Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ
ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΤΟΥ
============
Τον είπαν τρελό. Αλλά και ποιος ήρωας δεν ήταν «τρελός»; Ποια λογική μπορεί να σπρώξει ένα παιδί 26 ετών σε έναν ιστό ενώ τον σημαδεύουν δεκάδες όπλα;
Ο Σολωμός Σολωμού στις 14 Αυγούστου του 1996, μετά την κηδεία του Τάσου Ισαάκ, έκλεισε τα αφτιά του στις φωνές της «σύνεσης» και της «λογικής». Ηταν η φωνή που προσπάθησε να τον φέρει στα λογικά του. Την αγνόησε.
Οι τελευταίες στιγμές της σύντομης ζωής του πάγωσαν την Κύπρο, που ήταν καθηλωμένη στις τηλεοράσεις παρακολουθώντας απευθείας τη διαδήλωση στο οδόφραγμα της Δερύνειας.
ΤΟΝ ΒΡΗΚΑ ΣΤΟ ΝΕΚΡΟΤΟΜΕΙΟ
_________________
Ο Σολωμός ήταν ένα από τα οκτώ παιδιά του Σπύρου Σολωμού. «Εκείνη την ημέρα εργαζόμουν στο εστιατόριο στο Παραλίμνι. Μετά από λίγα λεπτά μου τηλεφώνησε ο γαμπρός μου και μου είπε να πάω στο νοσοκομείο. Μέχρι να πάω στο νοσοκομείο το είχαν μάθει όλοι από την τηλεόραση. Εγώ τον βρήκα στο νεκροτομείο», λέει ο τραγικός πατέρας.
Ο Σπύρος Σολωμού κουβαλώντας τον δικό του σταυρό έχει αποσυρθεί σε ένα φτωχόσπιτο κάπου στην Επαρχία Λάρνακας. Σήμερα, 14 χρόνια μετά τη δολοφονία του παιδιού του, δεν κρύβει την απογοήτευση του για την εξέλιξη των πραγμάτων στο Κυπριακό.
ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΗ
______________
Στο ερώτημα μας αν νομίζει πως η θυσία του γιου του πήγε χαμένη απαντάει χωρίς περιστροφές: «Καμία θυσία δεν πάει χαμένη. Βλέπω τα νέα παιδιά που πηγαίνουν στις εκδηλώσεις και έχουν στο μυαλό τους τη θυσία του Σολάκη. Τίποτα δεν πάει χαμένο».
Ο Σπύρος Σολωμού δεν περιμένει να ακούσει συγγνώμη από τους δολοφόνους του γιου του.
ΠΡΟΣΦΕΡΕ ΤΗΝ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΕΙΟ ΑΜΥΝΑΣ
_________________
Του αρκεί που καταδικάστηκε η Τουρκία από τό Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. «Δεν μας ενδιέφεραν οι αποζημιώσεις, αλλά η καταδίκη της Τουρκίας». Το 1996 η ελληνική κυβέρνηση και η Νέα Δημοκρατία που ήταν αντιπολίτευση είχαν προσφέρει ένα σημαντικό χρηματικό ποσόν στην οικογένεια Σολωμού.
Ο Σπύρος Σολωμού όπως παρέλαβε τα χρήματα πήγε και τα παρέδωσε στο υπουργείο Άμυνας για την ενίσχυση του Κυπριακού Στρατού. Φτωχός άνθρωπος, βιοπαλαιστής με οκτώ παιδιά. «Δεν με νοιάζει αν πιάσανε τόπο τα χρήματα. Έκανα εκείνο που πίστευα και πιστεύω. Το ίδιο θα έκανα και σήμερα», λέει ο ίδιος.
ΜΙΑ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ
______________
Πριν από λίγες ημέρες στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας στη Λευκωσία ο Σπύρος Σολωμού δοκίμασε μια μεγάλη έκπληξη: «Σταμάτησε ένα αυτοκίνητο και βγήκαν δύο Τουρκοκύπριες που με αναγνώρισαν και έπεσαν κάτω και μου φιλούσαν τα πόδια και ζητούσαν συγγνώμη για τη δολοφονία του Σολωμού.
Ήταν η πρώτη φορά που δάκρυσα. Συγκινήθηκα. Είχα διαβάσει τη συνέντευξη του Κενάν Ακίν που πυροβόλησε τον Σολωμό και είπε ότι αν χρειαζόταν θα το ξαναέκανε. Τι περιμένεις από τέτοιους ανθρώπους»
ΔΕΝ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΠΙΑ Η ΚΥΠΡΟΣ ΗΓΕΤΕΣ ΑΛΛΑ ΜΕΙΟΔΟΤΕΣ
_______________
Το παράπονο του Σπύρου Σολωμού είναι ότι η Κύπρος δεν διαθέτει έναν Μαντέλα ή έναν Γκάντι.
«Για να αντιμετωπίσει ο κόσμος την κατοχή θέλει ηγέτες με...καρύδια. Δυστυχώς, δεν έχουμε τέτοιους. Το πρότυπο το δικό μου για την Κύπρο ήταν ο στρατηγός Γρίβας το 1955-1959. Από κει και πέρα δεν βρήκαμε άλλον που να έχει κότσια να αντισταθεί και να πολεμήσει. Οι πολιτικοί μας αντί να κάθονται στο τραπέζι και να απαιτούν επαιτούν. Τσακώνονται για το ποιος θα κάνει την καλύτερη προσφορά στους Τούρκους. Λες και είναι πολυκατάστημα η Κύπρος και θα πουλήσουν τα προϊόντα τους»
