ΧΟΡΟΣ ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΜΕΝΩΝ

Πριν από πολλά χρόνια, οι χοροί μεταμφιεσμένων ασκούσαν πάνω μου ποιητική γοητεία.

Όταν με πήγαιναν στα bal d’ enfants του παγωμένου Φεβρουαρίου, όπως τα έλεγαν παλιά στα Χανιά, όταν χανόμουν σε ταινίες, μουσικές ή νουβέλες για τις παράδοξες τούτες γιορτές, κατακυριευόμουν απ’ τη σαγήνη μιας ιλιγγιώδους δυνατότητας: η δυνατότητα να γίνεις για λίγο άλλος είναι μια ελευθερία απόλυτη!

Οι χοροί μεταμφιεσμένων, ρωγμή άλλου τόπου, ονειρικού, αμφίβολου όσο και πιθανού, πρόσφεραν την ευχέρεια να βιώσεις δίχως ενοχές, δίχως ντροπή ό,τι ψεύδεσαι, εκείνο που ονειρευόσουν να είσαι.

Να φορέσεις το προσωπείο, που σου εξιδανικεύει το πρόσωπο.

Σήμερα έχασαν την αίγλη τους και όταν σπανίως μασκαρεύονται οι άνθρωποι, αυτό δεν έχει καθόλου απ’ την παλιά έξαψη.

Ντύνονται, μηχανικά σχεδόν, γιατί είναι έθιμο, για να διασκεδάσουν κάπως αλλιώς, γιατί το απαιτεί μια κοσμική πρόσκληση.

Ο ποιητικός βυθός της μεταμφίεσης έχει στερέψει.

Λέω πως τούτη η αλλαγή δεν είναι ασύνδετη από τον τρόπο που πια λειτουργούμε.

Η σύγχυση ταυτότητας και η επισημοποιημένη υποκρισία των ρόλων, η μειωμένη προσωπικότητα, η απουσία κέντρου ζωής, και η θεμιτή, η σχεδόν επιβεβλημένη διπλοπροσωπία για να επιβιώνεις κοινωνικά, για να αντέχεις τον εαυτό σου, έχουν κάνει τη μεταμφίεση μια καθημερινή κοπιαστική και αγχώδη ρουτίνα.

Προς τι λοιπόν να ονειρεύεσαι μια πρόσκληση σε τέτοιους χορούς;

Το να σε ελκύει να μεταμφιεστείς και να το σχεδιάζεις με λαχτάρα προϋποθέτει ότι γνωρίζεις ποιος είσαι.

Για να γίνεις συνειδητά άλλος, πρέπει να γνωρίζεις πρώτα, συνειδητά, ποιος όντως είσαι.

Πώς αλλιώς θα ξεχωρίσεις το "άλλος";

ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ

http://karenhappytime.blogspot.com/2011/02/blog-post_24.html?spref=fb

FC: Ο επόμενος τελικός κυπέλλου μπάσκετ, να γίνει παρουσία νεογέννητων

Πολύ ωραία ιδέα να γίνει ο τελικός του κυπέλλου μπάσκετ με την παρουσία αποκλειστικά μαθητών δημοτικού. Και ενός γονέα ή κηδεμόνα μαζί με κάθε παιδάκι, να συμπληρώσουμε. Που - εικάζουμε - ότι θα ντραπεί να αρχίσει τα «καντήλια» μπροστά στο παιδί του ή να πει στο διπλανό παιδάκι «σκάσε ρε μούλικο!», με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται, μια που και το διπλανό παιδάκι πιθανότατα με τον μπαμπά του θα έχει πάει στο γήπεδο, ο οποίος υποθέτω ότι θα υποστηρίζει την ίδια ομάδα με το παιδάκι του. Επίσης υποθέτω ότι κανένας πατέρας που πάει στο γήπεδο με το παιδί του ή βλέπει ματς από την τηλεόραση δεν βρίζει, δεν φωνάζει και δεν κάνει κανενός είδους ασχήμια όταν το παρακολουθεί. Κι ότι κανένας πατέρας δεν πλακώνει τη γυναίκα του στις σφαλιάρες μπροστά στο παιδί ή το παιδί μπροστά στη γυναίκα, κανένας στο δρόμο δεν βγαίνει από το αυτοκίνητο για να πλακωθεί στο ξύλο αδιαφορώντας για το αν τον βλέπουν τα παιδιά του από το πίσω κάθισμα, όλοι οι γονείς είμαστε πρέσβεις πολιτισμού και κοινωνοί αξιών και ήθους.

