ΕΣΥ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ?

Έχω βουλιάξει κι εγώ στη συλλογική κατήφεια, μες την κατάθλιψη
Φοβάμαι, ανησυχώ, θλίβομαι, αναρωτιέμαι για το μέλλον των παιδιών μου,
για το γκρέμισμα των ονείρων μου και των μακρυχρόνιων προσπαθειών μου
Αλλά ακόμα και αυτά καλύπτονται από την βαθιά μου οργή...
Πού ήμουν όλα αυτά τα χρόνια εγώ;
Πού ήσουν όλα αυτά τα χρόνια εσύ;
Πού ήσουν όταν μας κοροϊδευαν, μας ξεπουλούσαν,
μας πέταγαν τα πλαστικά όνειρα στη μούρη κι εσύ τα κυνηγούσες;
Πού ήσουν όταν ο γιατρός σού ζητούσε το φακελλάκι για να σε κάνει καλά
και αντί να τον καταγγείλεις τον πούστη τον πλήρωνες αποκαλώντας τον
"γιατρέ μου"
Πού ήσουν όταν έβλεπες τους μεγαλοδικηγόρους να γίνονται μοντελάκια
στην τηλεόραση
και να κόπτονται για το κοινό καλό και το δίκαιο, δηλώνοντας 10.000
ευρώ εισόδημα
"Πόσο καλά τα λέει ο πούστης" έλεγες
Πού ήσουν όταν έδινες το μπαξίσι στην πολεοδομία αντί να του δώσεις
γροθιά στη μούρη του καργιόλη,
αλλά μετά δεν θα έβγαινε η άδεια της πολυπόθητης οικοδομής, μικρό
λαμόγιο ελληνάρα...
Το σάλιο σου γαργάρα και έδινες τη μιζούλα στον πολεοδόμο, στον
IKAτζή που σου έκανε τον έλεγχο στην επιχειρησούλα σου,
στον εφοριακό που ανακάλυψε τις δικές σου λαμογιές... Κάλλιο να
πληρώσεις 10 σε αυτόν παρά 50 στο κράτος.
Πού ήσουν όταν έτρεχες στα γραφεία των βουλευτών για να τους
παρακαλέσεις να βολέψουν το σπλάχνο σου,
το άχρηστο σπλάχνο σου, που δεν κατάφερε να κάνει τίποτα περισσότερο
στη ζωούλα του από το να γλύφει κατουρημένες ποδιές και βρώμικους κώλους
Πού ήσουν όταν ανταγωνιζόσουν στις συγκεντρώσεις των προβάτων (ωπ!
των δύο μεγαλύτερων κομμάτων... ήθελα να πω),
με τους λοιπούς "συντρόφους" για το ποιος θα σηκώσει τη μεγαλύτερη > σημαία
Πού ήσουν όταν ξελαρυγγιαζόσουν, λαμόγιο, για το δίκαιο του λαού,
πηδώντας πάνω κάτω μόλις έβλεπες φακό
για να σιγουρευτείς ότι θα σε δει ο πολιτευτής που θα σε βάλει
εποχιακό, συμβασιούχο στο δήμο
άλλος ένας στην πλάτη των υπολοίπων που θα καθαρίζει φασόλια στο
οκτάωρό του
(όχι ρε πλέον μπαίνεις στο facebook, έχεις εξελιχθεί)
Πού ήσουν μικρομεγαλεπιχειρηματία όταν μαγείρευες τα δικά σου βιβλία
για να πληρώσεις λιγότερα,
για να πάρεις το τέρας SUV που θα κάλυπτε τη μικροτσούτσουνη ύπαρξή
σου με το μέγεθός του
Πού ήσουν μαντάμ Σουσού όταν γελούσες σαν ηλιθία στη δασκάλα του
παιδιού σου που μαλακίες του έμαθε,
μαλακίες το μαθαίνει, αλλά πού να τρέχεις τώρα, έχεις κι άλλες δουλειές
Αλλωστε το παιδί θα το στείλουμε στο Λονδίνο να σπουδάσει
εκεί θα καλυφθούν όλες οι ανεπάρκειες του δικού μας εκπαιδευτικού
συστήματος...
Πού ήσουν συνδικαλιστή της πλάκας και του ελέους
όταν με τη δύναμη που σου δίνει το ότι βολεύτηκες σε μια γαμημένη
δημόσια επιχείρηση,
κατέβαζες τους διακόπτες μιας ολόκληρης χώρας,
