Καλή είναι η «αγανάκτηση»! Όσο δείχνει την απόφαση λίγων "αγανακτισμένων" (διότι δεν είναι πλειοψηφία ώστε να επαναπαυτούν "ότι τους αγκαλιάζει ο λαός", αλλά πρέπει να τον κερδίσουν) να αγωνιστούν για κάτι. Πρόκειται για την Αγορά του Δήμου που συζητάει για λύσεις; Εκτιμώ πως όχι ακόμη, διότι η πλειοψηφία παρακολουθεί, χωρίς αυτό να μειώνει την αξία των λίγων που ξεσηκώθηκαν κι αφυπνίζουν τις συνειδήσεις μας. Όμως εάν κάτι δεν βγει από την «αγανάκτηση» (μία πρόταση πολιτικής και διεκδίκηση), τότε αργά ή γρήγορα είτε θα ξεφουσκώσει, είτε θα καπελωθεί, εαν (μάλλον αδύνατο με τα σημερινά δεδομένα) δεν εκτραπεί σε κάτι ενδεχομένως καταστροφικό. Θέλοντας κι εγώ να "ενταχθώ", συμβάλλοντας στη διαμόρφωση του, διότι για να είμαι ειλικρινής έτσι ως έχει δεν με εκφράζει διότι δεν βλέπω καμία πρόταση. Η αγανάκτηση ως αυτοσκοπός με ξενίζει, θέλω λοιπόν να συμβάλω με μία πρόταση κι αν αυτή η πρόταση μου ενδιαφέρει τους αγανακτισμένους, κι αν οι σκέψεις μου τους εκφράζουν, τότε κι εγώ εκεί θα ανήκω. Αν όχι, τότε αυτές είναι οι απόψεις μου, ίσως αφετηρία συλλογισμού και συζήτησης χωρίς ποτέ να είμαι απόλυτος, όμως απλά να αγανακτώ χωρίς Λόγο δεν μου ταιριάζει. Διότι για να είμαι ειλικρινής, όσο κι αν δεν είναι "του συρμού" από το "τίποτα" ή από το "αγανακτισμένο" προτιμώ όσα κάνει η Κυβέρνηση και τουλάχιστο το κράτος λειτουργεί και δεν γίναμε ακόμη Αργεντινή η Ρωσία στην κατάρρευση τους, χωρίς μισθούς και συντάξεις (χωρίς να σημαίνει ότι έχουμε διαφύγει τον κίνδυνο).
Επιφυλάσσομαι να καταθέσω σύντομα και λίγες ακόμη σκέψεις, συμβατές, για ένα σχέδιο αναζωογόνησης κι αναθέρμανσης της οικονομίας, χωρίς εξωτερικό δανεισμό.
A. ΠΟΙΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΙ ΟΙ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ
ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ;
Προτείνω να ξεκαθαρίσουμε τι φταίει. Κι ενώ πολλά μπορεί να φταίνε, εάν χαθούμε στα πολλά θα χάσουμε και τα λίγα. Οπότε προτείνω να βρούμε αυτά τα λίγα που φταίνε για το κακό που επάθαμε, για όσα λίγα που «όλοι» συμφωνούμε (τουλάχιστο στο 70% ή οι πιο πολλοί κι όχι το 50% ώστε να μην καπελώσουμε τους πολλούς οι λίγοι όπως κάνουν τα κόμματα εξουσίας στη Βουλή) και να αφήσουμε τα πολλά άλλα που κάποιοι μπορεί να θεωρούν σοβαρά αλλά όχι «όλοι» μας, είτε που είναι μεν κακά αλλά εξαρτώνται από τα λίγα πολύ κακά που όλοι μας συμφωνούμε. Κι επίσης, ας είμαστε γενναίοι, να μη δούμε μόνο να αρπάξουμε από τους άλλους αλλά και να δώσουμε εάν έχουμε κάτι που δεν μας ανήκει ή εάν το σωστό δεν μας βολεύει.
Κι αν συμφωνείτε να προχωρήσουμε έτσι προτείνω ποια θεωρώ σοβαρά που ευθύνονται για το κακό μας το χάλι:
1. Τη νοσηρότητα της Δικαιοσύνης που εκφράζεται από καθυστερήσεις που φτάνουν σε αρνησιδικεία, την διαπλοκή με την εκτελεστική εξουσία και τα κόμματα, την διαφθορά που πλήττει την αξιοπιστία της, ίσως και την απουσία δεσμών κι ελέγχου από την λαϊκή κυριαρχία.
