Η απουσία τους δεν θα αναπληρωθεί. Αν ο Μάκης ήταν το αβίαστο γέλιο του θεάτρου μας, η Μαρία ήταν η μεγάλη αγκαλιά που μας χωρούσε όλους. Και με τους δύο, σας είπαμε ιστορίες, σας τραγουδήσαμε, σας ζωγραφίσαμε όνειρα. Από δω και πέρα τίποτα δεν θα είναι ίδιο για μας. Μακάρι να βρίσκαμε τρόπους να απαλύνομε τον πόνο των συντρόφων της ζωής τους, των παιδιών τους, των αγαπημένων τους. Σε πείσμα της λογικής, θα προσπαθήσουμε.
KΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΡΙΑ ...............
