Men in the kitchen

Ανοιχτή επιστολή στον Πρωθυπουργό: Η διέξοδος

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Η κρισιμότητα της κατάστασης της χώρας απαιτεί λύσεις διαφορετικές από αυτές που επιβάλλουν οι ευρωπαίοι εταίροι κατόπιν απαίτησης του παγκόσμιου τραπεζικού κατεστημένου, που καταπίνει ολόκληρες χώρες.

Ξεκινώ με την παραδοχή ότι το χρέος ΔΕΝ είναι βιώσιμο. Το δίλημμα μεταξύ της συνεχιζόμενης προσπάθειας εξυπηρέτησης του και του κινδύνου μη πληρωμής συντάξεων και μισθών, αν διακοπούν οι δόσεις του μνημονίου, είναι ψευδές και κατασκευασμένο.

Σε θεωρητικό επίπεδο, αν η χώρα κηρύξει στάση πληρωμών στο χρέος, απαλλάσσεται από τους τόκους, που έχουν ανέλθει σε δυσθεώρητα επίπεδα. Η χώρα δύναται να έχει άμεσα πλεόνασμα αν δεν πληρώνει τόκους και περικόψει τις δαπάνες της, άμεσα και υπό καθεστώς ανάγκης. Η ακραία αυτή περίπτωση είναι το ισχυρό χαρτί διαπραγμάτευσης για την τελική λύση που θα είναι και βιώσιμη.

Βιώσιμη λύση δεν υπάρχει αν το χρέος δεν αναδιαρθρωθεί και μειωθεί κατά 50% τουλάχιστον, ποσοστό που ήδη έχουν προεξοφλήσει οι αγορές.

Με την μείωση του χρέους κατά 50% μπορείτε να νομιμοποιηθείτε ηθικά να κάνετε τις σαρωτικές αλλαγές που επιβάλλονται στην χώρα για την περικοπή των δαπανών και την οργάνωση του κράτους.

Συγκεκριμένα:

Καμία απόλυση στο δημόσιο δεν πρέπει να γίνει τώρα. Η οικονομία της χώρας δεν αντέχει νέους ανέργους. Οι «κοπρίτες» του κ. Πάγκαλου μπορεί να είναι ράθυμοι και αντιπαραγωγικοί, όμως τα χρήματα τους ανακυκλώνονται στην ελληνική οικονομία και στηρίζουν και τον ιδιωτικό τομέα τον οποίο τα μίντια έχουν στρέψει εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων. Επειδή μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν θα πρέπει να περικοπούν οι αμοιβές τους και παράλληλα να αξιολογηθούν ώστε να αυξηθεί η παραγωγικότητα τους. Σίγουρα δεν είναι κοπρίτες στην πλειοψηφία τους και εν τέλει ο αριθμός τους δεν είναι τραγικά μεγάλος με διεθνή δεδομένα. Η δομή του κράτος είναι το πρόβλημα και τα τρωκτικά του.

Η περικοπή των αμοιβών και το πάγωμα των προσλήψεων θα εξορθολογίσει σε βάθος χρόνου τις στρεβλώσεις με το λιγότερο δυνατό κόστος για την οικονομία. Αν απολύσετε υπαλλήλους εκτός του ότι πληρώνετε επιδόματα ανεργείας, η ύφεση αυξάνεται κατακόρυφα και το αποτέλεσμα θα είναι αρνητικό. Προσθέστε το ρίσκο της κοινωνικής αναταραχής από τις στρατιές των ανέργων.

Κατάργηση του τραπεζικού απορρήτου. Διασταύρωση τραπεζικών καταθέσεων και δηλωθέντων εισοδημάτων. Σε όσους δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τις καταθέσεις τους (οι περισσότεροι) άμεση δήμευση του 50% του ποσού που δεν δικαιολογείται. Ούτε δικαστήρια, ούτε ποινικές διαδικασίες. Με αποφάσεις - εξπρές τα χρήματα περνάνε στο κράτος καθώς πρόκειται για τους φόρους που δεν έχει εισπράξει τόσα χρόνια. Οι καταθέσεις ανέρχονται σε 250 δισεκατομμύρια ευρώ. Θα είναι πολύ παράξενο τα 100 δισεκατομμύρια να μην μπορούν να δικαιολογηθούν; Μάλλον όχι. Αυτό θα φέρει άμεσα 50 δισεκατομμύρια έσοδα στο κράτος και θα συρρικνωθεί το ήδη μειωμένο χρέος από την αναδιάρθρωση στα 100 δισεκατομμύρια. Ακόμα και να κάποιος θεωρήσει τους παραπάνω υπολογισμούς πρόχειρους, το βέβαιο είναι ότι μπορούν να προκύψουν μεγάλα έσοδα για το κράτος και να αποκατασταθεί η κοινωνική δικαιοσύνη.

Έκδοση πολυετών λαϊκών ομολόγων με επιτόκιο 4%. Δανειστείτε από το λαό ώστε και οι τόκοι να μένουν και να καταναλώνονται στην χώρα. Οι καταθέσεις αυτή τη στιγμή αποδίδουν από λίγο ως τίποτα. Γιατί πρέπει να δανείζεται η χώρα από τους «φίλους» της - και τώρα πια ενυπόθηκα; Αν χρεοκοπήσει το κράτος μάλλον κινδυνεύουν και οι καταθέσεις οπότε για τον έλληνα καταθέτη αξίζει να αγοράσει τα ομόλογα, δανείζοντας ένα κράτος που θα χρωστάει πια λίγο περισσότερα από 100 δισεκατομμύρια και όχι 350.

Κρατικοποίηση των τραπεζών άμεσα. Διατήρηση των διοικήσεων τους και ιδιωτικοποίηση στο μέλλον μετά την εξυγίανση τους.

Αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχεία εφεξής. Στην αναθεωρητική Bουλή συνταγματική κατοχύρωση ότι το χρέος δεν θα ξεπεράσει ποτέ στο μέλλον συγκεκριμένο ποσοστό του ΑΕΠ.

Οι λύσεις είναι πολλές. Για να τις υλοποιήσετε όμως θα πρέπει να έρθετε σε ρήξη με το τραπεζικό κατεστημένο, το οποίο θέλει να πληρωθεί και το τελευταίο cent, παρά το ότι έκανε λάθος επιλογή όταν δάνειζε την χώρα με spread 1% για χρόνια. Αυτό είναι απαράδεκτο και ανήθικο. Για ποιο λόγο οι ομολογιούχοι δεν πρέπει να χάσουν; Ποιος ιδιώτης επενδυτής σε ποιο κλάδο κάνει λάθος επιλογή και τον σώζει το κράτος; Μόνο οι τράπεζες - βαμπίρ έχουν αυτό το προνόμιο, που σώθηκαν από τους φορολογούμενους και θέλουν να συνεχίσουν να τους απομυζούν.

Ο έτερος μύθος, βέβαια, ότι μετά την αναδιάρθρωση θα έχουν πρόβλημα οι τράπεζες είναι πάλι για τον εκφοβισμό της μάζας. Οι ελληνικές τράπεζες, όπως και οι περισσότερες στον πλανήτη, είναι ήδη σε δυσμενέστατη θέση αφού λειτουργούν με τις γραμμές των κεντρικών τραπεζών. Το πρόβλημα των επιχειρηματικών δανείων είναι μεγαλύτερο από αυτό των ομολόγων και εντείνεται από την ύφεση. Οι τράπεζες - ούτως ή άλλως - χρειάζονται νέες αυξήσεις κεφαλαίου. Τα ασφαλιστικά ταμεία επίσης τρώνε από τις σάρκες τους ρευστοποιώντας αποθεματικά για να πληρώνουν συντάξεις. Τα ομόλογα είναι το πρόβλημα; Το ζητούμενο είναι η ανάπτυξη για να αυξηθούν οι εισφορές. Με ύφεση σκάβεις βαθύτερα το λάκκο σου.

Όλα αυτά δεν υλοποιούνται μέσα σε λίγους μήνες, υπό τον πανικό και τον εκβιασμό της μη καταβολής της επόμενης δόσης.

Κύριε Πρωθυπουργέ, έχετε μια μοναδική ευκαιρία να βγείτε μπροστά από τις εξελίξεις που έρχονται. Όλα τα κράτη δανείζονται για να ζήσουν και αποτελούν μια χάρτινη πυραμίδα με διαφορετική ημερομηνία κατάρρευσης. Οι πολιτικοί μπορείτε να δώσετε τη λύση. Η κα Μέρκελ επιθυμεί αναδιάρθρωση, αλλά δεν μπορεί να το πει υπό την πίεση των τραπεζιτών. Γιατί να πληρώσει ο Γερμανός τα λάθη των ομολογιούχων; Δεν έχει δικαίωμα και αυτός να αντιδρά; Μπορείτε να βρείτε τη χρυσή τομή, αυτό απαιτείται από τους πολιτικούς να κάνουν.

