Το κόστος των ρουσφετολογικών προσλήψεων

Του Τάσου Αβραντίνη

Ενώ δικαίως μας απασχολεί πόσα χρήματα διασπάθισαν εδώ και δεκαετίες οι δωρολήπτες πολιτικοί και λειτουργοί του κράτους –και είναι χωρίς αμφιβολία πάρα πολλά– ελάχιστοι ασχολούνται με τις αθρόες προσλήψεις και τους διορισμούς που έκαναν οι πολιτικοί και τα κόμματα στο Δημόσιο, χωρίς αυτό να είναι αναγκαίο για την εύρυθμη λειτουργία του και χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια. Ελάχιστοι έχουν ασχοληθεί συστηματικά με το θέμα αυτό, παρά το γεγονός ότι οι διορισμοί στο Δημόσιο μέσω των κομματικών ή πελατειακών δικτύων παραμένει το μεγαλύτερο σκάνδαλο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας με άμεσο αυτουργό το πολιτικό σύστημα και συνεργούς τους διορισθέντες υπαλλήλους. Αν όμως σκεφτούμε τι τελικά κόστισαν και κοστίζουν οι ρουσφετολογικοί διορισμοί στη χώρα θα συνειδητοποιήσουμε ότι οι μίζες της Siemens, των προμηθευτών όπλων και δεκάδων άλλων προμηθευτών του Δημοσίου ήταν σταγόνα μπροστά στον ωκεανό της δημόσιας σπατάλης.

Πόσο κοστίζει στον έλληνα πολίτη κάθε ρουσφετολογική πρόσληψη στο Δημόσιο; Οι υπολογισμοί μας θα πρέπει κατ’ αρχάς να λάβουν υπόψη τους το αποδεκτό από έγκυρες πηγές της ασφαλιστικής κυρίως αγοράς ή διεθνών οργανισμών μέσο προσδόκιμο ζωής (ανδρών και γυναικών). Αυτό είναι σήμερα, σύμφωνα με το έγκυρο περιοδικό Lancet, για την Ελλάδα περίπου το 79ο έτος της ηλικίας (http://tiny.cc/rlt1zw). Το 2013 η δαπάνη μισθοδοσίας των επισήμως απασχολουμένων στο Δημόσιο (στοιχεία γενικής κυβέρνησης) ανέρχεται σε 24 δισ. ευρώ (το 2009 ανήλθε σε 31 δισ. ευρώ). Ο αριθμός τους σήμερα ανέρχεται περίπου σε 900.000, υπολογίζοντας και τους εργαζομένους στα υπό κρατικό έλεγχο νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, που συμμετέχουν στο δημόσιο έλλειμμα. Συνεπώς, ο μέσος ακαθάριστος μισθός ενός απασχολούμενου στο Δημόσιο το 2013 κυμαίνεται περίπου σε 27.000 ευρώ (ενώ το 2009 άγγιζε τις 32.000 ευρώ). Ο υπολογισμός εξυπακούεται ότι αναφέρεται σε ακαθάριστους μισθούς (χωρίς να συνυπολογίζονται οι υπερωρίες). Σ’ αυτό το ποσό θα πρέπει να προσθέσουμε τις ασφαλιστικές εισφορές που πληρώνει το Δημόσιο και οι φορείς του για τους υπαλλήλους του, ποσό που αγγίζει κατά μέσο όρο περίπου τις 3.000 ευρώ ανά υπάλληλο. Κανονικά, για να είναι ακριβέστερος προς τα πάνω ο υπολογισμός του αληθινού κόστους κάθε υπαλλήλου για τον προϋπολογισμό θα έπρεπε στα παραπάνω ποσά να προστεθούν και τα λειτουργικά κόστη που επιμερίζονται σε κάθε δημόσιο υπάλληλο (fully loaded cost).

Οι υπάλληλοι του κράτους και του ευρύτερου δημόσιου τομέα την τελευταία τριακονταετία εργάστηκαν πριν συνταξιοδοτηθούν κατά μέσο όρο λιγότερο από 25 χρόνια έκαστος. Στα χρόνια αυτά μάλιστα συνυπολογίσθηκε πλασματικώς, με την άμεση συνέργεια του πολιτικού συστήματος, και ο απολεσθείς χρόνος των απεργιών του Δημοσίου που έχει υπολογισθεί ότι για τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες ξεπερνά τις 1.500 ημέρες ή περίπου 6 εργάσιμα χρόνια (αφαιρουμένων των μη εργασίμων ημερών). Εάν λοιπόν κάποιος προσλήφθηκε στο Δημόσιο σε ηλικία 24 ετών και συνταξιοδοτήθηκε στα 49 του έτη, θα λαμβάνει σύνταξη για τριάντα τουλάχιστον χρόνια. Λόγω αδυναμίας εξεύρεσης των στοιχείων δεν έχουμε λάβει υπόψη ότι σε αρκετές περιπτώσεις υπάρχει νεότερος σύζυγος που και μετά τον θάνατο του δικαιούχου λαμβάνει για πολλά ακόμη έτη μειωμένη σύνταξη ή τις ειδικές περιπτώσεις «νησίδων υπερτροφικής προστασίας» του συνταξιοδοτικού συστήματος –κατά τη χαρακτηριστική διατύπωση της έκθεσης Σπράου–, όπου κάποιοι κατιόντες του ασφαλισμένου λαμβάνουν με νόμο πλήρη σύνταξη χωρίς να χρειαστεί να εργαστούν ποτέ στη ζωή τους (ενήλικες άγαμες θυγατέρες στρατιωτικών, δικαστικών υπαλλήλων κ.ο.κ.).

