Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια επίπλαστης ευτυχίας που τα ζήσαμε εν υπνώσει κι επί πιστώσει.
Χρόνια ανέμελα που, μέσα
στις ηδονιστικές καταναλωτικές μας παραισθήσεις, αφεθήκαμε αμέριμνοι να
γίνομε βορά στα γαμψά νύχια των αρπακτικών και των φαυλοκρατών
«αιρετών» υπαλλήλων τους που μας κυβέρνησαν και που συνεχίζουν να μας
κυβερνούν, μέχρι που πριν το καταλάβουμε, φθάσαμε πια σε σημείο υπό το
μηδέν.
Σε σημείο υπό το μηδέν
βρισκόμαστε όταν λιποθυμούν παιδιά από ασιτία, όταν μεγαλώνουν οι ουρές
των συσσιτίων, όταν κινδυνεύομε να χάσουμε το κεραμίδι που έχομε πάνω
από το κεφάλι μας, όταν πεθαίνουν άνθρωποι από τις αναθυμιάσεις
μαγκαλιών, όταν οι αυτοχειρίες των πιο αδύναμων από μας γίνονται
καθημερινές πλέον ειδήσεις, αδιάφορα καταχωρισμένες στα ψιλά των
εφημερίδων.
Σε σημείο υπό το μηδέν
βρισκόμαστε όταν αρχίζομε να αντιλαμβανόμαστε ότι όλα αυτά που μας έχουν
συμβεί μέχρι σήμερα δεν είναι παρά μόνον η αρχή της κατηφόρας και καθώς
συνειδητοποιούμε ότι αυτά που διαδραματίζονται γύρω μας δεν είναι ένας
απαίσιος εφιάλτης, αλλά η ζώσα, ζοφερή πραγματικότητα με την οποία
καλούμαστε να συμβιβαστούμε.
Σε σημείο υπό το μηδέν
βρισκόμαστε όταν κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει αν, πότε και πώς θα
ξεσπάσει αυτή η υποβόσκουσα οργή που έχει αρχίσει να ξεχειλίζει τα
σωθικά μας.
Τα θέματα των αμυντικών εξοπλισμών, της ληστείας στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο μαζί με την άρνηση κάλυψης
του πάλαι ποτέ τσάρου (sic) της Οικονομίας, που είναι ετούτες τις
μέρες στην επικαιρότητα, αν δεν είναι άλλο ένα άνοιγμα της ασφαλιστικής
δικλείδας που θα δημιουργήσει συνθήκες εκτόνωσης της σωρευμένης οργής
μας, ενδέχεται να υποδηλώνουν ότι σπάνε μερικά από τα πολλά πυώδη
αποστήματα που ταλαιπωρούν το κορμί της Ψωροκώσταινας.
Ο θεσμός της Δικαιοσύνης επιτέλους λειτουργεί, σκέφτονται οι πιο αισιόδοξοι.
Αλλά τα πυώδη αποστήματα, θα αντέτειναν άλλοι, είναι μόνο το σύμπτωμα της ασθένειας, δεν είναι ο ιός!
Ο ιός είναι ταυτοποιημένος και δεν είναι παρά η διαπλοκή των εξουσιών κατά παράβαση των θεμελιωδών συνταγματικών επιταγών.
Ο ιός είναι η ατροφία
όλων ανεξαιρέτως των θεσμών, που επιτρέπει τη μακροημέρευση των
αρπακτικών και των υποτακτικών τους που μας κυβερνούν.
Οι λιγότερο αισιόδοξοι,
οι περισσότερο πραγματιστές, δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στην ελληνική
Δικαιοσύνη, επειδή, εύλογα εικάζομε ότι μόνο λειτουργοί της Δικαιοσύνης
δεν μπορούν να είναι πολλοί από αυτούς που έχουν αναρριχηθεί στα ανώτερα
κλιμάκια της δικαστικής εξουσίας εν μέσω του ευρύτερου καθεστώτος
σήψης, της περιρρέουσας ηθικής κατάπτωσης και της διαφθοράς που
ταλανίζει την κοινωνία μας.
Γιατί άραγε, κάνει η
Δικαιοσύνη σήμερα το καθήκον που συστηματικά παραμελούσε χρόνια τώρα,
αναρωτιόμαστε ευλόγως οι περισσότερο υποψιασμένοι.
Για κάποιους λόγους που
είναι αδύνατο αυτή τη στιγμή να εκτιμηθούν, οι λειτουργοί της
Δικαιοσύνης αποφασίζουν αυτές τις μέρες να πετάξουν στην αρένα με τα
θηρία κάποια από τα τρωκτικά που ανέκαθεν ροκάνιζαν τα θεμέλια της
κοινωνίας μας και πάντα υπονόμευαν την εθνική μας αξιοπρέπεια.
Όμως στην τροφική αλυσίδα, πάνω από τα τρωκτικά, ως γνωστόν, βρίσκονται τα αρπακτικά.
Όσο τα αρπακτικά
παραμένουν στο απυρόβλητο, δεν δικαιούμαστε ούτε να ενθουσιαζόμαστε με
τις πρωτοβουλίες των ανακριτικών αρχών ούτε να ελπίζομε σε ένα καλύτερο
μέλλον ούτε να κατευναζόμαστε απλά και μόνο επειδή ενδέχεται να δούμε
πίσω από τα σίδερα κάποιους από αυτούς που κάποτε –μέσα στην τύφλωσή
μας- φθονούσαμε ή θαυμάζαμε μέσα από τους δέκτες των τηλεοράσεών μας.
Μόνο αν το χέρι της
δικαιοσύνης τολμήσει να ακουμπήσει τα αρπακτικά, τότε και μόνο τότε θα
πεισθούμε κι εμείς οι καχύποπτοι κινδυνολόγοι, εμείς οι λαϊκιστές
καταστροφολόγοι, ότι οι τελευταίες εξελίξεις δεν είναι, για άλλη μια
φορά, το άνοιγμα της βαλβίδας ασφαλείας που θα επιχειρήσει πάλι να
εκτονώσει την οργή μας και που θα επιτρέψει στους εθνικούς Ολετήρες να
συνεχίζουν να παρασιτούν εις βάρος της κοινωνίας μας.
