Ποιά ήταν η Ψωροκώσταινα;

Στην εποχή που κυβερνούσε την Ελλάδα ο Καποδίστριας ζούσε στο Ναύπλιο (πατρίδα)...μια ζητιάνα, που την έλεγαν «Ψωροκώσταινα».

Σε μια λοιπόν συνεδρίαση της Συνέλευσης, κάποιος θέλοντας να πει για τη φτώχεια του Ελληνικού Δημοσίου το παρομοίασε με την πασίγνωστη ζητιάνα.

Από τότε η λέξη επαναλήφθηκε στις συζητήσεις και τελικά επικράτησε. Μόνο που, όταν λέγεται τώρα δεν εννοεί το Ελληνικό Δημόσιο, αλλά ολόκληρη την χώρα...

Η όλη ιστορία της Ψωροκώσταινας (Ευ. Δαδιώτης, «Αιγαιοπελαγίτικα» τεύχος 13) είναι η εξής: «Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι», είπε περήφανα η γριά πλύστρα Χατζηκώσταινα και τα άφησε πάνω στο τραπέζι που είχε στήσει στην πλατεία του Ναυπλίου η ερανική επιτροπή, εκείνη την Κυριακή του 1826.

Ύστερα από αυτή την απρόσμενη χειρονομία, κάποιος από το πλήθος φώναξε: «Για δείτε, η πλύστρα η Ψωροκώσταινα πρώτη πρόσφερε τον οβολό της.»

Κι αμέσως το φιλότιμο πήρε και έδωσε. Βροχή πέφταν πάνω στο τραπέζι λίρες, γρόσια και ασημικά. Αυτή ήταν η συνέχεια της φτωχής προσφοράς της πλύστρας Χατζηκώσταινας, που από εκείνη τη στιγμή αποθανατίστηκε με το παρατσούκλι «Ψωροκώσταινα». Και το παρανόμι αυτό κόλλησε έπειτα στην Ελλάδα.

Αλλά, ποιά ήταν αυτή η «Ψωροκώσταινα»;Ήταν η κάποτε αρχόντισσα των Κυδωνιών, του Αϊβαλιού, Πανωραία Χατζηκώστα, σύζυγος πάμπλουτου Αϊβαλιώτη εμπόρου, που φημιζότανε όχι μόνο για τα πλούτη του άνδρα της, μα και για τα πολλά δικά της κι ακόμα για την ομορφιά της.

Όταν αργότερα οι Τούρκοι πυρπόλησαν την πολιτεία του Αϊβαλί, και έσφαξαν άνδρες και γυναικόπαιδα, ανάμεσα σε αυτούς που σώθηκαν ήταν και η αρχόντισσα Πανωραία Χατζηκώστα, που είδε να σφάζουν οι Τούρκοι τον άνδρα της και τα παιδιά της. Κατά καλή της τύχη ένας ναύτης την βοήθησε και μαζί με άλλους την ανέβασε σε ένα καράβι που ξεμπάρκαρε στα Ψαρά.

Εκεί αναγνωρίστηκε από τον ομοιοπαθή της Βενιαμίν τον Λέσβιο, την προστάτεψε και τον ακολούθησε στην Πελοπόννησο. Στο Ναύπλιο, ο Βενιαμίν παρέδιδε μαθήματα για να ζήσει και η Πανωραία, για να ζήσει, άρχισε να ξενοπλένει και αργότερα, με σαλεμένα σχεδόν τα λογικά της, ζητιάνευε στους δρόμους του Ναυπλίου.

Έπειτα από το περιστατικό του εράνου στο Ναύπλιο, όταν έφτασε ο Καποδίστριας στην Ελλάδα, τη συμμάζεψε κι όταν ίδρυσε το ορφανοτροφείο, η Πανωραία, που τώρα έγινε γνωστή με το παρανόμι «Ψωροκώσταινα», προσφέρθηκε να πλένει τα ρούχα των ορφανών χωρίς καμιά πληρωμή.

