ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΠΑΡΑΒΟΛΗ...‏

Μια φορά και έναν καιρο, υπηρχε μια χωρα που ολοι ηταν κλεφτες. Καθενας
εβγαινε την νυχτα κρατωντας ένα λοστο και ένα φαναρι και αδειαζε τα σπιτια
των γειτονων του.Τα χαραματα , γυριζοντας φωρτομενος με την λεια στο δικο
του σπιτι , εβλεπε φυσικα ότι και αυτό ειχε λεηλατηθει.Και ετσι ,ολοι ζουσαν
αρμονικα. Γενικα τα βολευαν.Ο ενας εκλεβε τον άλλο , ο άλλος τον επομενο,
και ουτω καθεξης ως τον τελευταιο- που ηταν αυτος που εκλεβε τον πρωτο! Η
λεξη επιχειρηση ,στην χωρα αυτή ηταν ταυτοσημη της λεξης απατη , ειτε
αγοραζες ειτε πουλουσες.Η κυβερνηση ηταν μια γκαγκστερικη εταιρια, που ειχε στηθει απλως για να κλεβει τους πολιτες ,οι οποιοι επισης περνουσαν τον
καιρο τους κλεβοντας το κρατος. Η ζωη συνεχιζε την αδιαταραχτη πορεια της και ο λαος δεν ηταν ουτε πλουσιος ουτε φτωχος. Ωσπου μια μερα - κανεις δεν ξερει πως- εμφανιζεται ξαφνικα ενας τιμιος. Την νυχτα αντι να βγαινει με το σακουλι και το φαναρι για να κλεψει , εμενε μεσα και διαβαζε μυθιστορηματα καπνιζοντας . Μολις πλησιαζαν οι κλεφτες , εβλεπαν το φως και εφευγαν.
Τι να αντιτεινει ο τιμιος?
Αυτή η κατασταση βεβαια δεν κρατησε πολύ.Καποιοι ανελαβαν να εξηγησουν στον τιμιο ότι ειχε ασφαλως κάθε δικαιωμα να ζει όπως του αρεσε αλλα όχι και να εμποδιζει τους αλλους να κανουν την δουλεια τους. Κάθε βραδια που αυτος εμενε στο σπιτι του ,καποια οικογενεια εμενε χωρις ψωμι. Ο τιμιος ανθρωπος δεν ηξερε τι να αντιτεινει . Κι ετσι αρχισε να φευγει από το σπιτι του και
να λειπει από το σπιτι του ως τα χαραματα.Αλλα να κλεψει δεν το μπορουσε.Παραηταν τιμιος. Πηγαινε ως την γεφυρα και κοιταζε κατω τα νερα, μετα γυριζε στο σπιτι του και το εβρισκε αδειασμενο. Ουτε μια εβδομαδα δεν ειχε περασει ετσι και ο τιμιος ανθρωπος μας εφθασε να πειναει. Στο σπιτι του όλα τα χρηματα και τα τροφιμα ειχαν κανει φτερα.Αλλα ποιος του εφταιγε αν
όχι το δικο του το κεφαλι? Ολο το προβλημα ηταν η εντιμοτητα του - ειχε απορυθμισει ολοκληρο το συστημα! Αφηνε να τον ληστευουν χωρις αυτος να ληστευει κανεναν. Και ετσι ολο και υπηρχε καποιος στην πολη που γυριζοντας την αυγη εβρισκε το σπιτι του αθικτ勤 , ηταν απλουστατα το σπιτι που θα ληστευε ο τιμιος αν δεν ηταν τιμιος.
Πλουσιοι πιο γρηγορα
Φυσικα , εκεινοι που τα σπιτια τους εμεναν αδιαρηκτα ανακαλυψαν ότι γινονταν πλουσιοι πιο γρηγορα από τους αλλους , και ετσι δεν ειχαν αναγκη να κλεβουν άλλο. Ενώ οσοι πηγαιναν να κλεψουν το σπιτι του τιμιου αρχισαν να φευγουν με αδειανα τα χερια και διαρκως φτωχαιναν. Στο μεταξυ , αυτοι που είχαν πλουτίσει απέκτησαν την συνηθεια να πηγαινουν μαζι με τον τιμιο στην γεφυρα και να χαζευουν και κεινοι τα νερα. . Όμως αυτό μπερδεψε τα πραγματα πιο
πολύ, γιατι εκανε ακομη περισσοτερους να γινουν πλουσιοι και πολλους αλλους να γινουν φτωχοι. Οποτε ,πλεον, οι πλουσιοι αρχισαν να καταλαβαινουν ότι αν περνουσαν τις νυχτες τους στην γεφυρα , αργα η γρηγορα θα γινονταν φτωχοι. Και τοτε σκεφτηκαν΄΄ <γιατι να μην πληρωνουμε μερικους φτωχους να πηγαινουν να κλεβουν αυτοι για μας?> Και αμεσως εγιναν οι συμβασεις και κανονιστηκαν οι μισθοι, τα ποσοστα, τα παντα(με μπολικη πονηρια και από τις δυο πλευρες΄΄
κλεφτες ηταν ακομη ολοι). Αλλα η καταληξη ηταν να γινουν οι πλουσιοι ακομα
πιο πλουσιοι και οι φτωχοι ακομα φτωχοτεροι. .
Και εγινε η αστυνομια
Μερικοι από τους πλουσιους ηταν τοσο πλουσιοι που δεν ειχαν πια αναγκη να κλεβουν- η να πληρωνουν αλλους να κλεβουν για λογαριασμο τους. Αν όμως σταματουσαν να κλεβουν , δεν θα αργουσαν να ξαναγινουν φτωχοι (θα φροντιζαν για αυτό οι φτωχοι). Αποφασισαν λοιπον να πληρωνουν τους φτωχοτερους των φτωχων για να φυλανε την περιουσια από τους αλλους φτωχους.Και ετσι εγινε η αστυνομια και χτιστηκαν οι φυλακες. Και ετσι , λιγα μολις χρονια μετα τον ερχομο του τιμιου, κανενας πια δεν μιλουσε ουτε για κλοπες ουτε για ληστειες, αλλα μοναχα για το ποσο πλουσιος η ποσο φτωχος ηταν ο ενας η ο άλλος.Φυσικα, ολοι τους ηταν ακομα ένα ματσο κλεφτες. Μονο εκεινος ο ενας τελικα , μονο αυτος ηταν τιμιος και μοιραια καποια στιγμη πεθανε από την πεινα.

