Τι παίρνουν οι συνταξιούχοι δικαστικοί

Τι παίρνουν οι συνταξιούχοι δικαστικοί

Τα 162 εκατ. ευρώ φθάνουν τα πρόσθετα ποσά που θα έχουν εισπράξει οι Έλληνες συνταξιούχοι δικαστικοί ή οι κληρονόμοι τους από το 2000 και μετά, στη βάση δικαστικών αποφάσεων.

Έγγραφο του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών Χρήστου Σταϊκούρα που διαβιβάστηκε στη βουλή αναφέρει αναλυτικά τα ποσά που έχουν καταβληθεί από το 2000 μέχρι σήμερα και που πρόκειται να καταβληθούν έως και το Νοέμβριο του 2014.

Στοιχεία για τα δικαστικώς επιδικασθέντα - καταβληθέντα οφειλόμενα ποσά προς τους δικαστικούς λειτουργούς της χώρας είχε ζητήσει από τους υπουργούς Οικονομικών και Δικαιοσύνης ο βουλευτής της ΝΔ Κωνσταντίνος Κουτσογιαννακόπουλος.
Στην ερώτησή του, ο βουλευτής είχε επισημάνει ότι οι Έλληνες δικαστικοί κατά τα έτη 2000 έως και 2012 επεδίωξαν δικαστικώς την ικανοποίηση διαφόρων οικονομικών αξιώσεων τους έναντι του Ελληνικού Δημοσίου, και αναλόγως τους επιδικάσθηκαν οι αξιώσεις τους αυτές, καταβλητέες από το Ελληνικό Δημόσιο. Ο βουλευτής ζητούσε να ενημερωθεί ποια ποσά επιδικάσθηκαν και πότε, πόσα από αυτά έχουν εξοφληθεί, πόσα υπολείπονται και πόσα έχουν εξοφληθεί δια μετρητών και δια ομολόγων.

Διαφορά σύνταξης της περιόδου 1991 έως και 1995
Στην απάντησή του ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας αναφέρει ότι με αφορμή σειρά δικαστικών αποφάσεων εκδόθηκε το 2000 υπουργική απόφαση του υπουργού Οικονομικών με την οποία κατεβλήθησαν στους συνταξιούχους Δικαστικούς και Μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους (εξ ιδίου δικαιώματος και εκ μεταβιβάσεως) ποσά διαφοράς σύνταξης, για το χρονικό διάστημα από 1.1.1991 έως 31.12.1995, συνολικά 24.709.480,35 ευρώ. Το ποσό αυτό εξοφλήθηκε σε επτά ισόποσες δόσεις με ομόλογα λήξεως το 2001, το 2002 και το 2004 που εκδόθηκαν από τη Διεύθυνση Δημοσίου Χρέους Δ23 του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους σε άϋλη μορφή και διατέθηκαν από την ΤτΕ στους δικαιούχους μέσω του Τραπεζικού Συστήματος. Με τον ίδιο τρόπο εξοφλήθηκαν και τα ποσά διαφοράς σύνταξης από 1.1.1991 έως 31.12.1995 που δικαιώθηκαν οι κληρονόμοι των συνταξιούχων δικαστικών, συνολικού ύψους 2.981.890,83 ευρώ.
Διαφορά σύνταξης του 1996
Με άλλη απόφαση του υπουργού Οικονομικών το 2001, καταβλήθηκαν στους εν λόγω συνταξιούχους σε δύο ισόποσες δόσεις (η 1η δόση με τη σύνταξη Ιανουαρίου 2005 και η 2η δόση με τη σύνταξη Ιανουαρίου 2006), ποσά διαφοράς σύνταξης για το χρονικό διάστημα από 1.1.1996 έως 31.12.1996 ύψους 6.326.895,27 ευρώ. Ποσό διαφοράς σύνταξης, για το ίδιο χρονικό διάστημα, ύψους 635.477,03 ευρώ καταβλήθηκε και στους κληρονόμους τους, με την έκδοση σχετικών ενταλμάτων πληρωμής από το υπουργείο Οικονομικών και την εξόφλησή τους από τις αρμόδιες Δ.Ο.Υ.
Η έκτακτη παροχή
Όπως εξάλλου ενημερώνει ο κ. Σταϊκούρας , το 2008 με κοινές αποφάσεις των υπουργών Οικονομικών και Δικαιοσύνης που εκδόθηκαν σε εφαρμογή του Ν. 3620/07 και του Ν. 3867/2010, καταβλήθηκε:
1. στους συνταξιούχους Δικαστικούς και Μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, με τη σύνταξη μηνός Μαρτίου 2008, Μαϊου 2008, Ιουλίου 2009 και Νοεμβρίου 2012 η πρώτη, δεύτερη, Τρίτη και τέταρτη δόση έκτακτης παροχής (από συνολικά πέντε δικαιούμενες δόσεις) αντίστοιχα συνολικού ποσού 8.733.667 ευρώ, 36.598.531 ευρώ, 16.622.899 ευρώ και 17. 673.191 ευρώ αντίστοιχα.
2. στους κληρονόμους τους, με την έκδοση σχετικών ενταλμάτων πληρωμής του υπουργείου Οικονομικών και την εξόφλησή τους από τις αρμόδιες Δ.Ο.Υ. , η πρώτη, δεύτερη, τρίτη και τέταρτη δόση της έκτακτης παροχής συνολικού ποσού 492.080 ευρώ, 753.833 ευρώ, 4.002.963 ευρώ και 3.285.289 ευρώ αντίστοιχα. Όπως διευκρινίζεται στο έγγραφο, ορισμένοι συνταξιούχοι προεξόφλησαν στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο την 3η, την 4η και την 5η δόση την εν λόγω παροχής και η καταβολή τους γίνεται με την έκδοση σχετικών ενταλμάτων πληρωμής σε καθορισμένες ημερομηνίες με βάση τις σχετικές Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις. Το ύψος της 3ης δόσης ανέρχονταν σε 15.117.436 ευρώ και της 4ης δόσης ανέρχεται σε 13.904.134 ευρώ.
Με τη σύνταξη του Νοεμβρίου του 2014 πρόκειται να καταβληθεί στους συγκεκριμένους συνταξιούχους η 5η δόση της έκτακτης παροχής συνολικού ποσού 17.673.191 ευρώ (ακαθάριστο) περίπου, στους κληρονόμους τους, με χρηματικά εντάλματα το συνολικό ποσό των 3.285.289 ευρώ ως η 5η δόση της εν λόγω παροχής και το συνολικό ποσό των 13.904.134 ευρώ όσων εξ΄ αυτών προεξόφλησαν τη δόση αυτή στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο.
Τέλος, σε εκτέλεση σειράς αποφάσεων του ΙΙ Τμήματος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, με τις οποίες επιδικάστηκαν στους εν λόγω συνταξιούχους και τους κληρονόμους τους, ως αποζημίωση, ποσά για διαφορές σύνταξης και μάλιστα νομιμοτόκως, από τα διαθέσιμα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, καταβλήθηκε το 2010 το ποσό των 4.472.311 ευρώ, το 2011 το ποσό των 2.854.787 ευρώ και το 2012 το ποσό των 509.598,65 ευρώ.

