Του Κωνσταντίνου Λουκόπουλου*
Γελούσαν και τα μουστάκια του Τούρκου Πρωθυπουργού κ. Αχμέτ Νταβούτογλου όταν προσερχόταν χθες το απόγευμα στο κτήριο Justus Lipsius στις Βρυξέλλες για την Σύνοδο Κορυφής ΕΕ-Τουρκίας για το προσφυγικό. Και γιατί να μην γελάει… γιατί να μην πανηγυρίζει μιας και ήταν βέβαιος ότι θα εξασφάλιζε όλα σχεδόν αυτά που είχε ζητήσει για να κάνει πολύ απλά... αυτά που είχε αδιαμφισβήτητη ευθύνη να κάνει στην επικράτεια της χώρας του για τον έλεγχο των προσφυγικών ροών, όταν αυτά μάλιστα αυτά ήταν ήδη από καιρό… συμφωνηθέντα!
Η Τουρκία με το να κατευθύνει έμμεσα ή ακόμα και άμεσα, τις εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες προς την Ευρώπη, εκβιάζοντας με αυτό τον τρόπο τις Ευρωπαϊκές χώρες, πέτυχε να πάρει 3 δισ., πολύ ωμά για να τους κρατήσει εκεί! Αυτή είναι η πραγματικότητα και μπράβο της. Μαζί όμως με αυτά τα 3 δισ. πήρε κάτι πολύ πιο σημαντικό, την επανεκκίνηση των ενταξιακών διαδικασιών και μάλιστα άμεσα. Ακόμα πιο πολύ… μπράβο της.
Αυτή η εξέλιξη επέτρεψε στον κατά γενική ομολογία συχνά υπερφίαλο Τούρκο Πρωθυπουργό (χωρίς όμως να ξεπερνάει τον Πρόεδρο του) να χαρακτηρίσει την Ευρώπη… «κοινό σπίτι», μία δήλωση που ναι μεν μας έκανε να γελάσουμε, αλλά και να θέσουμε το ερώτημα στους εταίρους μας, για το πως είναι δυνατόν να έχει κοινό σπίτι… την Ευρώπη, μία χώρα με ηγεμονικές επιδιώξεις και νεοθωμανική πολιτική σε όλο το φάσμα των κρατικών της λειτουργιών, μία χώρα με καχεκτική δημοκρατία και κατά πάσα πιθανότητα με μία κυβέρνηση που έχει «παραϊσλαμική» ατζέντα όπως πολλοί Τούρκοι οπαδοί του κοσμικού Κράτους υποστηρίζουν.
Επειδή στις διεθνείς σχέσεις και συνεπώς στην εξωτερική πολιτική ο κυρίαρχος παράγων είναι η κατοχύρωση των εθνικών συμφερόντων, θα θέλαμε να ρωτήσουμε τον Πρωθυπουργό μας τι αντάλλαγμα πήρε η Ελλάδα από την Τουρκία για την επανεκκίνηση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας και έκανε αυτή την… «ενθουσιώδη» δήλωση: "Ανυπομονούμε να ενισχύσουμε την τουρκική υποψηφιότητα". Προς τι η ανυπομονησία κ. Τσίπρα; Φοβάμαι ότι ο Υπουργός μας επί των Εξωτερικών κ. Κοτζιάς ξέχασε να του πει ότι δεν ασκείται εξωτερική πολιτική με προεκλογικού τύπου πομφόλυγες.
Διδαχθήκατε κάτι από την μέχρι τώρα πολιτική προκατόχων σας περί «εξημέρωσης της Τουρκίας» με το να την φέρουμε πιο κοντά και ίσως μέσα στην Ευρώπη; Είδατε μήπως να αίρει το casus belli; Σταμάτησε την αναθεωρητική της πολιτική και τις πρακτικές με τις οποίες υποστηρίζει αυτή την πολιτική (παραβάσεις Εθνικού Εναερίου Χώρου, παραβάσεις FIR, γκρίζες ζώνες κλπ., κλπ.) ή άλλαξε την πολιτική της στο Κυπριακό πρόβλημα. Με αυτό τον τρόπο υιοθέτησε τις ευρωπαϊκές πρακτικές;
Θα προτιμούσαμε αντί για τις επιλεκτικές διαρροές στο Τύπο για το τι είπε ο κ. Τσίπρας στον Τούρκο ομόλογό του για τους ψύχραιμους Έλληνες πιλότους στο Αιγαίο, τους εξοπλισμούς και την επικοινωνιακή εκμετάλλευση αυτής της… ατάκας (άραγε σε ποια γλώσσα τα είπε αυτά;) να μάθει ο Ελληνικός λαός τι ακριβώς σημαίνει αυτή η συμφωνία για την Ελλάδα και καλό θα ήταν η Αντιπολίτευση να ζητήσει άμεση ενημέρωση της Βουλής.
Σε προηγούμενο άρθρο εδώ στο liberal.gr είχα εκφράσει τον προβληματισμό για το πόσο έτοιμος και επαρκής ήταν ο κ. Τσίπρας για να συναντηθεί με την Τουρκική πολιτική Ηγεσία πριν από 12 ήμερες στην Άγκυρα. Ο προβληματισμός μας γίνεται πλέον όλο και πιο οξύς και η ανησυχία μας μεγαλύτερη για την επάρκεια και την δυνατότητα του να διαχειρίζεται θέματα εξωτερικής πολιτικής καθόσον αποδεικνύεται ότι συνεχίζει να απουσιάζει μία συνεκτική εξωτερική πολιτική που να προωθεί συγκεκριμένους και μελετημένους μακροπρόθεσμους στρατηγικούς στόχους .
Έστω και εάν στο εσωτερικό της Χώρας κάποιες φορές η φαντασίωση είναι ασφαλέστερη της πραγματικότητας για τους κυβερνώντες και κυβερνωμένους, στην εξωτερική πολιτική αυτή μπορεί να είναι καταστροφική.
* Ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Λουκόπουλος είναι Ερευνητής - Αναλυτής στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Άμυνας και Ασφάλειας. Είναι απόφοιτος της ΣΕΘΑ και έχει περατώσει Στρατηγικές Σπουδές Ασφαλείας. Διατέλεσε Εκπρόσωπος Τύπου του Α/ΓΕΕΘΑ, Διευθυντής Διεθνών Σχέσεων στο ΥΕΘΑ/ΓΓΟΣΑΕ, ενώ υπηρέτησε σε διοικητικές και επιτελικές θέσεις στην Ελλάδα και στο ΝΑΤΟ.