( Μια εκπληκτικα <επικαιρη > αλληγορια του μεγαλου ιταλου συγραφεα italo
calvino για την διαφθορα στην χωρα του).

Κορόιδα πατριώτες...‏

Αφήστε τα στο ταμείο

Ο χώρος μπροστά στα ταμεία γνωστής αλυσίδας σούπερ μάρκετ της Κατερίνης φράκαρε από δεκάδες «ορφανά» καρότσια, γεμάτα με προϊόντα. Οι ταμίες και οι υπεύθυνοι του καταστήματος κοιτούσαν έκπληκτοι τους 35 και πλέον πελάτες να τα παρατούν εκεί και να αποχωρούν ομαδικά, δηλώνοντας πως δεν έχουν τα χρήματα για να πληρώσουν αυτά που ήθελαν να αγοράσουν.
Η ενέργεια ήταν οργανωμένη, από μέλη της Εθελοντικής Ομάδας Δράσης Πιερίας, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις ακριβές τιμές των προϊόντων. Είχε τίτλο «Αφήστε τα στο Ταμείο» και σχεδιάζεται να μεταφερθεί και σε άλλες πόλεις στο επόμενο διάστημα. «Γεμίστε τα καρότσια σας με ό,τι τραβάει η ψυχή σας. Βάλτε μέσα όλα τα προϊόντα εκείνα τα οποία θα αγοράζατε αν είχατε μισθό golden boy, και όταν φτάσετε στο ταμείο, ζητήστε ευγενικά συγνώμη που δεν μπορείτε να τα πληρώσετε», αναφέρει το προπαγανδιστικό υλικό της ομάδας που μοιράστηκε στην πόλη.
Στο σούπερ μάρκετ επικράτησε πανικός.
Κάθιδρη η υπεύθυνη του καταστήματος, αφού πήρε οδηγίες από τα κεντρικά της Αθήνας, κάλεσε την αστυνομία, η οποία έφτασε λίγα λεπτά αργότερα. «Δεν κλέψαμε κανέναν, ούτε φοράμε κουκούλες, ούτε κρατάμε όπλα. Οπως μπαίνεις σε ένα κατάστημα ρούχων και μετά από πρόβα δύο ωρών δεν αγοράζεις κανένα από τα οχτώ πουκάμισα που δοκίμασες, έτσι κάναμε κι εμείς», είπαν στους -επίσης έκπληκτους- αστυνομικούς και αφού δόθηκαν αμοιβαίες εξηγήσεις, το θέμα έληξε.
«Αντιδρούμε»
«Στείλαμε το μήνυμα ότι δεν είμαστε φοβισμένοι και αντιδρούμε. Μας κατεβάζουν το εισόδημα, μας ανεβάζουν τους φόρους και οι τιμές είναι στα ύψη. Το ίδιο προϊόν εδώ πωλείται 40% ακριβότερα από τη Γερμανία», είπε στο «Εθνος» ο εκπρόσωπος της εθελοντικής ομάδας, Η. Τσολακίδης. «Ζητούμε συγνώμη από τους υπαλλήλους που ταλαιπωρήθηκαν όπως ταλαιπωρείται όλος ο κόσμος σε μια πορεία, ή σε μια απεργία», προσέθεσε.
Παρόμοιες ακτιβιστικές ενέργειες είναι συνηθισμένες στην Ευρώπη. Στο Βερολίνο έγινε πέρυσι η δίκη μελών καταναλωτικής οργάνωσης που έκαναν το ίδιο και μηνύθηκαν από τους υπευθύνους του σούπερ μάρκετ. Η ετυμηγορία του δικαστηρίου δικαίωσε τους καταναλωτές.

