Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ-ΓΙΑΤΙ Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΙΘΑΝΟΝ ΝΑ ΕΤΑΦΗ ΣΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Αρκετοί φίλοι σε σχόλια τους στο διαδίκτυο ερωτούν από που συνάγω ότι μπορεί ο Αλέξανδρος να ετάφη τελικά στην Μακεδονία και μάλιστα αποτεφρωμένος , ενώ η παγιωμένη άποψη είναι ότι  ετάφη ως μούμια στην Αλεξάνδρεια.

Μερικοί συγγραφείς και ερευνητές  για να πιθανολογήσουν ότι  ο τάφος του μπορεί να είναι στην Μακεδονία, υποστηρίζουν ότι πιθανόν κάποια στιγμή να εκλάπη η μούμια του Αλεξάνδρου από την Αλεξάνδρεια και να μετεφέρθη κρυφά στην  Μακεδονία.

Κατά την άποψη μου η σωρός του Αλεξάνδρου δεν μετέβη ποτέ στην Αλεξάνδρεια, αντίθετα αποτεφρώθηκε στην Μέμφιδα και σε σύντομο χρονικό διάστημα (περίπου 2-3 μήνες μετά)  μετεφέρθη  στην Μακεδονία από τον Αντίπατρο μαζί με τους δυο βασιλείς, τον Φίλιππο Γ’ τον Αρριδαίο και τον Αλέξανδρο Δ’ , υιό του Μεγάλου Αλεξάνδρου μετά από συναινετική απόφαση των διαδόχων στην σύσκεψη στον  Τριπαράδεισο.

Θα προσπαθήσω να αναπτύξω  επιγραμματικά σχεδόν το σκεπτικό, παρότι για το θέμα αυτό έγινε ομιλία περίπου 2,5 ωρών.

Όπως είναι γνωστό η πομπή με την σωρό του Αλεξάνδρου  ξεκίνησε από την Βαβυλώνα προς τον  τόπο ταφής, ο οποίος ήταν κατά τον Παυσανία οι Αιγές στην Μακεδονία (Παυσανίας  1.6.3) ενώ κατά τον Διόδωρο  Σικελιώτη(18.3.5,  18.28.2-3)  ήταν η Αίγυπτος.

Αυτή η διάσταση απόψεων είναι σημαντική διότι κατά αρχήν είναι τελείως ασύμβατες και αφ’ ετέρου μας αποπροσανατολίζει  καθώς αν γνωρίζαμε ποιος ήταν ο προορισμός της πομπής θα μπορούσαμε να υποθέσουμε που θα ευρίσκετο και ο κατασκευασθείς τάφος που ανέμενε τον Αλέξανδρο.

Προσωπικά θεωρώ τον Παυσανία την πλέον αξιόπιστη πηγή καθώς  έχει αποδειχθεί έτσι σε πολλές περιπτώσεις και όσον αφορά τον Αλέξανδρο επιβεβαιώνεται και από το Πάριο Χρονικό όπως θα δούμε.

Άλλωστε όπως αναφέρει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης,  ο Πτολεμαίος (ο Σωτήρ)  υφάρπαξε την σωρό και την πήγε και την έθαψε στην Αλεξάνδρεια, πράγμα που είναι αδύνατον να ισχύει καθώς η Αλεξάνδρεια τότε ήταν χωριό , ο Πτολεμαίος ο Σωτήρ  δεν  πρόφτασε να την δει ως πόλη, την δε σωρό μετέφερε ο υιός του Πτολεμαίος Β’ ο Φιλάδελφος 

Είναι γνωστό ότι ο Διόδωρος δεν είναι και τόσο αξιόπιστος στον συνδυασμό των πηγών που χρησιμοποιεί. Και έτσι, εκτός αν υπάρχει κενό στο κείμενο του, συνδέει δύο χρονικές περιόδους που απέχουν πάνω από 40 χρόνια μεταξύ τους σε μια, πράγμα που είναι απαράδεκτο για κάποιον ιστορικό.

 

Αν όμως υπάρχει κενό στο κείμενο είναι περίεργο που κατά σύμπτωση λείπει στο «κρίσιμο» αυτό σημείο. Όπως θα δούμε και σε ένα άλλο «κρίσιμο» σημείο  σχετικό με το θέμα που συζητάμε, φαίνεται ότι λείπει κείμενο.

Αυτές οι δύο συμπτώσεις είναι πολύ περίεργες και ίσως υποδηλώνουν ότι κάποιο χέρι ίσως εσκεμμένα απέκοψε κρίσιμες πληροφορίες   για  το θέμα που μελετάμε.