Αν το «αστείο» στην Ισπανία με τον κόσμο στον δρόμο γιγαντωθεί, οι εξελίξεις θα σας ξεπεράσουν σε χρόνο απίστευτα γρήγορο. Τα χρέη παγκοσμίως είναι σε ύψος δυσθεώρητο, φρενάρουν την ανάπτυξη και πρέπει να δοθεί συνολική λύση. Η Ελλάδα έχει το προνόμιο σε αυτή τη διαπραγμάτευση που θα γίνει παγκοσμίως να πετύχει καλύτερους όρους τώρα γιατί είναι μικρή και προσέρχεται πρώτη να συζητήσει. Η αναδιάρθρωση δεν είναι το τέλος του κόσμου, έχει γίνει πολλάκις στο παρελθόν και από την ίδια την χώρα. Τα κράτη δεν είναι μαγαζιά για να κλείσουν. Το θέμα, όμως, είναι ποιος θα είναι το αφεντικό. Τώρα η χώρα έχει ξένους διοικητές, που καθορίζουν την πορεία της, αφού οι εταίροι τουλάχιστον συναποφασίζουν μαζί σας. Το επόμενο βήμα είναι να γίνουν και ιδιοκτήτες του «μαγαζιού».

Επιπλέον, είναι άδικο να στρέφονται οι ευρωπαίκοί λαοί εναντίον αλλήλων, αφού το «παιχνίδι» γίνεται για τη συγκέντρωση του παγκόσμιου πλούτου από τους... υπερπλούσιους, οι οποίοι – ως γνωστόν – ούτε εθνική συνείδηση έχουν ούτε κοινή εθνική ταυτότητα.

Το ξεπούλημα επιχειρήσεων σε τιμές 1997 - διότι εκεί είναι το χρηματιστήριο σήμερα - δεν σώζει την κατάσταση. Αυτά τα 10-20 δισεκατομμύρια δεν φτάνουν να μειώσουν το χρέος, απλά θα περιορίσουν το έλλειμμα. Το χρέος θα συνεχίζει να αυξάνει για να καταπιεί ολοκληρωτικά την χώρα, όπως προέβλεψε ο πατέρας σας, που ξεκίνησε αυτό το παρτι της ανάπτυξης με δανεικά. Μάλιστα, το κράτος θα στερηθεί και τα όποια έσοδα έχει από τα μερίσματα των εταιρειών. Μπορείτε να δώσετε άμεσα τη διοίκηση για να λειτουργήσουν πιο αποδοτικά αλλά όχι τις μετοχές στις τρέχουσες αποτιμήσεις.

Η λύση αυτή πακέτο, αναδιάρθρωσης χρέους και αποφασιστικού νοικοκυρέματος στο κράτος, θα γίνει αποδεκτή από όλους. Διότι δεν θα υπάρχει καμία δικαιολογία στο εσωτερικό πλέον για αντιδράσεις, αφού θα έχουν χάσει χρήματα και οι δανειστές μας και θα έχετε το ηθικό υπόβαθρο να κάνετε τις επίπονες αλλαγές στη χώρα που τώρα δεν μπορείτε λόγω του αισθήματος αδικίας που διακατέχει δικαιολογημένα τον λαό. Δυστυχώς το βιοτικό επίπεδο πρέπει να γυρίσει πολλά χρόνια πίσω, σύμφωνα με τις δυνάμεις της χώρας. Προκειμένου, όμως, να πραγματοποιηθεί αυτή η δύσκολη πορεία πρέπει να υπάρχει σύμπνοια και αίσθηση δικαίου ότι πληρώνουν όλοι για τα λάθη του παρελθόντος.

Οι ξένοι θα συναινέσουν τελικά διότι επί της ουσίας δεν θα έχουν άλλη επιλογή, τι θα κάνουν διαφορετικά; Θα εκδιώξουν την χώρα από την Ένωση; Δεν μπορούν. Θα διακόψουν τις γραμμές χρηματοδότησης των τραπεζών; Αν το κάνουν θα κλείσουν και οι υπόλοιπες εκτός Ελλάδας αυθημερόν. Όλα είναι θέμα διαπραγμάτευσης, σε χειρότερη θέση από τη σημερινή δεν μπορεί να βρεθεί η χώρα.

Το σενάριο που δρομολογείται τώρα είναι να αγοραστεί ό,τι περιουσιακό στοιχείο είναι αξιόλογο, όσο πιο φθηνά γίνεται και να αλλαχθούν τα χρέη των ομολόγων που είναι χωρίς εξασφάλιση σε «μνημονιακά» με εξασφαλίσεις. Η χώρα θα φτωχύνει σίγουρα. Τουλάχιστον το τίμημα ας είναι λιγότερο οδυνηρό με συμμετοχή στα βάρη και όσων έκαναν λάθος επενδυτικές επιλογές.

Ι. Π. ΤΟΥΤΟΥΔΑΚΗΣ

Πηγή:www.capital.gr

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ

από τον Γεώργιο Δ. Μπάκο (gbakos@plural.gr)

Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Όλοι μας το γνωρίζουμε, σε όλους μας υπάρχει η μεγάλη απορία πως το καταφέρνει αυτή η Μεγάλη κατά τα άλλα χώρα.

Αν αναλογιστούμε την γνωστή αυτή ρήση και ανατρέξουμε στο όποιο παρελθόν της χώρας μας, θα βρούμε πλείστα όσα παραδείγματα απαξίωσης και αμφισβήτησης μεγάλων Ελλήνων, όπως ο Σωκράτης, ο Κολοκοτρώνης και ο Βενιζέλος.

Όμως, αυτή η χώρα πάντα ήταν περήφανη για τα μέλη της όταν αυτά επιδείκνυαν ένα σημαντικό έργο στον όποιο κοινωνικό στίβο.

Έχουμε βγει πολλές φορές στους δρόμους γεμάτοι περηφάνια για να γιορτάσουμε μεγάλες επιτυχίας μιας μικρής σε μέγεθος και πληθυσμό χώρας.

Άλλες φορές, διαβάζοντας ή μαθαίνοντας για τα επιτεύγματα από «διάσημους άγνωστους» Έλληνες που είτε ζουν εντός ή εκτός Ελλάδος, η καρδιά μας γεμίζει από αίσθημα υπεροχής, επιβεβαιώνοντας ότι «και εκεί τα έχουμε καταφέρει να είμαστε στη κορυφή».

Αυτή τη στήλη θα ασχοληθεί με αυτές τις περιπτώσεις συμπατριωτών μας, οι οποίοι στους περισσότερους από εμάς είναι άγνωστοι, αλλά σε πολύ κόσμο είναι γνωστοί για τα επιτεύγματα τους.

Γιατί πείτε μου πραγματικά, ποιος ξέρει ότι ο αείμνηστος Άρης Αγγάνης έχει μείνει στην ιστορία του Baseball ως ένας εκ των κορυφαίων ποτέ παικτών κερδίζοντας επάξια τον τίτλο “The Golden Greek”?

Ποιος γνωρίζει ότι ο Αλέκος Ισιγώνης είναι ο σχεδιαστής του αυτοκινήτου Mini, ότι 3 συμπατριώτες μας είναι ιδιοκτήτες και πρόεδροι ομάδων του National Football League και ένας ομάδας του NBA, ότι η τόσο διαδεδομένη μέθοδος γύμνασης Πιλάτες (Pilates) έχει πάρει το όνομα της από τον «δικό μας» Joseph Pilates, ότι ο Isaac Carasso που ίδρυσε τον παγκόσμιο ηγέτη στα γαλακτοκομικά Danone είναι από Ελληνίδα μητέρα, ή ακόμα ότι οι ρίζες του μεγάλου Herbert von Karajan κρατούν από την Μακεδονία (Καραγιάννης)??

Στόχος λοιπόν είναι να γνωρίσουμε –έστω και εξ απαλών ονύχων- ένα συμπατριώτη μας, που έχει φροντίσει να βάλει ένα επιπλέον σκαλί στις κορυφές του Ολύμπου.

Την επόμενη φορά, θα υπάρχει αναφορά σε ένα άλλο μεγάλο Έλληνα, τον οποίον θα επιλέξετε εσείς μεταξύ των:

© Ιδρυτή της γαλακτοκομικής εταιρίας κολοσσού Danone, Isaac Carasso,

© Ιδρυτή και Πρόεδρο του ονομαστού ΜΙΤ, Nicholas Negreponte, και

© Sir, Alec Isigonis, σχεδιαστή του best seller αυτοκινήτου Mini.

