Μια δασκάλα παραδίδει ένα απίστευτο μάθημα σε σχολείο.."Πώς να γίνεις ο Πολεμιστής Του Φωτός"

Σήμερα επέλεξα να σας μιλήσω ως δασκάλα να σας κάνω εν δυνάμει μαθητές μου το μάθημα θα είναι ιδιαίτερο πώς να γίνεις ο Πολεμιστής Του Φωτός, πώς να ξεσηκωθείς, να διεκδικήσεις και στο τέλος πώς να νικήσεις! Αυτή τη φορά, η ευχή της Σπαρτιάτισσας Μάνας θα γίνει πιο απόλυτη, ποτέ πια ΕΠΙ ΤΑΣ μόνο ΤΑΝ!
Το μάθημα αυτό θα μου επιτρέψετε να το αφιερώσω σε κάποιους Έλληνες που συνάντησα τις δύο τελευταίες εβδομάδες. Άλλοι από αυτούς ήταν πολεμιστές της Κύπρου, άλλοι οι ελεύθεροι πολιορκημένοι του Αγίου Παντελεήμονα οι οποίοι βρίσκεστε σήμερα εδώ και σας ευχαριστώ πολύ, άλλοι Πνευματικοί ταγοί της Ακαδημίας Αθηνών , άλλοι Εύζωνες ή απλώς νέοι περήφανοι γνώστες της Ελληνικής Μυθολογίας και ετυμολογικοί γνώστες του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος ως γνήσιοι απόγονοι της θεάς Αθηνάς, μα, πάνω από όλα για μια ακόμη φορά επιτρέψτε μου, αυτό το μάθημα ανδρείας να το αφιερώσω στους 39 συμμαθητές σας, που όμως ήδη πολέμησαν και απέδειξαν πως είναι Αθάνατοι Έλληνες, στα δικά μου Πομακόπουλα της Θράκης και εδώ θέλω το πιο δυνατό σας χειροκρότημα. Αφήστε με λοιπόν να σας αποκαλώ σ’ αυτό το μάθημα που θα κάνουμε, παιδιά μου κι ας ξεκινήσουμε την αναζήτηση της ειμαρμένης των Ελλήνων!
Παιδιά μου, γνωρίζετε ποιοι είσαστε; Έλληνες ανδρειωμένοι μα, Έλληνες μαρμαρωμένοι που κάποιοι σας κόψανε κρυφά τα δόρατα και τις ασπίδες και δεν σας έμαθαν να μάχεστε, μα μόνο να πονάτε μη τυχόν διεκδικήσετε την πιο τρανή Ελλάδα μη τυχόν νικήσετε τον Τούρκο το δυνάστη .
Στις εκκλησιές μας έμαθαν πως ο ΑΙΤΩΝ ΒΡΙΣΚΕΙ ΚΑΙ Ο ΖΗΤΩΝ ΛΑΜΒΑΝΕΙ μα χρόνια τώρα βρίσκεται μαρμαρωμένος ο Βασιλιάς του γένους και τα παιδιά του μένουν μοναχοί και ξεχασμένοι. Στη Β. Ήπειρο κανείς πια δε μιλά. Τους ξέχασε η Ελλάδα. Η Μακεδονία χάνεται κι ας ήταν γη του Αλεξάνδρου. Η Θράκη αλώθηκε απ ’τα σκυλιά που φάγανε την Κύπρο και η Αθήνα της Παλλάδας η φωλιά αλώθηκε από λαθρομεταναστόκαταπατητές του πνεύματος του αρχαίου γι αυτό και σήμερα εδώ ως άλλοτε σε ένα κρυφό σχολειό θα μπούμε, για να αναζητήσουμε ξανά που είναι η ελευθερία αυτή που ο Έλλην τη ζητά και ψάχνει με ανδρεία! Κι όταν το βράδυ από δω θα φύγουμε δε θα ‘μαστε πια ίδιοι γιατί ως δούλοι μπήκαμε πολεμιστές θα βγούμε!
Μα για να πετάξουμε ελεύθεροι θα πρέπει πρώτα του Αετού την πτήση να ερευνήσουμε καλά! Το μάθημα πεζά και όχι επικά αρχίζει ή καλύτερα συνεχίζει. Παράδειγμα προς μίμηση: Η πτήση αναγέννησης του Αετού.
Ο Ελληνισμός ανέκαθεν έμοιαζε με έναν Αετό. Σκεφθείτε ο Αετός είναι το μακροβιότερο από τα αγέρωχα πουλιά όπως ακριβώς και η Ελλάδα που ζει εδώ και χιλιάδες χρόνια ο Αετός λοιπόν ζει 70 ολόκληρα χρόνια. Για να φτάσει όμως σε αυτή την ηλικία, πρέπει να πάρει μια σκληρή και γενναία απόφαση. Στο μέσον ακριβώς της ζωής του τα νύχια του δεν μπορούν να αρπάξουν τη λεία για να τραφεί, το ράμφος του γίνεται πάρα πολύ κυρτό και τα γερασμένα του φτερά δεν τον βοηθούν πλέον να πετάξει. Τότε, έχει μόνο δύο επιλογές ή να πεθάνει ή να περάσει μια επώδυνη διαδικασία αλλαγής που θα διαρκέσει 150 ημέρες .
Η διαδικασία αυτή απαιτεί να πετάξει στη φωλιά του στην κορυφή ενός βουνού , εκεί ο αετός χτυπά το ράμφος του μέχρι να το αποκόψει και μετά θα περιμένει να φυτρώσει ένα καινούργιο ράμφος. Με αυτό θα αποκόψει και τα νύχια του. Αφού λοιπόν φυτρώσουν τα καινούργια νύχια ο Αετός αρχίζει να μαδάει τα γερασμένα του φτερά .Μετά λοιπόν από πέντε μήνες ο Αετός πραγματοποιεί τη περίφημη Πτήση της Αναγέννησης του και ξαναζεί.
Προσέξτε όμως παιδιά μου, όλα τα περνάει μόνος του! Επιστρέφει που; Στη φωλιά του. Κόβει μόνος του τα πάθη και τα ελαττώματα του. Έτσι λοιπόν και ο Ελληνισμός είναι ένας μοναχικός Αετός. ΠΟΤΕ δεν είχε συμμάχους. Πάντα ήταν μόνος του μα πάντα θυμηθήτε έδινε έναν όρκο: Ου καταισχυνώ τα όπλα τα ιερά, ουδ’ εγκαταλείψω τον προστάτην ω αν στοίχω, αμυνώ δε και υπέρ ιερών και οσίων, και μόνος και μετά πολλών
Μα πάντα το χει η μοίρα των Ελλήνων να πολεμούνε λίγοι . Ο Έλληνας και σήμερα παιδιά μου, μόνος του θα αναγεννηθεί γιατί μέσα του κρύβει ανέκαθεν έναν πολεμιστή, άλλοτε κρύβει έναν Λεωνίδα, άλλοτε έναν Αλέξανδρο, άλλοτε κρύβει έναν Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, άλλοτε έναν Κολοκοτρώνη , μια Ηρώ Κωνσταντοπούλου, άλλοτε έναν Ευαγόρα Παλικαρίδη , έναν Ηλιάκη, έναν Αριστοτέλη Γκούμα και αμέτρητους άλλους.
Σήμερα λοιπόν η Ελλάδα βρίσκεται στην πιο κρίσιμη ηλικία. Αυτήν των σαράντα ετών του Αετού.
Δεν διεκδικούμε τίποτα χημικά, δεν κάνουμε όνειρα και δεν πετάμε ψηλά. Η σημερινή κυβέρνηση του Γεώργιου Παπανδρέου μας υποδουλώνει κάθε μέρα και πιο βαθιά στον Οθωμανισμό μέσα από έναν εσκεμμένο νεοραγιαδισμό που την διακρίνει.
Μα πρέπει κι εμείς να αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας όπως ο Αετός . Να ξυπνήσει μέσα μας ο Πολεμιστής του χθες και του σήμερα.
Ο ΤΡΟΠΟΣ; ΕΝΑΣ!
Γυρίστε στη φωλιά σας στην κορυφή του βουνού. Ταξιδέψτε στις γωνιές της Ελληνικής σκέψης και στο «Γνώθι σεαυτόν» . Μπείτε έστω και νοερά μέσα στο σώμα του Λεωνίδα και του Κολοκοτρώνη. Πρώτα όμως νιώστε τον πόνο που ένιωθαν πολεμώντας μα πάνω από όλα μετά νιώστε την ανδρεία της ψυχής τους. Μεθύστε με το κρασί των Αθανάτων και όσο κι αν ακούγεται σκληρό κάντε ζωή σας το θάνατο και Αθάνατοι θα ζήσετε. Δεν είναι τυχαίο που μόνος του αγωνίστηκε και ο Χριστός, μα «θανάτω θάνατον πατήσας». Μόνος και ο Λεωνίδας στα στενά των Θερμοπυλών μα έμεινε Αθάνατος. Όλοι ήσαν απόλυτοι στις θέσεις τους. Έτσι και εμείς πρέπει να είμαστε απόλυτοι και αδιαπραγμάτευτοι στο ότι το έθνος μας ορίζει. Ο Χριστός δεν έλεγε τυχαία πως θα ξεράσει τους χλιαρούς. Ο Κολοκοτρώνης δίκαια πρόσταζε το θρυλικό «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» και ο Λεωνίδας δεν προειδοποιούσε τυχαία με την ιστορική του απειλή το βάρβαρο εχθρό « Μολών λαβέ».
Γι’ αυτό παιδιά μου σήμερα, πιο πολύ ίσως από κάθε άλλη φορά, θα ‘θελα να έρθω δίπλα στον καθένα σας και με το χέρι να σας αγγίξω στην ψυχή. Θέλω να αγγίξω πιο πολύ τους ελεύθερους πολιορκημένους που σήμερα βρίσκεστε εδώ και το πρωί ήμουν στον Άγιο Παντελεήμονα και έβλεπα το δράμα σας. Θέλω να αγγίξω τον καθένα από σας που δεν αντέχετε άλλο τη σκλαβιά και θέλετε ελευθερία. Μόνο ένα σας απομένει ακούστε με και δε θα το μετανιώσετε, Βγάλτε τον πολεμιστή που κρύβετε μέσα σας. Θωρακιστείτε όμως πρώτα. Μη βγείτε στη μάχη ξυπόλυτοι.
ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ;
ΠΟΙΑ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΟΠΛΑ;
Δώστε μεγάλη βαρύτητα!
ΙΕΡΕ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΟΠΛΙΣΟΥ !!!
1.Φόρεσε τις περικνημίδες σου, θα σου χρειαστούν για να κρατήσεις τα γόνατά σου αλύγιστα, γιατί αν χαθούν τα γόνατα σου και συρθείς χάμω, όλη η ψυχή σου θα υποκύψει στο φόβο. Για σένα Έλληνα του σήμερα, οι περικνημίδες σου είναι η πίστη στο Θεό που πιστεύεις, που πάντα διώχνει το φόβο και μας κάνει ατρόμητους. Ο Πολεμιστής που έχει κατακτήσει την αφοβία, σε κάθε του βήμα ανοίγει με κραδασμό το μονοπάτι της ανδρείας.
2.Πάρε τη χάλκινη ασπίδα σου, θα σου χρειαστεί για να αποκρούσεις τις λυσσαλέες επιθέσεις της λύπης. Η ασπίδα του σήμερα για σένα Έλληνα, είναι η γνώση της ιστορίας. Να ξέρεις καλά ποιος είσαι . 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Γιατί είσαι και γεννήθηκες Έλληνας. Και ας μην ξεχνάμε Έλληνας γεννιέσαι δε γίνεσαι ποτέ! Ελληνόψυχος γίνεσαι!
3.Το έδαφος που υπερασπίζεσαι λέγεται αλυπία. Ζήσε Άλυπος! Και αν είναι να δώσεις την έσχατη μάχη ΤΕΛΕΥΤΑ ΑΛΥΠΟΣ! Γιατί, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία!
4.Προφυλαξε βαθιά την κεφαλή σου και ιδίως τα αυτιά σου, μέσα όμως στο κράνος της σοφίας! Μην υποκύψεις Έλληνα του σήμερα, στην πλύση εγκεφάλου, που σου κάνουν από τα δελτία ειδήσεων ! Άκου μόνο το χτύπο της καρδιάς σου, όταν ακούει τον Εθνικό Ύμνο! Πως αλλιώς θα προφυλαχτείς από το δόλιο ψεύδος με τις χίλιες δύο μεταμφιέσεις που παίρνει, ώστε, να μοιάζει με αλήθεια; Πάρε στο χέρι σου το μαχαίρι, το μαχαίρι όμως της γνώσης, και σκότωσε κάθε προβατόσχημο λύκο!
5. Τέλος οπλίσου με το πανίσχυρο δόρυ της συνειδητής πρόθεσης σου. Μην περιμένεις να σε εξευτελίσουν κι άλλο. Μην περιμένεις να ξεσηκωθείς γιατί δε θα χεις πλέον να κάνεις κάτι άλλο. Τότε δε θα χει καμιά αξία. Δείξε αξιοπρέπεια στον Έλληνα που κρύβεις μέσα σου και ξεσηκώσου τώρα!
Να λοιπόν, πέντε είναι τα πνευματικά σου όπλα :
Περικνημίδες, δηλαδή πίστη στο Θεό και στην Ελλάδα,
Ασπίδα, δηλαδή γνώση της ιστορίας,
Κράνος, για να μην ακούμε τι λένε οι σύγχρονες σειρήνες του Γιωργάκη,
Δόρυ, επίθεση και όχι άμυνα, διεκδίκηση και όχι ηττοπάθεια .
Πάνω από όλα όμως, θέλω να θυμάσαι ένα πράγμα Έλληνα που είσαι απέναντί μου. Μην υποτιμάς κανέναν εχθρό, ούτε το μογγόλο και απολίτιστο Τούρκο που μιμείται τον άνθρωπο, ούτε το σκυλοφάγο Πακιστανό, ούτε το σκυπητάρη Αλβανό, ούτε το θηλυπρεπή, θολοκουλτουριάρη, που κατά λάθος Ελληνοφωνεί, μην υποτιμάς κανέναν εχθρό. Θυμήσου, μάθε να τον αναγνωρίζεις με την πρώτη ματιά, γιατί οι περισσότεροι απ’ αυτούς ή σχεδόν όλοι, καταρρέουν με την αναγνώριση και μόνο.
Ήρθαν ντυμένοι φίλοι αμέτρητες φορές οι εχθροί σου. Θυμήσου!
Μα εσύ Έλληνα μου, προχώρα μόνος. Προχώρα, σε μία ανίερη συμμαχία, αυτή που θα ενώσει μέσα σου, στη δική σου φωλιά, στην κορυφή του βουνού, το παρελθόν σου με το τώρα. Ξεκλείδωσε απ’ τα μέσα σου τον ξακουστό Λεωνίδα, που πλέον όμως κάνει το σταυρό του και δίνοντας υπόσχεση νίκης, απειλεί κάθε σκυλότουρκο με τη λακωνική του ρήση «Μολών Λαβέ». Θωράκισε τον εαυτό σου ακόμα και απ’ τον εγωισμό σου. Αυτόν που πάντα στον Ελληνισμό, έφερνε τις διχόνοιες και τα μίση. Γι’ αυτό όταν θα μείνεις μόνος, έχε μέσα την ταπεινοφροσύνη όχι όμως την ταπείνωση. Μια αξιοπρεπή ταπεινοφροσύνη, μην υπερτιμάς τον εαυτό σου, μην αυτοπροβάλλεσαι. Δεν θα τους αιφνιδιάζεις. Έτσι θα ξέρουν πάντα, ποιος είσαι, και πως σκέφτεσαι. Προσπάθησε όσο γίνεται – γιατί γίνεται – να μην έχεις φθόνο μέσα σου, μόνο τη θεία Νέμεσις του Αχιλλέα! Μάθε να περνάς απαρατήρητος ακόμη και όταν ξεκουράζεσαι! Ακόμα και όταν κάνεις το πιο απλό, ακόμη και όταν αναπνέεις Πολεμιστής να είσαι! Μην αγαπάς το έθνος σου, μονάχα όταν προλαβαίνεις από τις δουλειές σου! Μην αγαπάς την πίστη σου, μονάχα, όταν Κυριακή στην εκκλησιά πηγαίνεις! Κάνε τη μάχη σύντροφο, κάνε τη γη σου κάστρο!
ΙΕΡΕ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ, ΈΛΛΗΝΑ, που ήρθες από την Ήπειρο, τη Θράκη, το Αιγαίο, τη Θεσσαλία και τη στερεά, Μακεδονία και Κρήτη, από της Λακεδαίμονος τη γη και τη Μεγαλόνησο! Μη σε βαραίνει ο πόλεμος που ανίερα ξεκίνησε μέσα από την ψυχή σου. Κάνε τον απλά πνοή σου, ανάσαινε ελεύθερα, θυμήσου τη γενιά σου. Μην υπομένεις άλλο το ζυγό, σου κλέβουν τη ψυχή σου. Μα πιο πολύ από ποτέ θυμήσου πως στο τέλος θα αντέξεις. Γιατί και ο προμηθέας σου, στο βράχο, σε κοιτάει, να σε κατασπαράζει τ’ όρνεο: Μα εσύ εκεί να αντέχεις, γιατί όλοι μας την ψάχνουμε την ποθητή Ιθάκη! Μόλις σκεφτείτε που βγήκαμε από το νησί των λωτοφάγων της λήθης και της λησμονιάς οι Δραγουμάνοι όρισαν πως δεν υπάρχει πλέον, το Εθνικής δίπλα από το Παιδείας, για να ξεχάσουν τα Ελληνόπουλα πως είναι ανδρειωμένα, πως είναι απόγονοι Αθανάτων, που φέρνουνε τη νίκη! Και φτάσαμε στου Κύκλωπα τη γη, αυτού που έχει μόνο ένα μάτι, γιατί η παγκοσμιοποίηση, δεν βλέπει με τα δύο, δε ξεχωρίζει Έθνη, ούτε Λαούς, μα, ζωοποιεί τους πάντες! Έλληνα μου, βάλε στρατηγική και τεχνική, ως άλλος Οδυσσέας, μόνο με ένα τρόπο θα τους νικήσουμε, αν γίνεις ο Κανένας!
Να μην γνωρίζουν από πού θα έρθει η θεία δίκη, ν’ αρχίσει ο κλεφτοπόλεμος, να ετοιμάσουμε τους νέους μας, να σκάνε σαν τις βόμβες στα χέρια τους και στη σπηλιά του ξένου Κύκλωπα Αρχηγού μας. Και σα ξεφύγουμε από κει, και φτάσουμε στην Ιθάκη, μεσ’ στου Βοσπόρου τα στενά και στης Αγιά Σοφιάς την εκκλησιά θα κάνουμε όλοι το σταυρό μας, γιατί η Ελλάδα ήταν οδηγός μας και φάρος μας και πίστη! Θα ανοίξει η Πύλη και θα βγει ο Βασιλιάς από τα μαρμαρωμένα αλώνια και τότε, σκεφτείτε τον μπροστά σας: Αναγνώριση θα δώσει στην ανδρεία! Γιατί εσύ Έλληνα ορκίστηκες στο χθες και κράτησες το λόγο, «Αμες δε γεσόμεθα, πολλώ κάρρονες» (εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροί σας),φωνάζεις στους προγόνους, και τώρα αποδείχθηκες Πολεμιστής, υπέρτατος των πάντων.
Κι αν όλα αυτά που ακούσατε μοιάζουν με ιστορία, πάρτε τα όπλα, γράψτε την, γιατί ποτέ δεν άνθισε η Ελληνοτουρκική φιλία !!!
ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΡΩΪΚΗ ΔΑΣΚΑΛΑ ΧΑΡΑ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ !

Συνάντηση Τσίπρα και Δρίτσα με απόστρατους

O Πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, Αλέξης Τσίπρας, και ο Βουλευτής Ά Πειραιά, Θοδωρής Δρίτσας, Υπεύθυνος Άμυνας της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, συναντήθηκαν  με το συντονιστικό συμβούλιο των Ενώσεων Αποστράτων Αξιωματικών.

Το συντονιστικό συμβούλιο εκπροσώπησαν ο Αντιστράτηγος ε.α. Π. Μαυροδόπουλος, Πρόεδρος Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού, ο Αντιναύαρχος Σ. Περβαινάς Π.Ν. ε.α., Πρόεδρος Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Ναυτικού, ο Αντιπτέραρχος ε.α. Κ. Ιατρίδης, Πρόεδρος Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Αεροπορίας και ο Ιωάννης Αντωνιάδης, Πρόεδρος του Συνδέσμου Αποφοίτων Στρατιωτικής Σχολής Αξιωματικών Σωμάτων.

Ο Πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, Αλέξης Τσίπρας, τόνισε ότι «από θέση αρχής ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ εναντιώνεται στις περικοπές μισθών και συντάξεων, που επιβάλουν οι μνημονιακές πολιτικές και θεωρεί απαραίτητη την άμεση απεμπλοκή από αυτές. Αναγνωρίζουμε ότι, μέσα στο πλαίσιο αυτό, οι απόστρατοι και οι εν ενεργεία αξιωματικοί έχουν υποστεί δυσανάλογα μεγάλες περικοπές. Οι ρυθμίσεις αυτές πρέπει να ανατραπούν και να αποτραπεί κάθε νέα περικοπή.
Πρέπει να αναθεωρηθούν οι αποφάσεις της κυβέρνησης, ώστε να αποκατασταθεί η δυνατότητα αξιοπρεπούς επιβίωσης των στρατιωτικών και των οικογενειών τους. Δεσμευόμαστε ότι με στοχευμένες παρεμβάσεις θα διεκδικήσουμε την αποκατάσταση όλων των αδικιών. Προσβλέπουμε στη συνεργασία με όλες τις Ενώσεις των Αποστράτων και των εν ενεργεία στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων».

O θριαμβευτικός επανάπλους του Α/Τ ΑΔΡΙΑΣ στην Αλεξάνδρεια

Γράφει ο Στυλιανός Πολίτης

     Ήταν 6 Δεκεμβρίου 1943, ανήμερα της εορτής του Αγίου της Θάλασσας και ο λιμένας της Αλεξανδρείας ήταν γεμάτος από συμμαχικά πολεμικά πλοία. Τα πληρώματα τους ήταν παρατεταγμένα σε τάξη αποδόσεως τιμών, οι σηματωροί περίμεναν σε ετοιμότητα για τους προβλεπόμενους συριγμούς και οι Κυβερνήτες στέκονταν στη γέφυρα. Σε λίγο άρχισε να φαίνεται στις προσβάσεις του όρμου το Αντιτορπιλικό ΑΔΡΙΑΣ που ταξίδευε χωρίς την πλώρη του. Το συνόδευε τιμητικά το ναρκαλιευτικό ΣΑΛΑΜΙΝΙΑ όπου επέβαιναν ο Διοικητής Αντιτορπιλικών μαζί με άλλους Ανώτερους Διοικητές και το Επιτελείο του Αρχηγού του Στόλου. Δεξιά και αριστερά του έπλεαν δύο βενζινάκατοι. Στη μία επέβαινε ο Συμμαχικός Διοικητής της Αλεξανδρείας Ναύαρχος Πόλαντ και το Επιτελείο του. Στην άλλη ο Υπουργός Ναυτικών Σοφοκλής Βενιζέλος. Με την είσοδο του τραυματισμένου πλοίου στον όρμο και ενώ ήταν έτοιμο να χαιρετίσει το πρόλαβε η Βρετανική Ναυαρχίδα που έδωσε το παράγγελμα. Από παντού ακούστηκαν συριγμοί και όλες οι σειρήνες άρχισαν να ηχούν χαρμόσυνα. Ταυτόχρονα χιλιάδες πηλίκια και ναυτικοί πηλίσκοι υψώθηκαν και το βροντερό «ούρα» ακούστηκε τρεις φορές από παντού. Ο γενναίος Κυβερνήτης του ΑΔΡΙΑ, Αντιπλοίαρχος Ιωάννης Τούμπας με εννέα τραύματα και σπασμένο το δεξί του χέρι στεκόταν υπερήφανος πλοηγώντας το ηρωικό πλοίο του. Μέσα σ’ αυτές τις στιγμές της δόξας και του εθνικού μεγαλείου γυρίζει και βλέπει γύρω του όλους δακρυσμένους. Γεμάτος και αυτός δάκρυα λέει στον Ανθυποπλοίαρχο Σπυρίδωνα Μουρίκη που ήταν δίπλα του: «Δεν βλέπω καλά μπροστά μου. Θα σπάσω το καράβι». Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του νεαρού Αξιωματικού που έσπευσε να δώσει την απάντηση «Μη σας νοιάζει κύριε Κυβερνήτα, είναι που είναι σπασμένο!». Εκείνα τα χρόνια δεν έλειπε ποτέ το αστείο από καμιά στιγμή στο Ναυτικό!