Δεν τους έχετε ικανούς να δουλέψουν, ε;‏

Πόσος Είναι Τέλος Πάντων ο Δημόσιος Τομέας;

Έχω επισημάνει αρκετές φορές, την τάση που έχει ο δημόσιος λόγος να διακινεί και να αναπαράγει στερεότυπα, τα οποία, προτού τα διασπείρει, δεν μπαίνει καν στον κόπο να διασταυρώσει και τα οποία εν πολλοίς βασίζονται σε λανθασμένες αρχικές πληροφορίες από αδήλωτες ή ανύπαρκτες συχνά πηγές.

Συγκεκριμένα, σχετικά με την απαξίωση του εκπαιδευτικού έργου του ελληνικού πανεπιστημίου και την απόδοση της δυσκολίας των νέων αποφοίτων να εισέλθουν στην αγορά εργασίας, στις ελλειμματικές σπουδές, δείξαμε με τη δημοσίευση αποσπασμάτων έκθεσης του ΙΟΒΕ ότι ο κύριος λόγος της παρατηρούμενης ανεργίας είναι η παραγωγική διάρθρωση της ελληνικής οικονομίας και η έλλειψη χαρακτηριστικών απασχολησιμότητας των αποφοίτων που δεν έχουν να κάνουν με αυτές καθ’ αυτές τις τεχνικές δεξιότητες. Προς την ίδια κατεύθυνση κινούνται και τα συμπεράσματα της έκθεσης της καθ. Μ. Καραμεσίνη.

Ένα άλλο αρκετά διαδεδομένο στερεότυπο, το οποίο σχετίζεται ευθέως με την εργασιακή ηθική του έλληνα και τη ροπή του προς τη «λούφα», είναι και η συνεχής απαξίωσή του αναφορικά με την ιδιοτελή προτίμηση που τάχατες δείχνει προς τον δημόσιο, σε σχέση με τον ευγενή και αγνό, αλλά φευ, απαιτητικό ιδιωτικό τομέα. Πριν όμως συγκρίνουμε τη μέση αμοιβή στον δημόσιο, σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, την εργασιακή ασφάλεια και τα benefits στον ένα, σε σχέση με τον άλλον, σύγκριση που a priori θα δικαιολογούσε μια τέτοια προτίμηση, ας κάνουμε τον κόπο να δούμε από κοντά πόσο είναι το ποσοστό των εργαζομένων στους δυο αυτούς τομείς της οικονομίας.

Τα στοιχεία που παραθέτω είναι από τον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας (International Labor Organization).

Για το έτος 2006, το οποίο είναι το τελευταίο για το οποίο υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία για την Ελλάδα, σε συνολικό αριθμό απασχολούμενων (σε χιλιάδες) 4452.8, οι 3447.9 , δηλαδή το 77%, απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα, ενώ οι υπόλοιποι 1004.9, (το 23%) στον Δημόσιο. Σαν Δημόσιο δε, λογίζονται η Κυβέρνηση, οι ΜΚΟ και οι Δημόσιες Επιχειρήσεις.

Παραθέτοντας στοιχεία και από άλλες χώρες της Ευρωζώνης βλέπουμε ότι:

Γαλλία, (2004): Δημόσιος 30% , Ιδιωτικός 70%

Φιλανδία (2006): Δημόσιος 27%, Ιδιωτικός 73%

Γερμανία (2005): Δημόσιος 14%, Ιδιωτικός 86%

Ιταλία (2006): Δημόσιος 15%, Ιδιωτικός 85%

Ολλανδία (2005): Δημόσιος 27%, Ιδιωτικός 73%

Σουηδία (2006): Δημόσιος 34%, Ιδιωτικός 66%

Μ. Βρετανία (2006): Δημόσιος 20%, Ιδιωτικός 80%

ΕΛΛΑΔΑ (2006): Δημόσιος 23%, Ιδιωτικός 77%

Επομένως, αντιλήψεις περί ενός διογκωμένου δημόσιου τομέα, μάλλον δεν ανταποκρίνονται στην πραγματική πραγματικότητα! Αντ’ αυτού δικαιούμαστε να κατηγορούμε μ' όλη μας τη ψυχή τους τεμπέληδες Σουηδούς , να μην πω και τους Γάλλους!

