ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ

Η Ελλάδα έχει πιαστεί στον ιστό της αράχνης, κινδυνεύοντας σοβαρά να «κατασπαραχθεί» – με άλλα λόγια, έχει οδηγηθεί μέσα σε ένα βάλτο, όπου με την παραμικρή κίνηση της να απελευθερωθεί, βυθίζεται ακόμη περισσότερο στο βούρκο...

“Η κατάσταση είναι σοβαρή. Ο χρόνος του παιχνιδιού έχει λήξει. Το βιοτικό μας επίπεδο θα μειωθεί πάρα πολύ, αλλά τα παιδιά μας θα ζήσουν καλύτερες ημέρες. Πρέπει να πολεμήσουμε. Όλοι μαζί, χωρίς καμία εξαίρεση. Θα υπάρξουν θύματα. Θα κάνουμε λάθη. Είναι όμως απαραίτητο” (W. Churchill).

“Το ψέμα αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα των ανεπαρκών και ανίκανων πολιτικών, ενώ ακούγεται συνήθως ευχάριστα μόνο από ανώριμους, μη συνειδητοποιημένους Πολίτες. Η αλήθεια βέβαια σπάνια είναι αρεστή – αποδεικνύεται όμως πάντοτε σωτήρια.

Στα πλαίσια αυτά, εάν υπάρχει κάτι χειρότερο από μία ανίκανη κυβέρνηση που λέει ψέματα και δεν τηρεί τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, είναι μία αντιπολίτευση, η οποία είναι δογματικά αντίθετη με τα πάντα, προτάσσοντας το κομματικό του εθνικού συμφέροντος  - αιθεροβατώντας επί πλέον και παραπλανώντας τους Πολίτες”.

Ανάλυση

Από το Μάρτιο του 2010 η Ευρωζώνη, καθώς επίσης το ΔΝΤ, δάνεισαν στην Ελλάδα το ποσόν των 206,9 δις €, σε 23 δόσεις -χωρίς να υποχρεωθούν να τεκμηριώσουν αναλυτικά που ακριβώς χρησιμοποιήθηκε το τεράστιο αυτό ποσόν, για το οποίο εγγυώνται οι φορολογούμενοι των 16 υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης, καθώς επίσης των 188 μελών του ΔΝΤ. Μία αυστριακή οργάνωση όμως (Attac) ασχολήθηκε πολύ σοβαρά με το θέμα αυτό, με τα εντυπωσιακά παρακάτω αποτελέσματα:   

(α)  Τα 58,2 δις € (το 28,1%) διατέθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών - οι οποίες υπέφεραν από μία άνευ προηγουμένου εκροή καταθέσεων (περί τα 100 δις €), ενώ υποχρεώθηκαν σε τεράστιες ζημίες, λόγω της απόσβεσης των ομολόγων του δημοσίου (στα πλαίσια του εγκληματικού PSI, με το οποίο στην κυριολεξία πυροβολήσαμε μόνοι μας τα πόδια μας).

Οι μειώσεις μισθών και εισοδημάτων, καθώς επίσης η ύφεση που προκλήθηκε, λόγω της αποτυχημένης πολιτικής που εφάρμοσε το ΔΝΤ, επιδείνωσαν την οικονομική κατάσταση των τραπεζών ακόμη περισσότερο – αφού αυξήθηκαν επικίνδυνα οι επισφάλειες τους (τα κόκκινα δάνεια). 

(β)  Τα 101,3 δις € (το 49%) περιήλθαν στους πιστωτές της Ελλάδας. Από το ποσόν αυτό, τα 55,44 δις € χρησιμοποιήθηκαν για την εξόφληση των ληξιπρόθεσμων ομολόγων - αντί να υποχρεωθούν οι πιστωτές να επιβαρυνθούν με το ρίσκο της απώλειας των επενδύσεων τους, από τις οποίες προηγουμένως είχαν κερδίσει μεγάλα ποσά, τοκίζοντας την Ελλάδα με υψηλά επιτόκια. Τα επόμενα 34,6 δις € οδηγήθηκαν επίσης στους πιστωτές, στα πλαίσια της διαγραφής χρέους (Μάρτιος 2012), ενώ με τα υπόλοιπα 11,29 δις € χρηματοδοτήθηκε η επαναγορά χρέους, από τους κατόχους ομολόγων (δεύτερη διαγραφή).

(γ)  Τα 46,6 δις € (22,5%) εισέρευσαν στον προϋπολογισμό της Ελλάδας, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι ωφέλησαν τους Πολίτες - αφού με τα 34,6 δις € πληρώθηκαν τόκοι για τα υφιστάμενα ομόλογα του δημοσίου (από το δεύτερο τρίμηνο του 2010 έως το τέταρτο τρίμηνο του 2012), ενώ οι εξοπλιστικές δαπάνες απορρόφησαν 10,2 δις € (2010 και 2011), λόγω της πίεσης των προμηθευτών μας, Γερμανών και Γάλλων, για να μην επηρεαστούν οι δικές τους πωλήσεις.

Ουσιαστικά λοιπόν, μόλις 1,7 δις € διατέθηκαν για τους Έλληνες - αν και πρέπει να αφαιρεθούν οι τεράστιες αμοιβές των στελεχών της Τρόικας, καθώς επίσης τα διάφορα έξοδα τους, τα οποία ανέρχονται σε αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια. Η ζημίες δε που έχουν υποστεί οι Έλληνες ξεπερνούν τα 700 δις € (απαξίωση του χρηματιστηρίου, πτώση των τιμών των ακινήτων, χρεοκοπίες επιχειρήσεων, μείωση μισθών και εισοδημάτων, υπερβολική φορολόγηση κοκ.)     

(δ)  Τέλος, περί τα 0,9 δις € (0,4%) διατέθηκαν για τη συμμετοχή της Ελλάδας στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης(ESM). Στον Πίνακα Ι που ακολουθεί, φαίνεται η συνολική εικόνα:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Η διάθεση των ποσών του δανείου της Ελλάδας από την Τρόικα, σε δις €

Χρήση δανείων	Ποσόν
Ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών	58,20
Εξόφληση ληξιπρόθεσμων ομολόγων	55,44
Πιστωτές για διαγραφή χρέους (PSI)	34,60
Επαναγορά χρέους	11,29
Τόκοι 30 μηνών	34,60
Εξοπλιστικές δαπάνες δύο ετών	10,20
Συμμετοχή στο ESM	0,90
Έλληνες πολίτες, έξοδα Τρόικας	1,70
Σύνολα	206,93

Πηγή: Attac Austria

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Παρά το ότι λοιπόν από το συνολικό πακέτο διάσωσης της Ελλάδας (240 δις € συν ενδεχομένως κάποια ποσά για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών), έχουν δαπανηθεί ήδη τα 207 δις €, ελάχιστα χρήματα έχουν καταλήξει στην ελληνική οικονομία - αφού κάτι περισσότερο από τη «μερίδα του λέοντος» οδηγήθηκε στους πιστωτές, ειδικά στις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, με τα υπόλοιπα να απορροφώνται από τα εξοπλιστικά προγράμματα (από τα οποία ξανά κερδίζουν τόσο οι Γερμανοί, όσο και οι Γάλλοι).

Στον Πίνακα ΙΙ που ακολουθεί απεικονίζεται η διάρθρωση του ελληνικού χρέους, το Μάρτιο του 2010, τον Αύγουστο του 2010, το Νοέμβριο του 2012 και τον Ιανουάριο του 2013:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Διάρθρωση ελληνικού χρέους σε δις €

Είδος δανειστών	3/2010	8/2010	11/ 2012	Ι/ 2013
Δανειστές (μη τράπεζες)	176	118	**72	***57
Ελληνικές τράπεζες	40	45	36	21
Διεθνείς τράπεζες	77	60	./.	./.
ΕΚΤ		40	45	45
EFSF			74	84
Διακρατικά δάνεια*		22	53	53
ΔΝΤ		16	22	22
Σύνολα	293	301	302	282

 * Ουσιαστικά τον Αύγουστο του 2010 τα διακρατικά δάνεια, μαζί με το ΔΝΤ, ήταν συνολικά 38 δις €, αφού δεν υπάρχει αναλυτική εικόνα.      