Όναρ ημερόφαντον

Του Υποστρατήγου ε.α. Κωνσταντίνου Αργυροπούλου

Σας διαβεβαιώ, ότι δεν είμαι Έλληνας του καναπέ. Υπάρχει ένας καναπές στο σπίτι μου, αλλά αποφεύγω να καθίσω εκεί για να μη φθείρεται. Τον διατηρώ σε ανεκτή κατάσταση, με την προοπτική να αντέξει στα όσα υπόλοιπα χρόνια μου απομένουν, για υποδοχή επισκεπτών, ώστε να είμαι εν τάξει σε όσες κοινωνικές επιταγές έχουν απομείνει σύννομες. Τώρα πια δεν υπολογίζω σε δαπάνες συντη­ρήσεως του χώρου μου, για τους γνωστούς επιβληθέντες λόγους λιτότητας.

Προχθές ωστόσο τόλμησα και έγειρα αναπαυτικά για λίγο στον καναπέ. Έπλεξα τα χέρια μου πίσω από τον αυχένα μου και έκλεισα προς στιγμή τα βλέφαρά μου. Σε λίγο ένιωσα, ότι πετούσα. Εξέτεινα τα χέρια μου και τα αισθάνθηκα σαν φτερά. Τα κίνησα πάνω κάτω και βρέθηκα ψηλά στον ουρανό. Κάτω είδα τη γη σαν έργο τέχνης με ανάσα. Λιβάδια καταπράσινα. Θάλασσα καταγάλανη. Νησιά μικρά, πολλά, μαγευτικά. Με ανεμόμυλους. Με μικρά σπιτάκια. Κατάλευκα. Σκαλοπάτια στενά. Ασβεστωμένα. Με φυτά. Βουκαμβίλιες, γιασεμιά. Το άρωμά τους έφτανε μέχρις εμένα, εκεί ψηλά. Αίσθηση ωραία. Ονειρική.

Μακριά στον ορίζοντα πρόσεξα, ότι κάτι σύννεφα με διάφανη λευκότητα μετασχηματίζονταν αργά και έλαβαν μορφή ανθρώπινη. Ήταν η μορφή στρατιώτης; Ήταν πολιτικός; Έστρεψα το βλέμμα μου και γύρω μου είδα και άλλους ομοίους ιπταμένους ανθρώπους. Ρώτησα τον διπλανό μου για το φαινόμενο του ορίζοντα. Εκείνος μου αποκρίθηκε με προθυμία. Ήταν διαβασμένος. Καταλάβαινε. Ήξερε.

Μου είπε, ότι το φαινόμενο αυτό είναι ένας πραγματικός ηγέτης. Ένας ηγέτης εθνικός. Ένας ηγέτης με αυτοπεποίθηση. Αυτός που ξέρει να οδηγεί. Που ξέρει να προβλέπει, να αξιολογεί, να αποφασίζει. Να επιβλέπει στην εκτέλεση των αποφασι­σθέν­των. Να είναι ενάρετος και άξιος σεβασμού.