δημιουργώντας τόσα προβλήματα,
ίσα για να διαμαρτυρηθείς/εκβιάσεις για τα δικά σου μικροσυμφέροντα
Πού ήσουν όταν το ελληνικό όνειρο έσκασε μύτη;
Αγόραζες πορτοκαλιές εφημερίδες, λαμόγιο, και έπαιζες χρηματιστήριο
λες και είναι λοτταρία...
Πού ήσουν όταν εταιρείες ανύπαρκτες, με ένα γραφειάκι 2x3 και 1 άτομο
προσωπικό, χτύπαγαν λίμιτ απ κάθε μέρα...
Πού ήσουν όταν έπαιρνες μετοχοδάνεια και υποθήκευες τα χωραφάκια του
παππού,
πιστεύοντας ότι θα γίνεις πλούσιος σε ένα μήνα (και πολύ λέω)...
Πού ήσουν όταν το χέρι σου πετάει τα σκουπίδια, δεξιά και αριστερά
μέσα στο δάσος,
όταν γεμίζεις τις παραλίες αποτσίγαρα και πλαστικά ποτήρια φραπέ (όχι
φραπέ ρε πια, φρέντο έλεος, πού ζεις;)
Πού ήσουν όταν το παιδί σου ουρλιάζει στο αυτί του διπλανού,
αδιαφορώντας για την ύπαρξή του (όλοι να καούν ρε, εγώ θα φάω τα
κεφτεδάκια μου και είμαι μια χαρά...)
Πού ήσουν όταν έβλεπες τα σκάνδαλα να σκάνε το ένα μετά το άλλο
όταν οι θρησκευτικοί "άρχοντες" αποδεικνύονταν κοσμικότεροι των
κοσμικών απατεώνων
σταμάτησες να παντρεύεσαι, να βαφτίζεις, να συμμετέχεις στα κοινά της
εκκλησίας προς ένδειξη της αηδίας σου;
σιγά ρε... όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη...
Πού ήσουν όταν η χώρα σου καιγόταν απ' άκρη σε άκρη...
Πού ήσουν όταν λίγο έλειψε να χαθεί η Ολυμπία, πήρες το τριχίλιαρο
πρόβατο και έσκασες...
τουμπεκί ψιλοκομμένο... και ναι! τους ξαναψήφισες.. ξανά και ξανά και
ξανά...
Πού ήσουν όταν τα ροζ πλημμύρισαν τη ζωή σου...έσκυψες κι εσύ στην
κλειδαρότρυπα αυτό έκανες.. τι είπε, τι έκανε, πήρε καλά την πίπα; και για το πάπλωμα κουβέντα κανείς... για την ταμπακέρα σιωπή...
Όλοι βολεμένοι στον μικρόκοσμό τους.. .ποιος θα έχει την πιο μεγάλη
τζιπούκλα,
την πιο γαμάτη γκόμενα, την πιο σικ γυναίκα, τα πιο όμορφα παιδιά
τις πιο καλές σπουδές, το πιο γαμάτο σπίτι, το πιο μεγάλο τζάκι, το
πιο άνετο σαλόνι,
το πιο βαθύ καναπέ, την πιο μεγάλη πλασμα(τική) τηλεόραση, το πιο
σύγχρονο ηχοσύστημα
τις πιο σικάτες διακοπές, τις πιο χλιδάτες αποδράσεις, τις πιο
γκλαμουράτες εξόδους
Και δανειζόσουν λαμόγιο, δανειζόσουν...
όχι χρήμα...
χρόνο δανειζόσουν...
Και απλά ο χρόνος τέλειωσε...
Κάποτε θα ερχόταν η ώρα... νομοτελειακό είναι....
Τώρα μη φωνάζεις λαμόγιο, απατεωνίσκε
Αποδέξου και μη φωνάζεις
Γιατί ΦΤΑΙΣ
ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ
ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ
Καιρός να κάνουμε μια καλή αυτοκριτική
να πούμε εγώ φταίω και να δούμε πώς θα καθαρίσουμε
τα σκατά που ΕΜΕΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΜΕ
που εμείς ΑΦΗΣΑΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΠΝΙΞΟΥΝ
Σταμάτα τις κορώνες καραγκιόζη,
κατέβασε τους τόνους της "δίκαιης αγανάκτησής" σου
& σκέψου τη δική σου συμμετοχή και ενοχή
ΕΛΛΗΝΑΡΑ

