Το Τρένο Της Ζωής ...

Η ζωή είναι σαν ένα ταξίδι με το τρένο.Επιβιβάζεσαι συχνά και αποβιβάζεσαι, υπάρχουν ατυχήματα,

 σε μερικές στάσεις  ευχάριστες εκπλήξεις
και βαθιά λύπη σε άλλες.

Όταν γεννιόμαστε και επιβιβαζόμαστε στο τρένο,
Συναντάμε ανθρώπους, για τους οποίους πιστεύουμε ότι θα Μας συνοδεύουν σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού: τους γονείς μας.
Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι διαφορετική.
Αποβιβάζονται σε κάποια στάση και μας αφήνουν χωρίς την αγάπη, τη στοργή, τη φιλία και την συντροφιά τους.
Ωστόσο επιβιβάζονται άλλα άτομα, που θα αποδειχθούν πολύ σημαντικά για μας.
Είναι οι συντροφοι μας, τα αδέλφια μας, οι φίλοι μας και αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι που αγαπάμε.

Θυμάμαι την στιγμή που επιβιβάστηκες στο δικό μου βαγόνι. Η θέση δίπλα μου ήταν κενή. Δεν το σκέφτηκες καθόλου. Ήρθες και κάθισες δίπλα μου κι έτσι απλά γίναμε συνταξιδιώτες στο τρένο της ζωής.
Συνεχίζουμε από τότε μαζί και σε κάθε απότομη στροφή του τραίνου, μου κρατάς το χέρι για να μην φοβάμαι. Τι παράξενη που είναι η ζωή αλήθεια. Ένα προβατάκι να δαμάζει ένα λύκο και να οδηγεί εκείνο πλέον το ταξίδι που για μένα είναι μαγικό. Λόγια της καρδιάς για σένα. Συνταξιδιώτισσα της ζωής μου και αποδέκτρια της τρέλας που κουβαλάω.

Μερικά από τα άτομα που επιβιβάζονται, βλέπουν το ταξίδι σαν ένα μικρό περίπατο.
Άλλοι βρίσκουν μόνο λύπη στο ταξίδι τους.

Άλλοι  θυμούνται πως η θέση δίπλα τους ήταν κατειλημμένη (από το εγώ τους) και πρέπει να σηκωθείς σηκώνοντας ταυτόχρονα και το βάρος των ενοχών για κάτι που δεν έκανες. Καμιά φορά νομίζεις πως ο συνταξιδιώτης σου είναι και συνοδοιπόρος και πονάει πολύ όταν καταλαβαίνεις πως ήταν πλάι σου μόνο και μόνο για να’χει κάποιον να μιλάει μέχρι τον προορισμό του
Υπάρχουν πάλι άλλοι στο τρένο, που είναι πάντα εκεί και έτοιμοι να βοηθήσουν αυτούς που τους χρειάζονται.
Κάποιοι αφήνουν στην αποβάθρα μια αιώνια λαχτάρα.
Μερικοί ανεβαίνουν ξανά κι κατεβαίνουν ξανά κι εμείς, δεν τους έχουμε καν αντιληφθεί…
Μας εκπλήσσει, ότι μερικοί από τους επιβάτες, που αγαπάμε περισσότερο, κάθονται σε κάποιο άλλο βαγόνι και μας αφήνουν να κάνουμε μόνοι αυτό το κομμάτι του ταξιδιού.
Αυτονόητα απέχουμε, και δεν μπαίνουμε στον κόπο να τους ψάξουμε και να έρθουμε σε επαφή με το δικό τους βαγόνι.
Δυστυχώς μερικές φορές δεν μπορούμε να καθίσουμε δίπλα τους, γιατί η θέση στην πλευρά τους είναι ήδη κατειλημμένη…
Δεν πειράζει, έτσι είναι το ταξίδι: γεμάτο προκλήσεις, όνειρα, φαντασία, ελπίδες και αποχαιρετισμούς….αλλά χωρίς επιστροφή.
Λοιπόν, ας κάνουμε το ταξίδι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Ας προσπαθήσουμε να βολευτούμε με τους συνταξιδιώτες μας και να ψάξουμε το καλύτερο στοιχείο στον καθένα από αυτούς.
Ας θυμόμαστε ότι σε κάθε τμήμα της διαδρομής ένας από τους επιβαίνοντες μπορεί να έχει πρόβλημα και πιθανόν να χρειάζεται την κατανόησή μας.
Ακόμη κι εμείς μπορεί να βρεθούμε σε δύσκολη θέση και κάποιος να υπάρχει που θα μας καταλάβει.
Το μεγάλο μυστήριο του ταξιδιού είναι ότι δεν ξέρουμε πότε θα αποβιβαστούμε οριστικά, όπως επίσης ελάχιστα ξέρουμε για το πότε θα αποβιβαστούν οι συνταξιδιώτες μας, ούτε καν για εκείνον που κάθεται ακριβώς δίπλα μας.
Πιστεύω ότι θα στεναχωρηθώ όταν κατέβω για πάντα από το τρένο…
Ναι, αυτό πιστεύω.
Ο χωρισμός από μερικούς που συνάντησα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού θα είναι οδυνηρός.
Θα είναι πολύ λυπηρό να αφήσω μόνους τους αγαπημένους μου.
Αλλά έχω την ελπίδα και την πίστη, πως κάποτε θα φτάσουμε στο κεντρικό σταθμό κι έχω την αίσθηση και την πεποίθηση  ότι θα τους ξαναδώ να έρχονται με αποσκευές, τις οποίες δεν είχαν ακόμα στην επιβίβαση…
Αυτό που με κάνει ευτυχισμένο, είναι η σκέψη ότι κι εγώ βοήθησα να πλουτίσουν οι αποσκευές τους και να γίνουν πιο πολύτιμες.
Ας προσέξουμε να έχουμε καλό ταξίδι και στο τέλος να δούμε ότι άξιζε τον κόπο.
Ας προσπαθήσουμε να αφήσουμε κατά την αποβίβαση μια κενή θέση πίσω μας, η οποία να αφήσει νοσταλγία και όμορφες αναμνήσεις σε αυτούς που συνεχίζουν το ταξίδι.
Σε αυτούς που είναι μέρος του δικού μου τρένου, εύχομαι:

Καλό Ταξίδι!

Share