Η συνταξιοδοτική δαπάνη του προϋπολογισμού για 440 χιλ. περίπου συνταξιούχους δημοσίους υπαλλήλους ήταν 6,58 δισ. ευρώ το 2012, δηλαδή περίπου 15.000 ευρώ ανά συνταξιούχο. Σε σημερινές τιμές λοιπόν ένας δημόσιος υπάλληλος κόστισε στο κράτος κατ’ ελάχιστον τα ακόλουθα ποσά:

(α) Κατά τον εργάσιμο βίο του (25x30.000=) 750.000 ευρώ, (β) κατά τη συνταξιοδότησή του έλαβε εφάπαξ που κατά μέσο όρο κυμαινόταν στις 75.000 ευρώ και (γ) κατά το διάστημα του συντάξιμου βίου του εισέπραξε κατ’ ελάχιστον (30x15.000=) 450.000 ευρώ. Συνολικά δηλαδή έλαβε τουλάχιστον 1.275.000 ευρώ.

Θυμίζουμε ότι το 1956 το σύνολο των απασχολουμένων στον δημόσιο τομέα δεν ξεπερνούσε τις 150.000, αριθμός που κατά τον Βαρβαρέσο θα κατέληγε εις βάρος της οικονομίας1. Το πολιτικό σύστημα δεν άκουσε τις ορθότατες υποδείξεις Βαρβαρέσου με αποτέλεσμα το 1974 ο αριθμός των απασχολουμένων στο Δημόσιο να ανέρχεται σε 270.000, για να αγγίξει το 1981 τις 390.000. Οι αθρόες προσλήψεις της οκταετίας 1981-1989 σχεδόν διπλασίασαν τον αριθμό των απασχολουμένων στον δημόσιο τομέα, οι οποίοι στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ανέρχονταν σε 800.000 περίπου2. Έτσι το ποσοστό του Δημοσίου στο ΑΕΠ από 38,4% το 1975 έφθασε να αγγίζει το 70% το 1988, γεγονός που με άλλα λόγια σήμαινε ότι υπήρξε μια τεράστια σε μέγεθος μεταφορά πόρων από τον ιδιωτικό στον δημόσιο τομέα η οποία είχε ως αποτέλεσμα την εκμηδένιση της οικονομικής ανάπτυξης και την υπονόμευση της παραγωγικότητας της χώρας. Η πενταετία Καραμανλή πρόσθεσε επιπλέον 120.000 δημοσίους υπαλλήλους, για να φθάσει η χώρα το 2011 να αριθμεί πλέον του ενός εκατομμυρίου απασχολούμενων στον δημόσιο τομέα.

Επιστρέφοντας στους υπολογισμούς μας: το κράτος το 1981 λειτουργούσε με λιγότερους από 400.000 υπαλλήλους και το 2011 με περισσότερους από 1.000.000. Ο δημόσιος τομέας το 1981 δεν είχε υπολογιστές, μηχανοργάνωση, βάσεις δεδομένων, ηλεκτρονικά δίκτυα και διαδίκτυο. Ο δημόσιος τομέας το 2011 τα είχε όλα αυτά με το παραπάνω και επιπλέον 600.000 υπαλλήλους. Από αυτούς δεν χρειαζόμαστε τουλάχιστον 400.000. Μας τους επέβαλε το πελατειακό και κομματικό κράτος για να διαιωνίσει την εξουσία του. Αυτοί, σύμφωνα με τους παραπάνω απολύτως μετριοπαθείς υπολογισμούς, θα στοιχίσουν (1.275.000 x 400.000=) 510 δισ. ευρώ τουλάχιστον ή μιάμιση φορά το δημόσιο χρέος της χώρας, ποσό που προστίθεται στα υπέρογκα επίσης ποσά που για τους ίδιους λόγους επιβάρυναν τις προηγούμενες δεκαετίες την οικονομία μας και προήλθαν από την καταλήστευση του μόχθου των φορολογουμένων και από δανεισμό. 

