Γράφει ο
Χρήστος Πασαλάρης
«Σταθείτε
όρθιοι στις επάλξεις σας! ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και ΑΝΑΚΑΜΨΗ! .Για να ξαναβρούμε
ό,τι έχουμε χάσει. Για να προστατεύσουμε ό,τι κινδυνεύει!...»Χρήστος Πασαλάρης
Είναι το τελευταίο δημόσιο μήνυμα του αξέχαστου Χριστόδουλου που θα γιόρταζε σήμερα αν δεν είχε αναγκάσει εαυτόν να παραιτηθεί από τη μάχη κατά της επάρατης, όπως το ήθελαν εκείνοι ενοχλούντο από τα ανατρεπτικά μηνύματά του…
Πανάξιοι ηγέτες, όπως ο Χριστόδουλος ή ο Καποδίστριας φεύγουν δυστυχώς επάνω στην ακμή τους, με βίαιο τρόπο και όποτε γίνονται ενοχλητικοί στους ξένους «προστάτες» ή στους ντόπιους υπηρέτες τους. Άλλοι πάλι, φεύγουν σχεδόν ξεχασμένοι στην ξενιτιά ή στη φτώχια, όπως ο Τρικούπης, ο Πλαστήρας, ο Βενιζέλος....
Τέτοιες μέρες, στις 18 Μαρτίου του 1936, άφησε την τελευταία του πνοή, αποσυρμένος στην ξενιτιά, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο πρωθυπουργός που διπλασίασε την Ελλάδα αλλά και που «μαυρίστηκε» το 1920 και δεν βγήκε ούτε βουλευτής, όπως και ο Τρικούπης, ο δημιουργός της σύγχρονης δημοκρατίας, που επίσης «μαυρίστηκε» και δεν βγήκε ούτε βουλευτής, ενώ ο Πλαστήρας ,ο τιμωρός των ΕΞΗ στο Γουδί, πέθανε πάμπτωχος και με ήσυχη τη συνείδησή του ότι αρνήθηκε την εκτέλεση του Μπελογιάννη…
Η καλή μοίρα της πατρίδας το θέλει ώστε όλα ανεξαιρέτως τα άξια τέκνα της να είναι, με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ. Ανατροπέας του τότε κατεστημένου ήταν ο Καποδίστριας που τα έβαλε με τους φοροφυγάδες Μαυρομιχαλαίους, τους μετέπειτα δολοφόνους του. Πολιτικός επαναστάτης ήταν ο Τρικούπης που τα έβαλε με το θρόνο γράφοντας εκείνο το περίφημο άρθρο του ΤΙΣ ΠTAIEI!.. .Επαναστάτης και ο Πλαστήρας που μαζί με τον Γονατά γκρέμισαν το κατεστημένο του 1922, υπεύθυνο για τη μικρασιατική καταστροφή…
Επαναστάτης, μεγαλύτερος όλων όμως, ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος που πυροδότησε τον ξεσηκωμό του Θερίσου στην Κρήτη, έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός της Κρητικής πολιτείας, κλήθηκε από την επανάσταση του Ζορμπά το 1909 να κυβερνήσει την Ελλάδα, έγινε επτά φορές πρωθυπουργός και οδήγησε την πατρίδα του σε δύο νικηφόρους πολέμους. Παρόλα αυτά υπέστη δύο δολοφονικές επιθέσεις, αναθεματίστηκε από τους αντιπάλους του που έκαψαν το ομοίωμά του στο πεδίον του Άρεως, καταδικάστηκε σε θάνατο και εν τέλει πέθανε αυτοεξόριστος στο Παρίσι.
Όλα αυτά τα άξια τέκνα του ο λαός τα έκλαψε πολύ μετά θάνατον. Σήμερα τα αγάλματά τους κοσμούν δημόσιους χώρους και τα ονόματά τους φέρουν μεγάλοι δρόμοι, πλατείες, πανεπιστήμια και αεροδρόμια. Τα σχολικά βιβλία αφιερώνουν πολλές σελίδες, αλλά..
Αλλά το παράδειγμά τους, τις ιδέες τους, την επαναστατική σκέψη τους κανένας, μα κανένας από τους σημερινούς εν ενεργεία πολιτικούς δεν έχει την τόλμη να ακολουθήσει.
Η δόλια πατρίδα, με το βρώμικο, σκωληκόβρωτο κράτος της, είναι ώριμη και έτοιμη για μια επαναστατική αλλαγή, όπως εκείνες του 1909 και του 1922, αλλά μήτε Ζορμπάς υπάρχει, μήτε Πλαστήρας ακούγεται. Οι άνθρωποι που κυβερνούν τη χώρα, αλλά και αυτοί που τους αντιπολιτεύονται, εξαπολύουν, ακίνδυνες και αναίμακτες ρητορικές επαναστάσεις, οι «τηλεπερσόνες» της τετάρτης εξουσίας παίζουν και αυτοί θέατρο ενώ στην πραγματικότητα όλοι πασκίζουν να περισώσουν το σημερινό κατεστημένο, αυτό ακριβώς που χρειάζεται ανατίναξη εκ θεμελίων ώστε να καταλάβει τη θέση του το νέο αίμα.
Φαίνεται όμως ότι το αίμα του λαού μας δεν βράζει ακόμη ως το σημείο του μεγάλου ξεσηκωμού, αφού και στην πλατεία Συντάγματος ελάχιστοι πια κατεβαίνουν.
Ακόμη και τα παιδιά που φώναζαν κάποτε στον ρασοφόρο επαναστάτη: «Σε πάμε Χριστόδουλε!» απουσιάζουν, αφού βρίσκουν πιο ακίνδυνο το… πιθηκοειδές «Χάρλεμ σέικ» ή το ανούσιο κουβεντολόι στο face book ή την αποχαύνωση στα καμώματα του… Σουλεϊμάν!...
Τέτοιες μέρες, το 1941, επί γερμανικής κατοχής, τα παιδιά της Ελλάδας έγραφαν στους τοίχους, έβγαζαν τη νύχτα χωνί, έπεφταν νεκρά στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, για τη λεφτεριά της πατρίδας. Το ίδιο έκαναν αργότερα και τα παιδιά της Κύπρου, όπως ο Παληκαρίδης που απαγχονίστηκε τέτοιες μέρες το 1956 από τους Άγγλους κατακτητές . Το ίδιο και τα παιδιά του Πολυτεχνείου και της Νομικής επί χούντας, το 1973.
Στις μέρες μας ο λαός αδρανεί, παραδίδεται αμαχητί στους αφέντες του, επαφίεται στην κούφια ρητορική καραγκιόζηδων της πολιτικής και των καναλιών. Περιμένει κάποιον σαν εκείνα τα άξια τέκνα που βλέπει στα αγάλματα, να βγει μπροστά, να τον ξυπνήσει, να τον οδηγήσει στην επαναστατική αλλαγή. Όχι να συναλλάσσεται παρακλητικά με τους υπηρέτες των ξένων δανειστών.
Η ιστορία λέει ότι η Ελλάδα γεννοβολάει συνεχώς επαναστάτες. Ίσως υπάρχουν και σήμερα και δεν τους βλέπουμε… Ίσως κελαϊδάνε και δεν τους ακούμε… Ίσως…
Ch.Passalaris@hotmail.com