     Τα συμμαχικά με επάρσεις άρχισαν να συγχαίρουν το Ελληνικό πλοίο «Well done ADRIAS», δηλαδή «Εύγε ΑΔΡΙΑ!», ενώ ο σηματοφορικός σταθμός μετέδωσε δύο σήματα ένα του Ναύαρχου Ουΐλλις, Αρχηγού του Στόλου της Μέσης Ανατολής και ένα άλλο του Ναυάρχου Κάνιγκαμ, Αρχηγού του Στόλου της Μεσογείου. Το πρώτο έλεγε: «Προς ΑΔΡΙΑΝ από Αρχηγό Στόλου Μέσης Ανατολής. Πολύ ευτυχής που σας ξαναβλέπω. Παρακολούθησα την αποφασιστικότητα σας να σώσετε το πλοίο σας με θαυμασμό. Σας συγχαίρω δια το λαμπρό σας κατόρθωμα». Το δεύτερο σήμα ήταν μεγαλύτερο και έλεγε: «Θα ήθελα να σας πω πόσον ευχαριστημένος ένοιωσα μαθαίνοντας ότι ο ΑΔΡΙΑΣ έφθασε στον λιμένα. Παρακολούθησα με θαυμασμό τον αποφασιστικό τρόπον με τον οποίον ο Κυβερνήτης κατέστησε το βλαβέν πλοίο του έτοιμο προς πλου και το επανέφερε τόσα μίλια και με τόσες δυσχέρειες. Ελπίζω ότι οι γενναίοι Αξιωματικοί και άνδρες του θα βρούνε σύντομα ένα άλλο πλοίο με το οποίον θα συνεχίσουν τον αγώνα και ότι αυτός ο ΑΔΡΙΑΣ θα ετοιμασθεί για να αναλάβει και πάλι μια ημέρα υπηρεσία εις το Ελληνικό Βασιλικό Ναυτικό». Στη συνέχεια άρχισαν να εκπέμπονται πλήθος συγχαρητήρια σήματα. Οι σηματωροί δεν προλάβαιναν να λαμβάνουν. Στην προβλήτα περίμεναν επίσημοι για να συγχαρούν. Μόλις το πλοίο παρέβαλε ο Κυβερνήτης έκανε το Σταυρό του και λέγοντας με όλη τη δύναμη της γενναίας ψυχής του «δόξα σοι ο Θεός!» κατέβηκε από τη γέφυρα.

     Είναι όμως απαραίτητο να εξιστορήσουμε ποιο ήταν αυτό το πλοίο και ποια ήταν τα κατορθώματα του. Ο ΑΔΡΙΑΣ ήταν ένα από τα πολλά πλοία που μας παραχώρησε το Βρετανικό Ναυτικό στη διάρκεια του Πολέμου. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι η Ελλάδα στην περίοδο αυτή ανανέωσε τον Στόλο της με τη φροντίδα των συμμάχων που εκτίμησαν τη συμβολή μας και θέλησαν να αξιοποιήσουν καλύτερα τις δυνατότητες του γενναίου και έμπειρου «έμψυχου υλικού» του Ναυτικού μας. Ο ΑΔΡΙΑΣ ήταν ένα ολοκαίνουργιο πλοίο τύπου Hunt. Ο εξοπλισμός του συμπληρώθηκε στα ναυπηγεία Swan and Hunters στο Newcastle on Tayan. Η παραλαβή του έγινε στις 20 Ιουλίου 1942 με πρώτο Κυβερνήτη τον Αντιπλοίαρχο Ιωάννη Τούμπα. Ο Αξιωματικός αυτός είχε γεννηθεί το 1901 στη Μύκονο και είχε αποφοιτήσει από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων το 1922. Το 1940-41 σαν Πλωτάρχης στην Παράκτιο Άμυνα, είχε διατελέσει Διοικητής του Ναυτικού Οχυρού Μεγάλου Εμβόλου. Λίγες μέρες πριν την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, είχε αναλάβει Κυβερνήτης στο Αντιτορπιλικό ΑΕΤΟΣ με το οποίο συμμετείχε στις συμμαχικές επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο και στον Ινδικό Ωκεανό.

     Ο ΑΔΡΙΑΣ από τις αρχές Ιανουαρίου 1943, εντάχθηκε στη Συμμαχική Δύναμη συμμετέχοντας σε πολλές και επικίνδυνες αποστολές. Οι συνθήκες δεν ήταν καθόλου ευχάριστες. Εκτός από τα εχθρικά πολεμικά, τα δέκα μποφόρ στον Βόρειο Ατλαντικό ήταν μια συνηθισμένη κατάσταση εκείνο το χειμώνα. Ο Στόλος μας όμως ήταν ακάθεκτος. Στις 27 Ιανουαρίου 1943 τα μεσάνυκτα και ενώ ο ΑΔΡΙΑΣ βρισκόταν 360 μίλια ΒΔ του ακρωτηρίου Finisterre του Βισκαϊκού, συνοδεύοντας μια νηοπομπή εντόπισε εχθρικό υποβρύχιο. Το πλοίο αμέσως επιτέθηκε. Το υποβρύχιο καταδύθηκε σε μεγάλο βάθος και προσπάθησε να διαφύγει. Ο ΑΔΡΙΑΣ το κατεδίωξε για μιάμιση ώρα ρίχνοντας διαρκώς βόμβες βάθους και τελικά το βύθισε. Ήταν το γερμανικό υποβρύχιο U-553. Λίγες μέρες αργότερα, 13 Φεβρουαρίου 1943, ενώ συνόδευε νηοπομπή από το Τακοράντι προς το Φρη Τάουν στο Νότιο Ατλαντικό, εντόπισε πάλι εχθρικό υποβρύχιο. Το βύθισε μετά από πολύωρο καταδίωξη και πολλές επιθέσεις βομβών βάθους. Ήταν επίσης γερμανικό, με στοιχεία U-623.

     Η δράση του πλοίου συνεχίσθηκε με επιτυχία στη Μεσόγειο. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος ήταν τότε τα εχθρικά τορπιλοπλάνα που εκτελούσαν αιφνιδιαστικές επιθέσεις συνήθως κατά το λυκαυγές ή το λυκόφως. Σε μια τέτοια επίθεση βυθίσθηκαν δύο πλοία που μετέφεραν στρατεύματα. Ο ΑΔΡΙΑΣ έσπευσε να σώσει τους επιζώντες και περισυνέλεξε συνολικά 116 ναυαγούς οι οποίοι ήταν Άγγλοι, Σκώτοι, Ιρλανδοί, Αυστραλοί και ιθαγενείς από τις Μπαχάμες. Στην απόβαση των Συμμάχων στη Σικελία ο ΑΔΡΙΑΣ έδωσε και εκεί δυναμικά το παρόν από την πρώτη στιγμή. Στη διάρκεια των επιχειρήσεων με μια παράτολμη ενέργεια της βενζινακάτου του με τον Ανθυποπλοίαρχο Παντελή Δράκαρη, διασώθηκαν κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια των Γερμανών δύο Άγγλοι και τρεις Αμερικάνοι αεροπόροι που το αεροπλάνο τους είχε καταρριφθεί. Στην συνέχεια ο ΑΔΡΙΑΣ με τα πυρά του κατέρριψε έξω από την Αυγούστα ένα γερμανικό αεροπλάνο. Στην ίδια περιοχή όπου  περιπολούσε μαζί με το βρετανικό αντιτορπιλικό ΚΟΥΑΝΤΟΚ, για προστασία των βρετανικών καταδρομικών που βομβάρδιζαν, αντιμετώπισε με επιτυχία την απειλή τεσσάρων τορπιλακάτων. Ήταν μετά τα μεσάνυκτα της νύκτας από 20 προς 21 Ιουλίου του 1943 όταν ο ΑΔΡΙΑΣ δέχθηκε την αιφνιδιαστική επίθεση από τα γερμανικά πλοία. Ένα πλοίο τα έβαλε με τέσσερα που μπορεί να ήταν μικρότερα αλλά ήταν περισσότερο ευέλικτα και με μεγάλη δύναμη πυρός. Παρ’ όλα αυτά ο ΑΔΡΙΑΣ βγήκε για άλλη μια φορά νικητής. Μόνο μία από τις τορπιλακάτους κατάφερε να διαφύγει. Από τις υπόλοιπες η μία καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά και άλλες δύο βυθίσθηκαν. Όμως από το εχθρικό πυρ ανοίχτηκαν τριανταεννέα οπές στο αντιτορπιλικό και επιπλέον αυτή η νίκη πληρώθηκε με αίμα και μάλιστα πολύ ακριβά. Ένας Δίοπος Πυροβολητής ο Α. Αντωνίου από το Αγκίστρι βρήκε το θάνατο και δεκαοκτώ άλλοι τραυματίσθηκαν. Ανάμεσα στους τραυματίες ήταν και ο Δίοπος Μηχανικός Γεώργιος Παπαφρατζέσκος του Αγήματος Ελέγχου Βλαβών. Το Άγημα Ελέγχου Βλαβών είναι ένα σημαντικό στοιχείο της άμυνας του πλοίου. Αυτό επιλαμβάνεται και αποκαθιστά κάθε ανωμαλία που προκαλείται ειδικά κατά τη μάχη στο πλοίο. Σβήνει πυρκαγιές, ελέγχει διαρροές, επιδιορθώνει βλάβες, απεγκλωβίζει τραυματίες και σε γενικές γραμμές είναι εκείνο που εξασφαλίζει τη διατήρηση της μαχητικής ικανότητας του πλοίου. Το προσωπικό του είναι επίλεκτο και αποτελείται από όλες τις τεχνικές ειδικότητες.

     Ο ηρωισμός του ΑΔΡΙΑ δεν έμεινε απαρατήρητος από τη Συμμαχική Διοίκηση που θέλησε να το τιμήσει ιδιαίτερα. Γι’ αυτό ο Άγγλος Ναύαρχος το διέταξε να είναι ένα από τα τέσσερα πλοία στα οποία θα παρεδίδετο ο Ιταλικός Στόλος του Νότου στις 10 Σεπτεμβρίου 1943. Η παράδοση έγινε εν πλώ επί της πορείας από Τάραντα προς Μάλτα. Παρόμοια τιμή επιφυλάχθηκε και για άλλο ένα ένδοξο πλοίο μας που δεν ήταν μέχρι τέλους τυχερό. Το ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΟΛΓΑ που συμμετείχε και αυτό τιμητικά στην παράδοση του Ιταλικού Στόλου του Βορρά με Κυβερνήτη τον Πλωτάρχη Γεώργιο Μπλέσσα. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουμε αυτές τις στιγμές. Θα περιοριστούμε στο να αναφερθούμε μόνο επιγραμματικά στην χαρά που ένοιωσε το πλήρωμα του ΑΔΡΙΑ, όταν στον Τάραντα μπόρεσε να απελευθερώσει σαραντατέσσερις Έλληνες ομήρους που βρέθηκαν εκεί σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως.

     Ενώ ο Πόλεμος συνεχιζόταν, ο ΑΔΡΙΑΣ δεν έλειπε από καμμία αποστολή. Ταξίδευε 28 ή 29 ημέρες το μήνα προσφέροντας τις πολύτιμες υπηρεσίες του στον Αγώνα. Το Σεπτέμβριο του 1943 άρχισαν οι επιχειρήσεις των Δωδεκανήσων. Ήταν οι πιο δύσκολες επιχειρήσεις μέσα σε ένα γερμανοκραούμενο σύμπλεγμα νήσων χωρίς καμία απολύτως αεροπορική κάλυψη. Το πληρώσαμε πανάκριβα. Έξι συμμαχικά αντιτορπιλικά, μεταξύ των οποίων και το ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΟΛΓΑ, βυθίστηκαν και τέθηκαν εκτός μάχης τέσσερα καταδρομικά καθώς και τρία αντιτορπιλικά. Το ένα τρίτο των πλοίων που απέπλευσαν  τότε για τα Δωδεκάνησα δεν ξαναγύρισε! Ήρθε και η σειρά του ΑΔΡΙΑ. Ο Διοικητής Αντιτορπιλικών Αρχιπλοίαρχος Todd κάλεσε τον Κυβερνήτη του ΑΔΡΙΑ, Αντιπλοίαρχο Ι. Τούμπα και του ανέθεσε αποστολή στα Δωδεκάνησα. Τον αποχαιρέτησε μάλιστα με την ευχή «Good luck», χωρίς όμως να παραλείψει να του επισημάνει ότι δεν νομίζει ότι υπάρχει πιθανότητα πάνω από 20% να τον ξαναδεί.

     Ο Αντιπλοίαρχος Ι. Τούμπας χαιρέτισε το Διοικητή του και αγέρωχος επέστρεψε στο πλοίο του για να διατάξει προετοιμασία απάρσεως. Ήξερε ότι η αποστολή ήταν πολύ επικίνδυνη, αλλά ήξερε και ποιο είναι το Καθήκον του. Εκτός απ’ αυτό είχε και απόλυτη εμπιστοσύνη στο πλοίο του. Αυτή η εμπιστοσύνη αποδείχθηκε ότι είχε γερή βάση, αφού το πλοίο τελικά επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια και μάλιστα τόσο θριαμβευτικά. Ο Διοικητής του όμως δεν μπόρεσε να ξαναδεί τον Τούμπα αφού ο ίδιος ποτέ δεν ξαναγύρισε στην Αλεξάνδρεια και η «προφητεία» του επαληθεύτηκε. Απωλέσθη στις 24 Οκτωβρίου 1943 ανοικτά της Καλύμνου πολεμώντας, μαζί με το αντιτορπιλικό ECLIPSE όπου επέβαινε.

