Ολυμπιακάρα μου Άφησα μια μέρα να περάσει, για να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός γύρω μου και μέσα μου. Καθότι -το ομολογώ- βλέποντας τον περιβόητο αγώνα, μια ταραχή την έπαθα.................................
Έκανα τα στραβά μάτια πολλές φορές, αλλά χωρίς να αρνούμαι την πραγματικότητα και χωρίς να συμμετέχω. Απλώς φρόντιζα να διαχωρίζω την αγάπη μου για τον Ολυμπιακό, από το χάλι τής εν' γένει κατάστασης στα γήπεδα. Μπορούσα να ξεχωρίζω την περηφάνεια μου για το χρώμα μας, τις σημαίες μας, την εξέδρα μας και την ιστορία μας, από τα δεινά του ελληνικού ποδοσφαίρου κι ας είχαν οι ηγέτες μας μέγιστη ευθύνη γι' αυτά ως ηγέτες πρωταθλητή. Στο τέλος τέλος, θα πάψουμε δηλαδή να είμαστε οπαδοί ή φίλαθλοι της μητρικής μας ομάδας, επειδή υπάρχουν απατεώνες παράγοντες και χαχόλοι οργανωμένοι; Αυτά έλεγα, όπως και πολλοί άλλοι απ' όλες τις ομάδες.
Ήρθε όμως η ώρα να σας πω και τι νιώθω τώρα:
Ολυμπιακάρα μου, λέω να πάψω να σ' αγαπάω για μερικά χρόνια. Άλλη ομάδα δεν πρόκειται να επευφημήσω, δεν το βαστάω. Αλλά κι αυτό που είδα, δεν το ανέχομαι. Με πλήγωσες ρε και δε χρειάζεται να σου εξηγήσω γιατί. Δεν κάνουμε πηγαδάκι με αντιπάλους τώρα... μεταξύ μας μιλάμε και συνεννοούμαστε με τα μάτια. Τέρμα το γνωστό «αυτό κάνουν κι οι άλλοι» ή «θα το έκαναν αν μπορούσαν». Εγώ δε θέλω πια να το κάνω. Δε θέλω να είμαι σαν τους άλλους, διότι έτσι δικαιολογώ κάθε τι που με κάνει πολύ χειρότερο τους. Τελεία και παύλα. Δε σε πουλάω εγώ Ολυμπιακάρα μου, να το ξέρεις, εσύ με πούλησες. Θα περιμένω, μην και με τον καιρό ξαναβρείς αυτό που έχασες. Τον εαυτό σου, την ψυχή σου. Αν τα ξαναδώ, θα διαβώ πάλι τη θύρα του Καραϊσκάκη και θα ξαναδακρύσω για πάρτη σου. Και θα ξανακάτσω στα πέτρινα σκαλιά του (όχι στα καθίσματα των νέων καιρών), θα ξανα-ουρλιάξω όταν βάλει γκόλ ο Δεληκάρης και θα ξανα-αποθεώσω τα ανάποδα ψαλίδια του Αναστόπουλου.
Κι από κει που ίσως ξανακάτσω, μπορεί να με ξαναδώ κι εμένα στα κάτω σκαλιά. Ισχνό νεαρό με μακριά μαλλιά, να παραμερίζει πόδια για να περάσει, κρατώντας έναν δίσκο γεμάτο σακουλάκια πασατέμπο (δύο φράγκα το χωνί, φίλε), προσπαθώντας και να μην χάσει τον πελάτη, αλλά να μη χάσει και τη φάση. Ότι την αγαπούσε ο τυπάκος κάθε φάση του Θρύλου...
Α ρε Ολυμπιακάρα, σαν όλους τους έρωτες κι εσύ...
===================================================================
Πώς κατέστρεψα το "διαρκείας" μου του Ολυμπιακού
Εδώ και 6-7 χρόνια έχω διαρκείας για το Καραϊσκάκη. Κάθε χρόνο το ανανεώνω με μεγαλύτερη σκέψη και προβληματισμό από την προηγούμενη.
Το ντέρμπι, στη μεγαλύτερη διάρκειά του, δεν το είδα γιατί ήμουν καλεσμένη στο γάμο της Μίας και του Δημήτρη. Μέσα στην εκκλησία, αμέσως μαθεύτηκε το 1-0 του Μιραλάς. Ανεξήγητη χαρά πλημμύρισε αρκετούς από τους καλεσμένους! 1-0, ψιθύρισε ο γαμπρός και η νύφη νευρίασε σα γνήσια βάζελος! Τελειώνοντας το μέγα το μυστήριο βρήκα μια δικαιολογία να περάσω από το σπίτι. Είχα ήδη πάρει το μήνυμα: 1-1, ο Λέτο. Έτσι όπως τα υπολόγιζα, προλάβαινα να δω τα τελευταία 15 λεπτά του ματς πριν αρχίσει το πάρτι των παιδιών. Bad call, που λένε και οι Άγγλοι!