Για την επιλογή σας, στείλετε μήνυμα όπου μπορείτε να κάνετε και τις δικές σας προτάσεις για αναφορές σε Έλληνες της διασποράς που δυστυχώς δεν είναι τόσο γνωστοί στο ευρύ κοινό, παρά τις επιτυχίες και τις διακρίσεις που έχουν να επιδείξουν.

Θα ξεκινήσουμε από έναν άγνωστο σχετικά Έλληνα, τον Άρη Αγγάνη, επονομαζόμενο και “the Golden Greek”

Ο Αριστοτέλης Αγγάνης, γεννήθηκε στο Lynn της Μασαχουσέτης στις 30 Απριλίου του 1930. Ήταν το τελευταίο από τα συνολικά 3 παιδιά του Γιώργου και της Γεωργίας Αγγάνη, από το χωριό Λαγονίκη της Σπάρτης.

Η μητέρα του τον φώναζε Άρη, και μοιραία «Αμερικανοποίθηκε» από τους φίλους του σε Harry. Αργότερα, έγινε γνωστός ως ο «Χρυσός Έλλην» σε αναγνώριση των κατορθωμάτων του στον αθλητισμό.

Το 1948, σε ηλικία 18 ετών, ο Άρης ήταν ένα φαινόμενο στο γυμνάσιο του Lynn στο baseball στο Αμερικάνικο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ, με αποτέλεσμα 25 κολέγια μεταξύ των οποίων και το φημισμένο Notre Dame, να μάχονται για να δελεάσουν τον Άρη να δεχτεί τις υποτροφίες που του πρόσφεραν.

Η μητέρα του Άρη, με την οποία είχαν πολύ στενή σχέση, χήρεψε το 1946, και έτσι ο Άρης προτίμησε να πάει σε ένα κολέγιο το οποίο θα ήταν κοντά στο πατρικό του, και που θα του έδινε την δυνατότητα να απλώσει το μεγάλο του ταλέντο και να δεχθεί σωστές ακαδημαϊκές βάσεις.. Το Boston University, απεδείχθη ότι ήταν το καταλληλότερο για αυτό το σκοπό.

Ο Αγγάνης, άρχισε από το πρώτο έτος να δείχνει το πολύπλευρο ταλέντο του, κατακτώντας πολλές διακρίσεις στα αντίστοιχα πρωταθλήματα. Η καριέρα του όμως διακόπηκε προσωρινά όταν κλήθηκε να συμμετάσχει στον πόλεμο της Κορέας το 1950, όπου υπηρέτησε 15 μήνες στο Ναυτικό. Τη περισσότερη από τη θητεία του την υπηρέτησε στο στρατόπεδο LeJune στην Βόρεια Καρολίνα, όπου συμμετείχε σε τουρνουά, όπου και ανακηρύχθηκε πολυτιμότερος παίκτης του National Baseball Congress tournament.

Επέστρεψε στο κολέγιο το 1953, επιδεικνύοντας τα καλύτερα ρεκόρ ως quarterback στο Baseball. Παρότι η φυσική του θέση ήταν quarterback έπαιζε όταν χρειαζόταν και άμυνα και επίθεση, κάνοντας ρεκόρ σε όλες τις κατηγορίας!!!

Το όνειρο του ήταν πάντα να γίνει επαγγελματίας αθλητής; το θέμα ήταν ποιο άθλημα να επέλεγε για αυτό. Στην αρχή είχε αρνηθεί να πάει παρά την προ-επιλογή του νούμερο 1 των drafts ως επαγγελματίας αθλητής του Αμερικάνικου ποδοσφαίρου (American Football, Rugby), ελπίζοντας να παίξει στην διάσημη ομάδα του Baseball, Boston Red Sox (ναι την ομάδα που διάλεξε μετέπειτα ο Michael Jordan όταν αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του και σε αυτό το άθλημα).

Ως αριστερόχειρας που ήταν, σύντομα έγινε ο κορυφαίος παίκτης παίζοντας στην θέση του batter (αυτός που αποκρούει με το μπαστούνι), επιδεικνύοντας το εντυπωσιακό ρεκόρ 0.313 μέσο όρο.

Πριν προλάβει να πάρει το πτυχίο του τον Ιούνιο του 1954, είχε προλάβει να δημιουργήσει απλησίαστα για την ηλικία του ρεκόρ, κάνοντας τον επαγγελματία παίκτη, ένα εκ των σπουδαιότερων του πρωταθλήματος και για 2 συνεχόμενες σεζόν τον καλύτερο για την ηλικία του.

Δυστυχώς όμως, αυτή η τόσο μεγάλη καριέρα δεν έμελλε να ολοκληρωθεί, καθώς ο Άρης Αγγάνης έχασε την ζωή του από ξαφνική καρδιακή προσβολή στις 27 Ιουνίου του 1955 σε ηλικία μόλις 25 ετών.

Ο μύθος του κρατήθηκε ζωντανός ακόμα και μετά από 50 έτη, ενώ η κοινότητα τον τίμησε δίνοντας το όνομα του στο αθλητικό στάδιο του Camp LeJeune στη Βόρεια Καρολίνα, σε μια πλατεία στη πόλη που μεγάλωσε, στο Lynn, στον αθλητικό χώρο του Boston University Charles River Campus, ενώ τέλος ακόμα υπάρχει η υποτροφία με το όνομα του στο Πανεπιστήμιο της Βοστόνης.

Ο “Χρυσός Έλλην” μνημονεύεται ακόμα στο Sports Museum της Νέας Αγγλίας στο Boston‘s Fleet Center. Η φοιτητική κοινότητα του Πανεπιστημίου της Βοστόνης, είναι περήφανη για την Agganis Arena, τον πλέον πρόσφατο φόρο τιμής αυτής της μεγάλης προσωπικότητας που μας άφησε ορφανούς τόσο νωρίς.

Ο Joe Pickering Junior, έχει γράψει τραγούδια σε ένα CD που ονομάζεται Baseball Songs Sports Heroes, το οποίο εκτός από τις επιτυχείς πωλήσεις που επέδειξε, εκτίθεται στο National Baseball Hall of Fame. Το πρώτο τραγούδι του CD είναι αφιερωμένο στον ήρωα αυτού του σπορ, Harry Agganis, The Golden Greek.

Για όσους ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα για τον «Χρυσό Έλληνα», μπορούν να αγοράσουν το βιβλίο που εκδόθηκε το 1995 των Nick Tsiotos & Andy Dabilis “Harry Agganis, The Golden Greek: An All-American Story”.

Για να πω την αλήθεια, δεν γνωρίζω εάν έχει κυκλοφορήσει από κάποιες Ελληνικές εκδόσεις, όμως ήταν εύκολο να το βρει και να το παραγγείλει κάποιος από το Amazon (με προπληρωμένη πιστωτική κάρτα βέβαια!! Μην έχουμε εκπλήξεις).

Πηγές:

Harry Agganis – The Golden Greek: An All-American Story, των Nick Tsiotos & Andy Dabilis,

www.hellenism.net ,

www.wikipedia.com,

προσωπικά αρχεία Γεωργίου Δ. Μπάκου

Έλληνας ανέλαβε πρωθυπουργός σε πρώην σοβιετική δημοκρατία

Ένας Έλληνας είναι εδώ και λίγες ημέρες πρωθυπουργός της Δημοκρατίας του Καρατσάγεβο- Τσερκεσίας! Κι αν η χώρα δεν σας λέει κάτι, πρέπει να γνωρίζετε ότι είναι μία από τις ανεξαρτητοποιημένες δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και βρίσκεται στη ρωσική πλευρά του Καυκάσου!Ο ελληνικής καταγωγής Βλαντίμιρ Γκριγκόριεβιτς Καΐσεφ εγκρίθηκε ομόφωνα από το νομοθετικό σώμα της δημοκρατίας και ο πρόεδρος Μπόρις Εμπζέγιεφ τον διόρισε στα νέα του καθήκοντα. ?λλωστε, τον είχε προτείνει ο ίδιος, σε ένδειξη αναγνώρισης των επαγγελματικών και τεχνοκρατικών δυνατοτήτων του.

Ο 54χρονος ομογενής, που γεννήθηκε από Ελληνίδα μητέρα σ’ ένα χωριό στα σύνορα της Σταυρούπολης με το Καρατσάγεβο- Τσερκεσία, δεν είναι άγνωστος στο πολιτικό σκηνικό της μικρής χώρας… Έχοντας σπουδάσει οικονομικά στο πανεπιστήμιο του Κράσνονταρ, εργάστηκε για χρόνια στην περιοχή πριν γίνει υφυπουργός Γεωργίας στην κυβέρνηση της Ρωσίας!