Μισθοί Δημοσίων Υπαλλήλων:

Το ότι η κυβέρνηση στράφηκε στους δημοσίους υπαλλήλους (Δ.Υ.) ζητώντας την κεφαλή τους επί πίνακι, χωρίς να συναντήσει μάλιστα και καμιά σοβαρή αντίσταση, οφείλεται κατά την ταπεινή μου άποψη σε δυο λόγους.

Πρώτον διότι τους είχε πρόχειρους, χωρίς να χρειαστεί να κάνει και πολλά πολλά, πέρα από το ν’ αλλάξει λιγάκι το λογισμικό μισθοδοσίας, υπόθεση πενταλέπτου δηλαδή, και δεύτερον διότι είχε καλλιεργηθεί στην κοινή γνώμη, λόγω της συνεχούς και για δεκαετίες απαξίωσης οτιδήποτε δημόσιου, η πεποίθηση ότι για τα δημόσια ελλείμματα κύριος υπεύθυνος είναι ο μεγάλος αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων.

Πέρα όμως από τα μηρυκάσματα και τις στερεοτυπικές αντιλήψεις ας δούμε πώς το διάολο δημιουργούνται τα ελλείμματα και ποιοι είναι τέλος πάντων οι δημιουργοί τους.Είναι δηλαδή οι μισθοί και οι συντάξεις των Δ.Υ. αυτά που μπατάρουν την οικονομία; Με ποια στοιχεία οι γνωστοί διαμορφωτές της κοινής γνώμης τους καθιστούν αποδιοπομπαίους τράγους και υπεύθυνους της τραγικής οικονομικής κατάστασης της χώρας; Ποιους άραγε να θέλουν να καλύψουν;

Σε πρώτη φάση, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τα ελλείμματα δημιουργούνται από δυο παράγοντες.

1) από υστέρηση ΕΣΟΔΩΝ και

2) από τα ΕΞΟΔΑ όταν υπερβαίνουν τα ΕΣΟΔΑ.

Στα ΕΣΟΔΑ συγκαταλέγονται οι φόροι, άμεσοι και έμμεσοι, καθώς και οι κοινωνικές εισφορές.

Ενώ ως ΕΞΟΔΑ λογίζονται οι Δημόσιες Δαπάνες, (Δ.Δ).

Στα επόμενα, προσπαθώντας να αποτιμήσουμε τη «ζημιά» που επιφέρουν στη χώρα οι Δ.Υ. θα εξετάσουμε

Α. Το ποσοστό του ΑΕΠ που απορροφούν σαν μισθούς και συντάξεις και

Β. Το αριθμητικό τους μέγεθος.

Α.

Αν αναζητήσουμε το κομμάτι των Δημοσίων Δαπανών που αντιστοιχεί σε μισθούς και συντάξεις των Δ.Υ, γρήγορα διαπιστώνουμε ότι για το 2009 δεν ξεπερνάει το 9.3% του ΑΕΠ. Τι είναι όμως αυτό το νούμερο; Είναι μεγάλο, είναι μικρό;

Κι επειδή από μόνο του δεν λέει τίποτε, ας το συγκρίνουμε με τα εξής:

1. Με τις αντίστοιχες δαπάνες μισθών και συντάξεων του 2000,

2. Με τις αντίστοιχες δαπάνες του 2009 των χωρών της ΕΕ-15.

Σχετικά με το πρώτο παρατηρούμε ότι μέσα στη δεκαετία οι μισθοί και οι συντάξεις στην Ελλάδα παραμένουν αμετάβλητες σαν ποσοστό του ΑΕΠ, στο 9,3% δηλαδή.