2. Την οικογενειοκρατία, τον φατριασμό, τις καθεστηκυίες αντιλήψεις και τα κακώς εννοούμενα κεκτημένα, το βόλεμα και την αβελτηρία με έλλειψη διάθεσης προσαρμογής, βελτίωσης και ανταπόκρισης στις ανάγκες του πολίτη και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, μέχρι και σε κυκλώματα συμφερόντων και διαπλοκής από τα κόμματα, στην κεντρική πολιτική σκηνή αλλά και στους ΟΤΑ, στη δημόσια διοίκηση και στις ΔΕΚΟ (πρακτικά σε κάθε «δημόσιο τσιφλίκι» από τη Βουλή μέχρι στις ΔΕΚΟ) που ξεπερνούν τα καλώς εννοούμενα και δυναστεύουν τον απροστάτευτο πολίτη.
3. Την νόθευση της λαϊκής κυριαρχίας με υφαρπαγή της ψήφου του λαού με συστήματα ενισχυμένης αναλογικής που οδηγούν σε μικρές μειοψηφίες να διοικούν τους πολλούς χωρίς να δίνουν λογαριασμό και να θεωρείται εύλογο (και με θράσος να προβάλλεται ως μέτρο σταθερότητας που όμως μας οδήγησε εδώ που είμαστε) το 30-40% να αποφασίζει και να χρεώνει ή να ξεπουλά την περιουσία του λαού.
4. Την αναξιοκρατία στο δημόσιο τομέα (από τις προσλήψεις των εκτός ΑΣΕΠ μέχρι και τις μεταθέσεις των στρατευμένων) που ευνοείται από τον κομματισμό και την αναποτελεσματικότητα κάθε μορφής ελέγχου, συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της Δικαιοσύνης που προαναφέρθηκε.
5. Την ανεργία που πλήττει κάθε οικογένεια και κυρίως τους νέους που έχουν λιγότερες γνώσεις από την αγορά ώστε να δραστηριοποιηθούν χωρίς την υποστήριξη της κρατικής πρόνοιας.
6. Την ανεξέλεγκτη αύξηση των τιμών και την ασυδοσία των παραγωγών από τους βιομήχανους, τους βιοτέχνες ως και στους αγρότες στις λαϊκές (δεν τους εξαιρώ διότι όλοι νομίζω ότι γνωρίζουμε για τις τιμές του μαϊντανού μετά το € και για το γεγονός ότι οι μόνοι που δεν πλήγηκαν από την κρίση είναι οι αγρότες) σε βάρος των μισθωτών που δεν έχουν διαπραγματευτική ικανότητα.
7. Την υπερχρέωση και τους ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, αντί να φορολογούμαστε όλοι αναλόγως των δυνάμεων μας, χρεωνόμαστε όλοι (το δημόσιο στο μέλλον των παιδιών μας) για να μας δανείζουν με τόκο (αντί να φορολογούνται) όσοι τους περισσεύουν και φοροδιαφεύγουν ή διευκολύνονται φορολογικά.
8. Την ατιμωρησία και την προκλητική συσσώρευση πλούτου και διαβίωση των λίγων σε βάρος των πολλών. Δεν είναι μέσα σε αυτούς μόνο οι βιομήχανοι, οι χρηματιστές, οι πολιτικοί, οι δικαστές κι οι προνομιούχοι μάνατζερς, αλλά κι όσοι λόγω των διαφόρων στρευλώσεων, της παραπληροφόρησης ή του φανατισμού (όπως οι ποδοσφαιριστές, οι τραγουδιστές, οι μεγαλοδημοσιογράφοι ίσως κι οι καλόγεροι) έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε εύλογο να πληρώνονται καλύτερα από «Βασιλιάδες» ακόμη κι αν στη χώρα μας υπάρχουν πεινασμένοι κι άνεργοι.
