Γράφει ο Δημητρης Νατσιος
Δάσκαλος, Κιλκίς
«Κανείς πολιτικός δεν σκέφτεται τις μελλοντικές γενεές, γιατί το μέλλον δεν έχει εκλογική περιφέρεια»
Χ. Κίσιγκερ, το γνωστό κάθαρμα…
Στο άρθρο 51 του Συντάγματος αναγράφεται πως «ο αριθμός των βουλευτών ορίζεται με νόμο, δεν μπορεί όμως να είναι μικρότερος από διακόσιους ούτε μεγαλύτερος από τριακόσιους». Προβλέπει, δηλαδή, ο συνταγματικός νομοθέτης την δυνατότητα μείωσης του αριθμού των βουλευτών στους διακόσιους, πράγμα βεβαίως που ουδέποτε συνέβη. Ευχής έργον, επ’ αγαθώ του έθνους, θα ήταν η τροποποίηση του παραπάνω άρθρου. Να περιορισθεί ο αριθμός των βουλευτών από τριακόσιους σε διακόσιους ως ανώτατο όριο. Τα κέρδη και οι ωφέλειες από την ρηξικέλευθη αυτή πρόταση θα είναι πολλαπλά και για το Δημόσιο αλλά και για το «συμπαθές σώμα» των βουλευτών.
Πρώτον: Μία κυβέρνηση θα εκλέγεται-ισχυρώς και αυτοδυνάμως-με 100 περίπου βουλευτές. Κατά την διάρκεια μιάς κυβερνητικής θητείας έχουμε έναν ή δύο ανασχηματισμούς. Άρα θα μπορεί ο πρωθυπουργός να υπουργοποιεί όλους τους βουλευτές του. Έτσι θα παύσουν οι δυσαρέσκειες, οι δυσφορίες, οι απογοητεύσεις. Όλοι πλέον θα είναι απολύτως πειθήνιοι και πειθαρχικοί, πρωθυπουργολάτρες, αφοσιωμένοι στον αρχηγό και το περιβάλλον του.
Δεύτερον: Ένας βουλευτής κοστίζει στο Δημόσιο ταμείο 30.000 ευρώ περίπου μηνιαίως (μισθοί, παραστάσεις, ατέλειες και απαλλαγές, φρουροί, υπάλληλοι, έξοδα γραφείου και λοιπά προνόμια). Εκατό λιγότεροι σημαίνει ετήσιο έσοδο του Δημοσίου 10.000.000 ευρώ, ιλιγγιώδες νούμερο. Με αυτό το ποσό μπορεί το κράτος, για παράδειγμα, να λύσει το πρόβλημα της θέρμανσης στα σχολεία, να βελτιώσει αισθητά την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των ασθενεστέρων, να αυξήσει τις συντάξεις.
Τρίτον: Θα μειωθούν οι βουλευτές της Αθήνας. Σήμερα στην Αττική εκλέγονται καμιά εβδομηνταριά εθνοπατριοί και εθνομητριές. Είναι η πιο ισχυρή κοινοβουλευτική ομάδα, κράτος εν κράτει. Η Αθήνα δεν χρειάζεται τόσους βουλευτές, εφ’ όσον όλες οι ανώτατες κρατικές και «παρακρατικές» εξουσίες βρίσκονται εκεί. Αντιπροσώπευση θέλει μόνο η ειρωνικώς λεγόμενη «επαρχία». Το αδηφάγο αθηνοκεντρικό κράτος, εξαιτίας αυτού του γεγονότος γιγαντώνεται. 70 βουλευτές και 50 υπουργοί και υφυπουργοί κατοικοεδρεύουν στην πρωτεύουσα. Το έχουμε ξαναγράψει. Από την αρχαία πόλη-κράτος, φτάσαμε στο σύγχρονο κράτος-πόλη. Εκτός των άλλων, θα γλιτώσουμε και από το νοσηρό φαινόμενο, να βλέπουμε στα έδρανα της βουλής, πολυδιαφημιζόμενους, αμαθέστατους αστέρες και αστερίσκους του αθλητισμού, της τηλεόρασης, της κομμωτικής, της υψηλής κοπτικής και ραπτικής και λοιπών λειτουργημάτων. Στην Αθήνα, χρησιμοποιεί η κυρίαρχη «μάζα» τα ίδια κριτήρια, που εφαρμόζει στα πολυκαταστήματα. Όπως επιλέγει το απορρυπαντικό ή την οδοντόβουρτσα, που διαφημίζεται, έτσι ψηφίζει τους βουλευτές της. Αυτό λέγεται μαζική δημοκρατία ή καλύτερα «τηλεκρατία».