Μάλιστα, ο Βλαντίμιρ Γκριγκόριεβιτς Καΐσεφ ήταν αντιπρόεδρος της κοινής διυπουργικής επιτροπής Ελλάδας και Ρωσίας σε θέματα γεωργίας. Τον Δεκέμβριο του 2007, στο πλαίσιο της επίσκεψης του Έλληνα πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή στη Μόσχα, είχε παραστεί στις συζητήσεις του με το Ρώσο τότε ομόλογό του Βίκτορ Ζούμπκοφ και τον πατριάρχη Αλέξιο. Παράλληλα, ο Καΐσεφ ανέπτυξε σημαντικό ομογενειακό έργο ως μέλος της Ελληνικής Διασποράς και πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Σωματείων Εκπατρισμένων Ελλήνων «Πόντος»!

Αλέξανδρος Ισιγώνης

Μετά κόπων και βασάνων και αφού ο υπογράφων τελείωσε τις καλοκαιρινές διακοπές και ένα κύκλο ταξιδιών που περιλάμβανε τις χώρες: Αίγυπτος, Ρουμανία, Αλβανία, Κύπρος, Ντουμπάι, Ιράν και Κατάρ, γυρίζουμε σελίδα από την πρώτη αναφορά των «παιδιών που δεν ξέρει η Ελλάδα». Μετά τον σχετικά άγνωστο στο ευρύ κοινό Άρη Αγγάνη, θα αναφερθούμε σε ένα άλλο γνήσιο και πολύ διάσημο τέκνο της πατρίδας μας.

Με βάση τα πολυάριθμα μηνύματα σας που στείλατε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ή μέσω καταγραφής σχολίων στον ιστό, η προτίμηση για την επόμενη αναφορά ήταν «μονόδρομος», ήτοι ο γνωστός σε όλο τον κόσμο ως ο εμπνευστής και σχεδιαστής του αυτοκινήτου Mini, Sir Alec Issigonis ή απλά Αλέξανδρος Ισιγώνης.

Ένας από τους αρχικούς διάσημους σχεδιαστές αυτοκινήτων της σύγχρονης εποχής, ο Αλέξανδρος Ισιγώνης (1906-1988) έγινε γνωστός ως ο δημιουργός του αυτοκινήτου Mini, αλλά για τους πιο μυημένους και για το σχεδιασμό δύο από τα πέντε αυτοκίνητα με τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία στη Βρετανική αυτοκινητιστική ιστορία – το Morris Minor και το Austin 1100.

«Ένα πράγμα που έμαθα με τον σκληρό τρόπο όταν σχεδιάζεται ένα νέο αυτοκίνητο για την παραγωγή, είναι ποτέ μα ποτέ να μην αντιγράψεις από τον ανταγωνισμό» ανέφερε ο Αλέξανδρος Ισιγώνης, όταν κλήθηκε να συνοψίσει την προσέγγισή του στο σχέδιο αυτοκινήτων.

Ένας εκκεντρικός και συχνά ειλικρινής χαρακτήρας, ήταν εξίσου περιφρονητικός για τις εκάστοτε έρευνες αγοράς, τις οποίες περιέγραψε ως μαθηματικά, που εμφανίζονται ως «ο εχθρός κάθε αληθινά δημιουργικού ατόμου» (το οποίο ο υπογράφων ασπάζεται).

Σκληρός, ανεξάρτητος και υπερήφανα ασυμβίβαστος, ο Ισιγώνης υιοθέτησε μια πλευρική προσέγγιση στο σχέδιο και την εφαρμοσμένη μηχανική των αυτοκινήτων.

Η εικονοκλασία του εξασφάλισε ότι, παρά τους περιορισμούς σε μια ιδιαίτερα υψηλής έντασης κεφαλαίου βιομηχανία όπου το καθαρό κόστος και η πολυπλοκότητα της διαδικασίας παραγωγής σήμαιναν ότι ακόμα και ο πιο ισχυρός των σχεδιαστών ήταν μόνο ένα μέλος μιας μεγάλης ομάδας ανάπτυξης, τα αυτοκίνητα που σχεδίασε έφεραν την ανεξίτηλη σφραγίδα του ως εντελώς ξεχωριστά.

Ο Αλέξανδρος Arnold Κωνσταντίνος Ισιγώνης (ναι αυτό είναι το πραγματικό του όνομα) γεννήθηκε στη Σμύρνη από Έλληνα πατέρα και Γερμανίδα μητέρα και οι δυο με Βρετανική υπηκοότητα. Σε μικρή ηλικία δεν παρουσίαζε κανένα ενδιαφέρον για τα αυτοκίνητα και έφτασε δώδεκα χρονών προτού να μπει σε ένα. Ο παππούς και ο πατέρας του Ισιγώνη ήταν μηχανικοί, αλλά μετά το πρόωρο θάνατο του πατέρας του όταν ακόμα ο Ισιγώνης ήταν έφηβος η μητέρα του, Hulda, η κόρη ενός βαυαρού ζυθοποιού έγινε ο κεντρικός πόλος στη ζωή του.

Μετά από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο Hulda και Αλέξανδρος αποχώρησαν από την Ελλάδα για την Αγγλία όπου και αντιστάθηκε στην επιθυμία της μητέρας του για να μελετήσει την τέχνη προτιμώντας να εγγραφεί το 1925 σε μια τρίχρονη σειρά μαθημάτων εφαρμοσμένης μηχανικής στο πολυτεχνείο Battersea.

Ο Ισιγώνης απέτυχε στον διαγωνισμό μαθηματικών τρεις φορές αλλά υπερείχε στο σχέδιο. Όταν πήρε το δίπλωμά του η μητέρα του, του έδωσε ένα αυτοκίνητο για να πάει σε έναν γύρο της Ευρώπης πριν αρχίζει να εργάζεται.

Το αυτοκίνητο που πήρε από την μητέρα του ήταν εξαιρετικά αναξιόπιστο. Η αντιμετώπιση τουλάχιστον δυο ζημιών κάθε ημέρα, και η εμπειρία που αποκόμισε από αυτό το γεγονός, παρακίνησαν τον Ισιγώνη για να προσπαθήσει να βελτιώσει τα προβλήματα που αντιμετώπιζε. Μετά από δυο μήνες περιήγησης η μητέρα του τον καθοδήγησε για να ξεκινήσει να εργάζεται.

Η πρώτη εργασία του Ισιγώνη ήταν πωλητής για έναν σύμβουλο εφαρμοσμένης μηχανικής που ανέπτυσσε έναν τύπο ημιαυτόματης μετάδοσης.

Στο ελεύθερο χρόνο του, από το 1933 έως το 1938, ο Ισιγώνης συνεργάστηκε με το φίλο του, George Dowson, σε ένα ιδιωτικό πρόγραμμα κατασκευής ενός χειροποίητου αγωνιστικού αυτοκινήτου, το Lightweight Special. Χτισμένο χωρίς την ενίσχυση των εργαλείων δύναμης, το αυτοκίνητο χρησιμοποίησε ένα περίβλημα αποδοτικής και τονισμένης δομής που επινοήθηκε από τον Ισιγώνη από κοντραπλακέ για το σώμα και κάλυψη από αλουμίνιο για την πλευρική κάλυψη.

Ο Ισιγώνης συναγωνίστηκε επιτυχώς το αυτοκίνητο ο ίδιος, έως ότου τον ανάγκασαν οι απαιτήσεις της εργασίας του να σταματήσουν το 1948. Περιέγραψε αργότερα το Lightweight Special ως: «Μια επιπολαιότητα στη ζωή μου. Δεν ήταν τόσο πολύ μια άσκηση σχεδίου ως μέσο να με διδάξει για το τρόπο να χρησιμοποιώ τα χέρια μου.» Το 1936 του προσφέρεται η θέση του μηχανικού οδήγησης και κατεύθυνσης Morris στις μηχανές, μια επιχείρηση που ιδρύθηκε στην Οξφόρδη το 1912 από τον William Morris, ο οποίος είχε αφοσιωθεί στην χαμηλής τιμής παραγωγή. Ο Ισιγώνης ανέπτυξε τη μέθοδο των ανεξάρτητων συστημάτων αναστολής στις μηχανές Morris και επινόησε ένα ανεξάρτητο σύστημα διάνοιξης σπειρών υιοθετώντας μια συμβατικότερη και φτηνότερη λύση αξόνων ακτινών.

Κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, οι μηχανές Morris ανέλαβαν στρατιωτική εργασία, ειδικότερα την ανάπτυξη του ελαφρού οχήματος αναγνώρισης Morris. Δεδομένου ότι ο Ισιγώνης αποτελούσε μέλος ενός διατηρημένου επαγγέλματος, η υπηρεσία του στις οπλισμένες δυνάμεις ήταν μηδαμινή, παραμένοντας κυρίως στις εγκαταστάσεις Cowley της επιχείρησης κοντά στην Οξφόρδη.

Εκεί εργάστηκε στα στρατιωτικά οχήματα των διάφορων τύπων, συμπεριλαμβανομένου του μηχανοποιημένου wheel barrow που προορίστηκε προς χρήση από την Πολεμική Αεροπορία στις ζούγκλες, καθώς και στο σχεδιασμό μιας αμφίβιας έκδοσης που σχεδιάστηκε προς χρήση από το βασιλικό ναυτικό. Παρά τη δέσμευση των μηχανών Morris για πολεμική χρήση, η επιχείρηση παρέμεινε δεσμευμένη στην ανάπτυξη ενός δημοφιλούς, συμπαγούς αυτοκινήτου παραγωγής. Ο χρόνος, η εργασία και οι πόροι αφιερώθηκαν στη διαμόρφωση ενός πρωτοτύπου μικρού διθέσιου αυτοκινήτου.

Το πρόγραμμα ονομάζεται αρχικά το κουνούπι από το διευθυντή Thomas. Λειτουργώντας κάτω από τον κύριο μηχανικό της επιχείρησης, Α. V. Oak, ο Ισιγώνης δημιούργησε σχεδόν ολόκληρο το σχέδιο και τις προδιαγραφές για το Morris Minor, ένα εξαιρετικό επίτευγμα στη βιομηχανία οχημάτων μαζικής παραγωγής. Ο Oak υποστήριξε το single-minded όραμα του Minor και έδωσε στον Ισιγώνη την ελευθερία να ελέγξει κάθε πτυχή του σχεδίου, παρά την ανάπτυξη της συμβατικής, πιo οικονομικής διαδικασίας και της δημιουργίας μια νέας αντισυμβατικής μορφής σωμάτων από τα υπάρχοντα τμήματα πλαισίων.

MORRIS MINOR

Το 1942, το πρώτο πρότυπο κλίμακας παρήχθη και ξεκίνησε η διαδικασία κανονικής παραγωγής του προτύπου με χειροποίητη επεξεργασία και διαμόρφωση του χάλυβα. Μέχρι το 1945, ένα σύνολο – το στατικό πρότυπο κλίμακας κοντά στη συμβατική μορφή παραγωγής παρουσιάστηκε. Ο William Morris ήταν εξαγριωμένος όταν είδε το τελικό πρότυπο και το επονόμασε «το λαθραίο αυγό».

Παρότι πολλοί αυτοκινητιστικοί σχολιαστές συμφώνησαν με τον Morris, το αυτοκίνητο βγήκε στην πώληση το 1948, κερδίζοντας βαθμιαία το κοινό, πέρα και από τους βρετανικούς αυτοκινητιστές – ειδικά επειδή η οδήγηση και η ανάρτηση που είχε εξελίξει ο Ισιγώνης το κατέστησαν τόσο εύκολο στην οδήγηση έναντι άλλων αυτοκινήτων της εποχής. Το οικονομικό αυτοκίνητο του Ισιγώνη παρέμεινε στην παραγωγή έως το 1971.

Ενθαρρυμένος από την επιτυχία του Morris Minor, ο Ισιγώνης συνέχισε τα πειράματα σχεδίου του στις μηχανές Morris, αλλά όταν αυτή συγχωνεύτηκε με την επιχείρηση μηχανών του Ώστιν το 1952 για να διαμορφωθεί η British Motor Corporation (BMC), παραιτήθηκε για να εργαστεί στην Alvis, καθότι φοβήθηκε ότι η ελευθερία του θα συγκρατούταν σε μια μεγάλη επιχείρηση όπως η BMC.

Εκεί συνεργάστηκε με το φίλο του Alex Moulton, τον ειδικό συστημάτων ανάρτησης που εφεύρε την έννοια της ρευστής διασύνδεσης και αργότερα έγινε διάσημος για το συμπαγές Moulton στα πλαίσια της ανάπτυξης ενός αυτοκινήτου πολυτέλειας. Όταν η Alvis ακύρωσε το πρόγραμμα, ο Ισιγώνης κλήθηκε από τον Sir Leonard Lord για να επιστρέψει στην BMC όπου επρόκειτο να συνεργαστεί στενά και να αξιολογήσει τα σχέδια του Jack Daniels (όχι καμία σχέση!!!). Ο Ισιγώνης μετέφερε τα σκίτσα έννοιας σε τεχνικά σχέδια και σε λειτουργούντα πρωτότυπα. Η αποστολή που δόθηκε στον Ισιγώνη και την ομάδα του στη BMC ήταν να καταπολεμηθούν οι αυξανόμενες εισαγωγές των φθηνών και μικρών αυτοκινήτων φυσαλίδων από τη Γερμανία και την Ιταλία. Το τμήμα του χρεώθηκε με το σχέδιο ενός οικονομικού στην κατανάλωση βενζίνης, ανέξοδου 4θέσιου οχήματος χρησιμοποιώντας μια υπάρχουσα μηχανή για να επανακτήσει το μερίδιο αγοράς για BMC.

Ο Ισιγώνης είχε αποκτήσει την φήμη ως σχεδιαστή με τις πιο δημιουργικές και εμπνευσμένες ιδέες, από τότε που σχεδίασε το άκρως απόρρητό σχέδιο –αρχικά αποκαλούμενο ADO 15 (Austin Design Office Project 15) – σε ένα τραπεζομάντηλο !!!. Το σχέδιο αυτό ήταν το επαναστατικό Mini, το οποίο μετά από λίγο έγινε το best-seller στην Ευρώπη.

Ο Ισιγώνης μπορεί να μην ανακάλυψε την φόρμουλα των mini αυτοκινήτων, αλλά έγινε ο εμπνευστής και δημιουργός του πιο διάσημου παραδείγματος του είδους. Αλλάζοντας τον παραδοσιακό τρόπο μετάδοσης του και τοποθέτησης του κινητήρα από εμπρός προς τα πίσω σε πλαϊνή μετάδοσης και ένθεση, εξοικονόμησε σημαντικό χώρο δίνοντας την δυνατότητα άνετης φιλοξενίας 4 ατόμων στο εσωτερικό μιας μικρής και εύκολης στο parking πλατφόρμας. Για πρώτη φορά υπήρχε διαθέσιμος χώρος για τους επιβάτες στο 80% του συνολικού όγκου του αυτοκινήτου.

Αφού ο Sir Leonard Lord οδήγησε το πρωτότυπο, ζήτησε από τον Ισιγώνη να ετοιμάσει για παραγωγή το αυτοκίνητο μέσα σε ένα έτος.

Το σχέδιο ήταν τόσο ριζικό και πρωτόγνωρο, που η BMC ανησύχησε για πιθανά πολύ υψηλό κόστος. Απτόητος, ο Ισιγώνης σχεδίασε τα εργαλεία ο ίδιος. Αλλά η βιασύνη για να βγάλει τα αυτοκίνητα στο δρόμο προκάλεσε προβλήματα για τα πρόωρα πρότυπα του μίνι, ιδιαίτερα με τα μονταρίσματα μηχανών και τις επικαλύψεις των πατωμάτων. Ο Ισιγώνης αργότερα αναγνώρισε ότι οι επικαλύψεις των πατωμάτων είχαν διαρροές επειδή τις είχε σχεδιάσει ανάποδα.

Το Mini ευνοήθηκε σημαντικά από την συνεχιζόμενη συνεργασία του Ισιγώνη με τον Alex Moulton και τα συστήματα ανάπτυξης για την ανάρτηση. Ο σχεδιασμός του αυτοκινήτου σε συνδυασμό με την επαναστατική κίνηση στους εμπρός τροχούς και την ανεξάρτητη ανάρτηση πίσω, έδωσαν σημαντική ευκολία στην οδήγηση, παρότι ο Ισιγώνης “περιφρονούσε” τις ανέσεις των καθισμάτων που παραδοσιακά προσέφεραν τα Βρετανικά αυτοκίνητα, δηλώνοντας ότι είναι προτιμότερο να κάθονται σε καρφιά όταν οδηγούν αυτοκίνητο παρά σε άνετα καθίσματα.

