Η μαγεία των λέξεων είναι στην ένωσή τους. Στο συνδυασμό που δημιουργεί τα νοήματα, τους συνειρμούς και τις αλήθειες.
Λέξεις που ποτέ δε φανταζόσουν πως θα ταίριαζαν μαζί, συνδέονται μοναδικά, καθηλώνοντάς σε με τα νοήματα που βγάζουν. Αυτά σκέφτομαι κι έρχεται στο νου μου η ποίηση του Μπόρχες.
Οι περικοπές του Απόκρυφου του Ευαγγελίου, που μες την απλότητά τους παρουσιάζουν τα πιο σύνθετα νοήματα της ύπαρξης…
«Δυστυχισμένοι όσοι θρηνούν, γιατί πια απόχτησαν τη θλιβερή συνήθεια του θρήνου.
Μακάριοι όσοι ξέρουν πως ο πόνος δεν είναι στεφάνι δόξας.
Δεν αρκεί να ’σαι ο έσχατος για να ’σαι κάποια μέρα ο πρώτος.
Ευτυχισμένος όποιος δεν επιμένει πως έχει δίκιο, γιατί κανείς δεν έχει ή έχουν όλοι.
Ευτυχισμένος όποιος συγχωρεί τους άλλους καθώς κι εκείνος που συγχωρεί τον ίδιο τον εαυτό του.
Ευλογημένοι οι ειρηνοποιοί, γιατί δε θα καταδεχτούν τη διχόνοια.
Ευλογημένοι όσοι δε διψούν για δικαιοσύνη, επειδή ξέρουν πως η μοίρα μας, αντίδικη ή σπλαχνική, είναι έργο της τύχης, της ανεξιχνίαστης.
Ευλογημένοι οι ελεήμονες, γιατί η ευτυχία τους θα είναι να ελεούν κι όχι να περιμένουν ανταπόδοση.
Ευλογημένοι όσοι διώκονται για χάρη του δίκιου, γιατί τους νοιάζει περισσότερο το δίκιο απ’ ό,τι η ανθρώπινη μοίρα τους.
Κανείς δεν είναι το αλάτι της γης, μα και κανένας δεν υπάρχει που να μην ήταν σε κάποια στιγμή της ζωής του.
Οι ανθρώπινες πράξεις δεν αξίζουν ούτε για την κόλαση, ούτε για τους ουρανούς.
Να μη μισείς τον εχθρό σου, γιατί αν το κάνεις, γίνεσαι κατά κάποιον τρόπο σκλάβος του. Το μίσος σου, δε θα σε ικανοποιήσει περισσότερο από τη γαλήνη σου.
Αν σε βάλει σε πειρασμό το δεξί σου χέρι, συγχώρεσε το· είσαι και σώμα και ψυχή και είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να καθορίσεις το όριο που τα διαχωρίζει.
Να μη μεγαλοποιείς τη λατρεία της αλήθειας· δεν υπάρχει άνθρωπος που μέσα σε μια μονάχα μέρα, να μην είπε ψέματα φορές πολλές, έχοντας κάθε δίκιο.
Να μην ορκίζεσαι, γιατί ο όρκος είναι μονάχα έμφαση.
Ν’ αντιστέκεσαι στο κακό, αλλά χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Σ’ αυτόν που θα σου χτυπήσει το δεξί μάγουλο, μπορείς να του γυρίσεις και τ’ άλλο, φτάνει να μην είναι ο φόβος που στο γυρίζει.
Εγώ δε μιλώ ούτε για εκδίκηση, ούτε για συγνώμη· η λησμονιά είναι η μόνη εκδίκηση και η μοναδική συγνώμη.
Κάνοντας καλό στον εχθρό σου, έχεις βρει τον καλύτερο τρόπο να ικανοποιήσεις τη ματαιοδοξία σου.
Δώσε τα άγια στα σκυλιά και ρίξε τα μαργαριτάρια σου στους χοίρους· αυτό που έχει σημασία είναι να δίνεις.
Ψάχνε, μόνο για να ’χεις τη χαρά να ψάχνεις και όχι για τη χαρά πως βρίσκεις…
Μην κρίνεις το δέντρο από τους καρπούς του, ούτε τον άνθρωπο από τα έργα του· μπορούσαν να ’ναι και καλύτερα ή χειρότερα.
Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα, όλα πάνω στην άμμο χτίζονται, όμως το χρέος μας είναι να χτίζουμε σα να ’τανε η άμμος πέτρα…»
Κι είναι ο τελευταίος του στίχος, η μεγαλύτερη αλήθεια της ανθρώπινης ύπαρξης.
Τίποτα δε μας χαρίζεται. Για όλα χρειάζεται να παλέψουμε, να διεκδικήσουμε. Κι αν το έδαφος που πατάμε δεν έχει τη στερεότητα που ποθήσαμε, αν είναι εύθραυστο και μετέωρο, δεν πειράζει.
Κλείνουμε τα μάτια κι οραματιζόμαστε πως πατάμε στο πιο γερό θεμέλιο. Και χτίζουμε τη ζωή μας και τα όνειρά μας εκεί πάνω. Γιατί είναι στο χέρι μας να γίνουμε ευτυχισμένοι ακόμη και στη βαφτισμένη “πέτρα”, άμμο…