Υποκλίθηκα από σεβασμό προς τη μεγάλη αυτή μορφή. Υποκλίθηκαν και οι υπόλοιποι.  Κάποιος ανάμεσά μας μίλησε. Αυτή η μορφή που βλέπετε, με τη δύναμη ενός ολοκληρωμένου..

πνεύματος, τις παράλληλες δυνάμεις της εθνικής οικονο­μίας, των ενόπλων δυνάμεων και τις λοιπές συνιστώσες, που απαρτίζουν την εθνική ισχύ, κατόρθωσε να σταματήσει τις ύαινες, που τριγύριζαν κοντά για να καταβροχθίσουν την πατρίδα. Αυτές οι ύαινες νόμισαν, ότι είχαν μπροστά τους ένα ψοφίμι ανάξιο της ιστορίας του. 

Αυτός που βλέπετε, μετασχημάτισε την πατρίδα με ένα είδος ειρηνικής και πνευματικής επαναστάσεως, η οποία οφείλεται στην εθνική συνείδηση του ίδιου του ηγέτου. Οφείλεται στην διαφωτιστική του ικανότητα υπέρ οιουδήποτε στοιχείου θεωρείται εθνικό. Είναι μία προσωπικότητα ακτινοβολούσα. Ωστόσο, η πολιτική του σκέψη είναι πραγματιστική, διότι διατηρεί μία αδιαμφισβήτητη συνοχή και συνάφεια με την πορεία των πολιτικών γεγονότων και των λοιπών τεκταινομένων στην διεθνή κοινότητα. Είναι ο ηγέτης, ο οποίος έχει βαθμομετρήσει με ακρίβεια τις κατά του έθνους απειλές και έχει οργανώσει όχι μόνον την άμυνα της πατρίδας αλλά και την δυνατότητα να αποκτήσει η πατρίδα την επιβαλλόμενη στρατιωτική ισχύ. Ισχύς, η οποία από την φύση της αποκτά διεκδικητικό και διαπραγματευτικό πλεονέκτημα για την επιβολή της δικής μας βουλήσεως έναντι εκείνων, που ασεβούν λόγω και έργω εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων.

Αυτός ο ηγέτης γνωρίζει τι συμβαίνει γύρω και εκτιμά το πώς πρέπει να είναι. Έχει επανιδρύσει το κράτος ουσιαστικά και όχι με φραστικά συνθήματα του πεζοδρομίου. Έδωσε στην δημοκρατία τέτοια υπόσταση, με σκοπό να καταστούμε πολίτες κατάλληλοι και συντελεστές εθνικής ανελίξεως και όχι αποχαυνωμένοι ψηφοφόροι. Το έχει επιτύχει με την εκπαίδευσή μας. Μας δίδαξε, ότι ο λόγος του λαού πρέπει να έχει ηθικό περιεχόμενο. Να είναι δηλαδή μία συνειδητή σύνθεση από εθνικά στοιχεία. Και εκείνος αξιοποιεί τον λόγο σαν δίδαγμα, το οποίο διαχρονικά αποδεικνύεται, ότι λειτουργεί σαν δίκαιο κοινωνικό συμβόλαιο.

Είναι αυτός που μας διδάσκει την ορθολογική ουσία του σύγχρονου πολιτι­σμού, που αποτελεί και την συνέχεια του αρχαίου μας πολιτισμού, αυτού, που έχει καταξιωθεί σαν παγκόσμιος οδηγός της διανόησης.

Είναι αυτός, που οραματίσθηκε μία κοινωνία, στην οποία η ύπαρξη των διαχρονικών αρετών της φυλής μας πρέπει να υπολογίζεται σαν η εθελούσια πίστη ενός εκάστου εξ ημών. Μας δίδαξε τι θα πει εθνική αφοσίωση και πως πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να υπερπηδούμε όλοι μαζί το όποιο εμπόδιο βρεθεί στον δρόμο του γένους μας. Όλοι μαζί. Και πιο πολύ να βοηθήσουν αυτοί που έχουν την δύναμη. Την πνευματική. Την οικονομική.

Στιβαρό έθνος κατ’ αυτόν σημαίνει στήριξη σε κοινές αρχές, κοινή πολιτεία, κοινή γλώσσα, αμόλυντη εθνική επικράτεια, κοινή καταγωγή, κοινή ιστορία, κοινή ηθική. Προσοχή όμως. Έννοιες, όπως αυτή της πολυπολιτισμικότητας, εμείς οι κατάλληλοι πολίτες, τις εννοούμε σαν ιοβόλες ενέσεις που καταστρέφουν το ανοσοποιητικό σύστημα του εθνικού μας σώματος και οδηγούν στον βέβαιο εθνικό μας θάνατο.

Αυτός ο ηγέτης πιστεύει, ότι για το έθνος, η ζωή είναι ένας αγώνας, όπως και στα άτομα. Όσοι λυγίζουν πρέπει να ψέξουν τον εαυτό τους και μόνον. Αυτό το έθνος, αδήριτος μας λέει, είναι η ανάγκη να στέκεται με γερές τις βάσεις του σε ένα περιβάλλον διεθνές με όλα τα στοιχεία , να συνηγορούν στο να τύχει θαυμασμού και σεβασμού.

