Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑΛίγες μέρες πριν από τις περυσινές προεδρικές εκλογές στη Κύπρο, η τοπική «Αρχή Ραδιοτηλεόρασης», κάτι σαν το δικό μας…ΕΣΡ δηλαδή, με μια πρωτοφανή, για δημοκρατική χώρα, απόφαση απαγόρευσε την προβολή ενός τηλεοπτικού σποτ με τίτλο… «Ο Εφιάλτης».
Το σκεπτικό της απαγόρευσης ήταν (άκουσον-άκουσον) πώς… «η συγκεκριμένη διαφήμιση διαδραματίζεται στο μέλλον και παραθέτει εικοτολογίες και όχι τεκμηριωμένα γεγονότα καθώς παραπέμπει σε καταστάσεις που δεν έχουν ακόμη συμβεί».
Ένα χρόνο αργότερα, αποδεικνύεται ότι μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, εκείνο το λογοκριμένο μήνυμα, περιέγραφε με ακρίβεια τα όσα έμελλε να συμβούν. Ο εφιάλτης, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ενσαρκώνεται στο πρόσωπο του Νίκου Αναστασιάδη. Του νέου πρόεδρου της Κύπρου, που μετά την διάλυση του τραπεζικού συστήματος, εμφανίζεται να εξαργυρώνει νέα …γραμμάτια, αυτή τη φορά σε εξαιρετικά επικίνδυνα γεωστρατηγικά μονοπάτια.
Προσωπικά, ως Ελλαδίτης παρατηρητής, δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς ο συγκεκριμένος άνθρωπος στέκεται ακόμη στην καρέκλα του. Εκλεγμένος πρόεδρος λίγων 24ώρων, υποχρεώθηκε με τον πλέον ατιμωτικό τρόπο να συναινέσει στο «κούρεμα» των κυπριακών καταθέσεων, που προεκλογικά ξόρκιζε, διαρρηγνύοντας τα ιμάτια του. Οι Γερμανοί εντολείς, τον πήγαν στη κυριολεξία …καροτσάκι εκβιάζοντας τον, ώστε σε διάστημα μιας εβδομάδας να αποδεχτεί χειρότερη λύση από αυτήν που του είχαν υπαγορεύσει αρχικά και ο ίδιος είχε (υποτίθεται) απορρίψει.
Στο διάστημα εκείνο, η Κύπρος που μέχρι πριν λίγα χρόνια αποτελούσε κράτος πρότυπο στην ενωμένη Ευρώπη, γελοιοποιήθηκε και ταπεινώθηκε οικτρά. Με τον Αναστασιάδη να παραπαίει κλαψουρίζοντας δεξιά και αριστερά και τον άλλο ανεκδιήγητο, υπουργό οικονομικών Σαρρή, να τρώει …πόρτα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.
Στην πιο δύσκολη οικονομική κρίση των τελευταίων δεκαετιών και έχοντας απέναντι τον ξένο παράγοντα, ο νέος πρόεδρος της Κύπρου απέδειξε την σπάνια διαπραγματευτική του ανεπάρκεια, αλλά και την εξαιρετική πολιτική του …διορατικότητα, αφού το κούρεμα των καταθέσεων μόνο ως κεραυνός εν αιθρία δεν ήρθε στο νησί. Εμμέσως πλην σαφώς, το είχε προαναγγείλει ο ίδιος ο Ντάισελμπλουμ, ενώ με λεπτομέρειες το είχαν φιλοτεχνήσει στις σελίδες τους οι Φαινάνσιαλ Ταιμς, αποκαλύπτοντας στις 10 Φεβρουαρίου του 2013 το μυστικό υπόμνημα με τον εύγλωττο τίτλο: «Μια ριζοσπαστική πρόταση διάσωσης για τη Κύπρο».
Παρόλα αυτά, σε όλη την προεκλογική περίοδο ο Αναστασιάδης μοίραζε εγγυήσεις ότι οι κυπριακές καταθέσεις θα μείνουν ανέγγιχτες, γεγονός που είτε πρέπει να αποδοθεί είτε σε μνημειώδη άγνοια, είτε σε υστεροβουλία και δολιότητα.
Και στην Ελλάδα οι πολιτικοί αρχηγοί μας έχουν συνηθίσει σε κωλοτούμπες. συχνά μάλιστα εντυπωσιακές. Μόνο που γίνονται λίγο πιο…επαγγελματικά. Πιστεύω ακράδαντα ότι αν Ελληνας πρωθυπουργός εκλεγόταν με «σημαία» την προστασία των καταθέσεων και λίγες μέρες μετά τις κατακρεουργούσε, ενώ την ίδια ώρα στενό συγγενικό του πρόσωπο έσπευδε να βγάλει στο εξωτερικό μερικά εκατομμύρια, δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε δευτερόλεπτο. Θα έφευγε από την ταράτσα του Μαξίμου, αν βέβαια προλάβαινε το ελικόπτερο, να προσγειωθεί.