Η μεγάλη ύφεση είναι στην ζωή σου.

Η μεγάλη ύφεση είναι στην ζωή σου.

Γράφει ο Χειρούργος

Καμπάνια φόβου. Παρατηρείτε ότι η αστυνομία έχει διαλυθεί. Η τηλεόραση προβάλει αναπόφευκτα τις όλο και αυξανόμενες ληστείες φόνους κλπ, όταν παλιότερα, ενώ και τότε γίνονταν εγκλήματα, οι τηλεοράσεις δεν άναβαν κόκκινο. Τι έχει αλλάξει; Έχει αλλάξει η επιθυμία του «Αφεντικού» σου. Ο φόβος που σου φυτέψανε σε νικάει, και μες τον πανικό σου, θα δώσεις την σιωπηλή σου συγκατάθεση και την υπακοή. Σε λίγο θα παραχωρήσεις μόνος σου πολλά από τα δικαιώματα σου. Θα ζητήσεις κάμερες παντού, μπας και σου φέρουν ασφάλεια. Μα ασφάλεια δεν θα δεις, αυτό να το θυμάσαι. Το Λονδίνο, μια από τις πιο ανασφαλείς πόλεις της δύσης, είναι γεμάτη από αυτές. Άλλος είναι ο λόγος για τις κάμερες.

Και σε ρωτάω ρε κακομοίρη, πότε παθιάστηκες για κάτι που πραγματικά αξίζει; Όχι κακομοίρη, σε αυτά που πραγματικά αξίζουν δεν συμπεριλαμβάνεται ούτε το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ούτε η τσόντα της Τζούλιας. Μιλάω για πράγματα που θα σε κάνουν ζωντανό, για πράγματα αληθινά. Πες μου κακομοίρη, πόσο καιρό έχεις να κάνεις κάτι δημιουργικό; Όχι ρε κακομοίρη, δημιουργικό δεν είναι ούτε η ανακάλυψη ενός νέου προσώπου ή συμβάντος για κουτσομπολιό, ούτε ο ........
νέος τρόπος για να τα κονομήσεις ακόμα περισσότερο. Σε καλώ να φύγεις από αυτόν τον καναπέ , πριν γίνει προέκταση του σώματος σου, πριν σε βρουν μια μέρα πεθαμένο. Επειδή δεν κουνιέσαι, δε συζητάς όταν αφήνεις την ζωή σου να περνά μπροστά από την τηλεόραση, σκέψου μονάχα τούτο: Αν πεθάνεις μπροστά από την τηλεόραση στον βολικό σου καναπέ, το πιθανότερο είναι οι δικοί σου να σε πάρουν χαμπάρι όταν αρχίσεις και μυρίζεις. Φαντάζομαι έχουν συνηθίσει να σε βλέπουν χωρίς ζωή μπροστά στην τηλεόραση.

Σε βλέπω. Έχεις χεστεί απάνω σου από την κρίση. Η ύφεση έχει γίνει ο νέος σου εφιάλτης. Κι όμως κακομοίρη, η μεγάλη ύφεση είναι στην ζωή σου…

Με τιμή,
Ο Χειρουργός σας

Τη Ρωμιοσύνη να την κλαις...‏

. ΓΙΑ ΝΑ παραφράσουμε (ανερυθρίαστα)
τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου. Τη Ρωμιοσύνη να την κλαις. Να την κλαις με μαύρο δάκρυ. Εγραφα, την περασμένη εβδομάδα, για τους 300 της Βουλής και τα χάλια τους. Μήπως ήρθε η ώρα να ρίξουμε ένα βλέφαρο και στα δικά μας τα χάλια; Μήπως η βάρκα κινδυνεύει να μπατάρει προς έναν λαϊκισμό που όλους μας εφησυχάζει και κανέναν δεν ταρακουνάει;

Και στην τελική, αυτούς τους 300 εμείς δεν τους εκλέξαμε; Οι βουλευτές δεν είδαν φως και μπήκαν. Δεν ήταν περαστικοί και σταματήσανε να φουλάρουν με αμόλυβδη. Κάποιος τους έβαλε εκεί μέσα. Κάποιος τους έδωσε αυτό το έδρανο. Κάποιος τους μπαστάκωσε στη ζωή μας. Κι αυτός ο κάποιος είμαι εγώ. Είσαι εσύ. Είμαστε εμείς. Ολοι εμείς που σφυράμε κλέφτικα ότι και καλά δεν έχουμε καμιά ευθύνη ποτέ και για τίποτα!

ΚΑΠΟΤΕ ΗΜΑΣΤΑΝ ωραίος λαός... Κιμπάρης... Με μια ιστορία βαρβάτη από πίσω μας. Από τους «αρχαίους ημών» στο Βυζάντιο... Από τους Βαλκανικούς Πολέμους στους Ιταλούς. Από το «ΑΕΡΑ» στο «ΟΧΙ» κατά των Γερμανών (κι ας πιστεύουν μερικοί ότι το είπε ο κοντόχοντρος δικτάτορας με τη ρομπ ντε σαμπρ). Από τον εμφύλιο σπαραγμό στη χούντα και στο Πολυτεχνείο... Κάποτε ήμασταν ωραίος λαός...Κιμπάρης... Και τα χρόνια πέρασαν...

