Οι πολιτικές επιλογές των τελευταίων δυο χρόνων συνιστούν μια συνταγή που οδηγεί τις δυνάμεις της εργασίας σε περίοδο μεγάλης δοκιμασίας. Η ελληνική κοινωνία ζει πλέον ένα καθεστώς υψηλών συχνοτήτων, αβεβαιότητας και κοινωνικής ανασφάλειας που κινδυνεύει να τη φυλακίσει στην απογοήτευση και στην παραίτηση. Οι νέοι και οι νέες βιώνουν το μαρτύριο της παρατεταμένης εφηβείας αναγκασμένοι να ζουν κάτω από το οικογενειακό περιβάλλον, χωρίς να τους δίνουμε τη δυνατότητα να πετάξουν με τα δικά τους φτερά. Είναι οι νέοι με τα περισσότερα προσόντα από κάθε άλλη γενιά νέων, αλλά το σύστημα τους δίνει τις λιγότερες ευκαιρίες. Διερωτώμαι πώς θα ήταν τα πράγματα σήμερα, εάν ο πρωθυπουργός είχε συγκαλέσει εγκαίρως την ολομέλεια της Βουλής πριν τη Σύνοδο της 26ης Οκτωβρίου και άνοιγε τη συζήτηση για το ποιοι θα πρέπει να είναι οι όροι της δανειακής σύμβασης που η Ελλάδα θα προέβαλλε και δεσμευόταν ότι όποιο και αν ήταν το αποτέλεσμα της Συνόδου θα το έθετε στην κρίση του λαού με δημοψήφισμα. Δεν θα έπρεπε να γνωρίζει ο ελληνικός λαός αν θα απαιτούσαμε μετά από το λεγόμενο κούρεμα, τη σύνδεση του εναπομείναντος χρέους με τους ρυθμούς ανάπτυξης της χώρας και το πάγωμα χρέους και επιτοκίων στην περίπτωση περιόδου ύφεσης (Αυτή η ρύθμιση είχε θεσπιστεί και στην περίπτωση της Γερμανίας, όταν έγινε κούρεμα τους χρέους της κατά 62%). Δεν θα έπρεπε να γνωρίζουμε αν η ελληνική πλευρά θα διεκδικούσε το νομικό καθεστώς που θα έπρεπε να διέπει τη νέα σύμβαση να μην είναι το αγγλικό αλλά το ελληνικό, για ευνόητους λόγους Δεν θα έπρεπε να γνωρίζουμε αν η ελληνική πλευρά θα διεκδικούσε να παραμείνει το καθεστώς της 21ης Ιουλίου σε ότι αφορά τα Ασφαλιστικά Ταμεία. Δηλαδή να μην είχαν υπαχθεί στο καθεστώς κουρέματος. (Η εξέλιξη υπαγωγής των Ταμείων στο καθεστώς κουρέματος έφερε στην επιφάνεια ένα κρίσιμο ζήτημα. Το περασμένο Μάρτιο, ο κ. υπουργός Εργασίας είχε δηλώσει ότι τα ομόλογα που διέθεταν τα ταμεία ήταν αξίας 8,5 δισ. ευρώ. Σήμερα φαίνεται πως είναι 25 δισ. ευρώ. Απαιτούνται εξηγήσεις από τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, για ποιο λόγο και χωρίς την έγκριση των Δ.Σ. των Ταμείων μετέτρεψε τα εις ρευστών αποθεματικά των Ταμείων που βρίσκονται στην Τράπεζα της Ελλάδος σε ομόλογα και ποιους απάλλαξε από αυτά). Επίσης η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να εξαγγείλει τη σύσταση Επιτροπής Ελλήνων και Ευρωπαίων ειδικών με σκοπό τη μελέτη όλου του πλέγματος τους ελληνικού χρέους, ώστε να γνωστοποιηθεί στον ελληνικό λαό εάν το σύνολο του χρέους είναι