 ** 36 δις € Έλληνες και 36 δις € ξένοι  

*** 36 δις € Έλληνες και 21 δις € ξένοι

Πηγή: NDS

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος   

Από τον Πίνακα ΙΙ διαπιστώνουμε ότι, το χρέος της Ελλάδας μεταφέρθηκε ουσιαστικά από τους ιδιώτες πιστωτές (ειδικά από τις διεθνείς τράπεζες, στις οποίες πλέον δεν οφείλει τίποτα η Ελλάδα, αλλά το EFSF και η ΕΚΤ), σε κρατικούς – γεγονός φυσικά που καθιστά πολύ δύσκολη, εάν όχι αδύνατη, την απαίτηση διαγραφής των τοκογλυφικών κερδών (επαχθή χρέη), αφού τα δάνεια δεν κατέχονται πλέον από τους αρχικούς κερδοσκόπους.    

Ειδικότερα, το συνολικό χρέος της χώρας μας το Μάρτιο του 2010 ήταν σε ποσοστό 100% απέναντι σε ιδιώτες - ενώ το 2013 το χρέος απέναντι στους ιδιώτες μειώθηκε στο 25% περίπου. Στην πραγματικότητα δε το συνολικό χρέος αυξήθηκε, σε σχέση με το 2010, παρά τις διαγραφές (haircut) - αφού στα τέλη του 2012 διαμορφώθηκε στα 305,5 δις € περίπου (με τα υπόλοιπα από τα 282 δις € του Πίνακα ΙΙ να οφείλονται σε πιστωτές, τους οποίους δεν μπορούμε να συγκεκριμενοποιήσουμε). 

Εν τούτοις τα 58,2 δις €, τα οποία διατέθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών σύμφωνα με τον Πίνακα Ι, δεν αναφέρονται στον προϋπολογισμό, με βάση τον οποίο το δημόσιο χρέος ανερχόταν στα 305,5 δις € στο τέλος του 2012 – παρά το ότι ένα μέρος τους είχε καταγραφεί κάποια στιγμή (άρθρο μας). Το γεγονός αυτό μας κάνει να αμφιβάλλουμε για το πραγματικό ύψος του δημοσίου χρέους – επίσης για τα ποσά, τα οποία ανακοινώνονται ή εμφανίζονται στις μελέτες ελληνικών ή διεθνών οργανισμών, όπως και για τις πραγματικές συνθήκες, οι οποίες οδήγησαν στη «ρήξη» την τρικομματική κυβέρνηση.      

ΟΙ ΠΗΓΕΣ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ ΜΑΣ

Το ελληνικό δημόσιο είναι πλέον υπερβολικά χρεωμένο - ένα χρέος που συνεχώς αυξάνεται, λόγω της δεινής κατάστασης, στην οποία έχει οδηγηθεί. Ένα μεγάλο μέρος αυτού του χρέους αποτελείται από ομόλογα σταθερού επιτοκίου - όπου η Ελλάδα οφείλει να τα εξοφλήσει στην ονομαστική τιμή τους την ημερομηνία λήξης τους, πληρώνοντας όμως ετήσια τόκους στους δανειστές της.

Τα χρήματα που η χώρα μας λαμβάνει από τα πακέτα στήριξης, λειτουργούν ουσιαστικά με το ίδιο «αξίωμα». Η μοναδική διαφορά μεταξύ των φυσιολογικών ομολόγων δημοσίου (τα οποία αγοράζονται από ιδιώτες, όπως από τράπεζες και ασφάλειες), καθώς επίσης των δανείων από τους μηχανισμούς στήριξης (Ευρωζώνη, ΔΝΤ), είναι τα επιτόκια - τα οποία, στη δεύτερη περίπτωση, δεν καθορίζονται από τις αγορές, αλλά από την πολιτική.

Τα χρήματα τώρα, με τα οποία δανείζουν οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί στήριξης την Ελλάδα, προέρχονται μόνο κατά ένα πολύ μικρό μέρος τους από τις χώρες της Ευρωζώνης - αφού το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους προέρχεται από το χρηματοπιστωτικό τομέα.

Αναλυτικότερα, τόσο οι τράπεζες, όσο και οι ασφαλιστικές εταιρείες αγοράζουν ομόλογα, τα οποία εκδίδει το EFSF και το ESM - εξασφαλίζοντας το δανεισμό του. Τα δανεικά αυτά χρήματα, τα οποία λαμβάνουν οι μηχανισμοί στήριξης από τις τράπεζες και τους λοιπούς επενδυτές, τα δανείζουν με τη σειρά τους στην Ελλάδα (στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία κοκ.) - με ένα υψηλότερο επιτόκιο, από αυτό που οι ίδιοι πληρώνουν.

Ουσιαστικά λοιπόν, τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης δεν δανείζουν με δικά τους χρήματα, με χρήματα των φορολογουμένων πολιτών τους δηλαδή την Ελλάδα, αλλά λειτουργούν απλά ως τριτεγγυητές - αναλαμβάνοντας την ευθύνη της πληρωμής, μόνο στην περίπτωση που δεν θα πληρώσει η Ελλάδα. Επομένως, η χώρα μας δεν έχει πάρει καθόλου χρήματα από τη Γερμανία ή από τις άλλες χώρες - παρά το ότι δημιουργείται (σκόπιμα προφανώς) η εντύπωση αυτή στους φορολογουμένους πολίτες τους.     

Όσον αφορά τώρα τα δάνεια του ΔΝΤ, προέρχονται από τα «ειδικά δικαιώματα ανάληψης» - από το τεχνητό δηλαδή συναλλαγματικό σύστημα που διαθέτει. Απλούστερα, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις χώρες της Ευρωζώνης, τα 188 μέλη του ΔΝΤ εγγυώνται για τα δάνεια που δίνονται στην Ελλάδα, αναλαμβάνοντας την ευθύνη τυχόν μη πληρωμής τους.

Επειδή όμως η εξυπηρέτηση των δανείων του ΔΝΤ προηγείται όλων των άλλων χρεών μίας χώρας, τα δάνεια αυτά είναι μηδενικού ρίσκου για τα μέλη του Ταμείου – ενώ αποδίδουν φυσικά τόκους, οι οποίοι αυξάνουν τα κέρδη του (το ΔΝΤ το 2006, έχοντας έναν μόνο πελάτη, την Τουρκία, καθώς επίσης ένα χείριστο όνομα στις περισσότερες χώρες που είχε δραστηριοποιηθεί στο παρελθόν, κινδύνευε να κλείσει).           

ΟΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ ΜΑΣ

Ο διεθνής εξευτελισμός της Ελλάδας, η διαγραφή μέρους του χρέους της έναντι υπέρογκων ανταλλαγμάτων (μετατροπή του υπολοίπου σε ενυπόθηκο, αγγλικού δικαίου, μη μετατρέψιμου σε δραχμές - απώλεια της εθνικής κυριαρχίας κλπ.), η τεράστια ανεργία, η τρομακτική ύφεση, καθώς επίσης η πλήρης ανυπαρξία αναπτυξιακών προοπτικών, δεν είναι οι μοναδικές ιδιαιτερότητες του καταναγκαστικού δανεισμού μας - αφού υπάρχουν επίσης οι εξής:

(α)  Η Τρόικα, πολύ συχνά στο παρελθόν, αλλά ακόμη και σήμερα, συνηθίζει να αναιρεί τις υφιστάμενες υποσχέσεις της,καθυστερώντας να πληρώσει τις προσυμφωνημένες δόσεις για ολόκληρους μήνες - με στόχο την άσκηση πιέσεων τόσο στην Πολιτεία, όσο και στους Πολίτες.

(β)  Το Φθινόπωρο του 2011 εμπόδισε τη διεξαγωγή του γνωστού μας δημοψηφίσματος, σε σχέση με την αποδοχή ή μη της πολιτικής λιτότητας (άρθρο μας), ενώ το Μάιο/Ιούνιο του 2012 αναμίχθηκε έντονα στα πολιτικά ζητήματα της χώρας -τασσόμενη υπέρ των κομμάτων που υποστήριζαν τα μνημόνια υποταγής και εκβιάζοντας με τη μη πληρωμή της δόσης (την οποία πράγματι καθυστέρησε τότε για πολλούς μήνες, έτσι ώστε να βεβαιωθεί προηγουμένως για την «πολιτική σταθερότητα»).

(γ)  Με την καθυστέρηση των δόσεων, η Τρόικα αναγκάζει την ελληνική κυβέρνηση να εκδίδει βραχυπρόθεσμα ομόλογα δανεισμού της - έτσι ώστε να αποφύγει τη χρεοκοπία. Επειδή όμως τα επιτόκια αυτών των ομολόγων, τα οποία έχουν διάρκεια μερικών μόλις εβδομάδων ή μηνών είναι αρκετά υψηλά, αυξάνονται δυσανάλογα τόσο το ελληνικό χρέος, όσο και τα κέρδη των κερδοσκόπων.