Συνεπώς η περίπτωση Αναστασιάδη είναι πράγματι αξιοσημείωτη. Ισως όμως, με τα δικά μας ελλαδικά κριτήρια. Οι σημερινοί Κύπριοι που έχουν ζήσει στο πετσί τους πραγματική σύμφορά, από αυτές που γνώρισαν μόνο οι παππούδες μας, είναι ασφαλώς πιο στωικοί, πιο υπομονετικοί, λιγότερο κακομαθημένοι και σίγουρα πιο πειθαρχημένοι, χάρις και στην αγγλοσαξονική τους παιδεία. Βλέποντας μάλιστα το επίπεδο της προεκλογικής τους αντιπαράθεσης θα έλεγα ότι υπερέχουν και σε πολιτικό πολιτισμό. Μέχρι εδώ όμως! Γιατί από τις επιδόσεις του Αναστασιάδη, καθόλου δεν έπρεπε να έχουν εκπλαγεί. Ούτε να εμφανίζονται σήμερα ξεγελασμένοι.
Παλιός γνώριμος της κυπριακής πολιτικής σκηνής είναι ο σημερινός πρόεδρος. Θιασώτης του σχεδίου Ανάν, με χίλια μύρια ελαττώματα, παροχημένο πολιτικαντισμό, αλλά και υποψίες για εξαρτήσεις από ξένα συμφέροντα.
Το πώς έγινε πρόεδρος, οφείλεται μάλλον στο …μέγεθος του Χριστόφια, ο οποίος με την σειρά του κέρδισε αναπάντεχα τον εθνάρχη Τάσσο Παπαδόπουλο το 2008, χάρις σε μία παράξενη αντίληψη κομματικής πειθαρχίας των οπαδών του ΔΗΣΥ που τον «πέταξαν» έξω στον πρώτο γύρο, προκρίνοντας τον Γιαννάκη Κασουλίδη.
Ο Αναστασιάδης λοιπόν δεν είναι άγνωστος παρανομαστής για τους Κύπριους ψηφοφόρους. Κουτσό άλογο είναι και εντολοδόχος των ξένων, που ξήλωσε το κυπριακό τραπεζικό σύστημα και έφερε την χώρα σε μοναδικό σημείο διαπραγματευτικής αδυναμίας.
Τώρα, αντί να συμμαζέψει τα ερείπια της κυπριακής οικονομίας, θέλει να …λύσει και το Κυπριακό. Στα χνάρια ασφαλώς του διαβόητου σχεδίου Ανάν, πιστός υπηρέτης του οποίου υπήρξε.
Προσωπική μου εκτίμηση είναι και την επαναλαμβάνω: Με αυτές τις επιδόσεις που κατέγραψε ως διαπραγματευτής τον περασμένο Μάρτιο, τον Αναστασιάδη δεν θα τον εμπιστευόμουν, όχι για να μπεί στα βαθιά ενός σχεδίου επανένωσης του νησιού, αλλά ούτε για να μου περάσει το σκυλάκι μου στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Υποψιάζομαι εντόνως ότι τις επιφυλάξεις μου συμμερίζεται κι ας μην το ομολογεί δημόσια, η σημερινή ελληνική κυβέρνηση. Ιδιαίτερα μάλιστα ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Που θυμάται καλά σε μία συνάντηση του Ευρωπαικού Λαικού Κόμματος τον κύριο…Νίκο, με υψωμένο το δάχτυλο, να του κάνει αγγλιστί μάθημα «προσαρμογής» στα κελεύσματα της Μέρκελ και να τον εγκαλεί γιατί αμφισβητούσε την ορθότητα της μνημονιακής «συνταγής»!
Σε κάθε περίπτωση πάντως, άλλη υπόθεση το μνημόνιο και οι τράπεζες και άλλη το διακύβευμα μιας ολόκληρης εθνικής υπόστασης που από κοινού με τον ορυκτό πλούτο μελλοντικών γενεών, καλείται τώρα να …διαχειριστεί σε «λύση πακέτο» ο Αναστασιάδης. Με ποια νομιμοποίηση, με ποιο κύρος, με ποιες εγγυήσεις και κυρίως με ποιές …προσωπικές δεσμεύσεις;
Πολύ φοβούμαι ότι αυτό το …βρυκολάκιασμα του σχεδίου Ανάν από την πίσω πόρτα, σε μια περίοδο μάλιστα που η ελεύθερη Κύπρος είναι «γονατισμένη», αποτελεί την βρώμικη ρεβάνς κάποιων ξένων κέντρων που αναγκάστηκαν να κάνουν προσωρινά πίσω μπροστά στην αποφασιστικότητα του αείμνηστου Τάσσου και το μεγαλοπρεπές «Όχι» του κυπριακού λαού…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Εξίσου αναπάντεχη ίσως με την ήττα του Τάσσου το 2008, ήταν η πρόσφατη νίκη του γιού του Νικόλα, που κατάφερε, έστω και οριακά, μέσα από την κομματική καμαρίλα, τις ίντριγκες και τα πισώπλατα χτυπήματα να επικρατήσει στη μάχη για την αρχηγία του ΔΗΚΟ. Ιστορικά σημαδιακή ή όχι, η παρουσία του Νικόλα στην πρώτη γραμμή της κυπριακής πολιτικής σκηνής, αποτελεί πάντως σε κάθε περίπτωση, μία από τις ελάχιστες ασφαλιστικές δικλείδες για να μην βγεί, πέρα για πέρα αληθινό, το απαγορευμένο προεκλογικό σπότ με τον Εφιάλτη…
http://mignatiou.com/?p=20862#ixzz2t9NuHZgU