Δείτε, σε απευθείας σύνδεση, το πετρέλαιο που βγαίνει στη θάλασσα από την τρύπα της BP στον Κόλπο του Μεξικού‏

Έπεσε από τo μπαλκόvι δύo φoρές για να γλιτώσει τη γκρίνια της γυναίκας του και σώθηκε!‏

Ένας άντρας από τη Ρωσία μην αντέχοντας την γκρίνια της γυναίκας του έπεσε από το μπαλκόνι του διαμερίσματος τους δύο φορές και σώθηκε!

Ο κύριος Alexei Roskov αφού είχε καταναλώσει δυο μπουκάλια βότκα άνοιξε το παράθυρο της κουζίνας και έπεσε από πέμπτο όροφο χωρίς να πάθει ζημιά!

Η σύζυγός του Yekaterina έμεινε άναυδη από την αψυχολόγητη κίνηση του άντρα της και έντρομη κάλεσε αμέσως το ασθενοφόρο.

Ο 22χρονος άντρας ανέβηκε με τις σκάλες στο διαμέρισμα και είδε την γυναίκα του να του «φωνάζει: τι έκανες;» και έτσι αποφάσισε να πηδήξει και δεύτερη φορά από το μπαλκόνι!

«Δεν έχω ιδέα γιατί πήδηξα την πρώτη φορά. Όμως μόλις ανέβηκα πάνω και την άκουσα να φωνάζει αισθάνθηκα ότι ήταν καλύτερα να φύγω και έτσι έπεσα πάλι από το παράθυρο», είπε ο κύριος Alexei Roskov.

Οι νοσοκόμοι του ασθενοφόρου δεν πίστευαν τα μάτια τους αφού μετά από δυο πτώσεις το μόνο που είχε ήταν κάποιες μικρές γρατσουνιές και μώλωπες!

How a Collar Could Help Deaf People "Hear" Music

Most of us assume deaf people can't register sound, let alone enjoy Rachmaninoff. Wrong. A conceptual device from German designer Frederik Podzuweit taps into the deaf's ability to feel music.

Most of us assume deaf people can't register sound, let alone enjoy Rachmaninoff. Wrong. A conceptual device from German designer Frederik Podzuweit taps into the deaf's ability to feel music.

Music for Deaf People is a collar that converts auditory input into vibrations, triggering the same sound-processing brain regions in those with full hearing. So instead of listening through your ears, you effectively listen through your skin. The collar has a special membrane substance, which responds to electricity, dispatching the vibrations of whatever you're playing--be it Sinatra or Sepultura--to your neck, shoulders, and collarbone. Adjustable, it fits snugly around your neck so you could theoretically wear it jogging or at the gym--never mind that it looks like something straight out of a Stormtrooper's closet. (Nerds probably think that's a good thing.)

To the uninitiated, it might seem like a nonstarter, a pointless gadget resigned to the annals of air-conditioned T-shirts and ShamWow! Why would deaf people want to "hear" music? The answer, of course, is for the same reason everyone else does: Music is one of life's enduring pleasures.