Ένα σύννεφο κατάμαυρο μπήκε στο οπτικό μου πεδίο. Τί; Πώς;

Ξαφνικά ξύπνησα.

Έβαλα τα κλάματα.  

ΓΡΑΠΤΟ 7270 ετών‏

Ο  ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΟΣ  ΟΙΚΙΣΜΟΣ  ΤΟΥ  ΔΙΣΠΗΛΙΟΥ  ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

 

Ο Λιμναίος οικισμός του Δισπηλιού ανακαλύφθηκε τυχαία το 1932 από τον καθηγητή Πανεπιστημίου κ. Α.Κεραμόπουλο. Οι ανασκαφές στο χώρο άρχισαν το 1992 από την ομάδα του καθηγητή προϊστορικής αρχαιολογίας του Α.Π.Θ. κ. Γ. Χ. Χουρμουζιάδη. Τα ευρήματα των ανασκαφικών ερευνών μας παρέχουν σημαντικές πληροφορίες για τη ζωή των κατοίκων της περιοχής πριν από περίπου 7.000 χρόνια. Διαπιστώνει λοιπόν κανείς την αξιοθαύμαστη τεχνογνωσία του ανθρώπου της εποχής εκείνης στο ψάρεμα, στο κυνήγι, στην καλλιέργεια της γης με εξελιγμένα για την εποχή εργαλεία και στην κατασκευή ξύλινων κατοικιών (καλύβες) στις όχθες τη ς λίμνης. Στο χώρο των ανασκαφών με βάση τα αρχαιολογικά ευρήματα έχει διαμορφωθεί πάρκο με φυσική αναπαράσταση μέρους του προϊστορικού οικισμού.

                        

 

ΔΙΣΠHΛΙΟ  ΕΥΡΗΜΑΤΑ

ΔΙΣΠHΛΙΟ  ΕΥΡΗΜΑΤΑ

ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΥΡΗΜΑΤΩΝ ΔΙΣΠHΛΙΟ ΚΑΣΤΟΡΙΑ

Ο προϊστορικός οικισμός του Δισπηλιού βρίσκεται στη θέση Nησί, στη νότια όχθη της λίμνης της Kαστοριάς.

Eντοπίστηκε το 1932, όταν η στάθμη της  λίμνης κατέβηκε, και στο σημείο που χώριζε το Nησί από την όχθη της λίμνης φάνηκαν υπολείμματα ξύλινων πασσάλων.

Oι συστηματικές ανασκαφές (1992 και εξής) αποκαλύπτουν τα λείψανα ενός εκτεταμένου λιμναίου οικισμού της Νεότερης Νεολιθικής, από τους σημαντικότερους και παλαιότερους του είδους στην Eυρώπη.

Mοναδικές πολιτιστικές πτυχές της κοινότητας του  Δισπηλιού αποκαλύπτουν μια ξύλινη πινακίδα με εγχάρακτα γραμμικά στοιχεία, καθώς καί μία φλογέρα από οστό.

  ΤΟ  ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟ  ΜΟΥΣΙΚΟ  ΟΡΓΑΝΟ - ΜΙΑ  ΦΛΟΓΕΡΑ  ΣΚΑΛΙΣΜΕΝΗ  ΣΕ ΟΣΤΟ

 

  H πινακίδα αυτή χρονολογείται με βεβαιότητα στο 5260 π.Χ. και δεν αποκλείεται να αποτελεί μια πρώιμη μορφή γραπτού λόγου, όπως εικάζεται και για παρόμοια σύμβολα χαραγμένα σε πηλό,  που βρίσκονται σε οικισμούς της νότιας Βακανική (πολιτισμός Vinca).

 Η ΞΥΛΙΝΗ ΠΙΝΑΚΙΔΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΗ ΓΡΑΦΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΠΙΝΑΚΙΔΑΣ

 

                                                                               Η ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΔΙΣΠΗΛΙΟΥ

Στη διάρκεια των ανασκαφών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στο Δισπηλιό έχουν ανασυρθεί από τον βυθό χι-λιάδες ευρήματα,ανάμεσα στα οποία και ορισμένα μοναδικά δείγματα που φωτίζουν τις δραστηριότητες του νεολιθικού  ανθρώπου και του πολιτισμού του.

 

ΔΙΣΠHΛΙΟ ΣΥΝΕΡΓΑ ΨΑΡΙΚΗΣ

 Από τον δεύτερο κιόλας χρόνο της συστηματικής ανασκαφής, το 1993, βρέθηκε στον βυθό της λίμνης μια ξύλινη πινακίδα με σκαλισμένα επάνω της "σήματα", η οποία χρονολογήθηκε με τη μέθοδο C14 στα 5260 π.Χ.

