Η όλη επιχείρηση έγινε "προς παραδειγματισμό" και μέχρι σήμερα αυτοί που τότε είχαν πάρει το μήνυμα, εξακολουθούν να είναι πολύ προσεκτικοί απέναντι στη χώρα μας.
Η ιστορία μεταφέρθηκε από Αγιορίτη μοναχό, στον οποίο εξιστορήθηκε από έναν από τους πρωταγωνιστές της και ο οποίος ζήτησε ολιγοήμερη άδεια προκειμένου να ηρεμήσει μετά από αυτά που για την πατρίδα του έκανε.
Η ιστορία ξεκινάει κάπου στο 1993, όταν βρέθηκε νεκρός λιμενικός στην περιοχή της Ηπείρου. Τον είχαν σκοτώσει Αλβανοί έμποροι ναρκωτικών, επειδή προφανώς "έπεσε επάνω" τους κατά την μεταφορά ναρκωτικών στη χώρα μας. Η είδηση μεταδόθηκε από όλα τα δελτία ειδήσεων και από όλα τα ΜΜΕ. Η δράση των συμμοριών Αλβανών που εμπορεύονταν τον λευκό θάνατο είχε αυξηθεί το τελευταίο διάστημα πριν την δολοφονία του άτυχου λιμενικού και η ίδια η εκτέλεσή του (περί εκτελέσεως επρόκειτο) έδειχνε πως οι Αλβανοί λαθρέμποροι είχαν αποθρασυνθεί.
Η αρμόδια Υπηρεσία Πληροφοριών είχε ήδη συλλέξει όλες τις πληροφορίες για μία συγκεκριμένη ομάδα, που δραστηριοποιούνταν στο Ιόνιο και που είχε αρκετά μέλη, περίπου 70, που ασχολούνταν με την μεταφορά και την ασφάλεια των ναρκωτικών προς τη χώρα μας. Ήδη ήταν γνωστός ο χώρος που χρησιμοποιούσαν ως έδρα της «επιχείρησής» τους και δεν ήταν άλλος από ένα παραλιακό ξενοδοχείο στην Αλβανία, που μέχρι πριν λίγα χρόνια χρησιμοποιούνταν από τα μέλη του κόμματος του Χότζα για να πραγματοποιούν τις διακοπές τους. Το ξενοδοχείο βρισκόταν απέναντι από την Κέρκυρα κι έτσι θα ήταν πολύ εύκολο να πλησιάσει κανείς σε αυτό αλλά και να διαφύγει πάρα πολύ γρήγορα.
Το ίδιο βράδυ, του θανάτου του λιμενικού, μία επίλεκτη ομάδα, αποτελούμενη από 5 άνδρες, με μία εξωλέμβιο έφυγε από την Κέρκυρα για να «επισκεφθεί» τους Αλβανούς εμπόρους ναρκωτικών, μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Μισή ώρα αργότερα, αθόρυβα τέσσερις άνδρες της ομάδας έβγαιναν μέσα από την θάλασσα στην παραλία του ξενοδοχείου, ενώ ο πέμπτος είχε βρει ένα σημείο όπου έκρυψε την εξωλέμβιο και σύμφωνα με το σχέδιο πήρε την κατάλληλη θέση για υποστήριξη των υπολοίπων κατά την έξοδό τους.
Με πλήρη εξοπλισμό και με διόπτρες νυχτερινής όρασης και οι πέντε «εισβολείς» κινιόντουσαν μέσα στο απόλυτο σκοτάδι βλέποντας τα πάντα, ενώ δεν τους έβλεπε κανείς. Οι σιγαστήρες στα μικρά ταχυβόλα που επέλεξαν, ιδανικά για δράση σε μικρούς χώρους και για μικρές αποστάσεις, σε λίγο άρχισαν να ακούγονται ελαφριά μέσα στη νύχτα. Οι κάμερες που είχαν ενσωματωμένες στο δεξιό μέρος του κεφαλιού τους, κατέγραφαν όλα τα «περιστατικά». Ανέβηκαν γρήγορα την ανηφόρα από την παραλία μέχρι το κεντρικό κτίριο του ξενοδοχείου, χωρίς να υπάρξει κανένα ουσιαστικό πρόβλημα.
Η είσοδός τους έγινε με πλήρη αλληλοκάλυψη και μετά από λίγα λεπτά βγήκαν και άρχισαν να κατηφορίζουν προς την παραλία, αλληλοκαλυπτόμενοι. Δεν είχε ακουστεί ούτε ένας κανονικός πυροβολισμός. Δεν πρόλαβε κανείς από τους «ενοίκους» του ξενοδοχείου-γιάφκα να καταλάβει τι ακριβώς έγινε. Πολύ γρήγορα, ο πέμπτος της ομάδας άρχισε να τους καλύπτει με πυρά εξ αποστάσεως, προκειμένου να δημιουργήσει περισσότερη σύγχυση. Στην διόπτρα του όμως δεν έβλεπε κανέναν. Δεν βγήκε κανείς έξω…
Η ομάδα των τεσσάρων ανδρών μετακινήθηκε πολύ γρήγορα προς την εξωλέμβιο. Όλοι τους συναντήθηκαν, μετρήθηκαν γρήγορα και ξεκίνησαν. Θα μπορούσαν να το χαρακτηρίσουν, «βραδιά εκπαίδευσης», αλλά δεν ήταν... Αυτό το γνώριζαν ήδη περισσότεροι από 50 Αλβανοί κακοποιοί που δεν είδαν τον ήλιο να ανατέλλει την επομένη ημέρα…
Από τότε, οι κινήσεις των Αλβανών εμπόρων του λευκού θανάτου στο Ιόνιο, μειώθηκαν πάρα πολύ. Πήραν μία απάντηση που τους έκανε να καταλάβουν πως εάν θέλουν παιχνίδια, θα πρέπει να γνωρίζουν και να τα παίζουν μέχρι τέλους… Οι άνδρες που συμμετείχαν δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένοι γι αυτό που έκαναν, αλλά δεν μπορούσε να συνεχιστεί άλλο αυτή η κατάσταση…
Την ημέρα της κηδείας του άτυχου λιμενικού, η ψυχή του σίγουρα θα χαμογελούσε ικανοποιημένη, έστω και μετά θάνατον…