     Ο ΑΔΡΙΑΣ στις τρεις το πρωί της 21ης Οκτωβρίου 1943 απέπλευσε για τα Δωδεκάνησα μαζί με άλλα τρία αντιτορπιλικά. Το JERVIS (ΤΖΕΒΙΣ), το PATHFINDER (ΠΑΘΦΑΪΝΤΕΡ) και το HURWORTH (ΧΑΪΡΓΟΥΩΡΘ). Το σχέδιο ενεργείας τους ήταν απλό αλλά τολμηρό. Δύο πλοία θα έμπαιναν στον όρμο Λακί της Λέρου, εκεί που προ ημερών είχε βυθισθεί το ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΟΛΓΑ και θα ανεφοδίαζαν τα συμμαχικά στρατεύματα. Παράλληλα όμως τα άλλα δύο πλοία θα έπλεαν στην περιοχή Καλύμνου εκτελώντας μια επιχείρηση αντιπερισπασμού για να τραβήξουν εκεί την προσοχή του εχθρού. Στην πρώτη φάση, την κύρια προσπάθεια ανέλαβαν τα Αντιτορπιλικά JERVIS και PATHFINDER. Τα άλλα δύο, δηλαδή το HURWORTH με τον ΑΔΡΙΑ την παραπλανητική.

     Αργά το βράδυ τα δύο πλοία έφθασαν στην περιοχή της Καλύμνου αναζητώντας εχθρικά πλοία, που θα έπρεπε να είναι εκεί σύμφωνα με πληροφορίες. Μάταια έψαχναν. Ο εχθρός δεν ήταν πουθενά. Το θράσος τους έφθασε μάλιστα στο σημείο να ανάψουν προβολείς και να σαρώσουν τη θάλασσα και τις ακτές. Μετά μιάμιση ώρα στις 03.02, ο Αντιπλοίαρχος Royston Wright (Ράϊτ) επί του HURWORTH που ήταν επικεφαλής των δύο πλοίων, αποφάσισε απελπισμένος να διατάξει την απόσυρση και την επιστροφή τους για συνένωση με τα άλλα δύο πλοία της Δυνάμεως. Εκείνη τη στιγμή όμως φάνηκαν να ανάβουν φώτα στο αεροδρόμιο της Κω. Αυτό σήμανε ότι είχαν γίνει αντιληπτοί από τον εχθρό και προετοιμαζόταν η απογείωση αεροσκαφών για να τους επιτεθούν. Το θράσος τους δεν ήταν καθόλου ωφέλιμο! Ο Κυβερνήτης του ΑΔΡΙΑ ειδοποίησε αμέσως τον Αξιωματικό Πυροβολικού Υποπλοίαρχο Κωνσταντίνο Σωτηρίου και σήμανε συναγερμό αυξάνοντας ταχύτητα. Στις 03.11 άρχισαν οι επιθέσεις που ήταν οι σφοδρότερες και οι μεγαλύτερης διάρκειας που δέχθηκε ποτέ αυτό το πλοίο. Τα «στούκας» ασταμάτητα και με μεγάλη μανία εκτελούσαν κάθετες εφορμήσεις ενώ άλλα αεροπλάνα ρίχνοντας συνεχώς φωτιστικά διευκόλυναν τη σκόπευση των επιθετικών αεροσκαφών κάνοντας τη νύκτα μέρα. Ένα «στούκας» επετέθη με δέσμη τριών πανίσχυρων βομβών στο HURWORTH το οποίο με επιδέξιο χειρισμό του Κυβερνήτη του τις απέφυγε. Τεράστιες στήλες νερού το εξαφάνισαν από το οπτικό πεδίο. Ο ΑΔΡΙΑΣ για κάποιες στιγμές πίστεψε ότι το άλλο πλοίο βυθίσθηκε. Το βρετανικό αντιτορπιλικό όμως δεν είχε πάθει τίποτα. Μετά ήρθε η σειρά του ΑΔΡΙΑ. Στις 03.18 ακούσθηκε ο βόμβος αεροπλάνου που έκανε βύθιση.

     Ο Αντιπλοίαρχος Ι. Τούμπας εκτιμώντας σωστά την πορεία και τις δυνατότητες του αεροσκάφους έδωσε τη σωστή διαταγή: «όλο αριστερά!» Το πλοίο έστρεψε με μεγάλη ταχύτητα αποφεύγοντας τις βόμβες που έπεσαν δίπλα του. Πελώριες στήλες νερού σηκώθηκαν και έπεσαν πάνω στο πλοίο με όλη τους τη δύναμη. Η πλώρη βυθίστηκε και για μια στιγμή όλοι τους νόμισαν ότι πλοίο έχε προσβληθεί. Όμως δεν ήταν έτσι. Ήταν αδύνατο να κτυπηθεί ένα πλοίο που είχε Κυβερνήτη κάποιο σαν τον Τούμπα! Μέσα σε 30 δευτερόλεπτα το Άγημα Ελέγχου Βλαβών είχε αναφέρει ότι το πλοίο δεν είχε υποστεί κανένα απολύτως ρήγμα. Το πλήθος όμως των θραυσμάτων από τις βόμβες είχε τραυματίσει ελαφρά πέντε μέλη του πληρώματος. Μετά τρία λεπτά ακολούθησαν και νέες επιθέσεις. Ο Κυβερνήτης συνέχισε με μεγάλη επιτυχία τους χειρισμούς του. Έπλεε με σταθερή πορεία, για να δώσει την εντύπωση στα αεροσκάφη ότι μέσα στη νύκτα δεν μπορούσε να αντιληφθεί την προσέγγιση τους. Όταν όμως στη συνέχεια το έμπειρο αυτί του άκουγε τη βοή του «στούκας» που εκτελούσε βύθιση, έδινε έγκαιρα την εντολή για απότομη στροφή του πλοίου δεξιά ή αριστερά όπως έπρεπε, για να αποφύγει τις βολές. Αυτή η μάχη διήρκεσε πολύ. Σταμάτησε επειδή ο Κυβερνήτης του HURWORTH είχε μια καταπληκτική ιδέα. Έριξε στη θάλασσα ένα καπνογόνο. Με αυτό παραπλανήθηκαν οι Γερμανοί πιλότοι και άρχισαν εκεί να κάνουν τις επιθέσεις τους, αφήνοντας τα αντιτορπιλικά ανενόχλητα, που με μεγάλη ταχύτητα έσπευσαν να απομακρυνθούν μέσα στο σκοτάδι.

     Τα ξημερώματα στον όρμο που είχαν καταφύγει, έμαθαν ότι τα άλλα πλοία δεν είχαν επιτύχει τον σκοπό τους. Γι’ αυτό έλαβαν νέες εντολές από το Διοικητή του Στολίσκου τους καθώς και συμπληρωματικές οδηγίες από τον Αντιπλοίαρχο Ράϊτ, ο οποίος στο τέλος του σήματος διευκρίνισε ότι η επιχείρηση που θα άρχιζε θα έπρεπε να γίνει με πολύ θόρυβο για να προκληθεί η εχθρική αεροπορία. Ο Αντιπλοίαρχος Ι. Τούμπας απάντησε χαριτολογώντας με σήμα που μεταξύ άλλων έλεγε: «…. οι Έλληνες διπρέπομεν εις τον θόρυβον!». Στη συνέχεια μίλησε σους Αξιωματικούς του και γελώντας τους είπε: «Κύριοι, έχομεν να αντιμετωπίσωμεν αεροπλάνα, πυροβολεία, τορπιλλακάτους, και ναρκοπέδια. Λυπούμαι διότι δεν μπορώ να σας προσφέρω τίποτε περισσότερον!». Με την προετοιμασία απάρσεως ο Κυβερνήτης είδε τον ανιψιό του Σημαιοφόρο Κωνσταντίνο Θεμελή να κρατάει κάτι και μετά να το βάζει στη τσέπη του. Απευθύνθηκε σ’ αυτόν με το συνηθισμένο αυστηρό του ύφος: «Τι κάνεις εκεί Θεμελή;». Και ο νεαρός Αξιωματικός του απάντησε: «Επήρα το φυλακτό μου, κύριε Κυβερνήτα!». Πού να τολμήσει να τον πει «θείο»! Το φυλακτό του όμως όπως θα δούμε παρακάτω του χρειάστηκε!

     Το πλοίο απέπλευσε εγκαίρως μαζί με το βρετανικό. Στις 22.00 έπρεπε να βρίσκονται και να αρχίσουν τον βομβαρδισμό των εχθρικών θέσεων στην Κάλυμνο. Ενώ πλησιάζανε και τα πυροβόλα ήταν έτοιμα, ώρα 21.56 αισθάνθηκαν μια ισχυρή διπλή δόνηση στον ΑΔΡΙΑ και ταυτόχρονα ακούστηκε μια δυνατή έκρηξη. Το πλοίο είχε πέσει σε νάρκη! Ο Κυβερνήτης που βρισκόταν στη γέφυρα τινάχθηκε κυριολεκτικά στον αέρα, ενώ αμέσως μετά μια τρομερή πίεση τον έσπρωξε απότομα κάτω και τον κτύπησε οριζόντια με το στήθος του στο δάπεδο. Χιλιάδες κομμάτια σίδερο που άρχισαν να εκσφενδονίζονται τον καταπλάκωσαν. Τραυματισμένος και με σπασμένο το δεξί του χέρι, μπόρεσε με μεγάλη προσπάθεια να ανασηκωθεί και να κοιτάξει μπροστά. Αντί για την πλώρη είδε θάλασσα. Τότε ένιωσε πως το στόμα του ήταν γεμάτο αίμα και νόμισε ότι είχε πάθει εσωτερική αιμορραγία. Παντού γύρω του είδε νεκρούς και τραυματίες, κατάφερε όμως να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του και να φωνάξει δυνατά: «Μη ξεχνάτε, πως είσθε Έλληνες!».

     Ο Υποπλοίαρχος Σωτηρίου εκείνη τη στιγμή  κατέβηκε από τον κατευθυντήρα τραυματισμένος. Ο Γεώργιος Παπαφρατζέσκος που είχε προαχθεί στο μεταξύ σε Υποκελευστή, είχε δεχθεί μεγάλο χτύπημα στο αριστερό του χέρι με αποτέλεσμα αυτό να αποκοπεί μέχρι και το κόκαλο, ενώ το υπόλοιπο μέλος του είχε απομείνει κρεμασμένο από το δέρμα. Ο γενναίος Υπαξιωματικός όμως δεν πτοήθηκε αλλά συνέχισε κανονικά να εκτελεί τα καθήκοντα του, αφού έδεσε το σακατεμένο χέρι του στο σωσίβιο με ένα κουρέλι. Ένας Άγγλος Ναύτης ο Πέρκς που ήταν σηματωρός, βλέποντας ότι ο Κυβερνήτης δεν φορούσε σωσίβιο βγάζει το σωσίβιο ενός σκοτωμένου και του το δίνει λέγοντας: «good luck sir». Τραυματισμένος εμφανίσθηκε και ο Σημαιοφόρος Μουρίκης για να αναφέρει ότι όλες οι πυξίδες ήταν καταστραμμένες καθώς και όλο το ναυτιλιακό υλικό. Μόνο ο Πρώτος Μηχανικός Πλωτάρχης Κωνσταντίνος Αράπης είχε να αναφέρει με πλήρη αταραξία κάτι καλό: «Μηχαναί και λέβητες εν τάξει!». Ταυτόχρονα όμως ο Ύπαρχος Υποπλοίαρχος Γεώργιος Χαριτόπουλος ανέφερε ακατάσχετο διαρροή. Το Άγημα Ελέγχου Βλαβών σε δράση. Μαζί του και ο Πλωτάρχης Αράπης που με τους ξύλινους δοκούς τις λεγόμενες «οδοντογλυφίδες», κατάφερε να υποστυλώσει όπου αυτό ήταν απαραίτητο, ενώ ο Σημαιοφόρος Αθανάσιος Ευθυμίου φρόντιζε να λαμβάνει όσο μπορούσε περισσότερο τα προβλεπόμενα μέτρα ασφάλειας. Το πλοίο όμως είχε πάρει μια κλίση που συνεχώς μεγάλωνε.