Τον Νοέμβριο του 2010 ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου απέκλεισε κάθε ενδεχόμενο απολύσεων στο Δημόσιο. Τότε το ποσοστό ανεργίας ήταν ακόμη στο 14% περίπου και ο αριθμός των ανέργων δεν ξεπερνούσε τους 700 χιλιάδες. Σήμερα το ποσοστό ανεργίας έχει εκτιναχθεί στο 27,6% και ο αριθμός των ανέργων ξεπερνά τα 1,3 εκατομμύρια. Εάν από το 2010 είχαν απολυθεί 200.000 δημόσιοι υπάλληλοι θα είχαν εξοικονομηθεί περισσότερα από 20 δισ. ευρώ, το κράτος θα είχε δώσει τα 8 δισ. ευρώ που χρωστά στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, δεν θα είχαν κλείσει 100.000 επιχειρήσεις και τουλάχιστον 600.000 σημερινοί άνεργοι θα είχαν ακόμη τη δουλειά τους. Σκεφτείτε ότι το μέσο κόστος του απασχολουμένου στο Δημόσιο ανέρχεται σε 180% του μέσου κόστους του εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα. Ο μέσος συντελεστής φορολογίας εισοδήματος των υπαλλήλων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα είναι περίπου 20%. Μετά την επιστροφή στο κράτος του φόρου του δικού του υπαλλήλου το καθαρό κόστος αυτού ανέρχεται σε 152% του κόστους του εργαζομένου στον ιδιωτικό τομέα (180% -20% x 180%). Συνεπώς για να πληρωθεί ένας δημόσιος υπάλληλος πληρώνουν φόρο 7,5 ιδιωτικοί υπάλληλοι (152% : 20%) άρα για τους 900.000 χιλιάδες χρειαζόμαστε 6.750.000 ιδιωτικούς υπαλλήλους που βεβαίως δεν υπάρχουν. Αυτός είναι ο λόγος που καταρρέει η ελληνική οικονομία υπό το δυσβάσταχτο βάρος του Δημοσίου, κλείνουν μαζικά οι επιχειρήσεις, αυξάνονται οι φόροι σ’ ένα φαύλο κύκλο που τροφοδοτεί ακόμη μεγαλύτερη ύφεση και οδηγούνται μαζικά στην ανεργία οι ιδιωτικοί υπάλληλοι. Αυτό είναι το βαρύτατο τίμημα της αντίστασης που προβάλλει στις απολύσεις στον δημόσιο τομέα το πολιτικό πελατειακό σύστημα. Σε 3 με 4 χρόνια θα έχει χαθεί ένα ολόκληρο ΑΕΠ για τη χώρα εξαιτίας της υψηλής ανεργίας χωρίς κανείς να υπολογίσει τις απρόβλεπτες κοινωνικές εντάσεις που θα δημιουργηθούν.

Γι’ αυτό λοιπόν εκείνο που σήμερα θα έπρεπε κυρίως να μας απασχολεί είναι το διαχρονικό σκάνδαλο των κομματικών διορισμών και ρουσφετολογικών προσλήψεων στο Δημόσιο –σκάνδαλο απείρως μεγαλύτερο από όλα τα άλλα μαζί–, το οποίο συντέλεσε καθοριστικά στην οικονομική καταστροφή της χώρας και στην υπονόμευση της αποτελεσματικότητας της δημόσιας διοίκησης. Οι δυσμενέστερες συνέπειες δεν ήταν όμως οικονομικές: στην Ελλάδα του 20ού αιώνα ο αναξιοκρατικός μέσω του κόμματος ή του βουλευτή διορισμός στο Δημόσιο κατέστη κοινωνικά αποδεκτός αφού με τον μηχανισμό αυτό το πολιτικό σύστημα μείωνε ανορθόδοξα την ανεργία και διαιώνιζε την κυριαρχία του. Κάποτε, συνειδητοποιώντας αυτή τη συλλογική παράνοια, ο Λεωνίδας Κύρκος στηλιτεύοντας το κρατικιστικό παρελθόν της Αριστεράς χαρακτήρισε την υπερβολική συγκέντρωση του κράτους και τον διορισμό στο Δημόσιο «βάθρο του συντηρητισμού της κοινωνίας και πολεμικό αντίπαλο των νέων ιδεών της Αριστεράς»3. 

Οι μαζικοί, αναξιοκρατικοί και ρουσφετολογικοί διορισμοί στο Δημόσιο συντέλεσαν πρωτίστως στην καταβαράθρωση της ελληνικής κοινωνίας μέσω της αλλαγής του αξιακού της προτύπου, οδήγησαν στον εξευτελισμό των αξιών της ατομικής ευθύνης, της τιμιότητας, του φιλότιμου, της αξιοκρατίας, της σκληρής εργασίας και στην αντικατάστασή τους με τις λογικές της ελάχιστης προσπάθειας, της πονηρίας, του γρήγορου πλουτισμού και της χωρίς προϋποθέσεις κοινωνικής και οικονομικής ανέλιξης.


(1)Βλ. την έκθεση του Κ. Βαρβαρέσου για την ελληνική οικονομία το 1952 με τίτλο «Έκθεσις επί του οικονομικού προβλήματος της Ελλάδος», 2η έκδοση, Σαββάλας, Αθήνα 2002.
 
