Προ ετών κυκλοφορούσε στα blogs και (φευ!) στις εφημερίδες ένα ανόητο μύθευμα. Βγήκε, λέει, ο Κίσινγκερ -ο οποίος, άλλη δουλειά δεν είχε- και αποκάλυψε το σχέδιο καταστροφής των Ελλήνων. Σύμφωνα με αυτόν τον θρύλο ο δαιμόνιος Αμερικανός πολιτικός είπε περίπου (σ.σ.: αναφέρουμε «περίπου» διότι αυτά που δεν είπε ο Κίσινγκερ κυκλοφορούν σε διάφορες εκδοχές) τα εξής: «Ο ελληνικός λαός είναι ατίθασος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετιστεί. Εννοώ δηλαδή τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί και να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί...». Είναι λοιπόν να απορεί κανείς με την αποδιδόμενη ανοησία στον κατά τα άλλα δαιμόνιο «μάγο» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Διότι για να πλήξεις τον ελληνισμό, δεν χρειάζεται να αγγίξεις ούτε τις ρίζες του ούτε τα «πολιτιστικά αποθέματα»· ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Αρκεί να κόψεις κάποια επιδόματα. Τότε όλοι θα στραφούν εναντίον όλων. Χουλιγκάνοι θα φωνασκούν «να καεί, να καεί η Βουλή», εγκληματίες θα καίνε ζωντανούς τραπεζικούς υπαλλήλους, το ΠΑΜΕ θα υπονομεύει τη μόνη βιομηχανία που μας απέμεινε, οι συνδικαλιστές θα ξεκινούν κάθε βδομάδα μια απεργία, οι αγρότες θα κλείνουν τους δρόμους για να πάρουν το ετήσιο μπαχτσίσι τους, οι κρατικοδίαιτες εφημερίδες θα ανακαλύπτουν τις «παθογένειες του πολιτικού συστήματος», και τα λαμόγια πέριξ της γνωστής πλατείας θα βρίσκουν και θα εφευρίσκουν σκάνδαλα και σκανδαλάκια. Γενικώς, θα υπάρξει τέτοιο μπάχαλο, και τόση «δίκαιη οργή», που σύμφωνα με τους πνευματικούς ταγούς της χώρας «θα διαρρήξει την κοινωνική συνοχή». Πώς, λοιπόν, όλοι αυτοί οι ζηλόφθονες της ελληνικής αντρειοσύνης δεν σκέφτηκαν νωρίτερα να κόψουν τον τροφοδότη λογαριασμό ολόκληρου του «ρωμαίικου θαύματος»; Γιατί δάνειζαν αφειδώς τον ελληνισμό για να μπορεί «να αντιστέκεται και να τους παρενοχλεί»; Δεν κατάλαβαν ότι είχαν να κάνουν με μια κοινωνία, η οποία ως άθροισμα προσοδοθηρικών ομάδων, διαλύεται πολύ εύκολα; Αρκεί να κόψεις από τη ρίζα τον συνεκτικό της ιστό, δηλαδή να κόψεις τα λεφτά που μοιράζει το κράτος. Αυτό που ζούμε σήμερα εμφανίζεται ως πολλαπλή κρίση. Στην ουσία όμως είναι μία κρίση με πολλά πρόσωπα. Εχουμε ανακοπή της καρδιάς του έθνους, η οποία ήταν το κράτος. Αυτό τροφοδοτούσε με χρήμα λογικές και παράλογες δραστηριότητες, την αεριτζίδικη επιχειρηματικότητα, τη μεγαλύτερη, αναλογικά, βιομηχανία των ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο (σε αριθμό επιχειρήσεων και ουχί πωλούμενων προϊόντων), φούσκες σε κάθε επίπεδο. Κυρίως χρηματοδοτούσε αυτό που ευφημίζεται ως «κοινωνική συνοχή». Στην ουσία επρόκειτο περί κοινωνικής συνενοχής. Ετσι η πολιτική αντί να λύνει προβλήματα, λάδωνε εκείνους που τα υφίσταντο. Αντί, π.χ., να δημιουργεί ευνοϊκό περιβάλλον για επενδύσεις και συνακόλουθες θέσεις εργασίας, προσλάμβανε το πλεονάζον δυναμικό στο Δημόσιο. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα κοινωνικής συνενοχής ήταν οι πυρκαγιές του 2007. Ενώ κάηκαν 67 άνθρωποι και η μισή Πελοπόννησος, το τότε κυβερνών κόμμα κέρδισε περισσότερες ψήφους στα καμένα, επειδή μοίραζε τριχίλιαρα. Σήμερα ζούμε την κατάρρευση του κρατικοδίαιτου αυτού μοντέλου, με αποτέλεσμα να καταρρέουν μπροστά στα μάτια μας τα εποικοδομήματά του. Θα δημιουργηθεί μέσα από την κρίση ένας νέος κοινωνικός ιστός, μια πραγματική και ουχί επιδοτούμενη και συνενοχική «κοινωνική συνοχή»; Δεν το γνωρίζουμε, αλλά αυτό πρέπει να είναι το νέο στοίχημα του έθνους και όχι η προστασία της... γλώσσας από τον Κίσινγκερ.