     Το βρετανικό αντιτορπιλικό HURWORTH αφού καθαίρεσε την πετρελάκατο του για περισυλλογή ναυαγών άρχισε να πλησιάζει αργά, ενώ ο Αντιπλοίαρχος Ράϊτ εξέπεμψε το σήμα: «Κρατήσατε. Θα σας πλευρίσω για να παραλάβω το πλήρωμα σας. Κατόπιν να βυθισθεί το πλοίο». Μεγάλο μέρος των επιζώντων του πληρώματος είχε μαζευτεί στη γέφυρα και με αγωνία παρακολουθούσε τις εξελίξεις. Όλοι τους χλόμιασαν μόλις άκουσαν τη διαταγή από το Διοικητή τους και έστρεψαν το βλέμμα τους στον Κυβερνήτη. Εκείνος είχε πάρει ήδη την απόφαση. Θα έμενε στο πλοίο του! Ήθελε όμως να ξέρει τι θα έκαναν οι υπόλοιποι. Γι’ αυτό με τη βροντώδη φωνή του τους ρώτησε: «Θα εγκαταλείψουμε το πλοίο μας;» Αμέσως με μια φωνή όλοι τους απάντησαν: «Όχι ποτέ!». Μετά απ’ αυτό ο Κυβερνήτης δεν είχε άλλη επιλογή. Έπρεπε να αρνηθεί την εκτέλεση της διαταγής του ανωτέρου του. Διέταξε το σηματωρό να απαντήσει αρνητικά. Ο Διοικητής επανέλαβε άλλες δύο φορές την ίδια διαταγή και έλαβε ισάριθμες αρνητικές απαντήσεις. Το μόνο που δέχθηκε ο Αντιπλοίαρχος Τούμπας ήταν η μεταφορά των τραυματιών στο άλλο καράβι. Το αντιτορπιλικό HURWORTH αποφάσισε τότε να πλησιάσει. Δυστυχώς όμως το περίμενε το μοιραίο. Έπεσε και αυτό σε νάρκη. Μια τρομακτική έκρηξη εκσφενδόνισε τμήματα του πλοίου μαζί με ανθρώπινα μέλη. Το βρετανικό πλοίο σε λίγες στιγμές χάθηκε από την επιφάνεια. Ο ΑΔΡΙΑΣ κάνοντας ανάποδα πάσει δυνάμει για να αποφύγει τα συντρίμμια αλλά και τη φωτιά που είχε ανάψει από τα χυμένα καύσιμα, βρέθηκε κοντά σε δύο επιζώντες του πληρώματός του που είχαν εκσφενδονιστεί τραυματισμένοι στη θάλασσα και τους έσωσε. Ήταν ο Υποκελευστής Χατζηκωνσταντίνου με το Δίοπο Μίχο. Στη συνέχεια έριξε μια σχεδία καθώς και σωσίβια για να βοηθήσει και άλλους αν υπήρχαν. Η πετρελάκατος που είχε καθαιρεθεί πριν την καταστροφή του HURWORTH μπόρεσε και διέσωσε επτά τραυματισμένους του πλοίου της. Αντί να προσεγγίσει όμως τον ΑΔΡΙΑ απομακρύνθηκε για να μην παρασυρθεί από την δίνη του όταν θα βυθιζόταν. Άλλοι εννέα Άγγλοι Αξιωματικοί και Ναύτες μπόρεσαν να ανέβουν σε μια σχεδία του πλοίου τους και με αυτή βγήκαν στην Ψέριμο όπου τους περιέθαλψαν και τους έκρυψαν από τους κατακτητές οι φιλόξενοι κάτοικοι της.

     Αφού εξαντλήθηκε κάθε περιθώριο για την περισυλλογή των συμμάχων ναυαγών ο ΑΔΡΙΑΣ με μεγάλες δυσκολίες στο χειρισμού του κατευθύνθηκε με οδηγό τον Πολικό Αστέρα προς τις Μικρασιατικές Ακτές, ενώ η κλίση του διαρκώς μεγάλωνε σε σημείο που η κρεμασμένη στα καπόνια βάρκα άρχισε να πλέει στη θάλασσα. Το πλοίο ήταν τόσο έμπρωρο που οι προπέλες άρχισαν να ξενερίζουν. Ο Κυβερνήτης είχε διατάξει σημαιοστολισμό με έπαρση της επίσημης μεταξωτής σημαίας. Αν το ηρωικό πλοίο του βυθιζόταν, θα έπρεπε το τέλος του να ήταν αυτό που άξιζε σε ένα γενναίο και υπερήφανο πολεμιστή. Το ταξίδι όμως συνεχίσθηκε κανονικά με ταχύτητα πέντε κόμβων και ολοκληρώθηκε  χάρις στο γενναίο του πλήρωμα, που έκανε το καθήκον του ακόμα και όταν τα τραύματα άρχισαν να κρυώνουν και να πονάνε πολύ περισσότερο. Ο Κυβερνήτης συνεχώς έφτυνε αίμα. Τα τραύματα του πονούσαν και η αναπνοή του γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Απομάκρυνε όσους δεν ήταν απαραίτητοι από τη γέφυρα για να μην βλέπουν την κατάσταση του και πέσει το ηθικό. Κάποια στιγμή έχασε τελείως τις αισθήσεις του. Τον συγκράτησε ο Σημαιοφόρος Μουρίκης και ο Υποκελευστής Μαυρωνάς κατάφερε να τον συνεφέρει με χαστούκια. Ο Κυβερνήτης συνήλθε και σηκώθηκε αμέσως σαν πληγωμένο θηρίο για να αναλάβει και πάλι με πείσμα τον έλεγχο του πλοίου του. Δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει και το Μαυρωνά για τα χαστούκια που του έδωσε. Αργότερα με χιουμοριστική διάθεση έγραψε: «Ελπίζω να μην ήταν ευχαριστημένος επειδή του δόθηκε η ευκαιρία να μου δώσει αυτά τα χαστούκια!».

     Μετά τρεις ώρες ταξίδι το καράβι έφθασε και προσαιγιαλώθηκε στη Μύνδον της Μικράς Ασίας που σήμερα ονομάζεται Γκιουμουσλούκ. Η ώρα ήταν 00.50 της 23ης Οκτωβρίου και το πλοίο είχε διανύσει σ’ αυτή την κατάσταση δεκαέξι ναυτικά μίλια από το σημείο της εκρήξεως! Ο χρόνος ήταν οριακός διότι αν η κλίση είχε προλάβει να μεγαλώσει λίγο ακόμα θα είχε βουλιάξει. Ευτυχώς επίσης που ο Αντιπλοίαρχος Ι. Τούμπας ήξερε Διεθνές Δίκαιο. Αν και δεν βρέθηκε το σχετικό βοήθημα στη βιβλιοθήκη του πλοίου, θυμόταν από τη Σχολή Δοκίμων ότι σύμφωνα με ένα διεθνή εθιμικό κανόνα, μπορούσε να καταφύγει σε ουδέτερο κράτος κάνοντας επισκευές για να γίνει το πλοίο ικανό να πλεύσει, χωρίς όμως να επιτρέπονται εργασίες για επαύξηση της μαχητικής του ικανότητας. (βλ. και άρθρο 17 της Συμβάσεως ΧΙΙΙ της Χάγης στις 6 Νοεμβρίου 1936, περί των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των ουδετέρων δυνάμεων εν τω κατά θάλασσαν πολέμω). Τότε υπήρχε ένα σχετικό εγχειρίδιο εφαρμογής του διεθνούς δικαίου υπό μορφή «επιχειρησιακής οδηγίας» και οι Αξιωματικοί εκείνης της εποχής γνώριζαν αυτό το σπουδαίο αντικείμενο πάρα πολύ καλά. Σήμερα δυστυχώς τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά και βεβαίως δεν υπάρχει σε ισχύ ένα τέτοιο εγχειρίδιο!

     Μετά τη προσαιγιάλωση του πλοίου, ο Κυβερνήτης ξεκίνησε την επιθεώρηση του για τον εντοπισμό εγκλωβισμένων. Άρχισε από την πλώρη, ή μάλλον από ότι είχε μείνει απ’ αυτή και σκύβοντας σε κάθε άνοιγμα φώναζε: «Ε! παιδιά είναι κανείς εδώ;». Κάποια στιγμή ακούει μια απεγνωσμένη φωνή: «Θείε Νάννο, βοήθεια!» ήταν η φωνή του ανιψιού του, του Σημαιοφόρου Θεμελή που καθώς ήταν παγιδευμένος κάτω από συντρίμμια με σπασμένα και τα δυο του γόνατα είχε ξεχάσει τις τυπικότητες. Σε λίγο εντοπίσθηκαν και άλλοι παγιδευμένοι τραυματίες και διασώθηκαν. Μπαίνοντας όμως ο Κυβερνήτης στο καρέ που είχε μετατραπεί σε χειρουργείο μάχης βρέθηκε μπροστά σ’ ένα φρικτό θέαμα. Ο γιατρός Σημαιοφόρος Καποδίστριας πασαλειμμένος με αίματα από διάφορους τραυματίες, έκοβε με ένα κοινό ψαλίδι το αριστερό χέρι του Παπαφρατζέσκου επάνω από τον αγκώνα, χωρίς κανένα αναισθητικό βέβαια. Όλο το ιατροφαρμακευτικό υλικό είχε καταστραφεί. Ο Τούμπας στάθηκε μελαγχολικά κοιτώντας θλιμμένος αυτό το νεαρό παιδί που θα ζούσε όλη την υπόλοιπη ζωή του ανάπηρος. Προσπάθησε να του πει κάτι δείχνοντας τη συμπόνια του. Τα μάτια όμως του γενναίου Υπαξιωματικού πετάχτηκαν κυριολεκτικά έξω από τις κόχες τους και έβγαλαν σπίθες. Ο Παπαφρατζέσκος δεν χρειαζότανε καμιά παρηγοριά αφού είχε πια συνειδητοποιήσει ότι το περασμένο βράδυ είχε γίνει και αυτός ένας ήρωας. Γι’ αυτό στράφηκε όλο υπερηφάνεια και του είπε: «Δεν με νοιάζει για το χέρι μου κύριε Κυβερνήτα. Τι είναι ένα χέρι για την Πατρίδα!». Δάκρυα γέμισαν τα μάτια του Αντιπλοίαρχου Τούμπα που εκείνη τη στιγμή έσκυψε αμίλητος και τον φίλησε στο μέτωπο.

     Την μεθεπομένη ημέρα από τον κατάπλου στη Μύνδον ένα ελληνικό καΐκι έφθασε και τους παρέδωσε σώο τον Αντιπλοίαρχο Ράϊτ καθώς και τον Δίοπο Αθ. Σαββάκη που ήταν αγνοούμενος. Ο τελευταίος που είχε εκσφενδονιστεί στη θάλασσα διασώθηκε αφού ανέβηκε στη σχεδία που είχε ρίξει ο ΑΔΡΙΑΣ και ενώ βρισκόταν πάνω σ’ αυτή, είχε σώσει το Βρετανό Αξιωματικό που ήταν τραυματίας και χαροπάλευε στα κύματα. Τους δύο ναυαγούς τελικά τους μετέφερε το καΐκι. Ο Βρετανός Αντιπλοίαρχος ανέβηκε στο πλοίο, χωρίς αυτό να παραλείψει την απόδοση των προβλεπόμενων τιμών στο ναυαγό Διοικητή του. Το Ναυτικό μας σε όλες τις στιγμές ήξερε να τηρεί με ευλάβεια τις παραδόσεις του! Με τον απολογισμό των απωλειών ο αριθμός των νεκρών είχε φθάσει στους εικοσιένα και των τραυματιών στους τριάντα. Η Μικρασιατική Γη φιλοξένησε τους νεκρούς και ένας τύμβος στήθηκε με την επιγραφή: «ΑΝΔΡΩΝ ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΠΑΣΑ ΓΗ ΤΑΦΟΣ, ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΕΚ ΤΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ Α/Τ ΑΔΡΙΑΣ 22α ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1943».

     Οι επισκευές στο πλοίο συνεχίσθηκαν κανονικά μετά τη μεθόρμιση σε ασφαλέστερο σημείο. Σε όλη την προσπάθεια βοήθησαν ο Αντιπλοίαρχος Πέρρυ που ήταν ναυπηγός μαζί με τον Ανθυποπλοίαρχο ναυαγοσώστη Κόλλινς που έφθασαν εκεί κατόπιν διαταγής του Άγγλου Ναυάρχου. Το πλοίο στεγανοποιήθηκε με πρόχειρο τρόπο που κρίθηκε ικανοποιητικός, αλλά η κατάσταση γενικά δεν ήταν καθόλου ευχάριστη. Μια γερμανική τορπιλάκατος περιπολούσε διαρκώς έξω από τον όρμο και λίγο πιο έξω βρισκόντουσαν τρία γερμανικά αντιτορπιλικά ενώ εχθρικά αεροπλάνα εκτελούσαν καθημερινές αναγνωρίσεις. Παρ’ όλα αυτά το πλοίο προετοιμάσθηκε για απόπλου. Το πρωί της 1ης Δεκεμβρίου ο Κυβερνήτης, οι Αξιωματικοί και το πλήρωμα τέλεσαν μνημόσυνο για τους νεκρούς τους και χαιρετώντας τους έδωσαν την υπόσχεση ότι σύντομα θα επέστρεφαν για να τους πάρουν. Η υπόσχεση αυτή εκπληρώθηκε μετά από δύο χρόνια.

