Για να
τελειώνουμε με το παραμύθι της χαμηλής ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας
και για το πώς τα προγράμματα λιτότητας από το 2010 και εντεύθεν
συνέβαλαν στην ανάκτησή της, δεν έχουμε παρά να ρίξουμε μια ματιά στο
παραπάνω διάγραμμα.
Σύμφωνα με στοιχεία των ετήσιων εκθέσεων του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF) τα οποία είναι διαθέσιμα στην ιστοσελίδα του
από το 2006-2007 ώς το 2013-2014, βλέπουμε ότι ο συνολικός δείκτης
ανταγωνιστικότητας της χώρας μας βαίνει συνεχώς μειούμενος. Ενώ η
ανταγωνιστικότητα την δήθεν περίοδο της ασωτείας, 2006-2007 ήταν στο
4.12, με άριστα το 7 το οποίο παρεμπιπτόντως δεν πιάνει καμια χώρα,
πέρσι ήταν στο 3.86, και σήμερα που πηδάμε απ' τη χαρά μας, έχει μόλις
πάει στο 3.93.
Αν κοιτάξουμε δε τις κατατάξεις, και πάλι η πτώση τον καιρό των μνημονίων είναι θεαματική.
Από την
61η θέση το 2006-2007, τα επόμενα χρόνια πέφτουμε σταθερά στην 65η, 67η,
71η, 83η, 90η, 96η θέση και φέτος στην 91η. Κι όλα αυτά με την πιο
τρομερή εσωτερική υποτίμηση που έχει ποτέ λάβει χώρα.
Και
τίθεται το ερώτημα; Θα είμαστε ευχαριστημένοι αν πιάσουμε την
ανταγωνιστικότητα του τρισκατάρατου 2006? Προφανώς, γιατί δεν υπάρχουν
άλλα περιθώρια. Και πάλι καλά να λες.
Ειναι δυνατόν να είμαστε τόσο τυφλοί; Υπάρχει σήμερα κάποιος, έστω ένας που δεν πανηγυρίζει;