(2)Σε εμπιστευτική επιστολή του προς τον πρωθυπουργό Ανδρέα Γ. Παπανδρέου το 1988 ο Απόστολος Λάζαρης γράφει μεταξύ άλλων: «Τώρα, εκ των υστέρων, έγινε φανερό πως με τις προσλήψεις που κάναμε, και προ πάντων με τον τρόπο που τις κάναμε, όχι μόνο δεν βελτιώσαμε την ποιότητα της διοίκησης στο δημόσιο και στους διαφόρους οργανισμούς και στις τράπεζες, αλλά τη χειροτερέψαμε ακόμα πιο πολύ.» Βλ. Νίκος Νικολάου, «Πρόσωπα της Οικονομίας», εκδ. Λιβάνη, Αθήνα 2008, σελ. 220.

(3)Λεωνίδας Κύρκος, «Ποια Αριστερά;», εκδ. Οδυσσέας , Αθήνα 1987, σελ. 33.

"Οι στρατιωτικοί είναι σπόρτσμεν"- Για τα παιδιά που πέτυχαν σε στρατιωτικές σχολές

Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ

Αρκετές ελληνικές οικογένειες πανηγύρισαν χθες μετά από την ανακοίνωση των βάσεων για την είσοδο των παιδιών τους σε κάποια από τις στρατιωτικές σχολές. Πολλές λυπήθηκαν που τα δικά τους παιδιά δεν τα κατάφεραν αλλά αυτό θα πρέπει να το δουν σαν μια μάχη που χάθηκε. Ο πόλεμος της ζωής τους μόλις ξεκινά και δεν πρέπει να υπάρχει "παράδοση" με τη πρώτη ήττα. Πολλά από τα παιδιά που δεν τα κατάφεραν θα ξαναπροσπαθήσουν να εισαχθούν σε κάποια από τις στρατιωτικές μας σχολές και αυτό δεν είναι μόνο παρήγορο. Είναι κυρίως ελπιδοφόρο.

Με τα όσα έχουν γίνει στις Ένοπλες Δυνάμεις όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης αλλά ειδικά αυτή τη μαύρη τετραετία είναι πραγματικό θαύμα ότι οι νέοι άνθρωποι επιθυμούν και παλεύουν να γίνουν μέλη της στρατιωτικής οικογένειας. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των νέων ανθρώπων το κάνει για να το πούμε με πολύ απλό και λαϊκό τρόπο επειδή "το γουστάρει". Δεν μπορεί να είναι κίνητρο ο πενιχρός μισθός των 800 ευρώ του ανθυπολοχαγού. Ο οποίος μετά από τέσσερα χρόνια σκληρής εκπαίδευσης και στερήσεων απολαύσεων που άλλοι νέοι της ηλικίας του χαίρονται θα μετατεθεί σε κάποια ακριτική περιοχή της χώρας . Όπου οι δυσκολίες δεν θα είναι λιγότερες. Το ίδιο ισχύει για τους αεροπόρους και τους "ναύτες" μας.

Ο στρατηγός Δημήτρης Αλευρομάγειρος σε μία ομιλία του σε Ευέλπιδες είχε πει με το γνωστό φλεγματικό του στυλ ότι "οι στρατιωτικοί δεν μπορεί να ασχολούνται με τα χρήματα , είμαστε ...σπορτσμεν και κάνουμε το σπορ που αγαπάμε". Έτσι είναι και η φράση του αποσεικνύεται κάθε χρόνο τετοιες μέρες που οι βάσεις των Πανελληνίων γνωστοποιούνται.

Όμως θα πρέπει επιτέλους κι αυτή η μονίμως αχάριστη και σε πολλές περιπτώσεις εχθρική ελληνική Πολιτεία να σοβαρευτεί και να τιμήσει στο ελάχιστο αυτούς ....τους σπορτσμεν. Χρήματα δεν μπορεί να τους δώσει αλλά τουλάχιστον ας εξασφαλίσει την αξιοπρέπεια που τους αξίζει να έχουν κατά τη διάρκεια της καριέρας τους. Πως;

•ας σταματήσουν να εξαγγέλουν αναβάθμιση των σπουδών στις στρατιωτικές σχολές και επιτέλους ας τις αναβαθμίσουν. Τα περίεργα κατεστημένα που χρόνια τώρα επιχειρούν να σαμποτάρουν κάθε προσπάθεια προς αυτή τη κατεύθυνση πρέπει άμεσα να ξεριζωθούν.

•ας προσπαθήσουν αρχίζοντας από τώρα να εξαντλήσουν όλα τα περιθώρια που υπάρχουν για να καλύψουν τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες των νέων που από χθες πανηγυρίζουν την εισαγωγή τους και σε τέσσερα χρόνια θα είναι αξιωματικοί των ΕΔ. Στέγαση ειδικά στις ακριτικές περιοχές. Αξιοκρατεία στην αξιολόγησή τους. Προγραμματισμός σε βάθος χρόνου για τις μεταθέσεις μετακινήσεις τους. Εξασφάλιση ανθρώπινων συνθηκών διαβίωσης και εκτέλεσης της υπηρεσίας τους.

