του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Οι γιατροί έχουν μια σαφέστατη διαφορά από τους πεθαμενατζήδες. Θεραπεύουν. Ασχολούνται, πλην των ιατροδικαστών, μόνο με ζωντανούς και προσπαθούν να τους διατηρήσουν ζωντανούς. Αν ασχολείσαι μόνο με πεθαμένους, τότε δεν είσαι γιατρός αλλά πεθαμενατζής, γραφείο κηδειών «Ο χλοερός τόπος».
Φαίνεται πως στο οικονομικό επιτελείο έχουν μπερδέψει αυτές τις δύο ιδιότητες.
Βασική τους αποστολή είναι να συνεισφέρουν, ως επαΐοντες, στη διάσωση της χώρας και της παραγωγικής της βάσης με έναν ορθολογικό τρόπο κι όχι με διαιώνιση ή αύξηση χρεών και ελλειμμάτων του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Όχι να την θάψουν.
Απ’ ότι έχουμε αντιληφθεί, όλοι όσοι ξέρουμε γραφή κι ανάγνωση, ο στρατηγικός στόχος της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού, με τον Υπουργό Άμυνας να υπερθεματίζει, είναι η εν λειτουργία εξυγίανση της πολεμικής βιομηχανίας. ΕΑΣ, ΕΛΒΟ, ΕΑΒ, να συμμαζευτούν, να γίνουν με αγώνα πλεονασματικές, ώστε σιγά – σιγά να ξεπληρώσουν τα χρέη τους και να περάσουν, έστω τώρα, στον 21ο Αιώνα σύγχρονες κι ανταγωνιστικές, κατέχοντας την κεντρική θέση, μαζί με τις όμορες εταιρείες του ιδιωτικού τομέα, στον σκληρό βιομηχανικό και τεχνολογικό πυρήνα της οικονομίας. Όπως γίνεται σε όλες τις σοβαρές χώρες, φέρνοντας πρωτοποριακή τεχνολογία, θέσεις εργασίας, κέρδη, αληθινό ζεστό χρήμα στη χώρα.
Το σε ποιο ποσοστό θα τις ιδιωτικοποιήσεις και με ποιο τρόπο θα διατηρήσεις κρατικό έλεγχο ή εποπτεία, είναι ένα τεχνικό ζήτημα προς επίλυση. Πάντως ακόμη και στις ΗΠΑ, όπου είναι μόνο ιδιωτική, η πολεμική βιομηχανία ταυτίζεται με το κράτος και τις επιδιώξεις του. Πάνε χέρι –χέρι. Διότι δεν φτιάχνει μανταλάκια. Ο νοών νοείτω …
Και να γίνει σαφές πως δεν μιλάμε απλά για εργαλειομηχανές και ντουβάρια. Σημαντικά και αυτά και μαθαίνω τα ντουβάρια και τα οικόπεδα τα λιγουρεύονται διάφοροι επιτήδειοι. Περιμένουν πάνω στο κλαδί για ενδεχόμενο φαγοπότι πάνω στο «πτώμα», αν επέλθει το μοιραίο.
Από κοντά τρέχουν τα σάλια στους ατζέντηδες κι όσους λιγουρεύονται ν’ αρπάξουν πελατεία, αποθέματα κλπ.
Κυρίως όμως είναι συσσωρευμένη ανθρώπινη εμπειρία, πολύτιμο εξειδικευμένο επιστημονικό, τεχνικό και εργατικό δυναμικό.
Κάτω από τις ανίκανες πολιτικές και επιχειρηματικές ηγεσίες δεκαετιών, τους ταβλαδόρους που έχωναν μέσα οι πολιτευτάδες, κάτω από τις στοιβάδες του ρουσφετιού, της κακοδιαχείρισης, των χρεών και των ελλειμμάτων ή μάλλον παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος αληθινών εργαζομένων. Από επιστήμονες και τεχνικούς, ως δεινούς εργάτες παραγωγής, που είναι ικανοί για θαύματα.