Φταίμε ΚΑΙ εμείς. Φταίμε γιατί βολευτήκαμε. Φταίμε γιατί αντικαταστήσαμε τα ιδεώδη με τα τζιπ 4Χ4. Φταίμε γιατί δεν χάνουμε τη βολή μας, δεν βγαίνουμε απ΄ τον δρόμο μας, δεν απλώνουμε το χέρι, δεν στηρίζουμε τον φίλο, δεν βοηθάμε τον διπλανό. (Και μετά απορούμε γιατί ο διπλανός δεν βοηθάει εμάς.)

Φταίμε ΚΑΙ εμείς. Εμείς που μάθαμε- και μας μάθανε- στο ρουσφέτι. Διόρισέ με να σε ψηφίσω. Δώσε μου να σου δώσω. Χέρι με χέρι. Γιατί τι άλλο να κάνω; Πώς αλλιώς να αμυνθώ; Οταν το παιδί του διπλανού μου τρύπωσε στο Δημόσιο από την πίσω πόρτα, εγώ ώς πότε θα χτυπάω σαν μαλάκας το κουδούνι της εισόδου; Κι έτσι δεν ψηφίζω αυτό που πρέπει. Ψηφίζω αυτόν που με συμφέρει. Συναλλαγή. Συνδιαλλαγή. Και μετά αναρωτιέμαι γιατί πάω κατά διαόλου...

Και την Εφορία γιατί να την πληρώσεις, όταν μπορείς κάλλιστα να την κλέψεις; Μαύρα λεφτά, ψεύτικα τιμολόγια, πλασματικές αγοραπωλησίες, μίζες και λαδώματα. Γιατί να πληρώσεις όταν τα λεφτά σου θα καταλήξουν σε ξένη τσέπη; Αντί να σε κλέψει ο άλλος, κλέβεις εσύ. Απλά πραγματάκια. Στοιχειώδη. Της (παλιάς) Α΄ Δημοτικού: Λόλα, να ένα μήλο. Ελλη, να ένα άλλο! Πάρε το μήλο και δώσε μου το «ανταποδοτικό τέλος». Συναλλαγή... Συνδιαλλαγή... Φταίμε ΚΑΙ εμείς... Το ξέρω πως δεν μας αρέσει να το ακούμε.

Ομως ο καθρέφτης είναι μπροστά μας. Κι ήρθε η ώρα να βγάλουμε τα μαύρα γυαλιά και να τον κοιτάξουμε κατάματα.

ΕΝΑΣ ΒΟΛΕΜΕΝΟΣ λαός είναι ένας ηττημένος λαός... Αυτό μας μάθανε και οι γενιές που πολέμησαν και οι γενιές που βολεύτηκαν. Και οι γενιές που έχτισαν και οι γενιές που γκρέμισαν. Γιατί και το βόλεμα και το γκρέμισμα, μαθήματα ιστορίας είναι. Φτάνει να βγάλουμε τα μαύρα γυαλιά. Βράδιασε και δεν βλέπουμε ούτε τη μύτη μας... Νύχτωσε και δεν βλέπουμε ούτε την κληρονομιά μας...

Και μόνο τότε θα μπορέσουμε να τραγουδήσουμε ξανά... Για μια Ρωμιοσύνη που αντρειεύει και θεριεύει...

Δείτε πώς θα είσαστε σε 20 ή 30 χρόνια ...‏

http://www.in20years.com/

Αναρωτιέμαι αν εκτός από το χώμα έχουν πουλήσει για σκλάβους κι έναν έναν από εμάς...

ΘΑ ΤΑ ΛΕΜΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΑΣ ΦΙΜΩΣΕΤΕ... ΓΙΑΤΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑΡΘΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΜΩΜΑ, ΘΑ ΕΡΘΕΙ..

Η κυρία Ε έκανε κακή διαχείριση των οικονομικών.
Για να αντεπεξέλθει πήρε δάνειο από τη Τράπεζα.
Επειδή όμως οι κακοί υπολογισμοί συνεχίστηκαν δεν μπορούσε να πληρώσει
Τις δόσεις του δανείου.

Τότε πήρε μια κάρτα πιστωτική για να πληρώνει τις καθυστερημένες δόσεις.