Είναι μια πρώτη μορφή γραφής που προηγήθηκε της γραμμικής Α, η οποία επίσης ακόμη δεν έχει αποκωδικοποιηθεί;  "Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι εδώ έχουμε μια  προσπάθεια  επικοινωνίας του  νεολιθικού ανθρώπου που ελπίζουμε κάποτε να μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε"  λέει ο καθηγητής Χουρμουζιάδης,   χωρίς να κρύβει τις επιφυλάξεις του,  καθώς "για να αποκρυπτογραφήσει κανείς ένα κείμενο πρέπει δίπλα στα "σήματα" ή στα ιδεο-γράμματα να υπάρχει και κάτι το οποίο να του είναι ήδη γνωστό, όπως συνέβη με τον Σαμπολιόν και τη Ροζέτα,  όπου επάνω στην πέτρα ήταν χαραγμένα σε αντιστοιχία τρία κείμενα: το ιερογλυφικό, το ελληνιστικό και το δημοτικό.  Στην έφυδρη όμως πινακίδα του Δισπηλιού, στην πινακίδα δηλαδή που παρέμεινε στον βυθό της λίμνης 7.500 χρόνια, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα" λέει. Ανάλογα χαράγματα με αυτά της ξύλινης πινακίδας έχουν βρεθεί και σε μικρές  κεραμικές πινακίδες που  επίσης κρατούν, τουλάχιστον προς το παρόν, καλά φυλαγμένο το μυστικό τους.Από οτι φαίνεται το ξύλο τής επιγραφής αποτελούσε τμήμα ξύλινης βάρκας, καί κατά πάσα πιθανότητα η επιγραφή ήταν ένα είδος "ευχής" γιά να είναι καλοτάξιδο το σκάφος.

http://www.hellinon.net/Dispilio.htm

Γ. Κοντογιώργης: Τι σημαίνει περικύκλωση της Βουλής και τι πρέπει να αντιληφθεί η κοινωνία των πολιτών.

Επισήμανση αναγνώστη στο “κάλεσμα/μανιφέστο για μια κοινωνία των πολιτών”:

“Πιστεύω πως εκείνο που έμεινε στους περισσότερους, τουλάχιστον, από όσους άκουσαν την πρότασή σας αυτή, είναι το περικυκλώστε και όχι το ότι μέσω της περικύκλωσης σκοπούμε στη θεσμική συμμετοχή του πολίτη. Το πρόβλημα δεν έγκειται στο ότι δεν έχετε συμπληρώσει την πρότασή σας αλλά στο ότι είναι τόσο μεγάλη η δύναμη της εικόνας του περικυκλώστε ώστε μόνον αυτό απομένει.
Και ενώ εξηγείτε πως δεν μπορούμε να περιμένουμε πλέον από τις διαδηλώσεις – όπως στο παρελθόν – ταυτόχρονα καλείτε στην περικύκλωση. Από πρώτο άκουσμα – σας το επεσήμανε ήδη σε μιά εκπομπή του ο Σεραφείμ Κοτρώτσος – αυτά τα δύο είναι αντιφατικά.
Χρειάζεται, πιστεύω, και επειγόντως, μία νέα εικόνα που να προβάλει το τί ζητάμε από την περικύκλωση.
Δεν είναι κάτι εύκολο αλλά, δυστυχώς, η ζωντάνια της εικόνας περί περικύκλωσης ματαιώνει το μήνυμα του τι ζητάμε.
Πρέπει η εικόνα του στόχου να είναι δυνατότερη από την εικόνα του μέσου”.

Διευκρινίσεις στην επισήμανση από τον Γ. Κοντογιώργη.

Ευχαριστώ για την επισήμανση. Έχω πλήρη συνείδηση του προβλήματος. Είχα μάλιστα εξηγήσει στους φίλους μου, που με ενθάρρυναν να γράψω κάτι, ότι θα το έπραττα για να τους καταδείξω πως μια εναλλακτική πρόταση, η οποία θα υπερέβαινε τα εσκαμμένα, θα περνούσε απαρατήρητη. Όπως και έγινε. Νομίζω επομένως ότι η μετάθεση του επικέντρου από τον “στόχο” στο “μέσον”, οφείλει να αναζητηθεί αλλού. Θέλω να πω ότι συναρτάται με δυσκολίες μείζονος σημασίας, που αφορούν στις βεβαιότητές μας, δηλαδή στον βιολογικό μας χρόνο, στο στάδιο της ωριμότητάς μας:


Η μια, αφορά στην κατήχηση που έχει ενσταλαχτεί στις συνειδήσεις μας ότι το πολίτευμα που βιώνει ο νεότερος κόσμος είναι δημοκρατία. Άρα, μετά τη δημοκρατία τι άλλο μπορούμε να επιδιώξουμε; Τον αυταρχισμό; Πρώτη μας πράξη είναι, επομένως, η αποκάθαρση από τις ιδεολογικές αυτές ανοησίες, η επίγνωση του κόσμου που ζούμε. Αναθεωρώντας τις έννοιες, θα αντιληφθούμε ότι ζούμε σε ένα ουδέ καν αντιπροσωπευτικό σύστημα, και ότι, ως εκ τούτου, τελούμε σε καθεστώς ιδιωτείας. Με άλλα λόγια, πέραν της δυσκολίας της “γλώσσας” μου, υπάρχει μια αντικειμενική δυσκολία που συναρτάται με το ότι μας έχουν πείσει πως ζούμε σε άλλη εποχή από αυτήν που πράγματι υπάρχουμε.