Το 1959, όταν και το Mini βγήκε στην παραγωγή, ήταν η χρονιά για την δημιουργία ενός συμβόλου που εκτός από τις πωλήσεις ρεκόρ στην Ευρώπη, έγινε η “εικόνα” της δεκαετίας του ’60. Μεταξύ των 5 εκατομμυρίων που παρήγαγε η BMC, πολλά αγοράστηκαν από διάσημους ιδιοκτήτες όπως οι Beatles, οι ηθοποιοί Peter Sellers, Dudley Moor και οι Steve McQueen. Το μικρό αυτό αυτοκίνητο έγινε θρύλος όταν πρωταγωνίστησε στην ταινία του 1969 “The Italian Job” όπου πρωταγωνιστούσε ο Michael Caine, ενώ αργότερα έγινε το συνώνυμο του γέλιου με τον Mr. Bean.

Φιλόδοξος όπως πάντα, ο Ισιγώνης δημιούργησε πολλές διαφορετικές εκδόσεις του αυθεντικού Mini, περιλαμβάνοντας μικρά φορτηγά, αγροτικά, station wagon και το Morris Mini Traveler που χρησιμοποιήθηκε από την Βασιλική Πυροσβεστική και τα Ταχυδρομεία.

Μια από τις εκδόσεις ήταν για αγωνιστικούς σκοπούς, την οποία ο Ισιγώνης δεν υποστήριξε με πολλή θέρμη. Μετά από ένα αγώνα στον οποίο το αυτοκίνητο οδηγούσε ο οδηγός και σχεδιαστής John Cooper, αποφάσισε να το μεταλλάξει σε ένα πλήρως ανταγωνιστικό και νικητή αυτοκίνητο αγώνων, το γνωστό Mini-Cooper. Οι διάσημοι οδηγοί Formula 1, James Hunt, Jackie Stewart & Niki Lauda, ξεκίνησαν την καριέρα τους οδηγώντας σε αγώνες το Mini-Cooper.

Στρέφοντας την προσοχή του στα μέσου μεγέθους οχήματα, κυρίως λόγω της αυξανόμενης ζήτησης, ο Ισιγώνης συνέχισε την ιδεοληψία του με τη μεγιστοποίηση του διαστήματος επιβατών που συνδυάστηκε με την καλύτερη δυνατή οδική εκμετάλλευση. Παρείχε στην BMC το πρότυπο 1100, που δημιουργήθηκε σε συνεργασία με το στούντιο Pininfarina στην Ιταλία, όπου ο Sergio Pininfarina σχεδίασε τη μορφή εξωτερικών σωμάτων. Προωθημένο ως Morris 1100 το 1962, και αργότερα ως Austin 1100, οι καθαρές, κλασσικές γραμμές του αυτοκινήτου εξυπηρέτησαν τις πωλήσεις της BMC πολύ καλά. Το Austin 1100 ξεπέρασε το μίνι σε κέρδη και παρέμεινε ως η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία στα αυτοκίνητα της Μεγάλης Βρετανίας για πολλά έτη.

Το Ισιγώνης συνέχισε να λειτουργεί ως διευθυντής εφαρμοσμένης μηχανικής στο τμήμα του Austin Morris έως το 1971 όταν και αποσύρθηκε. Ένας ασυμβίβαστος ατομιστής, Ισιγώνης πιστώνεται με το ρητό: «μια καμήλα είναι ένα άλογο που σχεδιάζεται από την επιτροπή.»

Ήταν ανεξάρτητος φιλόσοφος, που περιφρόνησε τη σύμβαση, και δεν έπαιρνε συμβουλές θεωρώντας ότι κάθε τι που σχεδίασε ήταν αρκετά ή πολύ καλό για όλους.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΡΙΜΙΖΗΣ

Σαν δώρο για το Πάσχα, σε όλους τους Έλληνες, Ομογενείς και Απόδημους αδελφούς μας είναι αυτό το αφιέρωμα για τον Έλληνα από την Χίο και όνομα του οποίου έχει δοθεί σε αστεροειδή, είναι ο ακαδημαϊκός Σταμάτης Μ. Κριμιζής, που είναι υπεύθυνος πολλών διαπλανητικών αποστολών της NASA. Ο Σταμάτης Κριμιζής συνεργάζεται με τη ΝΑΣΑ και την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος. Είναι επίτιμος καθηγητής του διαστημικού προγράμματος του Πανεπιστημίου Τζων Χοπκινς στις ΗΠΑ και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Έχει τιμηθεί με πανω από 30 βραβεία (Group Achievement Awards) για την συμμετοχή του της NASA και ESA στις αποστολές Voyager, Ampte, Galileo, Ulysses, Cassini και Ace. Το 1999 η Διεθνής Αστρονομική Ένωση μετονόμασε τον αστεροειδή «1979 UH» σε «8323 krimigis» και φέρει το όνομά του. Έχει επανειλημμένως καταθέσει ενώπιον Επιτροπών του αμερικάνικου Κογκρέσου για θέματα διαστημικής επιστήμης και τεχνολογίας, με πιο πρόσφατες αναφορές του για την αποστολή Voyager, η οποία διέσχισε το εξώτατο όριο της ηλιόσφαιρας. Το 1997 ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας τον τίμησε με τον Χρυσό Σταυρό του Ταξίαρχου του Τάγματος του Φοίνικος. Ένα άλλο πολύ σημαντικό προσόν που διαθέτει είναι ότι μπορεί να μιλά για επιστημονικά θέματα και ανακαλύψεις με τρόπο απλό που προσελκύει το κοινό. Εμείς και οι πολυπληθείς επισκέπτες – αναγνώστες μας είναι υπερήφανοι που ο ακαδημαϊκός Σταμάτης Μ. Κριμιζής είναι Έλληνας.

Ο Δρ Σταματης Μ. Κριμιζής

Και είναι δώρο για το Πάσχα, διότι ο Θεός μας χάρισε τον Σταμάτης Κριμιζής, τον Έλληνας χαρτογράφος του διαστήματος και είναι πολύ τιμή σε εμάς και διότι είναι Έλληνας όπως είναι και όλοι οι Έλληνες , Ομογενείς και Απόδημοι αδελφοί μας που είναι Έλληνες . Η παρουσίαση αυτού του Αφιερώματος θα ακολουθήσει τους πιο κάτω άξονες ενημέρωσης θα γνωρίσουμε τον Δρ Σταμάτιο Μ. Κριμιζής ο οποίος έφυγε νέος από την Χίο για να διερευνήσει το Διάσημα, την περιγραφή του διαστημόπλοιου της NASA Voyager του οποίου τα όργανα σχεδίασε ο Σταμάτης Κριμιζής, μια Συνέντευξη του Dr Σταμάτη Κριμιζή που έχει μεγάλο ενδιαφέρον και μετά να παρακολουθήσουν σε Vision όλοι πολυπληθείς επισκέπτες – αναγνώστες του Apodimos.com Ολόκληρη η τηλεοπτική εκπομπή «ΣΤΑ ΑΚΡΑ» της ΝΕΤ με την Βίκυ Φλέσσα όπου ο Dr Σταμάτης Κριμιζής σας ταξιδεύει στο Διάστημα, ενώ ακολούθως θα μελετήσουμε αυτά που ο διάσημος Έλληνας Διαστημικός φυσικός και Ακαδημαϊκός Σταμάτης Κριμιζής μιλά για την ύπαρξη εξωγήινης νοημοσύνης και μια διάλεξη του Ακαδημαϊκού κ. Κριμιζή στην Ελληνική Πρεσβεία στη Ουάσιγκτον.

Ο Έλληνας, που εκπαίδευσε τον Οσάμα Μπιν Λάντεν

Ο Λημνιός πράκτορας της CIA δεν πίστευε ποτέ ότι ο μαθητής θα ξεπερνούσε σε σκληρότητα, κακία και παράνοια το δάσκαλο. Και ίσως γι’ αυτό δέχθηκε την πρόταση του Τένετ, να επιστρέψει στη CIA για λίγο, μετά τη συνταξιοδότησή του, μήπως και σταματήσει τον Λάντεν. Αλλά απέτυχε. Και με αυτό το παράπονο, πέθανε απομονωμένος σε κάποιο διαμέρισμα της Νέας Υόρκης, το 2005…Μπορεί να μην πρόλαβε να δει τη στιγμή που έπιασαν τον αρχηγό της Αλ Κάιντα Οσάμα Μπιν Λάντεν, αν ζούσε όμως σίγουρα θα αισθανόταν μια ανακούφιση. Ο λόγος για τον Ελληνοαμερικανό εκπαιδευτή του τρομοκράτη, Γκάστ Λάσκαρη Αβράκοτος.