There's a lot of fascinating research into how deaf people experience music. Researchers at Ryerson University designed a chair that transmits musical vibrations along the back, turning sound into a sort of multi-sensory cheesecake. One person described it like this: “The first time I used the chair, I was blown away by the amount of information I could get about music from the vibrations. For the first time in my life, I could feel sad or happy because of how the music vibrations felt on my skin. I never felt those kinds of feelings before when music was played."

It's even possible, in certain cases, that deaf people experience music more powerfully because they can't hear; as Oliver Sacks tells it in Musicophilia, the auditory cortex might become extra-sensitive when hearing slips. Beethoven, you'll recall, was completely deaf when he composed his dazzling Symphony No. 9.

The main drawback we see in Music for Deaf People is that the collar seems terribly uncomfortable. On hot days, a big hunk of plastic is the last thing you want around your neck. Would the concept work just as well around your wrist or your bicep? If anyone has any ideas, we're all, um, ears.

Μια κρίση με πολλά πρόσωπα‏

Προ ετών κυκλοφορούσε στα blogs και (φευ!) στις εφημερίδες ένα ανόητο μύθευμα. Βγήκε, λέει, ο Κίσινγκερ -ο οποίος, άλλη δουλειά δεν είχε- και αποκάλυψε το σχέδιο καταστροφής των Ελλήνων. Σύμφωνα με αυτόν τον θρύλο ο δαιμόνιος Αμερικανός πολιτικός είπε περίπου (σ.σ.: αναφέρουμε «περίπου» διότι αυτά που δεν είπε ο Κίσινγκερ κυκλοφορούν σε διάφορες εκδοχές) τα εξής: «Ο ελληνικός λαός είναι ατίθασος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετιστεί. Εννοώ δηλαδή τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί και να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί...». Είναι λοιπόν να απορεί κανείς με την αποδιδόμενη ανοησία στον κατά τα άλλα δαιμόνιο «μάγο» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Διότι για να πλήξεις τον ελληνισμό, δεν χρειάζεται να αγγίξεις ούτε τις ρίζες του ούτε τα «πολιτιστικά αποθέματα»· ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Αρκεί να κόψεις κάποια επιδόματα. Τότε όλοι θα στραφούν εναντίον όλων. Χουλιγκάνοι θα φωνασκούν «να καεί, να καεί η Βουλή», εγκληματίες θα καίνε ζωντανούς τραπεζικούς υπαλλήλους, το ΠΑΜΕ θα υπονομεύει τη μόνη βιομηχανία που μας απέμεινε, οι συνδικαλιστές θα ξεκινούν κάθε βδομάδα μια απεργία, οι αγρότες θα κλείνουν τους δρόμους για να πάρουν το ετήσιο μπαχτσίσι τους, οι κρατικοδίαιτες εφημερίδες θα ανακαλύπτουν τις «παθογένειες του πολιτικού συστήματος», και τα λαμόγια πέριξ της γνωστής πλατείας θα βρίσκουν και θα εφευρίσκουν σκάνδαλα και σκανδαλάκια. Γενικώς, θα υπάρξει τέτοιο μπάχαλο, και τόση «δίκαιη οργή», που σύμφωνα με τους πνευματικούς ταγούς της χώρας «θα διαρρήξει την κοινωνική συνοχή». Πώς, λοιπόν, όλοι αυτοί οι ζηλόφθονες της ελληνικής αντρειοσύνης δεν σκέφτηκαν νωρίτερα να κόψουν τον τροφοδότη λογαριασμό ολόκληρου του «ρωμαίικου θαύματος»; Γιατί δάνειζαν αφειδώς τον ελληνισμό για να μπορεί «να αντιστέκεται και να τους παρενοχλεί»; Δεν κατάλαβαν ότι είχαν να κάνουν με μια κοινωνία, η οποία ως άθροισμα προσοδοθηρικών ομάδων, διαλύεται πολύ εύκολα; Αρκεί να κόψεις από τη ρίζα τον συνεκτικό της ιστό, δηλαδή να κόψεις τα λεφτά που μοιράζει το κράτος. Αυτό που ζούμε σήμερα εμφανίζεται ως πολλαπλή κρίση. Στην ουσία όμως είναι μία κρίση με πολλά πρόσωπα. Εχουμε ανακοπή της καρδιάς του έθνους, η οποία ήταν το κράτος. Αυτό τροφοδοτούσε με χρήμα λογικές και παράλογες δραστηριότητες, την αεριτζίδικη επιχειρηματικότητα, τη μεγαλύτερη, αναλογικά, βιομηχανία των ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο (σε αριθμό επιχειρήσεων και ουχί πωλούμενων προϊόντων), φούσκες σε κάθε επίπεδο. Κυρίως χρηματοδοτούσε αυτό που ευφημίζεται ως «κοινωνική συνοχή». Στην ουσία επρόκειτο περί κοινωνικής συνενοχής. Ετσι η πολιτική αντί να λύνει προβλήματα, λάδωνε εκείνους που τα υφίσταντο. Αντί, π.χ., να δημιουργεί ευνοϊκό περιβάλλον για επενδύσεις και συνακόλουθες θέσεις εργασίας, προσλάμβανε το πλεονάζον δυναμικό στο Δημόσιο. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα κοινωνικής συνενοχής ήταν οι πυρκαγιές του 2007. Ενώ κάηκαν 67 άνθρωποι και η μισή Πελοπόννησος, το τότε κυβερνών κόμμα κέρδισε περισσότερες ψήφους στα καμένα, επειδή μοίραζε τριχίλιαρα. Σήμερα ζούμε την κατάρρευση του κρατικοδίαιτου αυτού μοντέλου, με αποτέλεσμα να καταρρέουν μπροστά στα μάτια μας τα εποικοδομήματά του. Θα δημιουργηθεί μέσα από την κρίση ένας νέος κοινωνικός ιστός, μια πραγματική και ουχί επιδοτούμενη και συνενοχική «κοινωνική συνοχή»; Δεν το γνωρίζουμε, αλλά αυτό πρέπει να είναι το νέο στοίχημα του έθνους και όχι η προστασία της... γλώσσας από τον Κίσινγκερ.

