Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ
Υπό το βλέμμα του Γέρου του Μοριά οι στρατιωτικοί συγκεντρώνονται το απόγευμα στη πλατεία Κολοκοτρώνη κάνοντας πραγματικότητα το αδιανόητο. Διαδήλωση στρατιωτικών.
Η επιλογή του τόπου συγκέντρωσης δεν είναι τυχαία. Και βέβαια οι συζητήσεις για το αν είναι σωστό ή όχι να γίνει η συγκέντρωση καλά κρατούν.
Πολλοί που είναι αντίθετοι με την συγκέντρωση θα πουν ότι ο Κολοκοτρώνης μάλλον θα πρέπει να αισθάνεται ντροπή πάνω στο άλογό του και πως με το χέρι του θα δείχνει την “έξοδο” από τους στρατιωτικούς που θα τολμήσουν για πρώτη φορά στη ζωή τους να γίνουν διαδηλωτές.
Από την άλλη όσοι πλέον έχουν πειστεί ότι το “στρατιωτικό σιωπητήριο” πρέπει να τελειώσει και η φωνή των στρατιωτικών πρέπει να ακουστεί πριν πνιγεί τελείως από το βρόγχο της απόγνωσης , θα πουν ότι ο Γέρος θα πρέπει να είναι περήφανος για την τόλμη των στρατιωτικών και με το χέρι του τους δείχνει ότι πρέπει να προχωρούν πάντα μπροστά,όπως και η ζωή που όσο δύσκολη κι αν είναι εξελίσσεται.
Το απόγευμα κάτω από τη σκιά του αγάλματος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη θα “μετρηθούν” δυνάμεις. Θα διαπιστωθεί αν ο φόβος κέρδισε την απόγνωση ή το αντίστροφο. Θα διαπιστωθεί πόσο υπεύθυνοι και σοβαροί είναι όσοι έχουν βγει μπροστά σ΄ αυτή τη προσπάθεια να ακουστεί και η φωνή των στρατιωτικών.
Όμως ότι και να γίνει ,όσο μαζική ή “ασθενική” κι αν αποδειχτεί η συγκέντρωση των στρατιωτικών είναι βέβαιο ότι αποτελεί την πρώτη “μάχη” , σ΄ ένα “πόλεμο” που θα διαρκέσει πολύ. Η συγκέντρωση θα γίνει ,θα στείλει το μήνυμά της ,αλλά τα προβλήματα θα παραμείνουν και στο ξημέρωμα της επόμενης μέρας,συνεχίζοντας να πνίγουν τους στρατιωτικούς και τις οικογένειές τους. Τι θα γίνει απ΄ αύριο το πρωί στις ΕΔ;
Το κλίμα απογοήτευσης θα συνεχίσει να “κατατρώει” τις σάρκες τους; Η αναμονή της συγκέντρωσης ,όλες αυτές τις ημέρες λειτούργησε και ως μία “βαλβίδα εκτόνωσης” της έντασης του προσωπικού. Με την ολοκλήρωσή της δεν υπάρχει πια τίποτα χειροπιαστό να περιμένουν; Εκτός από την ανακοίνωση του ποσοστού των νέων περικοπών και τις νουθεσίες της πολιτικής εξουσίας και των παρατρεχάμενών της που θα τους θυμίζουν ότι “οι στρατιωτικοί είναι μοναχοί που πρέπει να μονάζουν”; Δεν είναι έτσι .
Το μεγάλο κέρδος της συζήτησης που άνοιξε για τους στρατιωτικούς και τις “κινητοποιήσεις” τους, είναι ότι μίλησαν! Κανείς δεν θέλει και δεν επιδιώκει τη διάλυση των ΕΔ και την ανάπτυξη φαινομένων “συνδικαλισμού” και “απεργιών” που σε άλλους κλάδους εργαζομένων είναι σεβαστά δικαιώματα και υποχρεώσεις, αλλά στις ΕΔ δεν ταιριάζουν . Και οι οργανωτές της αποψινής συγκέντρωσης το έχουν αυτό ξεκαθαρίσει. Το να κερδίσουν το αυτονόητο δικαίωμα της έκφρασης των προβληματισμών τους για τα επαγγελματικά-οικονομικά τους ζητήματα είναι η πρώτη μεγάλη αλλαγή στο χώρο των ΕΔ. Και είναι απολύτως θετικό.
Οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης διέλυσαν τις ΕΔ της χώρας “πατώντας” στην σιωπή των “δεδομένων”. Σιωπή που τους επέβαλαν. Σιωπή που δημιούργησε την τάξη των “πρόθυμων στρατιωτικών”. Πρόθυμων να πουν ναι σε οποιαδήποτε κυβερνητική εντολή που είχε να κάνει με τον σκληρό πυρήνα της αμυντικής πολιτικής,για να πάρουν ένα γαλόνι και να ανέλθουν στα υψηλά κλιμάκια της ιεραρχίας. Η σιωπή επέτρεψε στους κομματικούς κομισάριους των ΕΔ ,να αλωνίζουν και να τις διοικούν με Αρχηγούς που σε κάποιες περιόδους ήταν απλά ανδρείκελα.
Η σιωπή τελείωσε με τρόπο εκκωφαντικό. Και τα όσα ακούστηκαν μάλλον θα τ΄ άκουγε ευχάριστα ο Γέρος του Μοριά. Οι στρατιωτικοί μας ,όταν άνοιξαν το στόμα τους δήλωσαν “ανυποχώρητα αντίθετοι στη διακύβευση της Εθνικής μας Κυριαρχίας, στο ραγιαδισμό και στο ξεπούλημα της Πατρίδας μας”. Προφανώς θα συμφωνούσε.
Στα πολλά σοφά που είχε πει ο Κολοκοτρώνης είναι και οι δύο φράσεις που ακολουθούν:
“Οι Έλληνες είναι τρελλοί, αλλά έχουν Θεόν φρόνιμον”
“Το Γένος μας και άλλες φορές σταυρώθηκε, αλλά ιδού ζώμεν”.
Ας τις έχουμε όλοι στο μυαλό μας . Και οι στρατιωτικοί διαδηλωτές τους οποίους θα κοιτά από ψηλά ο Γερός του Μοριά.