Η επισήμανση αυτή δεν αποτελεί απλό σχήμα λόγου: έχουμε την βεβαιότητα ότι δημοκρατία είναι να διαδηλώνουμε για να πείσουμε τους κατόχους της πολιτείας να μας συνεκτιμήσουν στις πολιτικές τους.
Πέραν του γνωσιολογικού, λοιπόν, προβλήματος, διερωτώμαι, εν απορία, γιατί πρέπει να διαδηλώνουμε για να διεκδικήσουμε την επίλυση των προβλημάτων μας από τρίτους, και δεν διεκδικούμε το αυτονόητο: να έχουμε εμείς ή, έστω, να συμμετέχουμε και εμείς στην αρμοδιότητα αυτή.
Εάν επομένως, γνωρίζαμε ότι το πολιτικό σύστημα δεν είναι ούτε δημοκρατικό, αλλά και ούτε αντιπροσωπευτικό, θα θέταμε, είμαι βέβαιος, σε άλλη βάση το ερώτημα. Θα είχαμε αντιληφθεί ότι μας έχουν εγκιβωτίσει στην ιδιωτική μας σφαίρα, μας διδάσκουν να ασχολούμαστε με τα ιδιωτικά μας πράγματα, ότι μάλιστα αυτά είναι αντιθετικά και ασύμβατα με τη συλλογικότητά μας.
Με τον τρόπο αυτόν, όμως, όχι μόνο δεν θέλουμε, αλλά και δεν μπορούμε να συγκροτήσουμε τη συλλογικότητα μας, απέναντι στον κάτοχο της απόλυτης εξουσίας, παρά μόνο διαδηλώνοντας ή εξεγειρόμενοι. Ώστε, ξεκαθαρίζοντας τις έννοιες, θα είχαμε αυτομάτως τη διάγνωση της σημερινής μας κακοδαιμονίας. Αποφασίζουν άλλοι για εμάς και, μάλιστα, κατά την απολύτως ελευθέραν τους βούληση και σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα. Ουδείς τους υποχρεώνει για το αντίθετο.

Η άλλη δυσκολία έχει να κάνει με την αυτονόητη σχεδόν αντίληψή μας ότι ο μόνος τρόπος που μια κοινωνία έχει για να συναντηθεί με την πολιτική είναι εξωθεσμικός, στους δρόμους, στα κομματικά ή στα βουλευτικά γραφεία και τα συναφή.
Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι βαθιά πεπεισμένος ότι τον πολιτικό θα τον συναντήσει είτε ως “άμορφη μάζα” είτε ως “ατομικός πελάτης”. Έχει επίσης την βεβαιότητα ότι ο πολιτικός τον εκπροσωπεί, ότι δηλαδή η ψήφος του έχει αντιπροσωπευτικό περιεχόμενο. Θα τον συμβούλευα να μπει στον κόπο να διαβάσει το όποιο Σύνταγμα, έστω το ελληνικό, αφού ενημερωθεί για το περιεχόμενο της έννοιας αντιπροσώπευση.

Αν, ωστόσο, στο παρελθόν οι συσχετισμοί επέτρεπαν τη διαμόρφωση κάποιων ισορροπιών που συνέβαλαν και στη συμμετοχή της κοινωνίας στην ευημερία, τώρα πια δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες. Η ισορροπία ανάμεσα στην κοινωνία, στην πολιτική και στις αγορές έχει ανατραπεί δραματικά. Και θα έλεγα επίσης τελεσίδικα. Σ’αυτό διαφέρει η κρίση του 1929 και οι άλλες που προηγήθηκαν, από την τωρινή. Εκείνες ήταν κρίσεις που συνέχονταν με τη εδραίωση του συστήματος, η παρούσα αφορά στην υπέρβασή του.
Επομένως, για να αποκατασταθεί η ισορροπία, με την επάνοδο των κοινωνιών στο πολιτικό προσκήνιο, θα απαιτηθούν τρόποι δράσης, θεσμοί και λειτουργίες από το μέλλον, που θα εναρμονίζουν ότι έμεινε πίσω -την πολιτεία, τη σχέση κοινωνίας και πολιτικής- με τη δυναμική των εξελίξεων.

