Μια ΝΔ χωρίς στίγμα, χωρίς σαφές ιδεολογικό πρόσημο, χωρίς κανένα όραμα,με μόνη επίκληση στην καταστροφή που θα επιφέρει η άνοδος των ερυθρών φασιστοειδών στην εξουσία.
Ένα ΠΟΤΑΜΙ, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και Τατσόπουλο, που χωράει και Σκυλακάκη και Λυκούδη, κόμμα και μπιμπελό και κουμπαράς δηλαδή, που τάζει μισθούς 2009, αν επιτευχθούν θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης, πάρε κερί και φέγγε.
Ένα (τρία) ΠΑΣΟΚ αξιοθρήνητο, που τονίζει το βάρος που σήκωσε εδώ και πέντε χρόνια αλλά δε λέει για τις ευθύνες που έχει εδώ και σαράντα χρόνια. Με πρόεδρο έναν άνθρωπο που όμως δεν πείθει, δεν κερδίζει κανένα ακριβώς εξαιτίας της μεγαλαυτίας του.
Κι απέναντι;
Οι Ναζί, οι Κομμουνιστές (μόνοι έντιμοι μέσα στην παραζάλη και την ανοησία τους φυσικά), οι ψεκασμένοι που έδωσαν ρεσιτάλ βλακείας και χυδαιότητας όλο αυτό το τελευταίο διάστημα και...
...και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ που πια, προσωπικά δε με τρομοκρατεί με τη δραχμολαγνεία των Λαφαζάνηδων, ούτε με τα "Ε, και;" ως απαντήσεις των Τόλιων στα ενδεχόμενα χρεοκοπίας.
Με κάνει όμως να φρίττω ο ΣΥΡΙΖΑ που θέλει οι ανεξάρτητοι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους να αναφέρονται αποκλειστικά στον πρωθυπουργό (κι άρα να πάψουν να είναι ανεξάρτητοι) κι ο ΣΥΡΙΖΑ που λέει πως οι έδρες ανήκουν στο Κόμμα, κι όχι στους βουλευτές.
Κι αυτό είναι ολοκληρωτισμός, βγαλμένος από τις πιο ζοφερές σελίδες του Όργουελ. Σήμερα, το 2015. Κι αυτό είναι το πιο τρομακτικό από όλα...