Το γεγονός αυτό τεκμηριώνει με έναν ακόμη τρόπο το ότι, ο απώτερος σκοπός της Τρόικας δεν είναι ο περιορισμός του χρέους – πόσο μάλλον η εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας. Απλούστατα αποτελεί ένα πρόσχημα, με στόχο την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, την κατάλυση των εργασιακών σχέσεων, τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας κλπ., στα πλαίσια της στρατηγικής πέντε φάσεων του ΔΝΤ (ανάλυση).  

(δ)  Μία δόση της τάξης του 1 δις €, την οποία έλαβε η Ελλάδα από το EFSF τον Ιούνιο του 2012, χρησιμοποιήθηκε για να χρηματοδοτήσει τη συμμετοχή της στο ESM. Ουσιαστικά λοιπόν, με αυτόν τον τρόπο το EFSF χρηματοδότησε τον οργανισμό που θα το διαδεχθεί - όχι όμως απ' ευθείας, αλλά μέσω της αύξησης του ελληνικού χρέους.

(ε)  Ο διοικητής των EFSF και ESM (ο γερμανός K.Regling), έχει μετακινηθεί πολλές φορές στη μέχρι σήμερα καριέρα του, μεταξύ της πολιτικής και του χρηματοπιστωτικού τομέα - εργαζόμενος για την κυβέρνηση της Γερμανίας, για το επενδυτικό κεφάλαιο (hedge fund) Moore Capital Strategy Group, για την Κομισιόν (στη γενική διεύθυνση οικονομικών και χρηματοπιστωτικών υποθέσεων), καθώς επίσης για το επενδυτικό κεφάλαιο Winton Futures Fund Ltd. Προφανώς λοιπόν αποτελεί το βασικό συνδετικό κρίκο, μεταξύ του χρηματοπιστωτικού κτήνους και της πολιτικής - ενώ δεν μπορεί παρά να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τη διάσωση των τραπεζών, προς όφελος των πραγματικών εργοδοτών του.

(στ)  Ο μέσος μισθός των δώδεκα εργαζομένων στο EFSF είναι 258.000 € ετήσια - με το μισθό του διοικητή να ανέρχεται στα 324.000 € συν τα έξοδα του. Οι άνθρωποι με αυτές τις αμοιβές εκπροσωπούν μία πολιτική, η οποία έχει μειώσει το βασικό μισθό των εργαζομένων στην Ελλάδα στα 580 € μικτά μηνιαία - ενώ στόχος της είναι οι ακόμη μεγαλύτερες μειώσεις.

(ζ)  Τα ομόλογα που είχαν συναφθεί με το αγγλικό δίκαιο πριν το PSI, οι κάτοχοι των οποίων δεν αποδέχθηκαν τη διαγραφή,εξοφλούνται από την Ελλάδα στο ακέραιο (100%) της αξίας τους, συν τους τόκους – παρά το ότι αρκετά από αυτά είχαν αγορασθεί σε πολύ χαμηλότερες τιμές, από τα εξειδικευμένα στην είσπραξη τέτοιων ομολόγων επενδυτικά κεφάλαια (τα οποία αποκομίζουν τεράστια κέρδη).  

(η)  Παράλληλα  με την αύξηση των χρεών του δημοσίου, μεγεθύνονται και τα χρέη του ιδιωτικού τομέα της Ελλάδας - ο οποίος ήταν από τους υγιέστερους της ΕΕ, πριν από την εισβολή του ΔΝΤ. Την ίδια στιγμή χρεοκοπούν εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, δημιουργώντας συνεχώς νέα προβλήματα τόσο στο δημόσιο (λιγότερα έσοδα, αύξηση της ανεργίας κλπ.), όσο και στις τράπεζες – με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι «τρύπες» στον προϋπολογισμό, καθώς επίσης οι νέες ανάγκες δανεισμού του δημοσίου και διάσωσης των χρηματοπιστωτικού συστήματος.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Από όλα τα παραπάνω συμπεραίνεται εύκολα ότι, η Ελλάδα έχει πιαστεί στον ιστό της αράχνης, κινδυνεύοντας από στιγμή σε στιγμή να «κατασπαραχθεί» – με άλλα λόγια, έχει οδηγηθεί μέσα σε ένα βάλτο, όπου με την παραμικρή κίνηση της να απελευθερωθεί, βυθίζεται ακόμη περισσότερο στο βούρκο.

Απαντώντας τώρα στην «απλοϊκή» ερώτηση, σε σχέση με το εάν θα μπορούσε η πατρίδα μας να μην πληρώσει τις οφειλές της, θα λέγαμε ότι, φυσικά και μπορεί να σταματήσει να εξυπηρετεί το χρέος της.

Δυστυχώς όμως, όπως συμβαίνει με τα ενυπόθηκα δάνεια που παίρνουμε από τις τράπεζες, εάν δεν πληρώσουμε, αφενός μεν θα καταχωρηθούμε στο διεθνή «Τειρεσία» (οπότε δεν θα επιτρέπεται ο δανεισμός μας από κανέναν), αφετέρου θα χάσουμε το σπίτι μας – εκτός εάν κλείσουμε ερμητικά τα σύνορα μας, προστατεύοντας τα με στρατό και αποδεχόμενοι την απομόνωση μας από τη διεθνή κοινότητα. Προφανώς ένα κράτος έχει αυτή τη δυνατότητα, την οποία δεν έχει ένα νοικοκυριό που χρωστάει στις τράπεζες – απειλείται όμως και από άλλους κινδύνους, όπως, για παράδειγμα, γεωπολιτικής φύσεως, σε αντίθεση με ένα νοικοκυριό. Φυσικά ένα κράτος δεν είναι ούτε νοικοκυριό, ούτε επιχείρηση - έχοντας εντελώς διαφορετικές ευθύνες απέναντι στους Πολίτες του.       

Επανερχόμενοι στο θέμα μας, η μοναδική δυνατότητα της Ελλάδας σήμερα, για να ξεφύγει από την θανατηφόρο παγίδα, στην οποία έχει οδηγηθεί, είναι η δημιουργία εκείνων των προϋποθέσεων, με βάση τις οποίες θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί ομαλά το δημόσιο χρέος (ανάλυση μας) – αφού όλες οι υπόλοιπες λύσεις, τις οποίες είχαμε στη διάθεση μας στο παρελθόν, έχουν δυστυχώς «εξανεμισθεί», από μία σειρά απελπιστικά εσφαλμένων ενεργειών των κυβερνήσεων μας.

Αφού το επιτύχουμε, απαιτώντας παράλληλα την ολοσχερή εξόφληση των πολεμικών χρεών της Γερμανίας απέναντι μας, θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε τη διαγραφή εκείνων των τοκογλυφικών τόκων, με τους οποίους έχουμε ενδεχομένως άδικα επιβαρυνθεί και που βέβαια υπερβαίνουν τις μέχρι σήμερα διαγραφές χρέους (των κερδοσκοπικών «ωφελειών» των εταίρων μας επίσης όπως, για παράδειγμα, αυτών της ΕΚΤ, από την αγορά ομολόγων σε χαμηλότερες τιμές).      

Εάν δεν φροντίσουμε να συμβούν αυτά όλοι μαζί, Πολιτεία και Πολίτες από κοινού, κυβέρνηση και αντιπολίτευση συλλογικά, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων και κόστους, η Ελλάδα θα βιώσει απίστευτα δεινά – θα λεηλατηθεί τόσο από τη Σκύλλα (Γερμανία), όσο και από τη Χάρυβδη (ΔΝΤ), ενώ ίσως δεν θα αποφύγει ακόμη και την απώλεια εδαφών (κατά το πρόσφατο «παράδειγμα» της Γιουγκοσλαβίας, αν και μάλλον υπερβάλλουμε).

Ολοκληρώνοντας, καμία απολύτως κυβέρνηση, μονοκομματική ή συνεργασίας, καθώς επίσης κανένα πολιτικό κόμμα δεν μπορεί να τα καταφέρει, χωρίς την ενίσχυση όλων των άλλων ανεξαιρέτως. Ακόμη όμως και τότε, δεν πρόκειται να υπάρξει δυστυχώς κανένα θετικό αποτέλεσμα, εάν δεν εξασφαλισθεί η ενεργητική συμμετοχή του συνόλου των Πολιτών της χώρας – οι οποίοι θα πρέπει να τοποθετηθούν όλοι μαζί στο πλευρό μίας κυβέρνησης «εθνικής ενότητας», προσφέροντας ο καθένας όσο περισσότερα μπορεί, για τη διάσωση της πατρίδας του (άρθρο).

Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, η Ελλάδα θα ξεφύγει μέσα σε ελάχιστο χρόνο από την παγίδα του χρέους, αποκομίζοντας επί πλέον μεγάλα κέρδη – υλικά και ηθικά. Στην αντίθετη περίπτωση, εμείς τουλάχιστον δεν διακρίνουμε καμία απολύτως αχτίδα φωτός – ενώ οι προοπτικές θα επιδεινώνονται διαρκώς, όσο παραμένουμε διαιρεμένοι, απαθείς, εγωπαθείς και μισαλλόδοξοι, περιμένοντας τον «από μηχανής Θεό» να μας σώσει και χάνοντας πολύτιμο χρόνο.  

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

viliardos@kbanalysis.com

Ψαλίδι στο επίδομα τέκνων . Σε ποιους κόβεται!

Χωρίς επίδομα τέκνων ή ειδικό επίδομα πολυτέκνων θα μείνουν τελικά πολλές οικογένειες που είχαν εναποθέσει κάποιες από τις ελπίδες τους στην πληρωμή -έστω και καθυστερημένα- του συγκεκριμένου επιδόματος που αντικαθιστά στην ουσία τα οικογενειακά επιδόματα. 

Το επίδομα τέκνων και πολυτέκνων το χάνουν επειδή αλλάζουν προς το χειρότερο οι όροι και οι προϋποθέσεις με βάση το νομοσχέδιο για την ΕΛΤΕ που ψηφίστηκε σήμερα στη Βουλή, ενώ εγείρονται και ζητήματα αντισυνταγματικότητας από την Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής.

Ας θυμηθούμε το 1990

Θυμηθείτε τη χρονιά του 1990 μέσα από ένα βίντεο με μουσική, ταινίες, παιχνίδια... που σημάδεψαν τη συγκεκριμένη χρονιά.




 Θυμηθείτε επίσης το 1997, το 1999 και το 1986.

Εικόνα μας είναι και μας μοιάζει

Σκίτσο του Ηλία Μακρή από την Καθημερινή

του Γιώργου Καραμπελιά

Ο συμβολισμός του κυβερνητικού διδύμου –ο ιππότης της ελεεινής μορφής και ο Σάντσο Πάντσα– κλείνει μέσα του την ίδια τη φύση της μεταπολίτευσης στον επιθανάτιο ρόγχο της. Τα δύο κόμματα που ανέλαβαν να διαχειριστούν τις τύχες της χώρας για σχεδόν σαράντα χρόνια, βρίσκονται μαζί λίγο πριν από την τελευταία βουτιά στην οριστική ανυποληψία και ανυπαρξία. Οι δύο άσπονδοι εχθροί-συνεταίροι της μεταπολίτευσης, που κάποτε εκπροσωπούσαν το 80% τουλάχιστον του ελληνικού λαού, βρίσκονται σήμερα να συγκροτούν μια κυβέρνηση μειοψηφίας (μεταξύ του 25-30%) σέρνοντας τον χορό του Ζαλόγγου που οδηγεί στην παραπέρα υποβάθμιση και παρακμή. Μέσα από μια διαδικασία συγκρούσεων και προσεγγίσεων, που κράτησαν σαράντα χρόνια, συρρικνώθηκαν τελικά στο σκληρό πυρήνα του δωσιλογισμού. Σε όλη μας τη διαχρονία το νεώτερο ελληνικό κράτος, υπήρχε και ένα 20-25% που στήριζε την τάξη, την ησυχία και την υποταγή με οποιοδήποτε τίμημα. Δωσίλογοι και ταγματασφαλίτες στην κατοχή, κρυφοί και φανεροί οπαδοί της χούντας μέχρι το 1973, οπαδοί της εκχώρησης σήμερα της διακυβέρνησης της χώρας ανοικτά στις ξένες δυνάμεις και τους Γερμανούς. Μοιάζει ως εάν το νεώτερο ελληνικό κράτος να έκανε τον κύκλο του – καθοδικό από τον Όθωνα και τη βαυαρική αντιβασιλεία, στον Σόιμπλε και την Μέρκελ.

Και το δυστύχημα είναι πως απέναντι στις δυνάμεις της υποτέλειας βρίσκεται μια κατακερματισμένη κοινωνία και μια ανίκανη αντιπολίτευση. Μια αντιπολίτευση που συνεχίζει να κινείται στο ίδιο ιδεολογικό και πνευματικό τοπίο της μεταπολίτευσης ως εάν το φίδι να δαγκώνει την ουρά του. Μιλάμε σήμερα για την «Χρυσή Αυγή» ξεχνώντας ότι τα πρώτα χρόνια της αντιπολίτευσης η ΕΠΕΝ του χουντοβασιλικών συγκέντρωνε κάποτε ανάλογα εκλογικά ποσοστά, ενώ η τότε αξιωματική αντιπολίτευση της «ελπιδοφόρου» δεκαετία του 1970 διέθετε έναν πραγματικό Ανδρέα και όχι την απομίμηση του.

Το δυστύχημα είναι λοιπόν, πως οι Έλληνες βρίσκονται μία μόλις στιγμή πριν βουτήξουν στο χάος, πνευματικά και ηθικά ανέτοιμοι να το αντιμετωπίσουν, διότι είναι προφανές πως αυτή η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση τέλους. Πάλι τα ίδια αστεία και τετριμμένα θα ακουστούν για την σωτηρία της χώρας, «την τελευταία προσπάθεια» όταν όλοι πια γνωρίζουν πως από υποχώρηση σε υποχώρηση, από παλινωδία σε προδοσία φθάσαμε πλέον στο τέρμα της διαδρομής των τεσσάρων χρόνων, μετά την οποία το ελληνικό κοινωνικό και πολιτικό σύστημα θα έχει χάσει πλήρως την αυτονομία του και θα εξαρτάται απόλυτα από τη βούληση των μεγάλων δυνάμεων και κατεξοχήν των Γερμανών. Πλέον το εάν σε μερικούς μήνες η Ελλάδα θα έχει βυθιστεί σε μια νέα κρίση που θα σηματοδοτεί και την έξοδο από την ευρωπαϊκή ένωση και την ευρωζώνη, εξαρτάται από τις καλές προθέσεις και τους συσχετισμούς των γεωπολιτικών προθέσεων και στρατηγικών των μεγάλων δυνάμεων. Εξ ου και η κατάθλιψη, η κρίση της σχιζοφρένειας, το αδιέξοδο των Ελλήνων. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

 

Το σκηνικό της παρακμής

Όσοι από την αρχή παρακολουθούν έστω και για λίγο τις απόψεις και τις τοποθετήσεις μας θα έχουν παρακολουθήσει την αντίθεσή μας προς λαϊκίστικες επιλογές τύπου, «έξοδος από το ευρώ», «αυτόνομη πορεία εδώ και τώρα» και άλλα παρόμοια. Με επιμονή και με μεγάλη αγωνία προσπαθήσαμε να δείξουμε πως μια τέτοια επιλογή όταν δεν υπάρχει η κατάλληλη παραγωγική υποδομή, και οι ανάλογες πολιτικές δυνάμεις, και όταν ένα μεγάλο μέρος των «εταίρων μας» και ειδικά οι Γερμανοί και η βόρεια συμμαχία αυτό ακριβώς επεδίωκαν –όπως το παραδέχτηκε πρόσφατα ο Γιουνκέρ– θα ήταν σαν να θες να σβήσεις την πυρκαγιά με βενζίνη.

Και όμως όλοι γνωρίζουν πως η κύρια μέριμνα του χώρου μας υπήρξε πάντοτε η οικοδόμηση μιας χώρας και μιας κοινωνίας αυτόνομης και αυτεξούσιας. Γι’ αυτό και πολλοί μας κατηγόρησαν ότι δεν εφαρμόζουμε όλα αυτά που διακηρύσσαμε και πως θα έπρεπε να συνταχθούμε με τους οπαδούς «του ρίσκου».