Έτσι λοιπόν η ιστορία λέει ότι  ο Πτολεμαίος  ο Σωτήρ, ο υιός του Λάγου, υφάρπαξε την σωρό κάπου κοντά στα σύνορα της Συρίας και την μετέφερε στην  Αίγυπτο. 

Σύμφωνα με τον Παυσανία 1.6.3 ο Αλέξανδρος ετάφη στην Μέμφιδα  σύμφωνα με τον Μακεδονικό νόμο, πράγμα περίεργο ως αναφορά από τον Παυσανία, καθώς θα αρκούσε απλώς μια αναφορά ότι ετάφη, ή αν ήθελε να το εξειδικεύσει θα έλεγε ότι ετάφη σύμφωνα με τα Αιγυπτιακά έθιμα (αν πράγματι ετάφη ως  μούμια). Θεωρώ αδύνατο και αδιανόητο να υπογραμμίζει ότι ετάφη σύμφωνα με τον Μακεδονικό νόμο   χωρίς να έχει αποτεφρωθεί, πόσο μάλλον αν ετάφη ως μούμια.

«Περδίκκᾳ νομίζων εὔνουν καὶ δι᾽ αὐτὸ οὐ πιστὸν αὑτῷ, καὶ Μακεδόνων τοὺς ταχθέντας τὸν Ἀλεξάνδρου νεκρὸν ἐς Αἰγὰς κομίζειν ἀνέπεισεν αὑτῷ παραδοῦναι· καὶ τὸν μὲν νόμῳ τῷ Μακεδόνων ἔθαπτεν ἐν Μέμφει» -Παυσανίας  – Αττικά 1.6.3 )

Άλλωστε όταν χρειάστηκε τόνισε την Αιγυπτιακή προσέγγιση του Φιλάδελφου και την απόκλιση του από τα Μακεδονικά έθιμα.  (βλέπε παρακάτω)

Το  ότι ο Αλέξανδρος ετάφη στην Μέμφιδα  το  αναφέρει και το Πάριο Χρονικό : 

Το Πάριο Χρονικό θεωρείται πολύ αξιόπιστο, μιας και αποδίδει μεγάλη σημασία στα γεγονότα που αφορούν τον Πτολεμαίο και τον Φιλάδελφο καθώς ο δεύτερος ήταν διοικητής του νησιού την εποχή που φτιάχθηκε η επιγραφή (263-262).

Δεν αναφέρει την μεταφορά του Αλεξάνδρου στην Αλεξάνδρεια μέχρι το 299  που σταματά η επιγραφή. Εάν ο Αλέξανδρος είχε μεταφερθεί  μέχρι το 299 τότε το Πάριο Χρονικό θα το ανέφερε, αλλοιώς θα υπήρχε ένα σημαντικό κενό στην επιγραφή η οποία θα έδινε λανθασμένη εντύπωση ότι ο Αλέξανδρος  παρέμεινε στην Μέμφιδα. Συνεπώς είναι λογικό να υποθέσουμε ότι ο Αλέξανδρος παρέμεινε στην Μέμφιδα μέχρι τουλάχιστον  το έτος που ο  Φιλάδελφος ανέλαβε την βασιλεία της Αιγύπτου μετά τον θάνατο του Πτολεμαίου .

Το ότι την σωρό του Αλεξάνδρου την μετέφερε στην Αλεξάνδρεια ο Φιλάδελφος το αναφέρει και ο Παυσανίας :

(«οὗτος ὁ Πτολεμαῖος Ἀρσινόης ἀδελφῆς ἀμφοτέρωθεν ἐρασθεὶς ἔγημεν αὐτήν, Μακεδόσιν οὐδαμῶς ποιῶν νομιζόμενα, Αἰγυπτίοις μέντοι ὧν ἦρχε. δεύτερα δὲ ἀδελφὸν ἀπέκτεινεν Ἀργαῖον ἐπιβουλεύοντα, ὡς λέγεται, καὶ τὸν Ἀλεξάνδρου νεκρὸν οὗτος ὁ καταγαγὼν ἦν ἐκ Μέμφιδος» - -Παυσανίας  – Αττικά  1.7.1)

Άρα ο Αλέξανδρος  παρέμεινε θαμμένος στην Μέμφιδα για περίπου 40 χρόνια.

[Αν δεν έκανε την αναφορά της μεταφοράς της σωρού του Αλεξάνδρου  στην Αλεξάνδρεια ο Παυσανίας, πάλι αυτή η «κρίσιμη» μη αναγραφή της  μεταφοράς, ίσως να μας κινούσε την υποψία]

Άρα, κατά την άποψη μου ο Πτολεμαίος αποτέφρωσε τον Αλέξανδρο και τον έθαψε στην Μέμφιδα, όπο, από ό,τι προκύπτει από αρχαιολογικά δεδομένα,   πρέπει να ετάφη στον ναό του φαραώ Νεκτανεβώ ΙΙ.

