Ενώ η Ελλάδα και η Κύπρος σπαράσσονται από την οικονομική κρίση,
που προκάλεσαν οι πολιτικοί των δύο χωρών, οι εξελίξεις είναι ραγδαίες
στη γειτονιά μας και μας αφορούν. Τη στιγμή που αλλάζει ο χάρτης των
συμμαχιών στην περιοχή, μία φιλική χώρα (το Ισραήλ), και μία εχθρική (η
Τουρκία), ανταγωνίζονται για τον έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου.Από αυτή την στήλη επιμένουμε να ασχολούμαστε με τα θέματα της Μέσης Ανατολής διότι η περιοχή είναι πηγή προβλημάτων. Παλαιότερα, η Ελλάδα και η Κύπρος επηρεάζονταν διαφορετικά. Οι Αραβες χρησιμοποιούσαν τις δύο χώρες ως ορμητήρια για τη δράση τους. Εγιναν πολλές αεροπειρατίες και βομβιστικές επιθέσεις.
Ηταν μία εποχή τρέλλας και παράνοιας, που επηρέασε δραματικά τον ελληνικό τουρισμό, όταν ο τότε πρόεδρος Ρόναλντ Ρίγκαν ανακοίνωσε από την αμερικανική τηλεόραση την «ταξιδιωτική οδηγία» εναντίον της Ελλάδας. Τότε, η Αθήνα και η Λευκωσία διάκειντο φιλικά προς τον αραβικό κόσμο. Τώρα η μεν Κύπρος προχώρησε ήδη σε στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ, η δε Ελλάδα θα το πράξει πολύ σύντομα.
Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός έχει σχεδιάσει την πολιτική του με τρόπο που να μην επηρεάζονται οι αποφάσεις του από τον πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα. Ο «ανάγωγος» τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρθηκε στον Αμερικανό ηγέτη με αφορμή τη συμφωνία για το πυρηνικό εργοστάσιο του Ιράν, προδιαθέτει για τη συνέχεια. Ο κ. Νετανιάχου μετρά στους φίλους και συμμάχους του τον κ. Αναστασιάδη στη Λευκωσία και τον κ. Σαμαρά στην Αθήνα. Την ίδια στιγμή το «Εβραϊκό Λόμπι» στην Ουάσιγκτον υποστηρίζει όλες τις ενέργειες των Ελληνοαμερικανών, οι οποίοι αρχίζουν να μετρούν νίκες έναντι της Τουρκίας στο Κογκρέσο.
Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός βρίσκεται και σε διαδικασία ομαλοποίησης των σχέσεων του με την Αίγυπτο, που είχαν τραυματιστεί με ευθύνη του πρωθυπουργού της Τουρκίας, ο οποίος και έλεγχε ολοκληρωτικά το προηγούμενο ισλαμικό καθεστώς της χώρας. Ταυτόχρονα ξεκίνησε μία άτυπη συνεργασία ανταλλαγής πληροφοριών με τη Σαουδική Αραβία, οι ηγέτες της οποίας «κάρφωσαν» τον κ. Ομπάμα στους Ισραηλίτες όταν ξεκίνησε το διάλογο με την Τεχεράνη.
Απέναντι στο Ισραήλ στέκεται η Τουρκία, η οποία όμως δεν γίνεται αποδεκτή ως «αρχηγός» από τον αραβικό κόσμο. Η στενή φιλική σχέση με το Ιράν και η ενθάρρυνση των τρομοκρατών της αλ Κάιντα να ξεκινήσουν τον εμφύλιο στη Συρία, δεν είναι διαβατήριο για αποδοχή από τους Αραβες. Την ίδια στιγμή προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι ο Ταγίπ Ερντογάν λησμόνησε το προσφιλές του θέμα, που ήταν η χρησιμοποίηση της Χαμάς ως «εργαλείου» ψευτοπαλλικαριάς απέναντι στο Ισραήλ αλλά και στον Μπάρακ Ομπάμα, ο οποίος διατηρεί την εν λόγω οργάνωση στον κατάλογο με τις τρομοκρατικές οργανώσεις.
Το ερώτημα στην Ουάσιγκτον είναι ποιός θα αναδειχθεί νικητής σ’ αυτόν τον πόλεμο επικράτησης στην ανατολική Μεσόγειο. Το Ισραήλ δεν έχει καμία πολυτέλεια να χάσει, διότι ο αγώνας του αφορά αυτήν καθ’ αυτήν την ύπαρξη του. Η Τουρκία από την άλλη πλευρά, είναι υποχρεωμένη να παλαίψει με τους «δαίμονές» της, που είναι πολλοί. Οι Κούρδοι, οι οποίοι συμμάχισαν με το Τελ Αβίβ, προχωρούν ολοταχώς υλοποιώντας τα σχέδιά τους χωρίς η Αγκυρα να δύναται να τα εκτροχιάσει. Στη Συρία όσο αντέχει ο Ασαντ, τόσο θα ταλαιπωρείται ο κ. Ερντογάν, αφού θα παραμείνουν στη χώρα του το μισό εκατομμύριο πρόσφυγες ενώ άρχισαν να συρρέουν και οι τρομοκράτες της αλ Κάιντα.
Οσο και να φαίνεται απίστευτο, η αιμάσσουσα πληγή του Κυπριακού προκαλεί προβλήματα στην Τουρκία, η οποία όποια λύση και αν αποσπάσει, νικήτρια θάναι. Και γι’ αυτόν το λόγο η Λευκωσία ΔΕΝ πρέπει να εισέλθει σε διαπραγματεύσεις. Ελπίζω ότι ο κ. Αναστασιάδης θα ακούσει τη συμβουλή του κ. Νετανιάχου και δεν θα βάλει την υπογραφή του σε κανένα σχέδιο που θα θέτει την Κύπρο υπό την απόλυτη επιρροή της Αγκυρας…
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ (www.epikaira.gr) την Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013