Ενώ, σχετικά με το δεύτερο παρατηρούμε ότι οι μισθοί και οι συντάξεις των ΕΕ-15 ανέρχονται στο 10% του ΑΕΠ, αποδεικνύοντας ότι οι Ευρωπαίοι αφιερώνουν μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ τους απ’ ότι εμείς, γεγονός φυσικά εντελώς απαράδεκτο. Ευτυχώς όμως όχι για πολύ, μιας και οι πιέσεις για περικοπές μισθών επεκτείνονται σιγά σιγά και στα καλύτερα σπίτια της Ευρώπης.

Είναι επίσης σημαντικό να αναφέρουμε ότι σαν σύνολο, για το 2009 οι Δημόσιες Δαπάνες (Πρωτογενείς και Κοινωνικές), ανέρχονται στο 41,8% του ΑΕΠ, ενώ στην ΕΕ-15 στο 45%. Δηλαδή, οι ΔΔ στην Ελλάδα είναι χαμηλότερες του μέσου όρου της ΕΕ-15 κατά 3,2 ποσοστιαίες μονάδες, γεγονός που επίσης μας αφήνει σέκους. Αν είναι δυνατόν, οι Ευρωπαίοι να είναι περισσότερο γαλαντόμοι και χουβαρντάδες από μας! Παρενθετικά η κατά 3,2 μονάδες υστέρηση οφείλεται αποκλειστικά στις Πρωτογενείς και όχι στις Κοινωνικές Δαπάνες.

Οι δε μισθοί και συντάξεις σαν ποσοστό των Δημοσίων Δαπανών είναι στο ~23%.

Β.

Σχετικά με το πόσοι είναι τέλος πάντων οι έρμοι οι Δ.Υ. ας αρκεστούμε στις εκτιμήσεις του Διεθνούς Ινστιτούτου Εργασίας, (ILO), που τους βγάζει γύρω στο εκατομμύριο. Αλλά κι εμείς δεν διαφωνούμε επ’ αυτού. Συγκεκριμένα για το 2009, επί συνόλου 4.582,5 εκατομμυρίων εργαζομένων, οι ΔΥ είναι 1.022,1.

Τι σημαίνει πάλι αυτό το νούμερο;

Είναι πολλοί; Είναι λίγοι;

Επειδή δεν έχουμε άλλο τρόπο ν’ απαντήσουμε στο μεταφυσικό αυτό ερώτημα, ας συγκρίνουμε το ποσοστό των ΔΥ επί του συνολικού εργατικού δυναμικού σε διάφορες αξιοπρεπείς χώρες του δυτικού κόσμου. Με στοιχεία του ILO, http://laborsta.ilo.org/STP/guest, και στη σελίδα Public Sector Employment, όπου σαν Public Sector υπολογίζονται οι:

· Government units,

· Social security funds,

· Other no profit institutions,

· Publicly owned enterprises

βρίσκουμε ότι το ποσοστό των Δημοσίων Υπαλλήλων στις παρακάτω χώρες ισούται με

Σουηδία (2006): 33.8%

Δανία (2008): 32.3%

Γαλλία (2006): 29%

Ολλανδία (2007): 27%

Φινλανδία (2006): 26.8%

ΕΛΛΑΔΑ (2008): 22.3%

Μ. Βρετανία (2006): 20.2%

Καναδάς (2008): 20%

Αμερική (2008): 16.4%

Ισπανία (2008): 14.6%

Ιταλία (2007): 14.4%,

Γερμανία (2007): 14.3%

Συμπερασματικά , o ελληνικός δημόσιος τομέας βρίσκεται κάπου στο μέσον, γεγονός που δεν δικαιολογεί το γενικό ανάθεμα. Παρατηρείται δε το εξής παράδοξο, χώρες με μεγάλο δημόσιο τομέα να λειτουργούν παραδειγματικά. Αυτό και μόνο αποτελεί απόδειξη ότι δεν φταίει αυτό καθ’ αυτό το δημόσιο, ως το επάρατο κακό, όπως συστηματικά παρουσιάζεται, αλλά ο τρόπος που οργανώνεται, λειτουργεί και υφαρπάζεται από τις συνήθεις δυνάμεις, πολιτικές, αλλά και ιδιωτών «επιχειρηματιών».