Ως σωματοφύλακας του Αλεξάνδρου και πιστός του φίλος και αυτός που του έσωσε την ζωή σε κάποια μάχη  «όταν από τους Οξυδράκες κινδύνεψε ο Αλέξανδρος, αυτός τον υπερασπίστηκε περισσότερο από τους άλλους εταίρους» (Παυσανίας 1.6.2),  εξ ου και το προσωνύμιο Σωτήρ,  δεν πιστεύω ότι θα έθαπτε τον Αλέξανδρο ως μούμια, άλλωστε το  έδειξε όταν μετά την ήττα του Περδίκκα απέδωσε τις πρέπουσες τιμές στους νεκρούς του Περδίκκα και έστειλε τα οστά τους στην Μακεδονία.

Κατ’άρχήν γιατί να το έκανε αυτό ο Πτολεμαίος ;  Ήθελε μήπως να αναλάβει αυτός την θέση του Περδίκκα και να ορισθεί αντικαταστάτης του Αλεξάνδρου ;

Η απάντηση είναι όχι, διότι μετά την δολοφονία του Περδίκκα, ο στρατός του πρότεινε να αναλάβει αυτός αντικαταστάτης του Περδίκκα, πράγμα που αρνήθηκε.

Εκεί μάλιστα «δικαιολογήθηκε για την στάση του» στον στρατό. Δεν μπορώ να φανταστώ καμία  άλλη εξήγηση που να έδωσε και να έπεισε τον στρατό από αυτή στην οποία να τους διαβεβαίωσε ότι υφάρπαξε την σωρό  όχι για ίδιον όφελος, τήρησε τα πάτρια όσον αφορά την σωρό του Αλεξάνδρου και ότι ήταν πρόθυμος να επιτρέψει την μεταφορά της στην Μακεδονία.

 

 

Άλλωστε ο Πτολεμαίος είχε αρνηθεί να οριστεί αντικαταστάτης του Αλεξάνδρου αμέσως μετά τον θάνατο του, αλλά είχε προτείνει να περιμένουν μέχρι ότου γεννούσε η Ρωξάνη και αν γεννούσε υιό να ανελάμβανε  αυτός ως αντικαταστάτης, πράγμα που δεν έγινε αποδεκτό.

Όπως λέει και ο Παυσανίας (6.2)  : «Όταν ο Αλέξανδρος πέθανε , ο Πτολεμαίος εναντιώθηκε σε όσους επιθυμούσαν να δοθεί όλη η εξουσία στον υιό του Φίλιππου Αρριδαίο. Αυτός ήταν ο αίτιος που τα υποταγμένα  έθνη διαιρέθηκαν σε βασίλεια»

Άρα νομίζω ότι το πιο πιθανό είναι ότι η υφαρπαγή της σωρού του Αλεξάνδρου πολύ πιθανόν θα είχε ως κίνητρο την διασφάλιση του διαδόχου του Αλεξάνδρου, του Αλεξάνδρου Δ’ (η Ρωξάνη είχε ήδη γεννήσει).

Ο Περδίκκας, από ό,τι  γνωρίζουμε εξεστράτευσε στην Αίγυπτο για να αποσπάσει την σωρό του Αλεξάνδρου από τον Πτολεμαίο Σωτήρα, όμως ηττήθη και εδολοφονήθη.  Λίγους μήνες μετά ο Αντίπατρος, ο οποίος ορίσθηκε αντιβασιλεύς, συνεκάλεσε στον Τριπαράδεισο  σύσκεψη των διαδόχων του Αλεξάνδρου με σκοπό να διευθετηθούν οι διαφορές μεταξύ των διαδόχων του Αλεξάνδρου.

Όσον αφορά τον Πτολεμαίο ουσιαστικά επιβραβεύτηκε για την μέχρι στιγμή στάση του, πράγμα που θεωρώ περίεργο αν δεν είχε δώσει εξηγήσεις για  την στάση του όσον αφορά την σωρό του Αλεξάνδρου και εξακολουθούσε να την κατέχει.