Μετά από λίγο καιρό όμως επειδή τα οικονομικά στο σπίτι δεν είχαν αλλάξει, αντίθετα είχαν χειροτερέψει, ο άντρας της απολύθηκε, η ζωή ακρίβυνε, το παιδί μεγάλωσε και ήθελε περισσότερα έξοδα,
Βρέθηκε στο σημείο να μην μπορεί να πληρώσει ούτε το δάνειο, ούτε τη πιστωτική και αναγκάστηκε και πήρε άλλο δάνειο για να ξεχρεώσει το προηγούμενο και τη πιστωτική.

Όμως οι ανάγκες που είχαν δημιουργηθεί ήταν τέτοιες που έφαγε τα λεφτά του δανείου χωρίς να αποπληρώσει τα προηγούμενα και τότε βρέθηκε να χρωστάει 2 δάνεια και 1 πιστωτική με μείωση των εσόδων της και αυξημένες ανάγκες...

Μετά από τρία χρόνια που είχε μπλέξει άσχημα βρέθηκε να έχει στη κατοχή της 3 δάνεια και 5 πιστωτικές....Ποιος της δάνειζε επί τέλους? Μα οι τράπεζες. Η εν λόγω κυρία είχε ένα σπίτι. Οπότε της έδιναν χρήμα γιατί έτσι κι αλλιώς υπήρχε το σπίτι. Αν δεν είχε τελικά να πληρώσει θα της έπαιρναν το σπίτι.

Πράγματι μόλις έφτασε στο όριο να μη μπορεί να πληρώνει τίποτα (γιατί εν τω μεταξύ τα έξοδα είχαν γίνει τριπλάσια στο σπίτι λόγω νέων υποχρεώσεων και μεγάλη αύξηση του κόστους ζωής ενώ τα έσοδα είχαν μειωθεί αντί να αυξάνονται) οι κάρτες και τα δάνεια έκλεισαν. Τέλος.

Δεν θα μπορούσε να ξεφορτώσει καμιά κάρτα ούτε τα δάνεια.Οι εντολές από τις τράπεζες ήρθαν άμεσα. Η πληρώνεις όλο το ποσό ή χάνεις το σπίτι.
Άλλος δανεισμός? Αστεία λέτε? Ήδη ήταν μέσα στο κόκκινο πίνακα του Τειρεσία το οποίο σήμαινε πως μέχρι να ξοφλήσει ούτε αποχυμωτή με δόση δεν θα έπερνε ξανά σ΄αυτη τη ζωή.

Τα τηλέφωνα οργίασαν. Τρελαμένοι υπάλληλοι ιδιωτικών εταιρειών που τους είχε αναθέσει τους φακέλους της η Τράπεζα που έπαιρναν κάθε μέρα, Σάββατα, Κυριακές, αργίες και εκβίαζαν. Την εκβίαζαν για το σπίτι, της έλεγαν πως ακόμα και τα κουταλάκια που έχει στο σπίτι δικά τους ήταν.
Μιλάγανε όπως τους γούσταρε, την εξευτέλιζαν, την ονόμαζαν λαμόγιο, κλέφτρα, ασυναίσθητη, πολίτης τελευταίας κατηγορίας κι ακόμα πιο κάτω.

Το σπίτι θα έβγαινε στο σφυρί.

Και τότε η μόνη λύση ήταν ένας τοκογλύφος που της σύστησαν. Αισχρός τόκος, μεγάλος ο εκβιασμός σε περίπτωση που δεν θα είχε να του τα δώσει αλλά κέρδιζε χρόνο για το σπίτι. Να μη ξεσπιτωθεί.

Μήπως και γίνει κάτι. Τι να γίνει όμως? Πως θα την έβγαζε καθαρή με τους τοκογλύφους αφού όπως και με τα δάνεια πριν έτσι και τώρα φράγκο δεν είχε.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα....
Η εν λόγω κυρία έκανε λάθος επιλογές, έφαγε λεφτά που δεν έπρεπε να φάει, λειτούργησε άμυαλα και ανώριμα. Κι έβγαλε το σπίτι στο σφυρί.

Τούτοι εδώ όμως έβγαλαν στο σφυρί τη πατρίδα.
Η εγγύηση για τα δάνεια που έπερναν και τρώγανε ήταν η Ελλάδα.

Η κυρία Ε έθαψε το μέλλον των παιδιών της.
Αυτοί έθαψαν το μέλλον των παιδιών μας.

Η κυρία Ε μπορούσε να κάνει ότι ήθελε με την οικογένειά της. Πρόβλημά της. Δικός της ο σταυρός δικός της και ο ώμος.
Αυτοί όμως έβαλαν το σταυρό στους δικούς μας ώμους.