Η άρνησή μας στηριζόταν σε μια βασική σκέψη. Πως ο ελληνικός λαός, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μία φάση βαθύτατης παρακμής και πως δεν είχε ούτε τις οικονομικές ούτε τις πνευματικές, ούτε τις πολιτικές προϋποθέσεις για να επιχειρήσει μια τέτοια έξοδο, η οποία θα κατέληγε πιθανότατα σε νέες, ίσως και τελεσίδικες, συρρικνώσεις. Κάποιοι μιλούσαν για την φύση του Έλληνα, που μπροστά στα δύσκολα κατορθώνει να σηκωθεί και πάλι και να αντισταθεί. Ξεχνούν ωστόσο, ότι αυτή η «φύση» ήταν πάντα συνδεδεμένη με την ύπαρξη ενός παραγωγικού ιστού, αγκιστρωμένου στην αγροτική και βιοτεχνική παραγωγή, σε ένα λαό μαθημένο να ζει με τα λίγα και ικανό να αντιμετωπίσει μεγάλες προκλήσεις όπως εκείνη του έπους του ’40 και της εθνικής αντίστασης.

Ξεχνούν λοιπόν ότι στο μεταξύ στα σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης, ο ελληνικός λαός ως σώμα και όχι μόνο οι ηγεσίες του, εισήλθε σε μια βαθύτατη παρακμή, έχασε την παραγωγή και τα αγροτικά στρώματα, έχασε τη βιομηχανία, έχασε την πνευματική του παράδοση, έχασε τη νεολαία που παρήγαγε σε μεγάλους αριθμούς μια ισχυρή δημογραφία (οι γιαγιάδες μας έκαναν πέντε και δέκα παιδιά). Η Ελλάδα διέθετε έναν πληθυσμό νεανικό, λιτό, παραγωγικό ενώ αντίθετα στη μεταπολίτευση έχουμε έναν πληθυσμό γερασμένο, έξω από παραγωγικές δραστηριότητες που έχει καταντήσει γκαρσόνι των ξένων τουριστών με μια νεολαία μαθημένη στον πιο άθλιο αμερικάνικο τρόπο ζωής, ακριβώς γιατί είναι μιμητικός. Μεταβληθήκαμε σε μια δουλοκτητική κοινωνία όπου οι ξένοι δούλευαν γι’ αυτήν ενώ ο  Έλληνας μεταβλήθηκε στον κύριο «εισαγόμενο».

Αυτό λοιπόν ήταν και το μεγάλο κατόρθωμα της μεταπολίτευσης. Ό,τι ολοκλήρωσε την παρασιτική ενσωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας στη Δύση, την οποία για αιώνες προωθούσαν οι άρχουσες ελίτ της χώρας, παρασιτοποιώντας το ίδιο το λαϊκό σώμα. Γι’ αυτό, και όταν η Δύση μπήκε σε κρίση, οι ξένοι δανειστές και τα ξένα αφεντικά, επέβαλαν τους πιο σκληρούς όρους στους υποτακτικούς τους. Και γι’ αυτό αυτοί οι υποτακτικοί δεν είχαν πραγματική δυνατότητα αντίστασης. Γιατί είναι εξαρτημένοι όπως τα πρεζάκια από το χρήμα, τις ιδέες, τον τρόπο ζωής των κυριάρχων. Γι’ αυτό, και τα αλλεπάλληλα «σχέδια Ανάν» γι’ αυτό η Ρεπούση και οι Λιάκοι, γι’ αυτό η κυριαρχία των εθνομηδενιστών στην εκπαίδευση, στον τύπο, στα κόμματα. Όλο το πασοκικό και αριστερό παραμύθι του αλώβητου λαού και της κακής δεξιάς, είναι μια απάτη και μια αυταπάτη, ένα φύλο συκής για να κρύψει την παρακμή του ίδιου αυτού του λαϊκού σώματος.

Γι’ αυτό λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια και στη διάρκεια της κρίσης έχουμε επιλέξει μια στρατηγική που ανταποκρίνεται σ’ αυτές τις πραγματικότητες. Αυτό το μοντέλο θα καταστραφεί αναπόφευκτα και ένας λαός κακομαθημένος από τους νταβατζήδες του θα πρέπει να ανακτήσει τα αντιστασιακά του ανακλαστικά –τα πραγματικά και όχι τα ψευδώνυμα– τα οποία είχε χάσει. Θα πρέπει να ξανασκύψει στην παραγωγή του, να επιστρέψει στην ελληνική παιδεία, να φτύσει τα τουρκοκάναλα, να αποκτήσει εκείνα τα μέσα που θα επιτρέψουν σε ένα λαό μεσήλικων να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τη νέα πραγματικότητα.

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί και πως δεν υπάρχουν γρήγοροι πολιτικοί και συνειδησιακοί μετασχηματισμοί όπως συμβαίνει π.χ. σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Αραβίας ή ακόμα και της γειτονικής Τουρκίας, ξεχνώντας πως η χώρα μας είναι όχι μόνο παρασιτική αλλά και γερασμένη. Και ένας λαός μεσηλίκων που έχει αποκτήσει για τουλάχιστον σαράντα χρόνια συνήθειες, πολιτικά ανακλαστικά, πνευματικές ροπές, δεν μπορεί να μετασχηματιστεί με μεγάλη ταχύτητα. Οι δε νέοι μας έχουν μάθει σε ένα τέτοιο τρόπο ζωής ώστε η πρώτη τους σκέψη είναι η μετανάστευση και η φυγή.

Γι’ αυτό λοιπόν, δεν έχουμε εμπιστοσύνη στους διάφορους δημοκόπους που κηρύσσουν και εφευρίσκουν θαυματουργές λύσεις (κάποιος μπαρούφας υποστήριζε πρόσφατα ότι σε μια εβδομάδα μπορεί να λύσει το οικονομικό πρόβλημα όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης, δηλαδή να ανατρέψει την ιστορική τάση  της παρακμής της Δύσης έναντι της Ανατολής).

 

Ένας μακρύς αγώνας μετασχηματισμού

Μία και μόνη απάντηση υπάρχει, ένας μακρόχρονος και πολυμέτωπος αγώνας, ένας αγώνας «ανταρτοπολέμου», ικανός να συγκροτήσει σταδιακά ένα νέο πνευματικό και πολιτικό υποκείμενο· από τον παλιό παρακμασμένο παρασιτικό λαό της μεταπολίτευσης να οικοδομήσει κάτι καινούργιο. Γι’ αυτό, και αγώνες όπως αυτός της ΕΡΤ, έστω και αν διεξάγεται από δυνάμεις συνδεδεμένες με το παλιό διεφθαρμένο σύστημα, είναι ένας θετικός αγώνας, γιατί μετασχηματίζει τις συνειδήσεις και τις πρακτικές των ίδιων των ανθρώπων, μετασχηματισμό χωρίς τον οποίο δεν μπορούμε στην πραγματικότητα να κάνουμε κανένα βήμα μπροστά.

Πρέπει εμείς, οι κουρασμένοι, οι γερασμένοι, οι αλλοτριωμένοι να απορρίψουμε την παρακμή μας, μέσα από μια πικρή και επίπονη διαδικασία χτίζοντας σταδιακά ένα νέο αντιστασιακό και αγωνιστικό ήθος. Από τις Σκουριές, την ΕΡΤ, τις μικροαπόπειρες της αλληλέγγυας οικονομίας και της αλληλεγγύης όπου για την ώρα πρωτοστατεί μόνο η εκκλησία· από τη συρρίκνωση των εισαγωγών που μειώνει τον παρασιτισμό μας, την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης· να αρχίσουμε να διαμορφώνουμε αυτό το νέο οικονομικό πρότυπο και ένα κοινωνικό υποκείμενο που θα έχει υπερβεί θετικά και όχι απλά δια της καταστροφής του, το μεταπολιτευτικό πρότυπο. Και μέσα από αυτά, μέσα από παρατεταμένους αγώνες, θα διαμορφωθούν και τα νέα πολιτικά υποκείμενα, μεταλλάσσοντας παλιές πολιτικές δυνάμεις και αναδεικνύοντας νέες.

Έτσι λοιπόν, για όλους τους αγανακτισμένους φίλους που δεν αντέχουν το δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου, που δεν αντέχουν τον Άδωνι και την Γεννηματά, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε πως εικόνα τους είμαστε και τους μοιάζουμε. Το ότι πλέον δεν τους αντέχουμε είναι ένα θετικό βήμα, μόνο που πρέπει να ξέρουμε πως αποτελούν ένα κομμάτι του εαυτού μας που πρέπει να πετάξουμε. Το ερώτημα είναι πότε και πως θα αναδείξουμε κάτι ριζικά διαφορετικό στη θέση τους. Και αυτό θέλει κόπο, δουλειά, οργάνωση των λαϊκών στρωμάτων και όχι βέβαια ονοματοδοσίες, Ερνέστους και Σλαβόϊ.