Ο Έλληνας «πατέρας» του Μπιν Λάντεν, αλλά και της χούντας άφησε την τελευταία του πνοή το 2005 έχοντας τύψεις για το δημιούργημά του, που σκότωσε χιλιάδες ανθρώπους. Δηλαδή τον Μπιν Λάντεν.
Ο Γκάστ Αβράκοτος ήταν γιος Ελλήνων μεταναστών από τη Λήμνο και οι συνθήκες που μεγάλωσε ήταν άθλιες. Έτσι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει από νωρίς το σχολείο, για να επιβιώσει. Τα βιώματά τους ως παιδί ήταν η αιτία που ο Γκάστ από φτωχός και εργατικός μετατράπηκε σε «μάγκας» και αθυρόστομος. Ο Αβράκοτος ξεχώρισε από τους υπόλοιπους πράκτορες, λόγω του σκληρού χαρακτήρα του και του εγωκεντρισμού του - ίσως γι’ αυτό και τον αποκαλούσαν «βρώμικο Γκάστ». Ήθελε να αναλαμβάνει όλες τις υποθέσεις κι ας μην είχε πάντοτε τις σχετικές οδηγίες. Όμως, η αλαζονεία και η έπαρση του γύρισαν μπούμερανγκ, όταν έβλεπε τον μαθητή του και αρχηγό της Αλ Κάιντα, να σπέρνει το θάνατο στην Αμερική.
Η δολοφονία του προϊστάμενού του και αγαπημένου του φίλου Γουέλς τον έκανε ακόμα πιο σκληρό αδυσώπητο, ενώ άρχισε να παίρνει πάνω του όλες τις «βρώμικες» υποθέσεις. Οι προϊστάμενοί του τον χαρακτήριζαν ως οξύθυμο και βωμολόχο. Τα παρατσούκλια που του έδωσαν οι συνάδελφοί του: «Mr Dirty» και «Mr Death», τον ακλουθούσαν μέχρι και τη μέρα που πέθανε. Ο Αβράκοτος άνηκε σε μια γενιά πρακτόρων, που στρατολόγησε η αμερικανική μυστική υπηρεσία από «λαϊκά» στρώματα μεταναστών, για να ξεφύγει από τους αποφοίτους του Harvard και του Yale της πρώτης περιόδου.
Ήταν ένας σκοτεινός άνθρωπος, που έπαιξε κρίσιμο ρόλο στη σύγχρονη ελληνική ιστορία αλλά είχε και σημαντικό ρόλο στο Αφγανιστάν καθώς εργάστηκε στη CIA για 30 χρόνια περίπου. Η γνωριμία που του κατέστρεψε τη ζωή έγινε το 1982. Γνώρισε τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, στον οποίο εναποτίθεσαι όλες του τις ελπίδες, για να σωθούν από τους Σοβιετικούς. Ο Αβρακότος τον εκπαίδευσε σκληρά και ο Μπιν Λάντεν έγινε ένας από τους πιο ισχυρούς τρομοκράτες του κόσμου. Όμως, με αυτή τη κίνηση απέδειξε ότι αναλάμβανε πολλές υποθέσεις, για τις οποίες δεν γνώριζε λεπτομέρειες. Αν και οι συνάδελφοί του, του τόνιζαν το ελάττωμά του ο Γκαστ καυχιόταν, ώσπου οι σκέψεις των συναδέλφων του λίγα χρόνια μετά επαληθεύτηκαν με το χειρότερο τρόπο. Το 2003 εγκατέλειψε οριστικά την Υπηρεσία και το 2005, σε ηλικία 67 ετών, όπου και πέθανε, είχε χάσει τα πάντα και βασανιζόταν, όχι μόνο επειδή αφοσιώθηκε σε όλη του τη ζωή στη δουλειά του, αλλά και επειδή «γέννησε» και βοήθησε έναν άνθρωπο, που προσπαθούσε να εξοντώσει όλους τους Αμερικανούς.


Ενθουσιάστηκε με τον Λάντεν
Ο Γκάστ Αβρακότος ήταν φανατικός αντικομμουνιστής και το 1982 που τον κάλεσαν να ενταχθεί στην ομάδα, που είχε δημιουργηθεί για το Αφγανιστάν δέχτηκε με μεγάλο ενθουσιασμό, καθώς πίστευε ότι οι τοπικοί φύλαρχοι έχουν τεράστια δύναμη. Οι φύλαρχοι και οι μαχητές του ήταν οι πιο σκληροί και αιμοβόροι άνθρωποι. Ανάμεσά τους, ο στυγερός δολοφόνος χιλιάδων ανθρώπων και πλέον νεκρός αρχηγός της Αλ Κάιντα. Ποιος να το πίστευε ότι θα ανέθεταν στον Έλληνα πράκτορα ένα «γραφείο Αφγανιστάν» στο Λάγκλεϊ κι αυτός θα «γεννούσε» έναν Λάντεν;
Όταν μεταφέρθηκε στο Αφγανιστάν ξεχώρισε απευθείας ένα στρατολογημένο και καλοαναθρεμμένο νέο από πλούσια οικογένεια της Σαουδικής Αραβίας, ο οποίος ήταν φανατικός Γουαχίμπι. Ο Αβρακότος ενθουσιάστηκε από το φανατισμό που επιδείκνυε ο νεαρός τότε Οσάμα Μπιν Λάντεν. Ο πράκτορας της CIA, χωρίς δεύτερη σκέψη ανέλαβε προσωπικά την πλήρη εκπαίδευση του Λάντεν και είναι ο υπεύθυνος για το πρόσωπο, που λίγα χρόνια μετά γνώρισε ολόκληρη η ανθρωπότητα. Για μήνες ο Γκάστ Λάσκαρης Αβρακότος εκπαίδευε τον Λάντεν και του μάθαινε τη τέχνη των όπλων. Δημιούργησε έναν άντρα γεμάτο οργή και μίσος, που ήταν έτοιμος να θυσιάσει πολλούς ανθρώπους, όπως αποδείχτηκε και στο μέλλον. Σκοπός του Γκαστ ήταν ο Λάντεν να πολεμήσει κατά των Σοβιετικών ως Μουτζαχεντίν. Δεν μπορούσε να προβλέψει την εξέλιξη του δημιουργήματος του. Ο Λάντεν χωρίς τη βοήθεια του Γκάστ δεν θα είχε καταφέρει να δημιουργήσει την πρώτη του οργάνωση, την MAK. Άλλωστε, ο Αβράκοτος ήταν ο άνθρωπος που παρέδωσε στους Μουτζαχεντίν τους αντιεροπορικούς πυραύλους Stinger, με τους οποίους κατέρριπταν τα σοβιετικά ελικόπτερα Mi-24. Παρ’ όλα αυτά και παρά τη βοήθεια που είχε εισπράξει ο Οσάμα Μπιν Λάντεν αποφάσισε να κινηθεί ενάντια των Αμερικανών και να διοργανώσει αιματηρές τρομοκρατικές ενέργειες.


Εξόπλιζε τους Μουτζαχεντίν
Η υψηλή θέση που κατείχε ήταν η αιτία που η συμπεριφορά του προς τους συναδέλφους του, αλλά και προς τους ανώτερούς του ήταν χυδαία και κατακριτέα. Χαρακτηριστικό είναι ότι λίγο πριν φύγει από το CIA είχε «διαολοστείλει» δύο φορές τον προϊστάμενο του ευρωπαϊκού και ασιατικού τομέα, όταν του ζήτησε εξηγήσεις. Με τις διασυνδέσεις που είχε ο Αβράκοτος μπορούσε να κινηθεί μυστικά και κανένας δεν γνώριζε το επόμενο επικίνδυνο βήμα του. Έτσι ύπουλα και «κάτω από το τραπέζι» προμήθευσε και με ισχυρά όπλα τους Μουτζαχεντίν.
Όταν ανέλαβαν το Αφγανιστάν οι ΗΠΑ είχαν ήδη παραδώσει 100.000 παμπάλαιες καραμπίνες, χωρίς σφαίρες Lee-Enfield. Ο Έλληνας πράκτορας κατάφερε να βρει 40 εκατομμύρια σφαίρες, οι οποίες ήταν κρυμμένες σε σπηλιές στη Γιουγκοσλαβία και τις παρέδωσε στους Μουτζαχεντίν. Την ίδια ώρα, μέσω της μαύρης αγοράς προμηθεύτηκε από έναν Πολωνό στρατηγό σοβιετικούς αντιαεροπορικούς πυραύλους SA-7. Ο Γκάστ εξασφάλισε παράνομα για τους εκπαιδευόμενούς του 54 πυραύλους εδάφους-εδάφους των122mm. Με αυτούς οι Μουτζαχεντίν βύθισαν στο σκοτάδι την Καμπούλ και αχρήστεψαν τους αεροδιαδρόμους του αεροδρομίου, αποκόπτοντας τον ανεφοδιασμό των Σοβιετικών.
Με τη βοήθεια του σχεδιαστή όπλων Michael Vickers και την εθελοτυφλία που επέδειξαν οι ΗΠΑ, ο Αβράκοτος εισήγαγε τεράστιες ποσότητες κινέζικων όπλων, που τα αναβάθμιζαν στο Ισραήλ. Τα όπλα περνούσαν μέσω Πακιστάν με… μουλάρια, τα οποία είχε μισθώσει η CIA.
Ήταν περήφανος ο Γκάστ για το «δημιούργημά» του, το οποίο άλλωστε, κατάφερε να διώξει τους Σοβιετικούς από το Αφγανιστάν. Όμως, ο Λημνιός πράκτορας της CIA δεν πίστευε ποτέ ότι ο μαθητής θα ξεπερνούσε σε σκληρότητα, κακία και παράνοια το δάσκαλο. Και ίσως γι’ αυτό, δέχθηκε την πρόταση του Τένετ, να επιστρέψει στη CIA για λίγο, μετά τη συνταξιοδότησή του, μήπως και σταματήσει τον Λάντεν. Αλλά απέτυχε και με αυτό το παράπονο πέθανε απομονωμένος σε κάποιο διαμέρισμα της Νέας Υόρκης, το 2005…