Why they have pillows on airplanes

women!!!!‏

Kριση?‏

Για να καταλάβουμε τι γίνεται. Χαλαρώστε και παρακολουθήστε την ταινιούλα που εξηγεί πως λειτουργούν οι τράπεζες.

http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=-7492068823950286254&hl=en

Ανεκδοτάκι για καλό μήνα‏

Ήταν τρεις αδερφές από την Κρήτη πολύ αγαπημένες. Ήρθε η ώρα να παντρευτούν.

Η μία παντρεύτηκε κάποιον ο οποίος ζούσε στην Αμερική και θα έφευγε μαζί του.

Η δεύτερη παντρεύτηκε κάποιον ο οποίος ζούσε στην Αγγλία και θα πήγαινε εκεί.

Η τρίτη παντρεύτηκε κάποιον από το χωριό τους στην Κρήτη και θα έμενε εκεί.

Το τελευταίο βράδυ πριν χωρίσουν λυπημένες μιλούσαν:
- Κορίτσια να γράφουμε συχνά η μία στην άλλη, να λέμε τα νέα μας, πως περνάμε με τους άντρες μας, είπε η πρώτη.
- Ναι, αλλά όταν θέλουμε να πούμε κάτι για το σεξ πώς να το πούμε;

Να μην πάρει κανείς άλλος το γράμμα και το διαβάσει, είπε η δεύτερη.
- Εγώ λέω, όταν γράφουμε για το σεξ, να λέμε τηγανιτές πατάτες, είπε η τρίτη και όλες συμφώνησαν.
Πέρασε καιρός και ήρθε το πρώτο γράμμα από την Αμερική:
"Εδώ κορίτσια είναι πολύ ωραία. Έχουμε αλυσίδα εστιατορίων.

Πολλά λεφτά, βόλτες και ταξίδια, αλλά τηγανιτές πατάτες τρώμε μια φορά το μήνα".
Μετά ήρθε το γράμμα από την Αγγλία:
"Κορίτσια όλα πολύ καλά. Έχουμε αλυσίδα καταστημάτων με ρούχα.

Πολλά λεφτά, γυρνάμε όλο τον κόσμο, τα παιδιά πάνε στα καλύτερα σχολεία,

αλλά τηγανιτές πατάτες τρώμε μια φορά στις δεκαπέντε μέρες".
Τελευταίο ήρθε το γράμμα από το χωριό της Κρήτης:
"Εδώ κορίτσια τι να σας πω; Οπως τα ξέρετε. Χωράφι, παιδιά, νοικοκυριό, τα ίδια και τα ίδια.

Τηγανιτές πατάτες όμως τρώμε κάθε μέρα και τα Σαββατοκύριακα ο Μήτσος γλύφει και το τηγάνι"

Κυκλοφορεί το νέο φάρμακο “Eonovios”

Ήρθε το νέο φάρμακο “Εonovios”.

