Πρόκειται δηλαδή για επενδυτικά προϊόντα με τα οποία ο αγοραστής δανείζει ένα συγκεκριμένο ποσό στον εκδότη του ευρωομολόγου - σε αυτήν την περίπτωση σε όλες τις χώρες του ευρώ - για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, με ένα προσυμφωνημένο επιτόκιο.
Η ιδέα για την έκδοση ευρωομολόγου προέκυψε από ένα άρθρο των οικονομολόγων Jakob von Weizsäcker και Jacques Delpla, τον Μάιο του 2010, οι οποίοι πρότειναν ως λύση για την κρίση χρέους στην Ευρώπη την χρησιμοποίηση ενός μείγματος παραδοσιακών κρατικών ομολόγων και κοινών ευρωομολόγων.
Με αυτόν τον τρόπο, έλεγαν οι δύο οικονομολόγοι, θα μπορούσε να αποφευχθεί η κρίση χρέους στις ασθενέστερες ευρωπαϊκές οικονομίες, οι οποίες παράλληλα θα έπρεπε να πάρουν μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Σύμφωνα με την πρότασή αυτή, η Ευρωζώνη θα εξέδιδε ευρωομόλογα που θα αντιστοιχούσαν σε χρέος που θα έφτανε έως το 60% του συνολικού ΑΕΠ τους, με αποτέλεσμα το χρέος των χωρών αλλά και το επιτόκιο δανεισμού να γίνει κοινό για όλους.
Τα ευρωομόλογα θα είχαν ως αποτέλεσμα να γίνει πιο εύκολη η εξυπηρέτηση του χρέους για τις ασθενέστερες οικονομίες όπως η ελληνική, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να οδηγούσε και σε πιθανή μείωση της πιστοληπτικής αξιολόγησης των ισχυρότερων ευρωπαϊκών χωρών όπως η Γερμανία.
Και αυτό γιατί με τα ευρωομόλογα, το χρέος γίνεται κοινό για όλους, δηλαδή η Γερμανία θα έπρεπε να εγγυάται και την αποπληρωμή των χρεών χωρών όπως η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιρλανδία.
Μια τέτοια εξέλιξη δεν είναι επιθυμητή από την γερμανική κυβέρνηση που μέχρι στιγμής έχει την υψηλότερη πιστοληπτική αξιολόγηση (ΑΑΑ) και δανείζεται με πολύ μικρότερα επιτόκια από ότι αυτές οι χώρες..
Την ιδέα αυτή υιοθέτησε και η Κομισιόν τον Νοέμβριο του 2011, αλλά δεν έγινε δεκτή καθώς η Γερμανίδα καγκελάριος και ο τότε Γάλλος πρόεδρος την απέρριψαν, χωρίς πολλές συζητήσεις.
Το θέμα έχει επαναφέρει στο προσκήνιο ο νέος Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ και αναμένεται να δούμε ποιες θα είναι οι αντιδράσεις.