Οπότε το πρώτο σημαντικό είναι να δούμε ποια λίγα (κι όχι όλα από τα παραπάνω ή άλλα τόσα που θα πει ο καθένας) είναι τα πιο σημαντικά που μας ενοχλούν και σε αυτά να εστιάσουμε. Και προφανώς δεν λέω να μη προταθούν κι άλλα, αλλά ότι νέο προτείνουμε να βάζουμε στην άκρη κάτι από τα παραπάνω. Διότι εάν όλα θέλουμε να τα λύσουμε με την πρώτη θα χαθούμε και δεν θα κάνουμε τίποτα.
B. ΠΟΙΕΣ ΟΙ ΛΥΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΣΟΥΜΕ;
Θα καταγράψω τις προτεινόμενες λύσεις, με τη σειρά κατά πρόβλημα, προτάσεις για συζήτηση, κατά πόσο λύνουν τα παραπάνω προβλήματα. Προτάσεις καινοτόμες και ριζοσπαστικές για να ανατρέψουμε χρόνιες καταστάσεις, αγγυλώσεις κι οργανωμένα συμφέροντα.
1. Νοσηρότητα της Δικαιοσύνης. Για την εξυγίανση:
a. Επιλογή: Να καταργηθεί το ισόβιο των δικαστών ώστε να μην δημιουργούνται κυκλώματα και οι δικαστές να είναι ανεξάρτητοι αλλά να εξαρτώνται από το λαό κι ενδεχομένως από τους ειδικούς. Αυτό μπορεί να γίνει εάν η επιλογή των δικαστών γίνεται με κλήρωση τους δικηγόρους, και μάλιστα από όσους δικηγόρους δεν εμπλάκηκαν σε κόμματα και στην πολιτική.
b. Προαγωγές: Σε κάθε βαθμό υπάρχει αξιολόγηση με βάση κριτήρια επιτυχείς αποφάσεις που δεν αναιρούνται από τα ανώτερα δικαστήρια, κι οι περισσότερο επιτυχείς σε συγκεκριμένο ποσοστό αναλόγως των θέσεων του επόμενου βαθμού να προάγονται κι υπόλοιποι να εξέρχονται από τη Δικαιοσύνη. Εάν περισσεύουν οι επιτυχημένοι (έτσι πρέπει να γίνεται εφόσον το σύστημα βελτιωθεί) τότε οι προαγόμενοι στον επόμενο βαθμό να είναι με κλήρωση ή με εκλογές από το λαό, ώστε να μην δημιουργούνται κυκλώματα.
c. Έλεγχος του πόθεν έσχες ώστε κανείς να μην αποκτά περισσότερα από όσα αποδεικνύει ο μισθός του από όταν μπήκε στο δικαστικό σώμα.
d. Δεν τίθεται πρόβλημα επαγγελματικής αποκατάστασης των εξερχόμενων καθόσον θα αποκτούν σημαντική εμπειρία ως δικαστές ώστε ακόμη και κακοί δικαστές να ήταν θα είναι πλέον καλύτεροι ως δικηγόροι ή στελέχη νομικοί σύμβουλοι από ότι εάν δεν είχαν περάσει από τη Δικαιοσύνη.
e. Όσοι θεωρούν ότι η Δικαιοσύνη θα χειροτερεύσει, θα πρέπει να σκεφτούν ότι χειρότερα δεν γίνεται, κι ότι καλύτερα οι δικαστές να κάνουν λάθος επειδή είναι κακοί δικαστές ως νομικοί, παρά να είναι καλοί γνώστες της νομικής επιστήμης αλλά να μην δικάζουν σωστά είτε επειδή εμπλέκονται σε οικονομικά κυκλώματα είτε επειδή διαπλέκονται με τις άλλες εξουσίες.
2. Οικογενειοκρατία, φατριασμός, καθεστηκυίες αντιλήψεις και κακώς εννοούμενα κεκτημένα, βόλεμα και αβελτηρία της Εκτελεστικής Εξουσίας και Διοίκησης (σε κάθε «δημόσιο τσιφλίκι» από τη Βουλή μέχρι στις ΔΕΚΟ):
f. Γερουσία: Δημιουργία άνω Βουλής π.χ. 100 εκλεγμένων πολιτικών με περιορισμένη δυνατότητα επανεκλογής, με ενιαίο ψηφοδέλτιο κι ένα σταυρό, ανεξαρτήτως κόμματος. Θα προωθούνται έτσι προσωπικότητες στην άνω Βουλή – Γερουσία. Κύρια αποστολή της γερουσίας η εξασφάλιση κυβερνητικών στελεχών και η εκλογή Κυβέρνησης.
