Σχεδόν τριάμισι χρόνια πέρασαν για να μάθουμε, πέραν πάσης
αμφιβολίας, όσα πολλοί υποψιαζόμασταν. Ότι η ελληνική οικονομία, αλλά
και η κοινωνία θυσιάστηκαν το 2010 για να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες και το ευρώ.
Ότι το πρόγραμμα διάσωσης που υπογράφηκε τον Μάιο του ίδιου έτους δεν είχε ως αφετηρία την αλληλεγγύη των εταίρων μας, αλλά την προστασία των τραπεζών τους. Ότι εσκεμμένα απέφυγαν να επιβαρύνουν τους ιδιώτες κατόχους ελληνικού χρέους, καταρτίζοντας ένα πρόγραμμα που ήξεραν εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται να φέρει αποτελέσματα.
Τώρα όμως όλα ήρθαν στο φως, χάρη σε δημοσίευμα της Wall Street Journal στηριγμένο σε «διαβαθμισμένα» εσωτερικά έγγραφα και πρακτικά συνεδριάσεων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Από τα έγγραφα αυτά προκύπτουν οι ζωηρές αντιδράσεις -και ο θυμός- πληθώρας χωρών μελών του ΔΝΤ που διατύπωναν σε όλους τους τόνους την άποψη ότι το πρόγραμμα διάσωσης είναι ανεφάρμοστο, ότι θα συντρίψει την ελληνική οικονομία, ενώ ρωτούσαν επιτακτικά γιατί δεν υπήρχε καμία πρόταση για κούρεμα του χρέους της χώρας.
Από τα ίδια έγγραφα προκύπτει ότι με «μοχλό» τον Ντομινίκ Στρος-Καν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ήταν εκείνοι που επέμειναν να μην θιγούν οι ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας, για να προστατευθεί ο ευρωπαϊκός τραπεζικός τομέας. Άποψη με την οποία συντάχθηκαν τελικώς και οι Αμερικανοί, ώστε να προστατευτούν τα ανοίγματα των τραπεζών τους στον χρηματοπιστωτικό κλάδο της γηραιάς ηπείρου.
Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε όλοι. Το πρόγραμμα απέτυχε παταγωδώς, ενώ το μετέπειτα κούρεμα του χρέους το πλήρωσαν κατά κύριο λόγο οι ελληνικές τράπεζες και τα ελληνικά ταμεία.
Η ελληνική οικονομία γονάτισε με τρόπο πρωτοφανή εν καιρώ ειρήνης και η κοινωνία υπέστη συντριπτικά πλήγματα, που αποτυπώνονται όχι μόνο στην εκτόξευση της ανεργίας και στη μείωση του βιοτικού επιπέδου, αλλά και στην ανάπτυξη ακραίων μορφωμάτων όπως η Χρυσή Αυγή.
Όλα αυτά βεβαίως συνέβησαν και δεν αλλάζουν. Θεωρώ όμως ιδιαίτερα ατυχές -και ανησυχητικό- το γεγονός ότι η κυβέρνηση αφήνει αυτά τα ντοκουμέντα να περάσουν απαρατήρητα.
Τώρα, δεν είναι επιτέλους η ώρα για την ελληνική κυβέρνηση να ζητήσει ένα ελάχιστο αντίτιμο γι' αυτήν τη θυσία, έστω κι αν έγινε «με το ζόρι»;
Δεν είναι ώρα να ζητήσει πραγματική στήριξη της Ελλάδας και μείωση των υπέρογκων υποχρεώσεών της;
Ακόμη και μέσω των «διαρροών», όπως αυτή που έγινε προς τη WSJ, είναι πια προφανές ότι το ΔΝΤ θέλει αυτήν τη φορά να γίνει «παστρικά» η δουλειά, να φέρει αποτέλεσμα.
Ωστόσο, η ελληνική κυβέρνηση δεν φαίνεται να δραστηριοποιείται προς την ίδια κατεύθυνση. Γι' αυτό κι έκανε πως… δεν κατάλαβε όσα έγραψε η Wall Street Journal.
Είναι όμως αυτή η τακτική, της πλήρους υποταγής στα κελεύσματα της Γερμανίας και των άλλων σκληροπυρηνικών της ευρωζώνης, η καλύτερη για τα συμφέροντα της χώρας;
Κρίνοντας από όσα έχουν συμβεί ως σήμερα, έχω πολύ μεγάλες αμφιβολίες.
