης. Καθορισμού στόχων. Επαναπροσδιορισμού και αυτοβελτίωσης.

Το ταξίδι έχει νόημα όταν χωνέψεις ότι η δυσκολία ή το δυσάρεστο στη ζωή δεν πρέπει να προκαλεί πλήξη, βαρεμάρα, νωχελικότητα ή, ακόμη, χειρότερα παραίτηση και απάθεια.

Κι εδώ έρχεται η δεύτερη κατάρριψη του Κοελικού αξιώματος :

• “Όταν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να νομίζεις ότι κάνει τα πάντα για να το αποκτήσεις”.

Λυπάμαι που το λέω…Αλλά το σύμπαν σε έχει γραμμένο! Αν θες να βρεις καλύτερη δουλειά ή, έστω απλά, μια δουλειά, το σύμπαν δεν θα σε βοηθήσει. Θέλει κόπο, ψάξιμο, επιμονή παρά τις ταπεινώσεις και την απογοήτευση, μαχητικότητα απέναντι σε όσους σε παραμερίζουν παράτυπα, διάβασμα, κατάρτιση, εγρήγορση, ακόμη και ρίσκο ίσως. Κολύμπι στα βαθιά. Δεν είδα κανέναν να βρίσκει δουλειά με την ελπίδα…Ή περιμένοντας!

Κυρίες/κύριοι το ανθρώπινο μυαλό τείνει να αντιλαμβάνεται και να επεξεργάζεται την πραγματικότητα και τα ερεθίσματα που λαμβάνει από αυτή με τέτοιο τρόπο ώστε να ταιριάζουν με τα αυτά που θέλει και επιδιώκει. Μια πρόταση πειραματικά παγιωμένη από ανθρωπολόγους, ψυχιάτρους και νευρολόγους. Τείνει να είναι, αβάσιμα, αισιόδοξο, καθησυχαστικό. Και να σε σπρώχνει στον εφησυχασμό και την απραξία. Αυτό είναι που αποκαλούμε ελπίδα… Ένα ψέμα…

Κατά την άποψη του γράφοντος, η ελπίδα είναι παγίδα, αδιέξοδο και παραπλάνηση. Η πίστη, όμως, είναι ο δρόμος που ψάχνουμε. Η πίστη στον εαυτό μας, στις δυνάμεις και τις δυνατότητες μας, τον συνάνθρωπο ή ακόμη και τον Θεό (όπως κι αν τον αντιλαμβάνεται κανείς).

Η πίστη θα σε κάνει να μη βιάζεσαι αλλά ούτε και να περιμένεις… Να βαδίζεις σταθερά νιώθοντας τη ζωή σε κάθε στιγμή του ταξιδιού προς τον προορισμό σου….Να διάγεις ένα βίο τόσο γοργό όσο το νερό ενός ποταμού, όμως, εξίσου δροσερό και αναζωογονητικό…Δε μπορείς να προλάβεις αυτό το νερό αλλά μπορείς ανά πάσα στιγμή να το νιώσεις, να το πιεις και να ξεδιψάσεις!

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ!