Καθώς η Ιστορία διδάσκει ότι τίποτα δεν διδασκόμαστε από την Ιστορία και επειδή εκείνοι που οφείλουν να διδάσκονται πρώτοι προκειμένου να διακυβερνήσουν με αίσθημα ευθύνης, εντιμότητας και αποτελεσματικότητας είναι οι εκάστοτε κυβερνώντες αλλά και η αντιπολίτευση, σας καλώ να ανατρέξουμε στα συμβάντα πριν από 25 χρόνια.
Θα ξαναθυμηθούμε όσοι παλαιότεροι έχουμε κοντή μνήμη – πολύ βολική ελληνική συνήθεια – και θα πληροφορηθούν οι γενικώς απληροφόρητοι ή παραπληροφορημένοι νέοι μας ότι τα όσα συμβαίνουν την τελευταία τετραετία δεν είναι πρωτοφανή. Αντίθετα, η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως ακόμη χειρότερη τραγωδία και όχι ως φάρσα, για να θυμηθούμε την εντελώς ανιστόρητη ρήση που επαναλαμβάνεται κατά κόρον ως σήμερα επειδή την είπε ο θεοποιημένος Μαρξ. Και δημοσιονομικό αδιέξοδο υπήρξε, και ουσιαστική παύση πληρωμών, και σωτήρια δάνεια από την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, και δεσμευτικά μνημόνια με πρόγραμμα αυστηρής λιτότητας, και δηλώσεις και επιστολές που συνιστούσαν επεμβάσεις στα εσωτερικά της χώρας και προσέβαλλαν την εθνική κυριαρχία.
Όλα αυτά, έστω και σε μικρογραφία, συνέβησαν στο τέλος της δεκαετίας του ’80, όταν η ελληνική οικονομία, λόγω της ολέθριας διακυβέρνησης της χώρας από την πρώτη αριστερή κυβέρνηση της οκταετίας 1981-1989 υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου και το βαθύ ΠαΣοΚ, είχε οδηγηθεί σε πλήρες οικονομικό αδιέξοδο. Όταν υπό την πίεση του σκανδάλου Κοσκωτά (να υπενθυμίσω επικαίρως ότι υπήρξε ένας εκ των τότε διαβόητων ιδιοκτητών του Ολυμπιακού) κατέρρευσε η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου και σχηματίστηκαν προσωρινές διακομματικές κυβερνήσεις υπό τους αείμνηστους Ξενοφώντα Ζολώτα και Τζαννή Τζαννετάκη για να σώσουν τη χώρα. Ήταν τότε που εθεωρείτο πρώτη είδηση για τις εφημερίδες ότι βρέθηκαν λεφτά για να πληρωθεί το επόμενο δεκαπενθήμερο στους δημοσίους υπαλλήλους.
Ο Ζολώτας υπήρξε τότε αποδέκτης πιέσεων και απαιτήσεων από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με αποκορύφωμα γραπτό τελεσίγραφο του προέδρου της Ζακ Ντελόρ. Είχε προηγηθεί το 1985 χορήγηση ειδικού δανείου για τη διάσωση της Ελλάδας από τη χρεοκοπία, του οποίου όμως οι όροι δεν τηρήθηκαν, παρά τις προσπάθειες του τότε υπουργού Εθνικής Οικονομίας κ. Σημίτη. Αυτές τορπιλίστηκαν από τον ίδιο τον πρωθυπουργό Α. Παπανδρέου με το διαβόητο «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα» προς τον τότε υπουργό Οικονομικών, πράγμα που υποχρέωσε τον κ. Σημίτη σε παραίτηση.
Χρειάστηκε να πέσει η κυβέρνηση Παπανδρέου και να παρεμβληθούν οι δύο μεταβατικές κυβερνήσεις που προαναφέραμε ώσπου εξελέγη κυβέρνηση ΝΔ υπό τον Κώστα Μητσοτάκη που άρχισε να εφαρμόζει μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα και ιδιωτικοποιήσεις. Αυτά όμως προκάλεσαν, ως συνήθως, την οργισμένη αντίδραση θιγομένων συμφερόντων που τελικά την ανέτρεψαν, με τη συμβολή του σημερινού πρωθυπουργού Α. Σαμαρά, για να τον διαδεχθεί και πάλι έπειτα από εκλογές ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος όμως μεταμεληθείς προσπάθησε να συνεχίσει το διορθωτικό πρόγραμμα Μητσοτάκη.
Όλα αυτά έχουν λησμονηθεί διά της συστηματικής αποσιώπησής τους και καλλιεργείται και πάλι ο μύθος του επιτυχημένου βαθέος ΠαΣοΚ, πράγμα που διευκολύνει τον κ. Τσίπρα ως νέο Ανδρέα στην αχαλίνωτη παροχολογία του, μαζί με τον μύθο ότι θα επαναφέρει την προτέρα «ευδαίμονα» κατάσταση.
Γράφει ο Γιάννης Μαρίνος