g. Βουλή: 200 βουλευτές με κλήρωση και σύντομη θητεία π.χ. εξαμηνιαία με κυλιόμενη εναλλαγή από τους πολίτες που θα συμμετέχουν στις εκλογές και θα έχουν ένα ελάχιστο ακαδημαϊκό υπόβαθρο ή ηλικία (π.χ. μέλλει να οριστεί από την επόμενη συντακτική Βουλή εάν θα έχουν πτυχίο ΑΕΙ ή μεταπτυχιακό ανεξαρτήτως ηλικίας και χαμηλότερη ακαδημαϊκή εκπαίδευση μέχρι ελάχιστο την βασική εκπαίδευση Γυμνασίου και κλιμάκωση αυξανόμενη ηλικία που να «συμπληρώνει» την έλλειψη ακαδημαϊκών σπουδών από αντίστοιχη κοινωνική μόρφωση λόγω ηλικίας: π.χ. οι απόφοιτοι Γυμνασίου να είναι άνω των 40 ετών).
h. Οι βουλευτές δεν θα πληρώνονται μισθό το τελευταίο τους δηλωμένο στην εφορεία εισόδημα ως αποζημίωση για την προσφορά του χρόνου τους στην Υπηρεσία της Πολιτείας. Αυτός θα είναι ο μισθός τους για την οικογένεια τους ή για αναψυχή τους και θα δικαιολογεί τυχόν αύξηση της περιουσίας τους. Τα έξοδα τους για την άσκηση των καθηκόντων τους (π.χ. γραφείο για υποδοχή των πολιτών, ταξίδια στην εκλογική τους περιφέρεια ακόμη και ξενοδοχεία ή δαπάνες διαβίωσης θα καταβάλλονται από ορκωτούς υπαλλήλους λογιστές και θα είναι δημόσια ώστε να τα γνωρίζουν οι πολίτες και να τα ελέγχουν άμεσα.
i. Η Γερουσία με τους έμπειρους εκλεγμένους γερουσιαστές θα οργανώνει την Κυβέρνηση και κυρίως θα προτείνει νόμους στη Βουλή (και η Βουλή θα μπορεί αλλά ίσως δεν θα περιμένουμε από Βουλευτές με σύντομη θητεία να το κάνουν αποτελεσματικά). Όμως η Γερουσία, κι η Κυβέρνηση θα πρέπει να πείθει την ανεξάρτητη Βουλή των κληρωτών κι εναλλασσόμενων Βουλευτών, η έκφραση των οποίων θα προσεγγίζει στην άποψη του λαού από τον οποίο θα προέρχονται τυχαία, δεν θα ανήκουν στα κόμματα και δεν θα είναι δεδομένοι για την εκάστοτε κυβέρνηση, ενώ η εναλλαγή τους (π.χ. κάθε εξάμηνο) θα κάνει την Κυβέρνηση και την Γερουσία προσεκτικούς, διότι θα ελέγχονται πραγματικά (κι από την ανεξάρτητη επίσης Δικαιοσύνη όπως παραπάνω).
j. Ομοίως η Βουλή που θα προέρχεται τυχαία από το λαό, κι ενδεχομένως συγκυριακά να αποκλίνει ή να παρασύρεται, θα ελέγχεται από την Γερουσία με δικαίωμα αρνησυκυρίας σε κάποιο Νόμο που θα ψηφίσει, ώστε εάν π.χ. ψηφίζεται ένας νόμος που δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα κλπ, τότε η Γερουσία θα μπορεί να τον επιστρέψει. Αλλά ποτέ η Γερουσία δεν θα μπορεί να ψηφίζει Νόμο. Είτε θα δέχεται το Νόμο της «τυχαίας» Βουλής, είτε θα τον απορρίπτει και τότε θα παραμένει σε ισχύ ο προηγούμενος Νόμος. Έτσι θα σταματήσει αυτή η πολυνομία που καταδυναστεύει το κράτος. Ή ο Νόμος θα είναι καλύτερος και με τα κριτήρια της τυχαίας Βουλής και της εκλεγμένης Γερουσίας, είτε εάν για κάποιο από τα δύο αυτά νομοθετικά σώματα το νομοσχέδιο δεν είναι καλό, τότε Νόμος θα παραμένει ο ισχύον και θα εφαρμόζεται από την Κυβέρνηση, κι η Βουλή θα ελέγχει την Κυβέρνηση για την τήρηση του και δεν θα ελέγχεται από την Κυβέρνηση, διότι η Βουλή δεν θα ανήκει σε κόμματα, ούτε στην Κυβέρνηση.