Μέχρις εδώ λοιπόν, έχουμε δει ότι ούτε οι δαπάνες που αφορούν στους μισθούς και τις συντάξεις των ΔΥ δείχνουν κάτι το εκτρωματικό και αφύσικο, αλλά ούτε και το μέγεθός του δημόσιου τομέα βγαίνει εκτός λογικών ορίων.

Τα προβλήματα βρίσκονται αλλού:

1. Στην αναποτελεσματικότητά του, στην κακή κατανομή των υπαρχόντων υπαλλήλων, στην κακή οργάνωση, στη διαφθορά, και σε ότι άλλο βάλει ο νους σας.

2. Στις άλλου τύπου σπατάλες του Δημοσίου και

3. Στα μειωμένα ΕΣΟΔΑ.

Από τα προηγούμενα λοιπόν, τα καρκινώματα που αποτελούν το εκτροφείο των ελλειμμάτων εντοπίζονται στα σημεία 2 και 3.

Σχετικά με το 2, και για να μην πολυλογούμε, ένα είναι το πιο μεγάλο τέρας που απομυζά το δημόσιο:

Οι δαπάνες για φάρμακα και νοσοκομειακή περίθαλψη, οι οποίες από 2 δις το 2000, εκτοξεύτηκαν στα 17 δις το 2009. Επειδή ενδιάμεσα δεν εμφανίστηκε καμιά μεγάλη επιδημία, δικαιούμαστε να υποθέσουμε ότι η τεράστια αυτή αύξηση δαπανών μάλλον θα έχει να κάνει με τα υπαρκτά, αλλά αόρατα κυκλώματα γιατρών, εταιριών, μεσαζόντων και λοιπών τρωκτικών.

Σχετικά με το 3, που αφορούν στα ΕΣΟΔΑ του κράτους δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω επί μακρόν, μιας και είναι γνωστές οι διαδεδομένες πρακτικές φοροαποφυγής, φοροαπαλλαγής, μη απόδοσης ΦΠΑ, κλπ. Πάνω σ’ αυτό θα ήθελα να τονίσω ότι η αδυναμία είσπραξης φόρων από το κράτος, είτε από αδυναμία, είτε εσκεμμένα όπως κατά κανόνα συμβαίνει με το μεγάλο κεφάλαιο και τις πολυεθνικές, επ ‘ουδενί λόγο θα πρέπει να βαραίνει τον πολίτη με επιπλέον χαράτσια, όπως συμβαίνει τώρα.

Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς επίθεσης στον κόσμο της εργασίας γενικώς, κι όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και σε πολλές άλλες, αλλά και ειδικώς στον εναπομείναντα δημόσιο πλούτο, Η προτροπή «πουλήστε τα νησιά σας», για παράδειγμα δεν είναι και τόσο άστοχη όσο φαίνεται. Το ίδιο βέβαια και η γνωστή απάντηση του Πρωθυπουργού.

Είναι το δημόσιο “τέρας”?

Τις τελευταίες δεκαετίες, για λόγους που σχετίζονται με την επέλαση της νεοφιλελεύθερης οικονομίας και οι οποίοι έχουν κατά κόρον εξηγηθεί, ο Δημόσιος Τομέας τόσο από άποψη μεγέθους, όσο και από άποψη παραγωγικότητας βρίσκεται σε καθεστώς συνεχούς κατασυκοφάντησης και επίθεσης. Ο προσδιορισμός της παραγωγικότητας του Δημοσίου είναι εξ ορισμού προβληματικός και όσοι συνεχίζουν να αναφέρονται σ’ αυτή και να την συγκρίνουν με την παραγωγικότητα του ιδιωτικού τομέα, κάτι άλλο πονηρό έχουν στο μυαλό τους. Υπάρχει άφθονη βιβλιογραφία γιά όποιον δεν πείθεται.