ΓΚΟΛΑΝΤΙΕΣ Headline Animator
Τρίτη 1 Ιουνίου 2010
Μια κρίση με πολλά πρόσωπα
Προ ετών κυκλοφορούσε στα blogs και (φευ!) στις εφημερίδες ένα ανόητο μύθευμα. Βγήκε, λέει, ο Κίσινγκερ -ο οποίος, άλλη δουλειά δεν είχε- και αποκάλυψε το σχέδιο καταστροφής των Ελλήνων. Σύμφωνα με αυτόν τον θρύλο ο δαιμόνιος Αμερικανός πολιτικός είπε περίπου (σ.σ.: αναφέρουμε «περίπου» διότι αυτά που δεν είπε ο Κίσινγκερ κυκλοφορούν σε διάφορες εκδοχές) τα εξής: «Ο ελληνικός λαός είναι ατίθασος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετιστεί. Εννοώ δηλαδή τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί και να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί...». Είναι λοιπόν να απορεί κανείς με την αποδιδόμενη ανοησία στον κατά τα άλλα δαιμόνιο «μάγο» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Διότι για να πλήξεις τον ελληνισμό, δεν χρειάζεται να αγγίξεις ούτε τις ρίζες του ούτε τα «πολιτιστικά αποθέματα»· ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Αρκεί να κόψεις κάποια επιδόματα. Τότε όλοι θα στραφούν εναντίον όλων. Χουλιγκάνοι θα φωνασκούν «να καεί, να καεί η Βουλή», εγκληματίες θα καίνε ζωντανούς τραπεζικούς υπαλλήλους, το ΠΑΜΕ θα υπονομεύει τη μόνη βιομηχανία που μας απέμεινε, οι συνδικαλιστές θα ξεκινούν κάθε βδομάδα μια απεργία, οι αγρότες θα κλείνουν τους δρόμους για να πάρουν το ετήσιο μπαχτσίσι τους, οι κρατικοδίαιτες εφημερίδες θα ανακαλύπτουν τις «παθογένειες του πολιτικού συστήματος», και τα λαμόγια πέριξ της γνωστής πλατείας θα βρίσκουν και θα εφευρίσκουν σκάνδαλα και σκανδαλάκια. Γενικώς, θα υπάρξει τέτοιο μπάχαλο, και τόση «δίκαιη οργή», που σύμφωνα με τους πνευματικούς ταγούς της χώρας «θα διαρρήξει την κοινωνική συνοχή». Πώς, λοιπόν, όλοι αυτοί οι ζηλόφθονες της ελληνικής αντρειοσύνης δεν σκέφτηκαν νωρίτερα να κόψουν τον τροφοδότη λογαριασμό ολόκληρου του «ρωμαίικου θαύματος»; Γιατί δάνειζαν αφειδώς τον ελληνισμό για να μπορεί «να αντιστέκεται και να τους παρενοχλεί»; Δεν κατάλαβαν ότι είχαν να κάνουν με μια κοινωνία, η οποία ως άθροισμα προσοδοθηρικών ομάδων, διαλύεται πολύ εύκολα; Αρκεί να κόψεις από τη ρίζα τον συνεκτικό της ιστό, δηλαδή να κόψεις τα λεφτά που μοιράζει το κράτος. Αυτό που ζούμε σήμερα εμφανίζεται ως πολλαπλή κρίση. Στην ουσία όμως είναι μία κρίση με πολλά πρόσωπα. Εχουμε ανακοπή της καρδιάς του έθνους, η οποία ήταν το κράτος. Αυτό τροφοδοτούσε με χρήμα λογικές και παράλογες δραστηριότητες, την αεριτζίδικη επιχειρηματικότητα, τη μεγαλύτερη, αναλογικά, βιομηχανία των ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο (σε αριθμό επιχειρήσεων και ουχί πωλούμενων προϊόντων), φούσκες σε κάθε επίπεδο. Κυρίως χρηματοδοτούσε αυτό που ευφημίζεται ως «κοινωνική συνοχή». Στην ουσία επρόκειτο περί κοινωνικής συνενοχής. Ετσι η πολιτική αντί να λύνει προβλήματα, λάδωνε εκείνους που τα υφίσταντο. Αντί, π.χ., να δημιουργεί ευνοϊκό περιβάλλον για επενδύσεις και συνακόλουθες θέσεις εργασίας, προσλάμβανε το πλεονάζον δυναμικό στο Δημόσιο. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα κοινωνικής συνενοχής ήταν οι πυρκαγιές του 2007. Ενώ κάηκαν 67 άνθρωποι και η μισή Πελοπόννησος, το τότε κυβερνών κόμμα κέρδισε περισσότερες ψήφους στα καμένα, επειδή μοίραζε τριχίλιαρα. Σήμερα ζούμε την κατάρρευση του κρατικοδίαιτου αυτού μοντέλου, με αποτέλεσμα να καταρρέουν μπροστά στα μάτια μας τα εποικοδομήματά του. Θα δημιουργηθεί μέσα από την κρίση ένας νέος κοινωνικός ιστός, μια πραγματική και ουχί επιδοτούμενη και συνενοχική «κοινωνική συνοχή»; Δεν το γνωρίζουμε, αλλά αυτό πρέπει να είναι το νέο στοίχημα του έθνους και όχι η προστασία της... γλώσσας από τον Κίσινγκερ.
