Τις τελευταίες δεκαετίες, για λόγους που σχετίζονται με την επέλαση της νεοφιλελεύθερης οικονομίας και οι οποίοι έχουν κατά κόρον εξηγηθεί, ο Δημόσιος Τομέας τόσο από άποψη μεγέθους, όσο και από άποψη παραγωγικότητας βρίσκεται σε καθεστώς συνεχούς κατασυκοφάντησης και επίθεσης. Ο προσδιορισμός της παραγωγικότητας του Δημοσίου είναι εξ ορισμού προβληματικός και όσοι συνεχίζουν να αναφέρονται σ’ αυτή και να την συγκρίνουν με την παραγωγικότητα του ιδιωτικού τομέα, κάτι άλλο πονηρό έχουν στο μυαλό τους. Υπάρχει άφθονη βιβλιογραφία γιά όποιον δεν πείθεται.
Όσον αφορά το μέγεθος του δημοσίου τομέα από άποψη απασχολουμένων, (23%), σε προηγούμενη ανάρτηση δείξαμε ότι είναι συγκρίσιμο της Βρετανίας, (20%) και αρκετά μικρότερο της Γαλλίας, (30%) και των Σκανδιναβικών χωρών, (27%-34%).
Τις μέρες αυτές, η κυβέρνηση μετά το κεφαλοκλείδωμα που υπέστη από τους φίλους μας της ΕΕ, για άλλη μια φορά αποφάσισε να στοχοποιήσει τον δημόσιο τομέα και τους υπαλλήλους της, βάζοντας χέρι στους μισθούς και τα επιδόματα, τα οποία ειρήσθω εν παρόδω, θεσπίστηκαν και πάλι εκ του πονηρού ώστε να μειώνεται το ύψος των δώρων και των αυξήσεων τα οποία είθισται να υπολογίζονται επί των βασικών μόνο και όχι επί των συνολικών αποδοχών.
Επειδή, λόγω ενδογενούς καχύποπτης φύσης, δύσκολα πείθομαι από κοινές και τετριμμένες «αλήθειες» φόρεσα άνετα παπούτσια και βγήκα για σεργιάνι στο διαδίκτυο ώστε να αντικρίσω με τα ίδια μου τα μάτια το πελώριο αυτό τέρας. Φυσικά πάντα σε σύγκριση με άλλες χώρες από την ίδια συνομοταξία των ανεπτυγμένων.
Τα αποτελέσματα παρατίθενται στα 4 γραφήματα που ακολουθούν και αφορούν μόνο τα δημόσια έξοδα ως ποσοστό του ΑΕΠ, στο σύνολό τους (Fig. 1) και ανά κατηγορία (Fig. 2-4). Τα στοιχεία, τα καλύτερα που ψάρεψα, ανήκουν στον ΟΟΣΑ, είναι του 2005, και βρίσκονται εδώ. Πληροφοριακά, η μαύρη γραμμή αντιστοιχεί σε τιμές Ελλάδας και είναι μόνο για να διευκολύνει τη σύγκριση με τις άλλες χώρες.
Η πρώτη έκπληξη (Fig. 1), ήταν ότι σε δημόσιες δαπάνες, 39% του ΑΕΠ, η χώρα μας είναι μάλλον στα χαμηλά, συγκρίσιμη με Ιρλανδία και ΗΠΑ και με μόνη την Ιαπωνία να μας υπολείπεται.
Στην Fig. 2, όπου απεικονίζονται οι δαπάνες σε δημόσια αγαθά και υπηρεσίες, και πάλι κατέχουμε χαμηλή θέση, πλάι-πλάι με την Ιρλανδία και τις ΗΠΑ.
Στις δε δαπάνες για τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων (Fig. 3), και πάλι δεν μπορούμε να υπερηφανευόμαστε για τη γαλαντομία του κράτους μας, μιας και εκτός των συνήθων υπόπτων έρχεται τώρα και η Γερμανία να μάς συμπαρασταθεί.
Fig. 3
Όσον αφορά τις κοινωνικές δαπάνες, (Fig. 4), δεν τα πάμε καθόλου άσκημα, με τη Γερμανία, Σουηδία και Γαλλία να μάς παίρνουν κεφάλι. Σε ποσοστό δε, ξεπερνάμε και την ίδια την πρωτοπόρο Βρετανία, αλλά και τι βλέπω(;), ακόμα και τη Νορβηγία! Αν είναι δυνατόν!
Fig. 4
Το γενικό λοιπόν συμπέρασμα εξ όλων αυτών είναι ότι, παρά τις φωνασκίες, δεν είναι οι μισθοί αυτοί που προκαλούν τη διόγκωση του ελλείμματος. Και βλέποντας πόσο λιγότερα, ακόμα κι από εμάς πληρώνει η Ιρλανδία σε μισθούς, δεν μπορούμε παρά να τη λυπηθούμε που τόσο άδικα κλήθηκε να πληρώσει τη νύφη περικόπτοντάς τους κατά 10%. Αντίθετα, για τη Γαλλία, που του έδωσε και κατάλαβε, δεν έγινε κανένα σούσουρο.
Σαν ποσοστό δε των δημοσίων δαπανών, οι μισθοί στη χώρα μας κατέχουν το 25.6%, τα αγαθά και υπηρεσίες το 17.9% και οι κοινωνικές μεταβιβάσεις το 38.5%. Από τη βόλτα αυτή γύρισα πίσω χωρίς να μπορέσω να βρω στοιχεία για το ύψος των δημοσίων επενδύσεων, που προφανώς δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερες του 18% των δημοσίων δαπανών.
Το ερώτημα λοιπόν που θέτω είναι γιατί οι μισθοί, χωρίς να δικαιολογείται από τα προηγούμενα, υφίστανται τέτοια οξεία επίθεση. Η μόνη απάντηση είναι ότι η κυβέρνηση, αλλά και η κάθε κυβέρνηση δεν τολμάει να βάλει χέρι στη μεγάλη μαύρη τρύπα των άλλων άδηλων δημοσίων δαπανών που είναι οι μίζες, οι προμήθειες, αλλά και οι εξοπλισμοί. Παρεμπιπτόντως για το 2005, οι εξοπλιστικές δαπάνες ανέρχονταν στο 4.3% του ΑΕΠ, με τη Γαλλία στο 2.6%, και τη Σουηδία στο 1.5%.
Υ.Γ. Η μισθολογική δαπάνη απορροφά το 7,6% του ΑΕΠ.