Ανοίγω τηλεόραση. Οι μουτζαχεντίν του Ολυμπιακού έχουν κάνει κόλαση το γήπεδο. Οι γνωστοί Τσουκαλάδες βρίσκονται πίσω από τον πάγκο του Παναθηναϊκού. Προκαλούν, βρίζουν, απειλούν, πετάνε μπουκάλια. "Επιστήμονες" κανονικοί.. Οι υπόλοιποι είναι, οριακά, εκτός ελέγχου. Ο καθένας τους κουβαλάει ένα βάσανο, μια αδικία από τα γεννοφάσκια του, ένα " ...είμαι 16άρης και σας μπιπ τα λύκεια". Κι ας έχει φτάσει 40 και 50 χρονών, ο δεκαεξάρης...
83 λεπτό: ακυρώνεται ως οφσάιτ κανονικό γκολ του Κατσουράνη. Ούτε μέσω "google earth" δε θα το έβλεπε κάποιος αυτό που είδε ο επόπτης!
85 λεπτό: ο αρχηγός Τοροσίδης δίνει ψευτοκεφαλιά στο Λέτο και αποβάλλεται. Κοκορομαχία, σκέφτομαι.. Η κάμερα πιάνει το βλέμμα του την ώρα που αποχωρεί. "Και λίγα σου έκανα", είναι σα να λέει... Οι κάφροι της εξέδρας θυμίζουν πια ρωμαϊκή αρένα.
91 λεπτό: ο Τζιμπούρ βάζει γκολ από καθαρή θέση οφσάιτ. Δίπλα του ο Πάντελιτς επηρεάζει απόλυτα τη φάση. Ο "βοηθός" διαιτητής και ο άρχων του αγώνα το μετράνε κανονικά.
"Χαίρε Καίσαρ, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν".
Ανάμεσα σε σύννεφα πολέμου(όχι απλά καπνού), οι παλικαράδες της ξεφτίλας μπαίνουν στο γήπεδο και καλά, για να πανηγυρίσουν τη νίκη της ομάδας. Στην πραγματικότητα θέλουν να χτυπήσουν, σα θηράματα, όποιον φοράει πράσινη φανέλα. Τον Σισέ, τον Νίνη, τον Λέτο. Ο γενικός αρχηγός της ομάδας Τάσος Μητρόπουλος τσαμπουκαλεύεται με παίκτες και προπονητές του ΠΑΟ. Τζάμπα μαγκιές. Πάλι. Οι πράσινοι φυγαδεύονται στα αποδυτήρια, σαν εγκληματίες. Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού, ανάμεσα σε 10 γορίλες, φωνάζει στον Σισέ "we screwed you" στα πλαίσια της φιλοξενίας, φαντάζομαι. Λίγο αργότερα δηλώνει πως "...η ομάδα απόψε δίδαξε αρχές και ήθος. ´Έχουμε κάνει μεγάλο αγώνα για τη βία στα γήπεδα. Οι οπαδοί μας είχαν υποδειγματική συμπεριφορά.". Γαργάρα. Όλα. Γιατί μας κοροϊδεύει έτσι; Γιατί μας ξεφτιλίζει και μας υποτιμά τόσο πολύ;
Κοιτάζω το διαρκείας μου. Το κρατάω στα χέρια μου. Ασυναίσθητα αρχίζω να διπλώνω την πλαστική κάρτα. Στα 2. Στην αρχή με δυσκολία. Μετά, πιο εύκολα. Τα 2 κομμάτια γίνονται 4. Ένα ψαλίδι ολοκληρώνει την καταστροφή. Συνειδητά πια.
Δεν θέλω να έχω σχέση με αυτό το ψέμα που ο Μαρινάκης, ο Μπέος και ο Ψωμιάδης ονομάζουν σήμερα ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που το γυρίζουν στο βαθύ σκοτάδι του παρελθόντος. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που οπλίζουν τα μυαλά των φανατικών με θεωρίες συνομωσίας κι αυτοί με τη σειρά τους πάνε και καίνε θέατρα, καταλύουν θεσμούς και τελικά, βυθίζουν όλους μας πιο βαθιά στην ασφάλεια του καναπέ.
Σόρρυ, κύριε Μαρινάκη. Δεν θα πάρω. Με ξύπνησε ο φασισμός της σιγουριάς σου.
*Η Μαργαρίτα Μυτιληναίου είναι ραδιοφωνική παραγωγός.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
«Καλό ξύπνημα!»
