Ήταν 29 Μαΐου του 1453.........

....όταν η Ρωμιοσύνη έχασε την κοιτίδα της, όταν ο πολιτισμένος κόσμος, έχασε το χιλιόχρονο φως του. Πολλές φορές στη ζωή μου έκλεισα τα μάτια μου και με της ψυχής τα φτερά, περπάτησα πάνω απ' τα τείχη τα ποθητά, τα τείχη τα απόρθητα...γιατί ποτέ κανείς δεν τα άλωσε, ανάθεμα στην Κερκόπορτα! Στις πολεμίστρες, στους πύργους, στις τάφρους, στα περίβολα, ακούω κουρνιαχτό, σίδερο πάνω στην πέτρα, φωτιά και καπνούς, αλαλαγμούς και πόνο, βέλη και κοντάρια, αίμα, ιδρώτα κι αγωνία, ψαλμούς και ικεσίες κι ένα "Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια..." ημιτελές!

Ένα βασιλιά αχνοβλέπω να καβαλά το φαρί του, πολεμώντας στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού, τον έσχατο αυτοκράτορα, να στέκει πιστός στη μεγάλη του απόφαση:"...Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν".

Η Βασιλεύουσα, η πρωτεύουσα της καρδιάς όλων των Ρωμιών, των απανταχού Ελλήνων, το βαρύτερο εξαπτέρυγο της Ορθοδοξίας, είναι αιχμάλωτο εδώ και έξι αιώνες. Κι όλων μας η πεθυμιά είναι ένα νέο ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ!!! Να ξυπνήσει ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, να ηχήσουν σήμαντρα και καμπάνες και το Άγιο Φως της Λευτεριάς της Κωνσταντινούπολης, να φτάσει στη Βόρειο Ήπειρο, στη Ρωμυλία, στον Πόντο, στην Ιωνία στη ματωμένη μου Λευκωσία και σ' όλη την Κύπρο...

Να γνωρίζω, να θυμάμαι, για να μπορώ συνειδητά να λέω... "ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝIΔΑ"...
Ι.Θ.

Share