«Κοίταξε με καλά, βγάλε μου την κουκούλα που μου φόρεσαν εισαγγελείς,
μπάτσοι και τα δελτία των 8. Αν σηκώσεις το κεφάλι θα με δεις. Εγώ
είμαι. Με ξέρεις. Πιθανόν με έχεις δει να κάνω μάθημα στο παιδί σου ή
στις ουρές του ΟΑΕΔ ή στα διπλανά ταμεία της ΔΕΗ.
Με λένε Μαρία, Ελένη, Ειρήνη, Γεωργία, Ελευθερία… Ποτέ δεν ρώτησες το όνομα μου, αλλά δεν πειράζει, συνεχίζω να ελπίζω πως θα έρθουν μέρες που δεν θα είμαι πλέον για σένα μια «γνωστή άγνωστη». Συνεχίζω να ελπίζω ότι...
Με λένε Μαρία, Ελένη, Ειρήνη, Γεωργία, Ελευθερία… Ποτέ δεν ρώτησες το όνομα μου, αλλά δεν πειράζει, συνεχίζω να ελπίζω πως θα έρθουν μέρες που δεν θα είμαι πλέον για σένα μια «γνωστή άγνωστη». Συνεχίζω να ελπίζω ότι...
κάποια μέρα θα νοιώθεις τη θέρμη του σώματος μου, όταν θα με κρατάς γερά στην «αλυσίδα».
Ξέρω, λίγο πριν κλείσεις τα μάτια σου τη νύχτα δεν θα με σκεφτείς, θα
κάνεις υπολογισμούς για το νοίκι, το χαράτσι, το γάλα του παιδιού, την
επίσκεψη στο γιατρό... Ξέρω, σε σκέβρωσε το κρύο, η μιζέρια και η
ανεργία. Έπαψες πλέον να χαμογελάς, τσιγκουνεύτηκες ακόμη και τις ευχές
για το νέο έτος. Τα ξέρω όλα αυτά γιατί τα ζω και εγώ, καθημερινά.
Όταν αποφάσισα να μπω στη βίλα Αμαλίας ήξερα ότι θα με συλλάβουν. Όταν
με συνέλαβαν ήξερα ότι το μόνο όπλο μου θα είναι το χαμόγελο στα μάτια
μου, η υψωμένη μου γροθιά, το «σ’ αγαπώ» γραμμένο στη σκόνη της κλούβας
κι αυτός ο στίχος που χρόνια έχει σφηνώσει στο μυαλό μου: «Το ζήτημα δεν
είναι να είσαι αιχμάλωτος, το να μην παραδίνεσαι, αυτό είναι».
Όταν με κρατούσαν στην ΓΑΔΑ ήξερα ότι δεν θα ήσουν απ’ έξω, ένας από
τους 2.000 που ενώνει τη φωνή του μαζί με τους υπόλοιπους μέσα στο κρύο,
για αυτό και σου γράφω από το κρατητήριο τα παρακάτω: «Η καρδιά, η
θέληση για αγώνα και η επιθυμία για έναν κόσμο ισότητας και ελευθερίας
αποδεικνύονται πιο δυνατά από τους στρατούς τους. Δεν θα καταφέρουν ποτέ
να μας νικήσουν, γιατί όσες δυνάμεις καταστολής κι αν επιστρατεύσουν
δεν μπορούν να καταπνίξουν την αντίσταση, την αξιοπρέπεια, την
αλληλεγγύη».
Στα λέω όλα αυτά, στα απευθύνω μεγαλόφωνα με πράξεις «ακραίες», ίσως
«θεαματικές», μόνο και μόνο γιατί συνεχίζω να πιστεύω. Ναι, αν και εκ
πεποιθήσεως αποστρέφομαι θεούς και δαίμονες, συνεχίζω να πιστεύω, σε
σένα, σε εμένα, σε «εμάς», σε ένα κόσμο καλύτερο. Αυτά είναι τα μόνα μου
«εικονίσματα» κι αρνούμαι να τα αποκαθηλώσω.
Μα αυτό δεν αρκεί, πρέπει να πιστέψεις και εσύ, πρώτα από όλα σε εσένα,
και μετά στο «εμείς». Και όλοι «εμείς» να θυμηθούμε ή να μάθουμε να
συλλαβίζουμε από την αρχή ότι κανένας στρατός δεν είναι ανίκητος, παρά
την υπεροπλία του. Οι φωνές από το Σικάγο, την Κομμούνα, την Ισπανία,
την παγωμένη Ρωσία, τα χωριά των Ζαπατίστας αυτό μας υπενθυμίζουν. Ας
τις ακούσουμε και ας μην μείνουμε μετεξεταστέοι στο μάθημα της
Ιστορίας….
Με φυλακίζουν ακριβώς γιατί με πράξεις και με λόγια σου στέλνω αυτό το
μήνυμα, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο «ιός της αντίστασης» είναι
μεταδοτικός.
Μην τους αφήσεις να σε λυγίσουν, μην τους αφήσεις να μας νικήσουν …
ΥΓ: Ελπίζω την επόμενη φορά να είσαι εκεί»
*Το κείμενο είναι αποκύημα νοσηρής και άνομης φαντασίας και σε καμία
περίπτωση δεν εκφράζει τις σκέψεις της «γνωστής-άγνωστης» στην
φωτογραφία, αν και αυτή αποτέλεσε την κύρια πηγή έμπνευσης του.
Από natasakefallinoy