Στο κείμενο μου, “τι πρέπει να γίνει”, διέκρινα σαφώς τη διάφορα μεταξύ της διαδήλωσης (του λαού ως μάζας, που ακολουθεί τους επαγγελματίες καθοδηγητές) και της περικύκλωσης (δίκην δημοαλυσίδας, όπου ο λαός στέκεται απέναντι σ’αυτούς και αξιώνει την απόδοση της πολιτικής του κυριαρχίας).
Η διαδήλωση τελειώνει σε προκαθορισμένο χρόνο, η δημοαλυσίδα με την επίτευξη του στόχου. Έδωσα το διάγραμμα της διαδικασίας, κυρίως όμως περιέγραψα το περιεχόμενο του στόχου. Συγκεκριμένες νομοθετικές ρυθμίσεις, που θα άλλαζαν το πολίτευμα και θα μετέβαλαν εφεξής την κοινωνία των πολιτών σε διαρκή θεσμό της πολιτείας. Εξηγούσα ότι εάν δεν γινόταν υποχρεωτική η διατύπωση της γνώμης της κοινωνίας των πολιτών για την λήψη μιας πολιτικής απόφασης, η τελευταία μόνο σε δεινά μπορούσε να ελπίζει.
Έλεγα, λοιπόν, ότι αντί οι “αγανακτισμένοι” να περιφέρονται στο Σύνταγμα και να νομίζουν πως βιώνουν την λεγόμενη “άμεση δημοκρατία”, να συμπεριφέρονται δηλαδή ως βραχονησίδα στον Ατλαντικό, να συνάψουν αναγκαστικό γάμο με τους απέναντι, στη Βουλή, να τους εξαναγκάσουν να αλλάξουν τη θεμέλια λογική του πολιτεύματος και, προφανώς, τις πολιτικές τους προτεραιότητες.
Υπενθύμιζα ακριβώς ότι ενομιμοποιούντο γι’αυτό εκ του γεγονότος ότι η κοινωνία είναι ο λόγος ύπαρξης της πολιτικής και των αγορών, κι όχι το αντίθετο. Δεν νοείται, επομένως, οι πολιτικές να ανάγονται στο συμφέρον των αγορών (και του πολιτικού προσωπικού) και όχι των κοινωνιών.

Η πρόσκληση για την περικύκλωση της Βουλής, υπεδείκνυε τον τρόπο για την επίτευξη του σκοπού, δεν ήταν ο αυτοσκοπός. Γι’αυτό και υπογράμμιζα ότι έπρεπε να συγκροτηθούν ως εάν ήταν πραγματικός δήμος, δηλαδή σε συντεταγμένη θεσμικά πολιτειακή οντότητα, με σταθερή παρουσία: να παραμείνουν εκεί έως ότου εξαναγκασθεί η Βουλή να ψηφίσει τις προτάσεις τους.

Το πρόβλημα, πιστεύω, δεν είναι ότι δεν διευκρίνισα με σαφήνεια το στόχο, αλλά ότι οι τότε “αγανακτισμένοι”, είχαν χειραγωγηθεί από διάφορες ομάδες -όπως το ανέμενα και το πρόβλεψα ότι θα γίνει- που τους καθοδήγησαν στον εκφυλισμό του εγχειρήματος. Η κοινωνία είναι και σήμερα αντιμέτωπη με το καθεστώς της. Είναι δομημένη ως ιδιώτης, η έμφαση δίδεται στην ατομικότητα που ευδοκιμεί, τρώγοντας τις σάρκες της συλλογικότητας. Έχει συλληφθεί και θα έλεγα διαπαιδαγωγηθεί ως λειτουργός της ιδιωτείας, όχι ως θεσμός της πολιτείας. Εξού και δεν δύναται να συμπήξει συλλογικότητα, να βρεθεί έτσι απέναντι, αντιμέτωπη με την πολιτική τάξη, που κατέχει και νέμεται το κράτος.
Το γεγονός ότι η κοινωνία δεν συγκροτεί πολιτική κατηγορία, οδηγεί την πολιτική τάξη να ορίζει το πολιτικό κόστος σε συνάρτηση με την αντίδραση των αμάδων που κινούνται γύρω από τα ΜΜΕ ή την πολιτική εξουσία και όχι με τις όποιες αντιδράσεις της κοινωνίας των πολιτών.


Που καταλήγουμε; Ότι απαιτείται η κοινωνία των πολιτών να αντιληφτεί δυο τινά:

Πρώτον, ότι πρέπει να αλλάξει το πρόταγμά της. Να αντιληφτεί πρωταρχικά ότι το σύστημα που έχει ο νεότερος κόσμος σήμερα δεν είναι ούτε αντιπροσωπευτικό ούτε δημοκρατικό. Και ότι η αιτία της κακοδαιμονίας της είναι ότι δεν μετέχει της πολιτείας, στην διαδικασία λήψεως των αποφάσεων. Να αξιώσει τη συμμετοχή της στην πολιτεία ως θεσμός, να εξαναγκάσει τη μεταβολή του πολιτεύματος σε αντιπροσωπευτικό. Είναι εύκολο πια, με τα επιστημονικά μέσα που διαθέτουμε, να αντλούμε τη γνώμη, δηλαδή την βούληση της κοινωνίας για κάθε θέμα, κάθε στιγμή. Το θέλουμε όμως; Ή μήπως μας έχουν τόσο βαθιά ενσταλάξει την ολιγαρχική ιδεολογία ώστε η ιδέα να προσεπικληθεί η κοινωνία, δηλαδή εμείς ως συλλογικότητα, μας τρομάζει, εάν δεν προκαλεί αποστροφή; Έως ότου αντιληφτούμε, λοιπόν, ότι είναι η μόνη λύση -και πάψουμε να φοβόμαστε τον συλλογικό εαυτό μας- θα συνεχίσουμε την κάθοδό μας στον Άδη….

Δεύτερον, ότι η κατάσταση δεν θα αλλάξει με την επίκληση της δεοντολογίας, με διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις, αλλά μόνο με τον ενεργό εξαναγκασμό της πολιτικής τάξης. Εάν δεν θέλουμε να μας οδηγήσουν στην απόλυτη εξαθλίωση, οπότε θα μας απομένει μόνον η εξέγερση, πρέπει να πάψουμε να σπαταλάμε απίθανη ενέργεια σε αδιέξοδους τρόπους δράσης, που μόνο τη νομιμοποίηση των δυναστών μας επιφέρει.

