Η ευρωπαϊκή 09.11 είναι πλέον η 11.13. Και έτσι επί
ευρωπαϊκού εδάφους διαμορφώνεται όπως στην Αμερική τότε μία
αντιτρομοκρατική συμμαχία. Σύντομα θα ακολουθήσει η επόμενη
“σταυροφορία”. Πιθανώς με τόσο αμφίβολα αποτελέσματα όσο εκείνη που
πυροδότησε η 09.11.
Ο Τουσκ ήδη υποσχέθηκε στον Ολάντ: “Θα απαιτήσουμε οι ηγέτες
που θα λάβουν μέρος στη συνάντηση της G20 στην Ανταλύα, να απαντήσουν
στην απειλή της ακραίας τρομοκρατίας. Θα διασφαλίσουμε πως ο,τι μπορεί
να γίνει σε ευρωπαϊκό επίπεδο για να είναι η Γαλλία ασφαλής. Και θα
βεβαιωθούμε οτι η αντιτρομοκρατική στρατηγική της Ευρώπης θα είναι ικανή
να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις των μηνών που έρχονται.”
Πενθούμε από αυτό το βράδυ. Όχι μόνο για τους περισσότερους από 140 νεκρούς και τους συγγενείς τους, που έμειναν με ένα πελώριο γιατί. Αλλά και για όσα μπορεί να φέρει το μέλλον. Παράλληλα με τη φρικιαστική καταμέτρηση των νεκρών, οι εικόνες του στρατού στους δρόμους του Παρισιού, η ατμόσφαιρα πολέμου, η αγωνία ότι τελείωσε σε ένα βράδυ η Ευρώπη που ξέραμε.
Η Γαλλία ήταν η πρώτη χώρα που έκλεισε τα σύνορα της. Ακολούθησε το Βέλγιο βάζοντας ειδικούς ελέγχους στα σύνορα του με Γαλλία. Στα σύνορα δηλαδή μεταξύ δύο κρατών μελών της ΕΕ. Ο Ολάντ βέβαια στην πραγματικότητα έκλεισε τα γαλλικά σύνορα για να μη διαφύγουν οι δράστες του μακελειού στο Παρίσι και όχι για να μην έλθουν άλλοι πρόσφυγες. Όμως η απόφαση αυτή ερμηνεύθηκε ως το κλείσιμο της πόρτας σε πρόσφυγες και μετανάστες, με ακροδεξιά και ρατσιστικά σχόλια να κατακλύζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης- και στην Ελλάδα.
Ο κίνδυνος περιστολής ατομικών ελευθεριών, με τη σύμφωνη γνώμη των φοβισμένων Ευρωπαίων πολιτών, είναι ορατός. Όπως Αμερική. Και αυτό πρέπει να αποφευχθεί, για να μην αποκορυφωθεί η τραγωδία της 13ης Νοεμβρίου.
Ανοιχτή κοινωνία δε σημαίνει βέβαια ξέφραγο αμπέλι. Όπως ασφάλεια δε σημαίνει υστερία. Η υστερία γενικά δε δίνει αποτελέσματα σε κανέναν τομέα. Ας αναρωτηθούμε δε, ποιος βγαίνει κερδισμένος από το τρομοκρατικό αυτό χτύπημα, εκτός φυσικά από τους ίδιους τους τρομοκράτες;
Ενισχύονται τα ακροδεξιά ρατσιστικά κόμματα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και ενώ το έδαφος ήταν ήδη πρόσφορο λόγω κρίσης και λόγω του τρόπου με τον οποίο αυτή “αντιμετωπίστηκε”.
Ενισχύονται τα συντηρητικά αντανακλαστικά των πολιτών, που εκ των πραγμάτων θα οδηγήσουν σε συντηρητικές επιλογές. Εξυπηρετείται η κάθε εξουσία που χρειάζεται έναν εξωτερικό ή εσωτερικό εχθρό. Για να μη διαμαρτύρονται οι πολίτες εναντίον της.
Δεν εξυπηρετούνται φυσικά οι πρόσφυγες, που τρέχουν να γλυτώσουν από όσα η Ευρώπη έζησε χθες στο Παρίσι ένα μόλις βράδυ και εκείνοι τα ζουν καθημερινά. Ήδη όμως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης χύθηκε πολύ χολή κατά των μουσουλμάνων γενικώς και όχι μόνον κατά των φανατικών του ISIS ειδικώς.
Όμως η Ευρώπη, ως έννοια και όχι ιστορικά, δεν είναι ο χριστιανισμός. Είναι ο Διαφωτισμός. Η χριστιανική Ευρώπη πριν λίγους μόνο αιώνες είχε σταυροφορίες, κυνήγι μαγισσών, ιερά εξέταση και θρησκευτικούς πολέμους- όχι πολύ διαφορετικά πράγματα από αυτά που φέρνει ο μουσουλμανικός φανατισμός. Άλλωστε ο φανατισμός ανεξαρτήτως του αντικειμένου του, φανατισμός παραμένει και το ίδιο αποτέλεσμα έχει. Και ο φανατικός έχει την απόλυτη ευθύνη για τις φρικτές του πράξεις.
