Στο παιχνίδι μπαίνεις για την χαρά που μπορεί να σου προσφέρει το ίδιο, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Αν θες μόνο να κερδίζεις, να κερδίζει η ομάδα σου, δεν θα μάθεις ποτέ να παίζεις με άλλους.
Μπορείς να παίζεις μόνος και να είσαι πάντα νικητής.
Αυτό, άλλωστε είναι ένας μαλάκας. Ένας τύπος που παίζει μόνος και κερδίζει πάντα. Όπως ακριβώς και ο ηλίθιος, ο μαλάκας είναι αήττητος.
Και οι δύο παίζουν μόνοι τους. Εναντίον μας.
Ένα παιχνίδι στο οποίο παίζεις μόνος είναι μία αντικοινωνική διαδικασία και ως εκ τούτου κινείται σε ένα φανταστικό, σε ένα ανύπαρκτο σύμπαν, έξω από την κοινωνία, έξω από την πραγματικότητα.
Σε ποιο σύμπαν, άλλωστε, μπορείς να παίξεις κρυφτό μόνος και ενώ τα φυλάς μπορείς παράλληλα να κάνεις και ξελεφτερία; (μόνο σε ένα ποιητικό σύμπαν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά τον ποιητή δεν τον ενδιαφέρει ούτε το αποτέλεσμα, ούτε η φόρμα, ούτε οι κανόνες γι’ αυτό και τους ανατρέπει συνεχώς. Ο ποιητής είναι ένας αναρχικός που λατρεύει το ίδιο το παιχνίδι).
Όταν παίζεις με άλλους ανθρώπους δεν μπορείς να κερδίζεις πάντα ή να χάνεις πάντα. Το κάθε παιχνίδι είναι ένα άθροισμα από νίκες και ήττες. (παρεμπιπτόντως, όπως ακριβώς η ίδια η ζωή). Από χαρές και απογοητεύσεις, αν δεχθούμε ότι η ήττα δεν είναι ευχάριστο συναίσθημα.
Την όποια δυσαρέσκεια της ήττας την ξεπερνάς μόνον αν σου αρέσει το παιχνίδι περισσότερο από το αποτέλεσμα, γιατί πάντα έχεις την ευκαιρία στην επόμενη παρτίδα να κερδίσεις και να σβήσεις την «δυσαρέσκεια» της ήττας.
Φυσικά, κανείς δεν παίζει για να χάνει μόνο αφού κάτι τέτοιο είναι εξίσου παράλογο με το να παίζεις μόνο για να κερδίσεις. Κάθε παιχνίδι, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, είναι ένα βήμα προς την γνώση. Παίζοντας, δοκιμάζουμε τους άλλους και τον εαυτό μας. Μαθαίνουμε τους άλλους και τον εαυτό μας.
Αν κερδίσουμε, θα αναρωτηθούμε για την μέθοδο που χρησιμοποιήσαμε για να τα καταφέρουμε και θα προσπαθήσουμε να το επαναλάβουμε, χωρίς να είναι σίγουρο ότι θα το πετύχουμε, ακόμη και αν ο αντίπαλος παραμένει ο ίδιος.
Και αυτό θα συμβεί γιατί μετά από μία νίκη, τόσο ο νικητής όσο και ο χαμένος είναι διαφορετικοί άνθρωποι. Τους έχει αλλάξει η εμπειρία. Της νίκης τον έναν και της ήττας τον άλλον. Αν πάλι χάσουμε, θα κοιτάξουμε να ακολουθήσουμε διαφορετική μέθοδο την επόμενη φορά.
Αν παίζουμε ένα παιχνίδι στο οποίο θα είμαστε συνεχώς νικητές ή θέλουμε να επιβάλλουμε κάτι τετοιο, τότε το παιχνίδι χάνει την γοητεία του. Μεταβάλλεται σε μία ανιαρή διαδικασία που δεν προσφέρει καμία εμπειρία, που χαϊδεύει το «εγώ» και ανοίγει το δρόμο για την μεταμόρφωσή μας σε μαλάκες ή ηλίθιους.
Αυτοί οι δύο, καταργούν το παιχνίδι.
Και οτιδήποτε αλλο γραφεί ή ειπωθεί, μετά από την στιγμή που ένας ή περισσότεροι ηλίθιοι τινάξουν το παιχνίδι στον αέρα, δεν έχει καμία μα καμία σημασία πιά.
Γιατί κουμάντο κάνουν μαλάκες και ηλίθιοι.
Επειδή τους το επιτρέψαμε.