Aφού επανακαθορίσθηκαν οι επικράτειες του καθενός, αποφασίσθηκε η μετάβαση των δύο βασιλέων (Φιλίππου Γ’ του Αρριδαίου και του Αλεξάνδρου Δ’, υιού του Αλεξάνδρου) στην Μακεδονία. Υποστηρίζω ότι είναι πολύ πιθανό μαζί με τους βασιλείς να μετεφέρθησαν και τα οστά του Αλεξάνδρου ώστε να ενταφιασθεί στην Μακεδονία, στον ήδη κατασκευασθέντα  τάφο,  από τον υιό του Αλέξανδρο Δ’ και να τηρηθούν έτσι τα Μακεδονικά έθιμα.

Το σημείο αυτό είναι το άλλο «κρίσιμο» σημείο (όπως αναφέρθηκε και στην περίπτωση του Διόδωρου του Σικελιώτη παραπάνω)  στο οποίο φαίνεται ότι λείπει κείμενο. Και είναι «κρίσιμο» το σημείο μιας και εδώ θεωρώ ότι αποφασίσθηκε η  μυστική μεταφορά των  οστών του Αλεξάνδρου στην Μακεδονία με κοινή απόφαση των διαδόχων. Άλλωστε- και αυτό είναι περίεργο -  κανένας από τους άλλους διαδόχους δεν εξέφρασε ποτέ δυσφορία ή κινήθηκε κατά του Πτολεμαίου αν ήταν πραγματικότητα ότι παρακρατούσε την σωρό του Αλεξάνδρου,  τουναντίον επιβραβεύτηκε όπως είδαμε παραπάνω, πράγμα που όμως ίσως εξηγείται από την συναινετική απόφαση μεταφοράς των οστών του Αλεξάνδρου στην Μακεδονία.

Πράγματι , όπως επισημαίνεται στην έκδοση των έργων του Διοδώρου του Σικελιώτη από τις εκδόσεις Loeb  του Πανεπιστημίου Harvard, στο συγκεκριμένο σημείο υπάρχει ένα μεγάλο κενό, πράγμα που διαπιστώνεται από το ότι λείπει η καταγραφή κάποιων γεγονότων. Ίσως στο κείμενο που λείπει να υπάρχει και σχετική αναφορά για την τύχη των οστών του Αλεξάνδρου. Το αν το κενό αυτό είναι εσκεμμένο ή όχι δεν μπορούμε να πούμε, αλλά κατά σύμπτωση (;) αφορά το ίδιο θέμα, όπως ακριβώς αναφέρθηκε παραπάνω  και για το προηγούμενο «κρίσιμο» σημείο.

Ο Πτολεμαίος Β΄ ο  Φιλάδελφος, υιός του Πτολεμαίου του Σωτήρος, ήταν λοιπόν αυτός που μετέφερε, μετά από περίπου  40  χρόνια, την (υποτιθέμενη)  σωρό (μούμια) του Αλεξάνδρου στην Αλεξάνδρεια  (σύμφωνα με τον  αξιόπιστο Παυσανία), την οποία και έκανε πρωτεύουσα της Αιγύπτου, θεωρώντας ότι κανείς δεν θα μπορούσε να τον διαψεύσει (αφού η μεταφορά των οστών του Αλεξάνδρου στην Μακεδονία έγινε μυστικά και δεν είχε καταγραφεί/αναφερθεί από κανέναν και λόγω  του μεγάλου χρονικού διαστήματος που είχε περάσει από τότε-περίπου 40 χρόνια). 

Έτσι, ο Πτολεμαίος Β΄ ο  Φιλάδελφος  χρησιμοποιώντας κάποια μούμια, από τις χιλιάδες που υπήρχαν στην Αίγυπτο, και χρησιμοποιώντας την ως σωρό του Αλεξάνδρου, εκμεταλλεύτηκε το  όνομα του Αλεξάνδρου (τόσο  αυτός όσο και όλοι οι υπόλοιποι διάδοχοι του)  για πολιτικούς λόγους τόσο για έλεγχο των εντοπίων όσο και (στην συνέχεια οι διάδοχοι του) για εντυπωσιασμό των Ρωμαίων .  Ο Πτολεμαίος Β’, καθώς δεν είχε καμιά επαφή με τον Αλέξανδρο, δεν εδεσμεύετο ηθικά ώστε να παρουσιάζεται, για ίδιον όφελος , να κατέχει  και να εκμεταλλεύεται την (δήθεν) σωρό του Αλεξάνδρου. 

Ο ίδιος ο Παυσανίας στο 1.7.3 μας λέει ότι ο Πτολεμαίος  ο Φιλάδελφος δεν ήταν και τόσο οπαδός των Μακεδονικών παραδόσεων αλλά για να ελέγχει και να κρατά ικανοποιημένους τους υπηκόους του ακολουθούσε τα Αιγυπτιακά έθιμα. :  «Ο Πτολεμαίος αυτός , αφού ερωτεύτηκε την αδελφή του Αρσινόη, με την οποία είχαν τους ίδιους γονείς, την παντρεύτηκε, αντίθετα με τις Μακεδονικές παραδόσεις, αλλά σύμφωνα με τα έθιμα των Αιγυπτίων, τους οποίους κυβερνούσε».

