Μια φορά και έναν καιρο, υπηρχε μια χωρα που ολοι ηταν κλεφτες. Καθενας
εβγαινε την νυχτα κρατωντας ένα λοστο και ένα φαναρι και αδειαζε τα σπιτια
των γειτονων του.Τα χαραματα , γυριζοντας φωρτομενος με την λεια στο δικο
του σπιτι , εβλεπε φυσικα ότι και αυτό ειχε λεηλατηθει.Και ετσι ,ολοι ζουσαν
αρμονικα. Γενικα τα βολευαν.Ο ενας εκλεβε τον άλλο , ο άλλος τον επομενο,
και ουτω καθεξης ως τον τελευταιο- που ηταν αυτος που εκλεβε τον πρωτο! Η
λεξη επιχειρηση ,στην χωρα αυτή ηταν ταυτοσημη της λεξης απατη , ειτε
αγοραζες ειτε πουλουσες.Η κυβερνηση ηταν μια γκαγκστερικη εταιρια, που ειχε στηθει απλως για να κλεβει τους πολιτες ,οι οποιοι επισης περνουσαν τον
καιρο τους κλεβοντας το κρατος. Η ζωη συνεχιζε την αδιαταραχτη πορεια της και ο λαος δεν ηταν ουτε πλουσιος ουτε φτωχος. Ωσπου μια μερα - κανεις δεν ξερει πως- εμφανιζεται ξαφνικα ενας τιμιος. Την νυχτα αντι να βγαινει με το σακουλι και το φαναρι για να κλεψει , εμενε μεσα και διαβαζε μυθιστορηματα καπνιζοντας . Μολις πλησιαζαν οι κλεφτες , εβλεπαν το φως και εφευγαν.
Τι να αντιτεινει ο τιμιος?
Αυτή η κατασταση βεβαια δεν κρατησε πολύ.Καποιοι ανελαβαν να εξηγησουν στον τιμιο ότι ειχε ασφαλως κάθε δικαιωμα να ζει όπως του αρεσε αλλα όχι και να εμποδιζει τους αλλους να κανουν την δουλεια τους. Κάθε βραδια που αυτος εμενε στο σπιτι του ,καποια οικογενεια εμενε χωρις ψωμι. Ο τιμιος ανθρωπος δεν ηξερε τι να αντιτεινει . Κι ετσι αρχισε να φευγει από το σπιτι του και
να λειπει από το σπιτι του ως τα χαραματα.Αλλα να κλεψει δεν το μπορουσε.Παραηταν τιμιος. Πηγαινε ως την γεφυρα και κοιταζε κατω τα νερα, μετα γυριζε στο σπιτι του και το εβρισκε αδειασμενο. Ουτε μια εβδομαδα δεν ειχε περασει ετσι και ο τιμιος ανθρωπος μας εφθασε να πειναει. Στο σπιτι του όλα τα χρηματα και τα τροφιμα ειχαν κανει φτερα.Αλλα ποιος του εφταιγε αν
όχι το δικο του το κεφαλι? Ολο το προβλημα ηταν η εντιμοτητα του - ειχε απορυθμισει ολοκληρο το συστημα! Αφηνε να τον ληστευουν χωρις αυτος να ληστευει κανεναν. Και ετσι ολο και υπηρχε καποιος στην πολη που γυριζοντας την αυγη εβρισκε το σπιτι του αθικτ勤 , ηταν απλουστατα το σπιτι που θα ληστευε ο τιμιος αν δεν ηταν τιμιος.
Πλουσιοι πιο γρηγορα
Φυσικα , εκεινοι που τα σπιτια τους εμεναν αδιαρηκτα ανακαλυψαν ότι γινονταν πλουσιοι πιο γρηγορα από τους αλλους , και ετσι δεν ειχαν αναγκη να κλεβουν άλλο. Ενώ οσοι πηγαιναν να κλεψουν το σπιτι του τιμιου αρχισαν να φευγουν με αδειανα τα χερια και διαρκως φτωχαιναν. Στο μεταξυ , αυτοι που είχαν πλουτίσει απέκτησαν την συνηθεια να πηγαινουν μαζι με τον τιμιο στην γεφυρα και να χαζευουν και κεινοι τα νερα. . Όμως αυτό μπερδεψε τα πραγματα πιο
πολύ, γιατι εκανε ακομη περισσοτερους να γινουν πλουσιοι και πολλους αλλους να γινουν φτωχοι. Οποτε ,πλεον, οι πλουσιοι αρχισαν να καταλαβαινουν ότι αν περνουσαν τις νυχτες τους στην γεφυρα , αργα η γρηγορα θα γινονταν φτωχοι. Και τοτε σκεφτηκαν΄΄ <γιατι να μην πληρωνουμε μερικους φτωχους να πηγαινουν να κλεβουν αυτοι για μας?> Και αμεσως εγιναν οι συμβασεις και κανονιστηκαν οι μισθοι, τα ποσοστα, τα παντα(με μπολικη πονηρια και από τις δυο πλευρες΄΄
κλεφτες ηταν ακομη ολοι). Αλλα η καταληξη ηταν να γινουν οι πλουσιοι ακομα
πιο πλουσιοι και οι φτωχοι ακομα φτωχοτεροι. .
Και εγινε η αστυνομια
Μερικοι από τους πλουσιους ηταν τοσο πλουσιοι που δεν ειχαν πια αναγκη να κλεβουν- η να πληρωνουν αλλους να κλεβουν για λογαριασμο τους. Αν όμως σταματουσαν να κλεβουν , δεν θα αργουσαν να ξαναγινουν φτωχοι (θα φροντιζαν για αυτό οι φτωχοι). Αποφασισαν λοιπον να πληρωνουν τους φτωχοτερους των φτωχων για να φυλανε την περιουσια από τους αλλους φτωχους.Και ετσι εγινε η αστυνομια και χτιστηκαν οι φυλακες. Και ετσι , λιγα μολις χρονια μετα τον ερχομο του τιμιου, κανενας πια δεν μιλουσε ουτε για κλοπες ουτε για ληστειες, αλλα μοναχα για το ποσο πλουσιος η ποσο φτωχος ηταν ο ενας η ο άλλος.Φυσικα, ολοι τους ηταν ακομα ένα ματσο κλεφτες. Μονο εκεινος ο ενας τελικα , μονο αυτος ηταν τιμιος και μοιραια καποια στιγμη πεθανε από την πεινα.
( Μια εκπληκτικα <επικαιρη > αλληγορια του μεγαλου ιταλου συγραφεα italo
calvino για την διαφθορα στην χωρα του).