Η Ελλάδα χρωστάει. Χρωστάει πολλά. Και οι πολίτες της θεωρούνται λαμόγια γιατί χρωστάνε. Το πρόβλημα είναι όμως πως τα λεφτά δεν τα έφαγαν όλοι οι πολίτες μαζί. Λίγοι πρόλαβαν. Κι όχι μόνο πρόλαβαν αλλά ότι πήραν, ότι έφτιαξαν, ότι τσέπωσαν φρόντισαν να είναι αλλού. Δεν μπαίνουν με το ονοματεπώνυμό τους στο παγκόσμιο Τειρεσία. Την πατρίδα έβαλαν. Εκείνοι θα συνεχίσουν να αγοράζουν αγαθά, να ζουν πολυτελώς, να μεγαλώνουν στα πούπουλα τα παιδιά τους, θα κάνουν μπίζνες και θα τρώνε σε ακριβά εστιατόρια, θα ζουν σε βίλες με υπηρέτες, θα πηγαίνουν διακοπές με τα σκάφη τους, θα καβαλάνε τα ιδιωτικά αεροπλάνα και θα πετάνε όπου γουστάρουν, θα μπαινοβγαίνουν στα διεθνή σαλόνια με το ονοματεπώνυμό τους που δεν είναι χρεωμένο. Έξω από εδώ είναι άλλοι. Με διασυνδέσεις, με συμφωνίες, με προσωπικές χάρες. Εδώ σε εμάς κλαίγονται.

Εμείς θα μείνουμε να αντιμετωπίσουμε τις ορδές των εκβιαστών, τοκογλύφων και κατακτητών. Σε εμάς έκλεισαν οι παροχές και τα δάνεια. Εμείς μείναμε έξω από τη μοιρασιά. Και μέσα στο Τειρεσία. Άλλοι μεταφορικά άλλοι στη κυριολεξία αλλά μέσα είμαστε όλοι.

Κι επί πλέον το σπίτι που υποθηκεύτηκε δεν είναι άλλο από την ίδια τη πατρίδα μας. Κι αν αύριο δεν θα έχουμε να πληρώσουμε κι οι τοκογλύφοι έρθουν να πάρουν τα υποθηκευμένα, αναρωτιέμαι αν εκτός από το χώμα έχουν πουλήσει για σκλάβους κι έναν έναν από εμάς... με ονοματεπώνυμο.
http://vasiliskos2.blogspot.com/2010/05/blog-post_1124.html

ΣΕ ΒΛΕΠΩ..‏

Το πρωί στο μετρό με καλώδια στ'αυτιά και αδιάφορο , το βλέμμα καρφωμένο στον απέναντι. Δεν σε βλέπει δεν τον βλέπεις.

Στη δουλειά καλωδιομένο μπροστά σε μια οθόνη με βλέμμα τυποποιημένο, ενταγμένο στη λογική της μαζικοποιημένης προσφοράς

Στο σπίτι πάλι μπροστά σε μια οποιαδήποτε οθόνη με βλέμμα υπνωτισμένο από ανούσιες και βλαβερές πολυλογίες

Στη καφετέρια παίζοντας μ'ενα κινητό αδιάφορο επίσης για τη παρέα που είναι γύρω σου

Στο μπαράκι το βράδυ πάλι με ένα κινητό μπροστά να χαζεύεις εικόνες και βιντεάκια συνεχίζεις να είσαι αδιάφορος στη παρέα που φλυαρεί δίπλα σου

Τη Κυριακή μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας να τρως και να κοιτάς πάλι αφηρημένα τη μεσημεριανή εκπομπή στη τηλεόραση αποφεύγοντας επιμελώς τα σχόλια του πατέρα σου.

Στο κρεββάτι να χαζεύεις ένα ταβάνι αδιαφορόντας ποιό όνειρο θα γεμίσει το χώρο σου.

Πρόσεξε γιατί κι αυτοί σε βλέπουν κάθε στιγμή.Τρίβουν τα χέρια τους.

Βγάζουν ακόμα πιο φοβερά μηχανηματάκια ν'ακούς τη μουσικούλα σου να μην παίρνεις χαμπάρι τους ψιθύρους γύρω σου

Στη δουλειά θα σε πείσουν ότι όσο πιο μάνατζερ γίνεις τόσο πιο ταπεινό και ανάξιο λόγου είναι να ασχολείσαι με τους εργασιακούς νόμους

Στο σπίτι θα ρίξουν κι άλλες τηλεοράσεις ανάμεσα σε σένα και τους δικούς σου σχεδόν θα πιάνουν όλους τους τοίχους για να μάθεις να αναγνωρίζεις τον ευατό σου σου μόνο μέσα από ένα παράθυρο

