Σαρώθηκε τελικά στην κυπριακή Βουλή η επονείδιστη συμφωνία του προέδρου
της Κύπρου Νίκου Αναστασιάδη με τους Γερμανούς στο πλαίσιο του
Γιούρογκρουπ για την πρωτοφανή σε καιρό ειρήνης κατάσχεση από την
κυβέρνηση μέρους των καταθέσεων στην Κύπρο.
Η οργισμένη αντίδραση
του κυπριακού λαού που έκανε περήφανους τους Ελληνες και η αδυναμία
εξαγοράς δύο - τριών από τους 56 Κύπριους βουλευτές, η οποία πρέπει να
κάνει τους Ελληνες βουλευτές να ντρέπονται ακόμη πιο πολύ για τη δική
τους δουλόφρονα στάση έναντι των μνημονίων, κατέστησαν αδύνατον τον
σχηματισμό κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας υπέρ της επαίσχυντης ληστείας
εις βάρος των καταθετών.
Ως γνήσιοι καιροσκόποι, οι ηγέτες του
δεξιού - ακροδεξιού ΔΗΣΥ και του κεντροδεξιού ΔΗΚΟ υποχρεώθηκαν σε
«πολιτική κωλοτούμπα» μετά την αποτυχία των προσπαθειών τους να περάσουν
από τη Βουλή τη συμφωνία. Εστω και έτσι όμως, αυτή η στροφή τους
οδήγησε το κυπριακό Κοινοβούλιο σε μια από τις κορυφαίες στιγμές της
ιστορίας του. Παράλληλα, φαίνεται ότι θα κυλήσει από πολιτική σκοπιά στο
χώμα το κεφάλι του υπουργού Οικονομικών της Κύπρου Μιχάλη Σαρρή, πράγμα
αναμφισβήτητα θετικό, έστω και ασήμαντο.
Το ζήτημα πάντως που
κυριαρχεί στην Ευρώπη δεν είναι το τι θα γίνει στην Κύπρο, αλλά το
πανευρωπαϊκό πρόβλημα κολοσσιαίων διαστάσεων που προκλήθηκε από την
απόφαση του Γιούρογκρουπ να ληστέψει τους καταθέτες στο νησί, σπάζοντας
ένα απαραβίαστο μέχρι τώρα για τον καπιταλισμό ταμπού: την απόλυτη
βεβαιότητα ότι οι καταθέσεις στην τράπεζα είναι χίλια τα εκατό σίγουρες.
Η απόφαση για την Κύπρο εμφάνισε τους ηγέτες της ΕΕ και πρωτίστως τους
Γερμανούς ως ευρωληστές!
Η ακαριαία διάδοση και εδραίωση της
πεποίθησης στους πολίτες όλης της Ευρωζώνης ότι «οι Γερμανοί θα μας
κλέψουν τις καταθέσεις» επέτεινε ακόμη περισσότερο την ήδη τεταμένη
κατάσταση στη Γηραιά Ηπειρο. Οι λαοί της Ευρώπης αισθάνονται πλέον ότι
το ευρώ, με το οποίο επί οκτώ - δέκα χρόνια αυξήθηκε η ευημερία τους,
τώρα με την κρίση γίνεται όπλο της Γερμανίας για τον εξανδραποδισμό των
υπόλοιπων Ευρωπαίων. Γίνεται θηλιά που στραγγαλίζει μία μία τις χώρες
της Ευρωζώνης.
Διευρύνεται ο προβληματισμός για το αν πρέπει το
κάθε κράτος να συνεχίσει να παραμένει στην Ευρωζώνη ή αν πρέπει να
αποχωρήσει από αυτήν και να επανέλθει σε εθνικό νόμισμα, ώστε να
ανακτήσει τα μέσα άσκησης δικής του οικονομικής πολιτικής. Η κρίση
εμπιστοσύνης προς το ευρώ διευρύνεται σε όλες τις χώρες, χωρίς πάντως
-με εξαίρεση τη Βρετανία και τις σκανδιναβικές χώρες, οι οποίες ούτως ή
άλλως δεν προσχώρησαν ποτέ στο ευρώ εκτός από τη γειτονική τους
Φινλανδία- να έχουμε ακόμη σε κάποια χώρα της Ευρωζώνης εμφανή λαϊκή
πλειοψηφία υπέρ της αποχώρησης από το ενιαίο νόμισμα.
Στις
πρόσφατες βουλευτικές εκλογές της Ιταλίας όμως το 55% ψήφισε κόμματα που
είναι κατά του ευρώ έναντι του 40% που ψήφισε κόμματα υπέρ του ευρώ.
Στην Κύπρο μίλησαν για αποχώρηση από το ευρώ ή εξέταση του θέματος και
διενέργεια δημοψηφίσματος για να ληφθεί απόφαση επ' αυτού τόσο ο
υποψήφιος πρόεδρος Γιώργος Λιλλήκας και το ΑΚΕΛ όσο και ο αρχιεπίσκοπος
Χρυσόστομος - ποσότητα καθόλου αμελητέα δεδομένης της υπέρμετρης
επιρροής της Εκκλησίας στο νησί. Στην Ελλάδα, την Ισπανία, την
Πορτογαλία έχουν αυξηθεί θεαματικά οι υποστηρικτές της αποχώρησης των
χωρών αυτών από το ευρώ.
Αν μάλιστα προσθέσουμε σε αυτά το
γεγονός ότι ακόμη και οι κυβερνήσεις της Πολωνίας, της Ουγγαρίας, της
Τσεχίας έως και της Βουλγαρίας δεν θέλουν ούτε καν να ακούσουν αυτή την
εποχή για ένταξη των χωρών τους στην Ευρωζώνη, εύκολα οδηγούμαστε στο
συμπέρασμα ότι το ευρώ βυθίζεται σταδιακά σε κρίση εμπιστοσύνης ή και
απόρριψης από δεκάδες εκατομμύρια Ευρωπαίους πολίτες. Η αλαζονεία των
Γερμανών βαθαίνει την κρίση αυτή. Αφενός η μία μετά την άλλη οι χώρες
της Ευρωζώνης πέφτουν σε καταστάσεις υποβάθμισης του βιοτικού τους
επιπέδου και μιζέριας λόγω της πολιτικής υπεράσπισης του ευρώ και
αφετέρου όλο και περισσότεροι λαοί αισθάνονται ταπεινωμένοι, υπόδουλοι
των Γερμανών.
Αυτό όμως αυξάνει τον καλπάζοντα αντιγερμανισμό
στην Ευρώπη και απαξιώνει στα μάτια των πολιτών κάθε κυβέρνηση που
ακολουθεί φιλογερμανική πολιτική, ενώ παράλληλα φέρνει στην επιφάνεια
εθνικά στερεότυπα ρατσιστικού χαρακτήρα, εχθρότητες και μίση μεταξύ των
λαών της Ευρώπης που νομίζαμε και ελπίζαμε ότι έχουν ενταφιαστεί
οριστικά. Το θλιβερό συμπέρασμα είναι ότι δυστυχώς σήμερα με το κοινό
νόμισμα του ευρώ οι Ευρωπαίοι είναι πολύ πιο διαιρεμένοι και
αλληλοπεριφρονούμενοι! Πολύ καλύτερο κλίμα κατανόησης υπήρχε στην Ευρώπη
πριν από το ευρώ παρά σήμερα. Αυτό δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό για το
μέλλον του ευρώ.