Εδώ λοιπόν διευκρινίζει ότι ο Φιλάδελφος ακολουθούσε την Αιγυπτιακή πρακτική, ενώ προηγουμένως μας είπε ότι ο Πτολεμαίος ο Σωτήρ ακολουθούσε τον Μακεδονικό νόμο! 

Σαφής αντιδιαστολή για να μας ξεκαθαρίσει τι έγινε με την σωρό του Αλεξάνδρου!

Άλλωστε μια τέτοια πρακτική εξαπάτησης με χρήση  «αντιγράφου μούμιας» φέρεται ότι υιοθέτησε ο Πτολεμαίος ο Σωτήρ, ο οποίος για να παραπλανήσει τον Περδίκκα που τον κυνηγούσε για να ξαναπάρει την σωρό του Αλεξάνδρου, χρησιμοποίησε μια μούμια την οποία άφησε μέσα στην άμαξα που μετέφερε τον Αλέξανδρο και έτσι ο Περδίκκας νόμιζε ότι πράγματι ήταν ο Αλέξανδρος, και μέχρι να καταλάβει την απάτη ο Πτολεμαίος είχε φτάσει στην Αίγυπτο με την σωρό του Αλεξάνδρου :

«ἐπεὶ δὲ κατέλαβε τὸν Πτολεμαῖον, ὑπὲρ  τοῦ νεκροῦ μάχη καρτερὰ πάνυ σφόδρα ἐγένετο, ἀδελφὴ τρόπον τινὰ τῆς ὑπὲρ τοῦ εἰδώλου τοῦ ἐν Τροίᾳ, ὅπερ Ὅμηρος ᾄδει, λέγων ὑπὲρ Αἰνείου τὸν Ἀπόλλωνα ἐς μέσους ἐμβαλεῖν τοὺς ἥρωας. ἀνέστειλε  δὲ τὴν ὁρμὴν τοῦ Περδίκκα ὁ Πτολεμαῖος· εἴδωλον  γὰρ ποιησάμενος ὅμοιον Ἀλεξάνδρῳ κατεκόσμησεν ἐσθῆτι βασιλικῇ καὶ ἐνταφίοις ἀξιοζήλοις. εἶτα τοῦτο ἀναπαύσας ἐπὶ μίαν τῶν Περσικῶν ἁμαξῶν, τὸ ἐπ’αὐτῆς κατεσκεύασε φέρτρον μεγαλοπρεπῶς ἀργύρῳ καὶ χρυσῷ καὶ ἐλέφαντι· καὶ τὸ μὲν ὄντως Ἀλεξάνδρου σῶμα λιτῶς καὶ ὡς ἔτυχε προύπεμψε κρυπταῖς ὁδοῖς καὶ ἀτρίπτοις. ὁ δὲ Περδίκκας καταλαβὼν τὸ τοῦ νεκροῦ φάσμα καὶ τὴν διασκευασθεῖσαν ἁρμάμαξαν ἀνεστάλη τοῦ δρόμου, οἰόμενος ἔχειν τὸ ἆθλον· ὀψὲ δὲ ἔμαθεν ἀπατηθείς, ἡνίκα διώκειν οὐκ εἶχε» - AELIANUS – VARIA HISTORIA 12.64

Συμπερασματικά καταλήγω στα εξής : 

-     Ο εμφανής προορισμός της σωρού του Αλεξάνδρου ήταν οι Αιγές της Μακεδονίας, όμως ο πραγματικός προορισμός ήταν η Αμφίπολη.

-     Η πομπή που μετέφερε την σωρό του Αλεξάνδρου ξεκίνησε δύο χρόνια μετά τον θάνατο του, που οφείλεται στο ότι ετοιμαζόταν ο τάφος όπου θα ενταφιάζετο  ο Αλέξανδρος  (κατά σύμπτωση τόσος ήταν ο χρόνος κατασκευής του Τάφου της Αμφίπολης).

- Ο Πτολεμαίος  υφάρπαξε την σωρό  για να  διασφαλίσει τον υιό του Αλεξάνδρου,  Αλέξανδρο Δ’ .

- Η σωρός του Αλεξάνδρου αποτεφρώθηκε και ετάφη στην Μέμφιδα προσωρινά.