Στις συναναστροφές σου θα αποφασίσεις να απευθύνεσαι μόνο με sms ακόμα και σ'αυτόν που κάθεται δίπλα σου γιατί θα βαριέσαι να μιλήσεις

Τον έρωτα θα συνηθίσεις να τον βιώνεις σαν μια μηχανική συγκεκριμένη κίνηση κι όχι απαραιτήτως αναγκαία, ίσως μάλιστα κατά βάθος ανούσια

Θα σου παίρνουν την ενεργεια που δικαιούσαι και θα στην ξαναπουλάνε με τόκο

Κι αυτοί που σου φωνάζουν γι αυτούς είναι παντελώς αδιάφοροι
Τους βλέπουν και τους μετατρέπουν στα μάτια σου σε εύθυμα γραφικά στοιχεία με τάσεις σχιζοειδούς προσωπικότητας

Τι ονειρεύεσαι όταν έχεις ξεφύγει απ'όλους και φτιάχνεις το απόρθητο κάστρο που θα κρυβεσαι για τα επόμενα χρόνια που σου απομένουν?

Δεν είναι μάτριξ όλα αυτά δεν είναι δρακονιανοί που έχουν μυστικά κατακτήσει το πλανήτη χωρίς να πάρουμε χαμπάρι
Ανθρωποι είναι κοινότυποι, κοιλιόδουλοι, ατομιστές, κλασσικοί αδιάφοροι προς τον πλησίον, άπληστοι, αχόρταγοι που ζουν και υπάρχουν και μεγαλώνουν μέσα από τη δική σου μιζέρια

Δεν είναι νέα σενάρια συνομοσιολογικού τύπου όπου θα είμαστε οι γοητευτικά ονειροπαρμένοι πράκτορες που θα τα νικάμε όλα παίρνοντας ένα χάπι και μ'ενα σουπερ διαστημόπλοιο θα νικήσουμε τα άλιεν και θα σηκώσουμε ψηλά τα αυτοσχέδια όπλα μας ντυμένοι με στολές mad max δίπλα στις απίστευτες μηχανές μας ακούγοντας μεταλάδικα που μας ανάβουν τα αίματα.

Δεν είσαι ήρωας του γουορκραφτ που θα κερδίσεις τη ζωή πολεμόντας δαίμονες σ'ενα κουτί εικονικής πραγματικότητας που μπαίνει στο πετσί σου ρυτιδιάζοντάς το

Δεν είσαι ο χακεράς που θα σπάσει το σύστημα υπολογιστών «μέδουσα» στο sword fish με το τραβόλτα να σου προσφέρει εκατομμύρια για ανταλλαγμα μια φεράρι και 25 γλάστρες να σου χαιδεύουν τα.... αυτιά

Δεν είσαι το κοράκι που θα βγει από το τάφο και με ένα γαμάτο ντύσιμο θα δέχεσαι τις σφαίρες στο θεικό κορμί σου και θα γελάς σαρδόνια

Δεν είσαι ο άρχοντας των δαχτυλιδιών που θα σε πάρουν οι αετοί του γκάνταλφ στην αγκαλιά τους μόλις θα έχεις σώσει το πλανήτη πετώντας το δαχτυλίδι στο βουνό του χαμού

Δεν είσαι ο μπλειντ ακόμα κι αν γεμίσεις το σώμα σου τατουάζ πανομοιότυπα δεν είσαι ο μπλειντ ούτε ο μεταλαγμένος xman που θα νικήσεις τους magnito που μπαίνουν στο δρόμο σου.

Αυτά είναι το χόλυγουντ

Είσαι ο X εκ του "χαμένος", φοβισμένος, βυθισμένος στην μιζέρια που σου ετοίμασαν επιμελώς οι γαμπροί της δυστυχίας σου. Κάποια στιγμή θα ξυπνήσεις όχι στον Αρη αλλά στον ίδιο δρομάκο που ζεις τα τελευταία 20 χρόνια και ο αγωγός από τα βρωμόνερα ακόμα δεν θα έχει κλείσει και θα πλημυρίζει ακόμα το υπόγειο σου με τη πρώτη βροχούλα...

Εδώ είναι Ελλάδα.....

Το θυμάσαι καθόλου αυτό? Θυμάσαι από τι έχουμε κατορθώσει να επιβιώσουμε μέσα στους αιώνες? Θυμάσαι πόσες φορές στοιχημάτισαν ότι θα μας εξαφανίσουν από το χάρτη κι είμαστε ακόμα εδώ?

Θυμάσαι πόσοι σπάσαν τη μούρη τους επάνω μας? Θυμάσαι ότι όσες φορές τη σπάσαμε τη μουρη εμείς ήταν μεταξύ μας?