Κατανοούμε, και είναι φυσικό άλλωστε, πως απέναντι στο κυβερνητικό άγος οι άνθρωποι ψάχνουν λύσεις με βάση αυτά που υπάρχουν. Ωστόσο, αν θέλουμε να είμαστε αποτελεσματικοί θα πρέπει να υποχρεώσουμε και τις αντιπολιτευόμενες πολιτικές ηγεσίες σε περισσότερη σοβαρότητα, περισσότερη επαφή με τον τόπο τους και την ιστορία του. Θα πρέπει να τους υποχρεώσουμε να αρχίσουν να ξεφεύγουν οι ίδιοι από τα φθαρμένα κλισέ και το διεφθαρμένο παραγοντίστικο τρόπο με τον οποίο γινόταν η πολιτική στην μεταπολίτευση σε όλους τους χώρους, σε όλα τα ιδεολογικά μήκη και πλάτη. Θα πρέπει ο λαός, να μετασχηματίσει την απόρριψη και την αηδία του σε νέες θετικές και δημιουργικές προτάσεις. Θα πρέπει να υποχρεώσει τον εθνομηδενιστικό πυρήνα της μεταπολιτευτικής Αριστεράς να χαθεί στα μετόπισθεν και να αναδείξει τις πατριωτικές και αυτόκεντρες φωνές.

Στο μεταξύ θα έχουμε τους κυβερνήτες και τις αντιπολιτεύσεις που μας ταιριάζουν. Καθόλου τυχαία εξάλλου, όλοι ψάχνουν αυτά τα χρόνια τη χαρισματική προσωπικότητα που θα εφεύρισκε ως εκ θαύματος κάποια λύση. Πιστεύω πλέον να κατάλαβαν πως οι μεγάλες προσωπικότητες αναδεικνύονται και από λαούς που έχουν ξεπεράσει την παρακμή τους. Διαφορετικά ακόμα και όσες υπάρχουν είναι υποχρεωμένες να τρώνε το βρώμικο ψωμί που φτιάχνουν οι φούρνοι μας.

Πρέπει λοιπόν να κρατήσουμε τα θετικά από τούτη την κρίση. Μια κρίση που ξεγύμνωσε ακόμα περισσότερο την μνημονιακή εξουσία, οδηγεί στην εξαφάνιση το εθνομηδενιστικό thinktank της μεταπολίτευσης –λέγε με ΔΗΜΑΡ– και προπαντός ανέδειξε νέες αντιστάσεις στην ελληνική κοινωνία μέσα από το κίνημα της ΕΡΤ, ενώ αποκαθήλωσε οριστικά και τελεσίδικα τον Αντώνη Σαμαρά, αποδεικνύοντας πως είναι από την ίδια πάστα με τον παλιό του συμφοιτητή. Η κυβερνητική παρέα της μεταπολίτευσης πνέει τα λοίσθια. Και η Νέα Δημοκρατία θα έχει σύντομα την τύχη του ΠΑΣΟΚ.

Είμαστε υποχρεωμένοι, πολλαπλασιάζοντας τις προσπάθειές μας, να αγωνιστούμε για τη διαμόρφωση νέων εναλλακτικών πολιτικών προτάσεων που θα έχουν συνείδηση των διακυβευμάτων. Και αυτό όπως δείξαμε απαιτεί τον ίδιο τον δικό μας μετασχηματισμό. Σε μια τέτοια βάση, μπορούμε και το οικονομικό μας πρόβλημα να επιλύσουμε, πατώντας στις δικές μας δυνάμεις, και αν χρειαστεί να φύγουμε από το ευρώ, να επιλέξουμε εμείς πότε θα το κάνουμε.

 

26-6-2013     Γιώργος Καραμπελιάς

 

Υ.Γ Και πάνω από όλα απαιτείται μια πνευματική επανάσταση που θα απαγορεύει στους αλητήριους νταβατζήδες των ΜΜΕ να αποχαυνώνουν καθημερινά έναν λαό που έχει ανάγκη από θετικά πρότυπα. Προφανώς, δε ως πρώτο βήμα, πρέπει να απαιτήσουμε μια νέα ΕΡΤ, από τους ίδιους τους δημοσιογράφους, που ελπίζουμε ότι η συμμετοχή τους σε αυτό τον αγώνα, θα τους κάνει να έλθουν πιο κοντά στον ελληνικό λαό και τις αγωνίες του, θα τους κάνει να πάψουν να παίζουν μονόχορδα το παιγνίδι του συστήματος, πνίγοντας κάθε άλλη φωνή. Εξάλλου, έχουν πάψει πλέον να είναι προνομιούχοι και ελπίζω να αποδείξουν πως άξιζαν τη συμπαράστασή μας.

ardin-rixi.gr

Τέσσερις επιλογές για την ελληνική οικονομία

Τέσσερις επιλογές για την Ελλάδα «βλέπει» η Royal Bank of Scotland, υποστηρίζοντας πως το ΔΝΤ θα εντείνει τις πιέσεις του προς την Ευρώπη στην αναθεώρηση του Σεπτεμβρίου για να λάβει δύσκολες αποφάσεις για το ελληνικό πρόγραμμα.
Έτσι, οι επιλογές είναι:
1 Μεγάλο «κούρεμα» στον επίσημο τομέα (ΟSI).
2 «Μπαλώματα» στη χρηματοδότηση μέσω αύξησης των εκδόσεων εντόκων γραμματίων και νέων δεσμεύσεων.
3 Νέο «πακέτο» βοήθειας προς την Ελλάδα.
4 Νέα μέτρα λιτότητας.
Η RBS υπογραμμίζει ότι είναι ιδιαίτερα δύσκολο να δοθεί νέο «πακέτο» στην Ελλάδα, που σημαίνει ότι τελικά θα απαιτηθεί είτε ένα OSI ή νέα μέτρα λιτότητας. Ειδικά για το τελευταίο προειδοποιεί πως θα μπορούσε να προκαλέσει έως και κατάρρευση της κυβέρνησης, ενώ θα ξανανοίξει ζητήματα εξόδου από το ευρώ.
Η τράπεζα εκτιμά ότι η ελληνική κυβέρνηση θα επιβιώσει βραχυπρόθεσμα και ότι είναι πιο ανθεκτική από ότι εκτιμάται αλλά θα «δοκιμαστεί» εν όψει του Σεπτεμβρίου, δεδομένων των απαιτήσεων για απολύσεις στο Δημόσιο και απελευθέρωση κλάδων της οικονομί

Πως να αποφύγετε το κούρεμα των καταθέσεων σας

''Οι επενδυτές μπορεί να διαχειριστούν αυτόν τον κίνδυνο επιλέγοντας για μια ακόμη φορά τράπεζες των πλούσιων κρατών, αντί για εκείνων που δεν αντέχουν να εξαιρέσουν τους πιστωτές από το κούρεμα καταθέσεων.Η αντίδραση της αγοράς στην συμφωνία για το κούρεμα ήταν ενδεικτική: Οι μετοχές των τραπεζών στις πιο αδύναμες χώρες, υποχώρησαν περισσότερο από των δυνατών'' γράφουν οι Financial Times σε κύριο άρθρο τους.

Διαβάστε όλο το άρθρο με τίτλο: H Ευρώπη αυτοσχεδιάζει με το bail-in - Οι νέοι οδικοί χάρτες για τις ευρωτράπεζες

''Χρειάστηκε να περάσει ένα χρόνος γεμάτος διενέξεις και δύο ολονύχτιες συνεδρίες συζητήσεων, για να καταλήξουν οι υπουργοί Οικονομικών της ΕΕ επιτέλους στους κοινούς κανόνες που θα διέπουν την διάλυση των προβληματικών τραπεζών. Αλλά για τα επόμενα πέντε χρόνια, που θα πέφτουν οι τράπεζες στα βράχια, οι ηγέτες της ΕΕ θα χρειαστεί να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: Να αυτοσχεδιάζουν.

Η συμφωνία η οποία επετεύχθη χθες Πέμπτη, προβλέπει ότι το αυστηρότερο καθεστώς που θα επιβάλλει στους πιστωτές να επωμίζονται τον λογαριασμό των τραπεζικών καταρρεύσεων, αντί για τους φορολογούμενους, θα τεθεί σε ισχύ από το 2018.

Οπότε ανοίγει μια μακρά, αβέβαιη περίοδος μετάβασης, όπου η ευρωζώνη θα στοχεύει σε πιθανώς αντικρουόμενους στόχους: Να καθαρίσει τους τραπεζικούς ισολογισμούς, να εμφυσήσει ζωή στις αγορές τραπεζικής χρηματοδότησης και να κρατήσει σε ένα όριο το κόστος για τους καταναλωτές –τουλάχιστον στην Γερμανία.