Όσον αφορά το μέγεθος του δημοσίου τομέα από άποψη απασχολουμένων, (23%), σε προηγούμενη ανάρτηση δείξαμε ότι είναι συγκρίσιμο της Βρετανίας, (20%) και αρκετά μικρότερο της Γαλλίας, (30%) και των Σκανδιναβικών χωρών, (27%-34%).

Τις μέρες αυτές, η κυβέρνηση μετά το κεφαλοκλείδωμα που υπέστη από τους φίλους μας της ΕΕ, για άλλη μια φορά αποφάσισε να στοχοποιήσει τον δημόσιο τομέα και τους υπαλλήλους της, βάζοντας χέρι στους μισθούς και τα επιδόματα, τα οποία ειρήσθω εν παρόδω, θεσπίστηκαν και πάλι εκ του πονηρού ώστε να μειώνεται το ύψος των δώρων και των αυξήσεων τα οποία είθισται να υπολογίζονται επί των βασικών μόνο και όχι επί των συνολικών αποδοχών.

Επειδή, λόγω ενδογενούς καχύποπτης φύσης, δύσκολα πείθομαι από κοινές και τετριμμένες «αλήθειες» φόρεσα άνετα παπούτσια και βγήκα για σεργιάνι στο διαδίκτυο ώστε να αντικρίσω με τα ίδια μου τα μάτια το πελώριο αυτό τέρας. Φυσικά πάντα σε σύγκριση με άλλες χώρες από την ίδια συνομοταξία των ανεπτυγμένων.

Τα αποτελέσματα παρατίθενται στα 4 γραφήματα που ακολουθούν και αφορούν μόνο τα δημόσια έξοδα ως ποσοστό του ΑΕΠ, στο σύνολό τους (Fig. 1) και ανά κατηγορία (Fig. 2-4). Τα στοιχεία, τα καλύτερα που ψάρεψα, ανήκουν στον ΟΟΣΑ, είναι του 2005, και βρίσκονται εδώ. Πληροφοριακά, η μαύρη γραμμή αντιστοιχεί σε τιμές Ελλάδας και είναι μόνο για να διευκολύνει τη σύγκριση με τις άλλες χώρες.

Η πρώτη έκπληξη (Fig. 1), ήταν ότι σε δημόσιες δαπάνες, 39% του ΑΕΠ, η χώρα μας είναι μάλλον στα χαμηλά, συγκρίσιμη με Ιρλανδία και ΗΠΑ και με μόνη την Ιαπωνία να μας υπολείπεται.

Στην Fig. 2, όπου απεικονίζονται οι δαπάνες σε δημόσια αγαθά και υπηρεσίες, και πάλι κατέχουμε χαμηλή θέση, πλάι-πλάι με την Ιρλανδία και τις ΗΠΑ.

Fig. 2

Στις δε δαπάνες για τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων (Fig. 3), και πάλι δεν μπορούμε να υπερηφανευόμαστε για τη γαλαντομία του κράτους μας, μιας και εκτός των συνήθων υπόπτων έρχεται τώρα και η Γερμανία να μάς συμπαρασταθεί.

Fig. 3

Όσον αφορά τις κοινωνικές δαπάνες, (Fig. 4), δεν τα πάμε καθόλου άσκημα, με τη Γερμανία, Σουηδία και Γαλλία να μάς παίρνουν κεφάλι. Σε ποσοστό δε, ξεπερνάμε και την ίδια την πρωτοπόρο Βρετανία, αλλά και τι βλέπω(;), ακόμα και τη Νορβηγία! Αν είναι δυνατόν!

