Του Μιχαήλ Βασλείου
Όποιος ζητούσε έπαιρνε, είναι ένα πρώτο λίγο βιαστικό συμπέρασμα που βγαίνει από τις αποκαλύψεις. Όποιος δηλαδή είχε κάποιον ρόλο στη θεσμοθετημένη διαδικασία της προμήθειας, μπορούσε έτσι απλά να κοινοποιήσει στον αντιπρόσωπο ότι η υπογραφή του δεν εξαρτάται από τις επιχειρησιακές ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων αλλά από ιδιοτελείς υπολογισμούς και ο αντιπρόσωπος φρόντιζε να ικανοποιεί, σε κάποιον έστω βαθμό αυτές τις απαιτήσεις, για να προχωρήσει η προμήθεια.
Δυστυχώς, εάν κάποιος έχει αποφασίσει να χρηματιστεί, δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσει, εάν το ίδιο το σύστημα εντός του οποίου λειτουργεί είναι άκρως διεφθαρμένο, βοηθά δηλαδή… στην ανάδειξη της ανηθικότητας του προσώπου. Και τώρα μπλέξαμε στο γνωστό: «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;», αφού ο «μεταμεληθείς» Κάντας λέει ότι του έφερναν τα λεφτά και οι αντιπρόσωποι ότι τα ζητούσε… Ένα δεδομένο, της ενδημικής διαφθοράς, στο οποίο από ό,τι φαίνεται, φρόντισαν όλοι να προσαρμοστούν.
Προσαρμόστηκαν
οι εταιρίες υποψήφιοι προμηθευτές, διότι στόχος τους ήταν να πουλήσουν.
Φαίνεται πως γνώριζαν, ότι εάν δε «λαδώσουν», δεν υπήρχε περίπτωση να
πετύχουν τον στόχο τους. Αυτό θα είχε επιπτώσεις στις γραμμές παραγωγές,
θα μειωνόταν το έργο, άρα θα γινόντουσαν απολύσει, θα υπέφερε η
οικονομία της χώρας από την οποία προερχόταν η κάθε εταιρία. Την ίδια
στιγμή, θα καθόταν και θα έβλεπε τον όποιον νικητή ανταγωνιστή του, για
τον οποίον θα γνώριζε πολύ καλά το πώς ακριβώς επικράτησε στον
διαγωνισμό.
Άρα, εν ολίγοις, θα ήταν ένα τεράστιο κορόιδο… Και οι κυβερνήσεις φυσικά γνώριζαν τα πάντα, για
να μην πάμε ένα βήμα παρακάτω και αναφέρουμε, ότι τέτοια περιστατικά
αποτελούν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να πιάσεις πολιτικούς και
αξιωματούχους με το χέρι μέσα στο… βάζο με το μέλι και στη συνέχεια να τους καταστήσει για όλη την πολιτική τους διαδρομή ΟΜΗΡΟΥΣ των επιθυμιών σου.Άρα, οι διεφθαρμένοι, που ήταν η απέναντι πλευρά όσων γνώριζαν, παρότι παριστάνουν τους ανήξερους, προκάλεσαν πολλαπλάσια ζημιά από την απλή δωροληψία η οποία αφορά την εθνική ασφάλεια, τα εθνικά συμφέροντα εν συνόλω, κάτι που θα πρέπει να επισημανθεί και να συνυπολογιστεί στην τιμωρία τους. Ίσως έπεσαν «θύματα» αυτής της λογικής που προαναφέρθηκε. Βλέποντας τα εκατομμύρια να κυκλοφορούν δίπλα τους θεώρησαν ότι αν δε τα πάρουν οι ίδιοι θα τα πάρει κάποιος άλλος δίπλα τους. Σε ένα βαθμό φαίνεται ότι είχαν δίκιο…
Δεν
μας φταίνε οι εταιρίες, αφού η πολιτική ελίτ είχε φροντίσει να θέσει
τους όρους υπό τους οποίους «παιζόταν το παιχνίδι». Άρα, εάν πραγματικά
ενδιαφερόμαστε για κάθαρση, ας σταματήσουμε να βρίζουμε τις γαλλικές,
γερμανικές, ρωσικές, αμερικανικές εταιρίες οι οποίες σαφώς θα
προτιμούσαν να μη δώσουν ούτε δραχμή, πόσο μάλλον δολάριο ή ευρώ. Ήξεραν
όμως πως λειτουργούσε το σύστημα που καλούνταν να αντιμετωπίσουν και
φρόντιζαν να προσαρμοστούν. Τόσο απλό.
Είχαμε ανάλογα περιστατικά την προ ΓΔΕ-ΓΔΑΕΕ εποχή όπου οι προμήθειες
γινόντουσαν από τα Γενικά Επιτελεία; Σύμφωνα με διηγήσεις παλαιοτέρων, κάποιοι
ήταν δακτυλοδεικτούμενοι επειδή ο τάδε αντιπρόσωπος οπλικών συστημάτων
τους έκανε το τραπέζι ή τους έστειλε τα Χριστούγεννα ένα καλάθι ποτά με
μια πένα και ένα στυλό των 1.000 ή 3.000 δραχμών. Από αυτό το σημείο φτάσαμε στο καθολικά διεφθαρμένο σύστημα που κατασκεύασαν τα τρωκτικά της μεταπολίτευσης.
Ας
ανασύρουμε στην μνήμη μας κάποια γεγονότα. Κατά τις διαπραγματεύσεις για
την αγορά του ΑΒΕΡΩΦ στο Λιβόρνο, από ελληνικής πλευράς παρίστατο ο
Πλωτάρχης Κοντόσταυλου. Ενώ πήγαινε η συζήτηση στο «να κλείσει η τιμή», ο
Πλωτάρχης προέβαλε την απαίτηση προς τα ναυπηγεία να μάθει ποιά θα
είναι η προσωπική του αμοιβή ως προμήθεια με ιδιαίτερη επιμονή και
αξίωση. Για να μην χαλάσει η δουλειά τα Ναυπηγεία αναγκάστηκαν και του
ανέφεραν κάποιο «ευπρεπές» ποσό, για να πάρουν άμεσα την απάντηση από
τον Κοντόσταυλου «παρακαλώ πολύ το ποσό αυτό να εκπέσει από το τίμημα».
Και για να μην θίγουμε και τους τότε πολιτικούς, ήδη είχαν πετύχει τιμή
αγοράς κατά 2 εκατ. δραχμές λιγότερο (περί τα 8% λιγότερο) από την τιμή
που τα ναυπηγεία είχαν πουλήσει αδελφό του ΑΒΕΡΩΦ σκάφος.