Ότι το πρόγραμμα διάσωσης που υπογράφηκε τον Μάιο του ίδιου έτους δεν είχε ως αφετηρία την αλληλεγγύη των εταίρων μας, αλλά την προστασία των τραπεζών τους. Ότι εσκεμμένα απέφυγαν να επιβαρύνουν τους ιδιώτες κατόχους ελληνικού χρέους, καταρτίζοντας ένα πρόγραμμα που ήξεραν εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται να φέρει αποτελέσματα.
Τώρα όμως όλα ήρθαν στο φως, χάρη σε δημοσίευμα της Wall Street Journal στηριγμένο σε «διαβαθμισμένα» εσωτερικά έγγραφα και πρακτικά συνεδριάσεων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Από τα έγγραφα αυτά προκύπτουν οι ζωηρές αντιδράσεις -και ο θυμός- πληθώρας χωρών μελών του ΔΝΤ που διατύπωναν σε όλους τους τόνους την άποψη ότι το πρόγραμμα διάσωσης είναι ανεφάρμοστο, ότι θα συντρίψει την ελληνική οικονομία, ενώ ρωτούσαν επιτακτικά γιατί δεν υπήρχε καμία πρόταση για κούρεμα του χρέους της χώρας.
Από τα ίδια έγγραφα προκύπτει ότι με «μοχλό» τον Ντομινίκ Στρος-Καν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ήταν εκείνοι που επέμειναν να μην θιγούν οι ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας, για να προστατευθεί ο ευρωπαϊκός τραπεζικός τομέας. Άποψη με την οποία συντάχθηκαν τελικώς και οι Αμερικανοί, ώστε να προστατευτούν τα ανοίγματα των τραπεζών τους στον χρηματοπιστωτικό κλάδο της γηραιάς ηπείρου.
Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε όλοι. Το πρόγραμμα απέτυχε παταγωδώς, ενώ το μετέπειτα κούρεμα του χρέους το πλήρωσαν κατά κύριο λόγο οι ελληνικές τράπεζες και τα ελληνικά ταμεία.
Η ελληνική οικονομία γονάτισε με τρόπο πρωτοφανή εν καιρώ ειρήνης και η κοινωνία υπέστη συντριπτικά πλήγματα, που αποτυπώνονται όχι μόνο στην εκτόξευση της ανεργίας και στη μείωση του βιοτικού επιπέδου, αλλά και στην ανάπτυξη ακραίων μορφωμάτων όπως η Χρυσή Αυγή.
Όλα αυτά βεβαίως συνέβησαν και δεν αλλάζουν. Θεωρώ όμως ιδιαίτερα ατυχές -και ανησυχητικό- το γεγονός ότι η κυβέρνηση αφήνει αυτά τα ντοκουμέντα να περάσουν απαρατήρητα.
Τώρα, δεν είναι επιτέλους η ώρα για την ελληνική κυβέρνηση να ζητήσει ένα ελάχιστο αντίτιμο γι' αυτήν τη θυσία, έστω κι αν έγινε «με το ζόρι»;
Δεν είναι ώρα να ζητήσει πραγματική στήριξη της Ελλάδας και μείωση των υπέρογκων υποχρεώσεών της;
Ακόμη και μέσω των «διαρροών», όπως αυτή που έγινε προς τη WSJ, είναι πια προφανές ότι το ΔΝΤ θέλει αυτήν τη φορά να γίνει «παστρικά» η δουλειά, να φέρει αποτέλεσμα.
Ωστόσο, η ελληνική κυβέρνηση δεν φαίνεται να δραστηριοποιείται προς την ίδια κατεύθυνση. Γι' αυτό κι έκανε πως… δεν κατάλαβε όσα έγραψε η Wall Street Journal.
Είναι όμως αυτή η τακτική, της πλήρους υποταγής στα κελεύσματα της Γερμανίας και των άλλων σκληροπυρηνικών της ευρωζώνης, η καλύτερη για τα συμφέροντα της χώρας;
Κρίνοντας από όσα έχουν συμβεί ως σήμερα, έχω πολύ μεγάλες αμφιβολίες.