Fig. 4

Το γενικό λοιπόν συμπέρασμα εξ όλων αυτών είναι ότι, παρά τις φωνασκίες, δεν είναι οι μισθοί αυτοί που προκαλούν τη διόγκωση του ελλείμματος. Και βλέποντας πόσο λιγότερα, ακόμα κι από εμάς πληρώνει η Ιρλανδία σε μισθούς, δεν μπορούμε παρά να τη λυπηθούμε που τόσο άδικα κλήθηκε να πληρώσει τη νύφη περικόπτοντάς τους κατά 10%. Αντίθετα, για τη Γαλλία, που του έδωσε και κατάλαβε, δεν έγινε κανένα σούσουρο.

Σαν ποσοστό δε των δημοσίων δαπανών, οι μισθοί στη χώρα μας κατέχουν το 25.6%, τα αγαθά και υπηρεσίες το 17.9% και οι κοινωνικές μεταβιβάσεις το 38.5%. Από τη βόλτα αυτή γύρισα πίσω χωρίς να μπορέσω να βρω στοιχεία για το ύψος των δημοσίων επενδύσεων, που προφανώς δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερες του 18% των δημοσίων δαπανών.

Το ερώτημα λοιπόν που θέτω είναι γιατί οι μισθοί, χωρίς να δικαιολογείται από τα προηγούμενα, υφίστανται τέτοια οξεία επίθεση. Η μόνη απάντηση είναι ότι η κυβέρνηση, αλλά και η κάθε κυβέρνηση δεν τολμάει να βάλει χέρι στη μεγάλη μαύρη τρύπα των άλλων άδηλων δημοσίων δαπανών που είναι οι μίζες, οι προμήθειες, αλλά και οι εξοπλισμοί. Παρεμπιπτόντως για το 2005, οι εξοπλιστικές δαπάνες ανέρχονταν στο 4.3% του ΑΕΠ, με τη Γαλλία στο 2.6%, και τη Σουηδία στο 1.5%.

Υ.Γ. Η μισθολογική δαπάνη απορροφά το 7,6% του ΑΕΠ.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

COLLAPSE-Η ΚΑΤΑΡΕΥΣΗ

TRUELIES:

Στην Αμερική αρέσκονται συνήθως να ακούνε μόνο καλά νέα. Τους αρέσει να πιστεύουν στον πρόεδρό τους με τα καλά του και τα κακά του , πστεύουν οτι η καθαρή ενέργεια θα αντκαταστήσει το “βρώμικο” πετρέλαιο, κα οτι ένας φρέσκος τρόπος σκέψης θα επαναφέρει την οκονομία στα “ίσια της”. Οι Αμερικάνοι συγκρατούν την απαισιοδοξία τους και ελπίζουν για το καλύτερο. Είναι όμως κανείς προετοιμασμένος για το χειρότερο;

Συναντείστε στην παρακάτω ταινία τον Michael Ruppert εναν διαφορετικό Αμερικανό. Εναν πρώην αστυνομικό της αστυνομίας του Λος Αντζελες, που μετέπειτα εξελίχθηκε σε ανεξάρτητο δημοσιογράφο, ο οποίος είχε προβλέψει τη σημερινή παγκόσμια κρίση (τη στιγμη που οι χρηματιστες της Wall street βίωναν το απόγειο της δόξας τους),σε ενα προσωπικό newsletter που εξέδιδε,…..Ο σκηνοθέτης ειναι ο Chriss Smith (Yes Man, American movie) και ο πολυ καλος υποτιτλισμος εχει γινει απο την ομαδα Free&Real. Πραγματικά , αφιερώστε 80 λεπτά απο το χρόνο σας και δείτε το, είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ και θα αλλάξει τον τρόπο σκέψης σας…..

Σημείωση: Υπάρχει αναφορά στο ντοκυμαντερ (αφού βγήκε πολύ πρόσφατα) για την Ελλάδα και πως η χώρα μας αποτελεί ενα παγκόσμιο οικονομκό πείραμα…..

Πατείστε πάνω στην αφίσα της ταινίας για να δείτε ΟΛΗ την ταινία με ελληνικούς υπότιτλους.