- Τα οστά του Αλεξάνδρου μετεφέρθησαν κρυφά στην Μακεδονία από τον Αντίπατρο, συνοδευόμενα από τον υιό του Αλεξάνδρου , τον Αλέξανδρο Δ’ και τον άλλο βασιλέα Φίλιππο  Γ’ τον  Αρριδαίο.

- Μετά από 40 χρόνια, ο υιός του Πτολεμαίου, ο Πτολεμαίος ο Φιλάδελφος, λόγω του ότι η μεταφορά των οστών του Αλεξάνδρου στην Μακεδονία  κρατήθηκε  μυστική και της παρόδου 40 χρόνων και πλέον από τότε, χρησιμοποιώντας μια τυχαία μούμια ως την σωρό του Αλεξάνδρου, δημιούργησε ένα μύθο και συντήρησε την λατρεία του Αλεξάνδρου για ίδιον όφελος και όχι βέβαια σεβόμενος τον Αλέξανδρο, πράγμα που συνέχισαν και οι διάδοχοι του.  Το ότι οι μόνοι που ιστορικά έχουν δει την σωρό στην Αλεξάνδρεια είναι Ρωμαίοι μου δημιουργεί υποψίες μήπως όλες αυτές οι αναφορές είναι σκηνοθετημένες για να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία και το προφίλ των Αυτοκρατόρων  και δεν υπήρξαν πραγματικά.  Άλλωστε το ότι δεν υπάρχει αναφορά κάποιου Έλληνα  -εξ΄ όσον γνωρίζω- να έχει επισκευτεί τον τάφο, ούτε υπάρχει κάποια περιγραφή  του «Σήματος» στην Αλεξάνδρεια  από Έλληνα , παρόλο που η Αλεξάνδρεια  ήταν σημαντικότατο  κέντρο της Ελληνικής σκέψης στα Ελληνιστικά χρόνια,  μου ενισχύει αυτήν την υποψία.

- Ο Τάφος της Αμφίπολης έχει όλα τα χαρακτηριστικά που αρμόζουν στον τάφο μιας προσωπικότητας σαν τον Αλέξανδρο.  Έτσι κατ’ εμέ , πέραν  πάσης αμφιβολίας, ο Τάφος της Αμφίπολης είναι ο Τάφος του Αλεξάνδρου, ο οποίος και κατεσκευάζετο  τα δύο χρόνια αναμονής της σωρού του Αλεξάνδρου στην Βαβυλώνα . Το αν ετάφη εκεί τελικά θα ισχύει αν επιβεβαιωθούν οι υποθέσεις που κάνω, που πάντως δεν είναι απίθανες, τουναντίον είναι νομίζω οι πιο ρεαλιστικές από όσες γίνονται κατά καιρούς.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι τελικά η ανασκαφή στην Αμφίπολη , σε πολύ λίγο χρόνο, θα επιβεβαιώσει ή θα καταρρίψει αυτές τις υποθέσεις.

Μέχρι τότε ας ελπίζουμε να έχουμε καλά νέα.

[Η ανάρτηση αυτή αποτελεί μέρος της μελέτης περί του Τάφου της Αμφίπολης : Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ]

Μια υπέροχη ιστορία

......... γεμάτη αγκαλιές και high-fives

Επιμέλεια: Νίκη Μπάκουλη

Η απώλεια του παιδικού του φίλου, στο τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου δημιούργησε την ανάγκη ανθρώπινης επαφής. Πήρε το ποδήλατο του και γύρισε τον κόσμο, με μηδενικό μπάτζετ. "Χρειαζόμουν τη βοήθεια των ανθρώπων, για να τα καταφέρω. Δεν με απογοήτευσαν", εξηγεί ο David Sylvester. Διαβάστε την υπέροχη ιστορία του (video).

Αν θυμίζει κάτι η απώλεια ενός στενού σου προσώπου, είναι το εφήμερο της ζωής. Σταματάς να κάνεις μακροπρόθεσμα πλάνα. Αρκείσαι στο τώρα και θέτεις ως στόχο να "βγάζεις" το περισσότερο που μπορείς από κάθε μέρα. Βάζεις στο μικροσκόπιο όλη σου τη ζωή και καταλήγεις σε αυτά που θες να κρατήσεις και εκείνα που οφείλεις να πετάξεις, για να αισθανθείς ευτυχισμένος.