k. Η αναλογία Γερουσιαστών και Βουλευτών μπορεί να κυμαίνεται και να μην είναι 100 έναντι 200, αλλά η Γερουσία να προκύπτει με βάση το ποσοστό των συμμετεχόντων στις εκλογές επί ενός μέγιστου αριθμού Γερουσιαστών πχ. 200 και η Βουλή να αριθμεί στις κενές έδρες μέχρι τη συμπλήρωση των 300 νομοθετών (γερουσιαστών και Βουλευτών). Έτσι εάν συμμετέχει στις εκλογές το 50% του εκλογικού σώματος, τότε Γερουσιαστές θα εκλεγούν 100 (δηλ. 50% Χ 200 θέσεις μέγιστο της Γερουσίας) και Βουλευτές θα κληρωθούν 200 με μία θητεία 6 μηνών, μετά από 6 μήνες οι πρώτοι 100 κληρωθέντες θα αλλάξουν, σε 6 μήνες οι επόμενοι 100 κοκ μέχρι τις επόμενες εκλογές θα αλλάζουν συνεχώς ένας σταθερός αριθμός βουλευτών ή θα αναπληρώνονται όσοι ενδεχομένως παραιτούνται και οι νεοεισερχόμενοι θα μπαίνουν τελευταίοι στην ουρά.
l. Για την εξυγίανση του δημόσιου τομέα και των ΔΕΚΟ, ομοίως παρακάτω στην ενότητα για την «αξιοκρατία» αναπτύσσω προτάσεις με ανάλογη φιλοσοφία για θητεία, εναλλαγή με είσοδο νέων για την καταπολέμηση της ανεργίας των νέων και την αξιοποίηση της εμπειρίας των πρεσβύτερων στον ιδιωτικό τομέα.
3. Ανόθευτη λαϊκή κυριαρχία θα επιτευχθεί:
a. Με ένα σταυρό κι ενιαίο ψηφοδέλτιο ώστε να μην δημιουργούνται κυκλώματα σταυροδοσίας κι αλληλοεξάρτησης των βουλευτών ή υποστήριξης δευτεροκλασάτων από τα κόμματα. Ακόμη κι αν οριζόταν 100 εκλογικές περιφέρειες με πλειοψηφικό σύστημα για την Γερουσία (δεν το εγκρίνω) ακόμη και τότε η Γερουσία θα στήριζε μία Κυβέρνηση, όμως για τους Νόμους θα έπρεπε να πείσουν την Βουλή που θα είχε τυχαία εκπροσώπιση.
b. Τα κόμματα πρέπει να σχεδιάζουν κυβερνητικά προγράμματα και να υποστηρίζουν προσωπικότητες για την εκλογή τους στη Γερουσία, ενώ ορισμένες προσωπικότητες θα μπορούν να υποστηρίζονται από περισσότερα κόμματα, κάτι που δεν μπορεί να γίνει σήμερα.
c. Ο περιορισμένος αριθμός θητειών δεν θα είναι αναγκαίος, από πλευράς ελέγχου, όταν θα λειτουργεί μία κληρωτή Βουλή που θα ελέγχει πραγματικά τους εκλεγμένους και δεν υπάρχει έδαφος για σκάνδαλα και θα αποκαλύπτονται στη γένεση τους. Έτσι όσοι θα εκλέγονται δεν θα το οφείλουν στην οικογένεια ή στην κλίκα, αλλά την αξία τους όπως θα προκύπτει από την ανοικτή πληροφόρηση που θα έχουν οι πολίτες από τους Βουλευτές και δεν θα αποκλείονται κι όσοι αξίζουν εάν τύχει να ανήκουν σε κάποια οικογένεια. Όμως, εάν δεν απαιτείται για λόγους ελέγχου, η διακοπή της ενεργού πολιτικής ιδιότητας απαιτείται για τον ίδιο τον πολιτικό, ώστε να μην πάψει να εργάζεται και να αποτρέπεται η «ασυλοποίηση» του, να μην γίνει επαγγελματίας πολιτικός. Τουλάχιστο όχι στο εσωτερικό, διότι δεν θα εμποδίσουμε κανέναν από μία σταδιοδρομία στο εξωτερικό, ως στέλεχος ενός Ευρωπαϊκού Οργανισμού.