Ο Γκάστ και η Χούντα
Το 1962 προσλήφθηκε από την CIA. Λίγα χρόνια αργότερα ήρθε στην Ελλάδα, λίγο πριν το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Η γνώση της ελληνικής ήταν το κύριο προσόν, που τον έφερε στην Αθήνα. Παρέμεινε στο κλιμάκιο της CIA στην ελληνική πρωτεύουσα έως το 1978, όταν ανακλήθηκε στην Ουάσιγκτον, επειδή «κάηκε» ως πράκτορας από τις αποκαλύψεις του συναδέλφου του Φίλιπ Έιτζι.
Στην Αθήνα ήταν ο σύνδεσμος της υπηρεσίας με τους χουντικούς. Ιδιαίτερα μάλιστα με τον δικτάτορα Δημήτριο Ιωαννίδη. «Ο Ιωαννίδης ήταν ο τακτικότερος συνομιλητής του, ενώ ο Παπαδόπουλος και ακόμα λιγότερο ο Παττακός είχαν μαζί του μάλλον εθιμοτυπικές σχέσεις», λέει απόστρατος αξιωματικός, ο οποίος υπηρέτησε ως ακόλουθος στη φρουρά ενός εκ των τριών.
Η συνεργασία μαζί τους ήταν άψογη, αφού τους συνέδεε ο σκληρός αντικομουνισμός. Επίσης, ο “Μr Dirty” ήταν ένθερμος υποστηρικτής του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967 και της δικτατορίας που ακολούθησε. Σε όλες τις τεταμένες εξελίξεις στην Αθήνα, ο Χένρυ Κίσιγκερ και η υπόλοιπη αμερικανική κυβέρνηση στηρίζονταν σε αυτόν μονάχα τον αξιωματούχο. Κάθε φορά που ξέσπαγαν φήμες για νέο πραξικόπημα, όλοι έψαχναν τον Γκάστ.
Αξίζει να σημειώσουμε εδώ πως τότε ο Λευκός οίκος ζητούσε να δώσουν διαβατήριο στον Ανδρέα Παπανδρέου για το εξωτερικό. Η συμβουλή του Γκάστ ωστόσο ήταν: «να... εκτελέσουν τον αλήτη, γιατί θα επιστρέψει και θα τον βρείτε μπροστά σας».
Το αμερικανικό βιβλίο “THE NATION” του Χένρυ Κίσιγκερ, περιγράφει τη σημασία, που απέδιδε ο ρόλος του Γκάστ στο «Ελληνικό Ζήτημα» η Αμερικάνικη ηγεσία. «Ως παιδί Ελλήνων μεταναστών ένιωσε αυτή την αποστολή ως κάλεσμα της μοίρας. Και στην Ελλάδα, ο ψυχρός πόλεμος είχε αρχίσει, την θεωρούσαν ως έναν πολύ σημαντικό σταθμό με ήδη 142 πράκτορες σε υπηρεσία. Μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, ο Γκάστ είχε τον ελληνικό στρατό να τρώει φαγητό από το χέρι του, τρόπος του λέγειν...», αναφέρει το βιβλίο.


«Θα καθαρίσω καμιά 40αριά από την 17Ν κι ας σκοτώσω μερικούς αθώους»
Στην αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα, υπηρέτησε από το 1965 έως το 1978, ως επικεφαλής Τμήματος Εξωτερικών Υποθέσεων. Προϊστάμενός του, καθώς και αδερφικός του φίλος ήταν ο επικεφαλής του κλιμακίου της CIA στην Ελλάδα, Ρίτσαρντ Γουέλς. Το 1975, η Αθήνα γιόρταζε τα δεύτερα μεταπολιτευτικά της Χριστούγεννα. Στις 23 Δεκεμβρίου δολοφονείται έξω από την έπαυλή του στο Ψυχικό. Στον τόπο της επίθεσης αφήνουν μία προκήρυξη, με την οποία την ευθύνη αναλαμβάνει η πρωτοεμφανιζόμενη τότε «Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη». Μετά το περιστατικό, ο Γκάστ πρότεινε στον Χένρι Κίσιγκερ, να καθαρίσει 35-40 από αυτούς της «17 Νοέμβρη»: «Και δεν με νοιάζει αν χτυπήσουμε και μερικούς λάθος ανθρώπους», έλεγε ο Γκάστ. Ζήτησε από τους προϊσταμένους του στην Αμερική να του δώσουν το «πράσινο φως», για να ανακαλύψει τους δολοφόνους και να τους πληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Το αίτημά του όμως, απερρίφθη. Παρ’ όλα αυτά, παρέμεινε στην Ελλάδα μέχρι το 1978, κυνηγώντας τη «17 Νοέμβρη».
Ο θάνατος του Γουέλς τον έκανε ακόμη πιο σκληρό. Κλείστηκε στον εαυτό του, χώρισε με τη σύζυγό του, έγινε αδυσώπητος και αναλάμβανε όλες τις βρώμικες δουλειές. Τότε, οι συνάδελφοί του, του κόλλησαν το παρατσούκλι «Dr. Dirty», το οποίο τον ακολουθούσε μέχρι το θάνατό του, ακόμα και στην πλέον ιδιαίτερη και μυστική αποστολή στην ιστορία της CIA, την οποία έφερε σε πέρας - με απροσδιόριστης βαρύτητας ακόμη και σήμερα - κόστος για τις ΗΠΑ και ολόκληρο τον πλανήτη.

Επίκαιρο γιατί είμαστε Γερμανόφιλοι ....‏

Στο κουπέ ενός τρένου τυχαίνει να κάθονται από τη μια μεριά ένας
Έλληνας και ένας Γερμανός και από την άλλη μια γριά 90 χρόνων και μια
πολύ όμορφη εικοσάχρονη κοπέλα.
Όλα αυτά. τα άτομα δεν είχαν καμιά σχέση μεταξύ τους.
Απλώς έτυχε να βρεθούν μαζί.
Όλη την ώρα o Έλληνας και ο Γερμανός έτρωγαν την κοπέλα με τα μάτια τους, αλλά
δεν τολμούσαν να κάνουν κάτι λόγω της γριάς. Σε κάποια στιγμή το
τρένο μπαίνει σε ένα tounel και τότε μέσα στο βαθύ σκοτάδι: SPLATSSS!!!!!
ακούγεται o ήχος μιας σφαλιάρας.
Σκέφτεται λοιπόν o Έλληνας: Ο άτιμος ο Γερμανός βρήκε την ευκαιρία
τώρα με το σκοτάδι, έβαλε χέρι στη μικρή, και αυτή του έριξε σφαλιάρα!
Σκέφτεται ο Γερμανός: Το καθίκι o Eλληνας έβαλε χέρι στη μικρή .κι
έφαγα ΕΓΩ τη σφαλιάρα!!
Σκέφτεται η κοπέλα: Κάποιος από αυτούς πήγε να μου βάλει χέρι, το
έβαλε κατά λάθος στη ΓΡΙΑ και η γριά του έριξε σφαλιάρα!!!
Σκέφτεται και η γριά:

Κουφάλα Γερμανέ . ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΗ ΧΡΩΣΤΟΥΣΑ!!!