Ολες αυτές οι προσπάθειες θα γίνονται μέσα σε ένα περιβάλλον ατελούς τραπεζικής ένωσης, με την ΕΚΤ να προσπαθεί να βρει τον βηματισμό της ως ενιαίος επόπτης, χωρίς άμεση προοπτική για κεντρική εξουσία εκκαθαρίσεων που θα κρίνει το πότε έχει αποτύχει μια τράπεζα, με διαφορετικούς εθνικούς κανόνες για την αντιμετώπιση των καταρρεύσεων και με ελάχιστες χώρες να έχουν ανεξάρτητα ταμεία εκκαθαρίσεων.

Η μεγάλη πρόκληση που διαφαίνεται στον ορίζοντα είναι τα stress tests που θα διεξάγει η ΕΚΤ την επόμενη άνοιξη σε περίπου 140 τράπεζες που η ΕΚΤ θα επιβλέπει άμεσα. Σύμφωνα με τον Jörg Asmussen της ΕΚΤ, ο στόχος είναι «να ξεκινήσει με ξεκάθαρη λίστα και να αποκαταστήσει την αξιοπιστία στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, που δεν κατάφεραν να αποκαταστήσουν τα δύο προηγούμενα stress tests."

Όμως το stress test μπορεί να έχει τόση μόνο δύναμη, όση τα εργαλεία που διαθέτει για την αντιμετώπιση των όποιων αδυναμιών ή κεφαλαιακών ελλείψεων παρουσιάζονται και δεν μπορούν να καλυφθούν από την αγορά. «Μπορεί να είναι σκληρά τεστ, αλλά ποιο το νόημα να είσαι σκληρός όταν υπάρχει μια τρύπα που δεν μπορείς να κλείσεις;» σχολίασε ένας κορυφαίος αξιωματούχος της ευρωζώνης. «Τι κάνουμε τότε;"

Εδώ την απάντηση έδωσε εν μέρει η χθεσινή συμφωνία για τους κανόνες του αποκαλούμενου "bail-in" της υποχρεωτικής συμμετοχής των πιστωτών σε μια διάσωση. Αν και δεν θα έχει νομική ισχύ μέχρι το 2018, τρία χρόνια αφότου ήθελαν η Γερμανία και η ΕΚΤ να εφαρμοστεί, πάντως σε κάθε περίπτωση θα έχει αισθητή επίδραση.

Μπορεί το μοντέλο να μην εφαρμοστεί πλήρως –ειδικά όσον αφορά την απαξίωση των senior πιστωτών – αλλά «θα είναι δύσκολο να παραβιαστούν οι ευρύτεροι κανόνες» όπως δήλωσε αξιωματούχος της ευρωζώνης. Όπως το έθεσε ο Ιρλανδός υπουργός που ενορχήστρωσε την συμφωνία εκκαθαρίσεων "ο κανόνας τώρα είναι το bail-in".

Την όποια απόφαση θα πλαισιώνουν οι αυστηρότερες προϋποθέσεις που θα θέτει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την έγκριση της κρατικής στήριξης, η οποία θα απαιτεί από τις χώρες να επιβάλλουν ζημίες στους μετόχους και τους junior ομολογιούχους, ως προϋπόθεση για να δοθούν κρατικά κεφάλαια από τους φορολογούμενους στις τράπεζες. «Είναι μια μεγάλη αλλαγή την οποία ο κόσμος θα καθυστερήσει να χωνέψει,» σχολίασε Ευρωπαίος αξιωματούχος.

Βεβαίως θα είναι αναπόφευκτο να εκδηλώνεται κάποια δημόσια στήριξη για τους πιο αδύναμους οίκους. Ο αξιωματούχος της ΕΚΤ Benoît Cœuré, έχει δηλώσει ότι «πρέπει να έχει συσταθεί ένας αξιόπιστος μηχανισμός περιφρούρησης» πριν ξεκινήσουν τα stress test.

Αυτή η «περιφρούρηση» υπάρχει στα οικονομικά εύρωστα μέλη, αλλά για τους πιο αδύναμους η κατάσταση είναι αβέβαιη. Τα δάνεια θα διατίθενται από το ταμείο διασώσεων 500 δισ. ευρώ της ευρωζώνης, τον μηχανισμό European Stability Mechanism, αλλά θα έχουν αυστηρότερες προϋποθέσεις για τις ήδη φορτωμένες με βάρη κυβερνήσεις.

Εν τω μεταξύ η ημερομηνία έναρξης της άμεσης ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών από τον ESM, παραμένει άγνωστη. Οι φράσεις που αναφέρουν ότι το εργαλείο θα πρέπει να είναι έτοιμο εγκαίρως για τα stress test, αφαιρέθηκε από αρκετά προσχέδια του κοινού ανακοινωθέντος της συνόδου κορυφής της ΕΕ. Ορισμένα μέλη της ΕΚΤ σχολιάζουν ότι δύσκολα θα είναι έτοιμο εγκαίρως.

Η ενθάρρυνση των επενδυτών για άλλη μια φορά να αγοράσουν τραπεζικά ομόλογα, θα βοηθήσει να μειωθούν οι κρατικές παρεμβάσεις. Αλλά ορισμένες τράπεζες φοβούνται ότι η συμφωνία για το bail-in, που δίνει στα κράτη μέλη την ευχέρεια να εξαιρέσουν κάποιες τράπεζες – αφήνει να αιωρείται πολύ αβεβαιότητα για τους επενδυτές, αυξάνοντας παραπάνω το κόστος χρηματοδότησης.

Ο Oliver Moullin της Association for Financial Markets in Europe, είπε: "Είναι σημαντικό να καθοριστεί σαφώς η όποια ελαστικότητα στην εφαρμογή των εργαλείων του bail-in για να ελαχιστοποιηθεί η αβεβαιότητα και η απουσία προβλεψιμότητας και να δοθούν ίσες ευκαιρίες σε όλους."

Οι επενδυτές μπορεί να διαχειριστούν αυτόν τον κίνδυνο επιλέγοντας για μια ακόμη φορά τράπεζες των πλούσιων κρατών, αντί για εκείνων που δεν αντέχουν να εξαιρέσουν τους πιστωτές από το bail-in – ενισχύοντας το πρόβλημα το οποίο κλήθηκε να διορθώσει η τραπεζική ενοποίηση. Η αντίδραση της αγοράς στην συμφωνία της Πέμπτης για το bail-in, ήταν ενδεικτική: Οι μετοχές των τραπεζών στις πιο αδύναμες χώρες, υποχώρησαν περισσότερο από των δυνατών''.

"Οι στρατιωτικοί στέρεψαν κύριε Υπουργέ" - Ανοιχτή επιστολή προς τη νέα ηγεσία του ΥΠΕΘΑ

Του Ιωάννη Αντωνιάδη*

Ολες οι απαιτήσεις του Μεσοπροθέσμου 2013-2016,για τους Στρατιωτικούς, έχουν και με το παραπάνω ικανοποιηθεί.

Μελετώντας «εξονυχιστικά» τα προβλεπόμενα και ψηφισθέντα στο Μεσοπρόθεσμο του 2013-2016, όσον αφορά στο κομμάτι των στελεχών των Ε.Δ. και Σ,Α. (τους Στρατιωτικούς -και όχι «ενστόλους»- όπως πολύ ορθά έχουν χαρακτηριστεί στο ν,2084/1992), είναι απορίας άξιον, η φημολογούμενη νέα μείωση, που κάποιοι «εξυφαίνουν» με την…ανατολή του 2014, με πρόσχημα τις…ανάγκες της τρόϊκας (!) και με αφορμή την εκπόνηση ενός νέου μισθολογίου.

