Γράφει ο Αντιναύαρχος ε.α ΣΗΦΗΣ ΜΑΝΟΥΣΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ
Παρά το γεγονός ότι ποτέ μου δεν είχα διανοηθεί ότι θα συμμετείχα σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στις 12-09-2012 πήγα στη συγκέντρωση των στρατιωτικών. Είμαι και εγώ Αξιωματικός εν αποστρατεία. Η συμμετοχή μου ήταν αποτέλεσμα προβληματισμού. Οι λόγοι δεν ήταν μόνο οικονομικοί . Ήταν και ηθικοί.
Από το 1974 και μετά οι στρατιωτικοί υπέφεραν μέσα σε ένα κλίμα απαξίωσης που οι πολιτικοί δημιούργησαν γύρω τους. Υποτίθεται για να ενδυναμώσουν το δημοκρατικό πολίτευμα.
Ξεχνούν ότι τους επίορκους οι ίδιοι δημιούργησαν. Ο Παπαδόπουλος επώνυμα είχε καταγγελθεί προ του 1967 στην τότε βουλή. Προστατεύθηκε από αυτούς και αργότερα εγκαθίδρυσε δικτατορία. Ο κάθε πολιτικός προϊστάμενος που τοποθετούνταν επί κεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων ερχόταν με το σύνθημα του εκδημοκρατισμού τους . Στο τέλος είχαμε βαρεθεί τους αλλεπάλληλους εκδημοκρατισμούς.
Ώσπου στο τέλος ο Παπανδρέου 37 χρόνια μετά τη μεταπολίτευση για να σώσει τη καρέκλα του επέλεξετο σενάριο της απειλής για δικτατορία και ο Μπεγλίτης υποστηρικτικά αποστράτευσε όλη την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων. Ένας θεσμός χρησιμοποιήθηκε για τα μικροκομματικά σχέδια των πολιτικών.
Οδηγήθηκαν οι στρατιωτικοί στην κομματικοποίηση. Όποιος δεν ανέμιζε σημαίες στις πολιτικές συγκεντρώσεις δεν είχε μέλλον. Οι στρατιωτικές ηγεσίες επιλεγόταν όχι με πολιτικά όπως θα έπρεπε αλλά με κομματικά κριτήρια. Το κομματικό μέσο έγινε κλειδί για την καλοπέραση. Μας κατεξευτέλισαν.
Οι Ενώσεις των Αποστράτων και οι τυχόν διαμαρτυρίες τους δεν ελαμβάνοντο υπ όψιν. Ποιος λογάριαζε τους αποστράτους. Για τους εν ενεργεία υπεύθυνες ήταν οι φυσικές ηγεσίες τους. Όμως οι Αρχηγοί επιλεγόταν από τους κομματικούς μηχανισμούς. Σάρκα από τη σάρκα τους. Και αν οι συγκυρίες το έφερναν και επιλεγόταν και κάποιος ανένταχτος η ευγένεια, η ευπρέπεια, και η συστολή που είχε μάθει από το αξίωμα του για να προβάλει τα αιτήματα του άφηνε ασυγκίνητους τους πολιτικούς που υποκύπτουν μόνο σε φραστική βία και απειλές για το πολιτικό
τους μέλλον. Έτσι φθάσαμε εδώ που είμαστε.
Ήλθε τώρα και προστέθηκε η οικονομική απαξίωση. Περίπου 50% των αποδοχών μας.
Οι άνθρωποι που είναι επιφορτισμένοι να εργάζονται για να χτίσουν ένα ισχυρό συναίσθημα ασφαλείας στους Έλληνες πολίτες που είναι υπεύθυνοι για ανθρώπινες ζωές και πανάκριβο πολεμικό υλικό να φυτοζωούν. Και εκείνοι που με την πολιτική τους έχτισαν αυτό το απαράδεκτο κράτος της συναλλαγής να είναι γαντζωμένοι με λύσσα στις 7000 ευρώ μισθό και προνόμια μη αποδεχόμενοι καμιά ευθύνη ισχυριζόμενοι ότι αυτοί οι ίδιοι θα μας σώσουν από το τέλμα. Αλλοίμονο. Αυτοί είπαν εμάς αντιπαραγωγικούς, αυτιστικούς και τόσα άλλα.
Η συσσωρευμένη αυτή αγανάκτηση έφερε την εκδήλωση της διαμαρτυρίας. Μιας διαμαρτυρίας που για πρώτη φορά συμμετείχαν εν ενεργεία και εν αποστρατεία στελέχη των Ενόπλων μας Δυνάμεων. Το θέαμα ήταν τουλάχιστον για μας που δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε τέτοιες εκδηλώσεις συγκλονιστικό. Ένας ένας οι πυλώνες αυτού του κράτους καταρρέουν. Οι δικαστικοί η τρίτη εξουσία στο δημοκρατικό πολίτευμα κατέρρευσε
Και οι Ένοπλες Δυνάμεις κοντά τους.
Ζήτω τα ψηφαλάκια