4. Αξιοκρατία στο δημόσιο τομέα και των ΔΕΚΟ, τον απογαλακτισμό από τα κόμματα, την αναποτελεσματική αξιολόγηση και τον ελέγχου συμπεριλαμβανομένου αυτού της Δικαιοσύνης που προαναφέρθηκε:
m. Πρέπει να υπάρχει θητεία 5-10 ετών, με ανάλογο τρόπο όπως των δικαστών, ώστε όλοι οι νέοι να έχουν δικαίωμα να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, μόλις το ζητούν και να αποχωρούν οι μεγαλύτεροι που δεν θα προάγονται.
n. Σε κάθε προαγωγή να υπάρχει αντικειμενική αξιολόγηση του ΑΣΕΠ στον προηγούμενο βαθμό ή και άλλων έμπειρων πολιτών που θα ενδιαφέρονται να καταλάβουν υψηλόβαθμες θέσεις.
o. Όλοι οι πολίτες, από την είσοδο τους στο Δημόσιο, θα έχουν ένα μέγιστο χρόνο θητείας ως δικαίωμα παραμονής, αλλά κανείς δεν θα έχει δικαίωμα να νέμεται μία δημόσια θέση, και μονιμότητα για πάντα μέχρι τη συνταξιοδότηση του, ιδιαίτερα μάλιστα εάν δεν αποδίδει σε όφελος των άλλων πολιτών που θα τον πληρώνουν. Θα έχουν έτσι (οι δημόσιοι υπάλληλοι) ενδιαφέρον για να επιτύχουν και να παραμείνουν περισσότερο χρόνο, εφόσον το επιθυμούν, όμως όχι εφόσον δεν προσφέρουν. Επειδή δεν θα μείνουν για πάντα θα βελτιώνονται ώστε να έχουν προσόντα και γνώσεις (π.χ. να μάθουν ΗΥ κι όχι όπως σήμερα που αδιαφορούν διότι είναι βολεμένοι) για να συνεχίσουν μετά στον ιδιωτικό τομέα.
p. Οι θέσεις του δημοσίου θα είναι για την πρόσκαιρη αποκατάσταση όλων αδιακρίτως, και προτεραιότητα θα έχουν οι νέοι που δεν έχουν πείρα, ενώ μόλις αποκτούν πείρα, τότε θα είναι πιο ικανοί να σταδιοδρομήσουν κι αλλού, κυρίως στον ιδιωτικό τομέα και θα αποχωρούν. Κατ’ εξαίρεση και μόνο μέσα από αξιοκρατικές διαδικασίες ΑΣΕΠ για υψηλόβαθμες θέσεις για μία δεύτερη θητεία, όχι όμως διαδοχική, αλλά μετά από παρεμβολή σπουδών κι επιτυχή θητεία στον ιδιωτικό τομέα, αναλόγως των απαιτούμενων προσόντων κάθε θέσης.
q. Το ΑΣΕΠ ομοίως θα αποτελείται από στελέχη κοινής αποδοχής διορισμένα από τη Βουλή αλλά κι από κληρωτά μέλη προερχόμενα από τους εκλογείς, είτε ως εκλέκτορες κανονικά μέλη του ΑΣΕΠ με θητεία, είτε ως παρατηρητές και ελεγκτές της διαδικασίας.
5. Απασχόληση των Νέων στο Δημόσιο, ως λύση για την καταπολέμηση της ανεργίας των νέων όπως εξηγείται στην παραπάνω ενότητα 12.c.