Απλά πράγματα αυτονόητα σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου ,όπου οι στρατιωτικοί δεν είναι προνομιούχοι αλλά έχουν στην κοινωνία την θέση που τους αναλογεί και τους αξίζει.

Στην Ελλάδα κάποτε τους λέγαμε "καραβανάδες". Πέρασαν χρόνια πολλά για να καταλάβουμε ότι οι νέες γενιές αξιμωατικών είναι επαγγελματίες υψηλού επιπέδου με άποψη και πολλές φορές επιστημονική γνώση αξιοζήλευτη. Τα παιδιά που χθες εκπλήρωσαν ένα μεγάλο τους όνειρο θα είναι μια ακόμη καλύτερη γενιά αξιωματικών. Ας φροντίσει η ελληνική Πολιτεία να μην τους απογοητεύσει.

Για την πατρίδα τα νιάτα σου!

* Του Απόστολου Παπαπαρίση

Ειδήσεις που μας συγκλονίζουν αλλά και μας δίδουν μαθήματα ήθους και μεγαλείου ψυχής! Τρία χρόνια πριν στις 19 Αυγούστου 2010 ένας ακόμα «αντιπαραγωγικός» Αξιωματικός έχασε τη ζωή του και μια μάνα κι ένας πατέρας θρηνούσαν την απώλεια του παιδιού τους. Ο σημαιοφόρος του Πολεμικού Ναυτικού Γιώργος Λυκάκης έπεσε στο κενό από ύψος 22 μέτρων στη δύσκολη δοκιμασία της «αράχνης», κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής του, στη Μονάδα Υποβρυχίων Καταστροφών. Το διπλό δίχτυ ασφαλείας δεν λειτούργησε. Σκίστηκε (πιθανόν από κακή συντήρηση), και το κορμί του άτυχου νέου Αξιωματικού έπεσε με δύναμη στο έδαφος. Ήταν 24 ετών. Για μια-δυο μέρες έγραψαν σχετικά οι εφημερίδες και τα blogs, και αυτό ήταν. Το θέμα ξεχάστηκε. Συγκλονιστική η μητέρα του στο δικαστήριο ως απρόσμενος μάρτυρας υπεράσπισης! Κανείς δεν την είδε ποτέ. Δεν βγήκε στα κανάλια, ούτε στις εφημερίδες. Η κυρία Ελένη Λυκάκη δήλωσε: «Δεν ζητώ την τιμωρία κανενός. Κανένας δεν ήθελε τον θάνατο του παιδιού μου. Ζητώ μόνο να μην θρηνήσει άλλη μάνα εξαιτίας ενός λάθους. Ο γιος μου τίμησε την πατρίδα και αυτή τη στάση θα ήθελε να κρατήσω» και οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν.

Στο μνήμα του, οι γονείς του σκάλισαν στο μάρμαρο τις λέξεις – μηνύματα που ακολουθούν: «Γιε μας, αναζητούσες το δύσκολο, το αθλητικό, το ηρωικό, το περιπετειώδες. Για την πατρίδα τα νιάτα σου! Έκανες το μεγάλο άλμα προς την ουράνια Πατρίδα. Μονάκριβο μας παιδί, άξιε σημαιοφόρε, Σε περιμένει ο Σημαιοφόρος της Αναστάσεως. Καλή ανάπαυση, γενναίο μας παλικάρι! Καλή αντάμωση γλυκιά μας ανάσα! Σε αγαπάμε απέραντα! Για πάντα μαζί!»

Λιποθύμησε στις εξετάσεις αλλά κατάφερε να περάσει!

Ο εικονιζόμενος κατέρρευσε κατά τη διάρκεια των πανελληνίων αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να πετύχει τον στόχο του και να γίνει φοιτητής...
Ο Βασίλης Ζήσης είναι ο ένας εκ των δύο μαθητών που "τρόμαξαν" την Πρέβεζα κατά την διάρκεια των Πανελλήνιων Εξετάσεων αφού λύγισαν και έχασαν τις αισθήσεις τους την ώρα που έγραφαν ένα από τα πιο κρίσιμα μαθήματα της κατεύθυνσης τους.
Ωστόσο αυτή του η ατυχία δεν στάθηκε εμπόδιο στο να τα καταφέρει και να περάσει στην σχολή της επιθυμίας του. Σύμφωνα με το mypreveza.gr, πλέον ο Βασίλης Ζήσης εκτός από πρωταθλητής Ελλάδας στο beach volley είναι και φοιτητής στην σχολή Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων στην Αθήνα.
Όλοι όσοι τον γνωρίζουν κάνουν λόγο για ένα ευγενικό και χαμογελαστό παιδί που ξέρει να κερδίζει τους στόχους που βάζει. Συγχαρητήρια λοιπόν και κάθε επιτυχία από εδώ και στο εξής...