Αν τίποτα άλλο δεν νοιώθεις ικανός να κάνεις και χάνεσαι
Κράτα μια μνήμη ελάχιστη του τι θα μπορούσες να γίνεις
Κράτα την γιατί θα χρειαστεί σύντομα.

Τα γυαλιά

Ο Κωστίκας ήθελε να αγοράσει γυαλιά ηλίου και πήγε στο μεγαλύτερο κατάστημα της Θεσσαλονίκης.
Δοκίμασε όλα τα σχέδια που είχε το μαγαζί αλλά κανένα δεν του ταίριαζε.

Λίγο πριν φύγει απογοητευμένος λέει στη πωλήτρια να του κατεβάσει κι ένα τελευταίο ζευγάρι που ήταν στην άκρη της βιτρίνας.

- Αυτό, λέει η πωλήτρια είναι ειδικό μοντέλο και είναι πανάκριβο.

- Δε πειράζει, λέει ο Κωστίκας, φέρτο να το δοκιμάσω.

Πράγματι το φοράει ο Κωστίκας και ... "τρελαίνεται", βλέπει απέναντί του τη πωλήτρια..γυμνή! Βγάζει τα γυαλιά βλέπει με ρούχα τη
πωλήτρια, τα ξαναφοράει πάλι γυμνή!

- Αυτά θα πάρω λέει, όσο κι αν πληρώσω.

- Αυτά, κύριε, κάνουν 500.000 λέει η πωλήτρια.

- Δε πειράζει κοπέλα μου, λέει ο Κωστίκας, δώστα γρήγορα, γιατί βιάζομαι να πιω ένα καφέ στην Αριστοτέλους!!

Παίρνει τα γυαλιά, τα φοράει και ξεκινάει για βόλτα, μια φορώντας μια βγάζοντας κι απολαμβάνει το...θέαμα.

Κάθεται για καφέ σε καφετέρια με πολύ "περατζάδα" και την.. "έχει βρει".

Τηλεφωνεί στη Σουμέλα για να της πει ότι κάτι του ... έτυχε και δε θα πάει το μεσημέρι στο σπίτι.

Πέρασαν αρκετές ώρες κι ο Κωστίκας άρχισε να βαριέται.
Αποφάσισε τελικά να πάει σπίτι να κάνει και έκπληξη στη Σουμέλα.

Μπαίνοντας στο σπίτι, φοράει τα γυαλιά αλλά...σοκάρεται με αυτό που βλέπει!

Βλέπει στον καναπέ τη Σουμέλα και τον κουμπάρο γυμνούς και αγκαλιά!!!

Βγάζει τα γυαλιά... πάλι γυμνοί.
Tα ξαναφοράει, πάλι γυμνοί...

Βγαίνει έξω από το σπίτι και γεμάτος απογοήτευση λέει:

- Και το σκέφτηκα, ρε γαμώτο, βάλε-βγάλε τόσες ώρες, θα τα χαλάσω, ο μαλάκας!!!

Πάγκαλος: "Τρίτοι θα λύσουν τις εδαφικές διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο"

Εκεί που λέγαμε ότι η μόνη διαφορά που αναγνωρίζουμε με την Τουρκία ήταν η Υφαλοκρηπίδα και για αυτήν μόνο δεχόμαστε τη διαιτησία της Χάγης έρχεται ο πολυπρά
γμων Αντιπρόεδρος Πάγκαλος και μας έρριξε σήμερα την βόμβα...


Η φράση του"όπου υπάρχει διαφωνία για τον καθορισμό εδαφικών λεπτομερειών ή γεωγραφικών ιδιομορφιών, η λύση πρέπει να δίνεται από τρίτους..." ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου.

Το θέμα είναι πολύ σοβαρό επειδή σε μία διαιτησία ποτέ δεν ξέρεις το αποτέλεσμα, πρακτικά δέχεται ακόμα και την παραχώρηση ελληνικών εδαφών ως αποτέλεσμα αυτής της διαιτησίας.

Το θέμα είναι τεράστιο και δείχνει τις διαθέσεις της κυβέρνησης ως προς το που προτίθεται να οδηγήσεις τις σχέσεις με την Τουρκία.

Οπως καταλαβαίνετε πάμε στη διατησία της Χάγης για όλα τα θέματα που έχουμε ανοιχτά με τους Τούρκους: Εδαφικό, υφαλοκρηπίδα, "γκρίζες" ζώνες... Η Συνομοσπονδία Ελλάδας Τουρκίας ξεκίνησε. Άμοιρο Ελλαδιστάν.