Η δομική αλλαγή του πολιτικού συστήματος έναν δρόμο γνωρίζει: τον εξαναγκασμό, την συνολική απόρριψη της ιδέας ότι η εναλλαγή στην εξουσία των δυνάμεων της καθεστωτικής κομματοκρατίας δημιουργεί ελπίδα. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να χαλυβδώσουμε το ταυτοτικό μας έρμα, ότι μας συνδέει ως συλλογικότητα. Να διατυπώσουμε το εναλλακτικό μας αίτημα (την μεταβολή της πολιτείας σε αντιπροσωπευτική) και τέλος να ορθώσουμε όχι το ατομικό μας εγώ, αλλά την συλλογικότητά μας απέναντι στο πολιτικό προσωπικό που μας κατέχει, μέσω της ενσάρκωσης από αυτό του πολιτικού συστήματος.
Με άλλα λόγια, η κοινωνία να χειραφετηθεί διανοητικά και να συνειδητοποιήσει ότι διαθέτει ως συλλογικό υποκείμενο μια απολύτως εκρηκτική δύναμη. Αντιμέτωπη με τη δύναμη της κοινωνικής συλλογικότητας, είναι βέβαιο ότι η πολιτική τάξη, η καθεστωτική ή άλλη, θα προσέλθει παράκλητη στην κοινωνία των πολιτών για να την “υπηρετήσει”.

Η άλλη λύση, εάν δεν δημιουργηθούν δικλείδες εκτόνωσης, δηλαδή υπέρβασης του παρόντος με άλμα προς το μέλλον, θα είναι καταστροφική: η μεν ελληνική χώρα θα εκφυλισθεί σε έναν περιδεή έρημο χώρο, ο δε δυτικός κόσμος, τον οποίο επίσης αφορά το σημερινό πρόβλημα, θα οδηγηθεί σε εξεγερτικές καταστάσεις.
Η Ελλάδα, θα εκφυλισθεί διότι, ενώ, τη στιγμή αυτή, συντρέχει αφενός η θεματική της εξέγερσης (η εξαθλίωση και ο αποκλεισμός) και αφετέρου η επίγνωση της αιτίας, δηλαδή του στόχου, η κοινωνία τελεί υπό ένα καθεστώς απόλυτης αδυναμίας και η χώρα σε πλήρη κατοχική επιτροπεία.
Οι δυνάμεις εσωτερικής κατοχής, οι δυνάμεις της ολιγαρχίας, σιδηρόφραχτες και προστατευμένες από τις δυνάμεις της κατοχικής επιτροπείας, δεν έχουν λόγο να αναζητήσουν την κοινωνική τους νομιμοποίηση. Διότι αυτή προϋποθέτει την εκδήλωση έμπρακτης συγνώμης, αλληλεγγύης και προσήνειας στο κοινωνικό διακύβευμα. Φοβούνται μόνο το “τυχαίο συμβάν”, που θα διαρρήξει την “συνοχή” με πρόσημο την εξαθλίωση και θα αποτελέσει μια ανεξέλεγκτη εξεγερτική θρυαλλίδα. Ή, ακόμη, την ώρα που θα οδηγήσει στη γενικευμένη διαφυγή των εξαθλιωμένων σε πράξεις ασύμμετρης ατομικής αυτοδικίας, προκειμένου να επιζήσουν.

Εάν όμως σήμερα το πρόβλημα απαντάται έντονο σε ορισμένες μόνο χώρες, με πρώτη την Ελλάδα, σε λίγο θα γενικευθεί στον Δυτικό κόσμο. Διότι αυτό που σηματοδοτεί η σημερινή κρίση, όπως προείπα, είναι η συνολική διάρρηξη της ισορροπίας μεταξύ κοινωνίας, κράτους και αγοράς, με την αγορά να έχει μεταβληθεί σε πολιτικά κυρίαρχη πραγματικότητα και τις κοινωνίες σε παρίες μέσα στις ίδιες τις χώρες τους.

Με διαφορετική διατύπωση, το ζητούμενο για τις κοινωνίες εστιάζεται στην υπέρβαση, πρωταρχικά, των βεβαιοτήτων τους, του τρόπου που σκέπτονται, ώστε να αντιληφθούν το διακύβευμα, δηλαδή το πρόβλημά τους. Το εγχείρημα αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Αυτός είναι και ο λόγος, πιστεύω, που δεν έγινε και δεν θα γίνει αντιληπτή η πρόταση μου στο άμεσο μέλλον. Και θα συνεχίσει να μην γίνεται αντιληπτή έως ότου η ανάγκη οδηγήσει τις εξελίξεις.


Γ. Κοντογιώργης

Πηγή: Γ. Κοντογιώργης: Τι σημαίνει περικύκλωση της Βουλής και τι πρέπει να αντιληφθεί η κοινωνία των πολιτών. - RAMNOUSIA

ΕΔΏ...ΓΕΛΑΜΕ !!!!