Μα τα παιδιά μας, καθ’ εικόνα και ομοίωσή μας γίνονται. Τα αγοράκια έχουν για πρότυπο τον πατέρα τους και τα κοριτσάκια τη μητέρα τους. Δευτερευόντως, μπορεί να έχουν κάποιο κοντινό συγγενικό πρόσωπο και στη συνέχεια όλους αυτούς που καμαρώνουμε στην τηλεόραση: ηθοποιούς, τραγουδιστές, δημοσιογράφους, «μαϊντανούς», βαρύμαγκες, κουνιστούς, παράγοντες, ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες, Ολυμπιονίκες. Απ’ αυτούς που πέφτουν με τις μηχανές παραμονές αγώνων και δεν εμφανίζονται καν στο δικαστήριο για να αποδείξουν την αθωότητά τους, ποδοσφαιριστές που παίζουν κουτουλιές και κλωτσιές, μπασκετμπολίστες που αλληλοφτύνονται, χτυπάνε στα μουλωχτά τον άλλον στα αχαμνά και ρίχνουν καρεκλιές. Παράγοντες που λειτουργούν σαν τραμπούκοι, βαρύμαγκες που πουλάνε «αντριλίκι» στα κανάλια, κουνιστούς που μας δείχνουν πώς πρέπει να είναι ο άντρας ο «σωστός» σήμερα για να κάνει καριέρα, μαϊντανοί που κονομάνε επενδύοντας πάνω στην ανυπαρξία τους, δημοσιογράφοι που λειτουργούν σαν γραφεία τύπου (ομάδων, κομμάτων, επιχειρηματιών), ηθοποιοί και τραγουδιστές που επιπλέουν στον βούρκο ενός θλιβερού ελληνικού σταρ - σίστεμ.

Λέγοντας «ελληνικό σταρ - σίστεμ», ας μην ξεφεύγουμε κι ας επιστρέψουμε στο Ελληνικό για τον τελικό του κυπέλλου μπάσκετ της 6ης Μαρτίου: «τον νου σας ρεμάλια» που έλεγε κι ο Κωνσταντάρας. Μην διανοηθείτε να ποτίσετε με δηλητήριο τα μυαλά των δεκάχρονων και δωδεκάχρονων παιδιών. Δείξτε μας ότι η επόμενη γενιά οπαδών, φιλάθλων, πολιτών, ψηφοφόρων, ανθρώπων συνολικά, κρύβει μέσα της την ελπίδα. Ένα μπινελίκι να ακουστεί, μια φάπα να πέσει, θα σημαίνει ότι ο επόμενος τελικός θα πρέπει να γίνει παρουσία νεογνών, συνοδεία μαιών. Κι ότι δεν υπάρχουν στα μαιευτήρια μόνο «οι τελευταίες παρθένες» που λένε οι «ψαγμένοι», αλλά και οι τελευταίοι αγνοί φίλαθλοι. Και κάπου εκεί, το μαγαζάκι που λέγεται «Ελληνικός Αθλητισμός», πρέπει να βάλει οριστικά λουκέτο.

Κώστας Βαϊμάκης

Στρατιωτικο χιουμορ...

Salvador Dali and Francoise Hardy

Hue Hefner(Playboy)

Taylor with one of her husbands...

...Richard Burton.

Ο Μουαμαρ και οι αλλοι...

Ticket to the tropics