ADVERTISEMENT

Όταν ο David Sylvester "έχασε" τον παιδικό του φίλο, Kevin Bowser. Ο David είχε γνωρίσει τον Kevin και τον δίδυμο αδελφό του, Kalvin στη Φιλαδέλφεια. Ήταν μεγαλύτεροι, δέκα χρόνια "αλλά ποτέ δεν με έκαναν να αισθανθώ έτσι". Ήταν οι γιοι του καλύτερου φίλου που είχε ο πατέρας του Sylvester. "Ήταν τα πάντα για εμένα. Οι προπονητές μου, οι φίλοι μου, οι μέντορες μου, αλλά πάνω από όλα, οι φίλοι μου".
Ο Kevin πηγαινοερχόταν από τη Φιλαδέλφεια στο World Trade Center, όπου εργαζόταν επί είκοσι χρόνια. "Και τότε ήλθε η 11η Σεπτεμβρίου". Η απώλεια άφησε ένα τεράστιο κενό. Κυρίως στον τομέα της ανθρώπινης επαφής. "Ένιωσα την ανάγκη να βρω την ανθρώπινη επαφή. Χρειαζόμουν μια αγκαλιά. Αποφάσισα λοιπόν, να πάρω το ποδήλατο μου και να αναζητήσω τους ανθρώπους που ένιωθαν όπως και εγώ".

  Ο αδικοχαμένος φίλος του
Δεκατρία χρόνια αργότερα, ο Αμερικανός personal trainer έχει διασχίσει με το ποδήλατο του την Ασία, την Αφρική και τρεις φορές τη Βόρειο Αμερική. Επόμενος στόχος; Η Αυστραλία."Θέλω να το κάνω το προσεχές φθινόπωρο", ενημερώνει. Το δρομολόγιο θα είναι από την Αδελαΐδα στο Μπρίσμπεϊν (2.108 χλμ.). Για αρχή. Γιατί "έχω δεσμευθεί να δουλέψω εθελοντικά στο Beyond Blue στην Αδελαΐδα (κέντρο για παιδιά με κατάθλιψη). Μετά θα πάω έως τη Μελβούρνη και θα μιλήσω για την ασφαλή ποδηλασία στο Amy Gillette Foundation. Από εκεί, θα ταξιδέψω για το Σίδνεϊ, όπου θα επισκεφτώ κέντρο με θύματα βίας στο σπίτι τους, αλλά και σε υπηρεσία που στέλνει γιατρούς εκεί που δεν μπορεί να πάει κανείς. Καθ΄οδόν, θα έχω διάφορες ομιλίες για τη σημασία του κινήτρου στη ζωή και τα ταξίδια μου στον κόσμο".
Για αυτούς και για άλλους πολλούς λόγους, ο Sylvester είναι παντού γνωστός ως "Human high five". Να γίνουμε όμως, λίγο πιο συγκεκριμένοι;

Πώς ξεκίνησαν όλα

Για αρχή επέλεξε κάτι -ας πούμε- εύκολο. Στη χώρα του. "Πήγα από την Washington State στη Philadelphia", απόσταση 221 χιλιομέτρων. "Σχεδόν όλοι όσοι συνάντησα, ήταν "πεινασμένοι" για την ίδια επαφή. Ήθελαν αγκαλιές και high fives" και αυτό του έδωσε κουράγιο να συνεχίσει.

"Τότε έτυχε να ακούσω για μια διαδρομή με το ποδήλατο, από το Κάιρο στο Κέιπ Τάουν και σκέφτηκα πως εκεί πραγματικά θα βρω πλήθος κόσμου να αγκαλιάσω. Η Αφρική ήταν απίστευτη εμπειρία, σε πολλά επίπεδα". Αυτό και έγινε στα 7234 χιλιόμετρα που διένυσε. Δεν είχε τερματίσει, όταν άρχισε να σκέφτεται τον επόμενο προορισμό. "Ένιωσα πως μπορώ και θέλω να κάνω πολλά περισσότερα". Μάζεψε κάποια χρήματα και προγραμμάτισε κάθε λεπτομέρεια διαδρομής στη Νότιο Αμερική "αλλά ένας μεθυσμένος οδηγός με χτύπησε, λίγες ημέρες πριν ξεκινήσω και αναγκάστηκα να το αναβάλω". Αυτό δεν ήταν το μοναδικό κακό που τον βρήκε. Για την ακρίβεια, δεν ήταν τίποτα μπροστά σε ό,τι είχαν να του πουν οι γιατροί. "Μου εξήγησαν ότι υπάρχει το ενδεχόμενο να μην περπατήσω ξανά. Μετά, από το πουθενά, όλοι οι άνθρωποι που είχα γνωρίσει στα ταξίδια μου, άρχισαν να επικοινωνούν μαζί μου. Δούλεψα σαν τρελός στην αποθεραπεία μου και ένα χρόνο μετά το ατύχημα, ήμουν έτοιμος για να πάω από την Κωνσταντινούπολη στο Πεκίνο", δηλαδή απόσταση 7581 χιλιομέτρων.

