Η ΟΛΜΕ ξεσηκώνεται απέναντι στη δολοφονία της δημόσιας εκπαίδευσης και τα καθεστωτικά ΜΜΕ μιλάνε για "καπρίτσιο".
Άσχετα
από το αν τελικά θα προκηρυχθεί απεργία εντός των Πανελλαδικών
εξετάσεων, είναι τουλάχιστον χυδαίο να παρουσιάζεται ως βασικό πρόβλημα
των εκπαιδευτικών η αύξηση του ωραρίου τους κατά δύο ώρες τη βδομάδα.
Ας πάρουμε τα πράγματα απ'την αρχή. Εδώ και λίγες μέρες τα καθεστωτικά
ΜΜΕ (ανάμεσα σ'αυτά και τα κρατικά μέσα) έχουν βαλθεί να πείσουν το
κοινό ότι οι καθηγητές προειδοποιούν με απεργίες με μοναδικό αίτημα να
μην αυξηθεί το ωράριό τους. Υπερτονίζεται, μάλιστα, η αύξηση των δύο
ωρών, συχνά συνοδευόμενη από το σχόλιο "μα καλά, τι θα πάθουν για δυο
ώρες παραπάνω". Κι όντως, δε μοιάζει τόσο φοβερό. Έλα όμως...
που συνοδεύεται από μια σειρά μεταθέσεων, αφού πολλοί εκπαιδευτικοί με
τη νέα αύξηση δε θα μπορούν να συμπληρώσουν το προβλεπόμενο 75% του
ωραρίου τους και θα υποχρεούνται να μετακινηθούν... Έλα όμως που αυτή η
αύξηση του ωραρίου είναι σχέδιο του υπουργείου Οικονομικών και όχι του
Παιδείας!
Συγκεκριμένα, οι αλλαγές στο εργασιακό καθεστώς των εκπαιδευτικών
προκύπτουν από νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών που ψηφίστηκε
στη Βουλή και προβλέπει μείωση των αναπληρωτών μέσω της αύξησης των
ωρών διδασκαλίας για το μόνιμο διδακτικό προσωπικό της δημόσιας
εκπαίδευσης. Αυτές οι αλλαγές είναι μνημονιακές επιταγές όπως
προκύπτουν από το Μεσοπρόθεσμο σχέδιο.
Κοντά σ'αυτά, το νομοσχέδιο του ΥΠΟΙΚ προβλέπει περικοπές της τάξης του
14,2% στις δαπάνες εκπαίδευσης του υπουργείου Παιδείας. Συνεπώς, οι
πραγματικές δαπάνες από τον τακτικό προϋπολογισμό για την εκπαίδευση
οδηγούνται στο 2,15% επί του ΑΕΠ το 2016. Αν σ'αυτά προσθέσουμε τις
περικοπές στους μισθούς των εκπαιδευτικών και την επικείμενη αξιολόγηση
που προετοιμάζει απολύσεις, δε φαίνεται καθόλου παράλογη η στάση της
ΟΛΜΕ που προαναγγέλλει κινητοποιήσεις.
Την ίδια ώρα, τα καθεστωτικά ΜΜΕ σωπαίνουν μπροστά στην αργή δολοφονία
της δημόσιας Παιδείας, όπως σώπαιναν διαχρονικά. Ίσως επειδή θυμούνται
πως οι πανεκπαιδευτικοί αγώνες μπορούσαν κάποτε να ρίχνουν υπουργούς.
Στο διά ταύτα, όμως, οι εκπαιδευτικοί δέχονται έναν πόλεμο επικίνδυνο κι
απάνθρωπο. Από το στυγνό κυνισμό του υπουργείου Παιδείας που ανακοίνωσε
τα κουπόνια σίτισης των εκπαιδευτικών, ως το πολύ μεγαλύτερο, την
αξιολόγηση και τις απολύσεις, οι καθηγητές χτυπιούνται και στην επιβίωση
αλλά και στην αξιοπρέπειά τους.
Κι εκεί που κάποιοι μιλάνε για "καπρίτσια" διακυβέβευται η ίδια η ύπαρξη της δημόσιας Παιδείας.
Ολ. Στ.