Ανοίγει πόρτα εξόδου και για τους 50άρηδες

Ασφαλιστικές διατάξεις επιτρέπουν στους άνδρες ασφαλισμένους να βγουν στη σύνταξη από τα 52 έως τα 59, ανάλογα με το Ταμείο που ανήκουν...

Μία σειρά ευνοϊκών διατάξεων δίνουν τη δυνατότητα σε χιλιάδες ασφαλισμένους να βγουν στη σύνταξη πριν συμπληρώσουν το 60ό έτος της ηλικίας τους. Ανάλογα με το ασφαλιστικό ταμείο, η πόρτα εξόδου ανοίγει από τα 52 έως τα 59, ωστόσο απαραίτητη προϋπόθεση είναι η θεμελίωση του δικαιώματος να έγινε μέχρι το τέλος του 2012.
Ενδεικτικά αναφέρεται πως στο Δημόσιο πέντε ασφαλιστικές διατάξεις επιτρέπουν στους πενηντάρηδες να ανοίξουν την πόρτα εξόδου. Μεγάλοι κερδισμένοι είναι οι άνδρες που συμπληρώνουν 25ετία τη διετία 2011- 2012, καθώς προβλέπονται μειωμένα όρια συνταξιοδότησης.
Στο ΙΚΑ και στα ταμεία του ευρύτερου δημόσιου τομέα (ΔΕΚΟ και τράπεζες) σύνταξη πριν από τα 60 δικαιούνται όσοι πρόλαβαν να συμπληρώσουν 35ετία μέχρι το τέλος του 2012. Ανάλογα με το έτος θεμελίωσης οι μισθωτοί του ευρύτερου δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα μπορούν να συνταξιοδοτηθούν στα 58 ή στα 59. Εδώ πρέπει να σημειωθεί πως ακόμα ευνοϊκότερες ρυθμίσεις ισχύουν σε Δημόσιο, ΔΕΚΟ και τράπεζες για όσους ασφαλίστηκαν πριν από το 1983. Για τους «παλαιούς» ασφαλισμένους παραμένει σε ισχύ η διάταξη που προβλέπει συνταξιοδότηση ανεξαρτήτως ορίου ηλικίας, αρκεί να υπάρχουν 35 έτη ασφάλισης.
Σύνταξη πριν από τα 60 δικαιούνται και οι εργαζόμενοι σε βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα. Ευνοϊκές ρυθμίσεις ισχύουν στο Δημόσιο (για όσους απασχολούνται στους δήμους) και στο ΙΚΑ, εφόσον το δικαίωμα θεμελιώνεται μέχρι το τέλος του 2012. Σημειώνεται πως από την 1η Ιανουαρίου 2013 προβλέπονται αυξημένα όρια ηλικίας για την έξοδο στη σύνταξη. Οι ρυθμίσεις είναι ενιαίες για Δημόσιο, ευρύτερο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Ειδικότερα, η πόρτα εξόδου ανοίγει σε ηλικία 67 ετών, ενώ μειωμένη σύνταξη καταβάλλεται στα 62 (ειδικές ρυθμίσεις ισχύουν για τους εργαζόμενους στα βαρέα). Εναλλακτικά καταβάλλεται πλήρης σύνταξη στα 62 υπό τον όρο πως έχουν συμπληρωθεί 40 έτη ασφάλισης (στα οποία υπολογίζονται έως και επτά πλασματικά χρόνια).
(πατήστε επάνω στη φωτογραφία για μεγαλύτερη ανάλυση)

Δωρεές για την αποκατάσταση της Νίκης της Σαμοθράκης αναζητεί το Λούβρο

Το Λούβρο απηύθυνε έκκληση για δωρεές με τις οποίες θα χρηματοδοτηθούν οι εργασίες αποκατάστασης ενός εκ των αριστουργημάτων που κοσμούν τις αίθουσες του, της Νίκης της Σαμοθράκης, ελπίζοντας να συγκεντρώσει ένα εκατομμύριο ευρώ έως τα τέλη του έτους, ανακοίνωσε σήμερα το παρισινό μουσείο.

Η νέα εκστρατεία υπό τον τίτλο «Όλοι μαικήνες» θα ξεκινήσει την Τρίτη, ημέρα κατά την οποία η φτερωτή Νίκη της Σαμοθράκης δεν θα εκτίθεται πλέον στο κοινό.

Το αριστούργημα της ελληνιστικής γλυπτικής ανακαλύφθηκε στη Σαμοθράκη το 1863.

Η αποκατάστασή του αναμένεται να επιτρέψει τη βελτίωση του σκελετού και τον καθαρισμό του αγάλματος που έχει φιλοτεχνηθεί από διάφορα είδη μαρμάρου.

Το γλυπτό που παριστάνει φτερωτή τη θεά Νίκη θα μετακινηθεί σε γειτονική αίθουσα. Η μαρμάρινη πλώρη πλοίου πάνω στην οποία είναι τοποθετημένο θα αποσυναρμολογηθεί κομμάτι-κομμάτι.