Τέταρτον: Μείωση του αιρθμού των βουλευτών, συνεπάγεται αυστηρότερη και συνετότερη επιλογή υποψηφίων για τις λίστες. Ίσως έτσι το σύστημα λειτουργήσει αξιοκρατικότερα και τεθούν ως προϋπόθεση για την ανάδειξη στο βουλευτικό αξίωμα, οι ικανότητες, το αδιαμφισβήτητο υψηλό ήθος, ο ασυμβίβαστος χαρακτήρας. Ίσως συνετισθεί ο λαός και σταματήσει τον συνωστισμό στους θαλάμους των βουλευτικών γραφείων, όπου εκλιπαρεί για ένα ρουσφέτι. Από τις ανίατες πληγές του τόπου κι αυτό, το οποίο είχε επισημάνει και ο Ροΐδης, ο οποίος το περιέγραψε με το δικό του περιπαικτικό και γλαφυρό τρόπο, προ αιώνος. Έγραφε: «Ο κύκλος της αρμοδιότητος και της ενεργείας του Έλληνος βουλευτού είναι δεκάκις ευρύτερος παρά εις πάσαν άλλην χώραν και η πεποίθησις εις την παντοδυναμίαν του τοσαύτη, ώστε, ως οι Εβραίοι παρά του Χριστού τέρατα και σημεία, ούτω ζητούσι και οι Έλληνες εκλογείς παρά του βουλευτού να θαυματουργή, μεταβάλλων τους οχυρώνας εις δημοτικά σχολεία, τα χωράφια εις οικόπεδα, τους ακτήμονας εις κτηματίας, τους χρηστούς υπαλλήλους εις παυσανίας, τους βλαχοδημάρχους εις ιππότας του Σωτήρος, τους δικαστάς εις αδικητάς και τους ξυλοσχίστας εις καθηγητάς. Το Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου, δύναται προς χρήσιν των σημερινών Ελλήνων να μετατραπεί εις Αρχή σοφίας φόβος βουλευτού». («Τα ανθελληνικά», σελ. 81).
Πέμπτον: Έχει ειπωθεί, νομίζω από τον Λένιν, πως αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα οι πολιτικοί θα τις καταργούσαν. Διαφωνεί κανείς; Εν προκειμένω, για να έρθουμε και στην επικαιρότητα. Αν εκλεγεί η ΝΔ, θα φορτωθεί ή τον «Ποτάμι» ή τον Βενιζέλο, θα συνεχίσει, δηλαδή, απρόσκοπτα η λιθοκάρδιος και χαλκέσπλαχνος Μέρκελ να μας κυβερνά απροκάλυπτα, απλώνοντας πάνω από την πατρίδα μας τα σάβανα των Μνημονίων. Ο κυρ-Αντώνης θα ομιλεί περί ανάπτυξης, ο Μιλτιάδης, ο Κυριάκος και λοιποί πορφυρογέννητοι τζιτζιφιόγκοι θα «υπουργούν» την εξαθλίωση του λαού και ο ΓΑΠ θα διδάσκει στα πανεπιστήμια του πλανήτη για το πώς επέβαλε «τον φόρο των πισινών».
Αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, σέρνοντας μαζί του, τους ΑΝΕΛ ή τον «Ποτάμι»- όλα τα ξεπλένει – ή και τον Βενιζέλο – αρχολίπαρος ολκής – μετά από δύο τρεις λεονταρισμούς στα όργανα της Ε.Ε., θα προσγειωθεί, θα γλυκαθούν και από την εξουσία, τη δόξα και το χρήμα οι σύντροφοι – για το τελευταίο ειδικά οι προερχόμενοι από το ΠΑ$ΟΚ. Αυτοί δεν έχουν πρόβλημα, παλαιόθεν εκδίδονται- και θα βαδίσουν την πεπατημένη.
Το κατ’ εμέ, πιστεύω, ότι τούτος ο χιλιοβασανισμένος τόπος θα αποτινάξει τον ζυγό της κομματοκρατίας και ασημαντοκρατίας μόνο με λαϊκή εξέγερση. Δύο είναι οι πραγματικοί αντίπαλοι σήμερα στην Ελλάδα: ο λαός και οι πουλημένοι και ανίκανοι και διεφθαρμένοι κομματάνθρωποι. (Έρευνα που έγινε απέδειξε ότι η ανεργία στα υψηλά κομματικά στελέχη, όλων των κομμάτων-περί τους 120.000 νομίζω- είναι μόνο 4%).
Ακούγοντας τις τσιρίδες, τις υλακές, τους μυκηθμούς, τα βελάσματα, τους γρυλλισμούς, τους κοασμούς, τα ρεκάσματα και τα ογκανίσματα των υποψηφίων τούτες τις ημέρες και τις προεκλογικές ψευτιές τους και τρισαθλιότητες, μου ήρθαν στο νου δύο στιχουργήματα του Γ. Σουρή. Το ένα αναφέρεται στο πώς πρέπει να αντιδρούμε, ως λαός, στις ουρανομήκεις σαχλαμάρες που εκτοξεύονται και το δεύτερο απευθύνεται στους υποψήφιους βουλευτές.
Το πρώτο:
«Αυτά φωνάζει ο καθείς
και την φωνήν οξύνει
και στον λαό φορτώνεται
και του πατεί τον κάλο
αλλ’ ο λεγόμενος λαός
τον αφαλό του ξύνει
για να μην πω χωρίς ντροπή
πως ξύνει τίποτ’ άλλο».
Το δεύτερο:
«Φέρτε μου κανάτες, φέρτε μου βαρέλες,
στρώσατε γιά μένα περσικά χαλιά
φέρτε μου κουζίνες, φέρτε μου κοπέλες,
φέρτε μου λαγούτα, φέρτε μου βιολιά.
Αϊντε πάλι γλέντι και χουβαρνταλίκι!
Λύστε το πουγγί σας, δώστε χαρτζηλίκι!
Χύνω τους καφέδες και τα βάζα σπάνω…
Ωχ! Χριστέ κι ας φέξει… Ωχ! Ψυχή μου γλέντι!
Εκλογές και πάλι… σ’ ό,τι κι αν σας κάνω
σεις να λέτε όλοι “πεκεΐμ εφέντη!”.
Όλων σας τα σπίτια ανοιχτά να τάβρω
ειδ’ αλλιώς σκεφθήτε πώς θα φάτε μαύρο!
http://koukfamily.blogspot.gr/