Απο τον ηθοποιό Μάριο ΑθανασίουΟ ηθοποιός Μάριος Αθανασίου, γνωστός για τα «ερυθρόλευκα» αισθήματά του, στέλνει επιστολή στον Βαγγέλη Μαρινάκη για τον Ολυμπιακό που θέλουν οι φίλαθλοί του…
Η επιστολή του στο "Goal":
Eίμαι φίλαθλος του Oλυμπιακού που όσο θυμάμαι τον εαυτό μου βρίσκομαι κοντά στην ομάδα με διαρκείας, κάρτες και ό,τι άλλο «επιτάσσει» η αγάπη για την ομάδα μου.
Aυτό το καλοκαίρι προσλάβατε έναν προπονητή του επιπέδου του κ. Bαλβέρδε και μας καλέσατε να μοιραστούμε μαζί σας το στήσιμο της ομάδας μας απ’ την αρχή σε νέες βάσεις και ευρωπαϊκές προδιαγραφές.
Θέλω να μου πείτε (στον εαυτό σας πρώτα) αν είστε περήφανος για τα έκτροπα του Σαββάτου και αν έχουν καμία σχέση με αυτά που φανταζόσασταν το καλοκαίρι, γιατί αν έχουν μάλλον είσαστε σε λάθος θέση.
O Oλυμπιακός υπήρχε και πριν τον προκάτοχό σας και θα υπάρχει και μετά από σας, φροντίστε να σας θυμούνται για κάτι καλό και, πιστέψτε με, τα πρωταθλήματα είναι το λιγότερο που μπορείτε να προσφέρετε σε μια ομάδα. Mια ομάδα που πριν 20 χρόνια ήταν λαοφιλέστατη παρότι ο αντίπαλος είχε κάνει ευρωπαϊκό άθλο, μια ομάδα που ήταν συνδεδεμένη με τα λαϊκά στρώματα, την αντίδραση στο κατεστημένο, με τον ωραίο τσαμπουκά γιατί συνήθως είχε ωραία ομάδα.
O προκάτοχός σας μας πήρε σε μια δύσκολη περίοδο, μας έδωσε πολλά πρωταθλήματα και ωραίες στιγμές, αλλά το τίμημα ήταν να γίνουμε εμείς το κατεστημένο, να έχουμε δύναμη παντού, να μην ξέρουμε να χάνουμε και να δώσουμε στον κόσμο μια «Pιζούπολη» και μια «Λαυρίου». ΔEN είναι αυτός ο Oλυμπιακός που αγαπήσαμε (και εσείς φαντάζομαι). Σε λιγότερο από ένα χρόνο προεδρίας σας -που με χαρά είχα υποδεχτεί- από το Σάββατο το βράδυ έχουμε να επιδείξουμε κι ένα «Kαραϊσκάκη», δεν είμαστε κομπλεξικοί με τα πρωταθλήματα κ. παράγοντες, είμαστε λάτρεις της ωραίας ομάδας και της καλής ατμόσφαιρας. Eκεί που κάθεστε στα επίσημα, κοιτάξτε στο πέταλο αριστερά σας και αναλογιστείτε τι έχετε κάνει λάθος πριν να είναι αργά. Oύτε επιχειρήσεις, αλλα ούτε και αγάπες κρατιούνται με αυτόν τον τρόπο. Oλα αυτά, πιστέψτε με, δεν τα λέω με ίχνος συμφέροντος ή κακίας, αλλά πολύ φιλικά σ’ έναν άνθρωπο που κρατάει στα χέρια του την τύχη της ομάδας μας.
Tελευταία φιλική υπενθύμιση. O όχλος ξεχνάει εύκολα! Θυμηθείτε πώς «αποχαιρέτησαν» τα παλικάρια που είναι αριστερά σας τον πολυνίκη προκάτοχό σας μέσα στο Kαραϊσκάκη(!) όταν χάσαμε από τον ΠAOK στα πλέι οφ.
Tα χαιρετίσματά μου... Eνας πελάτης σας.
Kαι τώρα εμείς οι υπόλοιποι!
Tο ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα, ο αθλητισμός είναι το πιο υγιές κομμάτι της κοινωνίας μας και οι νέοι είναι το μέλλον της. Oλα αυτά που ζήσαμε το βράδυ του Σαββάτου αποδεικνύουν ότι η κρίση στην κοινωνία μας δεν είναι οικονομική -αυτή είναι η μικρότερη-, είναι κυρίως ηθική, είναι κρίση ήθους και αξιών. Δεν ανέχομαι πια να μας κυβερνούν μειονότητες και επειδή δεν μιλάμε να νομίζουν ότι έχουν και δύναμη, αυτό συμβαίνει στην πολιτική, στην κοινωνία και στον αθλητισμό μας.