Ταυτόχρονα, το Λούβρο θα ξεκινήσει την αποκατάσταση της σκάλας Νταρού που οδηγεί στο άγαλμα «χωρίς ποτέ να κλείσει αυτή τη σημαντική πρόσβαση, την οποία έχουν περί τα επτά εκατομμύρια επισκέπτες ετησίως», δήλωσε ο Λουντοβίκ Λοζιέ, μηχανικός μελετών στο Τμήμα Ελληνικών, Ετρουσκικών και Ρωμαϊκών Αρχαιοτήτων του Λούβρου.

Η Νίκη της Σαμοθράκης θα επιστρέψει στη θέση της το καλοκαίρι του 2014, η αποκατάσταση της σκάλας θα ολοκληρωθεί τον Μάρτιο του 2015.

Ο συνολικός προϋπολογισμός των εργασιών αποκατάστασης ανέρχεται σε τέσσερα εκατομμύρια ευρώ, υψηλότερος από αυτόν που είχε προβλεφθεί πέρυσι. Το Λούβρο έχει ήδη συγκεντρώσει το ποσό των τριών εκατομμυρίων από διαφορές δωρεές. Μένει ακόμη ένα εκατομμύριο ευρώ, το οποίο το μουσείο ελπίζει να συγκεντρώσει μέσω της έκκλησης για δωρεές από ιδιώτες έως τις 31 Δεκεμβρίου.

Οι ιδιώτες και οι επιχειρήσεις καλούνται να κάνουν τις δωρεές τους μέσω διαδικτύου στη διεύθυνση www.louvresamothrace.fr ή www.tousmecenes.fr από την ερχόμενη Τρίτη ή ταχυδρομικώς.

Σύμφωνα με την γαλλική φορολογική νομοθεσία, το ποσό που θα καταβληθεί εκπίπτει κατά 66% από τη φορολογία για τους ιδιώτες και κατά 60% για τις επιχειρήσεις.

ΑΠΕ-ΜΠΕ

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης: Πολιτική λύση για την αμυντική βιομηχανία

Το τι κάνουν οι σοβαρές χώρες στα θέματα της εθνικής παραγωγής όπλων, πυρομαχικών και φορέων οπλικών συστημάτων, όπως πλοία, άρματα κι αεροπλάνα, το βλέπει κανείς στην Τουρκία.

Οι Τούρκοι, όπως τότε κι εμείς, στο παρελθόν ήταν σχεδόν αποκλειστικός χρήστης αμερικανικών όπλων. Η ληστρική εισβολή και κατοχή της Κύπρου είχαν όμως τότε ένα απρόσμενο αποτέλεσμα.
Μια δυναμική ομάδα καλών Ελληνοαμερικανών πατριωτών, μέλη ομάδων όπως το Hellenic Council of America, με ατμομηχανή έναν σπουδαίο άνθρωπο, τον δικηγόρο και πρώην υφυπουργό Οικονομικών του Νίξον, τον Ευγένιο Ρωσσίδη, με την υποστήριξη του μακαριστού Ιακώβου, γερουσιαστών όπως ο Χιούμπερτ Χάμφρεϊ και ο Τόμας Ιγκλετον, του βουλευτή Μπέντζαμιν Ρόζενταλ από τη Νέα Υόρκη και του Τζον Μπραδήμας, προέδρου της πλειοψηφίας στη Βουλή των Αντιπροσώπων, πέτυχαν την επιβολή εμπάργκο στην Τουρκία στην προμήθεια αμυντικού εξοπλισμού. Διότι απλούστατα είχε παραβιαστεί η αμερικανική νομοθεσία και τα μεμέτια είχαν εκτελέσει το πρωτοφανούς αγριότητας διεθνές έγκλημά τους, χρησιμοποιώντας σχεδόν αποκλειστικά όπλα της αμερικανικής βοήθειας.

Το εμπάργκο κατά της Αγκυρας κράτησε από την 5η Φεβρουαρίου 1975 μέχρι την 1η Αυγούστου 1978, οπότε ήρθη, περίπου με τη συναίνεση της Ελλάδας, η οποία πήρε ως αντάλλαγμα μια ολοστρόγγυλη τρύπα στο νερό. Αυτό όμως είναι άλλο ζήτημα, γι’ άλλη συζήτηση.

Οι Τούρκοι, στη διάρκειά του, είχαν έρθει σε δεινή θέση, φτάνοντας στο σημείο, κυρίως από έλλειψη ανταλλακτικών, να κάνουν κανιβαλισμό των αεροπλάνων κι αρμάτων τους. Είχαν σχεδόν παραλύσει, με ατελείωτη λίστα ελλείψεων σε τρία πυρομαχικά, ανταλλακτικά, στα πάντα.

Μια τεράστια ευκαιρία χάθηκε τότε για τον Ελληνισμό.
Ομως οι γιοι του Ερτογρούλ, οι πλιατσικολόγοι και γενοκτόνοι, χωρίς άλογα πια αλλά με στολές και κουστούμια, πήραν το μάθημά τους. Η ηγεσία τους, κάθε χρώματος, ορκίστηκε να μην ξαναβρεθούν ποτέ σε αυτήν τη θέση. Γι’ αυτό έκτοτε η Αγκυρα επένδυσε στην ανάπτυξη μιας πολυποίκιλης πολεμικής βιομηχανίας, που παράγει από πιστόλια, τυφέκια, πολυβόλα και πυρομαχικά έως αεροπλάνα, ελικόπτερα και πυραύλους.