6. Έλεγχος των τιμών σε όλα τα επίπεδα είτε αφορά πρωτογενή είτε δευτερογενή αγορά, ώστε:
r. Να διασφαλίζονται χαμηλές τιμές για τους Έλληνες καταναλωτές και τον παραγωγικό τομέα.
s. Εάν η ποιότητα και η αξία των Ελληνικών προϊόντων είναι πολύ καλή κι ο παραγωγός μπορεί, να εξάγει σε καλύτερη τιμή στο εξωτερικό. Όμως εάν κανείς στο εξωτερικό δεν αγοράζει σε αυτές τις τιμές, τότε δεν θα μπορεί να πουλάει στην εγχώρια αγορά με υπερκέρδος και να το προσπορίζεται από τον καταναλωτή, να οδηγεί τις τιμές σε πληθωρισμό ακόμη κι αν μειώνεται το εισόδημα του καταναλωτή. Η πράξη έχει αποδείξει ότι η αγορά δεν λειτουργεί κι ο καταναλωτής επηρεάζεται από διαφημιστικές καμπάνιες και παραπληροφόρηση για την πραγματική σχέση αξίας και τιμής των προϊόντων.
t. Ομοίως έλεγχος των τιμών των ενοικίων, ώστε να μην κλείνουν οι επιχειρήσεις ή να υπερχρεώνονται τα νοικοκυριά.
u. Τα ακίνητα και γενικά το κεφάλαιο πρέπει να χρησιμοποιείται σε όποια τιμή διαμορφώνεται στην αγορά, κι όχι να παραμένουν κλειστά διότι οι ιδιοκτήτες δεν έχουν ανάγκη. Τα κλειστά ακίνητα τα φορολογούνται περισσότερο από τα χρησιμοποιούμενα, εκτός εάν κανείς δεν ενδιαφέρεται να τα χρησιμοποιήσει, οπότε θα είναι διαθέσιμα σε κοινωνικούς φορείς (π.χ. τοπική αυτοδιοίκηση για στέγαση ανέργων) με παροχή εγγύησης για κάλυψη των εξόδων συντήρησης τους.
7. Τέλος στους ελλειμματικούς προϋπολογισμούς:
v. Να φορολογούμαστε όλοι αναλόγως των δυνάμεων μας.
w. Οι συντελεστές φορολόγησης να υπολογίζονται μετά τη δήλωση του εισοδήματος και διαπίστωση της φορολογικής βάσης, ώστε να καλύπτεται πλήρως ο Προϋπολογισμός με βάση την αύξηση του πλούτου, είτε είναι εισόδημα, είτε αύξηση καταθέσεων και χρηματιστηριακών αξιογράφων, είτε αύξηση ακίνητης περιουσίας, είτε εξαγωγή κεφαλαίων στο εξωτερικό κλπ.
x. Έτσι εάν αυξάνεται η φορολογητέα ύλη να μειώνονται οι φορολογικοί συντελεστές και το αντίστροφο, ώστε κι οι πολίτες και ιδιαίτερα οι μισθωτοί, να ενδιαφέρονται να κόβουν αποδείξεις κλπ διότι αντίθετα θα έχουν οι ίδιοι υψηλότερους φορολογικούς συντελεστές.
y. Ομοίως κι όσοι αγοράζουν ή πωλούν ακίνητα κλπ, ο φόρος που θα προκαταβάλουν θα εκκαθαρίζεται μετά το κλείσιμο του έτους, είτε ως φορολογικός συντελεστής ΦΠΑ επί της μεταβολής της αξίας του ακινήτου, είτε ως φορολόγηση της αύξησης της περιουσίας του αγοραστή, είτε ως κέρδη από αύξηση της αξίας του ακινήτου του πωλητή.
z. Έτσι δεν θα χρεωνόμαστε όλοι για να μας δανείζουν με τόκο όσοι τους περισσεύουν και φοροδιαφεύγουν ή διευκολύνονται φορολογικά.