Σύμφωνα με πληροφορίες το φάρμακο θα δοθεί από το Υπουργείο εργασίας πρώτα σε αυτούς που έχουν πάνω από 35 χρόνια εργασίας ..

Σταδιακά δε θα δοθεί σε όλους τους εργαζόμενους, μέχρι τέλος του 2010.

Το φάρμακο κατασκευάσθηκε στα PASOK Labs σε συνεργασία με E.E και ΔΝΤ

Σύμφωνα με τα εργαστηριακά αποτελέσματα, το νέο φάρμακο παρατείνει το προσδόκιμο ζωής στα 130 χρόνια.

Εonovios για να απολαμβάνεις τη σύνταξη μετά τα 90.

Δεν σταματάνε όμως εδώ οι “μαγικές” ιδιότητες του νέου φάρμακου.

Δείτε τι άλλο σας προσφέρει στους δύσκολες μέρες που έρχονται:

- Αίσθημα του κορεσμού νομίζεις ότι είσαι φαγωμένος, οπότε δεν χρειάζεται να τρως..

- Μια έκδοση του περιέχει και υποκατάστατο νικοτίνης,με αποτελέσματα να μην νοιώθεις την επιθυμία να καπνίσεις.

- Ανάμεσα στα άλλα σε κάνει να αισθάνεσαι ευεξία, έχεις αυξημένη όρεξη για εργασία. Οπότε φεύγοντας στα 85-90 θα μπορείς να “απολαύσεις” την σύνταξη για 40-45 χρόνια !!!

- Επίσης περιέχει και μια ουσία την “πλουτίνη”, που σου δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι είσαι πλούσιος.

Tι σημαίνει να είσαι φτωχός..

Ένας πατέρας με οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στο γιο του τι σημαίνει φτώχεια, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μια οικογένεια που ζούσε στο βουνό. Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:
«Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»
«Ωραία» απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
«Και τι έμαθες;» συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.
Ο γιος απάντησε:
«Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις.
Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές…
Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι…
Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα…
Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας• αυτοί πάλι, σπέρνουν και θερίζουν γι αυτό…
Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια, και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι…
Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ό,τι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα…
Εμείς, για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους…
Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους.
Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του… Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση:
«Σ’ευχαριστώ, μπαμπά, που μας δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε…»

Κάθε μέρα γινόμαστε φτωχότεροι στο πνεύμα και στην εκτίμηση που έχουμε για την φύση. Αγωνιούμε να έχουμε, να έχουμε, να έχουμε όλο και περισσότερα αντί να μας απασχολεί "να είμαστε".

SOCRATES.....‏

Μια μέρα εκεί που ο Σωκράτης έκανε τη βόλτα του στην Ακρόπολη,
συνάντησε κάποιον γνωστό του, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό που άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του.
Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, πριν του πει τι είχε
ακούσει, να του κάνει το τεστ της "τριπλής διύλισης".
- "Τριπλή διύλιση" ρώτησε με απορία.
- Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου θα ήθελα να
κάτσουμε για ένα λεπτό να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις.
- Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας. Είσαι λοιπόν εντελώς
σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;
- Ε... όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και...
- Μάλιστα άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι
αλήθεια ή ψέματα.
- Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο αυτό της καλοσύνης. Αυτό
που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;
- Καλό; Όχι το αντίθετο μάλλον...
- Άρα, συνέχισε ο Σωκράτης θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή
μου αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια.
Ο τύπος έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία.
Παρόλα αυτά συνέχισε ο Σωκράτης μπορεί ακόμα να περάσεις το τεστ
γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο.
- Το φίλτρο της χρησιμότητας. Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις
για τον μαθητή μου κάτι που μπορεί να μου φανεί χρήσιμο σε κάτι;
- Όχι δεν νομίζω...
- Άρα λοιπόν αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι
ούτε αλήθεια, ούτε καλό ούτε χρήσιμο, γιατί θα πρέπει να το ακούσω;
Ο τύπος έφυγε ντροπιασμένος, έχοντας πάρει ένα καλό μάθημα...

Το παραπάνω περιστατικό δείχνει γιατί ο Σωκράτης ήταν τόσο σπουδαίος
φιλόσοφος και έχαιρε τόσο μεγάλης εκτίμησης.
Το παραπάνω περιστατικό εξηγεί επίσης το λόγο που ο Σωκράτης
δεν έμαθε ποτέ ότι ο Πλάτωνας του π...... τη γυναίκα!!!!