Αντίστοιχα, στην Ελλάδα μετά το 1974 ξεκίνησε μια αντίστοιχη προσπάθεια επέκτασης της αμυντικής βιομηχανίας, πέραν της θρυλικής ΠΥΡΚΑΛ.

Ο αείμνηστος Ευάγγελος Αβέρωφ ήθελε, π.χ., την ΕΛΒΟ, έχοντας την ανάμνηση της γενικής επιστράτευσης του 1974, όταν τα REO της αμερικανικής βοήθειας έμεναν σύξυλα στις ράχες και στους κάμπους. Διότι όσο φιλότιμοι κι αν ήταν οι άνδρες στους όρχους των μονάδων, όταν το εργαλείο έχει οργώσει όλη την Κορέα και το Βιετνάμ πριν σ' το κάνουν «δώρο», τότε καληνύχτα! Θυμάμαι με συγκίνηση μια «καναδέζα» στο 505 Τ/ΠΝ, με ξύλινες πόρτες και παραπέτα, απροσδιορίστου ηλικίας, που μας θύμιζε την «οικογένεια Γουόλτον». Μπορεί και να είχε ακόμη κάπου άμμο από τη Νορμανδία. Ολοι την είχαμε σπρώξει.

Η προσπάθεια δημιουργίας ελληνικής πολεμικής βιομηχανίας, αφού σε πολλές περιπτώσεις απέδωσε λαμπρά αποτελέσματα, και μαζί με προμήθειες κι από ξένους οίκους οδήγησε τις Ενοπλες Δυνάμεις μακριά από το vintage στιλ του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, συνάντησε μοιραία τα συμφέροντα των εισαγωγέων και των μεσιτών τους, τη ρωμέικη γραφειοκρατία και την απληστία σειράς διεφθαρμένων λειτουργών.

Απλά πράγματα: Αν το φτιάξεις εδώ, πώς θα πάρει μίζα ο αντιπρόσωπος, ο υπουργός και οι σμπίροι του και κέρδος ο Αμερικανός, ο Γάλλος ή ο Γερμανός κατασκευαστής;

Οι δημοσιοσχεσίτες των ξένων οίκων, που ενίοτε υποδύονται και τους «αμυντικούς ρεπόρτερ», τερατολογούσαν, θυμάμαι, για τη σειρά του αυτόματου τυφεκίου G3, του HK11 και της «ραπτομηχανής», που ακούει στο όνομα MG3. Οτι στράβωναν οι κάννες, τα σκοπευτικά και άλλα γραφικά. Ασύστολα ψεύδη «μισθοφόρων». Πώς αλλιώς θα πουλούσαν τα δικά τους ντενεκέδια οι ξένοι οίκοι αντί να φτιάξει η ΕΒΟ και τη νέα γενιά όπλων, π.χ., για τις Ειδικές Δυνάμεις; Αφού το Μ16 το βλέπουμε στις ταινίες του Χόλιγουντ, γιατί να φτιάξουμε δικό μας όπλο εδώ;

Οταν οι Τούρκοι πήραν τη συμπαραγωγή των F-16, την οποία διώξαμε εμείς (Global Proposal), πήραν τεχνογνωσία και έχτισαν εργοστάσια, ενώ εμείς κάναμε την «αγορά του αιώνα». Ετοιματζίδικα πράγματα, επ’ ωφελεία πάντα των ξένων οίκων και των εγχώριων υπαλλήλων τους.

Τα γράφω όλα αυτά με αφορμή τις επικείμενες τελικές αποφάσεις για τα ΕΑΣ, την ΕΑΒ και την ΕΛΒΟ. Οι αποφάσεις αυτές δεν μπορούν να ληφθούν με λογιστικά κριτήρια. Δεν μπορούν να τις πάρουν ορκωτοί, ειδικοί σύμβουλοι ή ο κ. Στουρνάρας και το επιτελείο του. Εχουν παραμέτρους που αφορούν την εθνική στρατηγική και ασφάλεια, τις οποίες μόνο η κορυφή της πολιτικής ηγεσίας μπορεί να αξιολογήσει.

Απαιτείται πολιτική λύση.

Η Ελλάδα πρέπει να έχει πολεμική βιομηχανία υγιή κι ανταγωνιστική. Κι αυτό είναι μια πολιτική απόφαση που θα εγγραφεί στις δέλτους της Ιστορίας για τον ηγέτη που θα πάρει την ευθύνη. Τώρα. Αλλωστε, στο τέλος η Ιστορία δεν θα θυμάται κανέναν «ειδικό σύμβουλο». Μόνο για τον ηγέτη θα κάνει «ταμείο»…

εφ. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