Στον επόμενο σταθμό (από το Σαν Ντιέγκο στη Νέα Υόρκη, δηλαδή 4.525 χιλιόμετρα). "Όταν έφτασα εκεί που ήταν οι Δίδυμοι Πύργοι, άφησα μια φωτογραφία του φίλου μου, την οποία κουβαλούσα από την αρχή". Σε αυτό το ταξίδι "έκανα μια στάση κάθε εβδομάδα, για να προσφέρω εθελοντική εργασία σε τοπικές οργανώσεις. Αυτό ήταν μοναχικό ταξίδι, που είχε ως στόχο την προσφορά. "Δέθηκα" με άστεγους, με κακοποιημένες γυναίκες, κακοποιημένα ζώα, τυφλά παιδιά, ανθρώπους τρίτης ηλικίας, τραυματισμένους βετεράνους του στρατού. Τα πάντα. Όταν επέστρεψα σπίτι, σκέφτηκα πως θα ήταν χρήσιμο να καταγράψω όλες αυτές τις εμπειρίες, όλες αυτές τις εικόνες". Έτσι προέκυψε το "Traveling at the speed of life" ("Ταξιδεύοντας με την ταχύτητα της ζωής"), ενώ ο Sylvester επανέλαβε το ίδιο concept το 2011. Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισε σε αυτές τις διαδρομές ζωής; "Να είμαι προετοιμασμένος για όλα. Να ξέρω πως ανά πάσα στιγμή, όλα μπορούν να πάνε στραβά και παρ' όλα αυτά, εγώ θα χρειαστεί να προχωρήσω, για να υλοποιήσω το στόχο μου. Μια φορά, με "χτύπησε" χιονοθύελλα, στα βουνά της Κίνας. Η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν προετοιμασμένος για αυτήν την εμπειρία. Δεν είχα τον κατάλληλο εξοπλισμό". Πάγωσε ο ίδιος, πάγωσαν και οι ταχύτητες στο ποδήλατο "και το μόνο που σκεφτόμουν είναι πώς θα ζεσταθώ. Επικεντρώθηκα στην μπροστινή ρόδα και άρχισα τις πενταλιές. Δεν μπορούσα να κάνω και κάτι άλλο".

Τι του δίδαξε η όλη η εμπειρία; "Κατ' αρχάς, ήταν απίστευτη. Πολύς κόσμος ήταν έτοιμος για αυτό που επιχείρησα. Όχι μόνο εδώ, στην Αμερική. Σε όλον τον κόσμο. Πλήθος κόσμου, μου έστελνε κάρτες και γράμματα. Με ρωτούσαν πώς ένιωθα στα ταξίδια μου, τι σκεφτόμουν. Το καλύτερο μάθημα μου το έδωσε ένα φτωχός παραγωγός κρεμμυδιών, στην Τουρκία. Μου είπε: όλοι θέλουμε το ίδιο πράγμα: ακόμα μια μέρα, ακόμα ένα δολάριο, ακόμα ένα κομμάτι αγάπης". Είχε τόσο δίκιο". Πόσο τον άλλαξαν τα ταξίδια του; "Το 2002 το αντιμετώπιζα κυρίως ως σωματική προσπάθεια. Τώρα ούτε καν μιλώ για αυτήν την πτυχή. Με ενδιαφέρει πώς κάθε ταξίδι με βοήθησε να κοιτάξω πιο βαθιά μέσα μου, ώστε να ωριμάσω και να προχωρήσω".
Πώς τα έβγαλε πέρα οικονομικά; "Όλα ήταν σε άμεση εξάρτηση, με την ανθρώπινη επαφή. Δεν είχα μπάτζετ. Χρειαζόμουν λοιπόν, κάποιον να μου δώσει στέγη. Χρειαζόμουν κάποιον να μου δώσει τροφή. Χρειαζόμουν άλλον να μου δώσει οδηγίες, για τη διαδρομή. Χρειαζόμουν τους ανθρώπους απεγνωσμένα. Και δεν με απογοήτευσαν".
Ποια συμβουλή έχει να δώσει, σε όποιον ενδιαφέρεται να ακολουθήσει το παράδειγμα του; "Να ακολουθήσετε την καρδιά σας και να είστε σίγουροι πως όλα θα πάνε καλά. Στο πρακτικό μέρος, είναι σημαντικό να έρχεστε σε επαφή με ανθρώπους που ήδη έχουν ζήσει την εμπειρία".