Η μικρή μου μόλις ξύπνησε. Πήγε τρεχάλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Και το πρώτο πράγμα που κοίταξε ήταν το δαγκωμένο μπισκότο του Άι Βασίλη (δουλειά του μπαμπά, βεβαίως βεβαίως) και το δώρο που της έφερε (το οποίο μετά ο μπαμπάς πρέπει να συναρμολογήσει, βεβαίως βεβαίως). Εντάξει, φθηνά την έβγαλα και φέτος. Ως πότε όμως θα της λέω (πειστικά) ψέματα;
'Μπαμπά, είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει Άι Βασίλης;' Αυτή είναι μια ερώτηση που παραλίγο να ακούσω ήδη από φέτος, όταν ένα παιδάκι από μεγαλύτερη τάξη στο σχολείο της το είπε στο προαύλιο για να την πειράξει. Ευτυχώς εκείνη (βλέπε 4 1/2 ετών) ακόμη πιστεύει ότι είμαι ένας μικρός Θεούλης, οπότε απλώς του απάντησε ότι 'Φυσικά και υπάρχει. Τον ξέρει ο μπαμπάς μου. Μιλάνε κάθε χρόνο για το τι δώρο θα μου φέρει'.
Όμως κάτι μου λέει ότι αυτή θα είναι η τελευταία χρονιά που θα έχω το 'αλάθητο του Πάπα'.
Θα μου πεις 'Γιατί τρέμεις τόσο την συγκεκριμένη ερώτηση;' Και 'Στην τελική, δεν ξέρεις ότι όλο αυτό είναι δημιούργημα κάποιων εταιρειών; Οι ίδιες που στα 50s τον έβαζαν να διαφημίζει τσιγάρα;'
Eκείνη θα σταματήσει να πιστεύει τυφλά σε ότι της λέω. Και εγώ θα σταματήσω να μπορώ να την προστατεύσω από την αλήθεια. Ξεκινώντας από το γεγονός ότι, στην πραγματικότητα, το εργαστήρι του Αη-Βασίλη είναι στην Κίνα και εντός του δουλεύουν πιτσιρίκια και όχι ξωτικά. Εννοείται έναντι μισθών πείνας.
Το ξέρω ότι είναι υπερβολικά μεγάλο βάρος αυτό που τοποθετώ στους 'ώμους 'του Άι Βασίλη. Στη τελική ένας καλοκάγαθος παππούς είναι.
Η μάνα μου πάντως, την οποία δεν πιστεύω και πολύ, επιμένει ότι το πήρα μια χαρά. Ότι ήδη το ήξερα. Και ότι, από τη στιγμή που τα δώρα δεν θα σταματούσαν, δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα αν μου τα έφερνε ένας -φανερά αλκοολικός-παππούς (βλέπε κόκκινη μύτη), ένας Ινδιάνος, ένας πολεμιστής Μάορι ή ένας από τους Thundercats.
H παιδίατρός μας, από την άλλη, την οποία εμπιστεύομαι τυφλά, επιμένει ότι η κατάλληλη ηλικία να το πεις στο παιδί σου είναι όταν αντιληφθείς ότι ήδη αμφισβητεί την ύπαρξή του. Όταν δηλαδή η λογική βάλει κάτω την φαντασία και την αρχίσει στις σφαλιάρες.
Και ότι, αν το παιδί δεν είναι έτοιμο, όσες φορές και αν του το πεις, όσο και αν επιμένεις, δεν πρόκειται να το δεχθεί. Οπότε δεν υπάρχει τίποτα να ανησυχείς. Θα ξέρεις όταν ξέρεις.
Εδώ φοβάμαι ότι θα την πατήσω. Γιατί όντως φοβάμαι το ότι μεγαλώνει. Φοβάμαι την στιγμή που από εκεί που είμαι ένας τύπος που τα ξέρει όλα θα γίνω ένας γέρος που δεν ξέρει τίποτα.
Όχι τίποτα άλλο, αλλά θα πρέπει να περάσουν (αν κρίνω από τον εαυτό μου) τουλάχιστον 30 χρόνια μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι κάτι ξέρω και εγώ. Ότι τα λάθη μου μπορούν να την βοηθήσουν να αποφύγει τα δικά της.
Πάντως, όπως και να έχει, σε αυτό το σπίτι, ο Αη-Βασίλης τα έφαγε τα ψωμιά του. Επόμενη στάση (στο rollercoaster απομυθοποίησης) οι ωραίοι πρίγκιπες των παραμυθιών και η πεποίθηση ότι το να είσαι πριγκίπισσα είναι κανονική δουλειά.