Αν ηλιθιωδώς αυτό το «σκοτώσουμε», αν τους σκορπίσουμε αυτούς τους πολύτιμους ανθρώπους στους τέσσερις ανέμους της ανεργίας και αφήσουμε αυτή την βιομηχανία να λεηλατηθεί, δεν ξαναφτιάχνεται εύκολα. Πολύ περισσότερο όταν υπάρχουν παραγγελίες και πεδίον δόξης λαμπρόν για τους τολμηρούς.
Η επιλογή διάσωσης κι εξυγίανσης της πολεμικής βιομηχανίας είναι μια πολιτική απόφαση με στρατηγική σημασία. Δεν ανήκει σε τεχνοκράτες. Ανήκει στα πολιτικά αντικείμενα που απαιτούν υπερβατική σκέψη και την παίρνουν πολιτικοί και όχι δοσατζήδες.
Αν μετράς τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, δεν μπορείς να κατανοήσεις και πολύ περισσότερο να υποστηρίξεις μια επιλογή που αφορά την εθνική στρατηγική.
Οι περικοπές στο προσωπικό της πολεμικής βιομηχανίας το έχουν μειώσει σχεδόν στο 1/3, οι δε αποδοχές τους έχουν μειωθεί 50% και είναι στο ενιαίο μισθολόγιο, χωρίς κανένα προνόμιο.
Το ότι παρήγαγαν ελλείμματα και χρέη δεν ήταν ευθύνη των εργαζομένων, ούτε αποτέλεσμα της ανυπαρξίας κερδοφόρου μέλλοντος κι αντικειμένου εργασίας για τις εταιρείες. Φταίνε οι ποικιλόχρωμες ηγεσίες, κυρίως με βαθύ πράσινο χρώμα, αλλά και οι δικές μας, που έβλεπαν τον χώρο ως ευκαιρία για ρουσφέτια ή ανέβαλαν την εξυγίανση του για τις 32 του μηνός.
Το Μέγαρο Μαξίμου σταθερά έχει την ορθή θέση. Ξεκάθαρος στο ζήτημα και ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, Δημήτρης Αβραμόπουλος.
Μαθαίνω όμως, πως παρά την εκπεφρασμένη θέση της κυβέρνησης, των κατεξοχήν αρμοδίων για θέματα εθνικής στρατηγικής και Άμυνας, για την εξυγίανση και διάσωση της πολεμικής βιομηχανίας, το οικονομικό επιτελείο απεργάζεται συγχώνευση ΕΑΣ, ΕΛΒΟ και …ΛΑΡΚΟ. Αν υπήρχε και κανά πατσατσίδικο υπό κρατικό έλεγχο, θα το βάζανε κι αυτό στην συγχώνευση, υποθέτω. Η σε βάθος χρόνου θέση της πολεμικής βιομηχανίας υπό μια διοικητική ομπρέλα είναι ένα άλλο ζήτημα από την διάλυση δια της συγχωνεύσεως με άσχετα νομικά πρόσωπα.
Ο στρατηγικός οικονομικός στόχος είναι η μείωση των ελλειμμάτων και η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, όχι να εκτελέσουμε κομμάτι – κομμάτι την ελληνική οικονομία.
Ναι, παρήγαγαν χρέη και ελλείμματα, λόγω πολιτικών ευθυνών με ονοματεπώνυμο.
Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρόν, κύριε Στουρνάρα και λοιποί: κάντε πλεονασματική την ελληνική πολεμική βιομηχανία. Θεραπεύστε τη, όχι θάψτε τη.
Το να «εξυγιαίνω» κατεβάζοντας ρολλά, το ‘κανα κι εγώ που είμαι του Κλασσικού. Regina rozas amat κλπ. Εσείς όμως;
Να ξαναθυμίσω δε, πως το Μνημόνιο είναι μια σύμβαση κι όχι το Ευαγγέλιο. Η Τρόϊκα είναι άνθρωποι, με δυο χέρια και δυο πόδια. Όχι η Αγία Τριάδα. Μην «μασάτε» τόσο, βρε αδερφέ…
(δημοσιεύεται στην “Δημοκρατία”)