     Το βράδυ της ίδιας μέρας στις 21.00 το πλοίο απέπλευσε ανάποδα ολοταχώς για την Αλεξάνδρεια που βρισκόταν σε απόσταση επτακοσίων τριάντα ναυτικών μιλίων. Από την αρχή παρουσιάσθηκαν ανωμαλίες και διαρροές καθώς και αδυναμία του πλοίου να κυβερνηθεί κινούμενο με ανάποδα. Τότε ο Κυβερνήτης αποφάσισε να ταξιδεύσει με πρόσω, όσο και αν αυτό ήταν επικίνδυνο για ένα πλοίο χωρίς πλώρη και με πρόχειρη στεγανοποίηση. Μέσα στη νύκτα, με κακές συνθήκες φωτισμού που εμπόδιζαν τον εντοπισμό του πλοίου από τον εχθρό αλλά ταυτόχρονα δυσκόλευαν και την πλοήγηση του, με κακές καιρικές συνθήκες, με τις αντλίες να μην προλαβαίνουν να εξαντλούν τα νερά από τις διαρροές και με συνεχή εχθρική απειλή, ο ΑΔΡΙΑΣ συνέχισε το ταξίδι του ενώ η κατάσταση διαρκώς χειροτέρευε. Ο τοίχος από τσιμέντο που είχε κτιστεί για να στεγανοποιήσει το ρήγμα από την απώλεια της πλώρης, έσπασε και άρχισε να γεμίζει νερά. Κάποια στιγμή ο Σημαιοφόρος Σ. Μουρίκης σκέφθηκε πάλι να πει το αστειάκι του: «Κύριε Κυβερνήτα ποια είναι η διαφορά μεταξύ υποβρυχίου και καταδυομένου;» «Γιατί σε ενδιαφέρει Σημαιοφόρε;» τον ρώτησε ο Κυβερνήτης συνεχίζοντας την αστεία συζήτηση. Και ο Σημαιοφόρος γελώντας του απάντησε: «Γιατί δεν ξέρω σε ποια κατηγορία πρέπει να ταξινομήσω τον ΑΔΡΙΑ!». Στις 03.30 το πρωί ανεβαίνει απελπισμένος στη γέφυρα ο Αντιπλοίαρχος Πέρρυ που επέβαινε στο πλοίο και προειδοποίησε τον Κυβερνήτη ότι το πλοίο θα βουλιάξει, συμβουλεύοντας τον να το προσαράξει στις Μικρασιατικές ακτές. Η απάντηση του Κυβερνήτη ήταν αρνητική και μεταξύ άλλων του είπε: «Εσύ είσαι ναυπηγός και καλά κάνεις να μου λες την γνώμη σου. Εγώ όμως είμαι ο Κυβερνήτης! Το καράβι δεν θα το ρίξω έξω. Αν είναι να χαθεί, θα χαθεί στο στοιχείο του, στη θάλασσα. Θα πάμε εμπρός και θα δεις πως δεν θα βουλιάξη!». Και πράγματι δεν βούλιαξε αλλά σχίζοντας τα νερά υπερήφανο, μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι εγγύς των Τουρκικών ακτών, συχνά δεχόμενο πυρά από τα παράκτια πυροβολεία, επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια δοξάζοντας το Ναυτικό μας!        

     Το προσωπικό του πλοίου συμπλήρωσε τη δύναμη άλλων πλοίων και συνέχισε τον Αγώνα. Τον Αντιπλοίαρχο Ιωάννη Τούμπα τον περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Ανέλαβε καθήκοντα Αρχιεπιστολέως! Στη συνέχεια τον Απρίλιο του 1944, συμμετείχε στο Άγημα Εμβολής συμβάλλοντας αποτελεσματικά στην ανακατάληψη των πλοίων μας καθώς και στην όλη προσπάθεια για επάνοδο στην στρατιωτική τάξη και πειθαρχία των πληρωμάτων που είχαν στασιάσει και βρισκόντουσαν κάτω από τον έλεγχο των Κομουνιστών. Μετά από την απελευθέρωση υπηρέτησε σε σημαντικές θέσεις, έγινε Ναύαρχος και διετέλεσε Αρχηγός του Στόλου. Το 1979 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και το 1991 Πρόεδρος της. Επίσης διετέλεσε για πολλά χρόνια Βουλευτής και Υπουργός. Το γεγονός του θανάτου του στις 7 Μαΐου του 1995 αναφέρθηκε με λίγα λόγια από τα μέσα μαζικής ενημερώσεως χωρίς λεπτομερή αναφορά στο σημαντικό έργο του και στην ιδιαίτερης σημασίας προσωπικότητα του. Όλα αυτά σε μια εποχή που είδαμε να εκθειάζεται κατ’ επανάληψη και με ειδική έμφαση το επουσιώδες έργο κάποιων ανθρώπων που η προσωπικότητα τους δεν θα μπορούσε καν να συγκριθεί με αυτή του αειμνήστου Ιωάννη Τούμπα και του ηρωικού πληρώματος του πλοίου του.

     Ο Υποκελευστής Γεώργιος Παπαφρατζέσκος σαν ανάπηρος δεν σταμάτησε την προσφορά του στην Πατρίδα και συνέχισε μετά από δικό του αίτημα, να πολεμά υπηρετώντας στα πλοία. Μετά τον πόλεμο, ο Στόλος κατέπλευσε αρχικά στον Πόρο. Οι κάτοικοι του νησιού τον δέχθηκαν με ενθουσιασμό. Μέσα σε ένα πανδαιμόνιο χαράς, τα πληρώματα βγήκαν και κατευθύνθηκαν στη Μητρόπολη για τη δοξολογία. Όπου περνούσαν του έραναν με λουλούδια ενώ οι καμπάνες των εκκλησιών κτυπούσαν χαρμόσυνα. Μεταξύ αυτών ο Αντιπλοίαρχος Ι. Τούμπας και δίπλα του ο Υποκελευστής Γ. Παπαφρατζέσκος. Περνώντας έξω από το σπίτι του Υπαξιωματικού που ήταν κοντά στη Μητρόπολη τον βλέπει η μάνα του και ρίχνεται κυριολεκτικά επάνω του φωνάζοντας: «Παιδί μου!». Καθώς τον αγκαλιάζει αντιλαμβάνεται ότι το ένα μανίκι ήταν άδειο. Αμέσως κατάλαβε τι του είχε συμβεί και γεμάτη δάκρυα συγκινήσεως του λέει; «Μη σε νοιάζει για το χέρι σου, γιατί τόχασες πολεμώντας για την Ελλάδα. Είμαι υπερήφανη για σένα!». Δεν ήταν μόνο εκείνη υπερήφανη. Το ίδιο υπερήφανοι αισθάνθηκαν και όλοι οι άλλοι που παρακολούθησαν αυτή τη στιγμή θαυμάζοντας μια αληθινή Ελληνίδα Μητέρα. Μετά τον Πόλεμο ο Παπαφρατζέσκος τέθηκε σε πολεμική διαθεσιμότητα και παρέμεινε στον Πόρο. Όταν ήρθε η ημέρα που θα αποκτούσε η Σχολή Ναυτοπαίδων, δηλαδή η Σχολή Υπαξιωματικών την Πολεμική της Σημαία, ο βετεράνος του Πολέμου Διοικητής της Σχολής Αντιπλοίαρχος Θεόδωρος Μανωλόπουλος δεν χρειάσθηκε να σκεφθεί πολύ για την επιλογή του προσώπου που θα την παρέδιδε στον πρώτο Σημαιοφόρο της. Και βέβαια αυτός ήταν ο τότε Ανθυποπλοίαρχος Παπαφρατζέσκος, αυτός πού σαν Υπαξιωματικός την είχε τιμήσει τόσο πολύ. Ο Γεώργιος Παπαφρατζέσκος έφυγε από τον κόσμο σαν Υποπλοίαρχος το Μάρτιο του 2001. Στην κηδεία του έσπευσαν να τον αποχαιρετίσουν οι επιζώντες συμπολεμιστές του και του αποδόθηκαν οι προβλεπόμενες τιμές. Ο γενναίος Υποπλοίαρχος πέθανε ήσυχος γνωρίζοντας ότι έπραξε στο ακέραιο το Πατριωτικό του Καθήκον, αλλά και πολύ ευτυχισμένος αφού πρόλαβε να καμαρώσει Ναύαρχο το γιο του Ηλία.

     Το 2004 εντοπίσθηκαν πολλά από τα πλοία που βυθίσθηκαν στις ηρωικές επιχειρήσεις της Δωδεκανήσου. Μαζί μ’ αυτά εντοπίσθηκε και η βυθισμένη πλώρη του ΑΔΡΙΑ κοντά στο ναυάγιο του HURWORTH. Εκεί δυστυχώς βρίσκεται ακόμα και σήμερα. Σε οποιοδήποτε άλλο κράτος ένα τμήμα ενός τέτοιου ηρωικού πλοίου θα είχε ανασυρθεί από το βυθό και θα είχε τοποθετηθεί σε περίοπτη θέση.  

Η απάτη με την ΑΟΖ - τα ντοκουμέντα.

 Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
    Για περισσότερο από δύο χρόνια, υποστηρίζεται, από μια πληθώρα άρθρων και εκπομπών, αλλά και πολιτικών δυνάμεων, η εξής «θεωρία»: χρειαζόμαστε κατεπειγόντως ανακήρυξη ΑΟΖ που είναι «απαραίτητη» για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων. Διαθέτουμε τεράστια κοιτάσματα που πρέπει άμεσα να εκμεταλλευθούμε, παρά το καθεστώς «μη βιώσιμου χρέους» και Δανειακών Συμβάσεων, με τη βοήθεια του Ισραήλ και, τελευταίως, φρεγατών και F-15! ‘Ένα αληθινό, διακομματκό μάλιστα, «λόμπυ» «της ΑΟΖ και των πετρελαίων», εσχάτως και των όπλων, συγκροτήθηκε για να υπερασπίσει αυτή την ιδέα.
    Tο να έχει κανείς την α’ ή β’ άποψη για τα ελληνοτουρκικά, τα ελληνοϊσραηλινά ή τα ενεργειακά είναι απολύτως θεμιτό σε μια δημοκρατία. ‘Εστω κι αν στην Ελλάδα των συνωστιζόμενων προσωπικών φιλοδοξιών ατόμων, συχνά τελείως ακατάλληλων για τους ρόλους στους οποίους αποβλέπουν, ενίοτε εξαρτημένων από διεθνή συμφέροντα, όποιον πληρώνει καλύτερα τέλος πάντων, δεν μπορεί δυστυχώς να γίνει σοβαρή συζήτηση για οποιοδήποτε θέμα.
    Αυτό που δεν είναι θεμιτό, είναι να διασπείρονται ανακρίβειες και ψεύδη. Και όταν αυτά αποκαλύπτονται, από ανθρώπους που αγαπάνε την αλήθεια και την πατρίδα τους, να συνεχίζεται η αναπαραγωγή τους, μαζί και η αναπαραγωγή συκοφαντιών και απειλών εναντίον τους. ‘Ολοι κάνουμε λάθη ή καλοπίστως παραπλανώμεθα. Αν δεν έχουμε το θάρρος να κάνουμε την αυτοκριτική μας, τουλάχιστο ας σιωπούμε. Κρείττον σιγάν, έλεγαν οι Αρχαίοι.
Το «θεμελιώδες ψέμμα»
    ‘Ολη η θεωρία που προαναφέραμε θεμελιώθηκε επί ενός κραυγαλέου ψέμματος, ότι χρειαζόμαστε ΑΟΖ για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων (στο οποίο προσετέθη μια ολόκληρη σειρά ανακριβών ή παραπλανητικών ισχυρισμών).
    Στο άρθρο 77 της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, προβλέπεται ρητώς ότι η κυριότητα και το αποκλειστικό δικαίωμα έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων παρέχεται από την υφαλοκρηπίδα που εκτείνεται τουλάχιστο όσο και η ΑΟΖ (200 ν.μ.), είναι φυσικό δικαίωμα των κρατών και δεν χρειάζεται καμία ανακήρυξη, υπάρχει αφ’ εαυτής.
    Οι «ΑΟΖολογούντες», καλύτερα «ΑΟΖοπαραπλανούντες», ισχυρίζονται ότι η σύμβαση του 1982 ξεπέρασε την έννοια της υφαλοκρηπίδας όπως περιγράφεται στη σύμβαση του 1958. Αυτό όμως που παραλείπουν να πουν είναι ότι δεν το έκανε με τη θέσπιση της ΑΟΖ, αλλά με τη θέσπιση της νέας έννοιας υφαλοκρηπίδας, όπως την περιγράψαμε στην προηγούμενη παράγραφο.
    Το ζήτημα βέβαια, και με την υφαλοκρηπίδα και με την ΑΟΖ, είναι ότι, για να ασκήσεις τα δικαιώματα που απορρέουν από τις έννοιες αυτές, πρέπει να οριοθετήσεις πρώτα με τα αντικείμενα κράτη και το κριτήριο δεν είναι μόνο η «μέση γραμμή», όπως υποστηρίζουν οι «ΑΟΖολογούντες». Εκεί κόλλησε, από τη δεκαετία του 1970, το θέμα με την Τουρκία στο Αιγαίο.
Τι λένε οι νομικοί
    ‘Εστω και πολύ καθυστερημένα, σήμερα έχουν ανασκευάσει το προφανές ψέμμα των «ΑΟΖολογούντων», σχεδόν όλοι οι ασχολούμενοι με το θέμα.
    « Χρειάζεται να κηρύξουμε ΑΟΖ για να μπορέσουμε να εκμεταλλευθούμε πετρέλαιο ή φυσικό αέριο που βρίσκεται έξω από την ελληνική αιγιαλίτιδα ζώνη;», ρωτά το περιοδικό «Επίκαιρα» (τεύχος 127, 22 Μαρτίου 2012) τον κ. Συρίγο που απαντά: «Κατηγορηματικά όχι! Οι πόροι αυτοί βρίσκονται στο υπέδαφος κάτω από το βυθό της θάλασσας και καλύπτονται πλήρως από το καθεστώς της υφαλοκρηπίδας.» Ο κ. Συρίγος διδάσκει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και είναι Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Εσωτερικών σήμερα. ‘Εχει κάνει διδακτορικό στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Μπρίστολ με θέμα «Νομική και Διπλωματία στο Αιγαίο». Τιμήθηκε από το Δ’ Σώμα Στρατού και το ΓΕΣ για τη συμβολή του στα ζητήματα μειονότητος στη Θράκη και σύνταξης ελληνο-πομακικού λεξικού
    Ο Καθηγητής Τσάλτας, πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου πρώην Υπουργός Περιβάλλοντος, υποστηρίζει στο Βήμα 19.2.2013
    «Στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια έχουμε πάθει κάτι που αποκαλώ “ΑΟΖίτιδα”. Είναι γνωστό ότι η εκμετάλλευση υδρογονανθράκων σχετίζεται με την κήρυξη της υφαλοκρηπίδας και όχι της ΑΟΖ, αν και συνηθίζεται η ΑΟΖ να ταυτίζεται με την υφαλοκρηπίδα. Η ΑΟΖ είναι εξίσου σημαντικός θεσμός και είναι σπουδαίο κληροδότημα το να κηρυχθεί, αλλά δεν έχει σχέση με ό,τι βρίσκεται κάτω από τον βυθό, σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας».
    Ο ίδιος γράφει στο περιοδικό Φόρειν Αφαίρς (ελληνική έκδοση, Απρίλιος 2012)
    «Θα πρέπει να γίνει σαφές ότι η μη ανακήρυξη ΑΟΖ από πλευράς Ελλάδας δεν περιορίζει ούτε στο ελάχιστον τα πλήρη κυριαρχικά δικαιώματά της στον υποθαλάσσιο χώρο (βυθό και υπέδαφος), τα οποία κατοχυρώνονται πλήρως από το καθεστώς της υφαλοκρηπίδας…Τα κυριαρχικά δικαιώματα επί της υφαλοκρηπίδας υφίστανται για το παράκτιο κράτος εξ υπαρχής (ab initio) και αυτοδίκαια (ipso facto) ανεξάρτητα από την όποια ρητή διακήρυξη (βλ. άρθρο 77 της Σύμβασης του 1982) [20], ενώ, σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να επεκταθούν και πέραν του ορίου των 200 ναυτικών μιλίων της ΑΟΖ. Με απλά λόγια, όλα τα παράκτια κράτη διαθέτουν υφαλοκρηπίδα τόσο για τα ηπειρωτικά τους εδάφη όσο και για τα νησιωτικά, ενώ ΑΟΖ διαθέτουν μόνον εκείνα που το επιθυμούν. Άλλωστε, όπως σαφέστατα διαπίστωσε το Διεθνές Δικαστήριο το 1985 στην υπόθεση οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας Λιβύης – Μάλτας, «…τα δικαιώματα στον υποθαλάσσιο χώρο (βυθό και υπέδαφος) της ΑΟΖ ορίζονται σε πλήρη αναφορά με το καθεστώς της υφαλοκρηπίδας».
    “Ολες οι πληροφορίες από την κυβέρνηση συγκλίνουν ότι οδεύουμε προς ανακήρυξη ΑΟΖ. Γιατί σ" αυτή τη συγκυρία;» Την ερώτηση αυτή υποβάλλει η «Εφημερίδα των Συντακτών» στον Χρήστο Ροζάκη, Πρόεδρο του Διοικητικού Δικαστηρίου του Συμβουλίου της Ευρώπης, πρώην αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, πρώην Υφυπουργό Εξωτερικών, που υπογραμμίζει
    «Φαντάζομαι διότι τα τελευταία χρόνια έχει επικρατήσει η αντίληψη ότι η ΑΟΖ δίνει μια δυνατότητα για την προώθηση των εθνικών συμφερόντων, κυρίως στο επίπεδο της άντλησης των πλουτοπαραγωγικών πόρων του υπεδάφους και φυσικά της εξερεύνησης που θα προηγηθεί στις θαλάσσιες περιοχές που γειτνιάζουν με την Ελλάδα. Τώρα, κατά πόσον αυτό αποτελεί πραγματικά μια απάντηση στο πρόβλημα είναι συζητήσιμο, διότι η δυνατότητα αυτών των ενεργειών μπορεί θαυμάσια να στηριχτεί στην υφαλοκρηπίδα, η οποία είναι ακριβώς ο βυθός και το υπέδαφος στα οποία το κράτος έχει αποκλειστικά δικαιώματα εξερεύνησης και εκμετάλλευσης”...
“Η Ελλάδα δεσμεύεται από τη Σύμβαση του 1982, η οποία έχει μάλιστα μετατραπεί και σε εθνικό δίκαιο. Σύμφωνα με το άρθρο 74, οριοθέτηση σε περίπτωση όπου είναι αντικείμενα γειτονικά κράτη, γίνεται με συμφωνία, στη βάση του Διεθνούς Δικαίου.”
“Η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας καθ" εαυτή δεν προβλέπει μονομερείς ενέργειες στο θέμα της ΑΟΖ»
    Στην ίδια συνέντευξη τονίζει ότι προϋπόθεση οριοθέτησης είναι η αποσαφήνιση του εύρους των χωρικών υδάτων
    Ο πρώην Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Εξωτερικών και Καθηγητής Στέλιος Περράκης υπογραμμίζει, κατά τη «Νέα Κρήτη» (18.2.2013)
    «Στην υφαλοκρηπίδα περισσότερο απ' ό,τι στην ΑΟΖ στηρίζονται τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, όπως υποστήριξε ο καλεσμένος του Γιώργου Σαχίνη στην εκπομπή "Αντιθέσεις" … ο Στέλιος Περράκης, τονίζοντας ότι μπορεί η ΑΟΖ να είναι ένα χρήσιμο εργαλείο, όμως στην περίπτωση της Ελλάδας η διασφάλιση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων διεθνώς στηρίζεται πρώτιστα στην υφαλοκρηπίδα!
    Σύμφωνα με τον ίδιο, κυριαρχικά δικαιώματα, είτε τα ασκεί είτε όχι, έχει κάθε παράκτια χώρα στην υφαλοκρηπίδα της. «Η υφαλοκρηπίδα έχει τους πόρους. Ο βυθός και το υπέδαφος. Εκεί θα γίνει η έρευνα. Εκεί θα γίνει η εκμετάλλευση, νότια της Κρήτης αύριο. Ή οπουδήποτε αλλού. Εκεί θα μπει το τρυπάνι»... Ο κ. Περράκης σημείωσε, εξάλλου, ότι η θέση της Ελλάδας και οι γειτονίες διαμορφώνουν την αναγκαιότητα διευθέτησης των ζωτικών χώρων μέσω υφαλοκρηπίδας.
    «Η συνθήκη λέει σε εκατό μέρη», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, ότι «όταν έχεις να οριοθετήσεις, όταν έχεις να κηρύξεις ΑΟΖ, πρέπει να συνεννοηθείς με αυτόν που είναι δίπλα σου και απέναντί σου.»
    Αντίστοιχα επιχειρήματα αναπτύσσουν ο γνωστός και σεβαστός Καθηγητής Αντώνης Μπρεδήμας, ο «θρύλος» της ελληνικής διιπλωματίας Πρέσβης Στοφορόπουλος, ο πρώην Υπουργός Σάκης Πεπονής (που θεωρεί μάλιστα ότι η ΑΟΖ υστερεί της υφαλοκρηπίδας). Την άποψη αυτή έχουν αποδεχθεί και οι γνωστότεροι διπλωματικοί συντάκτες της χώρας, όπως η Κύρα Αδάμ, ο Νίκος Μελέτης, ο Σταύρος Λυγερός.
    Τι άλλο πρέπει λοιπόν να ειπωθεί και να γραφεί, για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η ΑΟΖολογία είναι μια απάτη, πιθανώς αντάξια του «Λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου που μας οδήγησε στα Μνημόνια και τις Δανειακές; Τι άλλο χρειάζεται για να αρχίσουμε να θέτουμε το ερώτημα, ποιες εσωτερικές και διεθνείς δυνάμεις, μετά την οικονομική πολιτική, αποφάσισαν να παίξουν με τον ελληνικό λαό και τη μοίρα του και στην εξωτερική και αμυντική πολιτική, με τα ζητήματα της ειρήνης και του πολέμου; Και γιατί, όλοι αυτοί, οι συχνά όψιμοι «υπερπατριώτες», στήριξαν σε ένα κραυγαλέο ψέμμα μια ολόκληρη πολιτική καμπίνα.

Τέλος και το επίδομα γάμου- Στα επίπεδα της δεκαετίας του 1970 πέφτουν οι μισθοί

    Όσοι αμείβονται με την εθνική συλλογική σύμβαση χάνουν από την Δευτέρα 1ης Απριλίου και το επίδομα γάμου με αποτέλεσμα να υφίστανται νέα μείωση στους κατώτατους μισθούς οι έγγαμοι κατά 10%.
    Την τελευταία τριετία οι αποδοχές των εργαζομένων έχουν μειωθεί κατά 30% εως και 40% ενώ η καταβολή του επιδόματος από τους εργοδότες θα είναι πλέον... προαιρετική
    Δεν δικαιούνται το επίδομα γάμου και όσοι αμείβονται με κλαδικές συμβάσεις των οποίων η μετενέργεια έχει λήξει ενώ σύμφωνα με με τον επιστημονικό διευθυντή του Ινστιτούτου Εργασίας (ΙΝΕ) της ΓΣΕΕ, Σάββα Ρομπόλη, η αγοραστική δύναμη των μισθωτών που αμείβονται με την εθνική συλλογική σύμβαση κατρακυλά στα επίπεδα που ήταν στο τέλος της δεκαετίας του 1970

ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΗ ΠΤΩΣΗ ΣΤΙΣ ΛΙΑΝΙΚΕΣ ΠΩΛΗΣΕΙΣ...

... ΤΟΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ...
Μεγάλη πτώση 16,4% κατέγραψαν οι λιανικές πωλήσεις τον Ιανουάριο, εκπέμποντας σήμα κινδύνου για την προοπτική ανάκαμψης της εμπορικής δραστηριότητας και των δημοσίων εσόδων.
Στα στοιχεία που δημοσιοποίησε χθες...
η Ελληνική Στατιστική Αρχή για τον όγκο των λιανικών πωλήσεων τον Ιανουάριο αποτυπώνονται διψήφιες μειώσεις σχεδόν σε όλες τις επιμέρους κατηγορίες, ακόμη και στα σούπερ - μάρκετ που είδαν τις πωλήσεις τους να κατακρημνίζονται κατά 14,8% σε σύγκριση με τον αντίστοιχο περσινό μήνα. Μεγάλη πτώση 19% καταγράφηκε στην κατηγορία των καυσίμων, κατά 12,7% υποχώρησαν οι πωλήσεις τροφίμων - ποτών και καπνού, κατά 18,4% στα καταστήματα ένδυσης και υπόδησης, κατά 18,1% στα καταστήματα επίπλων και ειδών οικιακού εξοπλισμού και κατά 7,3% στα πολυκαταστήματα. Σε μέσα επίπεδα τον Ιανουάριο ο όγκος των λιανικών πωλήσεων μειώθηκε κατά 16,4%, έναντι μείωσης 10,2% που είχε καταγραφεί τον Ιανουάριο του 2012.
Οι λιανικές πωλήσεις βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση τουλάχιστον την τελευταία διετία με ότι αυτό συνεπάγεται για τα «λουκέτα» στις επιχειρήσεις και την απώλεια πολλών θέσεων εργασίας, υπό το βάρος της καθίζησης της εγχώριας κατανάλωσης εξαιτίας της ανεργίας και των μεγάλων περικοπών σε μισθούς και σε συντάξεις: Πέρσι σε μέσα επίπεδα η μείωση τους ήταν 12,2%, διερύνοντας τις απώλειες σε σχέση με το 2011, χρονιά κατά την οποία καταγράφηκε υποχώρηση 10,2% σε μέσα επίπεδα.

ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η «ΨΩΡΩΚΩΣΤΑΙΝΑ»; ΜΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ!

ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΕ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΚΡΙΤΙΔΗΣ
    Στην εποχή που κυβερνούσε την Ελλάδα ο Καποδίστριας ζούσε στο Ναύπλιο μια ζητιάνα, που την έλεγαν «Ψωροκώσταινα».
    Σε μια λοιπόν συνεδρίαση της Συνέλευσης, κάποιος θέλοντας να πει για τη φτώχεια του Ελληνικού Δημοσίου το παρομοίασε με την πασίγνωστη ζητιάνα.
    Από τότε η λέξη επαναλήφθηκε στις συζητήσεις και τελικά επικράτησε. Μόνο που, όταν λέγεται τώρα δεν εννοεί το Ελληνικό Δημόσιο, αλλά ολόκληρη την χώρα...
    Η όλη ιστορία της Ψωροκώσταινας (Ευ. Δαδιώτης, «Αιγαιοπελαγίτικα» τεύχος 13) είναι η εξής:
«Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι», είπε περήφανα η γριά πλύστρα Χατζηκώσταινα και τα άφησε πάνω στο τραπέζι που είχε στήσει στην πλατεία του Ναυπλίου η ερανική επιτροπή, εκείνη την Κυριακή του 1826.
    Ύστερα από αυτή την απρόσμενη χειρονομία, κάποιος από το πλήθος φώναξε: «Για δείτε, η πλύστρα η Ψωροκώσταινα πρώτη πρόσφερε τον οβολό της.»
    Κι αμέσως το φιλότιμο πήρε και έδωσε. Βροχή πέφταν πάνω στο τραπέζι λίρες, γρόσια και ασημικά. Αυτή ήταν η συνέχεια της φτωχής προσφοράς της πλύστρας Χατζηκώσταινας, που από εκείνη τη στιγμή αποθανατίστηκε με το παρατσούκλι «Ψωροκώσταινα». Και το παρανόμι αυτό κόλλησε έπειτα στην Ελλάδα.
    Αλλά, ποιά ήταν αυτή η «Ψωροκώσταινα»; Ήταν η κάποτε αρχόντισσα των Κυδωνιών, του Αϊβαλιού, Πανωραία Χατζηκώστα, σύζυγος πάμπλουτου Αϊβαλιώτη εμπόρου, που φημιζότανε όχι μόνο για τα πλούτη του άνδρα της, μα και για τα πολλά δικά της κι ακόμα για την ομορφιά της.
    Όταν αργότερα οι Τούρκοι πυρπόλησαν την πολιτεία του Αϊβαλί, και έσφαξαν άνδρες και γυναικόπαιδα, ανάμεσα σε αυτούς που σώθηκαν ήταν και η αρχόντισσα Πανωραία Χατζηκώστα, που είδε να σφάζουν οι Τούρκοι τον άνδρα της και τα παιδιά της. Κατά καλή της τύχη ένας ναύτης την βοήθησε και μαζί με άλλους την ανέβασε σε ένα καράβι που ξεμπάρκαρε στα Ψαρά.
    Εκεί αναγνωρίστηκε από τον ομοιοπαθή της Βενιαμίν τον Λέσβιο, την προστάτεψε και τον ακολούθησε στην Πελοπόννησο. Στο Ναύπλιο, ο Βενιαμίν παρέδιδε μαθήματα για να ζήσει και η Πανωραία, για να ζήσει, άρχισε να ξενοπλένει και αργότερα, με σαλεμένα σχεδόν τα λογικά της, ζητιάνευε στους δρόμους του Ναυπλίου.
    Έπειτα από το περιστατικό του εράνου στο Ναύπλιο, όταν έφτασε ο Καποδίστριας στην Ελλάδα, τη συμμάζεψε κι όταν ίδρυσε το ορφανοτροφείο, η Πανωραία, που τώρα έγινε γνωστή με το παρανόμι «Ψωροκώσταινα», προσφέρθηκε να πλένει τα ρούχα των ορφανών χωρίς καμιά πληρωμή

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Προς τον κ. Β. Σόϊμπλε
Υπουργόν Οικονομικών της Ομοσπ. Δημ. της Γερμανίας

Κύριε Σόϊμπλε
Πρόσφατα στον τύπο δημοσιεύθηκε κάποια συνέντευξή σας . Επρόκειτο μάλλον για συνέντευξη με την παρουσία πολλών δημοσιογράφων . Κάποιος σας ερώτησε , πως διαχειρίζεστε το γεγονός ότι , εξ αιτίας και δικών σας χειρισμών , η Γερμανία είναι αντιπαθής έως μισητή ,
έτσι ακριβώς διατυπώθηκε , σε πολλές Ευρωπαϊκές κοινωνίες ;

Με ετοιμότητα που προδίδει  προετοιμασία , απαντήσατε «ότι , δεν μας μισούν , ως Γερμανούς ,
αλλά μας ζηλεύουν!». Είχατε έτοιμη την ανώδυνη και λίγο ευτράπελη απάντηση , αλλά και την μεταφορά στο παράδειγμα της σχολικής τάξης με τους καλούς μελετηρούς και εργατικούς μαθητές και τους «άλλους» συμμαθητές ! Προφανώς δεν θα ήταν η πρώτη φορά που
σας ρωτούσαν κάτι τέτοιο !

Δεν επιθυμώ να σχολιάσω πόσο επιτυχημένη είναι η απάντηση και η μεταφορική αναγωγή σε προβλήματα σχολικής ζωής ! Πρέπει όμως να σημειώσω ότι είναι προκλητική !

Προσωπικά πιστεύω , ότι εγώ ο ίδιος , όπως και πολλοί , πάρα πολλοί , Έλληνες και άλλοι Ευρωπαίοι πολίτες , δεν έχουμε τίποτε να ζηλέψουμε , από κανέναν . Ο φθόνος ,

η ζήλεια , τα συμπλέγματα κατωτερότητας και ότι άλλο πιθανόν υπαινιχθήκατε , δεν μπορεί να προκληθούν από συγκρίσεις , με την χώρα σας . (Φαντάζομαι βέβαια , να μην είχατε βάλει και τον εαυτό σας στο πλαίσιο αυτό) . Όχι κ. Σόϊμπλε , δεν έχετε το δικαίωμα να κατηγορείτε ως ζηλόφθονους , όσους υφίστανται την προσεκτικά σχεδιασμένη επιδρομή σας , αλλά κυρίως το
καλά μελετημένο πρελούδιο των ύβρεων , του διασυρμού και της τιμωρητικής ηθικολογίας που σχεδιάσατε για να λαφυραγωγήσετε στην συνέχεια πιο εύκολα τους  εύπιστους εταίρους σας ! (στην προκειμένη περίπτωση την χώρα μου , εμένα τον ίδιο , την οικογένεια μου ,
τους φίλους μου , τους συμπατριώτες μου , χωρίς βέβαια να παραγνωρίζω καθόλου τις ευθύνες των ανάξιων και διεφθαρμένων κυβερνητών μας που πιθανώς συνεργαζόταν μαζί σας η με τους οικονομικούς παράγοντες σας .)

Λέτε στον λαό σας ότι πληρώνει με τους φόρους του τους τεμπέληδες του Νότου . Δεν έχει όμως πάρει χαμπάρι ακόμα αυτός ο λαός , ότι δανείζετε , δεν βοηθάτε , ότι το χρηματοπιστωτικό σας σύστημα κερδίζει τζογάροντας τα λεφτά των δικών σας φορολογουμένων .

Έχω παράπονα από την χώρα μου , αλλά πρόκειται για απολύτως «οικογενειακό» , πρόβλημα που δεν αφορά σε κανέναν άλλο, είναι «ιδιωτική» υπόθεση ! Είναι επίσης γεγονός , ότι για πολύ λιγώτερα θέματα , από τα παράπονα μου , ντρέπομαι , στο κοινωνικό και εθνικό περιβάλλον μου. Η πραγματική όμως ντροπή αφορά σε όσα από ιστορική, νομική , ανθρωπιστική πολιτισμική , ηθική (όχι ηθικολογική) άποψη , αλλά και εγκλημάτων πολέμου , θηριωδιών , εθνοκαθάρσεων και ων ουκ έστι αριθμός άλλων εγκλημάτων , έχουν οδηγήσει άλλους στα δικαστήρια της ιστορίας . Ας μην μιλάμε λοιπόν για σκοινί στου κρεμασμένου το σπίτι , λέει ο λαός μας , που ειρήσθω εν παρόδω τόσα έχει υποφέρει ! Δεν χρειάζεται κ. Σόϊμπλε , να έχω μνήμη ελέφαντα για να μην ξεχνώ τους λόγους επιβολής και την σχολαστικά λεπτομερή
οργάνωση της πείνας της Κατοχής που εξολόθρευσε δύο τουλάχιστον γενιές καλών Ελλήνων ! Την «άψογη» οργάνωση της λεηλασίας της χώρας μου με το αναγκαστικό δάνειο , την καταστροφή κάθε υποδομής την λεηλασία των αρχαιολογικών θησαυρών και ότι άλλο έβαζε ο εργατικός , μεθοδικός και αποτελεσματικός νούς των συμπατριωτών σας , τότε! Η τιμωρητική
προτεσταντική «λογική» τους δεν άντεξε την αξιοπρέπεια του Λοχία , του τελευταίου βαθμοφόρου  του Οχυρού Λίσσε ! Ήθελαν εκδίκηση , ήθελαν φρέσκο αίμα και το γύρεψαν στα σκελετωμένα μωρά και τους ανήμπορους γέρους . Δεν αφήσατε λίθον επί λίθου! Αρκούμαι σε αυτά!

Δεν πιστεύω στην συλλογική ευθύνη , είναι άλλης «κουλτούρας» ανωμαλία αυτή , αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι κωμικό να διατείνεσθε ότι εκτός των άλλων ζηλεύω αυτήν την κληρονομιά και την υστεροφημία που την ακολουθεί !.

Ως Δημοκράτης πιστεύω στην κατανόηση της πραγματικότητας και στον σεβασμό στις αρχές και
τις αξίες του πολιτισμού και του ορθού λόγου που γεννήθηκαν , εδώ στον τόπο μου , για να διδάσκουν τους ανθρώπους να είναι άνθρωποι ! Σε τέτοια σχολεία σπούδασα κ. Σόϊμπλε , όχι σε αυτά που ζηλεύει ο ένας τον άλλο ! Εγώ δεν έχω τέτοιες προσλαμβάνουσες και στην ουσία τις απορρίπτω . Σκεφθείτε μόνο την ιστορία , αλλά , γιατί όχι , και το άμεσο μέλλον . Κρίνουν πολύ δίκαια και πολύ αυστηρά και δεν καταλαβαίνουν από φλυαρίες για οικονομίες , για εργατικότητες με τον κακοπληρωμένο μόχθο των άλλων , για λιτότητες , για
ανήθικες ηθικολογίες .

Λ.ΒΑΖΑΙΟΣ

ΥΓ. Το πιο πιθανό είναι να μην διαβάσετε ποτέ αυτό το κείμενο . Το ίδιο πιθανό όμως είναι να φανεί χρήσιμο σε όσους το διαβάσουν . Προσωπικά κέρδισα διαχειριζόμενος τον δίκαιο θυμό μου και εσείς μάλλον χάσατε γιατί δεν είχατε την ευκαιρία να μάθετε Ελληνικά για να το
καταλάβετε !!

ΥΓ.2 Είναι γλώσσα δύσκολη και απαιτητική και δεν είναι για όλους !

ΥΓ3

Κατοικώ στο Π. Φάληρο , στην οδό Ήβης Αθανασιάδου . Τον Οκτώβρη του 1944 , την ημέρα που οι τελευταίοι Γερμανοί έφευγαν από τον Νοσηλευτικό σχηματισμό που είχαν στην περιοχή , δια της παραλιακής λεωφόρου , μια συντροφιά μαθήτριες , 16 ετών , στην  συμβολή του δρόμου με την παραλιακή λεωφόρο ,εκδήλωναν την χαρά τους γελώντας μάλλον περιπαιχτικά,
με τους τέως πλέον καταχτητές που έφευγαν . Στο τελευταίο αυτοκίνητο , ο επιβαίνων «αξιωματικός» δεν το άντεξε και με μια ριπή του αυτομάτου του τιμώρησε την Ήβη Αθανασιάδου , 16 ετών , γιατί χαιρόταν που θα ήταν πια ελεύθερη ! Δεν άντεξε την χαρά της κοπελίτσας, ΤΌΣΟ ΡΗΧΗ ΗΤΑΝ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ . Λένε πως ήταν γιατρός , ποτέ δεν το μάθαμε !

Αυτά κ. Σόϊμπλε !

Ο ίδιος

«Ουδέποτε ετέθη θέμα αναστολής σύνταξης σε δικαιού­χους κάτω των 60 ετών»

Ουδέποτε μου ετέθη από την τρόικα και πολύ περισσότερο δεν απασχόλησε την κυβέρνηση, θέμα αναστολής της κα­ταβολής συντάξεων ή αντικατάστασής τους σε δικαιού­χους κάτω των 60 ετών, ξεκαθάρισε ο υπουργός Εργασίας, Γ. Βρούτσης, απαντώντας σε ερωτήματα δημοσιογράφων.

Σημείωσε επίσης ότι «σε κάθε περίπτωση κάτι τέτοιο δεν θα γινόταν αποδεκτό».