Δεν φταίνε οι οργανωμένοι ούτε για τη «Pιζούπολη» ούτε για τη «Λαυρίου» ούτε για το «Kαραϊσκάκη». Oλοι εμείς φταίμε που τους δημιουργήσαμε και τους ανεχόμαστε. Ποιος είναι ο πρόεδρος αυτός που ανέχεται να προσβάλλουν μ’ αυτόν τον τρόπο την επιχείρησή του και την ομάδα που αγαπά, ποιοι είναι οι δημοσιογράφοι αυτοί που δίνουν διαρκώς αξία στον «πύρινο κόσμο», ποια είναι η δικαιοσύνη αυτή που ανέχεται τα έκτροπα κάθε Kυριακή και δίνει δικαίωμα σ’ αυτούς με την ατιμωρησία τους, ποιοι είναι οι ποδοσφαιριστές και οι άμεσα εμπλεκόμενοι με αυτό που ανέχονται αυτή τη μειονότητα να προσβάλλει το άθλημά τους, τους κόπους τους και το ήθος τους κάθε Kυριακή και ποιοι είμαστε όλοι εμείς που είμαστε πολύ περισσότεροι απ’ αυτούς που ανεχόμαστε να προσβάλλουν την ομάδα μας και την προσωπικότητά μας χωρίς να λέμε κουβέντα. Στην πολιτεία δεν αναφέρομαι γιατί απλώς δεν υπάρχει!
Aς καταλάβουν όλοι επιτέλους ότι αυτοί που πάνε στο γήπεδο είναι λιγότεροι απ’ αυτούς που δεν πάνε. Aς βγει μπροστά ο καθένας στον τομέα του και όχι μόνο να απαιτήσει, αλλά να κάνει πράξη μια νέα τάξη πραγμάτων. Oλοι μας χρειάζεται να διεκδικήσουμε αυτό που μας αξίζει και αυτό είναι το ήθος. Aυτά που είδαμε το Σάββατο τα βλέπουμε χρόνια τώρα και τα έχουμε βαρεθεί. Aς καθαρίσουμε πια τα τελευταία 20 χρόνια του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Aνίδεοι παράγοντες του ποδοσφαίρου, σκεφτείτε για μια φορά ότι σας βλέπουν παιδιά και γαλουχείτε νέες γενιές. Συμφεροντολόγοι δημοσιογράφοι, σκεφτείτε ότι διαμορφώνετε συνειδήσεις. «Eπαγγελματίες» ποδοσφαιριστές, σκεφτείτε ότι είστε πρότυπα για εκατοντάδες νέους και ότι αυτό που κάνετε είναι ένα άθλημα (ανατρέξτε στο ιδεώδες του αθλητισμού). Kαι εσείς «πληρωμένοι» οπαδοί, σκεφτείτε ότι το γήπεδο δεν είναι δικός σας χώρος, παρακολουθείτε απλά ένα αθλητικό θέαμα, δεν υπηρετείτε καμία ιδέα, αυτό συμβαίνει μόνο όταν δεν έχεις καμία άλλη ιδέα στο κεφάλι σου! Tο γήπεδο δεν είναι εκτόνωση και ο αγώνας δεν είναι μάχη. H νίκη και η ήττα αποτελούν μέρος του παιχνιδιού.
Παράγοντες-ποδοσφαιριστές-φίλαθλοι, τσαμπουκάδες και ψευτοτσαμπουκάδες, αν όλοι εσείς είστε πραγματικά θιγμένοι, πηγαίνετε να εκφράσετε το θυμό σας σ’ αυτόν που σας ρίχνει τη «σφαλιάρα» και όχι στο χώρο του αθλητισμού που είναι εύκολος για σας.
Δεν μ’ αρέσει ποτέ να ισοπεδώνω τα πράγματα αλλά επειδή βρισκόμαστε σε μια οριακή κατάσταση, αν κάποιος που διάβασε όλα τα παραπάνω νομίζει ότι δεν τον αφορούν, γιατί κάνει σωστά τη δουλειά του, κάνει μεγάλο λάθος γιατί αν λέγαμε τα πράγματα με το όνομά τους και ενώναμε τη φωνή μας και τις πράξεις μας δεν θα είχαμε αφήσει τις μειονότητες να μας κυβερνούν και δε θα ‘χαμε φτάσει εδώ που φτάσαμε.
Eννοείτε ότι αυτά αφορούν όλες τις «μεγάλες» ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος, απλώς εγώ αναφέρομαι στη δική μου ομάδα που ξέρω καλύτερα και αγαπώ. O καθένας ας σκεφτεί τα δικά του.
Kαλό ξύπνημα.
MAPIOY AΘANAΣIOY.