Παρακάμπτουμε για την οικονομία του χρόνου τις δεκάδες νομοθετικές ρυθμίσεις που αφορούσαν και στοχοποιούσαν ΜΟΝΟ τους Στρατιωτικούς, που σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες του δημοσίου και του ευρύτερου δημοσίου τομέα επέφεραν «καίρια χτυπήματα» στις συνθήκες διαβίωσης και κατ επέκταση ψυχολογία των στελεχών μας αυτών και καταγράφουμε τα ήδη νομοθετημένα και ισχύοντα μέτρα, που καταρρίπτουν το σύνολο των αιτιάσεων, περί ανάγκης περαιτέρω περικοπών στους Στρατιωτικούς

-Για τα απαιτούμενα ποσά των ετων 2014-2016, που έχουν ήδη καλυφθεί από τις κρατήσεις του 2013, έχουμε αναλυτικά και τεκμηριωμένα ενημερώσει τις πολιτικές ηγεσίες των συναρμοδίων Υπουργείων, χωρίς ακόμα να έχουμε λάβει μια δημόσια τοποθέτηση επί του θέματος αυτού (θυμίζουμε μόνο την τεκμηρίωση της εξοικονόμησης των 214 εκατομμυρίων ευρω για τα απόστρατα στελέχη, με βάση τα στοιχεία που επεξεργάσθηκε το ΚΕΠΕ και το ΓΛΚ)

-Σχετικά με τις οικονομίες κλίμακας που προσδοκά να επιτύχει το Μεσοπρόθεσμο και σύμφωνα με τα αναγραφόμενα στην οικεία αιτιολογική έκθεση αναφορικά με τις μειώσεις των συνταξίμων αποδοχών των Στρατιωτικών, θα επιθυμούσαμε να σας υπενθυμίσουμε πως, ήδη με νομοθετήματα του παρελθόντος, οι συγκεκριμένοι στόχοι θα επιτευχθούν στο μέγιστο,,λαμβάνοντας υπόψιν πώς :

1) Με τον νόμο 3029/2002, το ποσοστό αναπλήρωσης της σύνταξης των στρατιωτικών (έτσι όπως προσδιορίζονται στο άρθρο 7 του ν.2084/92), μειώνεται 1% για κάθε έτος μετά την 1-1-2008, όπου πλέον το 80% του 2007,  θα καταλήξει στο 70% το 2017 !!! Πρώτη μείωση.



2)Όσοι θεμελιώνουν δικαίωμα σύνταξης πριν την 31-12-2015 το τμήμα της μηνιαίας σύνταξης που αντιστοιχεί σε κάθε έτος ασφάλισης από 1-1-2013 και μετά δεν μπορεί να υπερβαίνει το 2% των μηνιαίων συντάξιμων αποδοχών, όπως αυτές προβλέπονται κάθε φορά από τις οικείες διατάξεις.Αρα νέα μείωση των αναλογουσών συνταξίμων αποδοχών


3) Όσοι αποστρατευθούν μετά την 1-1-2015, ο υπολογισμός της συντάξεώς τους θα γίνει με βάση

α) την βασική σύνταξη (το ύψος για το 2012 καθορίστηκε στα 360 €) που δεν αναλογεί σε ασφαλιστικές εισφορές και

β) την αναλογική το ύψος της οποίας καθορίζεται ανάλογα με τις ασφαλιστικές εισφορές που έχουν υποβάλλει για τον χρόνο ασφάλισης που διανύεται από την 1-1-2011 και εφεξής. Ιδιαιτέρως, όσοι έχουν υπαχθεί στην ασφάλιση του δημοσίου έως την 31-12-2010 και θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα μετά την 1-1-2015 δικαιούνται αναλογικό τμήμα σύνταξης ως εξής:α) επιμέρους τμήμα που αντιστοιχεί στον χρόνο ασφάλισης στο Δημόσιο έως την 31-12-2010 καιβ) επιμέρους τμήμα με βάση τον χρόνο ασφάλισης από την 1-1-2011 έως την ημερομηνία συνταξιοδότησης, με βάση τα καθοριζόμενα κάθε φορά ποσοστά αναπλήρωσης επί των συντάξιμων αποδοχών. Όπως και να χει και στις 2 περιπτώσεις, οι συντάξιμες αποδοχές θα υπολείπονται κατά πολύ, των αντιστοίχων έως την 31-12-2014.

4) Όσοι προσλαμβάνονται για πρώτη φορά μετά την 1-1-2011  υπάγονται υποχρεωτικά στον Κλάδο Κύριας σύνταξης ΙΚΑ- ΕΤΑΜ με ότι αυτό συνεπάγεται και

5) Από 1-1-2015 και μετά, θα επέλθει ραγδαία μείωση -ελαχιστοποίηση των αποστρατειών/συνταξιοδότησης των στελεχών των Ε.Δ και Σ.Α., με δεδομένο πως με την αλλαγή του ασφαλιστικού τους καθεστώτος, θα απαιτείται πλέον 40ετής συνταξιμη υπηρεσία     (πραγματική+5 ετη πλασματικής εφόσον υφίσταται) και αυτό αναμένεται να ισχύσει τουλάχιστον έως το 2021, έτος που θα επέλθουν οι πρωτες αποστρατείες με το νέο ασφαλιστικό καθεστώς.

- Σε όλα τα ανωτέρω δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός πως, το νέο ασφαλιστικό καθεστώς που ισχύει για τους Στρατιωτικούς (40 συνταξιμα έτη ή 60ο έτος της ηλικίας) είναι κατά πολύ πιο «άδικο/αυστηρό» ακόμα και από αυτό του δημόσιου τομέα, με δεδομένο πως δεν τους δίνει τη δυνατότητα να αναγνωρίσουν κανένα επιπλέον έτος «πλασματικής» συντάξιμης υπηρεσίας, πέραν (εφόσον και εάν) των 5 προβλεπομένων σε μονάδες εκστρατείας (εφόσον και εάν πραγματοποιηθούν με μέγιστο αριθμό αναγνώρισης τα 5 ετη) 

-Σε πρόσφατο άρθρο εξέφρασα την ανησυχία των στελεχών των Ε.Δ. και Σ.Α. ως προς τα δρομολογούμενα μέτρα περαιτέρω μειώσεων, για τους ε.ε. και για τους ε.α., σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στον Π/Υ του 2014 και στους Ν.4024/11 και Ν.4093/12,

Επειδή πλέον και τεκμηριωμένα η δεξαμενή εξοικονόμησης πόρων από τους Στρατιωτικούς έχει στερέψει, ας επικεντρωθούμε ΜΟΝΟ στο γεγονός της εκπόνησης ενός νέου ακόμα πιο δίκαιου μισθολογίου και ας προσπαθήσουμε να απεμπλακούμε παντελώς από «καταστροφικά σενάρια» περαιτέρω μειώσεων, καταρρακώνοντας ψυχολογικά ακόμα περισσότερο, τα στελέχη των Ε.Δ. της χώρας αυτής. Κάτω από αυτό και μόνο το πρίσμα, θα προτείναμε ένα νέο μισθολόγιο προσομοιωμένο στα πρότυπα του δημοσίου, με μισθολογικά κλιμάκια και κατηγοριοποιήσεις μισθοδοτουμένων στελεχών,

*Αξκός Οικονομολόγος ε.α. Π.Ν.
Πρόεδρος Συνδέσμου Αποφοίτων Σ.Σ.Α.Σ.
 

Σοκάρει η έκκληση βοήθειας για νοσοκομειακό υλικό: Μην φέρνετε λουλούδια και γλυκά στείλτε μας γάζες

Eνώ η δίδυμη αδελφή, Μαρία, της Σόνιας Θεοδωρίδου, εξακολουθεί να νοσηλεύεται για 4η μέρα σε κρίσιμη κατάσταση στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, η μεγάλη μας σοπράνο κι ο Κιλκισιώτης μαέστρος, Θεόδωρος Ορφανίδης, απηύθυναν έκκληση προς όλους τους φίλους τους να στείλουν στο νοσοκομείο διάφορα υλικά αντί για γλυκά ή λουλούδια!
Η έκκληση μέσω της σελίδας τους στο facebook, που είναι χαρακτηριστική για την άθλια εικόνα στην οποία έχουν περιέλθει τα νοσηλευτικά ιδρύματα της χώρας, έχει ως εξής:
«Παράκληση σε όλους τους φίλους μας.
Παρακαλούμε αντί για λουλούδια και γλυκά για την Μαρία, κάντε δωρεά τα ακόλουθα υλικά τα οποία και απολείπουν από την Νευροχειρουργική Κλινική στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης.
Γάζες Fucidin
Γάντια μιάς Χρήσης
Υποσέντονα
Πάνες για Ενήλικες ( Μεγάλο Μέγεθος )
Χαρτοβάμβακα
Χαρτί Κουζίνας
Μάσκες με λάστιχο
Στείλτε τα στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης -
Νευροχειρουργική Κλινική, με την ένδειξη / Φίλοι της Μαρίας Θεοδωρίδου.
Σας ευχαριστούμε θερμά,
Σόνια – Θεόδωρος.

Θερμές ευχαριστίες»