Η Ευρώπη είναι ο Διαφωτισμός. Είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι η Δημοκρατία, είναι ο ανθρωπισμός, είναι τα ανοιχτά σύνορα.
Εάν η Ευρώπη αλλάξει από φόβο, οι τζιχαντιστές έχουν ήδη νικήσει.
Πενθούμε από αυτό το βράδυ. Όχι μόνο για τους περισσότερους από 140 νεκρούς και τους συγγενείς τους, που έμειναν με ένα πελώριο γιατί. Αλλά και για όσα μπορεί να φέρει το μέλλον. Παράλληλα με τη φρικιαστική καταμέτρηση των νεκρών, οι εικόνες του στρατού στους δρόμους του Παρισιού, η ατμόσφαιρα πολέμου, η αγωνία ότι τελείωσε σε ένα βράδυ η Ευρώπη που ξέραμε.
Η Γαλλία ήταν η πρώτη χώρα που έκλεισε τα σύνορα της. Ακολούθησε το Βέλγιο βάζοντας ειδικούς ελέγχους στα σύνορα του με Γαλλία. Στα σύνορα δηλαδή μεταξύ δύο κρατών μελών της ΕΕ. Ο Ολάντ βέβαια στην πραγματικότητα έκλεισε τα γαλλικά σύνορα για να μη διαφύγουν οι δράστες του μακελειού στο Παρίσι και όχι για να μην έλθουν άλλοι πρόσφυγες. Όμως η απόφαση αυτή ερμηνεύθηκε ως το κλείσιμο της πόρτας σε πρόσφυγες και μετανάστες, με ακροδεξιά και ρατσιστικά σχόλια να κατακλύζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης- και στην Ελλάδα.
Ο κίνδυνος περιστολής ατομικών ελευθεριών, με τη σύμφωνη γνώμη των φοβισμένων Ευρωπαίων πολιτών, είναι ορατός. Όπως Αμερική. Και αυτό πρέπει να αποφευχθεί, για να μην αποκορυφωθεί η τραγωδία της 13ης Νοεμβρίου.
Ανοιχτή κοινωνία δε σημαίνει βέβαια ξέφραγο αμπέλι. Όπως ασφάλεια δε σημαίνει υστερία. Η υστερία γενικά δε δίνει αποτελέσματα σε κανέναν τομέα. Ας αναρωτηθούμε δε, ποιος βγαίνει κερδισμένος από το τρομοκρατικό αυτό χτύπημα, εκτός φυσικά από τους ίδιους τους τρομοκράτες;
Ενισχύονται τα ακροδεξιά ρατσιστικά κόμματα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και ενώ το έδαφος ήταν ήδη πρόσφορο λόγω κρίσης και λόγω του τρόπου με τον οποίο αυτή “αντιμετωπίστηκε”.
Ενισχύονται τα συντηρητικά αντανακλαστικά των πολιτών, που εκ των πραγμάτων θα οδηγήσουν σε συντηρητικές επιλογές. Εξυπηρετείται η κάθε εξουσία που χρειάζεται έναν εξωτερικό ή εσωτερικό εχθρό. Για να μη διαμαρτύρονται οι πολίτες εναντίον της.
Δεν εξυπηρετούνται φυσικά οι πρόσφυγες, που τρέχουν να γλυτώσουν από όσα η Ευρώπη έζησε χθες στο Παρίσι ένα μόλις βράδυ και εκείνοι τα ζουν καθημερινά. Ήδη όμως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης χύθηκε πολύ χολή κατά των μουσουλμάνων γενικώς και όχι μόνον κατά των φανατικών του ISIS ειδικώς.
Όμως η Ευρώπη, ως έννοια και όχι ιστορικά, δεν είναι ο χριστιανισμός. Είναι ο Διαφωτισμός. Η χριστιανική Ευρώπη πριν λίγους μόνο αιώνες είχε σταυροφορίες, κυνήγι μαγισσών, ιερά εξέταση και θρησκευτικούς πολέμους- όχι πολύ διαφορετικά πράγματα από αυτά που φέρνει ο μουσουλμανικός φανατισμός. Άλλωστε ο φανατισμός ανεξαρτήτως του αντικειμένου του, φανατισμός παραμένει και το ίδιο αποτέλεσμα έχει. Και ο φανατικός έχει την απόλυτη ευθύνη για τις φρικτές του πράξεις.
Η Ευρώπη είναι ο Διαφωτισμός. Είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι η Δημοκρατία, είναι ο ανθρωπισμός, είναι τα ανοιχτά σύνορα.
Εάν η Ευρώπη αλλάξει από φόβο, οι τζιχαντιστές έχουν ήδη νικήσει.