8. Αδικαιολόγητος πλούτος και έλεγχος αμοιβών.
aa. Όσο υπάρχουν φτωχοί και άνεργοι στην Ελλάδα, θα υπάρχει κι ανώτατο όριο αμοιβών σε όλους ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα.
bb. Όσοι εξασφαλίζουν υψηλά συμβόλαια ή κέρδη, είτε είναι βιομήχανοι, είτε είναι χρηματιστές και προνομιούχοι μάνατζερς (οι πολιτικοί κι οι δικαστές εξηγήσαμε πως θα πληρώνονται), ομοίως οι ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές, και οι κάθε φύσης «μεγαλο…», τα τυχόν υπερκέρδη τους θα κατατίθενται σε δημόσιο ασφαλιστικό οργανισμό ώστε να διασφαλίζουν συνέχιση της αμοιβής τους στα ίδια ανώτατα αποδεκτά επίπεδα, εφόσον τραυματιστούν ή για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορούν να εργαστούν με τις ίδιες αμοιβές, ανεξαρτήτως ηλικίας.
cc.Εναλλακτικά μπορούν να διαθέτουν το υπερκέρδος τους όπως επιθυμούν, είτε για κοινωνικό έργο, είτε για επενδύσεις, όμως ότι κέρδη προκύπτουν θα φορολογούνται και μετά θα βγαίνουν από τη χώρα.
dd. Οι μόνοι που θα δικαιούνται στην Ελλάδα να ζουν με προκλητική χλιδή (όσο υπάρχουν φτωχοί και άνεργοι) θα είναι όσοι αποδεδειγμένα έχουν εισοδήματα από το εξωτερικό ή εισάγουν συνάλλαγμα. Διότι ούτε η περιουσία των γονέων μπορεί να δικαιολογηθεί σε μία χώρα που πτώχευσε 2 φορές, όταν γνωρίζουμε ότι χιλιάδες "πατριώτες" επωφελήθηκαν είτε από τις ανταλλάξιμες περιουσίες των Τούρκων που έφυγαν στην ανταλλαγή αλλά δεν έφτασαν στα χέρια των Μικρασιατών Ελλήνων που ήρθαν πίσω, είτε από τις περιουσίες των Εβραίων που εξολοθρεύτηκαν είτε από τις περιουσίες αριστερών που διώχθηκαν και δημεύθηκαν είτε απαξιώθηκαν κι άλλοι επωφελήθηκαν από το κενό, είτε από χαριστικές ρυθμίσεις, είτε απο δικαιώματα που μοιράστηκαν για να εκλεγούν κάποιοι, κι άλλοι να καιροσκοπήσουν κι όλοι να χρεωθούμε. Κι αν κάποιος Πατριώτης αδικείται από την λογική μου, σε μία τέτοια δύσκολη στιγμή για την Πατρίδα, νομίζω ότι εάν είναι πραγματικός Πατριώτης θα πρέπει να είναι υπερήφανος που θα συμβάλει στην ανάσχεση της κρίσης και στην διάσωση των συμπατριωτών του. Ευρόσδεκτοι θα είναι όσοι έρχονται από έξω να ξοδέψουν τα χρήματα τους στην Ελλάδα. Αλλά όσοι κερδίζουν χρήματα στην Ελλάδα, οφείλουν να δίνουν λόγο και να φορολογούνται για την περιουσία τους, και να στηρίζουν τις κοινωνικές δαπάνες ή να δημιουργούν θέσεις εργασίας, όσο υπάρχουν άνθρωποι άνεργοι ή κάτω από το όριο φτώχιας.
ee.χι από υπερκέρδη στο εσωτερικό της χώρας. Ε, αλλά κι όσοι λόγω των διαφόρων στρευλώσεων, της παραπληροφόρησης ή του φανατισμού (όπως οι ποδοσφαιριστές, οι τραγουδιστές, οι μεγαλοδημοσιογράφοι ίσως κι οι καλόγεροι) έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε εύλογο να πληρώνονται καλύτερα από «Βασιλιάδες» ακόμη κι αν στη χώρα μας υπάρχουν πεινασμένοι κι άνεργοι.
ff. Συντάξεις στην Ελλάδα δεν θα καταβάλλονται για όποιους δεν είναι συγκεκριμένης, της ίδιας ηλικίας για όλους τους Έλληνες. Όμως όλοι όσοι με τα σημερινά δεδομένα δικαιούνται σύνταξης θα μπορούν να συνεχίσουν να εργάζονται σε οποιαδήποτε Δημόσια Υπηρεσία ή να προσφέρουν υπηρεσίες σε ΜΚΟ, ή να μετεκπαιδεύονται αμειβόμενοι και γενικά όλοι αναλόγως της ηλικίας τους θα δικαιούνται καλύτερους όρους απασχόλησης αδειών κλπ ώστε να υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη.