πραγματικό ή μέρος αυτού είναι επαχθές. Δεν θα έπρεπε να γνωρίζουμε εάν η κυβέρνηση θα έβαζε κόκκινες γραμμές και στην περίπτωση των όρων που μας απαγορεύουν να δανειζόμαστε από χώρες εκτός ευρωπαϊκής ζώνης ή να συμψηφίζουμε τα χρέη μας (γερμανικό χρέος προς την Ελλάδα). Την ίδια πριγκιπική λογική που επέδειξε ο Πρωθυπουργός απέναντι στο Κοινοβούλιο και τον ελληνικό λαό επέδειξε και ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ο οποίος είχε τη δυνατότητα αλλά και την υποχρέωση να φέρει στη Βουλή τους όρους της δανειακής σύμβασης που έκρινε η Νέα Δημοκρατία ότι θα έπρεπε να διεκδικήσουμε. Επιπροσθέτως αντί ο πρωθυπουργός να καλέσει τους κοινωνικούς εταίρους στο γραφείο του πριν τη Σύνοδο κάλεσε αυτούς που σήμερα καταγγέλλει ότι τον υπονομεύουν. Ο ελληνικός λαός ζει αυτή την περίοδο όχι μόνο το καθεστώς της αβεβαιότητας και της κοινωνικής ανασφάλειας αλλά κυρίως την απουσία της προοπτικής μιας ελπίδας.
Γιατί ακριβώς ο δικομματισμός εξαντλημένος, άπνοος, χωρίς φαντασία, κουράγιο και δημιουργικότητα, καθίσταται επικίνδυνος ακόμα και ως διαχειριστής. Αυτό το κενό της ύπαρξης μιας δημιουργικής ελπίδας που θα οδηγήσει την κοινωνία στο ξέφωτο της κοινωνικής δικαιοσύνης, καλείται ιστορικά να το καλύψει μια πατριωτική, κοινωνική, αναπτυξιακή, εναλλακτική, κυβερνητική ενωμένη κεντροαριστερά. Οφείλουμε να αναλογιστούμε αυτή την ευθύνη, όσοι πιστεύουμε ότι μπορούμε σε αυτή τη συγκυρία να αποδειχτούμε «ερωτευμένοι» με το εμείς. Είναι ιστορική η ευθύνη της αριστεράς να υπερβεί τον ενδημούντα στο χώρο της εγωισμό που είναι ξένος με την κουλτούρα της, τις περιχαρακώσεις, τον καταγγελτικό λόγο και την αυτοϊκανοποίησή της σε κάποια κοινοβουλευτικά ποσοστά που το μόνο που της δίνουν είναι το γεγονός της νομιμοποίησης του συστήματος και της μετατροπής της σε άλλοθι του. Η κοινωνία διψά για μια νέα, οραματική και ανατρεπτική προσπάθεια. Μια προσπάθεια που θα έχει ως πρώτο της στόχο να βγάλει ολόκληρη την κοινωνία από την κρίση χωρίς να αφήσει πίσω της κοινωνικά νεκροταφεία. Κάποιοι με ρωτούν, είσαι ρομαντικός ή εξωπραγματικός; Το λικέρ των βιωματικών μου εμπειριών, με έχει διδάξει πως η ζωή δεν αλλάζει τον άνθρωπο αλλά ο άνθρωπος με θέληση, πυρακτωμένο πείσμα και συλλογικό εγώ μπορεί να αλλάξει τη ζωή του. Άλλωστε πολλές φορές έχει συμβεί στη διαδρομή της ιστορίας ότι συνηθισμένοι άνθρωποι μπορούν να κατορθώσουν ασυνήθιστα πράγματα όταν πιστεύουν σε οράματα, κοιτώντας πάντα μπροστά.
Από τις εκλογές δεν κινδυνεύει η Δημοκρατία, κινδυνεύουν όσοι προσπαθούν να τις αποφύγουν.
